RSS Feed
  1. غزلیّات بخش چهار

    ۲۷ مرداد ۱۴۰۲ توسط مهجور

     

    لب گزی

     

     

     

    چشیدم طعم مستی بالب پیمان زپیمانه           ازآن رولب گزم باخودکه می گویند دیوانه

    چه شهدی آفریدآنچون چنان لب راچنین باشد

    که هم باقطره ای چونین شوم مدهوش مستانه

     

    خوشادستی که مست آیدبگیردگیسوی جانان

    به آبادم چراخوانی زمن بگذرنه آبادم

    به چشم ظاهرت هرگزنبینی جایگاه من

    نه هرچشمی فرابیندنه هردل رافرا زیبد

    صفای مرغ دلکش رانگرباشورمی خواند

    مراجان است وهم آن رانثارمقدمش دارم

    به مهجوراین شماتت هاشنیدن گرجه سخت آید

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ازآن رولب گزم باخودکه می گویند دیوانه

    که هم باقطره ای چونین شوم مدهوش مستانه

    کندبادست ناپیدای جان گیسوی اوشانه

    دلی دادم به دلداری شدم مفروش ویرانه

    بلنداعرش لاهوتی مراقصراست وکاشانه

    نصیبی چون نمی بینند میخوانندافسانه

    تمام روزوشب دربوته ای بی قوت وبی دانه

    اگربردل قدم بگذارداوباگام جانانه

    به کوی یارخودرفتی پذیراشدتورا یا نه

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    قهر زمان

    مراقهر زمان دل مرده ای  دیوانه می سازد

    حقیقت رانمی گویدطریقت رهی جانسوز

    چوچنگ ا نداخته برجان زجانم خون دل گیرد

    نه جانی مانده نه جامی نه کامی نه دلآرامی

    به مکروریو وبرزهد وریا وبردغل بنگر

    نه درکوئیش بگزینم دگرمن مسکن وماوا

    به دام همچوصیّادی فتادن عین نادانیست

    خوشا این دل که بگزیندبه کوی دلبری منزل

    خیال وحدت مهجوردر رازنهان این شد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    چنین ازعمر بیزارو زخودبیگانه می سازد

    نه واقع میشودحقّی زحقّ  افسانه می سازد

    به ویرانی دل آسودم هم آن ویرانه می سازد

    ز جام خالی وبی می چنان  مستانه می سازد

    خیالش این که خام استم به خودهمشانه می سازد

    به دام اندازدوبی قوت وهم بی دانه می سازد

    هم اوبرقطره های اشک دل پیمانه می سازد

    که دردامان معطوفش دلی جانانه می سازد

    که باسوزی عیان برگیس یارش شانه می سازد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    سزای دهر

    انداخته به دام کمندش جفای دهر

    دورجهان بگرد ویکی یاب در زمین

    اندوه ودردوآفت حرمان و سوز وآه

    باددمان وزوزه ی وحش درنده اش

    مخصوص آنکه کشتی وسکّان راه بر

    باکاروان که راهی بی مقصدیم ،نیز

    آرام اگر رویّ واگرتندوتیزپا

    تلّی بسازازهمه مخلوق وخودبمان

    مهجورگوبه راهبراین ره به کام نیست

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    تااین جفاست نیست به کامی صفای دهر

    گویدکه دیده برسرعهدش وفای دهر

    شش واژه ایست نیست جزاین آشنای دهر

    فرصت ندادتاکه ببینم صبای دهر

    درکام موج هابشودهم صدای دهر

    آسودگی کجاست نبینم سرای دهر

    جزسوز وآه نیست به اجرت سزای دهر

    هرگزبه دست نایدت ازآن رضای دهر

    چون خودفریفتی توبه این اعتنای دهر

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    جام بدستان شادمان

    درجام دهر گر نگری این نوشته اند

    ازآن بساختند خم وساغروسبو

    چون است این که با می عجینم بساختند

    ساقی مرازاصل خود این چون جدا مکن

    میخانه ای به وسعت دنیای بیکران

    کوآن که گفت آفت وحرمان به راه رفت

    جام آوران عرصه ی خلقت مگر مرا

    مهجورکیست جام بدستان شادمان

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    خاکی گرفته با می خونین سرشته اند

    آری عجین خاک به این جام خشته اند

    پس می حرام کرده وچونین برشته اند

    با آب می به خاک زمان دانه کشته اند

    میخوارگان به جرعه می آواره گشته اند

    ازراهیان چه جان وچه سرها که کشته اند

    با خاک ومی به عالم خاکی نرشته اند؟

    آنان عجین خوی وخصال فرشته اند

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    فرجام زندگی

    بنشینم ار به کوی دلارام زندگی

    تاکی من وغم وحرمان وسوزو آه

    بی قوت ودانه بی دل وبی جان وبی وجود

    بگزار خودبه پای خودآیم به جایگه

    خلقت اگربه مبدا ومقصد بناشداست

    من جام خود بدست خود آرم به میکده

    من درسکون مبدا ومقصد نیامدم

    اینجا بقاست تاکه بفرسایم ازوجود

    منعم کنند ازمی وخنیا وساز ودف

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    صدشکوه گویم از غم وآلام زندگی

    آیابه کام نیست مراجام زندگی

    دل مردگان کنند مرا رام زندگی

    عذرتوکی دهد به من آرام زندگی

    مقصدفناست پس نبرم کام زندگی

    تفسیرچیست بین من ونام زندگی

    رازی نهفته درشرف گام زندگی

    هرگزملا نگشت سرانجام زندگی

    مهجورنیست خیر به فرجام زندگی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    طریق بقا

     

    میخانه ای به وسعت گیتی بنا شداست

    درکوره راه پیچ خم وشیب وهم فراز

    ره واریان ره همه باکاروان به پیش

    درعرصه ی جهان بزرگی چوبنگری

    هرگام ما به سوی فنارهنمون شود

    این زوزه ی دمان که ز ویرانه می رسد

    بخت بلندماهمه دراوج غفلت است

    تصویر خودبه لوح ازل کس ندید ورفت

    مهجورخوش بزی به می وجام وکام ونام

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    هرکس به راه میکده خودآشنا شداست

    بس راهیان به پیچ وخم ره فناشداست

    گه عاقلی وگه شبحی رهنماشداست

    مارابه قدرپهنه ی انگشت جاشداست

    جان وتنم به فکرطریق بقا شداست

    سودم کجازجانب بادصباشداست

    این غفلتم فرود زبخت هماشداست

    گویندقصرهاکه به لوحش بناشداست

    هرآن خوشیست آن همه دراین سراشداست

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    میوه ی تاک

    آرام گام زن مکن این خاک راجری

    هرذرهّ ام هزار دل و گوش وچشم وسر

    داروغه ایّ ودزدی وجلّاد وپیشه ور

    کیخسروی که تاج به سرمی نهاد او

    مستی به راه میکده تاشدعجین خاک

    دررزمگاه دهرچه تن ها به گور مرگ

    هم کاسه ی می ای که به کام من وشماست

    خون دلی که آب شدوتاک میوه داد

    مهجورآنچه واقع این زندگانی است

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    فریادمی زند مگرازگوش جان کری

    نیکونگرگدا وشه ومیر وسروری

    خوش منظریّ وسروقدنازچون پری

    ابروکمان وناوک مژگان دلبری

    هم آن بهادری که بکردی دلاوری

    هریک هزار مرتبه کردی بهادری

    بامانشوز میکنداوپیش داوری

    هم میوه ایش ناب شرابیست احمری

    دل برنگاه دلبردردانه بسپری

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    خلقت عیسی

    سازهاتاکوک شدبرمن نوای غم نهاد

    غوطه ورکن جان به حوض می که تادانی چرا

    این چه رازی درخم افتان وخیزان وجود

    کوسراغ ازمنبعی کاین روزگارکج مدار

    این بشربانوع خودکاین جورویغمامی کند

    نظم خلقت رافقط عیسی چنین مخدوش کرد

    آنچه خوددرنظم خلقت می کند خنیاگری

    من ندیدم هم توهم آنانکه باماهم رهند

    تاکجامهجوراین گفتارپنهان بایدت

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    کاخهاباانده وبازجروبرماتم نهاد

    این ابهّت رابه جم درسحر جام جم نهاد

    وین چه سرّی شدکه درپیمانه ی آدم نهاد

    زخم دردی دربشردیدوبراومرحم نهاد

    خودبه دست خودعجب بدعت دراین عالم نهاد

    نطفه اش ازغیب درقصرانه مریم نهاد

    چونم این خنیاگری درخلقت ما کم نهاد

    سحر پیدایش چه سان درچشمه ی زم زم نهاد

    عیش ونوش وشادی ومستی فقط این دم نهاد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    محراب نماز

     

    دانی به ره میکده صدشیب وفراز است

    مقصدکه ببایدهمه باهمّت جان رفت

    درمقصداگرباده دهندت به روان گیر

    جام است ومی وباده ی خوش خوی ارادت

    جامی ست به دست ومی جاویدطهورا

    آتش به دل افتاده زیک جرعه ی نابش

    طرفی نشدازمسجدوازدیرو کلیسا

    جامی اگرازدست پری روی بنوشی

    خواهید اگررتبت مهجور بجوئید

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    دربسته ویا بخت توبازاست که باز است

    باشد که ورودیت به مشروط جوازاست

    درجرعه ی آن بردل وجان صدهمه راز است

    حوران قدرشوکت مه روی به ناز است

    ساقی چه دلارام دل وبنده نواز است

    جان هاکه زشوق قدحی باده گدازاست

    با مابه ره آ هرقدمش خاطره سازاست

    دانی که به شاهیّ جهانت نه نیازاست

    اوبردرمیخانه به محراب نماز است

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    پای درگل

    شهدشیرینش به کامم چون هلاهل می رود

    می روداین کاروان سالار ومیداندچرا

    سنگلاخ وصعب ره ازماگرفت آرام جان

    عارفی بایدبگویدکاروان دراین رهش

    ره درازاست ونداندساربان  مقصدبعید

    ظاهری پرزرق منگرباطنی کنکاش کن

    سوی نابودیست مقصدتاسروش این رازگفت

    پندناصح رانیوشیدن دراین وادی چه سخت

    پای درگل بود مهجورش به سعی ازگل کشید

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    کارباجام ومی وساقی به مشکل می رود

    آفت ورنج وفلاکت هابه محمل می رود

    کس نمی داندکه این محمل به منزل می رود

    عاقبت باراهدارش پای درگل می رود

    وین ره ناسوده ی مقصدنه عاقل می رود

    راهیان باپای خودبردرد عامل می رود

    ساربان باکاروان بین تند وعاجل می رود

    بس مغیلان هاکه با این فهم دردل می رود

    هم که جان کام یابش سوی محفل می رود

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    پیمانه درخون

    به کوی میکده غیرآمد وپیمانه درخون شد

    دل وجان وسروچشمی همه شادان وبس مسرور

    به زیرآفتاب ومه دلی می بودودلداری

    به گلزاران وبستان هابساط عیش ونوشی بود

    می وجام ودف وچنگ ودلاویزان مه پیکر

    به گل صدنغمه سرمیدادبلبل درگلستانش

    لبان خنده وروی خوشت رادرنهان میدار

    هماناباغبان برگل نوازش هاکه می فرمود

    مگستراین زمان مهجورجام باده ومی را

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    گناه ازمارسید این چون سرافرازان دل دون شد

    چه بنمود این بلاگرکاین چنین بیماررومحزون شد

    به ناز وغمزه ی جانان هزاران دل که مفتون شد

    غم وحرمان ودردورنج باپیمانه مقرون شد

    کجاگشتندودوران هاچرا وهم چرا چون شد

    همه پژمردگل هابلبل شیدا به هامون شد

    که غیرآمد غم وحرمان چنان دریای آمون شد

    دمان درد باز آمد به دل دلداده مضنون شد

    زموج سرخ خون دشت ودمن دریای میگون شد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    باده ی سامان

     

    این سایه ی رضالت وحرمان به سررسد

    آبادمیشود دگراین خاک دیرپا

    دستی به دست ودامن صحرا وشوروناز

    پرمی شود دوباره می خوش به جام ما

    محروم جام جان شده جان هادراین دیار

    دل پاک کن به چشم بصیرت نظاره باش

    میخانه بازمیشود وسیل می روان

    بسیارشدهدردل وجان درفراق دوست

    مهجورآیتی دگرآید به ملک گو

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    وین مایه ی فلاکت وخذلان به سررسد

    سوداگریّ وغفلت ویران به سررسد

    کنج جفا ودیده ی گریان به سررسد

    وقت فراق این دل نالان به سررسد

    فصل فراق حضرت جانان به سررسد

    دوریّ مازباده ی سامان به سررسد

    ترس کمین وکام هراسان به سررسد

    سختیّ حال وفرقت دوران به سررسد

    این پستی وضلالت دیوان به سررسد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    مینای سعادت

    تاباده ی مطلوب مهیّا وبرآرند

    درحوض می ناب طهارت بدهندم

    این کهنه رباطی که دراوجای گرفتم

    هشیاری ماصرفه ی ما نیست که باید

    خوش آن که قدح را زگل خاک بسازند

    من راهی میخانه ام ای زاهد مفلوک

    تزویر وریاو دغل ومکرو بلارا

    درجام قدرشوکت مینای سعادت

    آن تنگ نظرکیست که مهجوربداند

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    این کسوت آلوده ام ازتن بدرآرند

    جام خوش مستیّ سعادت زدرآرند

    دیوانه دلان بامن دیوانه سرآرند

    این جام که خالی شده جامی دگرآرند

    چونم که مراکاسه ی نابی ز زر آرند

    آنجابه دلم ورد خوش پرثمرآرند

    هرگزنه درآن وادی جان درنظرارند

    خواهان شرابم همه شام وسحرآرند

    ماراصله ای بیش  زدرّ وگهر آرند

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    خاقان زندگی

    بازآبه کوی عزت وسامان زندگی

    درداست اگربخیز ودواکن به درد دهر

    باشوروشوق وخنده به آوازصبح خیز

    چندی اگرگرفته عدوراه چاره را

    میدان اگربه معرکه خواندتوپیش تاز

    این نیزبگذردعددی از زمان ماست

    جان رشید برتن مفلوک راچه کار

    دراوج باش اسفل ازآن بهایم است

    نادان اگرنزیبد ودانا شودچه سود

    راهی بکش که راهبر راهیان شود

    طوباقدی نشانه ی شایستگیّ  توست

    کامی سترگ دارد وآرامشی بزرگ

    هرکس به هرفراخوروهرآیتی که هست

    بی دل مباش بی خود وبیراهه ره مرو

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    هرگزمباش سست وپشیمان زندگی

    دردست ماست شافی درمان زندگی

    برهم بدوز رشته ی سامان زندگی

    برخیزوباش صولت خاقان زندگی

    تاهم شوی به دهرفراخوان زندگی

    بخت اوفتد بدان که به دامان زندگی

    جان رامکن ذلیل وهراسان زندگی

    تاکی به دوش آفت تاوان زندگی

    هستی اگربخیزچوانسان زندگی

    باخودگزارغفلت نادان زندگی

    طوباشو ومباش بلاخوان زندگی

    چون نیک بنگری به شبستان زندگی

    چندی شداست طفل دبستان زندگی

     مهجور ره نما به صف  خوان زندگی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    چون زاده اند قید زمانی به بودن است

    بسیارچون من وتودراین عرصه بوده اند

    آیاچشیده ای لب شیرین همچوشهد

    جام است وکاسه وخم وحبّانه وسبو

    تاریک را ز دیده بدر چشم جان گشا

    این دیو ودد نه برسرراهت سرآورند

    هرگزمباش مرده به جان ودل ووجود

    باشداگر دوچندصباحی کندخروش

    بامن که نیست خاتمه این خط موازی است

    بنگرعظام تاچه به مابرسپرده اند

    دین توهم به نسل زمانت سپردن است

    پامی گذار و رو ره این دیربازکن

    یک گل به بوته صد همه خارآوردپدید

    درهرنفس که می کشی وبازمی دهی

    می کوش وشوبناگر وآباد دهرکن

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    عمری بزیّ وشوهمه خواهان زندگی

    ازعامی وگداو زشاهان زندگی

    نازیّ وهم کرشمه زجانان زندگی

    می ریزناب وجد زباران زندگی

    برنوردل زکام چراغان زندگی

    قامت نمای راست به پیمان زندگی

    داری اگرامیدبه ایمان زندگی

    دل مرده گان چند به دوران زندگی

    این راه رفتنیست نه پایان زندگی

    این دهر رابه سایه ی همخوان زندگی

    چون سخت می کنی ره آسان زندگی

    ترس ات چرازخارفراوان زندگی

    صعب است وسخت رفتن ازاین خان زندگی

    شکری نمابه این همه احسان زندگی

    مهجور باک نیست ز ویران زندگی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    معدودکس که برسرمسندنشسته اند

    هیچ ارزشی ندارد وهیچ افتخارنیست

    هرکس به وسع جانب جان مالک است ونیز

    بس رهبراست وشاه ووزیر ومباشران

    آغشته چون کنی به جهان عزّونام خویش

    تاجام جان پراست شرابی به عزّتت

    آرامشی اگرشودم پشت موج هاست

    باکشتی ای که نوح به دامان گل نشست

    جان درمذاق غم منماخسته ی وجود

    اطفاء کن حریق تغافل دگر بس است

    گرگی اگر به گلّه زندازمحاق توست

    گویی مباش که سوی گودال می برند

    کوآن غراب تابدرم آن گلوی نحس

    این جامه ای که دوخته برمن جفای دهر

    درقامت زمانه ی غدّارسعی نیست

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    نیکونگرشدنداسیران زندگی

    ازملّتی برداحدی نان زندگی

    میزان زنی به هم زچه میزان زندگی

    افتاده اندبرته چاهان زندگی

    جاری بکن امید به دستان زندگی

    هرگزمشو نماد به دونان زندگی

    دیدی به موج لحظه ی عصیان زندگی

    آغازگشت نوبت طوفان زندگی

    بایدشوی که بلبل دستان زندگی

    خودمی رهان زشعله ی سوزان زندگی

    بگسل محاق باش توچوپان زندگی

    برگوی باش یکسره چوگان زندگی

    من بوده ام همیشه غزلخوان زندگی

    ازتن کنم شوم صله پوشان زندگی

    خودباش ازسلاله ی کوشان زندگی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    هرراکدی زسعی نه امحایت آورد

     ساحل چرابه  امن رکود است دروجود

    باری اگرتوان برهانی زدوش دهر

    هرگز عدم خیال مکن بربقابکوش

    گرخارهابه پای خلد راه پیش رو

    خواهی اگروصال دلارام عمرخویش

    این خصلت ریا وخساست زجان بنه

    بی مکر وریووزهددراین راه نهه قدم

    نورآن نشدکه ماه شوی درفرازشب

    بادیو ودد بجنگ به تاریکی زمان

    هرباده ای به هرقدحی نیست کام یاب

    باتوشه بایدت به بیابان نهی قدم

    خورشید وش همیشه به اکناف خودبتاب

    گرمی اگرتوان بدهی بر وجود دهر

    درد وغم است ورنج نداریِّ والتهاب

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    باشی اگرتوچشمه ی جوشان زندگی

    بایدشوی که موج خروشان زندگی

    باری زدا زباربدوشان زندگی

    سرخم مکن به فخرفروشان زندگی

    بی خارنیست گل به گلستان زندگی

    چون سروشو به عرصه ی بستان زندگی

    آموزه کن به جان بده بستان زندگی

    تاخودشوی ز زمره ی مستان زندگی

    بردل بتاب شومه تابان زندگی

    هستی اگربه عین توخواهان زندگی

    بایدکه می خوری زمی ستان زندگی

    باخودببرتواصله کوهان زندگی

    سردی شکن زچشم فروزان زندگی

    راضی مشوبه دیده ی گریان زندگی

    بشنوصدازنای خموشان زندگی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    هیچ انتظارنیست که آهی کشد زدل

    درپهنه ی زمان مکن این ایده اختیار

    گرعزّتت به گرده ی نانی زکف دهی

    همّت نما ودست بیازاین عدوبگیر

    آنجاکه دل ببازی وجان برفنادهی

    هرخنده رونه یارموافق نه همره است

    هرباده ای مگیر زهردست وهرکسی

    جامی بگیروعکس رخ یارنقش کن

    مهجورگو زعالم هستی به این بشر

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    این اغنیای تخت جلوسان زندگی

    برهم زنی بساط عروسان زندگی

    خودباختی شدی ز اجیران زندگی

    چون می شوی زصنف اسیران زندگی

    برخودبگیر شام غریبان زندگی

    بشناس خوداصالت یاران زندگی

    هردست نیست باده بنوشان زندگی

    درجام ریزباده ای ازجان زندگی

    هرشادی وصفاست همه آن زندگی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    شهلای دوچشم

    پرلاله وگل بادهمه عمروبهارش

    آلودگی ازدامن پاکش همه کن دور

    مستان همه درخاک رهش ره رو وره پوی

    شمشادقدش سروخرامان دل ماست

    درسایه ی زلف سیه اش جای گرفتیم

    شهلای دوچشمش همه درغمزه شود غرق

    آن لعل لبش بوی شراب خوش مستی است

    برآیت شا ئنش نرسد خسرو ودارا

    شوریده دل ازما ونگاه شرر ازاوست

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    می کن زشرابی به سبو مست خمارش

    هرگز نکنی زرد رخ وسست ونزارش

    برطعنه وآزار رقیبان مگذارش

    درلوح وجودش غم حرمان منگارش

    آن زلف سیه هیچ به طوفان مسپارش

    افتند دل ودیده وجانها به مدارش

    آن گود زنخ کرده چه دلها به مزارش

    گیسوی کمندش بکندصید وشکارش

    مهجور مبادآفت گردون به گذارش

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    غزل

     

    ای گل بستان به گلزار طراوت شادباش

    سرو بستان دل ما می طراود دروجود

    دامن گیتی همه پرعطر شد باگام او

    یک نظر باآن کرامت لطف اگربرماکنی

    برمداردیده باز آور گریزان پاشدیم

    گردش کون ومکان است وامید وصل ما

    آن شراب لعل لب کزمادریغ آورده ای

    گلعذاران جهان جام آور کامت شوند

    این که مهجور این غزل آغشته ی نامت نمود

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    برگلستان وجودت غنچه رویان شادباش

    ای قدقامت چنان سرو خرامان شادباش

    ای دل آرام دل ای جان جانان شادباش

    هم توازلب خنده ی این شادمانان شاد باش

    یافتیم ازآن مداردیده سامان شادباش

    درد رادرمان توئی ای جان درمان شادباش

    می شود ما رادگر لطف فراوان شاد باش

    می ستان از مادل وهم جان وایمان شادباش

    می سراید شعربا آوای دستان شادباش

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    رطل گران

     

    گلزار وجودم گل مینای جهان باش

    آرام نسیمی شو وبرجانب ما وز

    هرجانگری ورد لب ما سخن ازتوست

    تابرسر کوی تو زندخیمه دل ما

    هرگزنخورم باده زهر دست وبه هرجام

    گفتم به رقیب ای که زدی خیمه به کویش

    خورشید رخت نور جمال است وجلال است

    از غیب سروشم خبری داد زکویش

    بازآیدودامن بگشاید به وفاقت

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    از آفت دهر وغم گیتی به امان باش

    درکوی رقیبان دغل باد دمان باش

    برجام دل ماچو می پاک روان باش

    درخیمه ی جان ودل ما مونس جان باش

    ساقیّ دل آرام دل و رطل گران باش

    لطفی نکندبرتو نشین ونگران باش

    نوری ده وراهی نهه و باگام جوان باش

    بربادسحر گفت بگویم که وزان باش

    مهجور دگرجامه ی اندوه دران باش

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    گردش گردون

    .

     

    به جان زندگی ما راتوآرام روان باشی

    جهان گرجمله جام است ومی پاک روان جاری

    به درب میکده بنوشته گرساقی ضمان آور

    می جام سعادت رافقط بانام تونوشم

    دل آوردم که گفتی بی دل ازاین کوی کامی نیست

    سرای جان گشای وبرسریردل نشان آور

    تعارف دیگرم هرگزپیاپی ناب می نوشم

    لبی خندان ولب خندان وخوش باش وبه شادی زی

    غم مهجوروجوراین زمان وگردش گردون

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    نبیندهیچ نقمت قامتت سرجوان باشی

    تو برجام دل ماهم چنان ناب روان باشی

    مرا باآن همه لطف وعنایت ها ضمان باشی

    که میدانم به جان مست ما جانا امان باشی

    نه باهردل دل آمیزم مگرتو درمیان باشی

    جلوس آری اگربرتخت بربخت شهان باشی

    ازیرا گفته ای می خور دل آرای جهان باشی

    شوددور ازتواین آلام گیتی شادمان باشی

    چوبگذارد توان خورشیدتابان زمان باشی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    جام ارادت

     

    درمیکده همواره مراجان جوان باش

    ماباده ی جان جز زخم وجدننوشیم

    درکوچه ی رندان همه جا ذکررخ توست

    آن سایه ی طوبای قدت مامن جان است

    تاتربت تن با دم جانان به هم آید

    داده است سحربادصبایت خبری خوش

    مادل همه درجام ارادت بنهادیم

    داروغه به خواب است وعسس نیست مهیّا

    مهجوربه خدمت چو وجودش ننشانید

     

     

     

       

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    سردسته ی حوران شو وهم خود ز سران باش

    ساقیّ دل آرام ودل آرای جهان باش

    ماذکر توگوئیم وتوبا مابه میان باش

    ما جان بفشانیم وتودرامن وامان باش

    براین تن ماآیت دل مایه ی جان باش

    جاری شو وبرجام دلم ناب روان باش

    براین که نه ازبودونبودم نگران باش

    درکوی به آرامش وبازلف چمان باش

    هم بردل اونیززآشفته گران باش

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    نوبت ما

    بربط وجام ومی ویار چوباهم باشد

    واعظا کوچه ی رندان نه به زهد آغشتند

    خوش به آن کوی خرابات که دردامن او

    این زسرپیچی آدم نشدازدام بهشت

    هرکه بگزیده نگاریّ وبه کنجی به خوشیست

    نازحوران جوان می بردم تابرعرش

    خوش بزی لب به لب جام وبخورباده ی عیش

    خوش که هم مست شرابش شوی ازلعل لبش

    پهن شد برتوبساط می وجانان مهجور

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    عیش ما ودل ودلدار فراهم باشد

    عارفان از گنه وعظ تودرغم باشد

    یارودل باشد وحاشا که می اش کم باشد

    جانب عیش وخوشی خصلت آدم باشد

    به صباحی دگرم نوبت ماهم باشد

    گذرازعرش به کویش گه وگاهم باشد

    نیست شایسته دل اندرغم وماتم باشد

    زیستن لحظه به عمریست که آن دم باشد

    من زساقی همه هر آنچه بخواهم باشد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    لابه ی وعظ

    گوشم ازوعظ وخراف زاهدا ن سرسام شد

    دام ودد بگریزد ازاین لابه ی وعظ وخراف

    یک نظربنگربه کوی طالبان جام می

    مابساط جان ودل نادیده درپنهان زنیم

    عندلیبان غزل خوانندبرما شورها

    باکلام و گفته ی وعظت  به منبر درستیز

    تفت ناب آمدبه خم جوشیدو مل شدپایدار

    برخم ابروی دلداری نمایم من نماز

    تامنادی گفت مهجورا به احرامت شتاب

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    وعظ را انجام کو بروعظ کی فرجام شد

    کس ندیدی کودکی بروعظ واعظ رام شد

    این همه آشفتگی باجام و می آرام شد

    با توامّاغفلت ات نالید وهم دردام شد

    وعظ توآخربه غفلت جست ودرسرسام شد

    وین روان ناب ما بازآمدو درجام شد

    یاوه های وعظ درناپخته هایت خام شد

    هم طواف کعبه ام بردورسر انجام شد

    سوی مهرویش دل سرگشته در احرام شد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    نا گفته ها

     

    به گردش شد نگرجام می مطلوب جانانم

    نه ام آن نکره ی کرکس که برهرلاشه آویزم

    شتابان آمدم درکوی می درپامغیلان ها

    زمانی غفلت آویدم شدم درجرگه ی زاهد

    اگردست آیدم دردهریک دم ساحت ساقی

    به کوی باده پیمایان بجز مستی فراهم نیست

    نشستم دربر حوران خوشدل دربساط عیش

    اگردل داشتی با ما درآن بزم دلاویزان

    توباسجّاده ی خودباش وهم بادانه ی تسبیح

    مگو مهجور این چون فاش این ناگفته هاگفتی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    به احرامش دلم حاضر زسودایش نمی مانم

    من ازوجدخوش مستی چنین شادوغزل خوانم

    به جامم باده ای لاجرعه ازدلدار بستانم

    خداراعمربرگردان بسی زاروپریشانم

    بساطی گیرم از جام ومی اش جان نیز بنشانم

    مکن زاهد به آن نادیده آتش ها هراسانم

    به ناز وغمزه ی حوران غزل ازشوق می خوانم

    بدانستی به فرّوجاه من والا زشاهانم

    مراهم جرعه ای باده همه دین است وایمانم

    به حکمش می دهد تکفیر امّا من مسلمانم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    خامه ی بهار

                                                                

     آمد دوباره موسم گل غنچه بازشد

    بس مدّتی که سبزچمن قهرکرده بود

    زیبارخ چمن که رخ ازخاک برکشید

    زاغ وزغن نماندبه پای سنوبری

    آهوی راغ آمدودربوستان رمید

    این سایه ای که چترامینش فراگشود

    بازآ به طرف گل سحرازشام بردمید

    تن می گذار وجان بکشان پای جام گل

    مهجورگل که می دمد ازخامه ی بهار

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    بلبل رسیدپای گلستان به نازشد

    جوشید سبزه خاک کهن سرفرازشد

    دل هابه سوی کعبه ی اودرنمازشد

    قمریّ وعندلیب به گل نغمه سازشد

    وه تارمیدچشم گشودوغمازشد

    درپهن جام وجان  دلم دلنوازسد

    تاچند غیبت ازپس شامت درازشد

    جان جهان نه ازگل ومل بی نیازشد

    عطروشمیم ورایح آن درفرازشد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    باده ی گلسار

    بازآورید جام ومی وباده دربهار

    ساقی می اش به جام گل لاله میدهد

    سروآیتان وماه رخان درچمن رسند

    رخسارگل به روی گل یاربردمید

    جامی دهید باده ی آن ازگلاب دشت

    آذین  گل ستان نگروسرودرچمن

    طرف چمن خوش است بهاران که می رسد

    روح وروان وجان ودل وچشم وهوش را

    مهجورجان ودیده ودل ها که درغمند

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    از مقنعه برون شده رخسارگلعذار

    کز سرخی چوخون می اش جان شودخمار

    وین دردواین تعب شودازکامشان مهار

    تاهم گل ونگاردرآینددرمدار

    خواهم شوم زباده گل  فام کامکار

    قمری ترانه خواندوهم عندلیب وسار

    جامی بگیردست ودگرکارمی گذار

    یکسربه جام باده ی گلسارمی سپار

    بااین غم ونقارنشدعیش پایدار

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    حقیقت عیان

    خمارباده ی دردم مراخمارندانید

    نه روزگارزبه خوش باش می دهدکه درآنم

    خمارمی کندازجام باده ی شرر ودرد

    خطرببایدوپادررکاب عرض وشهامت

    نه تاج سمبل شاهیست حاکمان همه شاهند

    سوارباره مسازید هرکه سازجهان زد

    تمام عزّوشرف می ستاندازمن وماها

    جهان نه آینه ی فردخاص وخدمت آیین

    اگربه دست خود افتاده دربلا مهجور

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    چنین به کام خوش روزگارشعرمخوانید

    نه رنج ودرد وتعب را که دم فروبنشانید

    زدردجام شررتابه کی به خویش نهانید

    غلام همّت خودباش چون اسیر شهانید

    حقیقتیست عیان واقعیست نیز بدانید

    که خودشمابه ازاو نامدارجان جهانید

    به ره شویدکه تاکی اسیر زلف چمانید

    چرامطیع ومقیّد به حاکمان زمانید

    گذارپخته شودخام ازقفس مرهانید

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    رخنه دراصالت

    درطیلسان دردوجفا کوله بار ماست

    بس مدّتیست باغم وجورآشناشدیم

    خورشیدبود ونوروصفاوامید ووجد

    چون شدکه ازفرازبه زیرآمداین وجود

    این داغ جان که دیرزمانیست بامن است

    آسوده آنکه می جهدازاین بلای سوز

    درداست ودرمند وطبیبیم بی عمل

    رفت آن طراوت گل وگلزار وسروناز

    مهجورقوم دیگراست مسلّط به جان ومال

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    آئینه ی شراردل داغدار ماست

    دست جفای دهر چنین درمهارماست

    تاریک جان وجانب غم درمدارماست

    تاچندزیرچکمه نادان وقارماست

    تنها نه من که داغ زمان درگدارما ست

    هریک که می جهیم صفای بهارماست

    سنگینی جهان شریعت سوارماست

    درزیرجامه خسته زغم گلعذارماست

    وین رخنه دراصالت ودر شاخسارماست

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    باده ی خوش یمن

    تابازبهارآید وگل عطرفشاند

    این برگ تذزو وخس وخاشاک بلاخیز

    خونابه ی دل می خورم ازجام شرارش

    تاباز گلی روید واندام طراوت

    آن سفله به باغ وگل ومل انس نگیرد

    دامان گلستان همه پر رونق گل باد

    جان با گل و با گلبن وباغنچه بیامیز

    رو باصنمی باش که سرلوحه ی ناز است

    مهجوربه پای گل وبلبل چه خوش آنکه

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    بلبل زنقارآید وآوازبخواند

    مارابه خزان غم واندوه نشاند

    ناسفته دل آفات دل ودیده نداند

    مارازسیه برسحرنورکشاند

    تابارغم از آیت حرمان بتکاند

    کان جامه ی دیرین زغم جان بدراند

    تاکام وجودت زمرارت برهاند

    هم قطره زنازش به لب جان بچکاند

    ساقی قدح باده ی خوش یمن رساند

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    می مطلوب

    تاسایه ی همابرسدروی بام ما

    کوآن جریده ای که دراونام آشناست

    باطالبان دیده ودل تابرآمدیم

    زین دام ناگشوده که صیّاد می تند

    مادرازل ارادت کویش نموده ایم

    این زاهدان چه طعنه زنندو چه لابه ها

    مارافروغ ساحت جانان چنین نمود

    هرسایه ای زهرشبحی نیست امن گاه

    مهجوردل ببر برساقیّ میکده

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    باشدکه پخته گرددازاین کرده خام ما

    کوآشناکه جوید ازاین جرگه نام ما

    شداین کفایتم که برآوردکام ما

    هرگزمبادآهوی رم کرده رام ما

    غیرازصلاح یار مباشدمرام ما

    درهم تنند برسرشرب مدام ما

    نام جبین اوست که دارد دوام ما

    باشدبه زیر چترچمانش خرام ما

    گوپرکناد از می مطلوب جام ما  

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    شرب مدام

    باز آورآن شراب گوارای کام ما

    تاکی سبوشکسته برآریم دربرت

    درصبح خیزشام سیه آیتی دراست

    پرسیدم ازقرون زمان ناله ی سبو

    تاباده هست ومیکده وساقی وجود

    بی روی دوست جام جهان رانه آیتی است

    مادرطریق حضرت جانان شویم مست

    راهیست پرخطر ره میخانه عاقبت

    این زعم واعظ است که مهجور کفرگفت

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    خالی مباد درقدح دیده نام ما

    پرکن شراب وجداصالت به جام ما

    می کن قرین میکده ی صبح وشام ما

    گفتندحسرتیست به کام عظام ما

    مست وجود اوست همه خاص وعام ما

    جام شراب وباده ی دل شدمرام ما

    حوران شوندبادل وبادیده رام ما

    فاتح شودبه کوی وبه میخانه گام ما

    بس عافیت دهندبه شرب مدام ما

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    تخت بخت

    تاکی به یاد روی مهش چشم بر دراست

    دیدم بهشتیان همه صف درصف آمده

    چشمی چنان که غمزه کنانش برد زهوش

    تنهانه من شکسته ی آن گام سرواو

    تادربساط باده نباشد وجوداو

    عکس رخش چنان بنماید که ماه بدر

    دریای می کجاعطش مافرودهد

    مرغ هماکه بخت سعادت به بام ماست

    مهجورهم رسیدبه بالای تخت بخت

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    آری ندیده ای رخ اوماه دیگراست

    پادر رکاب او زهمه حوریان سراست

    بنگربه لعل لب همه چون ناب احمراست

    خم گشته گان به سروقیامش سراسراست

    هرباده ای به هرقدحی سست وبی براست

    افتاده درزلال می وعکس ساغراست

    آنجا که درلبش عطش دل شناوراست

    پیش همای ماهمه بی بال وبی پراست

    زیراکه حورخاطرخوش نام رابراست

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    بوی مینو

    شرابی سرخ گون چشمی قدح لب شهد می خواهم

    شرابش می کند مخموروهم بی خودزبودن ها

    لب لعلش که می خواهم مکم جان بایدم دادن

    بریز آن غمزه ازچشمت کرشمه باقدسروت

    فراغت هاست درکویت اگرازروی تودورم

    جهانی می شودروشن بکش آن حایل ازرویت

    به شام تیره ام نوریّ وهم آرامشم درجان

    هرآنم دردم افزایی به جان ودل بیفزا چون

    نه دیگراین همه حرمان کرامی شدکه برگیرم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    هم ازآلام این هرسه چومی خواهم که آگاهم

    زچشمش غمزه چون ریزدبه طاقت کمترازکاهم

    خوشاکه زنده ام درکوچه اش مفتون درگاهم

    من ازروزازل چون بنده ای درخدمت شاهم

    رقیبان غبطه هادارند براین شوکت وجاهم

    توای آرام هستی ها وای والاتر ازماهم

    فرست آن بوی مینودردم بادسحرگاهم

    منت سودای جان ودل زکوی تونمی کاهم

    کدرازجان مهجورم به هروقت وبه گه گاهم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    باد بهاری

    تابادبهاری بوزدسوی چمن زار

    یاس وسمن وسنبل وسوسن که درآیند

    کن جامه زتن جامه ی نوپوش به شادی

    آن راکه نباشدقدحی دست ولبی تر

    هم محتسب وواعظ وهم زاهد وراهب

    می ریزقدح پرکن وجامی به لب آور

    ای زاهدصدچهره قبابرکن وباز آ

    این خود همه ازآیت خلّاق جهان است

    مهجورخمی دوش کش وجام می ای دست

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    بلبل بکشد شیحه پردجانب گلزار

    بس غلغله هاکه شودازخلق پدیدار

    مستندهمه نیست دراین دایره هشیار

    آسوده مپندارزجانش شده بیمار

    تاچون بشوندی همه ازمشغله بیدار

    هرگزنشودخفته براین عیش سزاوار

    برطرف چمن دورکن ازخودغل ودستار

    براسب عنادت مکن آرایش افسار

    دانندنگشتی به سرجامعه سربار

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    التهاب

    نه درسراچه ی دل ماندراهکار امیدی

    کجاست مرغ غزلخوان بگوزباغ امیدم

    رکاب پای توبودم به وقت اوج نگاهت

    نبودباتومراهیچ التهاب که یک بار

    به تیرمست نگاهت نه صیدرام شدم من

    چرازگلشن باغت مرا که جان توبودم

    به ناله ی دل من هیچ التفات نکردی

    به سوق شهرملامت شدیّ وطاقه ی حرمان

    بپرس ازاوی تومهجوراین شراروعداوت

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    نمی دهندزهجران به کوی وصل نویدی

    زشاخسارطراوت کدام سوی پریدی

    چه شدکه همچو منی رابه جان دیده ندیدی

    بریدی ازمن وباقهربر شرارخزیدی

    به مرغزاردلم پازدی به ناز رمیدی

    به دست ظلم سپردی چه گل زخاطره چیدی

    روی قفا وبگوئی که ناله ام نشنیدی

    لباس یاس واسارت  به جان دیده خریدی

    چرامیان دل ماوخویشتن بتنیدی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    همداستان

    دل باتودیگرهم داستان شد

    آن لطف هاکه باما نمو دی

    دربزم مهرت تاجانمودم

    ای سایه داراوج همائی

    آرام روحت تابردل آمد

    آن غمزه ازآن چشمان مستت

    تادربساط وصل توگشتیم

    ای جان هستی مارابه مستی

    مهجورهرگزچونین نماند

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    جامه تکاندودیگرجوان شد

    اندوه جان ازهستی نهان شد

    ناب سعادت بردل روان شد

    هرآرزوئی کردم همان شد

    پایان سوزباددمان شد

    باآن کرشمه کام جهان شد

    آلام رفت و جان درمیان شد

    آرامشی ده دل بی امان شد

    دیدی که چترت زلف چمان شد  

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    شعرحقیقت

    سحرش می طلبیدم که مگرمست نماید

    باپریوش صنمی مست شوم درسحرشوق

    دربساطی دهدم باده که باشدهمه مسرور

    خالی اززهدوریاباشد وخالی زتکلّف

    چشمه ی نورگشایدبه رخ دیده گشایان

    صافی جان ودل وروح وروان است درآن جمع

    ترس نابودن جام می وتکلیف همه دور

    شرک باشدهمه هرآنچه بجزمحضرساقیست

    ساقیاده می خوش فام جهانگیربه مهجور

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     گره ازاین دل شوریده ی جانم بگشاید

    گرد تاریکی ازآرام وجودم بزداید

    آهی ازهیچ دلی درشرف باده نیاید

    محفل انس رسدساقی ودردیده بپاید

    دیگرآنجاسخن ازمکروریاهیچ نشاید

    طبقی ازهمه اخلاص نهادن همه باید

    تاروان رامی مطلوب ارادت بفزاید

    خدمت صدق ووفا نیزبه ساقیت بباید

    تاشودمست گران شعرحقیقت بسراید

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    چشمه ی جان

    باز آ به ره میکده سودای روان است

    بگذار ره دیرومصلّا وکنشتی

    درمسجدو آتشگه ودرطرف کلیسا

    ماتن بنهادیم وهمه جان وجودیم

    چشمی بگشابین همه خاکش زر نابی

    ماراخبرازبادنسیمی زسروش است

    ستواروسترگیم نه چون بیدبلرزیم

    کاین جان ودل ودیده واین روح وروان را

    مهجوراگرغایب ازاین کوچه ی تن گشت

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    سودای روان با می آرامش جان است

    درجام دل مابنگرعکس جهان است

    برهردم وهربازدمت تن که ضمان است

    این جان به برساقی هستی به امان است

    ازچشمه ی جان باده به دل هاکه روان است

    لرزان دل ماهیچ نبینی به دمان است

    هم لرزه به ستواری ایمان نه میان است

    جزخدمت ساقی نظری نیست چنان است

    دانیدبرساقی جان باده خوران است

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    هم پیمانه

    جهان رابا ارادت بین چه سان پروانه ی خودکرد

    بشارت ها به جان بودازوفاق آن رخ سیمین

    بساط عیش ومستی رابه یغمادادازمستی

    به آن ناز وبه آن مستی همه درکوی اومحرم

    به پهنای دل دلدادگان معمارحشمت بود

    مهارجان ماباریسمان وجد ممکن بود

    غزالی بودخوش خال وخط وناز وخرامش خوش

    خدارااین چه لطف واین چه آمال ومآلی شد

    خوشامهجور برفالت که درآن جام مینایی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    چه دل هاکردبی سامان هم ازسامانه ی خودکرد

    برید ازما رخ وبیگانه را دردانه ی خودکرد

    دل آویزان کویش راهمه دیوانه ی خودکرد

    چه شداین محرمان کوی رابیگانه ی خودکرد

    چنان غرید وحشمت هانگر ویرانه ی خودکرد

    چه آرایش دل ژولیده را باشانه ی خودکرد

    به لطف آن خرامش عالمی مستانه ی خودکرد

    که ماراهم انیس ساحت شاهانه ی خودکرد

    توراهم باده ی دل دادوهم پیمانه ی خودکرد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    آواز سمائی

    جانم ببرید وبنشانید به جایی

    رودی شودآنجاکه روان باده ی ناب است

    آرام زدل جارزنم لعبت جان را

    ماراهمه خواهش نه بجز وصل نگارش

    ازلعل لبش قطره چکاند به وجودم

    درگودی روی زنخش باده ی شوقی

    بالا ببردروح ونشاندبه سریری

    رامشگرجانها بکند پهن بساطش

    روحی که چنین اوج بگیرد زتومهجور

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    کانجا نشود غیرمن وغیرخدائی

    جزشرشررودش نشودهیچ صدائی

    باوجدخوش شوردهد بلکه ندائی

    هم نیز چه سانم بکندلطف نگاری

    یابم هم ازآن قطره به جان فّرهمائی

    برسرکشم ویابم ازاوشوروصفائی

    زستبرق وازسندس وازنورسرائی

    بربط زندوسردهدآواز سمائی

    آواره دراین کوچه ی تاریک چرائی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    گشت گاه

    نه هوشیاربماندنه عاقل دانا

    چه هوشیارچه عاقل به کوی وصل وجود

    جلال وشوکت کویش گرفته جان به گرو

    چرا؟چگونه دراین گیرودار افتادم

    به داغ هجروجودش همیشه اذعان است

    به جان فرش ارادت نمی کند که جلوس

    فرودآید ودل شادمان نمایداگر

    به دست جام گرفتیم وآمدیم به کوی

    به گشت گاه گل وسرو وبوستان مهجور

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ازآنکه می شکندغمزه اش دل مارا

    که باتلاطم دردش شدیم درپروا

    چنان چوکوه بلرزدسکندرودارا

    که این چنین شده ام مست جام چشم نما

    نه دیگراین همه باماشراربس صنما

    فرودگاه قدوم است جان ودیده سرا

    زیمن گام بگیریم جاه وفر هما

    که ناب وصل کند پربه جان ودیده ی ما

    نیاید ار به کنارت تلطّفی منما

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    یاداو

    تا من وجانان به سودای همیم

    سایه ی طوبای او مامن گه است

    دل به سودایش بیافروزیم ما

    یافتیم از او شهامت در وجود

    یاد او وذکر او وحرز اوست

    داغ ها بر دل هم ازکفران رود

    دست از دامن ندارم چون رسد

    رخ بتابان در فروغش جای گیر

    درفراقش گفت مهجور این حزین

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    هر دوبرسوداگری ها محرمیم

    کاین چنین درسایه گاهش می لمیم

    ور نه بی او ازهمه کم ها کمیم

    یاد اوگر نیست از هر چم رمیم

    این همه بر دردجان ها مرحمیم

    بی رخش ترک بقا رادردمیم

    از همه آحاد کوی او شمیم

    این همه ازتابشش می آرمیم

    گرنباشد لطف او در ماتمیم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    شعرنغز

    درقد قامت که از طوبا سرید

    آن که گفتا سیر درخوان آورند

    سایه ی امن وجودش امن ماست

    نعمت جانان سزای جان ماست

    درفراق او چه باشد کام ما

    درفراغ جان وصالش راطلب

    اعتکاف دل کنید وکوی را

    آبگین جام دل گیرید دست

    برفراق یار وشعر نغزما

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    کفر باشد گر بگویم دیگرید

    هم برید از خویش واز یاران برید

    گرشمارانیست مامن بگذرید

    از چه درکفران این کوی ودرید

    هرفراقی رابه نسیان بسپرید

    تحفه ی جان بروصالش آورید

    زمره ی دارالمحبت بشمرید

    آیت مطلوب جانان بنگرید

    جامه ی مهجور را ازتن درید

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

       

    درزوزه ی ایّام

    رندان نکند ترک می وجام روان را

    آنجا که مراساقی رندان به کرام است

    برخیز بگیریم کدرازدل وازجان

    ما دل به ره کوی خرابات سپردیم

    درزوزه ی ایام نه بیدیم بلرزیم

    ما رابه گرانیّ جهان آز مباشد

    کس رانه ثبات است ونه جاوید که گوید

    دامان صفا گسترما ازچه نجوید

    ازخاطر مهجورنه این راز بجوئید

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ای محتسب ازما بگذراین جریان را

    چونم غم اندیشه ی سودای جهان را

    شوئیم به یک جام ز دل این نگران را

    با محتسبان گو عدد  سود وزیان را

    بسیاربدیدیم تف باد دمان را

    آن جا که گزیدیم فقط رطل گران را

    بندم به جهان جاری خون شریان را

    آرام دل افروز دل دلشده گان را

    بگرفته چراحلقه ی آن زلف چمان را

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    بوی سرخ خون

    به کوی میکده غیر آمد وپیمانه پرخون شد

    دل وجان وسر وچشمی همه شادان وبس مسرور

    به زیر آفتاب ومه دلی می بود ودل داری

    به گلزاران وبستان ها بساطی بود وعیش ونوش

    می وجام ودف وچنگ ودلاویزان مه پیکر

    به گل  صد نغمه سر می داد بلبل در گلستانش

    به گل که باغبان در گل ستان تیمار ها میکرد

    لبان خنده وروی خوشت را در نهان میدار

    مگستر این میان مهجور جام باده ومی را

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    چو پا بنهاد بیگانه سر افرازان دل دون شد

    چه بنمود این بلا گر ها چنین بیمار ومحزون شد

    به ناز وغمزه ی جانان هزاران دل که مفتون شد

    غم وحرمان ودرد ورنج با پیمانه مقرون شد

    کجا گشتند دوران هاچرا وهم چرا چون شد

    همه پژمرد گل ها بلبل شیدا به هامون شد

    به باد صبح در گلزار صد ها فتنه مضمون شد

    وطن برگریه وزار ومحن یکباره مرهون شد

    زبوی سرخ خون دشت ودمن نا سوده میگون شد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    امید فردا

    سحر که غنچه به باد سحر شکوفا شد

    صفای روح تو داد این جلا به دیده ی ما

    زرش کجا بتواند برابری بکند

    کمال عزّت وآرام آن وجود شریف

    چو سرو باش نبینم خمی به قامت تو

    سحر که چشم به نور فروغ بگشایی

    تو خوش بزی که جهان با تو خنده ها بکند

    به گل ستان وجودت مباد گرد ملا ل

    به اوج گاه سماوات جان عروج کنی

    بخند و نیز بخندان وخنده بر لب تو

    به چشم نرگس صبح مسا تو ناز فروش

    همیشه دیده ی مهجور روشن از رخ توست

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    دلم به یاد تو ای دوست گلشن آرا شد

    به لطف دوست سحر گاه ما دلا را شد

    که جام دیده ی ما از شما مطلّا شد

    چنان نمود که ما را دلی چو دریا شد

    بهار گلشن جان سرو و سرو آرا شد

    امید دار که کامت به اوج عنقا شد

    به صبح صادق از این خنده روح والا شد

    که اوج جان تو بینم چو اوج طوبا شد

    نشستگاه دلت ساحت ثریّا شد

    چو غنچه بشکفد آن روی مهر گلسا شد

    که چشم مست تو آرای روی مهسا شد

    کرم نما ز تو روشن امید فرداشد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    نورشهاب

    مرا در جام منصوری اگر لختی شراب آید

    اگر با باده ی سامان بشویم جام جانم را

    بیاور جام هستی را در او نابی به کامم ده

    تقیّد تا کجا دیگر بگو برهان مستی را

    زسر اندیشه زایل کن که زایل میکند جان را

    ندارد راحتی دیگر دلم در هجر او بشنو

    بگستردم که جان را فرش راه حضرت جانان

    مرا آرایه ی مستی همه کام است ومنصوری

    مراهر لحظه دیدارش به بیداریّ ورهواریست

    به جام دیده ی مهجور ریزید آن شراب شوق

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    فراغی گسترد در دل که هستی کامیاب آید

    تن فرتوت بگزارم زپیری جان شباب آید

    که خواهم تا به میخانه دلم مست وخراب آید

    نمی خواهم به سر اندیشه وفکر عتاب آبد

    خوشا آن دل که در وجد دلارامش مذاب آید

    از آن ترسم که بی وصلش دل وجان در نقاب آید

    کند لطفی به بزم دل چنان نور شهاب آید

    بیارزد لحظه ای دیدن دلم در پیچ وتاب آید

    چو با اویم به رهواری نه در این چشم خواب آید

    که او در محفل جانان خوش وعالی مآب آید

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    جان آبگین

    در حلقه ی ملائک حوران نازنین

    جامی به دست وناب روان در تعارف است

    در جان اگر دل است وبه دل داغ هجر یار

    اندیشه باز گیر زدل وجد کام خواه

    در محفلی که ساحت آرام دلبر است

    آنجا شرار وکبر وغم و درد و آه نیست

    بنگر کشاکش قدح وجام باده را

    آنجا زلال باده نمایان به قدمت است

    مهجور رو به حلقه ی مستور راز ها

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ناز وکرشمه از دل دلدار ما ببین

    معنا ندارد این چه روال است وآن چه دین

    حاشا مکن که کرده هزاران شرر کمین

    با کام مست وصل وارادت شود قرین

    لطف وصفاست نیست در آن انتقام وکین

    دلها همه مزیّن سودای بهترین

    هر جرعه گفتگوی گلو ذکر آفرین

    پر گشته ناب خواسته در جان آبگین

    شادی توراست جرعه ی این جام آخرین

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    جهان غرق خرافات

    در آینه ی دهر رخی جز رخ ما نیست

    آن صور سرافیل کند گوش جهان کر

    آن آیت مخلوق که سر لوح زمان است

    نصّی که فرا گشت زلوح ازل خویش

    تبعیض چنین بین به گل وخار طبیعت

    درپنجره ی نور زمان نیست سیاهی

    دستان چپاول ببرد سهم من وما

    بر خیز که خیزیم بخیزید که خیزند

    تا چند به گردونه ی این دهر هراسان

    اینان همه بر گرده ی مخلوق سوارند

    فریاد بکش پاره کن این بند گلو را

    این دامن متروک بدر جامه ی نو پوش

    تا مکتب وتا فلسفه حاکم شده بر دهر

    مهجور جهان غرق خرافات نبود است

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    این آینه را هر که مجاز است زما نیست

    در جان زمان لیک که گوش شنوا نیست

    در خدمت مخلوق ندانم که چرا نیسشت

    باور مکن این نصّ که قانون خدا نیست

    در عدل جهان این همه تبعیض روا نیست

    آری به جهان بر غم واندوه سرا نیست

    مظلوم که هستیم دعا نیز روا نیست

    بی خیزش ما هیچ حقی چهره نما نیست

    این چرخ مگر گردش دوران شما نیست

    بر هیچ کس از غیب کرامات وعطا نیست

    بیهوده بگفت آنکه گلو بر اسرا نیست

    می دان که تو را عزّت از این دلق وقبا نیست

    از قشر چنین هیچ سر صلح وصفا نیست

    آن راکه خراف است از او مهر و وفا نیست

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    شراره ی دخت

    بهار آمد وسبزه دمید وغنچه شکفت

    هزار آمدو طرف چمن دلا را شد

    بروب راه ره میکده زگرد وجود

    مشاطه کار هزارآفرین به لحظه کند

    کمان آن خم ابرو چنان شده آذین

    به سبزه وگل وریحان دشت خضرا گون

    گشوده فرش چمن پرنیان سبزه به دشت

    به این مشاطه وپیرایه در جهان وجود

    خود آمد این همه مهجور دید وجدو سرور

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    نسیم صبح زجان گرد انتظار برفت

    جهان زساقی جان شور شادمانه شنفت

    به پلک چشم که چشم از فراغ عیش نخفت

    تو نیز از دل وجان گرد راه باید سفت

    که شیخ وشاب فتاده پی شراره ی دخت

    هزار دیده ودل زاهد ریا بفروخت

    مده ز دست چنین شور شادمانه به مفت

    چه جان ودیده به ابهام مانده وبه شگفت

    به دل خبر شده کس این خبر به گوش نگفت

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     فصل عیش وگل

    به فصل عیش وگل مستیّ جان در کام میخواهم

    نه با یک تن توان گویم بهارانت شود میمون

    کدورت ها رود قحطی فرو پاشد که نورآمد

    بساط سبزی وعیش است خضرا گشته کهساران

    بدر آن کهنه پیراهن که گرد ناخوشی در اوست

    به دلجوئیّ وروبوسی دوان از هر کران آید

    نگرساقی که گسترداست دریای می ومستی

    ز اسفل پای برگیر اوج عنقا شد تو را ما من

    خدا را ناکسان هر گز نگیرد پای در دنیا

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    بهار آمد جهان را دلخوش وآرام می خواهم

    همه آحاد را دور از غم وآلام می خواهم

    سیاهی را همه بر نور هستی رام می خواهم

    جهانی را به این عیش وطرب همگام می خواهم

    به تن کن جامه ی عزت که عزّ ونام می خواهم

    که عید آمد دل وجان درخوشی احرام می خواهم

    به مستی درسعادت ها همه همجام می خواهم

    به درد ورنج وناامنی دگر فرجام می خواهم

    وجود ناکسان مهجور گو در دام می خواهم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    مژد ه ی بهار

    هزار مژده به جان ها که غم به دار رسید

    شکوفه در بن بادام برشکفت زنو

    به چهچه اند وبه آواز ونغمه ی دستان

    شتاء که سردی تن داده بود بر رخ دهر

    بیاور آن خم وآن جام وباده ی جان را

    بکن به ناب ارادت جهان دل سیراب

    گلی شگفت وبه گرمیّ آفتاب وجود

    به یمن عشرت وشادیّ نغمه های شعف

    توراست این همه تغییر درجهان مهجور

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    وزید باد سحر مژده ی بهار رسید

    جهات شادی ومستی نگر به سار رسید

    هزار وبلبل وقمری به انتظار رسید

    سر سیاهی وحرمان به پای دار رسید

    شویم مست عیان از نهان نگار رسید

    که عیش وشور وشعف نیز سازگار رسید

    چنان به جوش بیامد که مل به بار رسید

    بغل گشوده بهاران وصال یار رسید

    خوشا که فصل گل وجام در مدار رسید

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    باده ی گلبیز

    تابیدسحرگاه که خورشید جهان تاب

    آمد به ندا بلبل سرمست غزل خوان

    این میکده را سقف به پهنای جهان است

    عید است وبهار است ونوید گل وگلبن

    ازشبنم گل باده چکانید به جان ها

    در گلشن اگر آئی وبا گل بنشینی

    با سوسن ویاس وسمن وگلبن بادام

    آن باده ی گل بیز که درجام وجود است

    مهجور مگر دیر دراین صبح رسیدی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    بگشود زمین چشم ز رویای گران خواب

    از خانه برون آی وسوی میکده بشتاب

    ساقی دهدت باده به آرامش وآداب

    آید همه در میکده هم پیر وهمو شاب

    این باده چنان است که تفتیده وهم ناب

    هوش ازدل وجان میرود ومی برد از تاب

    دستی ده وبر خیز زسودای شکر خواب

    برسر کش ومی ریز زجان مایه ی خوناب

    این چون شده گل ناب گلستان به تو نایاب

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    به دامان گلستان

    دلاویز است وخوشبو این سحر باد سحر گاهی

    ندا درمی دهد وقت شتاء بگذشت بر خیزید

    تکان بگزید گیتی خاک را آمد دمی دیگر

    بسر بنهاد اطلس تاجی از سبزی به گلزاران

    برفت آن سردی ونخوت تن گیتی به وجد آمد

    به دامان گلستان شو گل است وگلبن وشادی

    بساطی کرده پهن این گلعذار از ناب وجام ومی

    به بار عام شد هر سو توان آئی به گلزاران

    شباب عمر سر می کن به جام ومی به پای گل

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    بیا با باد صبح دل نشان می جوی همراهی

    دگر گون شد جهان آیا تو از این سرّ آگاهی

    مگر در کوهسار ودشت وبرگلبن نمی خواهی

    بلور تنگ رابنگر به رقص آمد در او ماهی

    جهان وهر چه در او شد به کوه اندیش تا کاهی

    در این موسم زهر دل می شود برگل ستان راهی

    دمی رخصت در این گلشن فرا از فرّ هر شاهی

    جنوب ومشرق ومغرب شمالش پهن درگاهی

    دل مهجور یاد آور به سر کش نیز گه گاهی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    دخترترسای کهساران

    زمان عشرت بلبل به گلزار وگلستان شد

    مغ از آتشگه وراهب زدیر وواعظ از مسجد

    هزار وعندلیب آمد به شور ووجد ودر غوغا

    لباسی کرده بر تن دختر ترسای کهساران

    هم آنجائی که گل باشد می وتنّاز مهروئی

    بکش طعمی به جان از باده ی شبنم به گلساران

    بکش تا پای گلشن خویش را دیگرنه فرتوتی

    بهار وگلشن وعیش وگلستان وگل وبلبل

    سحر یک لحظه دیر آمد به پای گل ستان مهجور

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    بهار دلنشین آمد بیا کار دلستان شد

    هزاران مست از میخانه زاهد از شبستان شد

    گل یاس وسمن در جوی وسنبل ها به بستان شد

    که با آن قدرت ایمان به همراهیش صنعان شد

    مپنداری در او ستوار هر ایقان وایمان شد

    که دل را قطره از این باده نه هرگز فراوان شد

    به هر درد وغم ونخوت عبیر باده درمان شد

    بساط باده ومستی همه درکام انسان شد

    به جامی مانده مهمان و ز صدجامش پشیمان شد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    عیش روزگار

    گسترد بر زمین چمن سبز روزگار

    قمری ترانه خوانی وبلبل به صد ادا

    مشّاطه گشته دشت ودمن با گل وریاح

    دی بود برف وسردی بی روح کوه دشت

    بر گوی دشت بین که به چوگان این ربیع

    خوش آنکه فرصتی کند از گیر ودار عمر

    خوش باره ایست توسن سبز بهار تا

    بیرون کن از سراچه ی تن گرد روز دی

    جامی بدست پای شتابان به سوی عیش

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    هر باغ و راغ ودشت دمن گشته مرغزار

    ریزدچه عشوه ها به سراپرده ی نگار

    آمد بنفشه در لب جوی وبه هر کنار

    امروز بین چه سان شده با صنع کردگار

    افتاده با طراوت گیتی سر مدار

    اندی سر آورد به بر عیش روزگار

    بختی شود شویم به این توسنش سوار

    شادی نما که شد غم واندوه در مهار

    مهجور هم رسیده به آرام جویبار

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    بلبل غزلخوان

    جهان با نور خورشید جهان افروز تابان شد

    شتا ء بگذشت وآمد دشت ودامن را دمی دیگر

    به کنج حسرت دل بود جان تا چون رسد کامش

    نگر بر شور وغلغل برنگار از بلبل شیدا

    کشیده سرمه ی سبزش چمن اغواگر دل ها

    سمن با تار صد رنگش گشوده تار جعدش را

    نه در میخانه مستی ماند نه در مسجدی زاهد

    بساطی شد مهیّا درکنار گل به گلزاران

    توان مهجوربازآورد مهرویان به گلزاران

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    بهاران سوی دشت ودامن صحرا شتابان شد

    جهان با کسوت سبز بهارانش نمایان شد

    سروشم داد مژده جان بر دیدار جانان شد

    چه سان در وجد وشور آمد به پای گل غزلخوان شد

    هلا ترسای افسونگر حدیث راز صنعان شد

    به دام شانه می دیدم چه دلها ئی که شادان شد

    بیامد راهب از دیرش نثار جان وایمان شد

    می وجام شراب وباده ی مستی فراوان شد

    توان بینی چه سان با شور وبا پای خرامان شد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ضیاف باده

    خوشا فصل بهار وباده خوش رنگ وآرامش

    خوشا بر مرغزارش که غزال تیز پا دراوست

    خوشا آن گرم خورشیدش که می تابد به گلزاران

    خوشا دامان گلزاران که می روید هزاران گل

    خوشا آن جام وآن باده که مستی داد بر دلها

    خوشا در تفت گرمیّ بهاران مل کند باده

    خوشا صبح ظفر خیزد سروش آید زروءیا ها

    خوشابرگلشنی کز او بخیزد چهچه بلبل

    خوشا مهجور بودی در ضیاف باده ی گلها

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    خوشا نابی که می ریزد شهاب نور در جامش

    خوشا صیّاد وصیدی که شده بی دام در رامش

    خوشا هستی که شیرین شد زناب ما حضر کامش

    خوشا بلبل که می دیدم به گل می بست احرامش

    خوشاآن مست که سوی طراوت می رود گامش

    خوشا ساقی دهد برما از آن با خوی آرامش

    خوشا آنکه سرافیلش بخواند متن پیغامش

    خوشا برآن گلستانی که شد بلبل غزلخوانش

    خوشا مستند از این باده به گلشن عندلیبانش

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    مهره ی شاهانه

    چشم بیمارش چنانم می کند دیوانه ام

    دوش در باد سحر گیسو چنان افشانده بود

    عازم میخانه بودم تا نمود آن روی ماه

    در تمتّع بودم وفارغ زهر بود ونبود

    تشنه ام جانا زلعل لب به دل شهدی چشان

    آن رخ وآن قامت طوبا وآن گیسوی جعد

    مرغ بی بالم فتادم در کمین دام تو

    یاد برد ازیاد آهو تا خرامت رابدید

    بس دگر با ما نه دیگر این جفا با آن خرام

    آن رخ مهسای خود را می کشان در مقنعه

    حاش الله خالقی دیگر تو را ترسیم کرد

    من به آباد دلت سکنا گزینم راه ده

    چشم شهلایت که با یک غمزه اغوا می کند

    جان رهینت داده وهم فرش راهت کرده ام

    آنکه برما صحبت از خال ولب وروی تو گفت

    می خرام وبا دو آن گامت قدم در دل گذار

    گسترد مرغ هما بال سعادت را به سر

    دانه ی خال سیاهش دین ودل برباد داد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    غمزه اش می سوزد آرام دل وکاشانه ام

    دست وپایم هیچ گم شد در حقیقت شانه ام

    اوفتاد از دست جان در پیش پا پیمانه ام

    آن خم ابرو بکرد از کعبه هم بیگانه ام

    لایق یک بوسه از آن خال لب آیا نه ام؟

    لوح ذر راهم به هستی میکند افسانه ام

    بی نصیبم می نکن محتاج آب ودانه ام

    من که خوددل مست آن  لولیده ی مستانه ام

    خانه ات  آباد ویران شد زبن کاشانه ام

    میکند روی مهت با کفر دل همخانه ام

    میبرد این کفر گویی ازبیان سامانه ام

    بی دل آباد تو از بیخ وبن ویرانه ام

     می برد دل از وجود ای لعبت دردانه ام

    من رهین دل شدم دیگر تو صاحب خانه ام

    قطره از دریا بگفت ای آیت جانانه ام

    من به دل دادن به دلدار دلم فرزانه ام

    ای تو فرزین دلم ای مهره ی شاهانه ام

    بار سنگینی شد این مهجور گو برشانه ام

     

     

     

     

     

     

     

     

    شرار چشم مست

     

    تنیدی تارمویت را کمند انداختی جانا

    به راهی کامدی از آن خطر ها که بدرکردم

    خرامان پا که می رفتی به آن ناز وخرام از ره

    به کویی که درآنی تو زخورشیدی دگر گرم است

    به میدان وفا گویت شدم چوگان خشمت را

    دعا گوی تو هستم آفیت خواه وجودت نیز

    زسوز آتش هجرت به جان خویش می سوزم

    چو من هر گز نیابی ره روی مست دلاویزی

    رقیبی را که می دیدم به مکر وحیله راهی شد 

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    شرار چشم مست آمد مرا بگداختی جانا

    نهادم جان رهت گویا مرا نشناختی جانا

    دمی با دل گزار خود سخن پرداختی جانا؟

    چه شد ما را به کام زمهریر انداختی جانا

    فرود آوردی ودرگود غم انداختی جانا

    چه برما پرچم درد وشرار افراختی جانا

    چه شمشیر برانت را به جانم آختی جانا

    شدی مغرورخود برما غرورت باختی جانا

    زدی مهجور خود راپس از او بت ساختی جانا

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    دریا دلی

     

    دریا دلی میباید ومرد سفر در راه ها

    با هر سر وهر قامتی نتوان گذشت از این فرود

    از بامیان باید گذشت واز فرازو از نشیب

    هر گز نباید دل دهی بر عشوه ی این نو عروس

    با این ترش رویی که میخواند من وما رابه خویش

    باید که صیقل داد جان در دام شد تاپخته شد

    مهر است وصلح وراستی زهد است وتزویر ودغل

    خواهی نگردی دیو گون نکبت گزار از جان ودل

    بسیار چنگ انداخت این دیو شرر چنگ آورد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    تا بر رموز پیچ وخم در راه گردی آشنا

    مردی بباید می نشد با حرزوبا اورادها

    شد آشنا باید به جان باهر خطر با هر بلا

    کاوین او هرگز نشد سرلوحه ی مهر ووفا

    هر گز نمی بیند کس ازاوآیت صلح وصفا

    الّا نمی گردی از این عفریته ی عصیان رها

    تا چون گزینی از کدام الگوی خود دراین سرا

    گسترده باشد برسرت تا سایه ی فرّ هما

    درحسرت آمد لحظه ای اغوا کند مهجور را

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ماه افسونگر

     

    چو دیدم روی مهسارا به مه گفتم کمین آید

    قدم در راه بنهادم به پیچ زلف گم گشتم

    به طاق ابرویش دیدم چه دلها میکند سجده

    خرام گام آهویش ربود آرام صیّادش

    هر آن کس باسر وتن شد به شوق رویتش راهی

    اگر این ماه افسونگر بپاشد رحمت نورش

    نگاه چشم شهلایش چنان مستی برانگیزد

    دلم دلداده ی او شد ندارم دیگر آرامی

    به پلک چشم اگر روبی غبار جای گامش را

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    بهای قامت سروش بگفت ایمان ودین آید

    بگفتم راه دل بنما بگفتا ره چنین آید

    مرا محراب ابرویش چو کعبه در گزین آید

    به تعظیم رخش ماه وبهار یاسمین آید

    به حسرت ماند از دیدن چه حرمان وحزین آید

    سعادت ها زانوارش به کام ما قرین آید

    که آراء دل مستان به نامش بهترین آید

    شمن از چاره ماند ونه موثّر فال بین آید

    بدان مهجور برسوی تو آن ماه مهین آید

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    مرغ دستان

     

    بیا فرش عیان پهن آوریم وگل فرا خوانیم

    کنار جویباران رابروبیم از خس وخاشاک

    صنوبرها به رقص آیند در باد سحر گاهی

    فراغی گر شود با ما به جمع باده مستی کن

    نگار آید به کوی ما بهارش شادباش آرد

    بیا بلبل رسید وعندلیبان نغمه خوان گشتند

    نگر برکوه ودشت وباغ وراغ ودامن صحرا

    چشی گر شهد لب شیرین کنی کام دل وجان را

    بهار آمد بیا مهجور گل گو گل شنو گل خوان

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    مدیدی مانده دور از گل گلاب بوسه بستانیم

    گل افشانیم وگل گوییم در فصل بهارانیم

    همو محو تماشای ریاح وگل به بستانیم

    که در فصل بهاران جمع ما در کوی مستانیم

    که ما درآستان کوی آن مهروی دربانیم

    چرا ما همچنان در نقمت وسستی پریشانیم

    به سور باده ی گل در مضان زهد وایمانیم

    توان دانی چرا از دیر کرد خود هراسانیم

    که ما هم غرق در آوای مست مرغ دستانیم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    پیرایه ی هستی

    ز دقّ الباب دل درجان شنیدم مژده ی مستی

    ندا در داد دیگر بار آ در گلشن وگلبن

    سروش آورد صبح این مژده در آرایه ی گیتی

    نگر رنگ طبیعت را به صد رنگ وخلوص آمد

    به بیرون آ از آن بیت الحزن چشم روان بگشا

    نگر برشادی وشور وشعف در دشت وکهساران

    به وجد ورغبتی وافر سلامی ده بهاران را

    هزار افسوس باشد آنکه در ایام گل باشد

    به آحاد جهان می خواه مهجور این عنایت را

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    که آمد جان نو در دامن وپیرایه ی هستی

    به یمن صبح فروردین به کوی یار پیوستی

    بهار آمد بشارت باد از اندوه جان رستی

    مگر با چشم دل لوح طبیعت را نخوانستی

    شنو با گوش دل آوا چه در بیتوته مانستی

    به همّت کوش باشد از گلاویز روان رستی

    فرو کش در وجود این نخوت و این خصلت خستی

    نشیند کنج عزلت ناورد بر جام  جان جستی

    که خود با لعبتان دردور جام عیش بنشستی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    پیچ وخم زلف

    گفت در هجر توام دل نگرانت بودم

    گفت سر گشته ی دامان بلند آیت تو

    گفت هر آنچه زساقی طلبم بود بداد

    گفت جامم همه پر می زطهورای وجود

    گفت بی پهنه ی دام آمده صیدم به کمند

    گفت از خار مغیلان به سلامت رستم

    گفت طوفان غم بادیه را بگذشتم

    گفت مل کرده به دل باده ی شاداب وجود

    گفت در پیچ وخم زلف نشد شانه روان

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    گفت من غرق به دریای روانت بودم

    گفت من واله مغروق بیانت بودم

    گفت من با سر وپا عقد ضمانت بودم

    گفت من قاطی هر جرعه ی جانت بودم

    گفت من شاهد آن صید کنانت بودم

    گفت من آگه آن طیّ نشانت بودم

    گفت من سدّ ره باد دمانت بودم

    گفت من تابش گرمیّ جهانت بودم

    گفت من در دل مهجور روانت بودم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    واله جانان

    باز گل درچمن ودامن صحرا روئید

    چشم جان باز کنید ودل صحرا نگرید

    گر خرامید به دامان گل وگلشن ودشت

    مه که در مقنعه پوشید رخش از آن روست

    وصف گل کاین همه بلبل به زبانش می راند

    گلشن وگلبن وگلزار همه می دانند

    قاطی رقص گل و گلشن وکهسار شوید

    فرش گل پهن قدوم است وخوشامد گویان

    دید مهجور چنان واله جانان شده اید

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    بشتابید سحر با همه جان گل بوئید

    خود ببینید به هر جانب وبرهر سوئید

    هم که در مقدم تقلید خرام آهوئید

    دید رخسار شما را که از او مهروئید

    شد خجل وصف چنانی که شما می گوئید

    گلعذاری چو شما با گلشان هم کوئید

    از چه با عطر چنین سست وپریشان خوئید

    یار در خانه شما گرد جهان می جوئید

    که ندا نسته گرفتار دوتار موئید

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    سفره ی بهار

     رسید فصل بهاران وسبزه باز دمید

    لباس کهنه ی کهسار ودشت ودامن بین

    نگر به شاخ درختان سست وخواب آلود

    دوباره سر زده از خاک گل به دامن دشت

    چه نخوت است وچه سستی به کوله بار بشر

    بگیر جام وشتابان که باده خواهد داد

    چه بارعام قدر داد پادشاه بهار

    به دختران رز این غنچه های شاد نگر

    همیشه شاد وخرامان وسرو قامت باش

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     شتاء رفت وغزال از کمینه خواب رمید

    که باد صبح بهاری چه سان تنیده درید

    جهید وخواب به در کرد وبوته گشت برید

    رسید بلبل وشوق وصال داد نوید

    که این طراوت واین شوق واشتیاق ندید

    فرا زمستی وبا عطر پاک غنچه ی بید

    خوشا به آن که به این سفره ی بهار رسید

    فسوس بوسه از این غنچه های شاد نچید

    چو سرو قامت مهجور کز شتاء نخمید

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    مستی ومسروری

    هزار وعندلیب وبلبل دستان که باز آیند

    زناب سرخ گل درجام گل سر می کشند آنگاه

    چنان آذین شده دشت ودمن بی دست مشّاطه

    رسیده خیل مشتاقان به جام جانشان باده

    نه این دست عیان باشد که آذین آورد چونین

    به وجد وشادمانی کوش وپاکوبان ورقصان باش

    به دستی باده ودست دگر در گردن یاری

    ز اسفل گاه تن خود وا رهان در اوج دل کامان

    شماری نیست مهجورا تو را مهروی ها در بر

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    بساط عیش وعشرت با گل وگلزار بگشایند

    به صد شور وشعف برباده وگل نغمه بسرایند

    شده محراب شوق وعابدان هم سینه می سایند

    بدورازچشم زاهد پیر وبرنا باده پیمایند

    که این پیرایه از غیبم به کوه ودشت آرایند

    مبادا دست بد خواهان سرور وعیش فرسایند

    چنان مسرور که اوقات خود رویا بپندارند

    توبر مستیّ ومسروری نگربر اوج عنقایند

    که اینان برترازحور بهشتند وچه مهسایند

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    عکسی درجام

    دگرپرکن به جامم ساقیا ناب طهورا را

    دمی را که در آنم باده ی مستی به کامم ده

    به خاکی که از آنی پهن کن جام می وبربط

    خمی بر سر بکش خاکش سر شاه وگدایان شد

    یکی صنعان شود عمری ریاضت ها به جان گیرد

    نه در آنم که مست آیم نبینم آیت هستی

    نسیم اعتدالم به که در هنگامه ی عشرت

    مرا با وعده ای دیگر وفاق وعهد سر مستی است

    شود بار دگر ساقی بیفتد عکس او درجام

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    نه بایک جام مخموری نشد بنمای دریا را

    نه دیروزم به یاد آور نه خواهم از تو فردا را

    تقلّا چون کنی پهن آوری فرش مطلّا را

    مکن حل دیگر این تکوین وتدبیر معمّا را

    زدامن می نهد بیند اگر رفتار ترسارا

    نه شوری آن چنان کز خود برنجانم دلارا را

    نه چون زاهد شوم مامن کنم  کوی مصلّارا

    به زیر گام خود سایم جلال وجاه دنیا را

    که مهجورش ببیند آن رخ وآن روی مهسا را

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    شوروشعف

    فراغی گر بدست آرم بیاویزم زگیسویش

    نیاید دیدنش آسان که باید کوچه گردی ها

    بصیرت ها بباید در ره سودای آن جانان

    به نخچیرش شدم تیری نشانید از خم ابرو

    نه دیگر ناوک مژگان نه دیگر آن کمان ابرو

    نه من تنها به ره بودم فراوان طالبش دیدم

    نه بشناسد رقیبان چون من آن آرام خوشدل را

    هلا ای آنکه عزم دیدن آن مه سیر داری

    به پلکی هم زدن رویش نمایان شد رقیبم گفت

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    به میدان دلاویزی شوم سرگشته ی مویش

    بباید رفت با مژگان همو خاک سر کویش

    که آید برمشامت پیرهن نگشوده هم بویش

    به دل ننشسته هم گشتم اسیر تیر جادویش

    که افتادم به دامان خرام  گام آهویش

    که می آیند با شورو شعف با گام جان سویش

    که خار از جان کند با لحظه ای دیدار دلجویش

    نصیبت شد اگر از ما سلامی گرم می گویش

    که واله گشته ای مهجور الحق برمه رویش

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    کوچه گردی

    ره نشین ره میخانه شدم چندی پیش

    باز شد درب حرمخانه ی جانان دیدم

    جام ها پر شده با باده ی تشویش وجود

    محتسب زاهد و واعظ همه با مکر وریا

    مسجد و دیر وکیسا ومصلآ وکنشت

    کوچه گردی کن وبگشای گره های وجود

    ناب خوش خوی سعادت که به کامت بدهند

    ای تو زاهد که به صد مکر وریا سعی کنی

    دید مهجور به ره محتسبی با گفتار

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    بنشستند برم شاه وگدا ودرویش

    نه یکی حور نه دو از حد بشمردن بیش

    هر کسی باده ی خود خورد به افسونه ی خویش

    عارف وعامی وخوشدل می سامان درپیش

    هر که شد راهی او دامن جانش شده ریش

    که به سویت همه آیند به هر فوج وبه جیش

    با بصیرت بنگر گرگ نشیند بر میش

    سر خود بین وقبایت همه را دادی کیش

    بر دل وجان خماران به جفا می زد نیش

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    روز بهار

    درخاطر دراز زمان یاد یار بود

    بر هم نهاده چشم وبه نور لقای یار

    گیسو چنان فشاند که تاریک شد جهان

    چندانکه محو روئیت سیمای او شدم

    ما را نهان وپرده ی کتمان شوق نیست

    ابرو مکن کمان ومینداز ناوکت

    من پا برهنه روی مغیلان قدم زنان

    برپرنیان خرمن مو دل سپرده ام

    مهجور بود وتخت روان یار وشرب شرب

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    دلداده گان به یاد ویش بیقرار بود

    دیدم که راهیان رهش در گذار بود

    خورشید بود روز چو یلدای تار بود

    غافل که دل به زلف کمندش به دار بود

    مسرورم اینکه راز دلم آشکار بود

    روز ازل دلم به کمانت  شکار بود

    شادم که او به مرکب جانم سوار بود

    جعدین موی خم که چنان سازگار بود

    این ها همه به ساحت روز بهار بود

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    مآل سحری

    سنبلستان فرح زای دوچشم مخمور

    ناوکی گر بنهد بر خم ابروی کمند

    کرده با گوشه ی چشمش چه نشان سوئی را

    خدمتی نیست ازین بیش که صیدش باشم

    برسر کوی وصالش دل وجان پهن کنم

    بس رقیبان شرر از سر راهش چیدم

    گر چه نامهری  چشمان خمارش درد است

    روزه داریم به امیّد مآل سحری

    گفت مهجور چه سان در شکنی پیری عمر ؟

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    میکند آهوی سر گشته به دام و مقهور

    می برد دل چو رهایش بکند چون ساطور

    حتم باشد به شکار دل مایش منظور

    ور چنین است که هستم زدل وجان مسرور

    ما چنینیم که هستیم گرفتار وصبور

    حتم دارم که وفاقش نشود چندان دور

    لیک درمان بکند نیز نسازد رنجور

    کز لب لعل چشاند قدحی جای سحور

    گفتمش می خورو میکن به جهان شادی وشور

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    به پرواز روان

    صبا آن صبحدم آورد پیغام سروشم را

    سکوتم آن چنان بودی که در معنای لاهوتی

    در میخانه ای بنمود وساقی را نشانم داد

    چنان باری به تن بودی که سنگینش توان بربود

    نشانیدم به مسند باده ای خوش رنگ وخوش خو داد

    چه بودم روز دی دوشین همه سر گشته وحیران

    به پرواز روان بودم گذشتم از سماواتش

    بساطی بود وعیش وبربط وجام می وباده

    زتکوین من وراز جهان می گفت مهجورا

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    برید از دل توانم برد بیداریّ وهوشم را

    همه لاهوتیان بشنید غوغای خروشم را

    همو بنمود جام وهم نشان از می فروشم را

    که دیدار می وجامش سبک بنمود دوشم را

    به نجوا بر کشید آخر دل مست خموشم را

    ببرد از یادم آن باده شب دوشین ودوشم را

    بنازم ساقی عالی مآب عیب پوشم را

    سپردم بر سماوی نغمه ی او گوش وهوشم را

    پسندید از من این آداب حال سرّ پوشم را

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    دیوانه ی وصال

    آن شب که فارغ از همه کار جهان شدم

    دار و ندار عالمیان چون پشیز بود

    خود یافتم به جایگه عالم وجود

    حوران قدس دیدم وبا صد غرور وناز

    نور فروغ خم که تشعشع به دیده داد

    آن باده ای که از خم باقی به لب رسید

    دیدم چه بیشمار از این باده بی نصیب

    من با فراغ وعزّت ساقی خوشم چه سود

    چونم بهشت وحور تو زاهد مرا بس است

    پوشیده بود بر تو که مهجور آنچه گفت

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    پیری نهادم وزدل وجان جوان شدم

    جامی به سر کشیده به کام روان شدم

    بر گل ستان عالم جان نغمه خوان شدم

    در جمعشان به پای ارادت دوان شدم

    بی خود ز خویش گشتم وهم در میان شدم

    از دام تن بریده وعالی به جان شدم

    جان برنهاده بر همه باده ضمان شدم

    ذنّ آورند ماندم وخلد آشیان شدم

    سر گشته در اسارت زلف چمان شدم

    دیوانه ی وصال فروغش چه سان شدم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    باحضرت وجود

    دامن کشان وسر زده باز آمدم به کوی

    دریا نمود کاسه ی می در کمال وصل

    خود یافتم فرا زمکان وزمان در او

    چونان نبود آنچه که زاهد نموده بود

    جانم بهشت بود نه جان در بهشتت زهد

    نابی درآن که قطره اگر بر لب آورم

    چون می دهی به نسیه بهشت وجود را

    این وعده های پوچ تو سودای منبر است

    دانی چرا زمسجدو وعظ تو غایبم

    آرامشی بخواه تو مهجور از این میان

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    تن در نهادم و به می جان شدم فروی

    طعمی فرا زشهد چشیدم که هم  مگوی

    بودم احاطه برهمه آحاد وروی وسوی

    مشگ ختن نداشت در آن عرصه عزّ بوی

    بردست جان نهاد جهانم یکی سبوی

    با حضرت وجود نشینم به خلق وخوی

    دیدم من آن کرامت صافی روان به جوی

    از رند شهر باور اندیشه ات مجوی

    دل بسته ام به زلف نگاری کمند موی

    این چون کنند زاهد وواعظ که های وهوی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    درب می ستان

    ساقیّ جهان ترس کم از باده ندارد

    جامی همه دردست وروان سوی می ستان

    هر کس بشناسد ره میخانه ی جان را

    راهش همه پر خار وهمه شیب وفراز است

    درگوش ودل این همه خواندست صوابش

    در سفره ی جود وکرم ولطف وسخایش

    جامش به فرا از همه سودای جهان است

    در دور خم وجد چه جان ها که به کامند

    مهجور جهان جایگه عیش ووصال است

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    هم در گل دنیا دل جا مانده  ندارد

    در راه دلی خسته ودرمانده ندارد

    از درب می ستان احدی رانده ندارد

    با این همه پایی به رهش مانده ندارد

    هم گوش ودلی نیست که این خوانده ندارد

    کس می نتوان دید که ننشانده ندارد

    دراو کرمی نیست که کنجانده ندارد

    هم جام و خم از باده بخشکانده ندارد

    افسوس به این این همه داننده ندارد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    رحمت ساقی

    جامی است که با باده ی جان پر شده از پیش

    از چون تو چنین زاهد صد چهره دراین راز

    از دغدغه ی خام تو برجان نگرانم

    ساقی که نگفته است کسی چون تو بباید

    جامی است به دست همه در میکده آیند

    این مسجد واین دیر وکلیسا وکنشت است

    من دیدم ازیرا که چنین رحمت ساقی

    این زهد وریا ودغل ومکر تو زاهد

    مرعوب مغ وواعظ وخاخام وکشیش است

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    برسر بکشند این چه گدا وشه ودرویش

    با فرض ومحالات زنی بر دل وجان ریش

    چون پهن کنی سفره ازاین جام گران پیش

    با آن قد زنّار وبه دستار وبه آن ریش

    دانند مکافات وکمالات ره خویش

    سازد به فریب همه مخلوق جهان کیش

    آهوبچه با شیر خزد گرگ بر میش

    تا چند به این جان ودل ما بزند نیش

    آن خلق که مهجور به یک جیش شود کیش

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    راه دراز

    تاباده ی جان درقدح ومیکده باز است

    راهی است نه هموار خطر هابه کمین است

    تا جرعه از آن ناب طهورا به لب آری

    از دست قدر شوکت ساقی می صافی

    هر گز نشود این صله آسان به کف آید

    تاخویش رسانی به سر کوی وفاقش

    از واعظ وزاهد که سر وجان برهانی

    دریا نگری باده که در خم بنهادند

    مهجور اگر زاهد از این راز بپرسد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    مستی همه در رونق و درسوز وگداز است

    در راه رسیدن چه خم وشیب وفراز است

    سرگشته بباید نه که این زهد ونماز است

    خواهی چو بخواهی به دوصد عشوه وناز است

    دشوار تحمّل به دو آن چشم غمّاز است

    دور از همه آزاری واو بنده نواز است

    بر بدو ورودت می مستیت جواز است

    بر بیش وکم باده نه اندیشه نه  آز است

    میگو نه مصلّاست که این راه دراز است

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    غم داغ زمان

    سحر در کوی خمّاران هیا هوها وغوغابود

    یکی با باده ای خوش خو یکی با ناز افسونگر

    فراغت را نمی دیدم همه در فرقت جانان

    به پهن عالم دل بود اکناف همه هستی

    غم داغ زمان هر گز نبودی در مکان ما را

    زموج سرکش جان ها خبر نبود که زاهد را

    رهی رفتیم ودل دادیم وجان سودیم وجان سوزی

    نه جاه ومال ومکنت بودو نه سیم وزر وحشمت

    مداری بود ودر آن بی نهایت ها به دل مستی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    صدای هم هم وغوغا ز اسفل تا ثریّا بود

    یکی در کام مهرویی غماز وسروافرا بود

    بساط باده ومستی در آن اثنا مهیّابود

    نگاه زاهد وواعظ به رویای مصلّا بود

    روان وجان ما هر گز نه در مقیاس دنیا بود

    که زاهد را دل وجان ومی ومستی معمّابود

    قدح دادند ومی در آن چه زیبا ومصفّا بود

    دل ودلداده در این ره به جام باده دارا بود

    نه مهجورا که می گفتند برمستی مدارا بود

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ته مانده ی جام

    چو فرصت باشدم گیرم بدست وصل دامانش

    اگر لطفش فرا باشد چو بلبل نغمه خوان باشم

    ندارم آرزو جز این  بساطی گسترم در آن

    خدارا در جهان هر گز نبینم خاطرش محزون

    به کویش نعمتی وافر به جانش عزّتی والا

    الا ای مست جان ودل اگر رفتی سر کویش

    رقیبانم همه گردند مقهور نگاه او

    به ره با محتسب دیدم یکی زاهد شتابان بود

    تو مهجورا قدح برگیر و رو در کوی دلبازان

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    به صدحسرت کنم شانه خم زلف پریشانش

    سحر گاهان به گلزار وجود سرو بستانش

    رسد جامی به دستم با دو صد غمزه ز دستانش

    همه مشکل همه سختی بکن با لطف آسانش

    شود منعم همه مستان ز رزق سفره ی خانش

    به آوای خوش هستی به مستی نغمه ها خوانش

    مکن ای ساقی جان ها زبد خواهان هراسانش

    به هریک روی ننماید که هم سست است ایمانش

    بریزد در قدح نابی از آن ته مانده ی جامش

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    باده ی خوناب

    برپهنه ی سامان دو آن ابروی محراب

    بر جانب آن قبله ی مسجد نکنم رو

    آن غمزه ی چشمان خمارت که بدیدم

    دلداده شد این دل دگرش راه امان نیست

    بر دوش همه بار زمان دارم ودر د ست

    تا چند گرفتار غم هجر تو در دهر

    آیا نشود شامل الطاف تو باشیم

    آن پای خرام وقد طوبا که تو داری

    دانی که بیایند پی ات با دل گریان

    مهجور اگر برسر کویش گذرت شد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    امروز صیام است برآرم همه آداب

    جایی که دومحراب صلا داده که بشتاب

    آرام زدل رفت وشدازچشم شکر خواب

    لطفی کن وشوریده دل دلشده در یاب

    جامی که کنی لطفی وریزی زلبت ناب

    تا چند بریزی به دلم باده ی خوناب

    ای آنکه سر آمد شده ای برهمه احباب

    برد از دل من طاقت وبربود همه تاب

    در کوچه ی وصل تو همه شیخ وهمه شاب

    بنمای سلامش که کند خوشدل وشاداب

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    صیام آمد ولب برلب است وجان در خواب

    زمان رونق سجاّده گشت وزاهد وزهد

    تمام آنچه که با اعتقاد زهدوریاست

    دهد قباله ی مینو وحور وقصر بهشت

    جهنّمی بنماید به پیش روی بشر

    گر ازشریعت دین روی خود بگردانی

    ندیده او که نگاری به قامتی چون سرو

    من از بلای صیام اوفتاده ام چونین

    تو راچه این همه مهجور زهد ووعظ و دغل

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    شبانه روز به رهن آورم کنم آداب

    به صد دروغ ودغل واعظا کنون بشتاب

    کلنگ تیز شریعت کند زریشه خراب

    به جام زهد بریزد به صد دروغ شراب

    چنان که هیچ نباشد چنان تفیده مذاب

    مباد روی از آنان کنی کنند عتاب

    رخی چو ماه ودو ابروی خم چنان محراب

    به لطف ومرحمتت این صیام ما دریاب

    صیام خویش شکن با لبی به باده ی ناب

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    بهار آمد

    چراغ دیده روشن کن که ایّام بهار آمد                           

    به تن پوشید دشت ودامن صحرا لباس سبز

    ندای شوق می آید به گلزار ازهزارانش

    کنار جویباران بین شقایقها ونرگس را

    نهان بگذشت وبازآمد طبیعت را دمی دیگر

    دمید انفاس عیسایی به خاک خفته ی میهن

    شراب زندگی سر کش به جام سبز مینایی

    مشامم مست بویی شد کهمی آمد زشادی ها

    سروش آورد این مژده به مهجور از طراوتن ها

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    زخاک خفته گل رویید عید یادگار آمد

    به دست عندلیبانش غراب غم به دار آمد

    بپوش آن جامه ی نو را که حرمان پای دار امد

    چه آرایش به دامان وحضور کوهسارآمد

    جهان نو گشت وبرهستی وصال گلعذارآمد

    که وکهسار خرّم شد سعادتها ببار آمد

    خصوص آن جام پر ازمی که از سوی نگار آمد

    به کنکاش آمدم آهوی مست مشگبار آمد

    که گلزار وگل وجام ومی ودل در مدار آمد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    بشارت داد فروردین

    سرافیلم به صورش می دمیداین راز برخیزید                    

    بساط باده وجام می وبربط دهید آذین                              

    سوار باده ی شادی زکوه دشت بگذشته                 

    بهار آمد، بشارت داد فروردینم این مژده

    نگاران قدر آیند وخم بر دوش وجام می

    به گیسوی دراز مهرخی تاب آورید از شوق

    سحرگاهان به گلزاران در آئید وبه پای گل

    بهار از بهر ما این سبزه ی خرّم رویاند

       بگو برباده خواران جام گل ارزانی می گشت

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

          به جام زندگی از نو شراب زندگی ریزید

         لباس  ازگل بپوشید وزجان باخار بستیزید

         مهارازکف نهید وباره در گلزار مهمیزید

        دل وجان در گلستان با می وشادی بیامیزید

         کنید ازباده پرآرامش گیتی برانگیزید

        دل وجان و وجود ازتار آن گیسو بیاویزید

        میان شبنم گلها نزار تن بیامیزید

         شتاء بگذشت از سستیّ واز نخوت بپرهیزید

        نه مهجورا مگو دیگر ز جام وباده بی چیزید

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    وصال بهار

    درجام جم شراب وصال بهار نوش                                   

    میشوی تن ز گرد غم ورنج وکاستی            

    عزمی نما به جانب کهسار نه قدم

    بنگر بساط باده وجام وشراب شوق

    یک سوی لاله سوی دگر رقص نسترن

    جامت اگر دهند در او کام شور وشوق                   

    کین کام را نه هرکه تواند به دل نهد

    اینک بهار وباده وشورو بساط عیش

    دلدار مست جام بهار است وهوشیار

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     در رهن باده کن دل وجان پیش می فروش

     بنگر هزار درسرگل میکشد خروش

    درجمع مهوشان گل وگل ستان بجوش

    خواهی رهت دهند به کام روان بکوش

    افتاده بلبلان غزل بین به جنب و جوش

    سر نه به راز ساقی ومیباش هم خموش

    باید شوی به جمع دلارام سرّ پوش

    برعندلیب  ونعمه ی شادش بدار گوش

    من نیز مست بوی بهار از دم سروش

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    مهسا ونیکا

    شب نخوابیدم وبا یاد تو بیدارم من

    اشک چشمم نه امان داد پرم از آتش

    اشک خونابه به مهسا وبه نیکا می گفت

    دیگر آن بلبل دستان وهزار ازچه نظر

    ای طبیعت نه دگر با وطنم اینهمه درد

    این همه عزّت واین شادی وآزادی را

    ملّت وملک مر هست نشان گویا

    لب نمی خندد وشادی به لب و بر دل نیست

    این رذیلان سیه دل به بقای کم خویش

    نه من وچشم ودلم اشک بر آنان ریزیم

    ای جوانان وطن بار دگر برخیزید

    همچو مهجور گره زن به دو دستت مشتی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    پای مهسا همه امشب زده ام داد سخن

    ملتی همچو من افتاده به دامان محن

    زود بود اینکه بپوشید شما ثوب کفن

    نغمه خونند سحر بر گل گلزار وچمن

    هر که شد باعث این درد بر او دام  بتن

    کرده این دیو سیه بر همه ابنا قدعن

    از چه افتاده به این ناشده این ملک کهن

    چه شد آن آیت زیبایی وآن حسن حسن

    بگرفتند نظر کن چه جوانان وطن

    دست بگرفته به زانو همهخ ی دشت ودمن

    دست وپاشان که ببندیم بر آرید رسن

    فرق این دیو گنهکار شرر را بشکن

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    سند جعل

    بگذر از من این سند جعل است سنگش نیز کم

    من نمی خواهم شراب سلسبیل خلد را

    نقد میخواهم می شادی به جامی از خزف

    تو به بالای سریرت میفروشی نسیه ها

    با چه امضایی چه مهری با چه تضمینی دهی

    از زمان خلقت آدم نظر بنموده ام

    من به عمرم هرچه می خواهی نهم نقدا به پیش

     حورو غلمان وبهشت و سلسبیل از آن تو

    زین دگر مهجور با عقلت اگر بر وفق شد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    هر چه ناقص واعظا دارد همه الندوه وغم

    یا می حرمان خورم با دردها در جام جم

    دلبر مه پیکری باشد به محفل نیز هم

    من به نقد حال با حوران به شادی دم به دم

    باغ و حور و جنّتت را شد سرابی لا جرم

    گفته هاتان شد شبیه هم به فرقی بیش وکم

    از نو بعد از مرگ را با وعد نسیه کی خرم

    دایه ی جانم نشو من با هم اینش بهترم

    در قبول آور ولا نیک وبدش را نیست نم

     

     

     

     

     

     

        

     

     

     

     

    سهم ما

    سایه ام با من نمی سازد جدا گیرد رهش

    زندگی با ما هر آن میبود کرد ودر گذشت

    دیگران غرق تناولها ومستیها وعیش

    گو طیبعت هم حسودی میکند بر سهم ما

    کوه میبخشد به آنانیکه نازک راحتند

    من به کنکاش آمدم قانون جنگل بهتر است

    گرم خورشیدش که میسوزد تن عریان ما

    دیگر احسانش پر از هیچ است میسوزند پشم

    جان ما میسوزد این دامان فرو بگزارو رو

    نان خود خور آب خود مینوش  کار غیر کن

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    گوئیا کردند ازبار دو دوشم آگهش

    سهم ما را داد بر ارباب وبر میر وشهش

    ای عجب گفتیم ما با حسرت دل بهبهش

    یا حسود ار نیست سهمی هم به ما گو می دهش

    حسرت ما مانده باد آرد به ما خار وخسش

    هر چه فانون است آتش زن ز رویش می جهش

    انتظارم نیست فانوس رهم باشد مهش

    هر ملاغش میخورد در دست چون من بر  تهش

    جرعه ای شادی اگر شد جان ودیعت می نهش

    همچو مهجور از پلو بر ما فقط چسبد پهش

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    پرنیان وجود

    گزیدن لب حوران بهای جان خواهد

    نه هر دل وسر وچشمی توان سپرد رهش

    زباد صبح گرفتیم بوی مشگ دو زلف

    دمان هجر مرا از تو دور نتواند

    به سنگلاخ رهت فرش پرنیان گویم

    به باد صبح بیفشان دمی فشانه ی زلف

    به هر نشانه وهرکوی وهر مکان نشود

    چنان به آه دل آغشته میکنم غم خویش    

    به قعر حسرت دیدار تو فتاده دلم

    چنین منال به حسرت ز دوریش مهجور

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    جهان وجام دل ودیده را ضمان خواهد

    ارادتی به وجود از دل وروان خواهد

    اسیر کوی تو بودن چه را نشان خواهد

    دگر نه شرح ونه گفتار ونه بیان خواهد

    که پرنیان وجودت مرا میان خواهد

    که دل اسیر دوزلف چنان چمان خواهد

    تو را نظاره نمودن نه ام مکان خواهد

    که بر دوای غمش از تو ام امان خواهد

    که اوج کوی تو پهنای آسمان خواهد

    وصال یار قدر شوکتت زمان خواهد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    سخن آزادی

    تاسحرگه به دعایم که ز در باز آید

    شهپر مرغ همایی به سرش سایه کنان

    چشم در راه ورودش همه آحاد وجود

    ان چنان گرم فشارم به دلارام دلم

    بس فرو هشته وجود استن که باآمدنش

    روز وشب سایه به سایه پی اوئیم روان

    جان ودل در ظبق ومنصه ی اخلاص زدیم

    در ره آمدنش هرچه موانع باشد

    عشق این ملّت غمدیده نه جز آزادیست

    مژده مهجور که میخانه ی جان بگشایند

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    با قدمهای خزامان به دوصد ناز آید

    پر گشاید چو غرور وشرف باز آید

    به وجودش نه رقیب ونه که انباز آید

    چون دلم در قدمش مست سر افراز اید

    سر،فرازند چه جانها سر، افراز آید

    ای خوش آن روز که ان لعبت تناز آید

    کوی وبرزن همه آذین که سرافراز آید

    گو بگیرند که از نقطه ی آغاز اید

    اندکی مانده که با عشق به پرواز آید

    ساقی دهر به فرمودن آن راز آید

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    صلاهای مصلاّیی

    بیاور ساقیا باده به جام پهن مینایی

    چنان آزرده حال استم زهمنوع جفا پرور

    چرا بر میکه ساقی گشودی در به نامردان                                                                                         

    همه زنّار ودستاراست وزهد زاهد و واعظ              

    مرا ده باده ی عصیان به جام کهنه ی گیتی

    به راهی مسجدی دیدم فتاده زاهدی خذلا ن

    تو خود خاکیّ ومی باید به اعلا ها رسی دانی

    دل وجان وروان در خدمت همنوع می باید

    چنان مهجور شد درّاعه پوشان بر زمان چیره

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    غم وحرمان دگر بس کن کمی هم کن دلا رایی

    که شب با لرز میخوابم که صبحی است وفردایی

    چزراغ خود لحطه ای برجمع مفلوکان نمی آیی

    به رونق گشته تزویر وصلاهای مصلاّیی

    چه ام نین باده ی تزویر در جام مطلّایی

    بپرسیدم به خاک پست پیشانی چه می سایی

    به خاک تیره ارجی نیست از اوهام سودائی

    که بگذاری زخود در دهر خوش نامیّ وسیمایی  

    که باید روز وشب در ذمّ اینان شعر بسرایی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    افسانه

    با که گویم که مرا نیست نیازی به بهشت

    تو ره خود رو و من راه خود ای زاهد پست

    با بصیرت نظر افکن به سر باغ ارم

    هفت اقلیم زمان گشتم واملاک وجود

    ریگزاری شده آن بستر دریای وجود

    پا به هر کوچه نهادم که کلیدم بدهند

    بر کن آن جامه ودرّاعه ودستار زتن

    واقع خلقت من واقعه از حادث بود

    پا فراتر بنه از ساحت هستی مهجور

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    به بهشتی که به خاکش احدی دانه نکشت

    با همه مکر وریا خویش مکن نیک سرشت

    از تو ودین ومرام تو کلامی ننوشت

    شاه ودرویش وگدا واعظ و زاهد شده خشت

    زیر پای من وتو مانده چه ریز و چه درشت

    وعظ ها کردم وکس گوش به افسانه نهشت

    روی گردان دگر ازمسجد واز دیر وکنشت

    کاین همه آفت ابهام تو افسانه برشت

    گو بدانند که دوران سفاحت بگذشت

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ملک آریایی

        نمی دانم چه سان یلدا بگویم

    گلو را بغض بگرفته است ودر سوگ

    پدر میرقصد از اندوه در سوگ

    سیاه روز چون یلدای شبها

    نگر برملک نوشروان عادل

    کنون ضحّاک در ملک آرمیده

    که یلدا را کند چون روز نوروز

    زیلدا خیز ومشتت را گره کن

    قدم بگذار در یلدا  زشب خیز

    بده عزّت به ملک آریایی

    اهورامزد پشتیبان جانت

    بگو مهجور گر ما باهم آییم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    به دردی را که مادر کرده پنهان

    دو چشمش خشک از این داغ نالان

    چنانش غم که لب در سوگ خندان

    رخ شادان شده از ما گریزان

    به میدان نبرد گیو وپیران

    فریدونی بباید پا به میدان

    کند ضحّاک را از ریشه ویران

    مباش از این ستمکاران هراسان

    ستیز و نور یر دلها بتابان

    زهم بشکن صف یلدا پرستان

    زاهریمن سزای ظلم بستان

    در این یلدا شود هر سخت آسان

     

     

     

     

     

     

     

     

    آزادی

    توانم دید صبح صادق فردای آزادی

    به زیر آرم کنام بوم را از بام این هستی

    به همّت میتوانم سد زنم بر سیل جور وظلم

    رضالت پیشه گان غرقند در شام سیاه خویش

    خس وخاشاک می گفتند آزادی سرایان را

    نه بتوان اتّحاد ملّتی را برد در نسیان

    سیاه تیره ی یلدای این ملّت سحر گردد

    اگر، بی چیز وبی مقدئار کردند این اصالت را تا دمد

    بساطی که بگستردی به پهن عالم هستی  

    به آواز رسایت شرق وغرب آمد به جنب وجوش

    بهایی بیکران گیرد هم این جرسومه ی پستی

    تو را هم آرزوی زیستن در پهنه ی هستیست

    چه نیکاها شکاری ها بهشتی ها فدا گشتند

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    به ساحل بگذرم با موج این دریای آزادی

    بگیرم اوج ها بالا تر از عنقای آزادی

    قدم بتوان زنم من هم در این دنیای آزادی

    به زیر آرد زنخت شومشان آرای آزادی

    چه غافل این خس وخاشاک شد طوبای آزادی

    به باغ زندگی قد میکشد افرای آزادی

    شکوفد غنچه ها در گلشن گلسای آزادی

    سپیده تا دمد هم گشته ای دارای آزادی

    گشودی حجره ی وحدت سر سودای آزادی

    سرودی در جهان از نو تو هم آوای ازادی

    نخواهی ماند امّا درپس رویای آزادی

    قدم خواهی زدن با عزّت وهمپای آزادی

    قسم مهجور برآن دختر مهسای آزادی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    موج سرکش باده

    سیه چشمان جادویت کشد هر دیده را سویت

    صبا گر باز بگشاید در کوی وصالت را

    بکش آن قامت سروت خرامان در گلستانها

    نداند زاهد این معنی خم ابرو چه کار آید

    به میدان هماوردت چه جانها که سر آرایند

    شدم آواره ی هر سو بیفشان طرّه ی گیسو

    بگو راهم دهد سافی به کوی وجد خمّاران

    دگر بیمار هجرانم صبا راگو که باز آید

    نه یک جامم نه صد جامم که باید غوطه ور باشم

    به رقص آیم به اعلا ی وجودم از طنینی که

    نه سر دارم نه سودایی که مهجورم در این سودا

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    خرام ناز آن قامت چه غوغا کرده درکویت

    بیفشان طرّه ی مورا رها کن  تا رسد بویت

    همه سر گشته ی سودا کرامتها زدلجویت

    که خمهای  دو محرابت نشاند ره به ره پویت

    بمهمیز آن دو گیسو را بزن رامیم در کویت

    شدم محو تماشای خمار چشم آهویت

    شود آویزه دارم جان زتار موی گیسویت

    رساند بر دل زارم پیام راز دارویت

    به موج سر کش باده در آن دریای آمویت

    بخیزد در سرای دل زتار دلکش مویت

    گرفتارم به افیون هزارا ن بند جادویت

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    خوش باش ورندی کن جهان تاچشم برهم میزند

    این دهرکج رفتاربین باهرکه کاوین میکند

    میخور می آرام جان از دست جانانی قدر                                    

    زخمیست تا پایان جان هرگز نیابد التیام

    رندی کن ومستی کن وبامهرخان جامی بزن

    گستر بساط زیستن با باده وجام خوشی

    براز جهان کام آنکسی کآلود دل را باخوشی

    شمشاد قدان زمان خم شد زجور این زمان

    مهجور هرگز نا امید این چون مباش از این میان

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    شورونشاط ومستی ومیخانه برهم میزند

    ناداده کام زندگی پهلو به ماتم مبزند

    کاین زندگی هرلحظه صد هاپی زآدم میزند

    این نیشتر که زندگی برکام عالم میزند

    این دهر کج رفتار از مرگ وفنا دم میزند

    بر زخمها هرگز مبین این دهر مرحم میزند

    هم آنکه می در جام شادی آور جم میزند

    آری که با پتک شرر شمشادها خم میزند

    دیدی سروش ازغیب ، در،برکام ماهم میزند

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    آن گام وابرو را که می آمیزیت با آن خرام

    قبله ی محراب واعظ درنماز آید به کار

    آنچه زلفینت کمند ودام جان ما شدتاست

    مادگر گمگشته کوی دلارام توایم

    آن کرام ولطف تو افسون تسخیر دل است

    گشته ام آواره در صحرای هجران رحمتی

    آنم سحر برباد دادی بوی مشگین دو زلف

    دوش از اسرار غیبم داد این مژ ده سروش

    رو تودر کوی نگر خویش  مهجورا ببین

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    نمی دانم دهم دل بردو افسون کدام

    مابه محراب دوابروی تو در سجده مدام

    حلقه می انداز وکن درکار صیدت اهتمام

    رتبتی دیگر نخواهیم نشان وعّز ونام

    چشم دل تابنگرد افتاده صدها دل به دام

    آنم همه جورو جفا با یک نظر میکن تمام

    باشد این لطف جمیلت را به ما داری مدام

    التفات آن صنم باشد تورا آیی به کام

    میشود پر برتوهم جالم طهورایش مدام

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    موج آرام نگاه

    گام خود آهسته کن برجای گامت پا نهم

    ما به نقد عادت نمودیم از عطای مهرخان

    تاعنایت میکند در کوچه اش باشم عسس

    موج آرام نگاهش میکند غرقم به خویش

    آن طراوتها که دارددر دل وجان ووجود

    ساحت گلفام کویش گل ستان جان ماست

    شب به گلزاران نه پلک آرم به روی پلک تا

    دل دگر بربوده ازما غمزه ی مستانه اش

    چاره گفتی پیش از این مهجور برآرام خویش

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    اوج کن با دیگران من با غمت سودا نهم

    این کرام نقد راچون نسیه بر فردا نهم

    اوج میگیرم چنان پادر  ره عنقا نهم

    دیگرم تن چون غریق موج در دریا نهم

    حاش الله من قدم در گلشن گل ها نهم

    تاسرم بر خاک کوی آن مه گلسا نهم

    لب به روی شبنم آن لعبت مهسا نهم

    تلخ، دل باید به کام شهد شکّر خا نهم

    اینکه باید سر به خاک کوی آن طوبا نهم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    مدح لقای تو

    آن زلف سیه تاب نده حلقه نینداز

    از  کوچه گذر می کنم آرام ندارم

    طرف چمن وباغ گل وپهنه ی گلزار

    ای شبنم مل گشته زخورشید طراوت

    من در پی جان ودل تو دیده بدادم

    میکن نظر از محملت اتی لیلی ره وار

    تو سرو دلارائی وآرام وجودی

    نام تو مرام تو کلام تو که با ماست

    با غمزه وبا ناز وبه رطوار وکرشمه

    مهجور زپی آیدت آن خرمن مو را

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    تاچند شکارم کنی ای آیت تن ناز

    این ساحت دل اوج گرفته است به پرواز

    هرجا شنوم مدح لقای تو زآواز

    جامی بده از آن مل وبنمای سرافراز

    هرگز نشود خاتمه هر گام سرآغاز

    بنگر پی ات افتاده دلم رحمی وبنواز

    طوبای جنان چیست ، دل آرا تو سرافراز

    درکوی ارادت کندم واله ودمساز

    تاچند زما دل بری ای سایه گر ناز

    افشان کن وحایل به سرش سایه بینداز

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    باخیال وصل

     

       درکمند زلف آن جادوی جان افتاده ام

    دل نه در قید وصال آسودنش آزاد بود

    بی وجود ناز او دل در خیال است و سراب

    بر کمان ابرویش ناوک زمژگان تا نهد

    معصیت هرگز مباشد بر من این دلدادگی

    بی وجود گل نخواند بلبلی در بوستان

    تارو پودجان گره ها خورده با جان وجود

    یمن آن چشم خمارش بود وفال نیک دل

    مجلسی سازید بر مهجور جایی خوش دهید

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    دل به کوی نازنین آن بلا گر داده ام

    تا دل وجان در وفاقش داده ام آزاده ام

    با خیال وصل او جان  در منا بنهاده ام 

    بی نشان چشم مست اتش فرش جان بگشاده ام

    در ازل من با گل عالی مآبان زاده ام

    من به هجر گل چنین آوای غم سر داده ام

    این چنینم در فراقش استوار استاده ام

    کز بلا ی خان گذر بنموده جان برهاده ام

    با وجود لطف او محتاج جام وباده ام

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    اوصاف  دلدار

    نتوان با تو بگویم سخن دل که مرا

    یا زاداب سخن دورم ویا نیست روان

    الین گنه نیست نویسم زلبی لعل مکم

    من به تعریف چه خیزم به چنانی که تویی

    آنچه ما رابه تو خواند دل پاک است و وجود

    نه به اوج تو درآیم که نه عنقایم من

    عاجزم از همه هر آنچه به اوصاف تو شد

    ماه من باده ی من عزّت من ساغر من

    سجده گاهم نشود قبله ی واحد دانم

    وصف آن قامت طوبا نه که در شان من است

    به سریری که تو درعرش اصالت داری

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    میکنی غرق به گردالب همه چون وچرا

    آنچه ترکیب سخن میکنم وشعر نما

    احسن ماه رخان هم که توباشی صنما

    که به تمجید تو مشغول همه ارض وسما

    غرق اوصاف تو دیگر چه به گوش شنوا

    سایه ی بالب تو مان گهم ای مرغ هما

    خم ابروی تو لایق به همه حمد وثنا

    رحمتی بر دل دلداده ی راهت بنما

    با منی در همه سوی وهمه وقت وهمه جا

    دست ماکی برسد برقدم آن طوبا

    جان مهجور نیرزد پر کاهی جانا

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ساحت وصل

    به راه در گذری دیر شد نمایانم

    نبود انچه مار بود در سراغ وجود

    مرا نشانه ی ایمان جهات خدمت خلق

    زدم به راه کلیسا قدم به وادی شوق

    چنان به خویش گرفتار و هم زخویش بری

    مراد راه نبود ومرید راه که بود

    به سوی طور روان گشتم اینکه موسی  را

    نبود خانه ی دل جایگاه وساحت وصل

    به سوی مدرسه طفل دل شدم عازم

    به دامن مغ وآتشگهش شدم ز فراق

    به جان مغبچه افتاده بود آتش قهر

    مرید کس نشود دل مراد حاصل کو

    به لا جرم ره مسجد گزید گام وجود 

    نبود چشم بصیرت نبود جان وجود

    کجاست کوچه ی جانان بدور از همه رنگ

    از آنکه در ره از آن دیگران شدم فارغ

    به آتشی که گرفتم زدامن واعظ

    سروشم آمد وهی داد رو به جانب نور

    طریق کوی وره میکده نشانم بود

     

     

     

    زخستگی نظرم شد که رخت بنشانم

    که راهبش ننمودی نطر به ایمانم

    که من زخدمت معبود تن گریزانم

    گرفت شوق وجودم ازآن هراسانم

    که گشت لحظه چه آلوده جان و دامانم

    چه سوی سجده گهش بود هم نمی دانم

    انیس خویش بگیرم به یاد پیمانم

    گذرنمود هم از طور چون نمی دانم

    چه غافل اینکه طفیل دلم نمی مانم

    نبود سالمش آتش بسی پریشانم

    برآنم اینکه از این ورطه خویش برهانم

    زنم گره زفروغش سر گریبانم

    به عمق گام ازل شد نصیب تاوانم

    نداد زاهد محراب نیز سامانم

    که بل نماید از این مکر وریو درمانم

    کشید زهد وریا بس نهیب در جانم

    کم است جان و روان زین نهیب سوزانم

    چوغرق نور شدم یافتم که انسانم

    چه نعمتی همه درجام دل فراوانم

     

    قدح که پر شد وشد آشنا لبم به لبش

    چه هم نشین که همه حوریان قدس وملک

    به جایگاه چنین لا مکان که خود دیدم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    برید هرچه به تن یود شرط وبرهانم

    چه جایگاه وسریری از این فرا دانم

    چو جان ودیده ی مهجور نغمه می خوانم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    حاجی دل

        دامن کشان به جانب حیّ بقا شدم

    رمی جمر نمودم وعاری زاهرمن

    درّاعه کندم از تن ودستار شد بری

    درکوی خانگه نظرم کرد اختیار

    پس در مقام قدمت جان آمدم سئوال

    باز امدم به کوچه به آواز جانفزا

    ره در گذار کوی به میخانه باز شد

    وه مهوشان ناز وپریچهره ها به صف

    لختی ز دل بکند مرادی زدل به نور

    جامم بداد وجانب دریای می کشید

    پس برطواف جانب جانان قدم زده

    بی کعبه بود وبی حجر وسعی وبی صفا

    هدیی بدادم از دل وجان درسراغ دوست

    آوار تن بریخت همه تارو پود نیز

    ای آدمی که خانه ی خاکی طواف توست

    تقلید ومکر وزهد وریا گر زدل کنی

    احرام دل ببند به آرایه ی سفید

     

     

     

     

     

    ازهر تنیده ای که به تن شد رها شدم

    دراوج جان به مرتبه ی ماسوا شدم

    ازخود نمودم وزمن وتن سوا شدم

    غرق طواف پیر وطریق سما شدم

    از آنچه یافتم همه جان بی نواشدم

    برکیفری گسسته زجان را سزاشدم

    راهم بداد ساقی ودر آن سرا شدم

    جان در میان نهاده واز تن رها شدم

    از هر چه مکر وریو و دغل شد جداشدم

    با رسم وعادت می دل آشنا شدم

    از خاک وهر جریحه ی آدم فرا شدم

    بی مروه بی منا به کنام هما شدم

    حاجی صدا نمود وبه شهره نما شدم

     مخروبه ها نهاده واز نو بنا شدم

    من با طواف دل به سراغ خداشدم

    دانی که من کجا بدم تا کجا شد م

    مهجور گفت رتبت آدم چرا شدم

     

     

     

     

    هلاجان میده وسر ده

    تلئلو داردآن روی مهش ازماه نورانی

    یساول بودم آن شب برسر کوی دلا رامم

    به ره بسیارها بودیم جان بنهاده در کویش

    هزاران بار سر بنهم هزاران بار جان بدهم

    هلا جان می نه وسرده که یابی آشنائی ها

    خدا را سالها بنشین به کویش تاکند لطفی

    هزاران خیل لب از خورد واز خوراک بگرفتند

    به پلک چشم باید رفت گرد کوی آن رعنا

    اگر مهجور بر وصل نگارینش شده نایل

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    به دام انداخته روی دلاویزش نمی دانی

    ز دقّ الباب فهمیدم که ماه آید به مهمانی

    من از خانها گذشتم دیگرانش در پریشانی

    که بینم چشم شهلای چنان محبوب جانانی

    هزار افسوس اگر این رشته را از دست برهانی

    که سر بر آستان درگه دلدار بنشانی

    که باشد قطره ای از لعل لب برکام بچشانی

    که بنماید به درد دل هم از الطاف درمانی

    بلا ها دیده در ره نامد این با سهل وآسانی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    خم جانکاه دو ابرو

    جان طالب دیدار دو ابروی نگار است

    دیدم که ببستند به آذین سر کویش

    استاده یساول به چپ و راست ازیرا

    مخلوق چنان صف به صف استاده به دیدار

    ریزد زخرامان قدمش ناز وکرشمه

    آن سرو خرامان که بر او داده طبیعت

    بر آن خم جانکاه دو ابروی چو محراب

    ای ره رو مسگین بشنو راه وصالش

    دل باید وجان باید وهم شوق ره کوی

    آن شوکت وجاه وجبروتی که به کوی است

    در کوی رسیدی اگرت محرم ره باش

    مهجور رهی را که روی جامه ی جان پوش

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    با غمزه ی چشمی دل آلوده مهار است

    دلداده ودلباختگانش به مداراست

    کنکاش نمودم که زکویش به گذار است

    چون عرصه ی محشر شده بیرون زشمار است

    چشمان سیه یار کش ودام گزار است

    و آن خوی دل انگیز که بر دیده سوار است

    درپیشگه عابد وزاهد به وقار است

    صد خان به گذر باید ونه راه فرار است

    اندیشه ز سر نه که دل ودیده به کار است

    سر داده چه جانها که برونش ز شمار است

    چون راه برت بر دل وبر دیده سوار است

    برگشتن از نیم رهش بر همه عار  است

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    سخاوت و جود

    ندا رسید که امشب جهات جان وجود

    لباس تن بکنید ولباس جان پوشید

    به دست کاسه ی می گیرو دوش باده ی خم

    گذرکنید زمانی به کوچه ی رندان

    نه ترسم است از این زاهدان چهره نما

    منی که با قدحی می جهان کنم بر کام

    به پای منبر واعظ مباد پرسه زنی

    قدح زباده ی جان پر کنید ومست شوید

    به عالمی ببرید این وجود جان که در او

    هر آنکه کاسه ی می برگرفت از ساقی

    کمال راه نه این است خستگی در کن

    قدم گذار وقدم نه طریق کوی خوش است

    به راه پیر طریقی طریق دارم شد

    که راهیان زمان را برد به مامنگاه

    گرفت دامن ساقیّ جام جان مهجور

     

     

     

     

     

     

     

    به باده ای جریان یابد از مهار جمود

    از اینکه بر دل وجان روح می کناد فرود

    به عارفان بجز این نیست سود بود ونبود

    سر آورید چو مستان صلا بنام سرود

    که در سراچه ی دردند همچو عاد وثمود

    تمام عالم هستی مرا نیارد سود

    که من ندیدم از او رحمت ونشان ودود

    که با ملائک وحوران کنید گفت وشنود

    دلی زجان کسی هیچ طالبی نربود

    به سر کشید وهمه زنگ از روان بزدود

    که راهیان قدر انتهای ره ننمود

    ز شهد میخور و میدان که است ناقه ی هود

    هزار بار همی گفت کن سخاوت وجود

    زداید از دل وجان هر چه هست هاله ی دود

    عجب که با می جامش زهر گران  بغنود

     

     

     

     

     

     

    باده نوشان گلستان

    سحرباد صبا بوی بهار فرودین آورد

    لباس نو بپوشانید بر کهسار وراغ وباغ

    نه بنشین این سپس در خانه در دشت ودمن باز آ

    گهی ابرش بگریاند به روی سنبل و نسرین

    زلال جاری شبنم به جوی جاری هستی

    چنان شفّاف شد گیتی که دراو عکس جان پیدا

    بساطی کرده گسترده زجام وباده ی شادی

    نگر آرایش رز را مشاطه کرده هفت آذین

    اگر مهجور راجوئید درایآم فروردین

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    طبق ها پر گل وگلسار ها که از کمین آورد

    گل ومشگ وعبیر وبوی مستی را عجین آورد

    بساط سبزه ویاس وسمن بین کاز زمین آورد

    گهی آرایه ی هستی که در سبز نگین آورد

    چه آرایش به اندام گل یاس وسمین آورد

    شراب سرخ آرامش به جام آبگین آورد

    کدر ها با لبی خندان ز دلهای غمین آورد

    زحرف سین سر سبزی به سفره هفت سین آورد

    که او با باده نوشان گلستان تازه دین آورد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    پرستش با دو معبود     

    چنان مشّاطه کرده آن خم ابروی هستی را

    گشوده درب میخانه به ارزانیست جام و می

    بساطی گسترد از خرّم سبزی به کهساران

    پرستش با دو معبودی نکنجد در مرام دل

    گل وگلزار وباغ وعندلیب وبلبل وقمری

    نگر مهسای گلرخ دامنی گل میبرد با خود

    بهار است ودلاویزان پراکندند در صحرا

    بگو با محتسب بشنو زمن درس دل آموزی

    اگر مهجور را جامی دهند از شبنم گلها

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    که در مسجد دهد درس وفاق می پرستی را

    خوشا آنانکه بگزینند در این برهه مستی را

    که در شوق آورد بر نوش می مست الستی را

    یکی بگزین ز دو هم فاش کنم یکتا پرستی را

    نبینی لحظه از اینان به پای گل نهستی را

    چنو گل هدیه کن از سر بنه عادات خستی را

    به پاکوبی نگرپای چمن هم افت وجستی را

    ز سر نه در بهاران خصلت سودای پستی را

    به دل هرگز نیارد راه در هستی شکستی را

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    باده در خم             

    دامن از هرگله عاری کن وبشتاب به کوی

    تار هر سلسه مو کفر  جهانی دارد

    گفت یلدا نشد این بین عجب دارم من

    ماه نخشب هم ازیرا که نیامد از چاه

    خرمن بدر وفاقش که نموده روشن

    در ره حضرت دلداری وتا در بر او

    باده در خم غلیان آمد ومل شد باری

    در می ستان ارادت شو و میخواه اذنی

    جرعه ای باده ی مستی چو به مهجور دهند

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    می نگر تا چه گرفتند سر سلسله موی

    همچو سیلند روان طالبیان از همه سوی

    گفتم از یمن مهی ماه سیر منظر روی

    دیده رخسار مهینش شده در چه که مگوی

    کوی وبرزن شده گویا همه در نور فروی

    التجایی ز در غیر به آداب مجوی

    شد روان در قدح باده و درجام وسبوی

    غوطه در باده شو و جان به نم باده بشوی

    مهچنان است که مغروق به رود آموی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    شراب شوق شبنم

    صبا دوشم پیامم داد ایّام بهار آمد

    همه دشت ودمن پوشید خرّم کسوت شادی

    به جام لاله از شبنم شراب شوق می ریزند

    زده در هرکران خیمه میان سبزه شادیها

    به پاکوبی نگر در دامن کهسار ودر صحرا

    تو دست ردّ بزن بر سینه ی دیو سیاهیها

    سر از خواب گران بر دار وبرخیز وبه گلسار آ

    دمید از خاک خفته یاس ونسرین وشقایق ها

    گذشت از هفت خوان مهجور تا در گل ستان جا کرد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    قدم بر کوه وصحرا نه نوید یادگار آمد

    کدر ها رفت وآرام سعادتها ببار آمد

    غم واندوه هجران دلاویزان مهار آمد

    سر ژولیده ی نخوت بدست جان بدار آمد

    به دلها مژده از باد صبا شیرین نگار آمد

    که نور و رحمت هستی به دلها آشکار آمد

    نگر بر بلبل شیدا به گلشن در گذار آمد

    بنفشه بار دیگر در کنار جویبار آمد

    میان کثرت گلها به شادی ها سوار آمد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    سر داستان ندارم چه بگویم از جدایی

    سرکوی می نشینم که گذر کنی ز کویت

    دل ودیده خانه کردم به هزار رنگ شادی

    شب و روز درامیدم زتو آورند مژده

    تو قدم گذار در دل که گشوده ایم فرش ات 

    چه بگویم از ملائک زبهشت وحور مینو

    به نگاه غمزه گونت زنگاه چشم مستت

    چه کنم نمی توانم دل وجان کشم به سویت

    سر تار موی زلفت اگرم چو حلقه گیرم

    بگذر هر آنچه خواهی سر کوچه ی رقیبان

    زپریوشان خوش دل نسزد جفا نمودن

    سر هر سحر که خواهی گذری زکوی ،بنما

    به رهی رقیب گفتا که تو سر به کوی داری

    خم ابروان اگر در نظر جهان نماید

    دل ودین وجان وایمان زتو چون ربوده ،مهجور

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    همه جان به گوش هستم که مگر رسد ندایی

    گذر آوریّ وامّا به رهت دمی نپایی

    چه  هزار بار افسوس به خانه می نپایی

    به دو گوش می نیاید ز دو گوش جان صدایی

    که فراتر از دلم را نه بدیدمت سرایی

    که تو از تمام حور وزبهشتیان فرایی

    به دلم ره امیدی ز نگاه می گشایی

    ز عبیر مشگ گونت بفرست در صبایی

    بکشم به دار دل راکه بگوئیم فدایی

    به سرای دل که گشتی همه دان از آن مایی

    تو بکن هر آنچه خواهی ز تو خوش مرا جفایی

    نظری به خانه ی دل که برآورد جلایی

    زچه روی دیدگان در در آستان نسایی

    نکنند سوی محراب به مسجدی ثنایی

    که زقلب آتشین ات غزلیش می سرایی

     

     

     

     

     

     

     

                  در دادگه عدل طبیعت گنهی نیست

          مشّاطه چنان کرده طبیعت شریان را

         زرّین صنملان آمده در دامن صحرا

        بگزار هرآن درکف دست است وزدامن

    لا جرعه اگر لعل نگاریت نصیب است

    گسترده بساطی همه پر رونق وپر بار

    درقامت رعنای کسی نیست ملالی

    مستند هم از باده ی خوش رنگ بهاری

    مهجور صلا زن همه آیند به گلشن

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    آید که بهاران بجز ازباده رهی نیست

    جز لوح طبیعت به طریقی نگهی نیست

    رخسار مهی که به جهان هم چو مهی نیست

    باز آ به طبیعت نظر افکن شبحی نیست

    میخور که حسابی به سر پنج و دهی نیست

    بارش به جهان داده به درویش وشهی نیست

    درگوش بجز نغمه ی شاد فرهی نیست

    در دانت صحرا بجزم جست و جهی نیست

    کاین مستی ایام بجز گاه وگهی نیست

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    سودای می ای کردذ دل از دست نگاری

    مبهوت به آنم بجز از دل چه نهم پیش

    درّاعه به تن نیست که من راهی خویشم

    دل دادم وجان دادم وبینای بصیرت

    با گام خرامان به جلوسی که بفرمود

    ای لیلی محمل نگهی پشت سر اور

    رسم است بلندان جهان سایه ی گامند

    تیری که رها شد به کمان از صف مژگان

    درکوچه ی رندان همه بی پرده گلاویز

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    گفتا به ودیعت بجز از دل چه گزاری

    گر دل برود جان ننشیند به مداری

    مشهور جهان است مرا فقر ونداری

    تا درقدح چشم کند بلکه قراری

    هر نحس وسیاهی بشد از دیده فراری

    ازچون نظری بر من دلسوده نداری

    آلوده دلان را نکند رحم سواری؟

    خوش کرد به آن تیر رها گشته شکاری

    مهجور چو آیی دل وایمان نسپاری

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ناز مه رخان

    کشیدم ناز مه رویان شدم آو.اره ی هستی

    کجایابم به ره میخانه ای کآسودگی دارد

    به دستم کاسه ای پر می به دوشم خمره ی سودا

    سراغ ساقی سیسمین عذار خویش میگردم

    فروغ نور ره در دامن یلدا نصیبم کن

    رخی چون گل بیاور خنده در لب با دلی شادان

    نه این خوی تغافل،جان رهان از مایه ی نخوت

    زدست مه لقایی جام می گیرو می ای نوشان

    بکش مهجور ناز مه رخان آوارگی بهتر

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    مگر بند آورد آوارگی را خاطر مستی

    هلا ما را مگو با بی دلان راه پیوستی

    گشای آن درب میخانه چه در بر روی ما بستی

    دلا گر یافتی از سلسل دام زمان رستی

    چه دامان ردل وجان را زبند وصل بگسستی

    که بینم در بساط می به نام وکام بنشستی

    تنت بگزار اگر خواهی از این دام بلا ،جستی

    نبینم در سدّ قانون وحدّ شرع مانستی

    که بینی پیش پای محتسب برجان خود پستی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    با دست سحر

    نمایانم خمت دل باده پر پیمانه میخواهد

    نشانم ده طریق حضرت ساقی چه سان جویم

    ز وعظ ووعظ واعظ خسته ام هم از مصلّایش

    نسوز آن عود واز مجمر سپند چشم عاری کن

    نمی خواهم بپوشم خرقه ی پیر طریقت را

    نه دیگر اوج عنقا را سپردم بر دلا ویزش

    به دستم جام ودر دل حسرت نوش می سامان

    بریز آن باده در جام قدر لا جرعه سر گیرم

    وزد باد صبا مهجور از خواب سحر خیزم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    گسست از مردم زاهد ره میخانه میخواهد

    ز آبادی بریدم مستی ام ویرانه می خواهد

    دلی سر گشته در کوی بلا دیوانه می خواهم

    حقیقت را دگر گم کرده ام افسانه می خواهم

    رهی خواهم روم از خویش خود بیگانه می خواهم

    به کنج خاطری پنهان به جانم لانه می خواهم

    گسستم دیگر ازسامان می ای شاهانه می خواهم

    از این پس پای جانانم دلی مستانه می خواهم

    که با دست سحر بر موی جانان شانه می خواهم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    بد کیشی

    من سرگشته ندانم زچه راه آمده ام

    پیش رو داده رهی را همه پر شیب وفراز

    چه نیاز است که آیم به جهان با همه درد

    در ثوابم که بهشت است وشرزاب وحوری

    نه به پیشانیت انگشت فرو در حسرت

    از چه دانم که فرومایه زمادر زاده

    نیک بختی ونگون بختی وآوارگی ام

    گره بخت به روراد نگردد مفتوح

    رند ومستی کن وشاهانه صفت عمر بزی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    درشب تیره ویا صبح پگاه آمده ام

    در تف شید ویا طلعت ماه آمده ام

    گه که از بهر ثواب وبه گناه آمده ام

    ور گناه است ،درک،در ته چاه آمده ام

    آن همه هیچ تو گویی به نگاه آمده ام

    یا ندانسته سر رتبت وجاه آمده ام

    خود گواهیست که من خواه و نخواه آمده ام

    من به بد کیشی این وعده گواه آمده ام

    من مهجور نه درویش ونه شاه آمده ام

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    آب که بالا رود سقوط کند

     

    چه سود جامه سیاه است یا که رنگارنگ

    به رعمق بحر تلاطم اگ نیاید پیش

    من وتو حقّ حیاتی به زیستن داریم

    کسی نه برتر دیگر کسی ست در هستی

    جهان که گستره دارد به نام هست وجود

    در این فراخ وجودی که زیستن ما راست

    سران فلسفه ما را پشیز انگارند

    همیشه آب که بالا رود سقوط کند

    نه چاره ایست که باید سقوط مهجورا

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    خوشا که جامه ی جان را بیاورید به چنگ

    به روی آب نیاید زعمق آب نهنگ

    که این حقوق به ما میکنند زهر شرنگ

    که میزند دل مخلوق را به جور خدنگ

    یکی که حکم براند کناد عرصه ی جنگ

    حکومت است که این عرصه را نماید تنگ

    کنند ثابت وصامت مرا مثابه سنگ

    به این سقوط نباشد نه چاره ونه درنگ

    که حاکم اوفتد از تخت روی دامن ننگ

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    در مسند تدبیر

    تار مویش شد کمندی صید کرد آرام دل

    داغ هجران بود ونومیدیّ سودای وجود

    در رهش گسترده بودم جان مگر صید آورد

    بس طبیبانی که می گفتند دردش چاره نیست

    در خیال و وهم کی کنجد خیال ووهم یار

    جرعه ای نوشد اگر از ناب رلعل شهد لب

    پختگی باید به راه ووادی دلدادگی

    بینشی بالید که با جان گام بگذاری به ره

    تا کجا مهجور دوری باید از دل داده ات

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    وه چه رنیکو شد به نخچیر رهش انجام دل

    با وجد جان نمایم دیگرم احرام دل

    عاقبت در مسند تدبیر شد فرجام دل

    این ندانستند دارو نیست بر آلا م دل

    نیست بر دل داده ذکری جز کمال نام دل

    همه خوشا آندم که دل گیرد زجانان کام دل

    می نشاید شد به سوز وساز این ره خام دل

    ور نه در بیراهه کی بتوان شوی همگام دل

    تا به آنی که نبینم پای جان سرسام دل

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    اشک وجود

     

    تا که در جان حک نکردی جان آن دلدار مست

    سایه ی خورشید ذا باید بجویی تا رسی

    این فسانه آۀنکه سیمرغش بر جانان رسید

    همّت وسعی وتقلّا باید وتشویش راه

    جامی از ره یابی واشکی نمائیّ وخوری

    مستی جان این که در خار مغیلان ره روی

    در رهش دلداده ای دیدم که با اشک وجود

    درد ودرمان وغم وشادیّ وحرمان وصفا

    آنچه مهجورش به کنکاش آورید وسرّ یافت

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    چون توانم گفت در وادیّ جان جانان پرست

    بر سر کویش ولا عنقا شد و از دام رست

    سعی کن سیمرغ وار آیی دهد دیدار دست

    تا سر کوی نگارینش به سودایی نسشست

    این چنین شاید رهیدن از بلای دام پست

    پرنیان کوی انگاری اگر خاری شکست

    خارها می رفت در په گو که احرامیش بست

    نا مرادیّ ومرادی در رهش بسیار هست

    هرکه پا در ره نهاد از جادوی جانان نرست

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    صیّاد کمین

    تادر قدمش خاک ره کوی نگردی

    تاریک ودراز است ورهی پر خطر این خان

    سودای روان باید وتحصیل ارادت

    زیبا صنمان نیست به هر دیده پدیدار

    نخجیر گهی پر خطر وناز غزالان

    صد حلقه ی دار است وکمند است وپریزاد

    در دام رهت صد همه دیر است نظر کن

    کرکس صفتان نغمه ی الوان که بخوانند

    پایان رهت گو که بهشتیست فرا رو

    مهجور رسیدی چو از این ره به بهشتت

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    لایق به تماشای مهین روی نگردی

    نگذشته زخان لایق مهروی نگردی

    صعب است اگر عارف ره پوی نگردی

    بادیده نگر چشم به هر سوی نگردی

    برچشم خمار همه مخمور نگردی

    دلداده به هر سلسله ی موی نگردی

    صیّاد کمین است وتو آهوی نگردی

    مشتاق هر آن مرغ غزل گوی نگردی

    پس با صنمی همدل وهم خوی نگردی

    آهسته برو تهمت هر هوی نگردی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    تجربه ی سمّاک

     

    آسودگی ندارم وجان در مغاک کرد

    با هر قدم هزار قدم دورتر نمود

    شوق وصال وخدمت کویش که داشتم

    نا سوده ره کسی که ندانسته ره نورد

    دلدارها خوش آنکه نگه دار دل شوند

    ماهی نه با تمایل تو می شود به تور

    مست الست باده ی جام الست خوش

    تا چند مار بر سر وبر دوش پروری

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    تن بینی از من ات دل وجانم هلاک کرد

    دامان جان زگرد مرارت نه پاک کرد

    از من گرفت آن همه در قعر خاک کرد

    نا دیده بی خبر به رهش سینه چاک کرد

    از بامیان ره نه بباید که باک کرد

    توری فکن که تجربه ی آن سماک کرد

    نه آنکه  مست عربده با آب تاک کرد

    مهجور گو که کاوه چه ها با ضحّاک کرد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    خراف

      درکوره راه درس زمان  افت وخیز هاست

    پروازکن به اوج دلارام زندگی

    هر بودنی نبودن خود را کشد به دوش

    گامت اگر به خار واگر پرنیان بخورد

    گاهی فرو شویّ وگهی بر فراز ها

    بالا نگر شوید وبه اوج آورید جان

    در افت وخیز راه قدمهای سفت وسخت

    آنرا که عطسه ای کند از راه در شود

    مهجور از کرانه ی این بحر پر امید

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    این افت وخیز از همه اندیشه ها فراست

    ره باز ومی مپرس که پایان آن کجاست

    این بار هم به دوش من است و همو شماست

    این ره یکیست خار نه از پرنیان جداست

    این پستی وبلندی از آرای فکر ماست

    وین جایگاه اوج فراتر هم از هماست

    ستوار ره ز اوج فراز زمان نکاست

    افتاده در خراف ونداند که بینواست

    تا ساحلی دگر به تقلّا ودر شناست

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    جام اصالت

    آرامتر که سایه ی قامت به گام توست

    گه با خود است وگه به قدت میرود فرو

    به سایه می مباش که زایل شود به خویش

    خود باش وخود نمای که در قاب زندگی

    افکار اگر چه پست وبلند وفراز وشیب

    در لوح دهر کلک کشید است آیتی

    فریاد های ناله وشادیّ وهلهله

    هم بوده گان وآمدگان چون تو بوده اند

    مهجور یک دل از تو کرورند مردمان

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    در وهمی وخیال که این سایه رام توست

    گاهی چنان که گستره اش بهر دام توست

    وین سایه در مسیر تو هر لحظه خام توست

    بالا ترین نشانه ی هستی کنام توست

    گویای قدمت همه ی صبح وشام توست

    نیکو نگر که آیت این کلک نام توست

    که از خاک میرسد زگلوی عظام توست

    بیهوده دل مبند که هستی غلام توست

    بااین کرور جام اصالت به کام توست

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    نروید تاک

    دلاوران جهان خفته اند در دل خاک

    کرور عربده زن  روی این جهان بودند

    به وقت قدرت بازو به حکم عقل سلیم

    به زور بازوی کس عمر او نگشت دراز

    هزار صورت وسیرت هزار قامت سرو

    نه جای ماندن وجاوید بودن است جهان

    نما فراخ گریبان به دهر چونان که

    به شوره زار مکارید انتظار وامید

    مرا نصیحت مهجور آن خوش آمد که

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    منی که زار ونحیفم  دراین میانه چا باک

    که با اشارت چوگان شدند سوی مغاک

    میان خویش وضعیفان دهر کن امساک

    نه زور بازوی یل گشت چیره بر افلاک

    شدند با ید بازوی این طبیعت پاک

    که کوله بار ببندی به حلقه ی فتراک

    نیاورند به چنگ قدر گریبان چاک

    که آب نیل هم آید اگر نروید تاک

    ندا بداد حذر کن ز گوشه ی نمناک

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    سایه ی خورشید

     

    ای ترک سیه خال به ما هم نظر افکن

    آرام جهان را به خرامت همه بردی

    افتاده ی هر لحظه ی گام تو به راهیم

    تا چند گلاویز رقیبان دغائیم

    ای غنچه ی شاداب گلستان دل وجان

    راهی که روی فرش دل ودیده نمودیم

    انشقّ فسانه است شنیدیم وبگفتند

    ای طالع خوش نام ودلارام ودل افروز

    مهجور نظر گر نکند در گذر از کوی

                                

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    آن مقنعه از روی مهینت به در افکن

    با غمزه ی چشمت به ره جان گهر افکن

    با آن قدمت در گذر کوی زر افکن

    با قامت سروت همه از کار بر  افکن

    باز آ به دل وجان وبه هستی ثمر افکن

    هر چند سلامی کن و زین سو گذر افکن

    لطفی کن ویک روی به شید وقمر افکن

    خوزشید پی ات سایه به بالای سر افکن

    با عربده بیرون شو وجنگ وشرر افکن

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

      بهاری دیگر          

    گفتم بهار رامگذر از دیار ما                                                 

    گرگی دریده خامه ی شالوده ی وجود

    راهی شدیم با دد انسان نما کز او

    فزیادها زدیم که این ره نه راه ماست

    ما یوغ تن گسسته و با جان رهی شدیم

    دندان مرگ برتن وجان ها فرو نمود

    گفتیم مسندت پدران داد بر شما

    در بندمان نمودی وکردی اسیر خویش

    آلوده آن چنان شده دامان زندگی

    ای تو بهار باش بهاری دگر رسد

    آزادی وکمال و وفاق آرزو کنیم

    اینک نیا که خسته ز شالوده ی رهیم

    مشتی گره نموده پی کام عزّتیم

    خواهی تو هم قدم نه وشو هم قزین راه

    بگرفته اند شادی وشوق وامید و وجد

    دیریست آفت غم وخوناب دل خوریم

    ببریده اند سرو دلارای بوستان

    اکنون به دار می کشد این حاکم شرور

    مخفی اگرچه میکند این جور باش وبین

    روزی که بر کنیم زبن خارهای جور

    گجل بشکفد به گلشن وخار وخسش روند

     

    محزون شوداگر تو بیائی بهار ما

    بنشسته در سراچه ی انده نگار ما

    کج رفت وکج رسید ز ره کوله بار ما

    با چنگ مرگ خواست که گیرد مهار ما

    هر چند سد نمود در این ره گدارما

    فرقی است بیکران همه امسال وپار ما

    هر مباد دیگرم این سازگار ما

    بیگانه هم به گریه فتد از نزار ما

    نم هم نمی دهد به دهان چشمه سار ما

    خواهد فتاد برسر کویت گذار ما

    با همتّ وبه سعی شود در مدار ما

    باشد به شور وشوق رسد حال زار ما

    خندان شود دل ولب وچشم وعذار ما

    خاموش کن به نور هدایت شرار ما

    افتاده با تحجّر مفلوک کار ما

    خون می مکد به چنگ جفا از دمار ما

    رفته ز یاد آنچه برید از شمار ما

    افتد گلوی حاکم ظالم به دار ما

    تا پگرده ها دریم شود آشکار ما

    پای بهار خنده کند گلعذار ما

    بلبل صلا دهد به دل داغدار ما

     

    گل غنچه ها خمیده خاک وطن کنون

    خون ها بریختند جفا پیشه گان به خاک

    خواند دوباره بلبل شیدا و عندلیب

    سالی دگر بهار زند حلقه ها به در

    مهسا به آسمان چو مه تابناک شد

    بیرون کنیم دیو سیه فام را زملک

    مشت آختیم وپتک شد این مشت بر عدو

    بدریده ایم پرده ی تاریک زیستن

    مهجور خیز نیز تو با خیزش عظیم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    در سوگ وماتم است جهات دیار ما

    این خون اگر طلب نشود عمر عار ما

    از جان ودل رود غم ودرد ونقار ما

    آزادی آرمد به خوشی در جوار ما

    در انسجام شد همه زین سر شعار ما

    ماند به نسل ملک و وطن یادگار ما

    از ملک راندن است عدو را قرار ما

    بر نور می رسد شب تاریک وتار ما

    مبهوت شد جهان همه زین شاهکار ما

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    آزادگی

     

        مام وطن باز اوفتد در دامن آزادگی

    مشت گران پتکی شود بر فرق این نامردمان

    خیزید تا رویبم این خار وخس از راه گذر

    آزاد خواهد شد وطن با همّت آزادگان

    کاوید خاک خفته را شور جوانان وطن

    مشتی گره شد در ازل با انقلاب این وطن

    اینک شعار انقلاب  زن زندگی ازادی است

    این دیو و دد جارو شود به دست ملّت از وطن

    بگذشت مهجورا دگر ایّام تقلید وجود

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    پوشند ابنای وطن پیراهن آزادگی

    کوبیم بذر زندگی در خرمن ازادگی

    پاشیم بذر زندگی در گلشن آزادگی

    آموختیم از روزگار فوت وفن آزادگی

    می دذوزد از نو جامه ای خوش بر تن ازادگی

    فریاد ها زد از گلو مرد و زن آزادگی

    خوش این که من هم گشته ام پارو زن آزادگی

    بینیم بعد از قرن ها طعم خوش آزادگی

    تفتیده شد جان ها دگر در کوره ی آزادگی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    کوی زندگی

    دیگر از این وادیّ غم خیزم به کوی زندگی

    تا برکنم زنجیر این دیو جهالت از وجود

    دیریست اسلافم کشید از زهد و واعظ زجرها

    سست وهراسان است پی این کاخ بی بنیاد را

    دشمن چرا؟من در جهان با صلح سودا می کنم

    این دیو جهل درد را آرم به به زیر از این سریر

    شورید این ضحّاک را از چون کاوه بر زیر اوریم

    گم گشته آئین وسنن ،آداب ملک آریا

    مهجور مغز استخوان خالی کن از اوهام وعظ

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    تقلید بگزار ومکن بر زهد زاهد بندگی

    بال وپرم اوج آورد بر فخر وبر بالندگی

    آئید دیگر جان رهیم از این تف شرمندگی

    بر کن که کاخی نو کنی بنیاد بر پایند گی

    تا در جهات زندگی نورم کند تابندگی

    گیتی رهائی یابد از این دیو آلایندگی

     ای کاوه ها خیزیم بر آباد وبرسازندگی

    باید زجان ودل کنیم این درد را کاوندگی

    تا کی به وهم وحیله ی این زاهدان بازندگی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ساحل سامان

    شدم محزون از این پروا بیاور باره ی ما را

    سوار توسنی خواهم زنم مهمیز جان خیزد

    گلویی خواهم از این پس به پرواز آورد هستی

    دلی در سینه مالا مال با شوق دل افروزی

    نبینی یگر از این پس مرا آواره در گیتی

    به فکرم چاره ی رستن ز بندش انقلاب آمد

    رها از این طلاطم ها به سوی ساحل سامان

    گذشتن باید از خار مغیلان شرارت خیز

    به فریاد آ تو مهجورا بلرزان کاخ مفلوکان

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    که می خواهم کنم دیگر به نام زندگی سودا

    چرا دیگر در این حسرت کنم بر این تنم پروا

    گران مشتی شوم پتکی زنم بر خامش سر ها

    کنم آشفته گیتی را روم با هاله ی مهسا

    به آزادیّ جان خیزم زبند دیو جانفرسا

    برادر مادرم خواهر پدر آغوش جان بگشا

    بباید بی بلم زد جان ودل بر موج این دریا

    که سازی خیمه ی آزادی وآرامشت برپا

    میفکن وعد آزادی به فرداها وپس فردا

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    کمال راه

    ندا رسید که امشب جهات جان وجود

    لباس تن بکنید ولباس جان پوشید

    به دست کاسه ی می گیر ودوش باد ه ی خم

    گذر کنید زمانی به کوچه ی رندان

    نه باک میکن از این زاهدان روی کریه

    من ای که با قدحی می جهان نهم در کام

    به پای منبر واعظ مباد پرسه زنی

    قدح زباده ی جان پر کنید ومست شوید

    به عالمی ببرید این وجود جان که در او

    هر آن که کاسه ی می بر گرفت از ساقی

    کمال راه نه این است خستگی در کن

    به راه خوف زدودن به رهنورد خوش است

    به راه پیر طریقی طریقدارم شد

    که راهیان زمان را برد به مامن گاه

    گرفت دامن ساقی به کوی جان مهجور

     

     

     

     

     

     

     

    به باده ای جریان یابد از مهار جمود

    از این که بر دل وجان روح می کناد فرود

    به عارفان بجز این نیست سود بود ونبود

    سر آورید زمستی صلای وجد سرود

    که در سراچه ی دردند همچو عاد وثمود

    تمام عالم ظاهر چه ام زیان وچه سود

    که من ندیدم از او رحمت ونشان ودود

    که با اصالت وجدان  کنید گفت و شنود

    به جرعه ای دل وجان کسی ،کسی نربود

    به سر کشید وهمه زنگ های جان بزدود

    که راهیان قدر انتهای ره ننمود

    خسیس جرعه زدریا مشو به ناقه ی هود

    هزار بار بگفتا که کن سخاوت وجود

    زداید از دل وجان هر چه باد هاله ی دود

    عجب که با می جامش ز درد جان بغنود

     

     

     

     

     

     

    داغ جبین

    به فراخور همه از حال همه باخبرند

    دام و دد در گذر طول زمان در ره خویش

    روبهان در پی تزویر که با چرب زبان

    عدّه ای گرسنه از روز رسیدند به شب

    زین میان عدّه ی معدود به آرامش تن

    ای که در غفلت و اوهام زدی خیمه ی عمر

    ابله است آن که به افسانه ی زاهد گروید

    محتسب در پی تزویر نهد داغ جبین

    گفت مهجور شبی راز چنین پیش سروش

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    گوسفندان نه که آنان علف خود بچرند

    بی خبر از همه از کوره رهی می گذرند

    از کلاغی به حیل خرده پنیری ببرند

    شب چنانند وبه امّید حصول سحرند

    به پس وپیش و به آرای جهان بی نظرند

    عارفان وعده ی نادیده به مفتی نخرند

    واعظان سر منبر همه طمّاع زرند

    ظاهر خویش ببینند ولی بی بصرند

    گفت این قاطبه در کار جهان بی بصرند

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    جادوی شرار

    آمد دوباره درنظرم چشم مست یار         

    واعظ مرا به طرف مصلّا نیاز نیست

    دیری گذشت معتکف کوی بوده ام

    در اختفا نگویم وپنهان نمی کنم

    بیماری دوچشم خمارش شفا دهد

    موسی اگر عصا فکند پیش کاهنان

    شوریده ام دگر همه بی خویشم از وجود

    بر ما تبسّمی کند ار ، دل جوان شود

    مهجور سر به کوه وبیابان گذار و رو

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    افتادم از مدار شدم مست بی قرار

    من در عبادتم سوی آن دیده ی خمار

    آمد دلم به کوی وصالش سر مدار

    مستم زکام باده ی مطلوب آشکار

    می بارد آن شر ر که ازآن جادوی شرار

    دلدار ما کند ز دل کاهنان گذار

    آیا شود،شود به دل خسته سازگار

    تا چند در سراچه ی دردیم داغدار

    تا کی توئی پیاده و او همچنان سوار

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    شعر بلاغت

    بگزار در میکده را باز گشایند

    آوای سماوی بدهد این خبر از شوق

    گلزار که پرشد زگل وبلبل وقمری

    در پرده شود روی کریه و دل مفلوک

    با بال وپر شوق بگیرد دل وجان اوج

    بگسسته زجان یوغ بلا چون نظر آری

    بسیار زمان رفت ز میخانه بدوریم

    دل داده وسر داده به محراب می ستان

    آشفته دلان چو.ن رخ دلدار ببینند

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    آشفته دلان پلک به درگاه بسایند

    آنانکه برفتند دگر بار بیایند

    زاغ وزغن از درد در آن لحظه نپایند

    حوران دلا ویز ترنّم بنمایند

    آری که از آن پس همه با فرّ همایند

    مرغان قفس از قفس جور رهایند

    باجرعه  می ای مستی مستان بفزایند

    نیکو نظر افکن همه در حمدو ثنایند

    مهجور چو تو شعر بلاغت بسرایند

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    شمشیر گفتار

    بهائی بس گران گفتند بر می پای میخانه

    ره آوردی کنون گیرد نشان ساقی به میخواران

    همه دستار وزنجیر است و زنّار وریا وزهد

    دگر ژولیده موی دلبران ،درسایه ی تزویر

    چه جان ها بود وجانان بود وجان بود ودلاویزان

    فرو شد شادمانی ها همه شیرازه ها از هم

    رد پای کلیم الله فتاد از زندگی دیگر

    گرفته چشمه ی خورشید را دیو جفا گستر

    بکش شمشیر گفتار از غلاف آور به نظم این درد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    گذشت آن روزها که بود ارزان می به پیمانه

    که عقل از سر رباید دل شود محزون و دیوانه

    شده لب با لب ساغر مدیدی گشت بیگانه

    نمی کیرد دگر موی طراوت را به سر شانه

    زترس محتسب شد عالم دلدار افسانه

    فراوان کاخ آرامش که شد از ریشه ویرانه

    نمی آید سر بیمار خود عیسی طبیبانه

    کرامت را گرفت از دهر با خوی رذیلانه

    به لفّافه مگو مهجور جاری کن حکیمانه

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    گلگونه های سرخ خجالت

    دیری است دل سراغ دلستان نمی کند

    در کوره راه پیچ وخم زلف شد اسیر

    سرگشته در تلاطم دریای زندگی

    گلگونه های سرخ خجالت به گونه ها

    در حیرتم که باده به خم در تلاطم است

    زاهد شکسته شد ز قد قامت سجود

    از هم شد آن نظام وفرو شد صفا وشور

    خار وخس آن چنان شده مفروش زندگی

    مهجور خسته از شرر بی امان دهر

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    یادی ز عهد وخدمت مستان نمی کند

    ما را رها به سیر چمستان نمی کند

    راهی ز زندگی به می ستان نمی کند

    مهمان به غلغل خوش دستان نمی کند

    از چون نظر به باده پرستان نمی کند

    او هم نظر به سوی شبستان نمی کند

    بلبل نوا به طرف گلستان نمی کند

    سبزی گذر به جانب بستان نمی کند

    رغبت دگر به ناز مهستان نمی کند

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    مشرق اصالت

     برقامت تو قامت طوبا مند خضوع

    زاهد به قدّ قامت قد قامتش خمید

    در نعمت وصال لب لعل مانده ایم

    خواهم اگر ببینمش آن غمزه از دوچشم

    در مشرق اصالت خورشید کن نظر

    هرصبح صادقی که نبیند جبین اوی

    آهسته می گذر زسر کوچه ی وجود

    دردانه ای چتان که به چشمم چو مردمی

    مهجور کن وضوع به می ناب بحر او

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    دیگر مرا چه جای سئوال وچه ام فروع

    با قد خمیده ماند چنان بر سر رکوع

    دریای شهد باشد وما اش به سدّ جوع

    باید کنم به ساحت جان ودلش رجوع

    تا پیش از او به جان جهان میکند طلوع؟

    هر گز سپیده می نکند کار خود شروع

    چندان وجود بین ،سوی محراب در سجود

    آیا وفاق با دل ما می شود وقوع

    هم کن نماز سوی نگاریش با خشوع

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    زهشیاریّ سر بگذر که آرامش به تنگ آید

    دل وجان فرش کن بر زندگی در دامن هستی

    وفاق دوستی بنشان به جان ها در مدار دل

    بپاشان بذر آرام وصفا در کشتزار جان

    مکن افسرده ابروی خم محراب گیتی را

    فراغ زیستن در نرمی گفتار وکرداراست 

    به ره رهوار آنی شو که رهواری توان دارد

    به هر صوری مجنب از جا دوگوش عادت به آنی ده

    سبو پر کن زجام زندگی مهجور و بر سر کش

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ز هوش سر نگرآرام گیتی در درنگ آید

    که گلزار طراوت را از این ات آب ورنگ آید

    سیاهی را بدر کاز او تباهی ها وجنگ آید

    که خار وخس ببیند رویشش از خویش ننگ آید

    که تیر تیز مژگانت مبادا چمن خدنگ آید=

    به پندارت نبینم پرنیان دل چو سنگ آید

    که از رهدار نا ایمن دوپایت سست ولنگ آید

    که با صور سرافیلت مهار جان به زنگ آید

    لبالب خور که جام زندگی کمتر به چنگ آید

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    در خیره سری ها

       پیغام سروش آمد من مست می حرمان

    در سایه ی متروکم،آبادی جان خواهم

    در کوی تغافل ها با پرسه ی مستی ها

    شبگرد بلا بودم در وادی خواهش ها

    پیری به ندا می گفت این ره نسزد جان را

    این آتش افتاده در خرمن محصوری

    در خوفم از آنی که موجی به کران خیزد

    از عمر گذرباید در قاعده ی هستی

    مهجور منه از کف هم صحبتی یاران

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    در سلسله ی مویی سرگشته وسرگردان

    غافل که نه آبادی شد داشته ام ویران

    در خیره سری ها شد آلوده دل ودامان

    بسیار طبیب آمد حاشا که مرا درمان

    ره جوی از آنی که بویی رسد از جانان

    بگرفته فراغم را از دست شده سامان

    یغمابرد از دستم اندوخته ام آسان

    ره توشه به همیان عمرگذرت بنشان

    در لوح ذر باقی ازخود اثری بنشان

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    روح القدس

     

    میخور شراب تفت گهر بیز ناب را

    باز آ به کوی میکده میکن سلام شوق

    بنگر به مست میکده با می ،کند وضو

    بر مسجد وبه  دیر وکلیسا وبر کنشت

    دیرت مباد لحظه ی بودن غنیمت است

    آن را که من چشیدم و روح القدس شدم

    هوشم به سر نباشد ومدهوش کوی دوست

    ما را که بوی مشک دلاویز می رسد

    مهجور خوش بگیر سر زلف آن نگار

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    بادل خوشی حرام کن از چشم خواب را

    سخت است زاهد این که ببیند عتاب را

    قاطی مکن به ناب خوش وجد آب را

    فالی بزن گزین ره عالی مآب را

    در پیچ وخم بیاب طریق صواب را

    از مکتب آورد به رهش شیخ وشاب را

    عاقل مجوی لولی مست خراب را

    بر هم زند به شامه عبیر گلاب را

    هر گز مده زدست سر زلف یار را

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    چشمه ی جوشان

     

     

    در هرقدم سایه ی دلدار وجود است

    بر گرمی بازاز دلش این همه آحاد

    در پیشگه لوح ذر آی،تاکه ببینی

    معراج زمان را نه مکان غیر دل اوست

    مهر ازلی دارد وهم آیت معبود

    شام وسحری نیست که بی بدرقه ماند

    سهم دل عالم همه مهر است ومساوات

    رفتار عیان کن بر رخسار مهینش

    مهجور بپا خیز وعیان رو سر کویش

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    یک سایه وجودش همه ی بود ونبود است

    نا خواستگانش به سرا گاه رکود است

    بر آن خم ابرو چه جماعت به سجود است

    بنگر که جهان سر سوی محراب، فرود است

    کان کرمش چشمه ی جوشان ودود است

    هر شام وسحر بر رخ مطلوب درود است

    چون زنگ سیه از دل واز جان بزدود است

    کاو روی مهش مخفی عالم ننمود است

    کز جانب او بر همه مخلوق درود است

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    می صداقت وایمان

     

     

    پر کن پیاله هستی ومستی به کام نیست

    بگسسته از کمند شکار کنام دشت

    سست ومشوّش است رسا در کلام دهر

    هر جایگه مکان تن آسای عدّه ایست

    در مرغزار سبز جهان خار وخس خزید

    بادی وزید وگرد حقارت به دل نشست

    بر گورکان بگو طبق زر ربوده اند

    آسودگی رهیده ز دامان زیستن

    مهجور باش و نیز مکن ناله از کژی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    تیرت مکش غزال طراوت به رام نیست

    دیگر به کوه و دشت نگاری به دام نیست

    کام زبان دگر به سراغ کلام نیست

    دیگر می صداقت وایمان به جام نیست

    عیّار هم به کوی وفا خوش مرام نیست

    وین بر گدا ومیر وشه وخاص وعام نیست

    بر سر دگر ز  زر طبقی صبح وشام نیست

    وین واژه مانده ای بجزم ذکر نام نیست

    کژّی به دهر را به حقیقت تمام نیست

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    در پی آرام باده

     دامن کشان ز کوچه ی نا مردمی گذشت

    تاراج رفت هرچه دل ودلبر وخوشی

    خود بود و کام مستی وناب بلا گرش

    زهد وریا و ریو ودغل پهنه گستراند

    وعظ دروغ در دهن واعظ آرمید

    دیو جهالت آمد وبا زور خانه کرد

    زنّار ها عیان شد و دستار ها بلند

    دل در سراغ کام خوشی دهر را نورد

    مهجور دوش در پی آرام باده بود

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    گرد رهش ده دامن بیچارگان نشست

    قدّ زمانه دال شد و از کمر شکست

    درب صفا ومهرو وفا را به دهر بست

    عرضی نماند بر می ومیخوار ومی پرست

    تیری رهید و آیت ایمان  ز دل برست

    کاخ خوشی به لرزه درآمد  کام  رست

    علم وعمل نهان شد وآمد هزار پست

    در هر جهات گشت وخوشی ها نداد دست

    دل شد ز دست از اینکه شد از جام زهد مست

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    رسوا

    گرهی زد به سر زلف وگرفتارم کرد

    پیچ وخمهای زمخان دل که به یغما میبرد

    طاقت وتاب وتحمّل نه به نازش دارم

    ای عجب گیس کمند از همه نخچیر گذشت

    تا کجا محو تماشای دو چشم مستش

    صد همه جان ودل ودیده به راهش دادم

    نوبتی جان به ره منزل جانان دادم

    نه که هر جان ودل ودیده سزاوار وجود

    دل به سودای دلی داده ام از این همه عمر

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    وین اسارت ز اسارت کده بیزارم کرد

    غمزه ای کرد به انظار وپدیدارم کرد

    می ندانم چه به این جور سزاوارم کرد

    حلقه در گردن ما کرده وبر دارم کرد

    چشم بیمار خمار اینهمه بیمارم کرد

    آخر از ایم همه ،رسوا سر بیازارم کرد

    آگه از دایره ی عزّت اسرارم کرد

    گره زلف در این جرگه ی اسرارم کرد

    همچو مهجور چه شیرین غزلی بارم کرد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    جبین ماهت

    دل گشته محو سوی آن سوی آن نگاهت

    اذن گذر گرفتم در بارگاه خلقت

    رخصت اگر نمایی در کوی خیمه سازیم

    بدر است آسمان را ماهش عیان نیبنم

    چون پرنیان نرم است گامت گذار وباز آ

    یلدای چشم ما را روشن نمی نماید

    تخت وسریر شاهی کمتر زکاه باشد

    آن خنده ی ملیح از آن لب که می نمایی

    مهجور را سروش از غیب این کلام داده

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    رسآم کی نموده ترسیم آن ملاحت

    حوران به سجده بودند بر آن رخ و وجاهت

    دل خوش کنیم بر آن دیدار گاه کاهت

    بردار پرده جانا از آن جبین ماهت

    روبیده ام خس و خار وز سنگلاخ راهت

    الّا که صبح آید با گرمی نگاهت

    آن را که گشته مفتون بر گاه عزّ وجاهت

    صد ها چو من بیفتند در قعر وگود چاهت

    گوید به وصف جانان شعری به این فصاحت

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    گدار

    امشب به کوی میکده مستانه می روم

    هشیاریم به خانه ی سر جا گزاشتم

    موج فنا به ساحل مستی گذر نمود

    دریای می به کوچه ی می در تلاطم است

    دل دیگرم ز راهد و واعظ بریده گشت

    جان داده ام به ساغر وپیمانه وسبو

    پرسیدم از نشانه ی راهش سروش گفت

    من از بهشت وجوی شرابش گذشته ام

    بر هر گدار می نشود بیگدار زد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    چون موی سر به دامنه ی شانه می روم

    عقل از سرم پریده و دیوانه می روم

    آب از سرم گذشته وغرقانه می روم

    دنبال جام باده وپیمانه میروم

    چندی دگر به جانب افسانه می روم

    من واله ام به هر ره وهر جا نمی روم

    خوش بوده انتخاب به میخانه می روم

    دامی گشوده وجد به ویرانه می روم

    مهجور در رهش غر وسلاّنه می روم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    قبای وجد

     

     

    ساقی اگر به جام می ای میهمان کنی

    جایی ده ام به کوی حرمخانه ی وجود

    با شاهدان مست رسانم به کام وصل

    در جایگاه ستر حرمخانه ی وجود

    در ساحت اصالت دنیای میکده

    با آن ملائکی که همه مست صادقند

    این کسوتم در آور و پوشان قبای وجد

    سکنا گزیده ام سر کوی حریم راز

    بر بارگاه حضرت جانان که ره دهند

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    جان را ز جور زاهد و واعظ ضمان کنی

    تا از ریا و زهد ودغل در امان کنی

    زین آشیان خوش آنکه مرا بی نشان کنی

    محرم نموده با دل وجان در میان کنی

    بر حوریان ستر حرم میزبان کنی

    محشور کرده دور ز باد دمان کنی

    هم اینچنین جدا ز زمان ومکان کنی

    تا باده ی وصال به کامم روان کنی

    مهجور وار خدمت جانان وجان کنی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    مژگان تیزش

    به سر سودای یاری می رود دور از دل و  رویا

    خیال روئیتش چون موج  جان را در تلاطم کرد

    به لوح ذر چنان رویی نه رسّام آورد ترسیم

    مهی در آسمان شب چنان خورشید گرما بخش

    به ابرویی که زاهد میکند تشبیه محرابش

    چو بیند قامتش ماند موذّن در قد قامت

    به بستان وچمن گامی اگر بگذارد او بینی

    به گلزار ار گزارد پا هزاران غنچه می خندند

    سرت بالار بگیر وسینه پیش و پای نه در ره

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    کشیده تا بر رویای مستی خاطر ما را

    اسیر تند باد استم بو موج سرکش دریا

    که خود رسّام هم از دیدن رویش کند پروا

    مرا چون جایگه با چون وجودی میکنم سودا

    به مژگانی که ناوک میکند از تیزیش پروا

    حسادتها کند در خلد بر والا قدش طوبا

    شود در پیش پایش خم ،ريال ،قد سرو بلند افرا

    چه آوای خوش دستان سراید بلبل شیدا

    تو را جایی دهد در دل به همّت کوش مهجورا

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    گوی وفاق

    اوجی چنان که خانه ی عنقا گرفته ام

    بختی گشوده بر دلم آرام جان و دل

    بس در زدم که صاحب میخانه جا دهد

    با شاهدان شاهد ومی هم انیس کوی

    در قعر جان شناور امواج ناب کام

    قامت کشیده ام ز قد سرو هم فرا

    طعمی چشیده ام ز می نصّ کام دوست

    در بوستان نزهت حوران خوش نشین

    مهجور رو به حلقه ی حوران و مژده  ده

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    شادم که در طریق دلش جاگرفته ام

    هم زین سبب نشان به ثریّا گرفته ام

    بنگر کجای میکده اش جاگرفته ام

    گوی وفاق از دل دنیا گرفته ام

    سبقت ز موج سرکش دریا گرفته ام

    گامی فرا ز قامت طوبا گرفته ام

    آگاهی از اصالت اسما گرفته ام

    از دست حور آیت گلسا گرفته ام

    اذن وفاق دلبر مهسا گرفته ام

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    اوهام فردا را

    زجان کندم دگر زاهد تمنّای مصلّارا

    گزیدم راه رمیخانه که هوش از سر نهم باری

    زشیخ شهر ببریدم که تقلیدم هدر باشد

    بیاور آن،قدر،باده که در پرواز مستی ها

    سبو پر کن ز می امروز،تانقد است میخواری

    به بازار تظاهر ریو ومکر محتسب جاری است

    قد قامت به قد قامت نباشد دل فراز آور

    دل خرّم اگر درمزرع جانت نشاء یابد

    میان واعظ ومهجور دیشب کشمکش ها بود

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    بدور از جان نمودم هر چه تزویر است وپروا را

    به رسم آرم جهانی نو کنم ترسیم دنیا را

    هدر چون شد توانم حل کنم کنه معمّا را

    کنم تسخیر از اسفل به اعلای ثریّا را

    به وعد نسیه ی واعظ نخر اوهام فردا را

    کند آلوده با این مکر جام صدق مینا را

    به قدقامت کجا بتوان گرفتن اوج طوبا را

    به تعظیم آوری در بوستان ها سرو افرا را

    نه بتوانست بندد جویبار باده ی ما را

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    قفس واعظان

    خروار دین به جرعه ی می میتوان دهم

    این آتشی که شعله ی آن میرسد به عرش

    گیتی مکان شاهد وجام می است وانس

    یوسف ز چه در آمد وآمد عزیز مصر

    جام وسبو وساغر وخم مانده بی فروغ

    تفت آورم به خم می وساغر نهم به لب

    ره نور جبین ساقی میخانه ره نمود

    ره وار ره رسید به میخانه جا نمود

    مهجور سعی اگر نتوانی به ره نیا

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    گر از گدار مکر وریای زمان جهم

    جان وجود برسر این شعله می نهم

    میدان این،هنوز پی سایه در رهم

    من منتظر به وقت رهایی از این چه ام

    روزی رسد که از قفس واعظان رهم

    آیا لب نگار ومن آید رسد به هم

    در ره نه منتظر به درّ افشانی مه ام

    او انتها رسیده ومن مانده در ته ام

    گفتم زصعب وسختی این راه آگهم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    نجوای ملائک

    من چه سان ترک می و باده  ی ساغر بکنم

    از کلیسا ومصلّا که بریدم دل خویش

    شیخ وشاب ومغ وعابد نه مرا قانع کرد

    جان شده تشنه ی لاجرعه ی جام باده

    تا نه در جمع نیابم قدح وشاهد را

    مجلسی باشد ودر آن رخ مطلوب وجود

    گره جان بگشائید از این زهد و ریا

    در خزف باده دهیدم که خزف خواهم شد

    دوش در جمع ملائک همه نجوا این بود

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    نتوان بی می وساغر به جهان سر بکنم

    خدمت میکده وباده وساغر بکنم

    ساقی میکده را قاضی و داور بکنم

    دل به دریای می سرخ شناور بکنم

    حاش الله که به هرباده لبی تر بکنم

    تا دل از دایره ی هست فرا تر بکنم

    ز ابتدا خدمت می تا دم آخر بکنم

    از چه تعظیم به جام و قدح زر بکنم

    شعر وهجور ز دل خوانم و ازبر بکنم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    می هستی

    گذر به میکده کردم می روان دادند

    من وملائک وحوران قدس صدر نشین

    به جام لوء لوء مینو شراب پر کردند

    به زیر سقف می ستان جهان هویدا بود

    به صف کشیده مردان کوی حضرت دوست

    گدای کوچه ی می از چه جایگاه چنین

    به رود جاری باده کجاست تشنه ی کام

    به کوی پچیچ وخم جایگاه می خطر است

    شکسته بر سر کویش نشسته مهجور است

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    خمود ره شده بودم دوباره جان دادند

    میان ما و قدح حوریان ضمان دادند

    چه جامها همه با وجد شادمان دادند

    به ساغر می هستی جهان نشان دادند

    زساغر وزصراحیّ وجام سان دادند

    چنین که بود ضمان دلش جهان دادند

    چه جامهای پیا پی که بر روان دادند

    سبوی باده ی جانان به صابران دادند

    طلب هر آنچه زدل بود هم همان دادند

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

      باده در جام ازل

     در سراپرده چه اسرار که پنهان باشد

    هر گز آزاد مپندار دلی راکه خوش است

    چشم شهلای صراحی که چنان خوش باش است

    حاجتم نیست ز ساقی بجزم باده ی وجد

    با دلی شاد ولبی خنده به میخانه در آی

    پیچ وخمهای دو گیسوی مجعّد نشود

    ای که دل در گرو زاهد نادان دادی

    محتسب را به شمار شب و روزش نظر است

    اینکه مهجور پی زاهد وواعظ نگرفت

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ظاهر روئیت آباد که ویران باشد

    شاید او دلشده ی زلف پریشان باشد

    باده ریزد چو به ساغر همه گریان باشد

    از چه رو جان ودلم سست وهراسان باشد

    خنده لب می به لب آور ثمر جان باشد

    بی مهار دل وجان مصدر سامان باشد

    از ریا ودغل وزهد نه درمان باشد

    شیخ شهر ار نپسندد همه خسران باشد

    باده در جام ازل خورد که انسان باشد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    گدایان طریق

    ساحت یار ومن وباده ومیخانه به کام

    راهیان بی ره ومن راه به میخانه زدم

    هر قدم خاک چو خضرا و گلستان سرور

    لعبت خوش سیر ما نه بت سالمری است

    چم گیسوکه بر افشاند به باد سحری

    زاهد این پند مکن نهی مکن یاوه مگو

    محفلی باشد ویاریّ ومی وبربط وساز

    شاه ومیر وهمگان در بر ساقی خزفند

    دید مهجور به صف گشته گدایان طریق

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    این همه در شرف یار به کامم شده رام

    موسی از پیش ومن اش در پی او گام به گام

    سامری بت زد واز خاک، بت آمد به کلام

    ملکی آمده از هفت بهشت است تمام

    همچو صیّاد بگسترد سر راهم دام

    باده از دست ملک گیر وبخور نیست حرام

    ابله آنکس که نیارد به لب جان لب جام

    دامن آلوده نگیرد بر او رتبت و نام 

    به تمنّای می و جام همه پخته و خام

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    محراب دو ابرو

    خیمه زد جان سر کویش به سراپرده ی راز

    به خماریّ دو چشمش همه مبهوت شدند

    آنکه در اسفل خاک اینهمه فرمان گوید

    راهیان بر سر کویش همه با عجز روند

    سالکان جمله گرفتار دلارای وی اند

    بت رعنای جهان شد ملک القرب وجود

    گامها زن به رهش خواهی اگر دامن وصل

    جمع دستار کن ورشته ی زنّار بهل

    سالها عمر گزارید وبه ره گام زنید

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ای عجب با همه آن راز به ما دارد ناز

    غمزه ای کرد چه دلها که در آمد به نیاز

    از محابای که اش آمده در سوز وگداز

    آن صنم کاین همه باشد همه را بنده نواز

    عابدان جانب محراب دو ابرو به نماز

    سامری خاک مگیر وبت زرّینه مساز

    خان ها باشد وهم صعب ره وشیب وفراز

    فر ش جان بر سر کوی صنمش باز انداز

    همچو مهجور که هر آخر ره شد آغاز

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    سحر گاه وصال

    چشم شهلا که چنین ناز به هستی دارد

    بارها بارگهش پپر شود وخالی هم

    شهریاران همه قد تا سر زانو گیرند

    جاذب ودافع جانان نه خطا می گیرد

    خیل ، استاده به صف تا رخ خود بنماید

    چابک آ، بر سر کویش به سحر گاه وصال

    ما به آداب وجودش همه جان آگاهیم

    آنکه افتاد سر حلقه ی دار زلفش

    چشم بگشای وچو مهجور گذر بر سر کوی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    عجبا با من عریان چه نشستی دارد

    بنده ای را نتوان گفت نهستی دارد

    ساحل امن دلش ساحت مستی دارد

    شک در این نیست که تشخیص درستی دارد

    بد سگالان وی اش آفت پستی دارد

    بی نصیب است هر آن کاهل وسستی دارد

    نه جدا خواه دلی ّ ونه گسستی دارد

    تا قیامت نه رهایّی و نه رستی دارد 

    تا ببینی که چه ها باده پرستی دارد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    گدار جوی مجوی

    رسید موسم گل گلعذار درحضر است

    زشب فشانه ی گیسو گرفته روئیت چشم

    به کوی یار رسیدم سروش داد آورد

    بهانه خواه به جان تن گذار ددل برگیر

    گدار جوی مجوی وکمینه خواه مباش

    خیال و وهم نشاید تو را دهد پرواز

    لبی چو شهد ودو چشمی صراحی می ناب

    بجوی از همه عالم رضای دولت یار

    به نا نموده سخن شعر گفت تا مهجور

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    مرا رضایت دل هر زمان به ما حضر است

    چو چتر موی بگیرد نشا نه ی سحر است

    نشد میسّر دیدار یار در سفر است

    که دل به ساحت جان تا رسید چون گهر است

    تلاش کن که بخواهی زمانه در گذر است

    به اوج وصل رسیدن نیاز بال وپر است

    ببر لبی زصراحی به لب که آن ثمر است

    رضای یار نشد گر تمام دم ضرر است

    نخوانده دید ملائک تمام آن ز بر است

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    نهاد وگزاره نیست

    گسترده دام صید به نخچیر چاره نیست

    دنبال محملش شدن و مویه ها زدن

    دل درکنام جان همه آگه به بودن است

    با معرفت به ساحت جانان شدن خوش است

    گیسو بلند وابروی محراب وپلک تیر

    آلام ودرد وآه من واشک دیده ها

    نمرود اگر به آتش ظاهر نمود فخر

    افتاد اگرگذار به جمع بساط عیش

    مهجور صبح وشام تقلّا ببایدت

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    صیدش شدن خوش است دلش سنگ خاره نیست

    آگه کند که هرکه وهر کس سواره نیست

    جان راءفت است ودل به بدن گوشت پاره نیست

    وین جایگه سراچه ی نفس اماره نیست

    جمع ویند هرسه نهاد وگزاره نیست

    سیلی به کوی کرده روان ،یاد واره نیست

    باللا تر از زبانه ی آهی شراره نیست

    جامی بکش به سر که گذارت هماره نیست

    با گفتن ونشستن وحرف ونظاره نیست

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    لوح زندگی

    میخانه را تا این چنین آذین مستان می کنند

    مشاطه کاین استادیش در آیت جانان کند

    این خصلت آرامش وتائدیب در جان حضور

    تا پرده ها شد جانبی اسرار خلقت فاش شد

    آرام جان وجام دل در ساحل امن وجود

    نقّاش وآرایشگر گیتی به لوح زندگی

    جام از خزف میگیر هم میریز در آن شهد ناب

    داغ دل وآه شرر سودای بازار است این

    مهجور باز آ خانه ی خمّار در رونق رسید

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    گویی کویر تشنه را خضرای بستان می کنند

    حقّا که باشد زاهدان ترک شبستان می کنند

    حاشا که استادان نه با طفل دبستان می کنند

    دیدم چه ها در حرمت باده به دستان می کنند

    امواج می ارزانی دل در دلستان می کنند

    با حوریان نقش رخی پای مهستان می کنند

    تا بنگری خدمت چه سان با می پرستان می کنند

    سوز ونفیر نای ها که در نی ستان می کنند

    زین دامن افشانی که این باده پرستان می کنند

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    علم سودائی

    ای که با آن قامت رعنا نمایان می شوی

    محتسب این دانه ی تسبیح وزهد ومکر نیست

    صبر ها می باید وزجر ومقال پیچ وخم

    محملی هر گز ندیدی جان لیلایی در اوست

    جانب آباد می نه پای جان تن در گزار

    دیدم وپرسیدم از آن ره گذار ماه گون

    برکن این دستار وزنّار از تن مفلوک تا

    هرکسی را رخصت دیدار ترسا بار نیست

    کس نمی پرسد ز مهجور وجدائی های او

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    خدشه دار خدمت زاهد به ایمان می شوی

    بیخود از خود در نگاه از خلصه ی جان می شوی

    راه ناپیموده را در کام عصیان می شوی

    وجد فر هادی ندیده چون پریشان می شوی

    بی وجود ساحت جان نیز ویران می شوی

    گفتمش خضرای دهری خود به بستان می شوی

    خویشتن یابی که در احضار جانان می شوی

    علم سودائی بباید این که صنعان می شوی

    شرحه شرحه در جدائی ها غزلخوان می شوی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     با چشم بصیر

    بی وصف تو هستی را درکام نمی خواهم

    اسرار سراپرده خواهم که نهان باشد

    چشم سیه شهلا با روی حمیرایی

    ما را دگر از جان شددل در پی جانانش

    مژگاه شرار آلود از آن خم ابرو جست

    در مقنعه ی حایل پنهان مکن آن رخسار

    چشم تن خود کندم با چشم بصیر آیم

    پلکم همه در کویت خاک قدمت روبد

    روءیا نشد این دیدم در علم سودائی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    بی مست ومی جان را هشیار نمی خواهم

    درز از پس این پرده اسرار نمی خواهم

    با هر کس وهر رویی دیدار نمی خواهم

    جز او به همه هستی دلدار نمی خواهم

    دل شد سپرش کس را آزار نمی خواهم

    در ماه جز آن روی و رخسار نمی خواهم

    بی جان بصیرت هم دیدار نمی خواهم

    دیگر همه بیش از این سربار نمی خواهم

    میگفت تو را مهجور غمخوار نمی خواهم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    گام پریسائی

    از پرده برون آمد آن روی حمیرائی

    چشم ودل وجان است وهم روح و روان از ما

    چشمی بگشا یکدم بنگر رخ و ابرو را

    با محتسبی گفتم تسبیح چه گردانی

    احرام دلت بند وبند از دل و جان بگسل

    دیوانه شوی بینی گر آن رخ مهسا را

    عمری به سر کویش پیشانی ودل سایم

    داغی کشم از هجران آهی که روان سوزد

    دل در گرو مستی جان در گرو جانان

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    اکناف منوّر شد زان لعبت مینائی

    تا پای نهد یک دم با گام پریسائی

    آسان نشود حاصل زین خواسته سودائی

    پیشانی نا سوده برخاک چه می سائی

    فرمان بشنو با جان از موسی سینائی

    الحق که دلی دارد مخصوص دلا رائی

    شاید شنوم وعد از امروزی وفردائی

    این دایره ی هستی بی اوست معمّائی

    مهجوراگر چونین دیگر چه نقلّائی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    مژه ی شوخ

    گویا که غزال ما در دام نخواهد شد

    سحری که کند ساحر رامش نکند داند

    در موسم دل باید جان بست به احرامش

    آید اگرت ناوک از آن مژه ی شوخش

    داروغه ی مستی را مگسار یساول چون

    ای راه رو سامان آهسته گذر زیرا

    با عشوه ی شهلایی گر غمزه کند دانی

    بسیار کس آیند از آن کرشمه جان گیرند

    مهجحور به میخانه گامی زد وجامی زد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    در دام اگر ناید فر جام نخواهد شد

    با سحر وبه جادو هم او رام نخواهد شد

    بی دامن مطلوبش احرام نخواهد شد

    بی حایل دل رایی انجام نخواهد شد

    کوی شرر آلودش آرام نخواهد شد

    شایسته ی دیدارش هر گام نخواهد شد

    صنعان ومغ و زاهد همگام نخواهد شد

    حنیاگر کویش در سرسام نخواهد شد

    هم راهی میخانه بی جام نخواهد شد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ورطه ی  باد دمان

    مشعوفم از سامان او وحشان شده در دام او  

    در سوق جانان دوش در بازار بودم دربدر

    محزون در گاه دلم دور از گزار محفلم

    ای مرغ خوش خوان سحر میکن به کوی او سفر

    باد صبا را گفته ام یادش به دامن سفته ام

    تا کی نشینم این چنان در ورطه ی باد دمان

    ای پخته ی راه گذر  در راه بنهفته شرر

    مهجور در میخانه شد بی جام وبی پیمانه شد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    می، ده مرا درجام اوخواهم کنم احرام او

    آواره ام شام سحر از شهد نام وکام او

    افزود درد ومشکلم زان دم که گشتم رام او

    پیغام ما را هم ببر بر باد بسپر نام او

    دل از علائق رفته ام آرد مگر فرجام او

    بر ما نشانی می نشان تا چند در سر سام او

    بی مدّعا بگذر ز بر هر پخته ای شد خام او

    واقع همه افسانه شد تا خورد می در جام او

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    همّت پیمان

    گریز پا مگذر از کنار کوچه ی جانان

    به آسمان وجود تو ایم در شب تاریک

    شکست آنچه مرا صبر هجر بود به کویت

    به راه بس خطروخان مرگ بود گذشتم

    به قعر چاه چنانم که در اصالت خلقت

    به ریو مکر مزن گام زهد در شرف یار

    چه شیب وپست وفراز وچه پیچ وخم که به راه است

    به جام دیده نشان شوکتی ز فرّ وشکوهش

    بدم به جان نظارم دم مسیحایی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    پریش دل بشد آنانکه پا زدند شتابان

    به اوج عرش رخی میگشا ونور بتابان

    به امن چتر امانت نشان به سایه ی دامان

    سراغ یاد تو بودم که دل نگشت هراسان

    بهشت می بنماید مرا چو یوسف کنعان

    که با صداقت جان ودل است خدمت جانان

    به جان ببند به راهش صداق و همّت پیمان

    به هر قدم که گذاری از اوست لطف فراوان

    دکه بربم دل مهجور باشد این صله درمان

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    بذر صلح وخوشی

    بهانه می طلبد قهر دل بهانه ی اوست

    به بارگاه صفای وجود مهرو وفا

    هزار مرتبه گفتم بلیا به راه امید

    رضای خلق جهان جمله در سرور و صفاست

    زچشم مست حمیرا رخان تراو د ناز

    به خاک دهر بکارند بذر صلح و خوشی

    به سوز نای بسوزد نی ستان این رسم است

    به پهلویی بگزارید عیش وسویی درد

    زخانه ی دل مهجور رخت اگر چه ببرد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    لبی عبوس و دو چشم حزین نشانه ی اوست

    نداده اند بر او سهم،غم نشانه ی اوست

    به کوره راه شرار وشرر روانه ی اوست

    رواج ناله و اندوه در زمانه ی اوست

    سرشک اشک ندامت به چشم دانه ی اوست

    نفاق و درد وکدورت ولی جوانه ی اوست

    فراق وسوزش حرمان دل سرانه ی اوست

    زعیش دل بکند، درد در میانه ی اوست

    خبر دهید دلش مهر گاه خانه ی اوست

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    لب برلب ساغر

    گفتند در میکده را باز نمودند

    مستان همه از هاله ی هجر آمده بیرون

    با ساغر وساقی که شدندی همه محشور

    حوران دل افروز بلند آیت مفتون

    مشّاطه هزاران گره از زلف گشوده

    این موج سواران می جان همه دل مست

    جام وقدح وباده وپیمانه مهیّا

    سر گشته ودل در گرو باده نهاده

    مهجور چنان دید کف آلوده دلان را

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    این بسته گشودند وسر افراز نمودند

    بر سوی می ومیکده پرواز نمودند

    لب بر  لب ساغر همه آغاز نمودند

    با گردش می تا حد جان ناز نمودند

    بی پرده رخ لعبت طنّاز نمودند

    با صوت صلا خواسته آغاز نمودند

    افشا زخم باده همه راز نمودند

    اکناف دل میکده دمساز نمودند

    مستی چو کف اشتر جمّاز نمودند

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    نیم نگاه

    به یاد روی مهینش کشیدم از دل آه

    به پلک جاروی خاک درش نمودم تا

    کجاست زاهد صد چهره بنگرد ما را

    به آن وقار وبه آن احتشام جود وجود

    سروش گوید اگر از مسیر دل گذرد

    به صعب وسخت ،گذر از هزار خان باید

    به کوی او همه آیند میر وشاه وگدا

    دلی به وسعت دریا نشان به موج وصال

    نظرنمود زمانی به آیتش مهجور

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    نسیم صبح کند شاید از من اش آگاه

    گزارد اینکه نشینم به ساحت درگاه

    به سجده ایم به محراب او به شام وپگاه

    صلابتی است که لرزیم هم به نیم نگاه

    تمام عمر نشینم که بینمش سر راه

    که روی او نگری نیست هر زمان دلخواه

    صداقت دل وجان بایدت نه رتبت وجاه

    که در کرانه ی ساحل رسی بخواه ونخواه

    نظار دل به جمال نگار نیست گناه

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    خم باده

    به سراغ کوی رفتم همه جان اسیر او بود

    نبری خبر به واعظ ز کرامت وجودش

    همه حوریان مهوش دل وجان نهاده بر کف

    سر راه محفل او دل و دیده پاک رسته

    به گذار ره رسیدم ز کدام سو سر آرم

    ز کرور طالبانش دل ماست یکدل آمد

    با سراغ باده بودم خم باده شد نمایان

    نشود به چشم ظاهر نگری لقای جانان

    ز رموز رمز وراز سر کوی می شنیدم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    نه که من جهان به یکدل سر جستجوی او بود

    که وجود دیده بازان به می روان فرو بود

    که دست دل گزاران پر ناب جان سبو بود

    خبر از وجود خود نه سر او بگو مگو بود

    همه سوی نور جانان نه معین سمت وسو بود

    همه چشم جان به هاله به سراغ جستجو بود

    سر غفلت از من آمد که عطا گرش هم او بود

    چه کرور چشم ها که به ندیده روبرو بود

    ز وصال وکام مهجور به کوی گفتگو بود

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    کلام رک

    واعظا اینان که گفتی با عمل همراه کن

    خالق ما وتو رایک گفت جانانم نبی

    گرلدنبی ادّعا داری چو موسی شو به طور

    آن چنان استی که از خلقت تو بیرون آمدی

    طالب تن می نداند رتبه ی انسان کجاست

    تاجی از بیهوده گئیی ها به سر بنهاده ای

    هر زمان مخلوق رابردی به بیراه زمان

    این حدیث جعل ناسوده گذشت ار قرنها

    زین پس ام عصر تقابلها وعلم وعلّت است

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    طینت انسانی خود راکمی آگاه کن

    کم تجلّی با تن بی حاصل خود خواه کن

    یا چو یوسف ذکر دلدارت میان چاه کن

    گر نبّی امّتی انشقّ قرص ماه کن

    لایقت شد دست بوسی ،تن اسیر جاه کن

    با کلام رک بگویم خویشتن را شاه کن

    ترس ازاین ناله ها وسوز واشک وآه کن

    قرنها را کم گرفتار ره دلخواه کن

    بر من مهجور بس این وعظ در بیگاه کن

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    نمایه ی من و او

    اگر نمایه ی تقلید دین وشرع شماست

    اگر به بی وطنی حکم میکند واعظ

    هزار مکر ودغل می کند به شرع هم او

    گشیده راه به بیراهه در مسیر زمان

    به کوره راه برد کاروان هستی را

    گرفته عزّت آئین وکام ونام مرا

    بخیز خیزم وخیزید تاهمه خیزند

    فراز ها بجهید از فرود پرهیزید

    تو را به راه عبث سوق میدهد واعظ

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    من این نمایه ندارم ره من از تو جداست

    خود او وطن نشناسد وطن نمایه ی ماست

    حدیث حقّ وطن تا رسید نا شنواست

    به زعم این که زعیم است نیز راهنماست

    نه مبدائی بشناسد نه مقصدی که کجاست

    جهان من همه درسوز ودرد وآه ونواست

    هر آنکه خیزد وریزد نزار،کامرواست

    که ملک ما وشما بر فراز اوج سزاست

    مرام صادق مهجورو مکر وعظ جداست

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    محراب وجد افزا

    سریر وتخت شاهی هیچ در سودای میخانه

    نه آغوش قدر زیبای گیتی قانعم سازد

    مرا سودای دلداری به دل افتاده در هستی

    نمی دانند در پرواز اوج بی قراریها

    چنان اتش گرفته جان که همچون شمع می سوزم

    شدم مغروق دریای تلاطم خیز سودایی

    به زیر آسمان لاجورد هستی عالم

    به آغوش دلاویزش که پهنای جهان دارد

    خم ابروی او محراب وجد افزای مهجور است

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    نداند فرق این دو هرکه شد با جام بیگانه

    نه بیدارم کند عاقل به گفتار حکیمانه

    که میخوانند عاقل پیشه گان دهر دیوانه

    به گیسوی حریری میزنم با شوق دل شانه

    نگر در آتش وجدی فتادم همچو پروانه

    کند لطفی مگر بر این گدا با خوی شاهانه

    چو با یاد وی ام کی سازم از سقفی دگر لانه

    پذیرد جان ما را آن صنم با لطف جانانه

    اگر هم زاهدان خوانند این گفتار افسانه

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    درآغوش وجد

    آن دو چشم مست که با غمزه اغوا می کنند

    پلک چشم طالبان دیدم کند جارو درش

    دیده بازان وی اش با عزّت جادوی ناز

    لحظه در آغوش وجدند از خمار چشم مست

    جامها پر می شود با ناب سودای سرور

    فاش گویم واعظ وزاهد چوبیند کام او

    کنج دل را بنگری گر ظرف تکرارات نیست

    حوریان دلدادگان را در ورای عرش قدس

    این ره پر پیچ وخم مهجور آسان می شود

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    دیده بازان صید جان خویش افشا می کنند

    طالبانش زین عمل هر گز نه حاشا می کنند

    ناز ها بر اوج پرواز ثریّا می منند لحظه

    زاهدا اینان نه چون تو فکر فردا می کنند

    کی نظر اینان سوی جام مطلّا می کنند

    حاش الله نه ، دگر ترک مصلّا می کنند

    در مغان بر آن شراب جان چو دریا می کنند

    صحّت دلدادگی بر جام امضا می کنند

    آن زمانی که به جامی می دلارا می کنند

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    آشفته گران دل

    بگزار وگذراز ما ما دلشده ازط خویشیم

    هر جا گذری افتد در جمع دلاویزان

    کاوین مپندارید سیم وزر هستی را

    دریای می ساقی از سر گذرد موجش

    در رهگذر از کوی آشفته گران دل

    آئین جهان گاهی سفت است وگهی ریزان

    اندازه  نکو باشد در زمره ی میخواران

    کاخ دل میخواران ماء من گه سامان است

    ای سایه ی آرامش مهجور به تنگ آمد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    درّاعه به رهن می تن در گرو ریشیم

    خود رانده به یک کیش وجمع آمده ی جیشیم

    کمتر زخزف باشد در سالک درویشیم

    گر قطره به کام آید بس ، نه فکر کم ویبشیم

    گامی نه عقب هردم گامی زده در پیشیم

    از این دو گریزان ودر یک ره ویک کیشیم

    جز رفع نیاز خود بر بیش میاندیشیم

    کام دل محرومان ،بر ظلمگران تیشیم

    بگذشت زمانها که بر زخم گران نیشیم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    پرده دار سیرت

    شادی کنان ز کوچه ی خضرا گذار کرد

    آرام دل گرفت وملا کرد آنچه بود

    با آن نگاه وغمزه ی جادوی چشم مست

    ما طالب سر آمد وصف جهان او

    بر باد داد خرمن زلف سیاه خویش

    تا برکشید تیر ز مژگان چون خدنگ

    ای پرده دار سیرت آن صورت مهین

    احسن به لوح وبر قلم وخلقتی چنین

    مهجور خیز وباده به جام جهان بخور

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    با یک نگه کویر جهان را بهار کرد

    رسوا در این میانه مرا آن نگار کرد

    جان را هدر نمود وچنین بی قرار کرد

    او داغها به دل زد وجان را مهار کرد

    یلدا نمود روز جهان را سیاه کرد

    ابرو کمان نمود چه دلها شکار کرد

    خود خواستی ز روی دل ما گذار کرد؟

    تا خلق این چنین به جهان گلعزار کرد

    بختت خوش آمدست که این شعر بار کرد

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    عارفان خوش سیر

    جامها پر کن کنون یاران ز هجران می رسند

    با دلی شادان به  مژگان خاک در جارو کنند

    چشم بیماران ترک آشوب دل یغما بران

    ساقی این خمخانه پر خم کن به دریایی ز می

    نکره ی زاغ وزغن از بوستان دیگر رمند

    رخت چیند از کنام ملک دیو ودام و دد

    آن خم ابروی محرابش اگر افشا کند

    جامها پر باشد ورامشگران خنیا کنان

    می رود مهجور این بد منظران زشت روی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    راندگان از محضر جانان به جانان می رسند

    گو موء ذّن سر زند که می پرستان می رسند

    آن دلاویزان وآن ساغر به دستان می رسند

    چون شنا کاران دریای می ستان می رسند

    بلبلان عندلیب آوای دستان می رسند

    سرو قدّان بهار افروز بستان می رسند

    زاهد و واعظ هم از سوی شبستان می رسند

    بس مدیدی غایب از میخانه مستان می رسند

    عارفان خوش سیر بر آدمستان می رسند

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    جام هفت خراج

    به حوض میکده در ناب درد غوطه ورم

    سوار موج وصالم به ساحلم نکشد

    به پیش چشم دلم نیست غیر رخسارش

    از اینکه ضربه ی گامم غبار انگیزد

    اگر زعمر دمی را نهند در بر او

    چه ام سبوی زر اندود وجام هفت خراج

    به آه ودرد وبه زجر است وبر فراق وبه هجر

    به بی وفاق نگارین او سر آید عمر

    سروش دی خبر آورد بر دل مهجور

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    گشوده زلف سیاهش نمی رسد سحرم

    از آنم است که زورق به باد می سپرم

    بجز به آیت زیبای او نمی نگرم

    زکوی حضرت اویش یواش می گذرم

    نه عمر نوح بخواهم ، به آن دم نظرم

    جهان ومکنت آن را پشیز می نگرم آن آ2 نآ آآ       77

     

    ز خان سخت گذر بایدم رسد ثمرم

    چه فرق شد خزف عمر با زر وگهرم

    از آنم است که امّید کام را به برم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    فرش سبز زمان

    اگر ز دست بر آیدکه ابر بار کنم

    به هفت عرش سماوات ها کنم پرواز

    گلوی درد زمان را فشارم از همه سو

    بگیرم از همه سو پیشگاه سیل خراب

    به فرش سبز زمان  گسترم بساط سرور

    زمکر واعظ وزهد وریای زاهد پست

    به لوح ذر بکشم سیرت واصالت نو

    به آشتیّ دل وجان بخیزم از همه سو

    خبر بداد به مهجور وقت صبح مسا

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    کویر خشک جهان را از او بهار کنم

    کجاست خانه ی عنقا از او گذار کنم

    به دار حلقه ی هستی همو به دار کنم

    به سدّ عزّت جان سیل ها مهار کنم

    به پشت باره ی مستی جهان سوار کنم

    گذر کنم دل مشعوف در مدار کنم

    کریه روی بد اندیش در مزار کنم

    ز عرصه پاک،شرر خواه وهم شرار کنم

    سروش، آیت او با تو همجوار کنم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    قطره قطره ی ناب

    مکن خیال هدر، زندگی به کام شود

    گشاید آیت رحمت به زندگی آغوش

    غزال رام خرامان اگر رمیده ز کوی

    به قطره قطره ی ناب از سبو بهانه مگیر

    به اوج باش وپر وبال می گشا به فروغ

    وفاق  نوع بشر را بخواه وعزّت او

    بسنج گام وبه گام عظام شو معطوف

    ز کوره راه دد ودام میرسی به فرود

    به خوی نوع بشر نیست بار مل مهجور

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    زمان آفت درد وشرر تمام شود

    شراب ناب حقیقت روان زجام شود

    دوباره آید وبا خوی خویش رام شود

    روان طعم حلاوت به جان مدام شود

    همیشه اوج سعادت تو را کنام شود

    که عزّ نوع بشر بر تو عزّ ونام شود

    که گام عزّت ره در بر عظام شود

    نه هر رهی که روی راهوار گام شود

    به زیر تفت جهان ناب تیز خام شود

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    نقطه ی خال

    دیدم از دایره ی کون برون افتاده

    سیل مشّاطه روان شانه کند موی حریر

    مه برون بود زمخفی گه نور افشانی

    یاد سودای وحودش ز سر خلقت دهر

    این چه مهسائی و زیبائی وگلسائی بود

    قلم لوح ازل نقطه گزارد به وجود

    سر کویش همه با حرز یکاد آمده اند

    زده بر هم، شده شیرازه برون از خلقت

    گفت مهجور چنین مست چرائی امروز

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    فلک از شوق جمالش به جنون افتاده

    دست درشانه دلش زار و زبون افتاده

    پرنو نور رخش دیده درون افتاده

    بر سر یاد همه فصل وقرون افتاده

    کز فراقش دل وجان ها که به خون افتاده

    نقطه ی خال لبش بین چه وچون افتاده

    حاسدان نظرش پست وزبون افتاده

    جام وساقیّ ومی وجان ز متون افتاده

    گفتم از دست وی اش باده فزون افتاده

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    کس نشوی

    از به زیر آمدن نفس کسی کس نشوی

    زور بازوی یلی خصلت مردی ندهد

    سعی در سبزی وخضرای دل مردم دار

    شیر هر بیشه نیارد به سرش تاج وقار

    قاضی ار بر عسسی گوشه ی چشمی بنهد

    خود به بیداری روز و شبت آرام بگیر

    جامه ی جان بتکان از شرّ وآلوده گری

    شاخ وبن هزره نیاور که دهی بار وجود

    چشم وگوش دل وجان گر نکند رهمراهی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    گوش تن داده به بانگ جرسی کس نشوی

    گر نه ای مرد چنان مگسی کس نشوی

    یا اگر در گرو خار و خسی کس نشوی

    تا به سرداری تاجی نرسی کی نشوی

    مالت افتاده به دام عبثی کس نشوی

    گر به تدبیر وخیال عسسی کس نشوی

    از گل ۀلوده ی جامه قبسی کس نشوی

    گر ز زایل نکنی خود هرسی کس نشوی

    گوی مهجور به کام هوسی کس نشوی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    گدایی به شاهی

    جهان به کام کسی نیست گر شود شه ومیر

    مکن امید به سیم وزرو به جاه و به زور

    قدم به راه حقیقت گذار وگام  منه،

    تمیز خوب وبد راه با دل است و وجود

    بکوش درد ضعیفان دوا کنی به رضا

    ز خوی خسّت وبخشش تو خوی جود بخواه

    نوازشی به سری کن دلی به دست آور

    چنان بزی که گدایی به شاهی آمیزد

    به راه گام زند با وقار جان مهجور

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    کمند پیر طبیعت کند به لحظه اسیر

    که این همه شده در دست روزگار اسیر

    به راه کج،بشنو پند و حرف ناصح پیر

    چنان تمیز کن این هر دو را مباشد دیر

    دل وروان و تن و جان نمای نیک ضمیر

    چه ای به ناله ی ذلّت ،چرا به سوز نفیر

    مزن به خوی جهالت به جان مردم تیر

    مباش غرّه که بنشسته ای به گاه سریر

    که سنگلاخ بیابان شود بر او چو حریر

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    شهد گوارا

    آن نرگس شهلای حمیرا رخ گلسار

    ایوان مدائن چه و کاخ شه جمشید

    ای زاهد مکّار بریدم زتو دیگر

    عالم همه بر آن خم ابرو به نمازند

    جانم همه در پیچ وخم دار کمند است

    حوران بهشت اینهمه حیران چنوئی

    جامی دهد شهد گوارای وجود است

    در دست اگر تاری از آن موی بگیرم

    مهجور به گود زنخش خور می مستی

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    گویا که به رحم آمده،بار است به دیدار

    دامان انیسش به فرا از همه دربار

    چون من نو هم از بیهدگی بگذر وبگزار

    حسنی که چنین است شود سجده سزاوار

    لطفی کن رواین جان بلا دیده میازار

    دیدم که ملائک همه گشتند به اقرار

    آن را که وجود است سر جام چه اصرار

    از دل گله ها گویم وهم خاطره بسیار

    مستی زچنین گودعطائیست ز دادار

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    صید آن نگار

      به دار زلف کمندش فتند عالمیان                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    

    به راه میکده بودم در عالم دل خویش

    چه سود حاصلم از می، فغان حسرت بود

    نداد بار زیارت که پر خطر نبود

    نه این خصاصت خوی اش ز کنه ذات وی است

    به چشم مست خمارش که می کنم نظری

    چه علّتی است ندانم به آن وکرشمه وناز

    خدای را چه شود صید آن نگار شوم

    بجوی کام نگاران خوش سیر مهجور

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    به قصد جور و جفایش دگر چه شرح وبیان

    به یاد کوی وی افتاد خاطر دل وجان

    به دام گستره اش نیز هر زمان نگران

    غم وفلاکت وحسرت به راه جامه دران

    که از علائم زهری است در رگ شریان

    شراره می کشد از حسرت وصال روان

    که جان ودل بنهد با نگاه ،دیده تران

    مگر رها کندم از شرار بد نظران

    که روزگار ندارد وفا در این گذران


  2. سرود وفاق ملّی

    ۲۴ مرداد ۱۴۰۲ توسط مهجور

    1                                                     2

    آه درگلو مانده دارم                  به پهنای امید                                    3

    چون باد دمان                        کنام جان                                   آهم راجهان فهمید

    بغض ها درگلو مانده دارم       با افکاری بلند مالا مال                     و..نوید ندایم راشنید

    درسکوتی بی امان               از درون استخوان                            آنگاه….

    داری درگلو مانده دارم            ندای نویدی گمگشته سرداد            درمتن صراحت جهان

    با حلقه ای بی نشان             نامم را خواندم                              فریاد زدیم

    داغی درگلو مانده دارم           در متن وجود                               ( (  مهسا ))

    چون آتشفشان روان               بغضم راشکستم                       که رمز آزادی ست

    نامی درگلو مانده دارم            به پژواک بیکران                        و.نبوغ اصالت وطن

    بی کلام وبی بیان                 در جاری پهناور جهان                و.کمال این نبوغ را

    کامی در گلو مانده دارم                      ………                      جهان همصدا با من

    دراشتیاق وجودم نهان             آتشفشان جانم راشوراندم       با ایران …..با برادروخواهر

    بالی درگلو مانده دارم              چون سیّال روان                    با پدر ومادر

    سرگشته در اوج آسمان          سوزان وبی امان                 در کرانه ی وفاق ملّی ایران

    عشقی در گلو مانده دارم       درساحت خیزشی عیان            با زبان آتشین وطنم

    خسته درانتظار زمان                       ………..                       فریاد می زنیم

    زمان را شکافتم                          با انشای آرمان                   ((( زن زندگی آزادی)))

    عشق تراوید                            سکوتم راشکستم

    بالم راگشودم                           درتداوم زمان

     


  3. شعرصوفیان جهت نوشتن بنر ها وتابلو هایی در ورودی وخروجی

    ۳ مرداد ۱۴۰۲ توسط مهجور

    میهمانا نه قدم بر خاک صوفیان شاد باش       مهربانیّ مرا هرلحظه هردم یاد باش


     

    صوفیان بر مقدم مهمان صفا افشان کند            شهر من برمیهمان خود نثار جان کند


     

    قوناغیم لطف ائله دیز صوفیانا تشریف گئتیر دیز      صوفیاندان چئخالی مقصده ساغلیقلا چاتارسیز

     


     

    گوئزومه سوئرمه دی شانلی قوناغیم خاک قدومون      صوفیانین گوئزله ری سیز له ر له گولورشانلی قوناقلار

     


     

    به صوفیان به شما روزگار خوش طلبیم            همیشه خوش دل وسرحال وزنده دل باشید

     


     

    سلام گرم صوفیان را پزیرا باش مهمانم      فدای مقدمت دارم به چون تو سروری جانم

     


     

    صوفیان شهر صداقت شهر ایمان وصفا          آرزوی خوش کند در این سفر ها بر شما

     


     

    به کجا روی چنین با عجله، یواش مهمان              که سلامتیّ مهمان همه آرزوی صوفیان

     


     

    مردم شهرم شما راخوش دل وخوشحال می خواهد             ز صوفیان بگذرید وخنده بر لب ها عزیزانم

     


     

    بدرقه ی راهتان لطف خدای کریم                  از صوفیان با خوشی تان به خدا می سپریم


    خدایا میهمان شهر صوفیان را سلامت دار      شودحافظ تو رامهمان همیشه سایه ی دادار


    به ختده می گذر از شهر صوفیان مهمان     امان ولطف خداباشدت به جان و روان

    —————————————————————————————–

    مسافرهای صوفیان خوب ودلشادوجوان باشیدبه زیر سایه ی یزدان همیشه در امان باشید

    —————————————————————————————————

    سلامتیّ شما آرزوی صوفیان است         فدای مقدم مهمان صوفیان جان است

    —————————————————————————————–

    به خوشی گذر نمائی ز دیار شهرصوفیان       که دعای خیر ما ،بدرقه ی ره نو مهمان


     


  4. رباعیّات ترکی

    ۱۸ بهمن ۱۴۰۱ توسط مهجور

     

     

    1- دولاندیرجام مطلوب سعادت دور محفلده        گئلوبلر مجلسه هرشیخ وشاب وجمله عاقلده

      آچب شهپر همای بخت واعظ ده مهیادور             بوگون حد وورماغا یوخدورجسارت حدّی عاملده                                                                                                                                              

     

     


    2گتورساقی می ین پیمانه سین حبانه دن سوئزدور       منه دریادی بیرقطره سعادت جامینه ئوزدور

     ارادتمند کوی حضرت باقینی محفلده                       یئغیب دورسعادت جامینه دوردانه تک دوزدور

      

     


    3-بشارت گئلدی کی مهجوره وئردیک جام صهبانی       ایچیب صهبا می این سیر ایله دیم اکناف ایمانی

    دولاند یم تا پمادیم ایمانه قارشی واعظین درسین           بو ایمان چئکدی ترسا کویونا هم شیخ صنعانی

     

     

                                                

    4-پشیمان ئولمارام سجاده ایچره وئر منه باده         حقیقت ساحه سینده قوی گئلیم هرلحظه فریاده

    منه تسبیح یوزبیردانه وئرمه ز چاره چوخ سایدیم        قاریشمیش ذوب ئولوب قورتولموشام من جام میناده

       

       

         5-بوافسانه نه دیرهرکس بولور دنیاده یوخ دائم          ئولان ظرفیتی بیرکاسه ،یوزجامه ئولورعاصم

    سکندر آلدی دونیانی یوزون بوئش قویدی توپراقه                بوتوپراقه تمام شاه ودرویش وگدا عازم

     


    6-ئوتوربیرلحظه بزم یاریده رزم وصال ائله            دانیش گئز یاریلن جانینده هرغم وائر زوال ائله

    تعارف ائلیه نده بیرپریوش جام صهبانی                  آلیپ تئز نوش ائدیپ هرلامحال ئولسا محال ائله

     

     

     

    7-خوش ئول بزمی کی ئورداجام ساقی نوش نوش ئولسون   باخارگوئزلر باخارگوئزلرله باخسین عیب پوش ئولسون

    نه خوشدورساحه ی مطلوبه چاتمیش بخت یارئولموش            الیمده ساغریم جانانیم ئوردا می فروش ئولسون

                                                            


    8-نیه سئندردی ساقی جامییمی آیا عتاب ئولدی         مگراثنای نوشانوشیده بیرآن شتاب ئولدی

    ئوگون واعظ له اگله شدیم خصال وجدیده ن چخدیم       نماز توبه قلدیم حوض می ده جان مذاب ئولدی      

     

                                            

    9-خوشا واعظ سریر منبرینده ن من ئوزاق ئولدوم       بهشتی بزم ده جانان سراغینده ن قوناق ئولدوم

    شرابی ارغوان بیرجام باقی ده وئریب ساقی              قئروب زنجیره ی شرعی سنون دیدینده عاق ئولدوم

     

    10=یئتیر ساقی مهیادور بوگون طرف چمن بزمه   چئخیب میخانه ده ن میخواره لر مستانه لر رزمه

    اینانما محتسب لرقورخودا نار جهنمده ن              یولون سال بزمه نادانلیق ائدیب زاهد یولون گئدمه

     

     

     

    11-اوروجلوخ قورتولوب ساقی گئتیرجام می نابی     ئوره ک بیرآیدی یول گوئزلورتوکندی طاقت وتابی

    کاپاندی درب مسجدلر یئغلدی مهروسجاده                گئلیب میخانیه رونق آلیپ رسمیله آدابی

     

     

     

    12

    -گئدیب حوض می میخانه ده غوسل ائله دیم پاکم      ایچیبپ بیرکوپ می میخانه نی عازم به افلاکم

    گِدیب مینوده گوئردوم کی چئکیر نقاش لوح ذر         منیم تمثالیمی امّا نه ئود نه سو فقط خاکم

     

     

    13-گیئریپ حوض طهورای میه   بیر ارتماس ائدیم     مصلّانی دوتوپ زاهد له بئش ئون گام یول گئدیم

    ریای زاهده منده قاریشدم حیف ئولا غوسلوم            تظاهر ائدمه نی عهدائله دیم یکباره ترگیددیم

     

     

    14-نه خوشدوربیرنیگار خوش سیر جام الده ناز ائدسین      ئونون نازیله بربط کوک ائدیب سازینده ساز ائدسین

    دوتا دور بساطی حورلرهرالده بیرساغر                            منی ساقیّ نام آور بوفیضه سرفراز ائدسین

                                                         

    15-دولاندیم کوچه وبازاری می کویوندا نام آلدیم             آتیپ باشدان هوشو بیرجام می ایچمه کله کام آلدیم

    سماواتی دولاندیم یتدی افلاکه ائدیپ معراج                   بیرآندا عروه الوثقاده ساقی ده ن قیام آلدیم

     

                                                            


    16-دونن اندیشه ی غالب له جانیمده ن کنارئولدوم              ایچیب جام تظاهر مسند کوفره  سوار ئولدوم

    قاریشمیش گوئردوم،عالم ئول تظاهرده اسیر ئولموش           آتیپ اندیشه نی باشدان یئریمده برقرار ئولدوم

     

     

     

                                                         

    17-نه لازیمدور ئوزون دراعه وسجاده ای زاهید            گئلیپ منله ن می میخانه ده ن ایچ زهدیوی ترک ائد

    بیرعالمدیر بیزیم عالم بدن توپراقدی جان اعلا            محاسن کوئرمه سن تحمیل یوخدورئوز یولون دوت گئد

                          

     


    18-فراغت وقتی دیر ساقی یئتیر بیرجام نورانی                 باشیمدان آتمیشام اندیشه ی زهد ومصلّا  نی

    بدن توپراقدی ئون چون ایستیره م ساخسی  قوروشقاده        نه لازیم دیر جماعت آختاریرجام مطلّانی

     

                                

    19-گئتورساقی ئومی ده ن کی طهورای بهشتی دیر     ئومی جانان الینده ن کی ئومهسای بهشتی دیر

    منیم سودامه ساقی یاریله ن بیرکاسه می بئسدیر         بونا ذنّ ائدمه سین واعظ بو سودای بهشتی دیر

     

     

     

     

    20ئغیپ توپراقی ایسلاتدیم دوزه رتدیم جام صهبائی     شراب نابیلن دوئلماخداگوئردوم چشم شهلائی                                

    کمان ابروسی وائرکیپریکلری اوخ لبلری غنچه                ساچین هورموش کمندآسا ئوتصویرمطلا ئی

     

    21-فراغت وقتی دیر دوئرگئل آچیلمئش سفره ی احسان     کنارحوض کوثرده نه لازیم عیش ئولاویران             

    اینان زاهیدیوبانسام باغلانار یول ئوللاّ م آواره                  من ایلقار ائتمیشم جانیم آراالده ن گئده رایمان

     

     

    22-چئخیپ سیرانه یاریمله ن گولوستانه گذار ائتدیک      گولی بولبولّلری ئوزنازیمیزله ن بی قرار ائتدیک 

        بیرآن بیرمحفل جانانیه قویدوخ قدم ئوردا                دولوجام می ای گوئرجه ک وجودوسازگارائتدیک

     

    23-منیمله زاهدین حاشادولانماز دودزدگیرمانی         من ایسه دردم ئوایستیر یالان دردینده درمانی

    محبّت ساحه سینده دردیوخ اندازه یوخ یول یوخ           دوشونمورزاهید امّاقیمت وجدیله سودانی

     

    24-چئخیپ منبرده جولان ائله ییپ واعظ کلام آشدی     ئوزاردیپ فلسفه ایپ تاولاییپ قدین تمام آشدی

    یئغیپ ایپ ئوستونه جنّاتی هم تکفیری هم ناری       ده ره ک  واصلّه رینده ن گوئرمویه ن بیرانتقام آشدی

     

    25=فراغت وقتی آل تسبیح ده ن چئخ بیرمصلّایه              یول آچ میخانیه ئوردان کنشتیله کلیسایه

    سوئروش زاهیدله ساقی ده ن سوئروش عابدله راهیبدن     بولن مزلر نده ن ئوتری گئلیپ له ر غملی دونیایه

     

     

     

    26-آچیپ ترک ائله ئول زنّاریوی دستاریده ن ال چئک

    شیرین دادلی ملک یوزلی گوئزه ل دیلداریده ن ال چئک

    فراغت سال اله گئل بیر گئداخ کوی خراباته

    سراپا مست ئولاخ بوعالم هشیاریده ن ال چئک

     

    27-سنئخ بیرکوزه ده ناب صفا خوشدور مطلّا ده  ن

    خرابات ایچره سرگردان چوخ ئولادیر مصلّا ده ن

    گئلیب سن کی بو ودنیایه ایچیپ مست ئول دولان ناز ائد

    کیمیسه آلمادی هیچ بیر زمان کامین بو دونیا ده ن

     

    28-بوجامی دولدوران ساقی ایچیردیپ چوخ خومارائدمه ز

    ایچیردیپ مست ائدیپ جان یاندیریپ دیل داغدارائدمه ز

    مریدئولسان بوئله رسه ن بومرادین درس وآدابین

    یئغیپ میخانیه مستی می ای جامی مهارائدمه ز

     

    29-دولان آفاقی گئز سیر ائدسوروش اسراردونیانی

    دوئزه ردیپ کاخ لرویران ائدیپ ملک سلیمانی

    سوروشدوم من بواسراری سالئپ سورسرافیله

    دئدی مست ئول بوشاهرحالیده بودهرویرانی

     

     

    30-مهارئولمازبودونیانین غمی هیچ بیرکمندیله

    گذارائدمه اماندوربو مداری ریش خند یله

    آچارهربندی بندینده ن سالارکوه وبیابانه

    یئغانماز هیچ زمان بیرکیم داغیلمیش بندی بندیله

     

    31-ائدیپ ترک عالم فانی نی باقی ده قرارآلدئم

    الیمده کاسه ی می ناب وجدی آشکارآلدئم

    گوئروب زاهید ائدیب تکفیر هم منع ائله ییب حقده ن

    ایچیپ ئول کاسه ی نابی وفاق پایدارآلدئم

     

    32-اگرزاهید ایچه بیرجرعه می ناب طهوراده ن

    گئله رمیخانیه داه ال چئکه نمه زسرو افراده ن

    آتارزنارودستاری نه دیرمسجدعیان ائله ر

    ئوزاخ ساخلارئوزون بوندان سورا کوی مصلّاده ن

     

    33-یئتیر ساقی بساط آماده دیریارودف وبربط

    بساط ایچره وئره جام می ای بیرمه لقاالبت

    گوئزه ل رقاصه له رآوازه قاخماخلان وئره رونق

    سالا قول بوینومابیرماه منظربیرگوئزه ل آیت

     

    34-بوبئش گون عورو وو ائدمه هدرگفتارینن زاهید

    جهیم وناریله ن قورخودما،مورومارینن زاهید

    بهشت عدنی ائدمه وعده بئسدیر نیسیه سوئزله رنن

    گئلیپ میخانیه بیرحورینن ئول قول بویون زاهید

     

    35-دولاندئم هرنه وائرگوئردوم مرام دین دونیانی

    بیری راضی دی دینین ده ن بیری ائلیر پشیمانی

    گئلیپ میخانیه باخدئم نه دین ومسلک وباور

    دولاندیرماخدادی صلح وصفا گوئجلودگیرمانی

     

    36-نیگارخوش سیرده ن عالم رویاده جام آلدئم

    ایچیپ آزادئولوپ مینوده حوریلرله کام آلدئم

    بیرآندا آدم وحوّانی گوئردوم جام میناده

    ائدیپ تقصیرله رعریان لباس عزّونام آلدئم

     

    37-مگربیربوغدانین میل ائدئمه سی ائله رمیش آواره

    بوبیربوغداقصاصیلن چئکرسه ن خلقیوی داره

    بوراخ گئل من وئریم میلیون برابربوغدا رحم ائله

    بیرآدم باخمیوب دستوره خلقی ائدمه بیچاره

     

    38-بوآدم حوکمواجراائدمدی بیرآیری آدم له ر

    ئوپالچوخدان دوئزه رده ردین کنارینده گوئزه ل دیلبر

    بوقدرت له ن بهشت عدنه قویمازدون ئوشیطانی

    معما ایله مه خلقت سوزون یاحضرت داور

     

    39-اگرقوغدون بهشت عدن ده ن شیطانی رجم ائدّین

    ئوزون تفسیره سالدون کی سهام شری هدم ائدّین

    وئره ردین آیت اینسانه خالقلیک خصالین ده ن

    کتاب ودین وپیغمبرله انسانیله رزم ائدّن

     

    40-گهی آدم له گه ذوالکفل وگه یعقوب واسماعیل

    بولوب هاردان مگرخیروشری هابیلی نن قابیل

    نه لازیم دیریاتاق توپراقداتوپراقدان دوراخ بیرده

    یئل اسدیرماخدامیکائیل صورچالماخدااسرافیل

     

    41-یئتیش ساقی بوگون میخانیه جانیم قرارآلمئر

    شراب عدنده ن بیرکاسه ایچدیم جان قرارالمئر

    الوغلاشمیشدی جانیم واعظین بیهوده وعظین ده ن

    جوموب میخانه ده حوض می یه چیمدیم مدارآلمئ

     

     

    42-باخئردئم کوزه گرهی فئرلادئرچرخین ائدیرغوغا

    بوزوئرآغزین آچئرقارنین ائدیربیرجام می برپا

    گئلیردی چوخلوسس ئول فئرلانان اجزاده توپراقدان

    دئییر له ربیز ئوتوپراقیخ ائولوب اسکندرودار

     

    43-فراغت وقتی دیر دوئرگئل دوئشه فرش مصفّانی

    بوراخ شاهلئق بساطین نیلیسه ن جام مطلّانی

    دوشه ندیرجامیله ن بربط می ناب کهن البت

    شراب شوخ لب دادسان ساتارسان چوئخ مصلّانی

     

    44-بوبئش گون عومری حیف ائدمه دولان بیرنازلی یاریله ن

    نه دیر جنگ ائلی سه ن بوئش وعدیه آزروزگاریله ن

    نه دیرنقدعومرو وو صرف ائلی سه ن واعظ گمانینده

    ئوتوربیرمصلحت ائله یارالدان کردگاریله ن

     

    45-دونن شاقئلتیلار قوپدوجرنگ جام میناده

    معّطل قالمیشام حالا بوشاقّلتی معماده

    گئلیبدیر بیرنداتئزقوی قدم میخانه دایردیر

    نه لازیم دیرقارانلوقلارائشق لازیم بودونیاده

     

     

    46-نه دیر ناز ائلیسه ن توپراقه گئل اگلئن نظار ائله

    ئوجانلی قامه تی توپراقدا بیرآن برقرارائله

    گوره رسه ن همنشین شاه ودرویش وگدائولدون

    یالانچی بیرغرورون داه یئرین قلبینده دار ائله

     

    47-آچیبی فرشی بسالط باده وجامی دوشندیردیم

    الکده ن حوروغلمانلار بساط ائیچره اله ن دیدیم

    گئدیپ بیر درس آلیپ مشّاطه ی عدن طهوراده ن

    گئلیپ محراب کیم قاشلاربساط ایچره بزه ن دیردیم

     

    48-ئوزون سن سوئله دین خالیق جمیل الله جمال ایسته ر

    گوئزه ل له رچانه سین ده نقطه ی خال سیاه ایسته ر

    دولاندئرسئن بویورجامین ئوره ک چئرپندی داه بئسدیر

    ته له س دیرمه م اینان گئلسین کونول می گاه گاه ایسته ر

     

    49-منه نوبت یئته ردیلدارالینده ن بیرده جام الّام

    دولاندئم چوئخ بو دونیانی بوگون داه می له کام الّام

    دولانّام دورمحفل ده تعارف لارنثار ئولسون

    بواثناده ئودیلبرده ن گوئزه ل بیر دادلی نام الّام

     

     

    50-مهارئولمورمنیم کونلوم گئتیرجامین مدارا ائد

    می وجام ودف وبربط نیگارینن مهیّا ائد

    قلم قاشلی گوئزه ل بیر اینجه بئل جامی دولاندئرسئن

    تعارف ائله باده محفلین دورین مصفّاائد

     

    51-لب لعل نیگارنازنین شهد دلارادور

    ئویارین قامتی طوباده ن آرتئخ وصفه دارادور

    نه بولسون زاهیدنادان ئودیلبرده ن وصال آلماخ

    بیرعومری معتکف ئولماخ بیر آن وصلی فرح زادور

     

    52-نه دیرجام می جمشیدباخ میخانه ده جامه

    وئریربیرجرعه سی بیرآن دوا مین درد وآلامه

    اینان جمشیداگرمین جام ده ن سرمست ئولوب امّا

    بوجام وبومی وبولحظه ده ن هیچ یئتمه دی کامه

     

    53-نیگارشوخیلن سیرانه چئخ رزم وصال ائله

    تمام لحظه لر باطل بوبیرآنه مجال ائله

    اگرزاهید دئسه بیر لحظه انسانه مآل ائدمه ز

    ئوبولمور لحظه دیر گئل لامحالی سن محال ائله

     

     

    54–اگرساقی وئره ئول جام میناده می رحمت

    اینان توپراقیده ن مین شاه ومین درویش ائده ررجعت

    بوبیرمی دیرکی زاهید جان اگر بیرجرعه سین دادسا

    ئولار خضرزمان زایل ئولارهردرد وهرمحنت

     

    55-چوئخ ایسته ردیم کی ئوترسا الینده جام می گئلسین

    ملایم یئل ائسیب ئول تارزولفی یئلده افسه نسین

    من وجام ومی وسازودف وبربط کناریندا

    گوئزه ل حوری گوئزه ل مه پاره لر نازیله اگله نسین

     

    56-وفاق یارینن بیرکاسه می قورخما گوناه ئولماز

    اذان گروئرمه سه آیا موذّن لر پگاه ئولماز

    دولان گئل جانب میخانیه من ضامینم زاهید

    بومیخانه مقامینده مقام وفرّ شاه ئولماز

     

    57-ئوساندئم داه کلیسا مسجد ودیر ومصلّاده ن

    آچئلماز سّرمکشوفی گوئتورال بومعمّاده ن

    قدم قوی خلصه ی ایمانیلن کوی خراباته

    گوئره رسن یئرده توپراق فرقی یوخ فرش مطلّا ده ن

     

     

    58-نظرسال جانب جانانه سودای وصال ایله

    لب لعلین شرابینده ن دادیپ بیرلحظه حال ایله

    بوراخ سجاده وزنّارودستاری ایازاهید

    آچیپ عزّت بساطین یارینن دردی زوال ائله

     

    59-ئوکیمدیرسوئله ییرمیخانه ده ن درده دوا گئلمه ز

    مرید وراهی میخانه ده ن زاهید جفاگئل مه ز

    ئومنبرده ئوواعظ دیردئییر عومرون تباه ائدمه

    بومنبراهلی دیرکی خلقه ئوندان هیچ وفاگئل مه ز

     

    60-نه دیرقوینونداکوپ چیئگنینده سجاده بیرین قالدئر

    ایپین دوئزچئک یولون دوئزتوت شرارت ساحه سین سالدئر

    بوبیربازاردیر مکّارله رمکرین سائتیر سنده

    متاعین سات گوئزه لّیک له گوئزه ل لرآیتین آلدیر

     

    61-وئریربیرکاسه می من ایچمه میش ایستیر جالاندئرسین

    نه دیرحکمت نیه ایستیر بومعنانی بولاندئرسئن

    منیم آرامشیم ئول کاسه دیر دولدوایچیم دولدور

    نه ایستیرسن کی زاهیدلر ریامشکین دولاندئرسئن

     

     

    62-گوئروپ بیرمه لقا ائدِیم رجوع قلب پریشانه

    عرایض سوئله دیم گوئزگوئردوگومله عدل دیوانه

    دئدیم گوئزگوئرمه ده قلب ایسته ییر ئولمورنصیب اما

    غضب له ن میش ائدیپ آبادقلبی زارو ویرانه

     

    63-مهارئولموکونول جام ایسته ییر بیرنازلی ترساده ن

    ئولا میخانه ده شامل نه کی برفرض رویاده ن

    نفس عیسایه وئرمیش ثروت ومکنت سلیمانه

    منی می کاسه سینده جومدوروپ قورتار بودونیاده ن

     

    64-بهارعومروسوردوک بی هدف زاهیدکنارینده

    قالیبدیر چوخلوسامانیم اینان منبرمهارینده

    بیری میخانه ده مانوس ئولوپ جام ومی نابه

    بیری شیطانیلن جنگ ائله ییرجنّت سراغینده

     

    65-اگرواعظ سوئزون قورتارسا زاهید مکردونیاسین

    ئودم باشلار مرید می رسوم باده پیماسین

    گئلرهم شیخ وشاب وزاهد و واعظ ده دیداره

    ئوره کده ن قالدیرارد ینین  کلیساسین مصلّآسین

      

    66-منیم دیلداریمین پیمانه سی داشماز مهار ائله ر

    گئلیپ میخانیه لوطفین منیمله آشکار ائله ر

    ئوبیرصیّادماهردیرآتاراوخ چشم شهلا ده ن

    کمندزولفی فئرلادسا ئوره ک لر کی شکارائله ر

     

     

    67-گئلیب میخانه ی کوی اصالت ده مهار آلدئم   اصالت عالمینده جام مطلوب ۀشکارآلدئم                                                                                                                                                               دولاندئم طرف دونیانی هامی مغلوب ماتم دی    دوئزه ردیپ می بساطین می مدارینده قرارآلدئم

     

    68-مین ایل عمر ائله ییب می داتماسان عمرون گئده رباده

    یئتیشمه زواعظ وتسبیح وذکربی هدف داده

    مین ایل یوخ مئنله گئل بیرلحظه سیر ائله خراباتی

    وقوف ئولسون کمالاتین بیزیم دونیاده هرزاده

     

    69-شراب ئولسون نیگار ئولسون بساطی طرف گولشه نده

    حمایل ائله ره م قول نازلی یارین بوینونا من ده

    چالار مضرابیلن شورطراوت پرده سین بربط

    دوئشه ر دیوجهالت ئول زمان ئول بزمیده بنده

     

     

    70-شرارت ائله مه مجلسده آرام ئول باخئر گوئزله ر

    وصول جامیوین آدابینی دلدارلر گوئزله ر

    جئزخدان چئخما حرمت وئربوگون قانون دونیایه

    بوایری یولّاری حرمت سایان دونیا ئوزی دوئزله ر

     

    71خرابات ایچره من مسجدده زاهید اعتکاف ائدّیک

    ئوتسبیحیله ذیکرین منده می له ن قلبی صاف ائدیّک

    ئوبیرگوئرمه زخیالی وصف ائدیپ روءیاخیالینده

    من ایسه کوی جانانی دولان ماخلان طواف ائدیّک

     

    72-نه دیررجم ائلیسه ن شیطانی مین داش آت بیرین آتما

    ئوبیرداش ئوزمآلین دیرئونی مین عالمه ساتما

    گئله رشیطان دالینجان آلماغا وئرمه مآل الده ن

    شرافت عرضیوی الده ن وئریپ دونیاوی آ لّتما

     

    73-نه دیر ذیکرائلیسه ن تسبیح ده یوز دانه یوز دانه

    ووروبسان بیر فراغت وقتی دیلبر زولفونه شانه؟

    امیپ سه ن گول دوداقیندان می پاک طهورانی

    ئولوبسان ئول می این مستی ئولوبسان مست مستانه

     

      

    74-دوئلا نسا بیرده گرمیخانه صحنینده می جانان

    تاپار غم چوشلویان جانیم مگرهیجرانیده ن سامان

    دمادم جام آلیپ نوش ائله ره م دیلبرفراقئندا

    سروشوم سوئله دی مست عالمینده وصل ئولار آسان

     

    75-آچیپ طرف چمنده بیربساط بزم شاهانی

    قوناق ائدیم ئوبزمه حضرت محبوب جانانی

    چالیپ بربط کمال لوطفیلن شورئوسته بیرنغمه

    چئخیپ اندیشه لر باشدان آلیپ جاندان پریشانی

     

    76-گئجه حوریله ریله اگله شیب مست تمام ئولدوم

    چوخ ایچدیم شوقیده ن هیچ بولمه دیم بیرلحظه خام ئولدوم

    بلورجامی سئندئردیم داغیدی می سماواته

    ایشیق سالدی یوزه مهتاب آرامشله رام ئولدوم

     

    77-گئلیردریاکیمی موجه قدح ده باده ی احمر

    گوناهیم یوخدی گرایچسه م یارالدئب باده نی داور

    منیم ذنّیم بودورزاهیدله اگله ش مه ک گوناه ئولسون

    بصیرتنن قولاخ وئر سوئلویور هم مسجدومنبر

     

    78-آچیپ زناری ترک ائله بوراخ سجاده نی زاهید

    من ایسه ئولماییب هیچ کیمسیه سجّاده ده ن عاید

    قدم قوی بیرزمان میخانه ده محبوبیلن اگله ش

    گوئره رسن ایش بودورتسبیحنن سجاده دیرزاید

     

    79-بوراخمازنقدی هیچ انسان اگرعاقلدی هم کامل

    ئولوبدورواعظین بوش وعده سینده ن بیرثمرشامل؟.

    بیزیم میخانه ده ایمان آرا،پیمانه وائر می وائر

    یوره ک لرحضرت ساقی الینن رحمته عامل

     

    80-مجال ئولسااگر عومره خرابات ایچره یئر سالسام

    سرکویینده توپراقه دوشه نمیشجه قرارآلسام

    ندیم حضرت جانان ئولام خدمت مقامینده

    بوپیمانیم دی گرحشر ایچره ده جانانیلن قالسام

     

    81-گئتیرساقی شرابون جان خومارئولموشجاکام آلسین

    توئکه نمیش آیریلیقدان جان ئولورسا التیام آلسین

    چئکیلسین هرقارانلوق وائردل وجان وروانیمده ن

    مقام محفل جانانیده ن اذن تمام آلسین

     

     

    82-نه دیر هی هیله دون می محوائده ر آرامش جانی

    گئتیردین گوئز قاباقیندا روایت حکمی میزانی

    بویوربوزاهد وواعظ هاچان مست ئولدولار بولمم

    یالان بیروعدیلن محو ائدّیلرباخ عومر اینسانی

     

    83-منیم جامیم اگرسئنسابوتون دونیانی سئندرّام

    الستی لوح ده عصیان ائدیپ پیمانی سئندرّام

    بونعمت لر مگراینسان ئوچون خلق ئولمیوپ زاهید

    منیم بوش قالسا گرجامیم اینان ایمانی سئدرّام

     

    84-چئکیپ نقاش لوح ذزالیمده جام مخموری

    توکور جام ایچره می خمدان گوئزه ل بیر نازنین حوری

    حرام ئولسایدی گرواعظ قلم دیئگمه زدی بولوحه

    بوترسیم ایچره وائردیرخالقین البت کی منظوری

     

    85-دونن چئخدیم نیگارشوخینن بیرآن تماشایه

    طبیعت پایلامیشدی گولشن وگولزاره پیرایه

    گئزیردی الده جام می دوداخدا شهدحوریلر

    اگردیسگین مه سیدیم بیرده گئلمه زدیم بودونیایه

     

     

    86-نه خوشدوریئل اسه ساچ افسه نه هرتاری بیریانه

    یئغام یلّه رقاباغیندان وورام گیسوله ره شانه

    ئوترسائی کی من گوئردوم گئلیرسروخرامان تک

    مگرایمان قویارقالسین ئوترساشیخ صنعانه

     

    87-جنان ایچره اگرواعظ دئییروائر حورینن غلمان

    اگروائرسا دگیل واعظ سنه ال تاپماسی آسان

    سوروشدوم من ئونلار آدمله کوسگوندور ئوگونده ن کی

    قئریپ آدم له حواحضرت جانانیلن پیمان

     

    88-سنون جدین مگرممنوعه ده ن میل ادمه دی زاهید

    مگرجنّات اعلاده ن تورابه دوئشمه دی زاهید

    ئولوب آواره ئول گونده ن گئزیر خاک مذلّتده

    بیرآن سئنده جفا قئلما بوغفلت یئتمه دی زاهید؟

     

    89-یائزیر ناب طهوراله رآخیرخلدمصفّاده

    حرام ئولموش نیه بیرذرّه سی زاهید بودونیاده

    منیم رویامه گلدی بیرگوئزه ل حوری اینان گوئردوم

    چیئمردیک باده ی احمرده نه جام ایچره دریاده

     

     

    90-کونول قئردیم کلیسا وکنشت ومسجدین ده ن من

    نظر سالدیم کمال خلقه ته زاهید درینده ن من

    یالان مئش ماوراده یوخ جهیم ونار وهم جنت

    ئودوربیزاره م اوّلده ن بو زاهیدده ن  درینده  ن من

     

    91-مهارئولمورکونول بیرمه لقا آرامی می آلمئش

    ئوره ک بیرغمزه ی مستانه ی دیلداره توغلانمئش

    هوروب گیسولرین دارکمندائتمیش توتورصیدین

    منیم کونلوم کمندین آتمادان ئول یاره توغلانمئش

     

    92-ئوشهلاگوئزلری هربیرباخیشداجان آلیر منده ن     نئونازوعشوه وغمزه دامارداقان الئرمنده ن

    دوداغلارغنچه ی خندان آخیرشهدوشکرلبده ن        منی صنعان ائدیپ گول منظریم ایمان آلیرمنده ن

     

    93-دولان دونیانی باخ بیرکیمسه کام آلمئش بودونیاده ن

    قالیرمبهوت عاقیل لر بواسرارومعمّاده ن

    اجل جامین ایچیر شاه وگدا وعارف وعامی

    نه فرق ائلیر ایچه بیرساخسی یاجام مطلّاده ن

     

     

    94-سراغ مسجدودیروکلیسا ومصلّانی

    دوتوپ هی سوئله مه یولدان چئخاردیپ وعده اینسانی

    بوراخ بوش وعده نی گوئزآچ یازیرلاربومکاتبلر

    بونلار سوئزنن دولاندئرمیشلابوچرخ دگیرمانی

     

    95-اینان کی ئولماییپ قائم بودونیاعمراینسانه

    ئولوپ آبادمین لردفعه هم آبادی ویرانه

    فنادونیاده گئل عومرون نیگاروجامیلن صرف ائد

    بوراخ بوش وعده نی سیرائدقالان عومروحکیمانه

     

    96-دونن جام جمی رویاده گوئرموش کن نظار ائددیم

    آلیپ بیرساخسی جام می ئونوبی اعتبارائددیم

    گئلیپ جمشید باخمئش جامینه هی ووئردوچرخ دوئرسون

    ئوساخسی جامیلن جمشیدحکمون من مهار ائددیم

     

    97-صبا یئل اسمه ده ئول دیلبرین گیسوسی افسه ندی

    گوئزه ل بیرایی ئوگیسوده ن گئلیپ گولزار ایئله ندی

    وئریپ مشّاطه گولزاره طبیعت مست ئولوپ جانلار

    جرمگ جام می باشدان آشیپ ایچمه ک دمادمدی

     

     

    98جهات عومراینسان جانیلن جانانه شاملدیر

    می وجام سبو وباده ایله جان تکاملدیر

    نثارائدمین کرور زربیرقدح دیلداریده ن می آل

    ئوکیم ئوزعومرونون خوش یاکی بدحالینه عاملدیر

     

    99-گوئزه ل ،پیمانه ی اندوهیلن عمرون تباه ائدمه

    یالان بیروعدیه تاولانما زاهیدلریولون گئدمه

    منیمله گئل گولوستان ایچره گوئلّرباده سین میل ائد

    بوبئش گون عمرو وو سجّاده ومسجدله اینجیتمه

     

    100-ئوزون بیروقتیدی میخانه نیه یولّار کاپانمئشدی

    سبووجام وخمدا هرنه می ئولموش جالانمئشدی

    دونن گوردوم آچیپ میخانه میندی رونقه باده

    خوشا میخواره لر می ده ن اوزاخ جانلار ئوسان مئشدی

     

    101-اینان راضی دگیل داور غم واندوه اینسانه

    باشین قوی سینه وه ئول دیلبرین ووئرزولفونه شانه

    قورولسون محفل جانانه من جانانیلن سئنده

    دولانسین حوریلردوئلسون می ایله جام وپیمانه

     

     

    102-نیگارنازنینین تارمویینده قرارآلدئم

    هوروپ گیسوله رین جان وئرمه گه هم اذن دار الدئم

    کمندزولفه سالدئم جانیمی صید نیگارئولدوم

    عجب ماوای جانانیمده حکم اقتدار آلدئم

     

    103-وصال یاره یئمه ک داغ دلیپ دیوانه لیک لازیم

    فراغت نن رفاقت نن کوسوپ بیگانه لیک لازیم

    بلی جانان یولوندا گئل محال ائد لامحالاتی

    گوئره رسن ئول ئوزون ساچلارلا دا هم شانه لیک لازیم

     

    104-ئوزون یولدوربو یول کروانینه آذوقه لازیمدیر

    یولون هرآیرمی بیرساحه دیرکی طاقه لازیمیر

    آغاج یئرده ن چئخیپ دیپ بئسله ییپ سه پایدار ئولماز

    ئونون هرساحه سین گوئژله ندیره ن مین شاخه لازیمدیر

     

    106-دف وساز ونی وبربط رباب وزخمه ی سنتور

    اگربیربزمه جمع ئولسا ئوبزمین صاحبی منصور

    فراغت سال اله وئر ال اله دیلدارینن بزم ائد

    بوراخ اندیشه نی هرلحظه ئول شادوخوش ومسرور

     

    107-ائله واقفدی واعظ منبرینده چوخ خراف ائلیر

    بولوراینسانلاری آلّادماغا چوخلی خلاف ائلیر

    اگر مسجدصفینده گوئرسه وارحاشاکی بیرعارف

    قولاخ وئر هم ائشید مین له رخرافاتی غلاف ائلیر

     

    108-ئوبئش بوغدایه گرآدم یومایدی گوئز ئواثناده

    فیکیرسال گوئر نه ئولموشدی بشر عرش ثریّاده

    گئلیب جدبشریئر سمتینه آواره کیک قویدو

    دوشوبدور زحمته احمد همی موسی ده عیسی ده

     

    109-گوناهیم یوخ منیم میخانیه گئدمه ک روالیم دیر

    بهشت عدنیده ن گئلدیم منیم می شور وحالیم دیر

    اگر محو ئولموشام مهسا گوئزه ل بیر گولعذاریلن

    چئکیپ حوریده ن ال گئلدیم بوچوخ آز اینتظاریمدیر

     

     

    110-دریغا عمر چوخ سوداله ریم بی اختیار ئولدو

    سالیپ غم پنجه سین گویا فلک آرامی می یولدو

    الیمده کاسه ی عومروم باخارکن گوئزله ریم گودردوم

    لبالب حنظل دردیله درمان کاسه سی دولدو

     

    111-قالیپ حیران گوئزوم عقلیم بوخلقه بومعمّایه

    اگرناروجهنّم وار نه ایچون گئتدین بودونیایه

    بولوردون نسل آدم یئر یوزونده چوخ گوناه ائله ر

    نیه سالدین بیزی نقدعالمینده ن نیسیه سودایه

     

    112-گئلیپ مسجد ده اگله شدیم ئوره ک قان ائله دی زاهید

    دوئزه رتمیشدیم بنا بیر سوئز له ویران ائله دی زاهید

    چئخیب گئزدیم سراغینده نه گوئردوم دالدا ایش لر وار

    منی ایمان ودینینده ن هراسان ائله دی زاهید

     

    113-اگرنقد ئولماسا جام ومی وحوری قبول ائتمه

    یالان بیروعده نی دوغروتماسی الهامینه گئتمه

    بوخوشدورنقد ئولا جام ورباب وباده ی احمر

    ساباحکی وعدیه بئل باغلاییپ افکاری اینجیتمه

     

     

    114-دئییرله ربوغدانعمت دیر منی انعامیده ن سالدی

    بهشت عدن ده بیردانه سی آرامیده ن سالدی

    روایت دیر کی شیطان تاولاییپ سالدی مذلّاته

    یاشیطان سالدی یا هرکیم منه آواره کیک قالدی

     

    115-ازلده نهر میناده شراب سلسبیل آلدئم

    بیرالده باده بیرال حورجنت بوینونا سالدئم

    بودورایندیسه اولادیم شراب وحوره مایلدیر

    ئوزوم بیرحلقه دام گیسوان حوره باغلا ندئم

     

    116-دولاندئرچرخ دوّاری منی سکنا خراب ائلیر

    یئتیر آب حیاطین آیری لیق جانی مذاب ائلیر

    مهار ئولمورکونول هی تاولانیر رحمت سراغینده

    تاپئلمیر رحمت باقی ئودورچوخ پیچ وتاب ائلیر

     

    117-روالیندان چئخیب داه نظم دونیا چرخ برهم دیر

    زوال نسل اینسان ئوزالینن چوخ فراهم دیر

    گئدیپ مردانه لیک شمشیردوران داه غلاف ئولدی

    اتم آماده ی هدم جهان ونسل آدم دیر

     

     

    118بوعلم آرایش ئولدی نسل اینسانی هدرقئلسئن

    کمالاتی بوتون ابنای دهره بی ثمر قئلسئن

    نه دیر بو معرفت بومعنویت بووفاق وصلح

    بقای نسل اینسانه گرک خالق نظرقئلسئن

     

    119-گئتیرساقی می مطلوبو وی عالم قاریشمیشدی

    عجب بیرساحه دیریاشلاردا جانیلن آلیشمیشدی

    یانارئودّی جهات عالمین هرسمتینه باخسان

    شراروظلم وتزویروریا جانلان ساریشمیشدی

     

    120-نه لازیم باده ی احمرله حوری برقرارئولسون

    بوخوش آسایش گیتی عموما پایدارئولسون

    من وحوریّ وجام باده وبربط کنارینده

    مذاق وعزّت اینسان همیشه سازگارئولسون

     

    121-کئچریدیم کارگاه کوزه نین بیرآن کنارینده ن

    نظرسالدئم کی چئخمیش چرخ استادین مهارینده ن

    هارایلارقاوزانوپ اسمایه پالچئخدان اشیئدّیم من

    بیری سوئلوردی تاجینده ن بیری گول یوئز نیگارینده ن

     

     

    122-کیمین وائرجرعه تی آچسئن بساط بزم جانانه

    دئگیل شایسته غرق ائدسین ئوزون آوای دستانه

    آلاربیرلحظه اطرافین شرارقهرواعظ لر

    ئولاربربادئول بزم خوش احوال مستانه

     

    123-ئوبیرکرپیج کی قویدون کرپیج اوسته قانیله ن قویدون

    قویانمازدئن مگرقهریله مظلوم ساحه سین سویدون

    نه لازیم کاخ لر باخ گوئرمداین لرگئدیپ باده

    ایچیردیرزهری دونیا کامیوه آیامگر دویدون

     

    124-نه دیرناز ائلیسه ن هربیرقدم قویدوقجا توپراقه

    سئنخ بال وپرین فخر ائله ییرلر اوج آفاقه

    ئوتمثیلی کی وائرطاووس ایاقیندان ئولورنادیم

    بودونیاسهمی دیر بیرگون گئره ک میل ائله سین ناقه

     

    125-مگرچرخ فلک فئرلانمادا اذن کلام ایستیر

    مگرمحراب ومنبر وعظ وزهد بی مرام ایستیر

    نه دیرتذویر ومکر وحیله ای مین یوزلو واعظ لر

    سیزین بوفلسفه ز هرملتی نادان وخام ایستیر

     

     

    126-اینانما واعظین بوئش وعده سی بول محض بدعت دیر

    بونلاردان ال چئکه هرکیم بولون عین سعادت دیر

    یئغشدیر علم وعقلین بیر یئره نادانلیغین بوشلا

    ئومیلت لرکه آزادئولدولار ترک اطاعت دیر

     

    127-بیرآن بویکون قویوب دیزئوسته سئیرائدکئچمیش ایّامه

    نظرسال گچمیش اینسانلاردادردورنج وآلامه

    قضاوت ایله بیرزاهید ائدیبدیر دردله ره درمان

    یئتیپ بیرواعظین وعظیله بیرآ لام انجامه !

     

    128-عزیزیم علمدیر اینسانی قاوزار اوج افلاکه

    نه بومرداری تلقین ائلیسه ن بوعالم پاکه

    هله من شکه قائلدئم کی نمازین رکعتی دوئزدی

    ئودعوت ائلی ییرحالا مناجاتیله  امساکه

     

    129-بیزی طیّاره خلق ائلیر بیری تلفن بیری ماشین

    اجازه وئرمه ییربیزسوئلویه ک ئول خدمته آمین

    یاساق دیرشادئولوپ شادائله مه ک گولمه ک وگوئلدورمه ک

    قاراگوندور قاراکوینه ک قارا رسم وقاراآیین

     

     

    130-اینانماعالم برزخ جهنّم یا بهشت ئولسون

    مقدّس واحه لر مسجدکلیسا یاکنشت ئولسون

    ئو کیم گفتاروپنداری همی کرداری ئوگره تمیش

    سزاوارجهاندور وجهه گاهی زردهشت ئولسون

     

    131-دئمیرکی گئل مطیع زردهشت ئول امر واجب دیر

    کیمی دوئزیول گئده آئین زردشته مراتب دیر

    حرام ائلیر ئوتقلیدی اهورا وائر دئییر بئسدیر

    بوتقلیدائله ماخ گویا ئوزی آیری مکاتب دیر

     

    132-الیمده کاسه ی می چیگنیمه بیرکوپ شراب آلدئم

    حضورزهد ایچون بیرشیشه ی خالص گلاب آلدئم

    الیمده بیرئوزون تسبیح فئرلاتدیم سماواته

    گئنه زاهید مقامین ده بواعماله  عتاب آلدئم

     

    133-نه دیئرتخت مرصّع بیرئوکی یوخ اختیار الده

    ده ئیه رمین عالمه جانان گئله بیرکوپ شراب الده

    دوئشه ن توپراقه  ایچ جانان الینده ن باده یرحمت

    گوئره رزاهید ا نینانماز ساخلاسان تفت مذاب الده

     

    134-ئوکی بهرام تیکدی تیرینن دئرناخ دوداق ئوسته

    وورانمازدی ئوتیری گرنشان ئولسایدی آهسته

    نه دیرقاب نقابین ده ن چئخارمئرسان محالاتین

    محالاتین بوراخ بهرام ئولوب تیرشهاب ایسته

     

    135-مگردیوانه سن عاقیل وئره حکمونده فتوالر

    تمیز ائدمیرگوزون شیطان صفت روئیله مهسالر

    بوعومرون قویماقالسین قید فتواده خراب ئولسون

    گوئزون آچ باخ دوئزوپ ساقی طهورا می لی مینالر

     

    136-نه دیر بومسجدومنبر کلیسا  دیر آتشگه

    قدم قوئی جانب میخانیه ئول اصلیوه آگه

    دوئزوبلر جام می اجدادیوین اعضای جسمین ده ن

    گئلیر سس لرئوجام ایچره ئوخور هم آغلاییر گه گه

     

    137-دوئشوپ واعظ له گئتدین مسجده بیر نیسیه ئوهامه

    بوآزعومرونده گئل بیرآزداگیئر رندیله احرامه

    بونقد اوقاتی ساتمانسیه یه حتی بهشت ئولسون

    ئوکی نقدی مهیّادیر چئکیلمه نیسه انجامه

     

      

    138-ئوراخ دوئرمن بولن دیر وکلیسا ومصلّاده ن

    گوئتورال حلّی یوخ بیهوده گفتارو معمّاده ن

    بساط سفره ی احسانی قور جام ونیگاریلن

    ئونادان دیئرکی ال چئکسین می وجام ودلا راده ن

     

    139-الیله ن بئسله ییپ تاک وفواکه کامیاب ئولسون

    ئوکیمدیر سوئله ییر نقد ایستی یه ن جانلا رعذاب ئولسون

    منیم آسایشیم عیشیم وجودوم نقدحال ایستیر

    امیدیم وائر بونقدی ایستیه ن هم شیخ وشاب ئولسون

     

    140اگرخلق ئولموشام عیش ائیله سه م مزدوم گناه ئولسون

    میسّرقئل منه بوعیشی حتّی گاه گاه ئولسون

    چئکیپ زنجیر استعماره دین آدیله دونیانی

    روایت ائدمه ییپ ساقی بشر سوئزلن تباه ئولسون

     

    141-کمالات عالمی زاهیدله ئولماز گئل خراباته

    قولاغ وئرعالم لاهوتیده وجد ومناجاته

    نه ایستیرسن مهیادیر وئریلمیر وعده ی بی جا

    اینانما تحته الانهاره بیهوده محالاته

     

     

    142-خرابات اهلی تک درک ایله مه ز معبودو کیم زاهید

    ئونالازیم دگیل بیرکس ولی ئولسون ویا قائد

    ئونون بیرذیکری وائر قلبینده جانیله ن دئییر الله

    دگیئل مسجده واعظ یولدازاهید دیرده عابد

     

    143-نه رکعت لرقئلیپ تسبیحینن سان ایلی سن زاهید

    بهای دانه ی تسبیحی نن قان ائلی سن زاهید

    بیزیم میخانه ده سان یوخ عدد یوخ دانه یوخ سوئز یوخ

    نیه حرّاج بازارینده ایمان ائلی سن زاهید

     

    144-مین ایلّیک موعظه بیرقطره ناب احمر ئولمازمئش

    خضر پیغمبرئولمازسا مگرتوپراق زر ئولمازمئش

    وجودنازنین آدم وحواده توپراقدی

    وجودی وائر بوتوپراقدا ئوناهر زر سرئولمازمئش

     

    145-گتیئر سه کاسه نی من گوئردوگوم می ئوندادریادی

    ئوگوئرمور من گوئره ن بزمین کمالاتی مهیّادی

    قارانلوق قلبله رذیکریله یول تاپماز کمالاته

    منیم قلبیم گئنیش بیر گول شن بزم مصفّادی

     

     

    146-دولاندئردئم دونن چیگنیمده بیرکوپ باده ی احمر

    دئدی زاهید جهنّم ده چوخارتدین هیمه ی اذر

    مگرخلق ئولموشوق جنّات ئولانسیه جهنّم نقد

    گئتیر من مست ئولوم جاندان جهنم ده یانا پیکر

     

    147-بو اوصافیله کی گوئلمه ک بلا شادلیق دا لهو ئولدی

    دونن رکعت ساییندا زاهدین افکاری سهو ئولدی

    نظر سال بیرخراباته ئوچوپ باشدان فراست لر

    ئوره ک لردیر وجود باقی ساقیده محو ئولدی

     

    148-جهیم وعدن آراسینده سالیرواعظ رقابت لر

    ئوغافل دیر رقابت یوخ بویول گوئزله راصالت لر

    اصالت ساحه سی بوردا ئوره ک دیر وصل جاناندئر

    بوئوافکاریله پاک ئولماز دئرین سایلی جلا لت لر

     

    149-خطا بولمه اگرساقی وئره بیرکاسه می آل ایچ

    خرافاته نه اکمیشسه ن بوبیرجرعه می ایلن بیچ

    منیم ظنّیم بودورشیطان سنه رحمان ئولوپ زاهید

    اینان مئرسان دوداقین شیطانین بیرجام می لن تیک

     

     

    150-نه دی سب ائلیسه ن جامی می ای نابی کمالا تی

    ئوزون یوز مرّ ه هرآدِئمّ دائولدون ساقیه خاطی

    مگر سن سن مقسّم جنّت اعلایه ای زاهید

    اینانمازسان سن ای واعظ نه دیر سیمای مرآتی

     

    151-منیم بیرارتماسیم وائر گرک حوض شراب ئولسون

    شرار غیبیده ن یاندئرماسی عین مذاب ئولسون

    ایچیم بیرکاسه ئون کاسه نه سایسیزکاسه لرئوندان

    من ایشدیکجه ئوزاهید ئوزمرامینان زوال ئولسون

     

    152-دونن پیمانه لرمیخانه ده ساقی دولا ندیردی

    بیری تزویر ائدیپ پیمانه نین نابین بولاندئردی

    گئد یپ کنکاش ائدیپ گوردوک بوتزویر ائلیه ن کیمدیر

    بوتون میخانه نی بیر زاهدین مکری ئوساندئردی

     

    153-اگرقوغدون بهشت عدن ده ن شیطان مکّاری

    گئلیپ هانسی گیئلیف ده ن ئول حراست نن دگرباری

    اگرآدم له حوّایه ئولا ردین مانع النّافذ

    ئولاردی ایندی سرگردان ئونون نسلی سنی تاری

     

     

    154-آچین میخانه نی کونلوم می ناب وصال ائیستیر

    حضورحضرت باقی ده حال خوش مآل ائیستیر

    وئره بیرجام منصوری پریوش خوش خرامینن

    ئوواعظ دیرکی پای منبرینده قیل وقال ائیستیر

     

    155-دولاندیرباده ی خونابی جانلار بیقرارئولدی

    بلا ودردومحنت دوش مخلوقه سوارئولدی

    بساط فلسفه رونق تاپوپ زهدوریا رایج

    صف سجّاده ومهرو مصلّا  آشکار ئولدی

     

    156-صیامین گئلمه سی تاخیره قالسین من هله خامم

    تمتّع آلمیشام میخانه ده ن مشغول احرامم

    گرک رجم ائلییم شیطانی روح پاک وجانیمده ن

    هله مشغول فیض باده یه م چوخ نیک فرجامم

     

    157-دئییرواعظ اصول دینی نی ئودینه عامل دیر

    ائله واعظ بساطی حامل سیر تکامل دیر

    نیه ائلیراراده م جانب میخانیه رجعت

    ازلکی فطره ته منده ن چئکیلمیش لوح عامل دیر

     

     

    158-اگرمن عازم میخانه یه م زاهیدمصلّایه

    دوئزون یا ایریسین تاپشئرگئنیش یولدابودونیایه

    بودونیااهلی هرکیم هریولاطالبدی ئولادیر

    ئودونیاده ئویول گئدسین داها سالما معمّایه

     

    159-چئتیندیربیرده آدم داخل خلدجنان ئولسون

    می ناب گوارا نهرجنّت ده روان ئولسون

    منیم سهم جنانیم خوش کی نقدئولسون بودونیاده

    اینانما ئوردا دا واعظ نفوذینده ن امان ئولسون

     

    160-مهارئولمورکونول الده ن چئخیب بیرگول عذارائیستیر

    گوئزه ل قوینونداجانیم اگله شیب سانسیز قرارائیستیر

    باشیم آلمئش دیزئوسته بیراله جام شراب آلسیئن

    اراده م جانیمی هرلحظه ده مست خومار ائیستیر

     

    161-بوبئش گون عومری یا واعظ منه تلخ وخراب ائدمه

    منه تعریف کوی جنّت وترک گوناه ائدمه

    ئوزون آیاگوئروبسه ن نعمت خلدی جنان ایچره

    منیم شایسته عومروم وائراسیردردوآه ائدمه

     

     

    162-دونن معراجه گئتدیم گوئرمه دیم نارجهیم ئوردا

    ئوتورموش گوئردوم امّاصدریده حیّ کریم ئوردا

    دئدیم واعظ له زاهید سوئله ییرئود وارجهنّم وائر

    دئدی آیاقبول ائلیربونوعقل سلیم ئوردا

     

    163مهارئولمورسنون اورادیوه زاهید کونول بئسدیر

    یئتیر ساقی ئونابیرباده ی حنظل سسین کئسدیر

    دوشوروجد عالمین ده ن مست له ر شاید گوناه ئولسون

    ئونون محوینده ساقی سرسربادخزان ائسدیر

     

    164-سالیپ زنجیره مخلوقاتیوین عومرون کمک کارئول

    بومیدان جدلده هرنه سه ن ساقی بیزه یارئول

    چئکیپ شمشیربرّانین پاریلدادساغ سولاگوئرسون

    قئریل واعظله زاهید جئرگه سینده ن قوی کی زارئول

     

    165-منی سودای می امواجینین دریاسینه ئوزدور

    می ناب طهورانی بیزیم پیمانه ده ن سوئزدور

    گئتیرقانون حرّیت می یه مسته مصلّایه

    منی منع ایلییه ن هرکیم ئولا آغزئن چئکیپ  بوئزدور

     

     

     

    166-گولوستان ایچره من بولبول حمیرایوئزلویارئولسون

    جهات عیش وعشرت ئوردا بیزنن سازگارئولسون

    دولانسین باده له رحوریله رالده جام جان وئرسین

    گوئزه ل بیرساحه دیرمخلوقه خوش خوش روزگارئولسون

     

    167-گئتیربیرعین شاهیدواعظاکونلوم قرارآلمیر

    سنین سایسیزروایاتینله هیچ اینسان مها رآلمئر

    چوخ ئولدوم معتکف شایدئولام مایل مصلّایه

    بوقلبیم هیچ رضاوئرمیربوسوداده مدارآلمئر

     

    168-بیزیم ساقی فقط بیردیرایکی عالم آرا زاهید

    ایشیقلیق دیربیزیم دونیا اینان ئولماز قارا زاهید

    ئونون وجدینده بیز مستیک نه مست جام ظاهیرده ن

    بوراخ تکفیریوی بیزنن ئولوپ دوئزیول آرازاهید

     

    169-دوغان وقتینده هیچ آیادئییبله ررهنماسان سن

    منیم عومروم اگربایقوشدوسا مرغ هماسان سن

    تاپئم قوی ئوزیولوم عیسی وموسی یابراهیمی

    مگرمامورحی باقی ومرگ وفناسان سن

     

     

    170-بیری میخانیه راغبب  بیری دیر وکلیسایه

    کنشت آتشگهه گئتمیش بیری بیرکس مصلّایه

    مگرسیرتکامل مسجد وزهد ومصلّادیر

    بوله یدیم گربواصلی گئلمه زیدیم من بودونیایه

     

    171-جهات اربعه هرقوم وهراسلافه یئرورمیش

    کمال نعمتی دونیابویی فرش ائله ییپ سئرمیش

    بیری مایل دی عیسی یه بیری اسلام محموده

    بیری ال قاوزاییپ طوبایه عومرون حصّه سین دئرمیش

     

    172-شرارغفله ته یاندئم مگربیرباده سوندورسون

    ئوره ک پیمانه سین ده زهداگریئرقوئرسادوندورسون

    خوش ئول باده ئونی بیرمه لقا وئرسین خرامیلن

    لباس نخوت بی مایه نی منده ن سویوندورسون

     

    173-صباکوی نیگاریمدان خبروئرمیش بهارئولدو

    گولوستانین ئوزوگول ئوزله رینن آشکارئولدو

    قورولموش بزم لاهوتی جهات عالمه یکسر

    بیزیم پیمانه لرده باده ی ناب سحردولدو

     

     

    174-گئلیپ میخانه ده اگله شمیشم مین التماسیله

    قدحلرقاوزانورمیخانه ده هرخاص وعامیله

    نه شه معلوم نه درویش وگدانه عارف وعامی

    عنایت ائله ییرساقی بوالطافی تمامیله

     

    175-شرارهیجره یاندئم ساقیامی وئروصال ئولسون

    ئوزاهید دیردئییردونیای مادّی ده محال ئولسون

    منه نقدعالمین وئر نسیه ده ن بیزارئولوپ کونلوم

    کونول ایستیرقدح لرده دولومی نقدحال ئولسون

     

    176-نیه آدم له حوّانی یاراتدئن خاک اعلاده ن

    ئوجاتدئن بختینی جنّت ده ده طوبای افراده ن

    بیرآنداغالب ائدّین حیله نی آدمله حوایه

    چاشیرعقلیم دونورکونلوم بواقدام ومعمّاده ن

     

    177-منیم یوئخدورگوناهیم ئولموشام میخانیه راغب

    گوناه زاهید ده دیرئولموش تمام جنّته غاصیب

    بوقورخوم وائردی کی جنّت ئونون تزویرینه ئویسون

    ئونون اندیشه سی شیطان وئره ن افکارینن کاسب

     

     

    178-بوبئش گون عومرو وو قیدروایتنن ئوساندئرما

    کونول ایسته کلرین زاهید خیالینن ئوتاندئرما

    خرابات ایچره باخ هرشیئ حقیقت دیروقاحت یوخ

    بوراخ زنّارودستاری ئوزون جهلیله قاندئرما

     

    179-بشرخلق ئولماییپ زاهید جهنّم ده ئودا یانسن

    نه لازیم سن وئره ن بوش وعده ی خامیله تاولانسین

    تمام جنّت اعلاسنین ال چک خلایق ده ن

    جهنّم قوی بیزیلن ئوتلانئب آتش آلو ولانسین

     

    180-منیم جانیم سیزیلن جنّت اعلایه یوخ گئدمه ز

    بوحاضیرده ن چئکیپ ال گوئرمویه ن دونیایه یوخ گئدمه ز

    گئتیرساقی دولاندئرمجلسه ناب طهورانی

    بوبزم رزمیده ن ئول نسیه ی بیجایه یوخ گئدمه ز

     

    181-گئتیرمه ساحه ی حاضرده کئچمیشده ن روایتلر

    نه فتوا ائیلیسه ن مخلوق ائده سایسیزرعایتلر

    منه نقد ایله مین لرئیل روایت ائلیه ن عدنی

    ئوکی ساقی ائدیربیرکاسه می نن چوخ عنایتلر

     

     

    182-منیم وائردیرگوناهیم سن ئونوتطهیرائده ن مه زسن

    باغیشلاریاعذاب ائیله ر مراتب ده ن سئچه ن مه زسن

    اگرجئرسا رعایت پرده سین اسرارگوئرسه ن سه

    مین ئیل سایسان روایت پرده نی حاشا تیئکه ن مه زسن

     

    183-جهات عومرو ووصرف ائله بزم ائیچره نیگاریلن

    کئچیردایّامی جام وباده وبیرنازلی یاریلن

    ذکاوت عالمینده نیسیه نی نقده روابولمه

    ساریسدیرما ئوزون بوبی هدف چرخ ومداریلن

     

    184-شرارت ائله مه زهرکیم خراباتین یولون بولسه

    بوتون عومرون ثواب ائله راگربیرقلبی گوئلدورسه

    حقیقت لردئگیل راهی کلیسا یامصلّایه

    خرابات اهلی ئول کس کی بواحوالی بولوندورسه

     

    185-گئلیر حوریلرالده جام می میخانه ی بزمه

    قدم قوی سنده بومیخانیه بیهوده یول گئزمه

    ایاق توپراقه قویدوقجا بصیرت گوئزله رین دوئزله

    دوداقدی ال ایاقدی باشدی آرام آت قدم ازمه

     

     

    186-کمندی کی آتیربهرام صیدائلیرسه آهونی

    ائدیرلیلاده شهلاگوئزله ریله صیدمجنونی

    پریزادئونداکی گیسوکمندیلن دوتورصیدی

    قالیرمبهوت ئودم بهرام ئولورمبهوت ومفتونی

     

    187-بودورآئینه ی دونیا بیرآن سیمای خوش منظر

    بیرآن دیلداده دیربیرآن ئولوردیلدادیه دیلبر

    ئولوبدورباکره هرکس له کاوین ائله ییپ امّا

    بوعهدی هیچ زمان هیچ بیرکسیله ائتمه دی آخر

     

    188دوئزه رتمیش کوزه گربیرکوزه گوئزآچمئش نه لرگوئردوم

    گداوشاه ودرویش ورخ وچشم وبصرگودردوم

    بیری آغلیربیری باغلیر بیری داغلیربیری الده

    دولاندئرماخدادی جام می ای شام وسحرگوئردوم

     

    189-دئدیم دونیایه چوخ بئل باغلاما بنیانی توپراقدی

    بودونیاچوخ ئوزوندوربول مونو دیوارین آلچاقدی

    شه ودرویش ئولایاکی گداوعابد وزاهید

    بونون بیرعادتی هرصنف ئولابیرده ن جان آلماقدی

     

     

    190-مهارائدفبکریوی اندیشه وی زاهیدیولون گئدمه

    ئوتورمیخوارینن میخانه ده عومرون تباه ائدمه

    گوئزه ل بیربزم قورنازلی نیگارینن مصفّاده

    گوئزه ل اوقاتیوی ناقل روایتله رله اینجیتمه

     

    191-ئوبیر آلمایئییپ بیراشتباه ائدمیش دوشوپ خاکه

    گوئرورسه ن قاوزانوپ سس بیرایاق چاش مئش سا افلاکه

    بوتون دونیابویی یالواردوشه سجاده تسبیح ائد

    گوئره ن مه زسن گئده نمز داه بوآدم جنّت پاکه

     

     192-ئوآدم کی ئوگون نقدی آتوپ جنّاتیده ن چئخدی

    تمام قصرعزّت هرنه وائربنیانه سین یئخدی

    دئمیش لر ئول فواکه ده ن یئمه آدم ده حواده

    ائدیپ سرپیچ فرمانی نئجه آرامشین سئخدی

     

    193-اشیتسه م هرزمان هریئرده بیربزمی ئولوپ مفروش

    بساط باده وجام وقدح ئول بزمید ه منقوش

    آلیپ لوح ازل کلکین ئوزومده ن بیرمثال آلّام

    چئکیپ تصویریمی ئولّام گوئزه ل حوریله هم آغوش

     

     

    194-اینانما وعده ی خامه کی زاهید سوئله ییرهرآن

    ریا ومکروزهدیله دوئزه رمزقلبیده ایمان

    قدم قوی مئنله گئل کوی خرابات ایچره ئول ساکن

    ائده ک زهدوریاقصرین گوئزه ل ایمانیله ویران

     

    195-نه دیربازارمکّاره دوئزه ردیپ سن جهالت نن

    ائدیرسه ن زهدینن تسخیرافکاری مهارت نن

    ئولاربیرگون بها وئرمهز بشرداه بوخرافاته

    یاشاردونیابویی سن سیز بواینسانلار صداقت نن

     

    196-نه لازیم دیربهشتی سن دیه ن اوهامه وئریسن لر

    اینان دوزدور بوسوز جنّاتی بیرخوش نامه وئرسین لر

    بوگونکی نقدی وئرمه زلر صاباحکی نسیه یه زاهید

    اینان کی مین بهشتی مست لربیرجامه وئرسین لر

     

     

    197–کئچیردیم کوچه ی میخانه ده ن سوی مصفّایه

    باخیردیم قلبینن ظاهرده کی تکوین آرایه

    بومست ئولموش کمال شوقینن ساقی آدین سسلیر

    ئوگوئزتیکمیش هله واعظ گله طرف مصلّایه

     

    198-نقاب غفلتی گوئزده ن گوئتورعالم منوّردیر

    نه دیرفیکرائلیسه ن جادوی زهدیلن مسخِّردیر

    چئکیپ تقلید بی معنایه بطلان خطّی نی سن ده

    اینان عالم سنین قلبینده کی لوح مصوّردیر

     

    199-فراق حضرت جانانه گراذن وصال ئولسا

    فراقین ده ن قوتولموش بختیمه بیرخوش مآل ئولسا

    بهشت عدن ساقی ده ن تمتع ایسته ره م حجّه

    خراف زهدینن هرچند بوحالت محال ئولسا

     

    200-سبوی باده نی دولدورمی خوناب رنگینه

    ائله تعظیم جانانه می یه میخواره  آیینه

    گوئزون یوم هرنه وائر زهد وریاومکریده ن شاید

    ئولوپ تطهیرهم نایل ئولارسان آیت دینه

     

     

    201-نه اذعان ائلیسه ن تفسیری مختصّ ائله دی داور

    صحف ده هیچ دئمیر من سویلی ییربیز خلقته  رهبر

    بولورسن کیم سیاق زهدده ن عاری مبرّادور

    ئوکی مست خمار ئولموش اتیچیرناب خوش احمر

    ئوزی ئوزامرونهییله ئولائوز جانینه سرور

     

    202-مجال ایسته رسایام آزاده اینسانین کمالاتین

    ئونوسایدئقجا حسّ ائله ئوزون زاهیدمضرّاتین

    خرابات ایچره یوخ زهدوریا جان هدی جاناندور

    ایچیربیرکاسه می باخ گوئرنئجه سویلورمناجاتین

     

    203-نه دیربواعتکافین مسجدومنبرمقامینده

    دئگیل سن زاهداسن مسجدومنبرمقامینده

    سنین مکروریا وحیلتین زاهید گوروشموشدور

    حرام ئولسون سنه بیرجرعه می آداب جامینده

     

     

    204قدم قویدوقجاتوپراقه قولاق وئرناله ودرده

    دوروب دارا و اسکندرپری پیکربرابرده

    سبو وجام ئولوب بیرعدّه سی میخانه صنفینده

    بودور رسم زمان توپراق ئولارسان سنده آخرده

     

    205- ئواسکندرکی شرق وغرب دونیانی بوتون آلدی

    ئولوپ گئدمیشسه دونیاده ن ئونابیرقبریئر قالدی

    نه دیرغصب ائلیسه ن توپراقی بیرباخدئنسا عزرائیل

    نفس چئکدیکجه ال قویموش ئولوم پیرایه سین سا

     

    206-بوعومرون لحظه سین بیر ئویله بول عومرون ئولورفانی

    ئودور صرف ائله مه زاهیدیالاندان نقدایمانی

    سن آل نقدی هله قوی نیسه لر قالسین فلاکت ده

    دئگیل شایسته بوآز عومره بیردونیا پشیمانی

     

    207-مرامین سیرکه له آزادائله جانین اسارت ده ن

    نه قدرآواره لیک بئسدیر بوراوی بوروایت ده ن

    چئکیل گئل منله زاهیدّه ن قوتول سیرائدخراباتی

    نه قدرآزرده لیک سجاده قیدین ده شرارت ده ن

     

    208-شرارت لرباخئرسان محتسب ده ن بیشمارئولدی

    وجودوم وعظ واعظ ده ن دارخمیش بیقرارئولدی

    سالیپ تشویشه دونیانی ریا ومکر وتزویری

    خرابات ایچره امّامحتسب مکری مهارئولدی

     

    209-بوراخ سجّاده نی میخانه ده رحمت مهیّادی

    می ناب روان ایچ گوئرحقیقت ده نه غوغادی

    نه زهدونه ریاواردیر نه مکروریو ونه تشویش

    جهات عالم مستی عجب خوش عالم آرادی

     

     

    210-گئلیپ بیرکارگاه کوزه گرده ئول بیرآزمشغول

    می ایلن توپراقی قائتمیش دوئزه ردیربیرگوئزه ل محلول

    قوئیوربیرچرخ دوّاره دوئزه ردیربیرخم باده

    بوخمدان باده ایچ ئوندان قاباخ جانین ئولا مشمول

     

     

    211-سحرگئل بیریاناخ گول باده سیندن مست مدهوش ئول

    ئومدهوش عالمینده بیرنیگاریله هماغوش ئول

    آچیخلاشسین بساط باده وچنگ ودف وبربط

    ئوبزم ایچره گوئزه ل بیرماه منظریاره مفروش ئول

     

     

    212-کمان ئولموئش قاشی کیپریک لرینده ن ائود یاغیرجانه

    چئکیربطلان خطی گوئزده ن یاغان ئود دین وایمانه

    شماتت ائله مه ای محتسب گئل بیرخراباته

    نه بولسه ن گوئرمه سن قان ایچدیریپ بیرغمزه صنعانه

     

     

    213-بیزیم قانون حریّت ده می ایچ مست مدهوش ئول

    گوئزه ل حوریله ریلن هرزمان هردم همآغوش ئول

    نظام عالمین نظمین پوزوپ ترک مدارائدمه

    ریا صنفین بوئراخ رندیله هم پیمان وهم نوش ئول

     

    214-نه قاندئم بوکئچر آزعومریده ن پیمانه نی دولدور

    شقاوت بئسدی گولزارین عدم پیرایه سین یولدور

    سن عادت ائله ییپ سن ای فلک یوخدورمساواتین

    سوسوز قوی غنچه ی شادابی گون پارلاشمادان سولدور

     

    215-چئکیپ نقّاش لوح ذرده بیرخوش منظرزیبا

    آدین بیلقیس قوی مریم ویاهاجرویاسارا

    اصالت ئوردادیر لوح ذرایچره بسله نیپ جانان

    گوئزه ل لیک بیرعطادیرحضرت جانان وئره ر جانا

     

    126-تقلّاائله ییپ بیرآدلیما ئون پلّه نی چئخما

    قاباخدان دئرماشان وائر دئرماشیپ ئوز جانیوی سئخما

    گئنیش لندیرئوره ک دریاسینی موج ایله جانینده

    یئغیپ افکاریوی بیرکوزیه دارلاشدیریپ یئخما

     

    127-وصال یاراگرایستیر کونول گئل کوی جانانه

    ئدیپ چوخلو ئوره ک سنده ن قاباخ مفتون ودیوانه

    دوزوم لردوزله ییپ بیرمه لقانین کوی وصلینده

    یئتیر اذن ئولسا گر بیرشانه وور زولف پریشانه

     

    218-دولاندیرمجلسه پیمانه لرسس عرشه قاوزانسین

    گئتیرمجمر ئوزه رلیک سال شرارت گوئز نه وائر یانسین

    ئوره ک لربیرله شیپ الّربیرئولسون گوئز صداقت لی

    محبّتنن ئوره ک آرایه سی هریانه یایلانسین

     

    219-ئوشهلاگوئزله رین ده ن باخ صراحی ده امان آلدی

    کمندزولف آتیپ آدابی قئرمئش جاندا جان آلدی

    ئو نازیلن خرامان قامتی  اثنای مجلسده

    ئوشهلاگوئز ائدیپ غمزه سوزوپ جاندان روان الدی

     

    220-نه دیرزهدوریا کیم مکرزاهید ده ن جواب آلدی

    خوش ئول کی واعظ وزاهدحضوروندان عتاب آلدی

    ئوزاهید کی دئییر شرعین حرامین خلق خلّاقه

    چئکیبدیر پرده ی تزویری مهساده ن شراب آلدی

     

     

    221-اگر حاشا ئولابیرزاهدی میخانه ده ظاهر

    گرک جام وخم ومیخانه ئولسون تازه ده ن طاهر

    قدم منحوس جان منحوس هرسوئز هرعمل منحوس

    کمال حقه بوواعظ له زاهید ئولماییپ شاکر

     

    222-بوزنّاروئودستاریله دونیانی چئکیپ داره

    سالیرآحادی دیک چوقّوریولوندا کهنه افکاره

    قوروپ بزمین بساطین سسله نیر زهدین خرافاتین

    فسادوفسقی دالدا ائله ییر تزویری انظاره

     

    223-جهانین عومروبیرسن ائلیه ن عمورونجه باقی دیر

    قالان سن گوئرمویه ن سنده ن سوراجام وصراحی دیر

    ئوزوندور روزگارین قویروقی سن ئوزمآلین تاپ

    ئوکی واقع گوئرورسن حظّ آپار باقی شفاهی دیر

     

    224-منه بیرخوش سیر دیلدارینن پیمانه لازیم دیر

    بوپیمانه دولا هم محفل شاهانه لازیم دیر

    نیگارین ساچلارین آچماخ قئریشدان چوخ زمان ایستیر

    ساچین قئرشیغلارین ناز ائدمه گه بیرشانه لازیم دیر

     

     

    225-ئوترساکی آلیرصنعانیده ن بیرنازیله ایمان

    آلارواعظ له زاهید ده ن وجود وجانینی آسان

    شماتت ائله مه صنعان نیه ترسایه عبد ئولدی

    ئوره ک گوئز گوئردوگون ایسته ر اگر بودای دهرئولسان

     

    226-اسه باد صبا صبح ظفرده کوی جانان دان

    قارا زولفون اییین حسّ ائلیه م هرلحظه هریان دان

    ئولام کویوندا ساکن اذن ائده بیر عمر دربانی

    وصالین لحظه سی مشتاقیم هرلحظه  ده جان دان

     

    227-گئتیرجام سعادت مسجدومنبر ده یوخ چاره

    ائدبپ واعظ خرافاتی جهات دهری بیچاره

    صراحی دولدوروپ ساقی یئتیر اولاد حوایه

    سنین جامین مگروئرسین شفا بوخلق بیماره

     

    228-روایت لراصالت ده ن چئخاردیپ خلق دونیانی

    گئلیرهرلحظه صبح وشام ئودو رخلق ایچره ویرانی

    رواج ماتم ودردوخرافات ئولدی دونیاده

    گئدیپ دیرامّتین بیروعده اطعام ئوسته ایمانی

     

    229-داهاحسرت یاغیرگوئزده ن ئوره ک ده ن ئودشرارائلیر

    قئزاردیربینوالیق ئوزله ری باخ تارومارائلیر

    شراروظلم زاهید ده ن بوتون میخانه باغلاندی

    آغیرلییق لارداها ملّت وجودون بی قرارائلیر


  5. گل وگلزاروصبح وعندلیبان

    ۱۲ بهمن ۱۴۰۱ توسط مهجور


  6. ترکی ایکی بیت لر

    ۹ بهمن ۱۴۰۱ توسط مهجور

     

     

    بیرجام شراب ئولسا نیگارائدسه تعارف                ئوندان آلارام درس مصادقله معارف-1

    ئول محتسبه سوئله بیزه ائدمه نصیحت                  بیهوده ئوزون یوئرماسوزون ائدمه مصارف

     

     

                                                                                                                                                                 

      

    کئچمیش گئجه میخانیه اغیاردولاندی                    حرمت پوزولوپ خومدا می ناب بولاندی-2

    جامین دولوسو می منه وئرمیشدی کی ساقی     اغیاری گوئره ن لحظه نه ئولموش کی جالاندی

     

     

     

     

    آتشکده ومسجدوهم دیر وکلیسا                     باخسان ائلی ییپ له رهه ره بیرقورقونوبرپا-3

    میخانه یولون دوزله یئتیش گوئرنه خبر وائر        جامی وئره جاخدیر ائلیوه دخترمهسا

     

     

               

              

    بیرکاسه ی می ئولدی بهشتیله برابر                     مین رکعت عبادت ائله مه ز شخصی دلاور -4

     زهدیله ریا مکریله ن باهم قاریشاندا                      دنیانی سالار ولوله ی کفره سراسر

     

                     

    زاهدله دونن چانه ووروب سوئز دانیشوردوخ            ئو زهدیله من جام می ایله آلیشوردوخ-5

    زاهد چکه راخ نقشه ی مینای بهشتی                    میناده ایچیبپ منده می ای هی قاریشوردوخ

     

     

     

     

    وئرمه ز منه هیچ بهره بومحراب ومصلّا               واعظ دانیشان وعده چاتیپ مقصده آیا-6

    ایچ جام می نابی بوگون حور وپریلن                 من بولمه لی کی نیسه دی ئوعالم عقبا

     

     

     

     

    بیریار پری چهریله قوئر بزم چنمده                   باخ بیربوغازین تنگ بلورینه ایچه نده                      -7

    ئول لحظه ده سال یادیوه سودای بهشتی         ساتدئخ نیسه وعدیه سن عومرو ومنده

     

     

     

                      

                                   

    واعظ له کی بیرقدر بوعومروم تلف ئولدی          حیف ئولسون ئو مدت کی کئچیب بی هدف ئولدی8

    هی وعده وئریب گوئرمیه ن امکانی دانیشدی       اکسیر وجودوم ئوزمانلا رخزف ئولدی

     

     

     

     

    می وئر منه زرجامیده یوخ ساخسیدا دولدور            بیرخوش نظر ائدجان کی ئودریاده جومولدور-9

    سن جامیوی دوت می دولاجاخ جامه لبالب             کیمسه دوداغین جامه ئوپوشدورمه دی خولدور

     

     

     

     

     

    آچ میکده نی دهر قاریشمیش خطراته            بیرلحظه گومان ئولمورو دهر ئیچره ثباته-10

    ساغر دولوسو وئر ایچیم ئول باده ی نابون         عقل ایسته میره م خلقی سالیر چوخ مضراته

     

     

     

     

     

    بیرجرعه شراب ایچسه م اگر یارین الینده ن    خلقتده واریمیش بوله ره م بخت ازه لینده ن-11

    قاشلاری کمان ساچی کمند اولما نه خوشدور     من صید اولالی اوخ آتا صیاد کمینده ن

     

     

     

     

     

    12-بیر قورقو دوزه ر ت توپراقی یئغ می له قاریشدئر     شاه اولدی گدا ئولدی قاریشماغلا باریشدیر مینلر گئده لی ایل ائشیدیرسه ن کی ئوتوپراق          جان تاپمادا سوئلور جانیمی می له ن آلیشدئر

     

    بولسه ن بدنین خاکیله یکسان ئولاجاخدی             لازیم سنه نه دین ونه ایمان ئولاجاخدی-13

    میخانه ده ن ال چکمه خراباتیده یئر سال               دهرین هامی آرایه سی ویران ئولاجاخدی

     

     

     

     

    کیم سوئله دی می ایچمه کی عرشین گوئزوآغلار می ایچمیه نه بول کی دایاغ ئولمادی داغلار-14

    عرشی کی می ایچمه کله سئزیلدار نه یه لازیم         دریا ئولاغم می ایچه سه ن غم یولو باغلار

     

     

     

     

     

     15- واعظ له منیم بیریوئلا گددمه م ئولابولمه    ئونلان منیم ئورتامدا صداقت دولا بولمه ز                  

    سجاده آچار یولدا ئو من بزم بساطین              شرعین حدی منله ن ئونا بول ساچ یولا بولمه ز

     

     

     

     

    -بیرکوزه شراب آل الیوه شهری دولاندئر                واعظ دوزه دن دوری شرابونلا بولاندئر 

    آچ بیرده بساتین دولو جام ایله تعارف                      حتّی ئودا راغبدی اینان بول کی ئولاندئر

     

     

     

    17-سجاده نی آت زهدی بوراخ یوخ ثمراتی           من گوئر مه می شه م خلقیده ئولسون اثراتی

    برزخدی جهنه م دی الو ئوددا یاناردی                       میخانیه گل یوئخدی جهنّم خطراتی

     

     

     

    18-دونیانین ازه لده ئوله نی گر ئولا قابیل         ئوندان سورا مینله رجه  کرور ئولدی مقابیل

    هیچ بیرخبری وائردی ئو دونیاده نه وائردیر            ابنای بشر هامّیسی هابیلیله قابیل

     

     

     

     

    19-بیرجرعه می ایچمه کله گئده ر دین اگر الده ن        پس دین یوخوموش خلقت عالمده ازل ده ن

    انهارطهورا کی بهشت ایچره آخیریلار                         کیم ال چکه ر ئول مجلس میناده  گوئزه لده ن

                                                                                                                                                                               

     

     

     

    20-بیرباخماقا شهلا گوئزه ایمانیمی ایستیر              بیر بوسه لبین ده ن وئره لی جانیمی ایستیر

    دونیا نه قه ده ر پست فرومایه دی بولمه م             بیرداملا  میه کاسه دولی قانیمی ایستیر

     

     

    21-دونیاده داداش عومره گومان ایله مه      ئولمه ک ده حقیقت دی یالان ائله مه ک ئولماز

    هرکیمسه اکیپ آرپا بیچه ن مه ز داها بوغدا      جار جار سیز اوغول بوغدا سامان ائله مه ک ئولماز

     

     

    22-گوئردوم بیری سی خانه ی خمّاره گئدیردی        همده بیری محکوم ئولالی داره گئدیردی

    ئول داره گئده ن مخمصه ی دهری قورتارمیش         خمّاره گئده ن دهریله ن پیکاره گئدیردی

     

     

     

     

    23-بیرنهر کنارین ده دوئشه ن یاریله مدهوش         یارالده سبونی وئره سن ائلیه سن نوش

    کیپریک لری اوخ قاشی کمان گوئزلری شهلا         عومرونده ئوبیر لحظه ئولوب پرده ده منقوش

     

     

     

     

    24-دونیا دولانیر چرخی دولانماخدادی دائم                  عزرائیله آد قالدی جان آلماخدادی دائم

    اسکندری گوئردوم آپاریرلارالی بوشدور                     بیریاندا دولور بیرده بوشالماخدادی دائم

     

     

     

     

    25-واعظ منیله ن خانه ی خمّاره قوناق ئول         دستاروعبانی بوراخیب گوئز له قولاق ئول

    بیرکاسه می ایچ ساقی دیوانین الینده ن             وعظی بوراخیب فلسفه ده ن بیرآن ئوزاق ئول

     

     

     

     

    26-بیرباده یئتیر باشدائولان هوشومو آلسئن      بربط ده کناریمده ئوخوش نغمه نی چالسئن

    حوری کیمی خوش یوزلوگوئزه ل نازلی پریلر    افشان ائله ییپ ساچلاری نی کوئلگه نی سالسین

     

     

     

     

     

    27-کئچمیش گئجه بیرغمزه ساتان دیلبه ره چاتدئم    بیرغمزه سینه دینیله ن ایمانی می سات دئم

    بیرآن ئوزومو حاضیر ئدیردیم کی وصاله                     یارئولمادی یختیم ائله بیل وقتی یوباتدئم

     

     

     

     

    28-ئو وجوندایئغیب توپراقی می توئک ئونی ایسلاد   بیرجام دوئزه ردیب ئونی چوئخ نازیله ن ئوینات

    دیسگین مه دانیش سا سنیله ن یاخشی قولاخ وئر   سوئزله ر د دانیشیر جامیده بهرام وپریزاد

     

     

     

    29-عارف گذرا عمر دوامینه اینانماز            دوئز یول گئده ن اینسان یوئرولوب همده ئوسانماز

    داش وائر سره وائر دیک چوخورون وائردی بویولدا         مطلوبونا بئل باغلیا کیم یوئلدا یوبانماز

     

     

     

     

    30-گئل میکده ی شهره الینده ئولا جامین              ساقی وئره بیرجرعه می ناب روانین

    تزویروریانی تاپیشیرزاهد شهره                         ساقی آلاجاخ میکده ده بول کی سلا  مین

     

     

     

     

     

    31-عومرون ئوزونون یوئخلیان اینسانه سوئزوم وائر     اقرارائله ییر کی صاباح ئولسوندا گوئزوم وائر

    ایندی دونه نین دیر دونه نی همده صاباحدیر         هر لحظه عومورده ن گئده لی کیم ده دوئزوم وائر

     

     

     

     

     

    32-من بولمه لی کی یوئخدی قراری بوجهانین             بو بیرقوجادیر کی کیمه گوئسترمه دی کامین

    خوش ئول کسه کی یوئز قویا میخانیه ساری           حبّانه ده بیر قطره میه دولدورا جامین

     

    33

    کئچمیش گئجه  بیرموژده یئنه غیبده آلدئم                زنّاری آتیپ راهیمی میخانیه سالدئم

    ساقی منه بیرناب طهورا وئریب ایچدیم                   شکرانه سینه ئول گدجه میخانه ده قالدئم

     

     

     

    34

    توپراقی یئغیب نابیله بیرجام دوزه ردّیم                 نقّاشه وئریب رنگ وجلاسینی بئزه ردتیم

    می دولدوراراخ جامیده غوغا ائشیدیردیم              سیندیردیم ئوجامی یئنه توپراقه سره تدیم

     

     

     

     

    35

    35-دولدورقدحی بادیه کونلوم کدرئولدو            زاهید سوئزوقورتارهامیسی بی ثمرئولدو

    باخدئم هه له سن وعده ویرسن ئولا ئولماز            پیمانه نی دولدور می ئه می تاج سر ئولدو

     

     

     

     

     

    36-تسبیحی آلیپ ذیکرایله ییرسن نه یه لازیم          من لن گئل ئولاخ کوی خراباته ملازیم

     من یاخشی نیشانین بولوره م عدن بهشتین       تسبیح ائده نمه ز سنی ئول مقصده عازیم

     

    37-جانینده اگر ئولسا بیرآن چشم بصیرت           صورت نه یه لازیمدی بوله رسن نه دی سیرت

    مال وحشم ودولت ئولا حدّینه لازیم                   مال وحشمه ساتما ولی قوم وعشیرت

     

     

    38-مجلسده مداما قدح باده دولاندئر                     احبابه وئریب خواب جهالت ده ن ئویاندئر

    چوخ نسیه ساتیپ واعظ ئواحبابه بهشتی             بیهوده ییمیش سوزله ری احبابی ایناندئر 

     

     

     

      

    39-شهلاگوئزحمیرا ئوز ئولاساقی مجلس                  هم ساقی ئولار همده ئولار شافی مجلس

    رعناقدی غنچه دوداقی قاشی کمانه                         بیرغمزه وئره خوش یئریشی کافی مجلس

     

     

     

     

    40-عومروم هدرئولموش ئوکی زاهیدله دولاندئم    میخانه سلامین ائشیده م چوخلو یوباندئم

    ئونار وبهشتی دیه راخ نسیه سی واضح               من می ده ن ئوزاخ دوشمه لی حاضیر ئودا یاندئم

     

     

     

    41-بیر کوزه ایلن دون گئجه بیر پاره دانیشدئم             غفلت له ری یاد ائیله مه لی درده قاننیشدئم

    ئو سویله دی من شاهم ودرویش وگدایم                   منده شه ودرویش وگداسیله یانیشدئم

     

     

     

            

     

    42-اگرئولمویا می هیچ یاشامین یوخدی صفاسی       ئولدوردو منی زاهدیلن وعظ ریاسی

    غوسل ائدمه لی یه م حوض می نابیده چونکی           مرتدّ ایله دی دانه ی تسبیح جفاسی

     

     

     

     

     

    43-بیرعارف نامیله دونن همسفر ئولدوم          هرسوئز دانیشوب جان دولی گوش وبصر ئولدوم

    جانانی گوئروب جانیمی جان ایچره ایناندئم          زنّاریله دستاری آتیپ خوش سیر ئولدوم

     

     

     

     

    44-عمری کی نفس ئولماسا فانی ئولاجاغمئش   بیر استی سویوخ ئولماغیلان گر سولاجاغمئش

    زاهید سوزونوسانما یالان وعدیه ئویما                  دوزخ ئودوگر ئولسادا زاهید یاناجاغمئش

     

     

     

    45-بئش گون بوجهان ایچره اگر وائردی حضورون        گول قهقه چک ئویناچئخا اعلالیه سرورون

    غفلت ایله مه جام ومی وحور وغزل ده ن                  ئوندان سونراکی پخش دئولاتوپراقه غرورون

     

    46-خوش ئول کی قورولتای قورولابزم وصاله         واله ئولاسان گول یوزه هم لبده کی خاله

    بیرجام آلاسان حور پریزادین الینده ن                       ئودلار ووراسان زهدو خرافات محاله

     

     

     

    47-میخانه یولو دوئزدو ئونون ایریسی ئولماز                میخانه ده بیجا یئره جان بادیه دولماز

    ئوردا  نه ریاواردی نه ده زهد وتکبّر                               میخانه گولوباد خزان دئیسه ده سولماز

     

     

    48-چوخ داغ داشی گئزدیم تاپام آرامی می امّا        آرامی می تاپماخ ائیله بول ئولدی معمّا

    میخانیه گئلدیم دئدیم اسراری سبویه                       آرامیم ئو دم  گئلدی گوئزه بیر دولو دریا

     

     

     

    49-رعناقدینن سیر ائده سه ن باغ وچمنده            ساچلا رآچیلا سو ورولا توک یئلده  اسنده

    یلدا کیمی گون تار ئولا گوئزلر قاباغیتدا                 بو وصفه تماشا ائده سونبول ده سمن ده

     

     

     

     

    50-نقدی بوراخئب نیسییه ئولما متمایل               بیر مشک شراب آل ایله چیئگنینده حمایل

    باخ یولدا گئلن کامینه بیرکاسه نثار ائد                 واعیظ ده ئولا کاش بواحسانیوه نایل

     

    51-سازیله شراب ئولسا نیگار ئولماسا ئولماز      هر وقت ئولور ئولسون نه باهار ئولماسا ئولماز

    اغیاریله می ایچمه دیئیه ر قاضی شهره                میخانه مریدینده مهار ئولماسا ئولماز

     

     

    52-واعیظ نه دئییر سه ن یاناجاخ آتشه آدم            اللّه ئودی سوندورمه ده سن وورما دمادم

    دونیا یاریسی جنگل عریاندی باخیرسان                 بیبهوده دئمه، اوت یاناجاخ ئولدو فراهم

     

     

    53-میخانیه گئل ویز ووبالین منه گئلسین          بیرکاسه شراب ایچ حامی احوال دوزه لسین

    چئخ صحن مصلّایه چاغیر قاضی شهری         وورسون ئوقه ده رحدّ ئوحدّی کی قره لسین

     

     

    54-کئچمیش دونه نییدی ئونا عومروم هدر ئولدی     واعیظ له ئوتوردوم عجبا بی ثمر ئولدی

    میخانیه گئلدیم گئجه اغیاری بوراخدیم                     میخواریله قالدئم نئجه عالی سحر ئولدی

     

     

     

    55-هیچ بیر کیمه قالماز سنه ده قالمیاجاخدی           تعریف ایله دونیانی مدال سالمیا جاخدی

    فرعون دمیرده ن  قابا گیئرمیش دیری قالسین            شدّاد ئولا حدّینده ن آرا قالمیاجاخدی

     

     

     

     

    56- بیر نازلی پریچهریله قوئر بزم دل آ را             حسرت لیدی بو لحظیه اسکندرو دارا

    ایچ جام شرابی ئوپریلن سحر ایله                       سالما یادیوا هاردا قالیپ زهدو مصلّا

     

     

     

    57 چرخ فئرلاناجاخ سن ئولاسان ئولمویاسان دا    یاپراق دوشه جاخ سن یولاسان یولمویاسان دا

    یائزگویله ده جه کدیرچمنی یای ئونی داغلار          گولّلر سولاجاخ سن سولاسان سولمویاسان دا

     

     

     

     

     

    58-چوخ لئج ایله مه چرخ مداریندا مدار ئول        تاپ مسندیوی پای مدارینده قرار ئول

    آرام آتیوی نالّلا یهرله یولادوشجه ک                    آرام یاپیئش ترکینه عزّتله سوار ئول

     

     

     

     

     

    59-بو پیلّه کانین پیلّه سینین چوخدی بلاسی       ظاهرده ئوجا پیلّه  سی هم رنگ وجلاسی

    هر کیم ئوجاچئخسا ئوجادان آغنییاجاخدی            یوخدور بشرین حق سوزه گوش شنواسی

     

     

     

     

    60-اسرار سراپرده نی بولمه ک نه یه لازیم        اسرار یولون تاپماغا هیچ ئولما ملازیم

    عومرون ایکی گوندور دونه نین گئتدی بوگون ده      معلوم ئولالی ئولمالی سان سیرّیوه عازیم

     

    61-میخانیه گئل زاهید اینان یوخدی گوناهی       بیرکاسه شراب ایچ تانی هم شوکت وجاهی

    باخ گوئر نه پریچهره لر ایلیر سنه خدمت                صیقل ده اله لازیم ئولور گاه بگاهی

     

     

     

     

    62-کاس سر جمشید ده ا یچ باده ی نابی           واعیظ ده دئسین نار جهیمیله عذابی

    خالیق یارادان خلقینی هیچ یاندیرار آیا؟              مخلوق یانا خالقین ئولماز ئونا تابی

     

     

     

     

    63-سن نقدی بوراخما ئولاهرچند هلاهل              حوریله ئوتور جام شراب الده مقابیل

    سجّاده ایله جامه ی تزویرده ن ال چئک                 ئویماز نیسییه وعدیه هرکیم ئولاعاقیل

     

     

     

     

        64-چئخ صحن مصلّایه چاغیر خلق یئغلسین          بیر نذر نمازین می ای نن آدمه قئلسئن    

    دونیا بویی سجّاده دی قوئر بزم بساطین                   قویما بوقه ده   قلب مصلّاده سئخلسین

     

     

     65-بیرالده سبو بیرالده آل زلف نگار         عیشیله چالیئش قویما قالارنج ومرار

    عومرون ایکی گوندو بیر گونون زایل ئولوپ      حاضرگونه ده بیر کسینن یوخدی قرار

     

     

     

     

     

    66-واضح دانیشیلماییپ وجوبات نماز                  اللّهی وینان سویگولو ئول سویله نیاز

    قورخوزدوسنی زاهدصدچهره اینان                     اللّه یله زاهد یولا گئدمیر نه دی راز

     

     

     

     

     

    67-کئچمیش گونی یاد ایله مه یوخدور ثمری        پاک ایله ایاق ایزین قوتولسون اثری

    ایندیسه گئلیر اگر نفس باده نی ایچ                    خوش ئول کی ایچه شراب ناب سحری

     

     

     

    68-چوخ یائز گئله جاخ من گئده لی دنیاده ن         بیر آد قالیری سکندر وداراده ن

    بهرام وپریزاد گئدیپ توپراقه                                    یوخدو اثر ئول سرو قد افراده ن

     

     

     

    69-بیر جام شراب ایچیپ بوراخ دونیانی                     کئچمیش ده ن اثر یوخدی مگرویرانی

    بیرکعبه دگیل قبله ی آمال وجود                             هر سمت ئولاراخ زیارت ائد جانانی

     

     

     

     

    70-    گوئردوم ئوخویور هزار گول ناز ائلی ییر          هرناز ائده راخ عشوه سینی ساز ائلی ییر

    خوشبخت ئودور بولحظه مسرور ئولسون                 هرلحظه ئولوم ساحه سی آواز ائلی ییر

     

     

     

         71-   الده ن بوراخیپ جامی پشیمان ئولوسان        زاهید له گئزیپ حافظ ایمان ئولوسان

    رویاده گوئرورسن کی بوزاهید کیمیمیش                    الده ن گئده لی جامیوه نالان ئولوسان

     

     

     72- بیرساخسی کوپو ناز ایله دیم ساز ایله سین      جانیندا دئولان سیرّینی احراز ایله سی

    گوئردوم کی حزین حزین گئلیر گفتاره                       بیرآهیله ایستیر سوزون آغاز ایله سین

     

     

    73-بیر رند خراباتیله ئولدوم همدم                           چوخ سعی ایله دیم ئولمادیم امّا محرم

    بولدوم کی گرک رشته ی زنّاری قئرام                         تزویر ایله مه بئسدی جهالت آدم

     

     

     

     

    74-بیرکوپ گوئتوروپ چیئگنیوه گئز کوچه لری            تکرار ایله نصّ سویلویه ن آیه لری

    داوود ئوخویان صوت سماوی ده ئولا                          زاهید بوغازیندان چئخا گر یوخ اثری

     

     

     

     

    75-ساقیّ سعادت وئره بیر جام آلاسان             هم گوشه ی میخانه ده خوش نام آلاسان

    جان کعبه سینه سیر ائده لی ساقی ده ن       ئوز مهوشیوین دورینه احرام آلاسان

     

     

     

     

    76-تاجنگ وجدل کرسی افکاریده وار                ابنای بشرده یوخدی آرام وقرار

    حاکیم کیم ئولا چکیر جهانی داره                      حکم ئولماسا بوش قالار اینان چوبه ی دار

     

     

    77-گئل عیش بساطین آچ گولوستان ایچره           قویسون قدمین نیگاریمیز جان ئوسته

      بیر جام شراب ایچیپ یئخیل مخمور ئول           زاهید دیه جاخ یئخلدی ایمان ئوسته

     

     

     

     

    78-تزویریله زهدیله خلوص ئولمازیمیش      بیرقطره شراب جامیوه دولمازیمیش

    زاهید کی دئییر کفره سالارباده سنی        هیچ مست بوکوفرون ساچینی یولمازیمیش

     

     

     

     

     

    79-گرمست خراب ئولام گئزه م کوچه لری           قالماز داها زاهد دغاده ن اثری

    می دیر کی صفا وئره روجود بشره                     من گورمه میشم ئولا ریانین ثمری

     

     

     

     

    80-میخانیه گئل باده نی ایچ مخمور ئول           بیرحجب وحیا پرده سینه مستور ئول

    واعظ له ئوتورما گئل می ستانه طرف            بیرجام شراب ایچماغینان مسرور ئول

     

     

    81-بیرکفّه ترازویه قویون ایمانی                              بیرکفّه سینه جام می مینانی

    ئول کفّه کی قالدی گویده ایمان ئولدی                واعیظ سیزه برعکس ئوخویوپ میزانی

     

     

     

     

    82-من لوح ازلده کوئردوم آرام وجود                  هیچ یازمامیش ئوردا وائر رکوعیله سجود

    چوخ جام وسبو وقدح وحوض طهور                مخلوق ایچه ر باده وئره ر حقّه درود

     

     

     

     

     

    83-عومرون بویی چوخ قئسّادی یوخ معناسی          محشور ئولوپ ماتم وغم دونیاسی

    بیر جرعه شراب ناب ایچیپ ئول مسرور                     زاهید ده ئولار معصیتین پرواسی

     

     

     

     

    84-گویا یارادیپسان بیزی طاعاتین ایجون                مینّت قویوسان خیلقته آیاتین ایچون

    بس خلق ئولونوپ ساز ودف وچنگ وربا ب            منده ن ئوته ری یاکی سنون ذاتین ایچون

     

     

    85-هرنعمت ئولا باعث شادیّ بشر                         فتواسی منیم باده نی ایچ ائدمه شرر

    خیلقت سن ایچون شامل ئولوپ من بولوره م           عقباده خدا وورمویاجاخ خلقه ضرر

     

     

     

     

    86-گئل میکدیه ئوتور نیگاریله قرین                    گرشاه ئولاسان سویله مه وائر تاج سرین

    ئوردا شه ئولا عامی ویا میر وگدا                       مکر ائدسن اگر یوخدی بقاده ن اثرین

     

     

     

     

    87-مست ئول می پاک قدح میناده                 کیم ساخلاماییپ آیتینی دونیاده

     آل طرّه ی گیسوی نگاری الیوه                      نادیم دگیله م من بو گوزه ل سوداده

     

     

     

     

     

    88-هرباده گئلیپ  لایق ساغر ئولماز                دوئز باده ایچن جاندا صداقت سولماز 

    یاقوت ئولا یاکی زبرجد جامین                           گریوخسا وفا شراب ئوجامه دولماز

     

     

     

    89-زاهد بویالان وعده نی آغاز ایله مه          افسانه روایتیله سوئز ساز ایله مه

    گئل سنده منیمله نقد سودایه ئوتور              فاش ئولمویاجاخ اینان داها ناز ایله مه

     

     

     

     

     

    90-حوری کی بهشت وعده سینن ئولاجاخ        ایندیسه اینان صاباح طراوت سولاجاخ

    هرکیم اینانیپ بوبی ثمر وعده له ره                  پشمان ئولاراخ باشینداساچلاریولاجاخ

     

     

     

     

    91-ساز ودف وچنگینن دوشه جام می ای               بوبزم لره چاغرما جمشید کی ای

    جام الده ئوزاد شراب توکسون ساقی                       حرّاج دگیل قورتولاجاخ قالما گئری

     

     

     

     

    92-واعظ من ایچیم شراب سن ایله ثواب            حوریله دوداق دوداق ئولوم مست خراب

    سن باخ بیزه بونقدیله حاضیرده خوشوق            وعده ن هله دوئز ئولسا بیزه ایله عذاب

     

    93-خلّاق جهان نعمتینی ائتدی حلال                     شلّاق شریعتیله سن وئرمه ملال

    گوئردوم کی ئودستار باشیندا گئلیسن                 بزم ایچره خومار ئولدوغوم ئولد ی زوال

     

     

     

     

    94-گئل پرده نی قئر خالیقه گوستر ئوزووی           ئوز ئوزئوتوروپ سویله ئوره ک ده ن سوزووی

    زاهد نئجه قورخوزور سنی خالق ده ن                  گوئر قورخوسو یوخدوراینانیپ سیل گوئزووی

     

     

     

     

     

    95-نه عین بهشت وائردی نه نار جهیم                   نه ایلییه جاخ حساب اللّه علیم

    قهّار دئییپ خلقی هراسان ایله مه                        رحمان رحیم آدلی والای کریم

     

     

     

     

     

    96-توپراقه قدم قویوپ قولاق وئر سوزونه              توپراق د انیشیردانیشماییر ئوزئوزونه

    هر ذرّه سی شاه ومیر ودرویش وگدا                     چوخ وورما تپیک دییرسه شهلا گوئزونه

     

    97-دولدور بوشالیبدی جام مطلوب شراب           باخ جانه گئلیر شراب دیدیکجه تراب

    منبرده دئییردی بیر پریشان واعظ                        دین ئولکه سینی تکجه شراب ائتدی خراب

     

     

     

     

    98-میخانه وجام باده وتنگ شراب                  مخمور می الست وهم مست خراب

    گول یوزلو پری چهره منی مست ایله سین        سول چیگنیمه یازسین ملک القرب عذاب

     

     

     

     

     

    99-قورموش تله سین زمانه سن هشیار ئول         اورمان دولی یئرتیجی داها بیدار ئول

    آواره قالیپ گئزمه بو دارستانی                               یا طالب جام باده یا دستار ئول

     

     

     

     

     

    100-داغدان ئوجا داغ قالاتدی قلبیمده فلک               دوئز ایش یوخوموش هرنه ائدیپ دوز وکلک

    باخ بیر ئیری نارین قاتیشیپ بیربیرینه                       لازیم دی بوتوپراق ئولونا بیر ده الک

     

    101-هربورکونی یان قویان کله دار ئولماز               هر آت چاپیدان ئولکه ده سردار ئولماز

    ئوز ال قابارینان یئمه سه کیم امه گین                     ایل طایفا ایچینده ئوامک دار ئولماز

      

     

     

          

     

    102-بیرجام شراب ایله میر مست خراب                 آنجاق ئولونور فقط خداونده عتاب

    کوپ لر گئتی من عتابی داه ردّ الیه دیم                    پرواز ایلی ییم سمایه مانند شهاب

     

     

     

     

     

    103-خلّاقیله دادگاهیده شور ایله دیم                     بیر محتسبی می ایله مخمور ایله دیم

    قاضی ئولاراخ محتسب ئول اثناده                             آزاد ی، می، یازیپ سا ممهور ایله دیم

     

     

     

     

     104-  ساقی گئجه میخانه نی ارزان ائیله دی            جامیله می یه عهدیله پیمان ایله دی

    آیدان دا گوئزه ل پری لر ئولموش ظاهر                    زاهید دوزه ره ن کوپرونو ویران ایله دی

     

    105-هریول چکه نین یولّاری هموارئولماز             دوئز چکسه یولی شامل آوار ئولماز

    قانشارداگلن قانشارا سویله سوزونو                     دوئز یول گئده نه ایری پدیدارئولماز

     

     

     

     

    106-بو محتسبین حسابی گویا چوخالیپ               تسبیح لرین وردی خداده ن باج الیپ

    تسبیحی آتیپ غیظیله سجّاده سینه                        مکر ایله دی امّا بوله نیم چوخ یاغالیپ

     

     

     

     

    107-زاهد هله سجّاده وی آچ ایله نماز                         قافی بوغازیندا دء اوزاد ذیکر دراز

    هر ذکرئوزون ئولدوقجابهشتی گئزه راخ                        اوهام خیالیندا ایله راز ونیاز

     

     

     

     

     

    108-خلق ائدّین اگرآدمیلن حوّانی                         لازیم نه ییمیش شرط ائده سن پیمانی

    حاشا کی بوبوغدانی یئسه ز ئولسافساد              نابود ائده جاخدیر بو فساد دنیانی

     

     

    109-ای خالق خلق وآفریننده ی دهر                  هم خالق کوه ودشت سن هم برّ وبحر

    ئولمازمیدی خلق راحت ئولسون خالیق            لازیم نه دی هرگون ایچیدیرسه ن ئونا زهر

     

     

     

     

    110-رخصت وئره سن بهشته میخانه دیاخ                  حوریده زنخ گودینه پیمانه دیاخ

    اس سین سحرین یئلی توک ئولسون افشان             گون دیشله ری یایلیان سایا شانه دیاخ

     

     

     

     

    111–ئولمازمیدی حوّائیله آدم قالسئن                     آحاد بهشت ده اصالت سالسئن

    شیطانی نه ده ن بهشته قویدون بیرده                      تزویر ایله ییپ ئولاردان ایمان آلسئن

     

     

     

     

     

     112-خلقت ئوزی حلّ ئولمادی بیر امّادی              امّا بیریسی بهش لن دونیادی

    دونیانی دیه ن یانیرجهنّم ئودونا                           دنیا وجهنّم وبهشت رویادی

     

     

     

    113-دولدور می خوش گوار باش کاسه سینه           قالدیر یوخاری یاخشی قولاق وئر سسینه

    سویلور کی بوکاسه ی سر دارادیر                            بیر مرثیه قور ئوکاسه نین ناله سینه

     

     

     

     

    114-فسوس ایله مه دالدا کئچن ایّامه                         تدبیر یئتیر بوگون ئولان انجامه

    من بولدوگوم انجام ئودور می ایچه سن                         بیر ئود ووراسان بوروزگار خامه

     

     

     

     

    115-جانانیلن ال اله چئخین سیرانه                     بئش گون کئچه لی عومروز ئولار افسانه

    هیچ زاهدیلن ئوتورمایین زیرا کی                           آباد ئوره ک لریز ئولارویرانه

     

     

     

     

     

    116-ئوز خالقیوینله دیز دیز ئول بیردانی شین          خیلقت ده معمّای بقایه آنی شین

    ئولمازمیدی ئولمویا فنا خیلقت ده                          باقی ده دورون محو فنا ده قانی شین

     

    117-واعیظ ائلی یه ن موعظه اوهامینه باخ                 اللّه هیله سویلویور بشر ئولما آیاخ

    من آنلی یانی خالقیوه سویله سوزون                          شیرینیله فرهاد یانیشدی نه سایاخ

     

     

     

     

    118-بوچرخ فلک فرلاناجاخ دوئرماسی یوخ           بیرباکره دیر کی هیچ زمان سولماسی یوخ

    هرلحظه مین ایله باغلاییر کاوینین                        هیچ بیر کسینن عهد وقرار ائد مه سی یوخ

     

     

     

     

     

      119-توولانما بو روزگار بد کرداره                       احرام ایله مه عجوزه ی مکّاره

    بیر دارطنابه باخما بیر باش ایمه                          بیرده ن کئچیره ر باشین طناب داره

     

     

     

     

     

    120-یاخلقته وائر شرکت عزازیلیلن                   یارخصتی وائر قالماسی آئینیلن

    خلق ایله دینیز سونرادئدیز ساخلیا سیز               شیطانیله انسان آراسین دینیلن

     

    121-ئون بش یوزایل ئولدی ارتباطین کسیلیب        بیر بذرکی مین بش یوز ایل ئولموش اکیلیب

    یایاخشی سووارماییپ ئونی دهقانین                      یا ریشه سی شیطانین الینن کسیلیپ

     

     

     

     

     

    122-بوبزم مهیّائولونور آدم ایچون                         می کاسه سینه می دولونور آدم ایچون

    دونیا یکه لی چرخ فلک فئرلانیری                           هر گون تازا عالم بولونور آدم ایچون

     

     

     

     

     

    123-چوخ ناز ایله ییر چرخ ئوره گیم قانه دونور          اندیشه مین آرایه سی هریانه دونور

    بیروقت ایلیشیر کول کوسا شیطانیله دیر                   بیرلحظه گورورسه ن صف ایمانه دونور

     

     

     

     

    124-اندیشه نی آت فیکری بوراخ یوخ هدفی          دولدور می سامانیه جام خزفی

    مستانه دانیش عالم معناده بوگون                             لازیم نه دی هی لعنت ادیرسن سلفی

     

    125-زاهید یاپیشان دینیله بیزار ئولدوم                  میخانه ده می ایچیپ پدیدار ئولدوم

    تقلیدی بوراخ پیرو زنّار ئولما                                   جهلی بوراخیپ من نئجه بیدارئولدوم

     

     

    1.  

     

     

    126-سودای می نابیله دونیا دولانیر                         کفر ایله مه می کاسه سی بیجا بولانیر

    سئندیرما می یین حرمتین آدابیله باخ                        توپراق جان آ لان وقتده  می ایلن سولانیر

     

     

     

     

    127-توپراقی شرابیلن قاتیپ پاچئق ایله                دیسگینمه گئله پالچیق اگر الده دیله

    روح القدسون رمزی شراب ئولدی شراب               شیل ئولسون ئوال شرابی خیلقتده سیله

     

     

     

     

     

    128-بیرخم دوزه ریپ رنگ وجلا وئردیم ئونا             سوئز له ر دانیشا اذن صلا وئردیم ئونا

    هرذرّره سی گوئردوم کی شه ومیر وگدا               میضراب ربابیله صفا وئدیم ئونا

     

    129-خیلقت ده ن آرا دهریده اینسان وائریمیش           پیمانه ایله شاهدو پیمان وائریمیش

    جاملار دولوسو می ایچه لی مست ئولالی                سئدیر ماغا ناحق سوزی عصیان وائریمیش

     

     

     

     

     

    130-عهد ایله مه دونیائیله آدلیم آتاسان                    حاشا کی ئونون ساحه سینه قان قاتاسان

    هیچ بیر کسیلن ئولمادی مانوس بودهر                      هیهات ئونون مکرینه جانین ساتاسان

     

     

     

     

    131-گفتار نبی بودور کی یول چاشمیاسان       اندازه وی بولمه گیله چوخ آشمیاسان

    تشخیصین ئوزون بولمه لی سن دوش دره ده      هموار بولوپ یولّاری آغناشمیاسان

     

     

     

     

     

    132-زاهد دوزه ده ن یول منی اقنا ایله مه ز            عارف ئوزونی مایل دونیا ایله مه ز

    کیم باده ی ناب وصل ده ن مست ئولسا                  داروغه ی دهر ده ن ئوپروا ایله مه ز

     

    133-گوئردوم کی نمازینده توشوپ شکّه ئوکس         بیریاندا دا سس لنیر تئز ئول بانگ جرس

    شکّ ایله مه بیر دی یا ایکی قئل قورتار                     بیرده ن گوئره رسن قول بوتاغین ئولدی هرس

     

     

     

     

    134-کیم جاره چئکه خدمت ائدیر آحاده                     بیرذرۀره سی یئتمه ز ئوکسه فریاده

    یوم گوئزله ریوی آچ الین احسانین ایله                       بیر دانه ی هل قدری یئتیش سین داده

     

     

     

     

     

    135-مسجد ده ده وائر باده ایچیپ مست ئولاسان      جانانیله قول بیر بیره پیوست ئولاسان

    زاهید نه بولور طعم می ناب ندیر                              حاشا ئوتوروپ ئونونلا همدست ئولاسان

     

     

     

     

     

    136-گئل میکدیه عالم ویرانی بوراخ              بیربزم می عالم شاهانه قوراخ

    جام الده دولاندیراخ می ایمانی                    ساقیّ ومی ومیکده ده ن ئولما ئوزاخ

     

    137-دورت گوشه ی عالم منه بئسلیر می ناب       گیئزلینده باخیر واعظیله شیخیله شاب

    تزویری بوراخ دوئز یولا گئل منله قاریش                   عومرون قالانین چئکمه بوگیزلینده عذاب

     

     

     

     

     

    138تفسیر ایله مه زاهد ئوجور معنانی              چوخ حلقه ی داره سالما بوایمانی

     هرکس ئوزی ئوز حالینه تفسیر ایله سین           خالق سنه خلق ایله می ییپ دونیانی

     

     

     

     

     

    139-آهویئریشین گوئزلری جان آلمادادی              محصور ایله ییپ جانیمی قان آلمادی

    گیسوی کمندین آتالی داره چئکیر                           آی تک یوزه باخدیم سا امان آلمادادی

     

     

     

     

     

    140-قیوریش ساچی هورموش سه چئکیر داره منی     تاپشیردی وفاسیز یئنه اغیاره منی

    شورا دوزه رتیپ مجلس سامانی قورون                     ئول دمده سفارش ایله یین یاره منی

     

     

    141-بیرباده ایچه م گر قدح میناده                    جاندان آتارام همّ وغمی دونیاده

    عومرون نه قه ده ردیر اوزونی ناز ایلیسن           تزویر وریا وزهد گئلمه زداده

     

     

     

     

    142-زاهید سوزونه اینانما یوخ نار جهیم                  خالقدی اگر رحیم رحمان کریم

    سن قئش ئودونی دگیلسه ن آلسین اوجاغا              یاندیرماغ ایچون وائر آغاج ئوستونده ولیم

     

     

     

     

    143-تسبیحیلن محتسب آلیر باغ ارم                    خروار آلیری یوخدی حسابینده گرم

    دلّال بهشت ئولوپ ساتیر افراده                           یونگول چئکیری ترازوسین پونزا درم

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

          

     

     

     

     

                                                

     

     

     

         

     

         

     

     

     

     

     

    ر

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

          

     

     

     

     

                                                 

     

     

     

         

     

         

     

     

     

     

     

     

     

     


  7. غزلیّات ترکی

    ۲۷ آذر ۱۳۹۸ توسط مهجور

    دوشدوم بلایه دردیمه درمان آلانمیرام                        هجران چاغیندا وصلیمه پیمان آلانمیرام
    افسانه اولدو هرنه اشیددیم نیگاریده ن                       جانانیده ن اصالت سامان آلان میرام
    بورخوب او زولفو ایله دی دارفنا منه                            لوطفون ادیب رضایت جانان آلان میرام
    بیرکیپریگین قویاندا قاشا یایلی ییرآتیر                      ایلیر نشست قلبیمه دیوان آلان میرام
    مین له رجه جان آلیر او خرامان قده م له ری      ترسادی سویلور عزت صنعان آلان میرام
    کویینده باخسایوز اله صنعان اولوب فدا              من بیرباخیش قه ده ر گوزه فرمان آلان میرام
    آچدیم نیگارکویونا جان فرش اولوب ولی             قویمورقه ده م طراوه ت ایمان آلان میرام 
    حسره ت ده قالمیشام او زنخدانه بیر باخی     زولفون آچیبدی خرمه نه من سان آلان میرام
    آتدی کمند زولفو مگر صید اولام ولی                            مهجور اذن زولف پریشان آلان میرام 
     
     1
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
              بیرباخیش شهلا گوزونده ن جان آلیر جانیم گدیر          دولدوروب می کاسه سین وئرمیر ایجه م قانیم گئدیر
    من ازل سوداسینین جان مستی یه م جان به سله دیم              نیله ییم ائدمیرعنایت دین وایمانیم گئدیر
    ساقیا بیرکاسه می دولدور ایچیم دیل مست اولوم                     کاروان ایچره گوئرورسه ن جان جانانیم گئدیر
    یاتمادیم عومروم بویی جاتن بئسله دیم دیلداریمه                      قویمایین جان دان آرا اول نازلی درمانیم گئدیر
    رازی یام زولفون هوروک هورموش دوزه رده بیرکمند                   صید اولام زولفی کمنده مرغ دستانیم گئدیر
    آیت بحر وصالیندان اگر لوطف ایلییه                                 بیرباخیش خوشدور منه جان قارشی سامانیم گئدیر
    آفت هیجرانه دوشدوم هیچ طبیب ائدمیر علاج                           نیله ییم بیر چاره قئل زولفی پریشانیم گئدیر
    سویله دی پیر خراباتیم اوشاقدیر دیلبه رین                       دوشموشه م داه ده رده درمان ائد   خرامانیم گئدیر
    اوئزگه بیردیلبه ردیراول دیلبه رائده ر آواره سی                سوئیله مه زمهجور باخ بیر شیخ صنعانیم گئدیر
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   
     گوئز یولدا قالمیشام یئتیر آرام جانیمی                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   سویله ایتیرمه سینن یولا ساچمیش نشانیمی 
    بیرسویله دیم سحر یئلینه موشدولوق گئتیر                         هی ووردو ،ساخلییب هه له باد دمانیمی
    یارب بو نازیلن کی نیگار ال قاتیب منه                                  الده ن آلاراصاله تیمی خان ومانیمی
    بیرپیری گوئردوم آهیله سویلوردو سوزله رین                       بیرغمزه ائدی آلدی بهار جوانیمی
    بیر قوش کیمی بوداغینه قوندوم امان آلام                           برباد ائدیب سوغوردو یئله آشیانیمی 
    الدوم فنا جانیم قورتولوب بیئر بده ن قالیب                       بیئ کیمسه یوخ دییه م اونا سر نهانیمی
    آغلارگوئزوم قالیب او نیگارین وفاسینه                              قان آغلی ییر گوئزوم توکه دیب جاندا قانیمی
    اول ناز وغمزه ایله کی گولزاره یول تاپیب                           طاقت گئدیب السنده ن آلیبدیر امانیمی
    بیرمجلس اولسا ساقی وجام ومی ایله من                          مهجورسوئیله ره م امنا شرح وبیانیمی3
     
     2
     
     
     
     
     
     
     
     
    دوزولموش یوئلدا هربیئرآتلمندا مین ئوره ک یاره                       توجه ایله میر هیچ بیر کسه اول یار مه پاره
    دئدیم می مجلسینده بی قدح دولدور منه ساقی                        تعارف ایله ییم لوطف ایله سه اول نازلی دیلداره
    سالیب بیر درد محزونه گئدیب دیر طاقه تیم دیزده ن               علاج اولمور داها هیچ نوعله ن بو جان بیماره
    دوداغ بیر غنچه کیم آچسا نه دیربال عین  حنظه ل دیر              توکه ر شهد فراوان کی لبینده ن اول شکر پاره
    شراب ناب ایچیب مست اولماغیم هوشباریده ن خوشدور            جفا ایله ر خرامان قامه تی جان ایچره هوشیاره
    اگر مست اولموشام  قوورمامنه اول چوبه ی دارین                        چکیب زولفی پریشانیله باخ زاهید منی داره
    اگر بیرلحظه ده اولسا میسر کام آلام لبده ن                                 اولار قلبیمده کی آلامیمه اول کامیده ن چاره
    یولوندا آچمیشام داه جانی قوی گام خرامانین                             صفا وئر اینجی مه ز قویسان قدم گربو دیلی زاره
    یئته ر البه ت بیزه نوبه ت کی اوللوخ کامینه نایل                      بورونمه جانیله ن مهجور بئسدیر غملی افکاره
     
     3
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    جفا ایلیرسالیب آیری فلک نازلی نیگاریمده ن                       دوشوب تشویشه داه جانیم گئدیب سامان مهاریمده ن
    وفا گوسته رمه دی هیچ بیر زمان غیضیله جان آلدی            یقین ائدمه ز میشیدیم من بو نوعی نازلی یاریمده ن
    خزان ئولموش گولوستان ایچره بولبول چالماییر چهچه               طراوت لرسونوب یوخ داه خبر سانکی بهاریمده ن
    آلو تک قاوزانوب آتش بوسینه  مده ن  سماواته                    سوروشمورداه فلک افسانه سین لیل ونهاریمده ن
    ال آتدیم زولف جاناندان یاپئشدیم تاولاییب آتدی              دئدی چوخداندی داه من چئخمیشسام عهد وقراریمده ن
    سالیب اندیشه سین زالو کیمی جانیم ده دویمور                        آلیر جانیم هه له دویمور آخان قانلا دا ماریمده ن
    گرک ترک ایلییه م بوندان داها کویون وفا یوخموش                   زمان سوردوم ئولام آگاه زه شاه ماریمده ن
    ترحم ائد مه دی هیچ بیر زمان گوئسته رمه دی لوطفون             آخیب ابربهاران تک سرشکیم قلب زاریمده ن
    شکایت ایله مه مهجور بیرداه سویله او یاره                               آلارسان عاقبت تد بیریوی آه شراریمده ن
     
     4
     
     
     
     
     
     
     
     
    ئو کی لوطفی فراوانی بیزه چوخ اولدی جاناندی                          ئودور کویوندادربانم ئونا قوربان ئولان جاندی
    یاپیشسام زولف تاریندان قوتوللام هم دونیاده ن                       منی مجنون ائدیب بیمارائده ن زولف پریشاندی
    امان آلماخ حمیرا یوزلو شهلا گوئزلوده ن شرطیم                      ئو کی چتر امانینده ن چئخیب زارو هراساندی
    گئلیب فرش ایله دیم جانانیمین کوویوندا بوجانی              قدم آهسته قوی جان اوسته فرشین جان اینساندی
    منی صنعان ائدیب ترساکیمی چوللرده گئزدیرمه                    گئده ن الده ن سوراغیندا گوئزه ل جانیله ایماندی
    آلیرقان هرقدم قویدوقجا جانین اوسته اول شهلا                     ئوترسا ئولدوغون بولدوم  بولور بوسانکی صنعاندی
    گوئروب ئول تیرموژگانین گوئز ئوسته هم کمان قاشین       قاتیب هانسی مشاطه ال یوئره ک باخدیقجا تاولاندی
    بیرآز یئغ نازی بذل ایله ئوطوبا قد دیده ن غمزه ن                نظر سال یولدا قان آغلیر ئوره ک له ربو نه عصیاندی
    بیر اینسان ساحه سین چوخ قاوزاما ایله رملک غبطه           ملک یوخ مادی دونیاده قلم قاشلی فراواندی
    چئخارتما حد دیده ن اوسته گوئزه للیک ساحه سین مهجور بونو بول سویله کی جانان الی هر ده رده ده رماندی
     
     
     5
     
     
     
     
     
     
     
    نه دیر ناز ایلیسه ن هربیر قدم قویدوقجاتوپراقه                           گئدیرکبروغرورون عرشیده ن بالای آفاقه           
    محبت چشمه سینده ن ایچمه دین بیرقطره سو یاکی                  خبرهیچ آلمادین هود قومونون عهدینده دیر ناقه
    وفا گوئسته رجفا بئسدیرنه قدری بیوفالیقلار                                ئوره ک داشدان دگیل یوئخدورتحمل بوقدرشاقه
    سرکویوندا اگله شدیم نظر بیر سالمادین جانا                                 کیمیسه اگله شیب یولدا قورتولدوقلبیده طاقه
    رواقئل بیرزمان گولزاره چئخ نورجمالیندان                                     طراوت لر آلیب رشد ایله سینله ر بوته وساقه
    نثار ائد غمزه وی هربیرقدم قویدوقجا توپراقه                          نه قدرئولسون ئوره ک لرداه بوهجر ایچره غم فاقه
    خم ابرویی داه ائد مه کمان کیپریکده ن اوخ بئسدیر                       یوخوندورگوئیا هیچ بنده لیک الله خلاقه
    تامل ایله جانانیم منم مهجورکویوندا                                       نه ئولدو ایله میرسه ن  هیچ وفا ئول عهدوپیمانه
     
     6
     
     
     
     
     
     
     ئول گوئزه ل روخساریوین آچ پرده سین جانان ملول ئولدوم هم ئوگیئزلین سریوین آچ پرده سین جانان ملول اولدوم
    هورولموش ساچلارین بیرحلقه تک دارکمند ئولسون               مهار داریوون آچ پرده سین جانان ملول ئولدوم
    حمیرایوزلوبیردیلبر محاق ائمه زیوئزون یوئزده ن                     محاق رازیوون آچ پرده سین جانان ملول ئولدوم
    کمان قاشین کمند ئولموش آتیرکیپریک لرینده ن اوخ            ئو اوخ پرگاریوون آچ پرده سین جانان ملول ئولدوم
    بهشت عدن ده طوباعیله قدین رقابت ده                                 ئو ،سان رفتاریوون آچ پرده سین جانان ملول ئولدوم
    گولوستان ایچره گوذدوم غنچه لر گیئر میش نقاب ایچره        نقاب افکاریوون آچ پرده سین جانان ملول ئولدوم
    خرامان هرقدم قویدوقجا توپراق اوسته کویوندا                      ئومعجزگامیوون آچ پرده سین جانان ملول ئولدوم
    نه ایچون دولدورمادون جام ارادت هیجریمیز سوئنسون        فراق نابیوون آچ پرده سین جانان ملول ئولدوم
    بیرآنجاق روئیه ته مهجورئولوب کویوندا آواره                       ئومهسا رویوون آچ پرده سین جانان ملول ئولدوم
     
     7
     
     
     
     
     
     
     
     
     
       بلورگرده نی ئولموش منه بیرآینه تک                           کمال اوج دادیر قان آلیر تمامینه تک
    اگرقبول ائده بیرآن ارادتی ائده ره م                                نفوذ جام صفایه صفای جامینه تک
    چوخ ایله دیم بو تلاشی منیله مست ئولا بیر                   تراوش ایلیه جانیم مذاق جامینه تک
    ندا گلیردی،سروش ایسته دی گئدیب گوئردوم               تمام غمزه سینی مین کره ن تمامینه تک
    ئوگون ئوتوردوم ئوبزمین وصال ساحه سینه                    چیمیب شراب گوئلون ده ئوره ک صفاسینه تک
    نه قدرآیری ئولورسام بهاسی چوخدو بولون                    رضا ئولوبدو جانیم عاقبت جفاسینه تک 
    ئولوبدو حضره تینین آدلئمندا فرش جانیم                       بیزی مقابل مفرغ سانیب بهاسینه تک
    ئو گول یوئزون آچا بیرآن اگرگوئره م یوئزونو                     آلار کونول ئو یوئزونده ن ئوره ک دواسینه تک
    بیر آن نظارئده مهجور اگر ئونازلی نیگار                               فدا ائده رئونا جان هم آلار بلاسینه تک
     
     8
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    بوتون جانیم قدوم حضرت جانانه شامل دور                          ئولوطفی ئو جانان دان بونوعی جانه شامل دور
    داه بولمم کعبه نی، محراب ئولوب قاشی نمازیم ده                ارادت ساحه سی بیرئورداکی ایمانه شامل دور
    گئتوربزمی مهیا قئل می وسازونیگاریله                                 ئوبزمی کی ئونا جانلاردولی پیمانه شامل دور
    دئدیم بادسحر گئل سین سراغ کوی جانانه                           گوئروردوم خرمن زولفه صباده ن شانه لازم دور  
    یئتیش داده هراییم قاوزانوب محتاج درمانم                          بوهیجرانی کی من چئکدیم مگر درمانه لازم دور
    دولاندیم داغ داشی هیجران چولون قان ئوللدوداه کونلوم       بوجانین نغمه سی هیجران چکن دستانه لازم دور
    ئوزولفون سایه سینده چوخ دئدیم شاید امان آلام                  داه بولمه زدیم کونول درد وغم نالانه شامل دور
    کئچیب خارمغیلاندان یئتیشدیم کوی جانانه                           وفای عهد ائده آیا ،کونول پیمانه شامل دور
    سنه چوخ سویله دیم مهجور عهدی پایدارئولماز                      ئونون کونلووفاسیز لیقدی هم هیجرانه شامل دور
     
     9
     
     
     
     
     
     
     
     
    حضورحضرت جانانیله ن سازوشراب ئولسون                   کدرلرقورتولوب غمله رهامی پشت نقاب ئولسون
    میسر ئولسا دولدورسون منه بیرجام جمشیدی                 قورولسون بزم لاهوتی ئوره ک مست وخراب ئولسون
    بوساحه خوش گئلیر زاهد سنون کی نیسیه بیر و عدهبولحظه م خوشدو ئولسون  من گئده ن یول قوی سراب ئولسون
    ئوبولمور کی سالاردامه نیگارین چشم مخموری                     ئوشهلا گوئز باخیشلارلا نه نوعی منده تاب ئولسون
    ساچیر ئوت پارچاسین هربیر باخیشلا جان زاریم ده       گرک دیر وار یئری عصیانه دوشموش سه عتاب ئولسون
    ئونون درس مناجاتی منه وئرمیر سعادت لر                               سعادت ئوندادیر جانانیله ن جام وشراب ئولسون
    بو ده مده منله جام وجان ودیلبر قارشیدیر عیشه                صاباح بیر وعد خامیله گوئرون مه ز بیرعذاب ئولسون
    گئتیر بوش قالدی جامیم ساقیا دولدورایچیم بیر ده             ائله هرگون گرک دعوای مست وشیخ وشاب ئولسون
    گئدیب غمله ر آچیلسین صبح صادق هر یوئزه مهجور                ئو زاهد محتسبله سائل کوی ثواب ئولسون
     
     10
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
           هربیرباخیش کی سرو خرامان ائدیریبزه                      مین لرعطادی حضرت جانان ائدیر بیزه
    سالمیش کمند زولفه چکیر دارذیله ته                               هانسی گوناهه بیربئله تاوان اددیربیزه
    چوخ ائوزگه لرله گوئرموشم آفاقی سئیر ائدیر                   گون ساحه سینده زولفو پریشان ائدیربیزه
    ئول جام جمده دولدوروروناب حسرتی                               کیو دئییر وفالی دی درمان ائدیر بیزه
    آبادائویا آچیر قاپیسین ائوزگه یوزله ره                              بولمم نه ده ن طراوتی ویران ائدیر بیزه
    ترسا ائلوب گئزیر چولو مین جان شیکار ائدیر                    بیزده ن ده باخ آفت ایمان ائدیر بیزه
    تاوانی وئرمیشیک ائو گوئزه ل چکمیر ال هله                    تاوان ایچینده بیر ائاه تاوان ائدیر بیزه
    جان چاغلیییب شیکایه تی دیوانه سویله دیم                    بول مه ز میدیم بویوردوکی دیوان ائدیر بیزه
    مهجور بس گلایه قالین سین قیامه ته                                 بوظولموده ن کی سایه سینی سان ائدیربیزه
     
     11
     
     
     
     
     
     
     
     
    فلک بولمم نیه ظولمون آشیر حدده ن فراواندور                     گوئزوم هرلحظه دوشدوکجه گوئزه زار وهراساندور
    چکیب سن داره قورتارمیرسان آخرجانی آل قورتار         دگیل داش ای فلک احساسه قارشی جیسم یوخ جاندور
    اله آبادلر برباد ائدیب سه ن ظولم الینن سه ن                         نظر اطرافیوه سالسان بوتون آباد ویران دور  
    ائو ایوان مداین کی جهانه فخر ائده رمیش باخ                   گورورسه ن ظولمو وون حدین قالان مخروبه ایوان دور
    فراغت قالماییب جانلارگئدیب جانانیلر سوندو                            نه دیر بوقورقولارگوئزلرهراسان جان پریشان دور
    روا بولمه توکولسون قان نه قدری داه شرارائولسون             شرارایچره یانان باخ گوئراود ایجره جان اینسان دور
    الینه ن آلمیسان داه قالماییب جانلاردا آرامش                            لغت لرده یازیر داه بو عدالت هم بو سامان دور
    ئوره ک لرده ن چئخان داه آه ئولور افسانه دیر شادلئق  بوشادلیق کاسه سینده دولدوروب ایچدیردیگین قان دور   
       آلان مهجور گوئزل لرده ن ایشیق هیچ بولموسه ن کیمدور     حمیرا ئوزلو شهلا گوئزلو هم زولفی پریشان دور  
     
     
     12
     
     
     
     
     
     
     
    گوئرورسه ن ساقیا می وئر خراب ئولماخدادیر کونلوم         اوزاخ دوشموش نیگاریمدان عتاب ئولماخدادیرکونلوم
    میسر قئل منه بیرجام صهبائیله بزم می                                      ریا وزهدیده ن ساقی مذاب ئولماخدادیرکونلوم
    یئتیرئول چشم مخموری دوا وئرسین ئوگوئزله رلن                      گئدیر داه توپراقا جانیم خضاب ئولماخدادیرکونلوم
    منی روز ازل توپراقلا چالدی اصلیمی ساقی                                ئولا ملک سلیمانیم تراب ئولماخدادیر کونلوم
    گتور دارمکافاتی گوئره ک زهد عاقدور یا من                               اینان زهد رزالت ده ن شهاب ئولماخدادیرکونلوم
    بو وعظ واعظ وبومحتسب بو زهد زاهد ده ن                        حقیقت ده ن کوچوب جانیم سراب ئولماخدادیرکونلوم
    ائدیب تفسیر واعظ له بیزیم پیرمغان دینی                                  شراب ویارئولوب غالب صواب ئولماخدادیرکونلوم
    نیگارین وئر الینن باده ی خوش باشی ای ساقی                     نه دیر پیرانه سر ، افکارشاب ئولماخدادیر کونلوم
    مهابت وئر همانین کولگه سین سال باشیمه بیر آن                      همای بختیله ن عالی مآب ئولماخدادیر کونلوم
    دئدی گیزلین ندا بسدیر شکایت ال گوئتورمهجور          گئدیر هیجران گئلیر وصله ت ثواب ئولماخدادیرکونلوم        
     
       
     13
         
     
     
     
     
     
     
     
     
    آلبپ جان چشمه سین هردم ایشی مین باره جان آلماخ                   صبانی قایتاریب منظورودی باد دمان آلماخ
    آچلسا زولفلرپهن ئولسا گوئز گوئرمه زسماواتی                       کمال لوطف دیر زولفون سراغیندان امان آلماخ
    بیزیم اندیشه میز ئول نازه نینین نازینی چئک مک                       ئونون فیکری بودور هرلحظه ده غیظیله قان آلماخ
    گئدیب جانیمداکی قانیم یولوندا توپراق ایسلاندی                                روادورهیچ بواثناده گئلیب نام ونشان آلماخ
    دوزوب کویینده مین له ر جان سماواته وئریر فرمان                      ئوزاردیب قامت سروین ئوفرمانیله سان آلماخ
    فراخ قلبیلن جانا نظرسال داغ هیجرانه                                    نه لازیم هیجر وئرمیش سنه آمان وصله زمان آلماخ
    نه قامیش ملک اسکندر نه لیلائیله نه مجنون                              نه وامق قالدی نه عذرا نه لازیم کی جهان آلماخ
    ئوره ک کویوندا یئر چوخدور صفا وئر همده خوشباش ائد       ئوره ک چاغلیر قدم قویسون ئوقیکری آسمان آلماخ هوروبدورساچلارین قاشلارکمان اوخ اولدوکیپریک لر        بوظاهرساحه ده ن مهجور ئولماز جان نهان آلماخ
     
     
     14
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    آندئردون آخرآفت هیجرانه کونلومو                                   دونده رمیسن شراریویله قانه کونلومو
    نازایله ییب آلیب جانیمی ایله دون جفا                              ائدون بلی جفائیله دیوانه کونلومو
    آباد ائوین هله ئولا آباد روزگار                                           باخ بیر ائدیب سن آهیله ویرانه کونلومو
    من سئیر ائدیردیم عالم وصف خیالده                                 جانان ائدیب خیالیله افسانه کونلومو
    جان بئسله دیم فدا ائولاکویوندا مین کره ن                           ائدی شرارقهریله هم خانه کونلومو
    زولفون آچیب سوغوردوگونش آستانینه                             یلدائیله ائدیب یئنه همخانه کونلومو
    ساچالارهوروب کمندایله ییب جانی صید ائده                     آخرچئکربوظولموله دیوانه کونلومو
    بیرجامیلن خومارئولا بولموربیزیم کونول                            دریا گئتیردویورمورو پیمانه کونلومو
    مهجورهیچ سوروشدو نه دیرکونلووون غمی                        بیر باده وئر ددیم ائله مستانه کونلومو
     
     
     15
     
     
     
     
     
     
     
     
    یئنه یائز گئلدی چمن گولدو گولوستانه گولوم                        چئخمیشام سئیره گئتیر باده وی مستانه گولوم
    دئمیشم یئل اسه ساچ خرمه نیوی افسییه بیر                         الینن منده وورام ئول ساچیوا شانه گولوم
    بولبوله باخ کی گولون نازینه جان تاپشیریری                         منه ده همدم ئولا لعبت جانانه گولوم
    طرف گولزاره ده بیرباخ نئجه گوللر بئجریب                        سئنده دولدور منه بیرنازیله پیمانه گولوم
    عطرلرگوسته ره جاخ لاله شقایق هله دوئز                             نستره ن یاس وشقایق یاتا یان یانه گولوم
    بو ریاحین کی بیزیم دشتیده هریاندا چئخار                          گئله دیلبر دولانا من گولی خندانه گولوم
    نئدی بو طرف کلیسادی ویا مسجدو دیر                                بیر دولان چاره یئتیر آفت هیجرانه گولوم
    ئوخوسون بولبول شیداگولون ئوستونده نوا                          منده مستانه باخیب بولبول دستانه گولوم
    گول عذارین نه گوزه لدیر گولون اوسته قدحی                      اوقدم قویمادا مهجوربو بستانه گولوم
     
     
     16
     
     
     
     
     
     
     
     
    گوئزه لین قامت سروی چمنه نازائلدی                                 لوطف ائدیب قویدی قدم کویی سرافراز ائلدی
    سان مقامینده قویوب باشینه تاج شاهی                            مین رقیب ئولسادا سان گوئرمه گه سر،بازائلدی
    هم گولوستانی بئزه ندیردی هم آفاقی گوئزه ل                   هم می استانی موباره ک یوزه دمسازائلدی
    ساحت حضرت جانانیده دربان ئولدوم                                  باخ نئجه لوطف ائله ییب شانیمی افرازائلددی
    طرف گولزاره چئخب گام خرامیله گئلیب                            ئونا ترساباخالی قامتینه آز ائلدی
    منده آفات خیال ایچره دولاندئم کوچه سین                        هردولاندئقجا کونول وصفینه پروازائلدی
    هانسی عالم ده ن ائنیبدیر ئو پریزاد دئیین                          کی بو عالمده بونوعیله ئو اعجاز ائله دی
    نازینه غمزه سینه هرباخیشا مین زاهد                                   رامینه چئکدی خداوندینه انباز ائلدی
    مین ائله نازائده مهجور مگرراغب ائولا                                   نازینی آخره یئتمیش یئنه آغازائلدی
     
     
     17
     
     
     
     
     
     
     
    باهارگئلدی داها اختیاری الده ن آلیر                                   باهار ائوره کده کی شوق نظاری الده نآلیر
    نه قدری ایسته ییره م کونلومومهار ائلییه م                           ئوچورکونول قوشو همده مهاری الده ن آلیر
    قلم نه نوعی قویوبدور مشاطه گولله رینه                            باخاندا گول گوله ،گول گول عذاری الده ن آلیر
    اسه نده یئل ائله یان یانه افسه دیر توکونو                        ائدیرئو معجزه کی هم نیگاری الده ن آلیر
    کمنده سالما چئتیندیرشیکاری ،سالسا بیری                     کمند ائدیر ساچی دیلبر شکاری الده ن آلیر
    ئو زولفله ر کی پریزاد هوردو یان یانه                                باخین کمند آتانین هم وقارین الده ن آلیر
    ئو غمزه ئیله بهار آستانه سین بزه سه                            بهاره قالمادی فرصت مداری الده ن آلیر
    ئو گول باخیشلاری اخگرکیمی ساچاندا گوئزه                   کیم اولسا تاب ائله مز چون شراری الده ن آلیر
    چئخاندا سئیره هاچان ئول نیگاریله مهجور                       بوله رسن ائونداکی صبر وقراری الده ن آلیر        
     
    18
     
     
     
     
     
     
     
    توئکموشدی باد صبحیده یان یانه ساچلاری                      دوئده ردی بیر باخیشلا گوئزی قانه ساچلاری
    آباد ائویم یوخویدی توکه نمیشدی طاقطیم                        ویران ائوی ائدیب داها ویرانه ساچلاری
    عنبر گئتیرمه چین ختن ده ن موسافریم                           ائوندان گوئزه ل عطیر وئریر هریانه ساچلاری
    بیر لحظه ایله قلبیمه جان گئلدی اییله دیم                       عیسی صفت اینان گئتیریر جانه ساچلاری
    آیاپری دی حوری دی یا هانسی بیر گوئزه ل                          دونیا بویی وئریلمه دی اینسانه ساچلاری
    کوی وفاده توپراقا دوش سورمه چک گوئزه                         جان ایچره جان آلیر هله جانانه ساچلاری
    شهلا باخیشدی ئوزدی حمیرا قاشی کمان                             طوبی قدی ،خطر وئریر ایمانه ساچلاری
    مین جان دئدیم وئره م منه بیر غمزه ایله باخ                      وئرمیر بها ئو عهده ئو پیمانه ساچلاری
    الده ن گئدیبدی تاب وتوان ،ائلیییب باخین                        بیچاره کونلومو داها دیوانه ساچلاری
    مهجور گوئیا سنه داه ایله مه ز وفا                                        عومرون حقیقتین ائده رافسانه ساچلاری
     
     19
     
     
     
     
     
     
     
     هیچ بیروجود آفت هیجرانه دوشمه سین                                دارکمند زولف پریشانه دوشمه سین
    ظالیم فلک گوئتئرسون الین اینتیظاریده ن                            مجنون ئولوب طریق بیابانه دوشمه سین
    ترسا گئله نده یوزیوزه ناز ائدسه بیر زمان                                 جان تیتره دیب رذالت صنعانه دوشمه سین
    بیما رگوئز باخاندا اینان جان آلار ولی                                          قان توئکمه نین بلاسی گئلیب جانه دوشمه سین
    یوخموش وفا اینانمیشام آخر جفایه من                                    هیچ بیر بشر منیم کیمی دیوانه دوشمه سین
    ئول نازیله ن ئوغمزه سی ایمان آلیر باخین                               آفت نیگاریده ن نئجه ایمانه دوشمه سین
    جانیمده بئسله دیم گوئزه لین هرنه دردی وار                           دردو بلا ئو حضرت جانانه دوشمه سین
    ئول غمزه وخرامی سالیر اختیاریده ن                                       کیمدیرباخا ئوغمزیه یان یانه دوشمه سین
    مهجور کیم قوتاردی ئوزون زولف یاریده ن                              بیر کیمسه سن کیمی غم دامانه دوشمه سین
     
     20
     
     
     
     
     
     
     
     
     
       زولف نیگار آلمیش الیمده ن قراریمی                           سالدی بلایه باخ بو دیلی داغداریمی
    هیچ لولمه زیدیم آخرئولار بیوفا منه                                      الده ن آلار جفائیله عیش بهاریمی
    بیلمه زمیدیم ایچیرده جک آخیرده شوکران                    هانسی رقیب ایله دی مظنون نیگاریمی
    هی دولدوراردی باده ایچیرده ردی کامیمه                        دیلداریده ن کیم الدی منیم اعتباریمی
    ایندیسه ائدمیشه م سرکویوندا اعتکاف                            ئولسون کی شاد ائده بو دیلی دیل فیکاریمی    
    دیوانه گئدمه دوئزبوگوئزه للر جفاسینه                              دیوان آلیبدی ظولموله ن الده ن شیکاریمی
    یئغمیش جفانی بیر یئره نمرود اودلامش                             هم تاولاییب آتیب ئودا سانکی وقاریمی
    چمخموش جفاسی هیچ یوخوموش ئوندا بیروفا                 حسر ه ت چکیب گوئره ن میه سویلور عذاریمی
    مهجور سویله گئلمه سین اغیار کویونا                                  گوئرمول له رظولموده ن گوئیه قالخمئش شراریمی
     
     21
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    ساقی گئتیرپیاله نی دولدورخومارائله                                 دهرایلییه ن جفاله ری بیرآشکارائله
    بیر دوره وئرپیاله ئوره ک له ریارالی دی                           مرحم چئکیب یارانی دوئزه ردیب مهارائله
    بئسدیر آپاربوهوشی باشیمدان شرابی وئر                         بیزله ن ئوره ک اصاله تینی سازگار ائله
    چوخداندی چئک میسه ن باشیمی داره روزگار                ال چک داها بوظولمو قوتار بیرجه عار ائله
    ایقبالی آختاریب دئیه ره م روزگاریده ن                         بئیدیر بو خلقی مرکب بخته سوارائله
    باخ گوئر نه جورچئکیبدی بیزی دار ذیله ته                   رحم ایله گئل عداله تیوی برقرار ائله
    سئندرطلسمی کئس ئو کمندین چکامه سین                الده ن قرارین آل ئونی بیر داغدار ائله
    منده ن آلیب اصاله تیمی ئولموشام اسیر                      آزاد ائدیب  منی ئونوداشرمسارائله
    سوندورجفانی ائد من مهجورا بیر وفا                            هم آت کمندیوی منی ائوندان شیکارائله
     
     22
     
     
     
     
     
     
     
    بیرسویله دیم ئوقاشی کمان ایله دین نه دیر                                 بیرسویله دی گوئره ن میسه ن آخر کمانه دیر
    بیرسویله دیم ئو کیپریگیوین اوخ جفاسی وار                            بیرسویله دی ئوره ک ئونا باخسان نیشانه دیر
    بیرسویله دیم وفا نه گوئزه ل میش نیگاریده ن                           بیرسویله دی وفا سحری ظالمانه دیر
    بیرسویله دیم تحمل ئولار دار زولفووه                                          بیرسویله دی ئولارداکی جان عارفانه دیر
    بیرسویله دیم ائدیب منی آواره گوئزله رین                                 بیرسویله دی بورسم صغیر زمانه دیر
    بیرسویله دیم ئولارکی بوغمده ن کنار ئولام                                بیرسویله دی بوغم ئوزی بول بیرگمانه دیر
    بیرسویله دیم نه قدرئوتوروم اعتکافیده                                      بیرسویله دی بویول هه له اول بهانه دیر
    بیرسوله دیم ئوزولفو قئرشدان آچام ئولار                                   بیرسویله دی ئو آه چئکیرسن کی شانه دیر
    بیرسویله دیم ئولارمن مهجوره التیام                                         بیرسویله دی ئوره ک یاراسی شادمانه ردیر
     
     23
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    بیرسویله دیم رقیبیمه چوخ نازائدمه سین                          بیرئوزگه نین سراغینه پرواز ائدمه سین
    سالسین مهاره ائوچماغایوخدورفضایئری                            لازیم دگیل داه میضرابینی سازائدمه سین
    اندازه یاخشیدیرکیمه اندازه سین بوئله                              بیریئر توتوب جهانی براندازائدمه سین
    هرکس بولوراگربوله جاخ جایگاهینی                                   مینت مذافی بئسدی باش افراز ائدمه سین
    قال ومقال گئتدی ائوتورایستراحته                                     سوندان گئلیب مقاله نی آغازائدمه سین
    هر بیرکسین ایناجینا وائراحترامیمیز                                   بیرکیمسه نین اینانجینا انبازائدمه سین
    تقلیدی داه قوتار نئدی بوجبراختیار                                     تفسیربئسدی فیکرینی دمساز ائدمه سین
    مهجورچوخداگیئزلینه سالما مرامیوی                                    آچ سینه وی کی مخزن هرراز ائدمه سین
                                                          
     
     24
     
     
                                                                          
                       
          
     
     
     
    دئدیم آخ کعبیه بیر وعده نماز ایله میشه م                           دئدی سجده ن ده دئدین قاشه نیاز ائله میشم
    دئدیم آخرنه دی بوصورت وروخسارمهین                               دئدی آی چئخمادا بیر باخ ئونا ناز ائیله میشم
    دئدیم اوخ کیپری گیوین ناوکی جان اینجیدیری                     دیدی بیرباخ ئونولان عاله می ساز ائیله میشم
    دئدیم ئول سروقدین جانی سالیر تشویشه                               دئدی طوبادان آرا قدی فراز ائیله میشم
    دئدیم ئول وصف کی کویوندا سالیب ول وله لر                         دئدی جان سایه له رین بنده نواز ائیله میشم
    دئدیم آخر بوروالیله دولانماز گردون                                        دئدی گردونوداچوخ سوزوگدازائیله میشم
    دئدیم آرامیم الیم ده ن گئده لی چاره نه دیر                            دئدی بیرغمزه دی نازیله غماز ائیله میشم
    دئدیم افسانه دی داه کویووا بیرده دولانیم                                دیدی یوخ قلبیوی تدوین جواز ائیله میشم
    دئدیم آخرمن مهجورو سالیب درده گوزون                               دئدی باخما گوئزو وو درده داماز ائیله میشم
     
     25
     
     
     
     
     
     
     
     
    خومارجانیله سجاده سازگار ئولماز                                     قار ئولسایئرده گول آچماز گئلیب باهار ئولماز
    ریا وزهد وتظاهر کمینه ائیله سه ده                                      خراب مست دانیشمازسا آشکار ئولماز
    بهای جان حقیقت طریق دیر زاهد                                       یالانچی وعظیله حق وارد مدارئولماز
    طواف کعبه نی زاهد گئتیرسه ده یئرینه                           داش آتماغیله رجیمه مرام دارئولماز
    نه دیر ئو دانه ی تسبیحه سالمیسان رکعتی                        حقین ثناسینه کی دانه وشمار ئولماز
    اگیل ائوزان یئره تعظیم ائیله ترازونی ایگ                          جهان فراخیدی زاهد بوقدر دارائولماز
    فراخ سینه بیر عالمدی خلق ائدیب خالق                            بوعالمین آتینا محتسب سوار ئولماز
    یئخلسا زاهد اگرمرکب جهالتده ن                                     یانارشرارینه ئود قورتولار شرارئولماز
    گرک دی ال قویا مظلوم ظالمین کوکونه                             بو کوک قئرلماسا مهجور غم مهارئولماز
     
     
     26
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    شهلا گوئزون شراره سی ئود ووردی جانیمه                             بیررعشه وئردی غمزه ی چشمین روانیمه
    الده ن آلیرقراریمی طاقت کوئچوریئره                                      تاثیر ائدیر ئوغمزه له رین دیل بیانیمه
    قاش ئولمادا کمان گوئروره م کیپریگین سوزور                           ائدسین نشانه یوئخدی مهاریم امانیمه
    شهلاگوئزون بو جانیمه ئود ووردی رحم ائیله                               سالما کمند زولفه  جفا بئس نهانیمه
    صوبحون یئلینده خرمه ن زولفون ئوتور یئله                               ائولدون اسیر سوئله مه باد دمانیمه
    جانان آلاندا عهد دئدیک یبز اسیرینیک                                     باد دمانی غیظیله قارشید ما جانیمه
    ئول سرو قد کی بیز ئونا تعطیم ائدیرمیشیک                              بولمه روا رسوخ ائده حرمان جهانیمه
    بیر آن خرام یولدا قدم آتماغین گوئزه ل                                    بئسلیر صفا ئوره ک ده نهان وعیانیمه
    مهجورسویله ئول گوئزه لین حسن مدخه تین                           حدده ن آشیب گلنمیری شرحی زبانیمه  
     
     27
     
     
     
     
     
     
     
     
    ئولابیرجام وبیر دریای می بیرکاسه ی باده                           بولاردان آیری بیر اندیشه ئولسا وئر گئده باده
    داها واعظ دگیل لازیم ئوتوردریا کناریندا                             طلاق ائد هر دونیا وار قلم چک ملک وهرزاده
    نه لازیم موعظه واعظ چکیل قوی مست اولاخ سئنده             دولاندیر محتسبله فلسفه ن بوپاسلی دونیاده
    بیر آن منله ن گئلیب میخانیه بیر کاسه می ایچسه ن            اله هوشون گئده هیچ سالماسان منبر سوزون یاده
    باخارسان حوریله ر جام بشارت الده مجلسده                        ساتارسان دینیوی صنعان کیمی سئنده ئو اثناده
    بیزیم خالق سیزین خالقله چوخ فرق ائلییر زاهد                     یئتیشمه ز زاهدا خلاق ،تذویرئولسا فریاده
    صفالردیر می مطلوبو تعظیم ائیله دیر زاهد                               ده رین ده ن باخ صفایه باش اگیر هم سرو افراده
    اگرسوئز بیر ئولا جان بی ئولا هم جان وهم جانان                     اینان احرام ائو لار ساقی دیئیر طرف مصلاده
    کمالات یقین الهام ئولوب مهجوره ذن ائدمه                              گئدیب لیلاسی الده ن ئوز قویوب اوهام فرهاده  
     
     28
     
     
     
     
     
     
     
     
     جمال حضرت جانان بیزیله همد ه مدیر                            کمال عیش حقیقت بو گون فراهم دیر
    نیگاروجام می وباده ووصال وجود                                     فقط بو دوریده بیرجام جم ئولا کمدیر
    گمانه سالما کونول بیروفاقه راضی ئولار                              آچیل کونول له دولان بیرجه گوئر نه عالمدیر
    بو ،یوخ کی زاهد وواعظ دوای درد ائولاجاخ                         اینان صفا یئلینین بیرصفاسی مرحم دیر
    نیگار شوخیله بیر قول بویون ائولوب گئز مه ک                    کمال شکرعباده ت ده بیرمسلم دیر
    جهانی خلق ائده نه ئولمیون وبال وجود                                 حصول خلق جهان نه غمیله ماتم دیر
    بصیرت ئولسا گوئره رسن کی عالم حی ده                             بساط عیش وصفادیر فقط نواکمدیر
    بیزیم ده عیش وصفا وفراخ بزمیمیزه                                      نیه بو زاهدوبو محتسب  مزاحمدیر
    چاغیئری مجلسه ساقی یئتیر ائوزون مهجور                        بو دور جام شراب ایسته سه ن دمادمدیر 
     
     
     29
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    جفالر چئکمیشه م خارمغیلانلار باتوب جانه                    قورتولموش طاقه تیم ساقی یئتیر بیردادلی پیمانه
    مصلائیله مسجد ده ن کلیساده ن ده ال قرمیش             صلاحیم ئوندادیر گوئردوم ئولام مفروش میخانه
    نه جان راضی نه گوئز راضی نه دیل نه آیت ایمان             مین ایللیک بیر عبادت گوئر نئجه سون وئردی صنعانه
    دمادم وئر ایچیم ساقی یوباتما مست مست ایله               آپار اول عالمی گئزدیر ئولارخلق ئوردامستانه
    میسر قئل منه طرف چمنده بزم لاهوتی                         ئولام حوری لریله سون وئره م بزم پریشانه
    ئولابیر آرخ کناری پهن ائده م بیر عیش ونوش ئوردا        یادا دوشمه ز داها کاخ مداین یا کی ویرانه
    دوتابیرالده جام می بیر الده خمره ی باده                      نثارباد ائده زولفون ،وورام اول زولفونه شانه
    نجورترسیم ائدیم ساقی بومجلس ساحه سین سویله      ئویئرکی ئوردا شامل دور بوتون الطاف جانانه
    ئو محفل ساحه سین مهجورولان قورموشدوجانانی         وفادار ئولدوجانانیمده منده عهدو پیمانه           
     30
     
     
     
     
     
     
       
     
     
    یئتیرجام دلارامون بوگون محفل مهیادور                          یئغوب دورینده جانان جانلاری مجلس دلارادور
    گئتور اثنای مجلسده دولاندورجام جم گوئرکی                 چئکیب ال دهریده ن هرکیمسه وائر اوقات یغمادور
    دولاندورمی کوپون ،دولدورما می حبانه حبانه                      کونول لر قطره ده ن دویمورئونا مطلوب دریادور
    نه لازیم ملک اسکندر اولا اسکندر فاتح                               منه بیرکاسه ی باده فراتر ملک دارادور
    بوعقل الده ن آلیرآرامش ابناء دونیانی                                   چئکیل میخانیه ساری جهان جان مسیحادور
    جهانین ساحه سی بیر قلب دیربیر گوئز دوبیرجانان                 نه مسجد نه کلیسا ،دیر ،نه طرف مصلادور
    دولاندورکاسه ی جمشید ده ناب دلارامون                            بوتوپراغدان دوئزه رمیش نه رزسرخ مطلادور
    ائوزوم یاریمله اگله شدیم دولاندی باده ی احمر                    آچیخ بختیم ائوچوب گوئردوم فراتر مرغ عنقادور
    همای بختی مهجورون بلی عرش اصالت ده                            حقیقت دیر بوسوئز جامیم اینان پهنای مینادور
     
     31
     
     
     
     
     
     
     
     
    چئخمادئدی شیکاره ئولارسان شیکار ئوزون                                 طاقت گئده رئولارسان اسیر نیگار ئوزون
    ائتمیش کمین یولوندا توکوب زولفوعارضه                                    کیپریکده ن اوخ آتیر گوئره سن آشکار ئوزون
    مخمور گوئز له غمزه ائدیب باخسابیر کسه                                     طاقت گئدیب اسیر ئولار ائدمه ز مهار ئوزون
    بیرده ن گوئررسه ن آ تدی کمند فلاخنی                                       دام کمند یده ائله مه بیقرار ئوزون
    کوی نیگاره قویسا قدم کیم گره ک بوله                                         جوروجفائیله ائده جاخ سازگار ئوزون
    یوئزله رجه سن کیمی ائو گوئزه ل جان فداسی دی                        جانلار گئدیب یولوندا ائدیبدیر نزار ئوزون
    دامان وصله دوشمه ،اوزاخدان ئویاره باخ                                       عامل ئولان وصاله ائدیب انتحار ئوزون
    لذت ئودور همیشه سوسوزلوق چئکه کونول                                  فرهاده باخ بویولدا ائدیب نامدار ئوزون
    باخ بیرساغا سولا گوئتور بیربوسه یاریده ن                                   مهجور ساخلا ئول دامازی یادگار ئوزون 
     
     32
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
      داها مجلس مهیادور دء کی پیمانه لر گلسین                           صفای مجلسه جان وئرمه گه جانانه لر گلسین
    دولانسین جام صهباله ر توکولسون باده لر جامه                         رقابت دیر دمادم می ایچه ن مستانه لر گلسین
    آچوب زولفی شررفامین گوئزه ل بیر حورماواده                          رقیب ایستیر شرارزولفه الده شانه لر گلسین
    وصال یاریلن درس فراغت هیچ روا ئولماز                                     فراقت کامینه نایل ئولان دردانه لرگلسین
    ندیر بوشاه ودرویش وگدا وحاتم طایی                                  بولونمه ز هم گوئرونمه ز عارف شاهانه لر گلسین
    ئولانمازعقلینن معنای وصل یاربیر یئرده                                        ویصال یارایچون عقلین آتان دیوانه لرگلسین
    بوبیرپیمانه دیر وجدئولماسا ئولمازحقیقت فاش                    حقیقت ساحه سین درک ائلیین افسانه لر گلسین
    اولا واقع اگر واقع،،دانانماز واقعی بیرکس                                 ئوواقع ئولماغا واقع ئولان هم شانه لرگلسین
    داها مهجور هیجران کوچه سینده ن ال گوئتورقویما       ویصالین کوچه سین فتح ائدماغا بیگانه لر گلسین           
       
     33
     
     
     
     
     
     
     
     
    نازین چئکیم نه قدرنیگاریم یورولموشام                              الده ن گئدیب داه صبر وقراریم یوئرولموشام
    آچدین ئوقدرزولف سیاهی سحرچاغی                                  صف صف دوئزه م ئوساچلاری یاریم یورولموشام
    گوئندوزله ریم ئولوبدی قارا زولف تک گئجه                         تشخیص یوخدی لیل ونهاریم یورولموشام
    گوئردوم یول آشدون آخر ئوزون بیقراریوه                            چوخدانکی یوخدی کویه گزاریم یورولموشام
    چوئخ سویله دیم نیگابی گوتور روی ماهیده ن                        گیزلینده قالدی ماه عذاریم یورولموشام
    چوخ طعنه لر وورور رقبالر دوئزه نمیره م                                شوریده دیلده یوخدی مهاریم یورولموشام
    هیچ وئرمه دین ئودامن امنینده بیرپناه                                    یاندیردی داه جهانی شراریم یوئرلموشام
    ئولمازمیدی ئوماه سیر ائله سین وفا                                          تحلیله گلدی جان نزاریم یورولموشام
    مهجورابیر عنایت شاهانه قئل گوئزه ل                                     یا این کی قائز الینله مزاریم یورولموشام
     
     34
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    طرف چمنده خوشدو نیگاروشراب ئولا                          نهرین کناری هم گئجه بیر ماهتاب ئولا
    گیئزلینده توت بساطی اگربولسه محتسب                      قورخوم بودورکی محفل جانان خراب ئولا
    عیش وبساط عیشه گرک انگه ل ئولمویا                         دوربساطه اگله شن عالی مآب ئولا
    قورمجلسین گئتیر یاخینا خمره ی شراب                      مایل خم شرابه مگرشیخ  وشاب ئولا
    ساقی گلنده مجلسه شرط ادب ئودور                           مجلسده ئولماسین کی شرابه عتاب ئولا
    حوری الینده ئدسه تعارف می وصال                             بی اختار آل می ای گر هم شهاب ئولا
    زاهید بیزیم سراچه میزین عیبی بیر بودور                  لازیم دگیل سرا،،یئریمیز قوی تراب ئولا
    ایمان گئدیر گئتیر یولا سال بیرده محفلی                   جامین دولی عصاره ی پاک گلاب ئولا
    مهجورومفتخر ائله ناب وصالیوا                                    قوی زاهدین دئدیکله ری دوغروعذاب ئولا
     
     
     35
     
     
     
     
     
     
     
    بیئرده گئل نخچیرگاهه صید ایچون صیادیم ئول                       آت کمندین بوینوما ئوگره تمه گه استادیم ئول
    وئر اجازه من هوروم زولفون چئتیندیر اینتظار                           هم سا لیم ئوز بوینوما پرگاریده آحادیم ئول
    من هوای کوی یاریمد ه گرک پروازائدیم                                  آسمان وجدیده جانیم آرا فریادیم ئول
    هر رقیبین جامی دولماز بوشراب عهدیده ن                               دوئرموشام عصیان قباقینده ،بیرآن فریادیم ئول
    یا ترحم قئل قورتارهیجرانیده ن دیلداده وی                                یا جفا گوئسته ر مداردهریده بیدادیم ئول
    سوئله من شیرین ئولورسام جان فداکیمدیرمنه                       توت الیمده ن سوئله شیرینیم  منیم فرهادیم ئول
    قید ده ن چئخدئم منه ئوز دینیوی تکلیف رائله                           باغلا ایلقارین عیان سوئله گلیب منقادیم ئول
    کوی وصلینده کی واقف سن ائوتوردوم چوئخ زمان                غملی مهجوره م اگر لوطف ائله سن غمزادیم ئول
     
     
     36
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    رحم ایله مه ز گوئزه للره هیچ یوخمو اعتبار                              هیچ بیر گوئزه ل سیاقینا آندیرما اختیار
    ئوز ئوزلو چئخسا سنله ن اگر کوچه باغیده                                وئرسه ن سلام آلماسینا قالما اینتظار
    کبریله گوئر قدم قویاجاخ طرف گول شنه                                  یاس وبنفشه سونبولی ایلیرسه داغدار
    سرو قدین چمنده سالار سرویده ن آرا                                       چوخ ناز ائده ن گئدیب بویولی تاپماییب قرار
    هربیرقرارایچون بوطبیعت ده شرط وائر                                          سنده ن ائوتور دوزه رتمه ییب آیری بیر مدار
    هربیرگوئزه ل طبیعه ته بیر لوحدیر ولی                                      مغرور ئولان روال آتینا ئولمیوب سوار
    گئلدین ایاخلادین چمنین گوللو بارینی                                       بول کی چمن پوزولمادی وائر آیری بیر بهار
    دامانی یولدا گئلماغیلان دوئلدوئروب گوله                                  ایله نثار ساغ سولا ،آدساخلا پایدار
    مهجورون اینتظارینی چوئخلار چئکیر گوزه ل                            سیز له ن بیرآز کونوشسا ائدین فخر وافتخار
     
     37
     
     
     
     
     
     
     
     
    روزگارین مهدی هیچ ئولمازبیرآز آرام ئولا                                گوئرمه ییب بیر کیمسه دونیا عهدینه خوش نام ئولا
    بیرعروس پیردیر بوروزگار خوش سیر                                        وئرمه ییب بیر کیمسیه رخصت قرین کام ئولا
    ایله ییب هرکس ئوزون مشتاق وصل روزگار                             ئولماییب نایل مگر سرگشته ی  آلام ئولا
    وحشی بیر سامانه دیر بوروزگارین گردشی                              ایله مه باور بووحشی دامه دوشموش رام ئولا
    ال وئره ر هر بیرکسیله غمزه سی مین نازیله                           گوئرمه دیم بونوعروسون حجله سی انجام ئولا
    سعی ائدیب دونیا یولون هموار ائده ن بیهوده دیر                      ترسینه یول باشلیان اینسان گره ک دیر خام ئولا
    قورما بودونیائیلن بزم شراکت یوخ وفا                                       زهر ایچیرده ر کیمسیه بونلان شریک جام ئولا
    کاروانیلان دولان یول پست وهموارین اینان                              سعی ائله یوللار صفا ومروه سی احرام ئولا
    پیره دء مهجورولان دونیایه قورسون محکمه                             هم عدالت حوکمو دونیایه گره ک فرجام ئولا
     
     
     38
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    وئریب موژده طبیعت گئل ئولوب ایام فروردین                            ائدیبدی سونبول ویاس وبنفشه دهری عطر آگین
    چئخب صحرایه رعناقدلی گول یوزلو ملاحت لر                            طبیعت باغلاییب رعناله ریله تازه بیرکاوین
    دوئزه دیب محفل جانانی جانان می فراواندور                    گئدیب کوسگو گئلیب بارشیق بوعیش وعشره ته آمین 
    ائدیب دشت ودمن دامانی نی آماده ی عشرت                           نظر قئل باغ راغ ایچره شکوفه ائله ییب آذین
    یئتیر بیر باده ی احمر سریر گولستان ایچره                                ائدیر مست عالمی گوللر نه دیر ئو عنبرماچین
    ائدیر مشاطه لر لوح طبیعت له معامل لر                                       گئدیر الده ن گوتورمشاطه ال ترسیملرده ن دین
    گوئزه ل بیر محفل آرالیقدی خلقت اعتباریندا                              مگر بیر ئوزگه معنا وار قورولموش آیری بیر آیین
    ئولوب بیر آیری بیر خلقت بو اندام جهان ایچره                         گئزیر باخ گوئر نئجه مست وخرامان ویسیله رامین
    گوئتورسنده نیگارین سیره گئل طرف گولوستانه                     بو باغ وراغ سنلن یارایچون مهجور ئولوب تزیین
     
     39
     
     
     
     
     
     
     
     
    صبا گئتیر بیزه کوی نیگاریده ن خبری                                   گئده نده هم دء من دیل فیکاریده ن خبری
    آچاندا زولفونو مشگین گئتیر بیزیم سمته                                کی بلکه بیزده آلاخ مشکباریده ن خبری
    کمال عیش وصفاده ئولان نه لازیم ائدیب                               صباده ن ا ئیستییه من دیلفیکاریده ن خبری
    وجودو فرش ائله ییب قویموشام قده ملرینه                            ایاخلاییر نه بولورداغداریده ن خبری
    رقیب لر هامی کویینده اینتظارچئکیر                                      ئولارئولا من چشم اینتظاریده ن خبری
    مآل اوج سعادتده اوج آلیب اوچاراخ                                          نه لازیمی من بیمار وزاریده ن خبری
    ئونون کی بخت جلوسی سریر بلقیس دیر                                 محالدور آلا من ره گذاریده ن خبری
    همای اوج سعادت سالیبدی کولگه سینی                                    ئولارکی هیچ ئولابیر درد یاریده ن خبری
    مجال وئر هله مهجور فخروناز ائله سین                               ئولارسروری دولاندا قراریده ن خبری                       
     
       40                                            
     
     
       
     
     
     
     
     
     
     
    یارب بوندیر ئول قد رعناده قویوبسان                                دیوانه ائدیب جانیمی فریاده قویوبسان
    احسن دئدیگین خلقتیوه وائردی شعوروم                         خلق ایچره ده بوخلقتی معناده قویوبسان
    طاقت یوخوم ئول چاه زنخدانه باخئم بیر                           ئول خال ندیر صورت زیباده قویوبسان
    محراب عبادت کیمی خم قاشلاری وائردیر                         گویا قلم نقشیوی رویاده قویوبسان
    کیم وئردی خبر دیو تظاهرله ریایه                                     یا لوحونو انظارمصلاده قویوبسان
    زاهد نامازین قئل میری داه کعبیه ساری                           بوجذبه کی اول آیت سیماده قویوبسان
    بیر من دگیلم کعبه ی رفتارینه مایل                                 ئول وصف کی بوآیت شهلاده قویوبسان
    نازیله خرامان گئله گرسوی جنانه                                      بیر ئوندا بولرسن کی نه دونیاده قویوبسان
    طوباده ائییر باشینی معناده دء مهجور                                  بوفیض ندیر سرو دلاراده قویوبسان
          
     41
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    ندیرنازایلیسن جاه وجلال پست دونیایه                  اینان میرسان مگررنج وملال پست دونیایه
    آچیب چشم بصیرت لن نظرقئل کل اکنافه               باخیب گوئرگوئز قباقینده زوال پست دونیایه    
    کیمین آرامشین گوئزلور بوافریت جفاپرور               اینان جانلارگئدیر تنده ن مقال پست دونیایه
    فراخ فیکریلن دولدور شرابی جام صهباده                 تناول ایله هم ائویما مآل پست دونیایه
    بوبیرعین اسارت دیرکی کامین ایستیه ن حتما            دوشه ر چاه زنخدانیندا خال پست دونیایه
    یئغشدئر هربساط ئولسا اگر وار زهد وتزویری                 ریاوزهد آچاردامن مجال پست دونیایه
    بیزیم واعظ تمام میلیمیز بیر جام وبیرمی دیر             ایناندیئرمابیزی واعظ جمال پست دونیایه
    ایچیردیربزمیده جام می مطلوبی حوریلر                  ا ئوپیماده خبریوخدوررمال پست دونیایه
    بولور دونیایولون گئدماخ ندیرگرکیمسه لر مهجور         تامل ایله مز اصلا روال پست دونیایه    
     
     42
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    سرکویوندا یئر وردی منه عین کفایت دبر                       وئره بیر بوسه ئول خال لبینده ن هم عنایت دیر
    دغالردیر یئغلمیش گول ستانینده ائدیر نجوا                  ایاخلیر گوللری بونه رقابت نه دنائت دیر
    گرک دیرکوی جاناندا یساول لار دورا حاضر                   مگر قلب وجناح ومیمن ومیسر رقابت دیر
    نه قدرآرامش ئولسا رهگذارکوی جاناندا                          ئوجانانین وفاقینده جهان ایچره ملاحت دیر
    صباده ن گوئنده ره ر آرامش ئولسا بوی زلفینین              چالیش آرامش ایجاد ئولماغا سئنده ن درایت دیر
    فراخ بالیلن فرش ائله جانین مقدم یاره                             رقیبین آنلاسین جانانه جان وئرماخ شهامت دیر
    ایاخ جان ئوسته قویدوقجا اگر بیرغمزه گوستر سه             مآل وبختیوه مژده بوغمزه بیررضایت دیر
    گئتورساقی بساط باده وجام ومی وحوری                          بوگون طرف گولوستان ایچره بومجلس فراغت دیر
    نه دیر زاهد دئییرسه ن ال چئکه مهجور جانان دان           بو کام عیش وعشرتده بوسوئز  زاهد سفاهت دیر
     
     43
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    آچابادصبایه گرئوزولف عنبرافشانی                                آلارهم اختیارالده ن سالارتشویشه دونیانی
    اسیب بادصبا زولفون پریشان رائله دی ترسا                 نه گوئر بیر آنیده ائددی اسیر ئول شیخ صنعانی
    چکیب سه ن عارضه پرده قالیب محرابیده زاهد            کنار ائد پرده نی زاهدده ن آل هم دین وایمانی
    گوئزه للیک له ردی دونیانی ائدیب محراب جان واعظ         سئنی خلق ائله ییب هم زاهدی هم نازلی ترسانی
    مگرسن کفرائدیرسن خلقتین انعامینه زاهد                        سیزین مکتبده وائردیرگوئزیاشی هم ده پریشانی
    کیمیسه ال چئکه عیش ووصال یاریده ن حتما                   چئکرچشم بصیرت گرآچیلسا چوئخ پشیمانی
    ائولابیرمجلسی ائوردا می وجام ودف ونغمه                          ئوتوردام  می کنارینده بو محفیلده ئوجانانی
    جوانی بی مثال ایله ر ئولا یوئز یاشی گر پیرین                     دوای درد عزلت دیر ائده ر مجذوب اینسانی
    ائولامهجوراگرنعمت سئنه یارومی ومستی                          تئز ئول دوئر  توش یولا هم ترک ائله زهد ومصلانی  
     44
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    خال هندوسی آلیرصبروقرار الده ن اینان                          غنچه لبلر آز قالیب آلسین مهار الده ن اینان
    گر ائده گیسوی تارین صیدگاه ایچره کمند                     سوئله ره م توت گئدمه سین جانلی شیکار الده ن اینان
    آیریلیق لارداه یوغوبدورجانیمی جان وئر منه                   چوخ رقیب ایچره گئدیر صبرووقار الده ن اینان
    ساحت روی مهون بیرئوزگه ساماندور منه                          تئز یئتیرگئدی بوقلب داغدار الده ن اینان
    بیر سئنون وصف جمالینده ن منه سودا گئلیر                 آچ نیگاب صورتی گئتدی نظارالده ن اینان
    فصل عیشو نوشیدور دامان صحرا وچمن                         توت یساط بزمی باخ گئتدی باهار الده ن اینان
    بو تامل  لردگیئل جایز وفای عهد ئیله                              قورتولوب صبریم گئدیرهم جان نیگارالده ن اینان
    دامن لوطفون منه بیرملجا جانانه دیر                               لوطف یار ئولمور گئدیر داه سازوکار الده ن اینان
    ایله مه مهجورچوئخ ائول یارالینده ن شکوه لر                سن سوزون قورتارمامیش چئخدی مدارالده ن اینان
     
     45
     
     
     
     
     
     
     
     
    دیلبری رعنا میی خوشخو بهاری بی مثال                           ئولمایسن اما رقیب وئولماسین هم قیل وقال
    ساقی مه پیکری وئر سین ئومحفلده شراب                         ئوندادیر کی عومر ئولورئول لحظه ده عالی مآل
    ئول حمیرا یوزلفوشهلا گوئزلی رعنا قدلی یار                     یول گئدیر نازلی خرامان باشداتاجی ئوزده خال
    لوطف ائده گربیزله ئول محفیلده هم پیمان ئولا                  می دوداقیندان ایچه م یاددان چئخار حاشا محال 
    بو غنی گولزار وبودیلبر بوجام وبوشراب                            قالی پاک سلیمان ایچره گئل مز بومجال
    ال ئوزادزولف پریشانه یاپیش سال عارضه                          هم طناب دا ر ائله چئک داره جانی آل کمال
    گرمصلانین کنارینده ن کئچه ئول سرو قد                            آیتی سویله ر موذن بئسدی قدقامت ده قال
    بیر کرشمه چشم شهلاداندی عین آرزو                              گر ئولام نایل قالان عومروم داها ئولماز زوال
    سن نیگار شوخیلن مهجور میل ائد جام عیش                بو مجالی ترک ائده نمز کیم مگر ئولسون جهال           
     
     46
     
     
     
     
     
     
     
     
      بیرالده جام  می ئولسا بیر الده زولف نیگار                        گرکدی زاهدی بو سازوکار شکه سالار
    گئنیر بومجلسه ساقی شراب ناب غنی                                بو زاهد ئوردا ئولارسا قئرار نه وائرسامهار
    یئتیرسه کامینه شهد شراب طعمین اگر                              ئولار ئومجلسه دربان همیشه لیل ونهار
    توکنده زولف سیاهین عذاره جان آلیری                              قالارمگرئوپریوش گئلنده صبرو قرار
    یولوندا فرش ائله دیم جانی هرقدم کی قویور                      علاج وصلی توکورجانیمه ئوماه عذار
    آچیر جهان فراخی باهار گول له رینی                                  ئو وقت ائدیر کی منیمله اراده گشت وگذار
    باخیشلاریلا اکیر گوئزله ریمده گلشن راز                             ئولارفنا قالان عومروم اگر قئرلسا مدار
    نقابی سالما ئوزه عارضین محاقه دوشور                                ویا کی گیئز له دی سن ائدمییه ک عذاره نظار
    سنین کمالیوی مهجور گول عذار بولور                                 ائدیب سن آیت شعریله ئول نیگاری شیکار                  
     
     47
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    اله ناز ایله مک ئول سرو دیلارایه گلیر                              کوچه نی خلوت ائدین دامن صحرایه گلیر
    ائله بول رازیدی خلقت ده عیان ئولدی وجود                   رفت وروب ائله یین امکانی کی دونیایه گلیر
    باخ ئورعنا قده مه رویه ئوشهلا گوئزونه                             هم هما قوش باشی اوستونده ئونا سایه گلیر
    سن نه سه ن حور پری یا کی جنانین گولوسه ن                 کی دالوندا ئوقه ده ر حور سنه دایه گلیر
    عجبیم وائر کی قلم قاشلاری کیم لوحه چکیب                     هانسی مشاطه سئنی ائدماغا پیرایه گلیر
    شیخ صنعانیده قویموش سبده ایمانین                                هانسی ئوزله دولانوب بیرده کلیسایه گلیر
    آچما ئول مقنه عنی سالما ئوزون انظاره                                 عین مهتاب فقط ئول رخ مهسایه گلیر
    بوستان ایچره قدم قویسا باخین سرولره                                 مات ومبهوط باخیرلارقد افرایه گلیر
    یول آچین فرش ائدین جانیزی ، مهجورو ایچون                       طرف گولزاریده ئول عهدیله سودایه گلیر
     
     48
     
     
     
     
     
     
     
    گئل مه سین ئول یارافسونگر امانیم یوئخ منیم                        داه داماریمده ن سویارکن بیرده قانیم یوئخ منیم
    بیر ازه لده نازائدیب آلدی الیمده ن جانیمی                              بیر کیریشمه ائدسه گوئز داه آیری جانیم یوخ منیم
    سالدی بیر سودایه کی بیرنازی مین جان ایستیری                            بوعیان سوداسینه آیری بیانیم یوئخ منیم
    سویله دیم حاشا کی گئدمه ای رقیبیم کویونا                              سویله دی آشفته یه م ایندی روانیم یوئخ منیم
    داغ هیجران چئکمه گیم افضلدی نوش ونیش ائده                              وادی حرماندا سایسیز کاروانیم یوئخ منیم
    جان قویوب کویوندا اگله شدیک نشان ونام آلاخ                                گئدی ئول نام ونشان آیری نشانیم یوئخ منیم
    ئول فراخ جان کی آشدیم مقدم رویاسینه                           ایندی داه ناز ائدسه ده بولسون جهانیم یوئخ منیم
    دوشموشم سودای هیجرانه گئدیب الده ن قرار                               لشکر جوروجفا هی لیر امانیم یوئخ منیم
    کوی وصلین یول لارین هموار ائدئیب مهجور گئل                   سویله دیم داه ئولموشه م تاب وتوانیم یوئخ منیم  
     
     49
                          
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    سینه ن ئوستونده ساچان گول گوله ده ناز اله ییر                            گولون آغریندا گولون نغمه سینی ساز اله ییر
    آچیلیب گولشن باغین سینه ن اوسته ن قاپیس                              اسدیریر باد سحرکویی فرحناز اله ییر
    سنبلستان چمن دیر مژه لرباخ بیر ئوزون                                     چمنی ئول قد سروینده سرافراز اله ییر
    عالمین دردی یئغلمیش گوئزووه جان آلیری                                غمزه ی چشم خومارین جانی غماز اله ییر
    بیرهما قوش ئوباشین ئوسته سالارکن سایه                                قلبیوین آرزیسی ئوندان ئوجا پرواز اله ییر
    مقنع سیز چئخما گوئرر  زاهد اگرقاشلاریوی                            تازا محراب تاپیب دینینی آغاز اله ییر
    آت کمندین دوئشه جک حلقه ی دار ایچره جانیم                     نییه جان آلماغا کونلون هله اغماز اله ییر
    چشم بیماریده وائر سانکی ئوره ک درمانیم                             سوزدورئول غمزه وی درمانیمی دمساز اله ییر
    احتیاط ائله قدم توپراقا قویدوقجا گوئزه ل                                قلب مهجوریدی باخ گوئر نئجه اعجاز اله ییر  
     
     
     50
     
     
     
     
     
     
     
    بس کی مشاطه قلم قویدی ئوسیمایه ئوگون                                 کئرخیب قئلدی نازین قاشیوه دایه ئوگون
    ئونداتقصیر دگیل واعظ وزاهد نامازین                                         ائددیلر چون کی ادا کعبه ی رعنایه ئوگون
    گوئسته ریب صورت ماهین کی سحر محتسبه                             گئدمه ییب دیر نامازا سوی مصلایه ئوگون
    منده حیران ئوقاشا  کیپریگه شهلا گوئزونه                                   هانسی مشاطه ائدیبدیر یئنی پیرایه ئوگون
    خالق الخلق ائدیب خلق بوتون دونیانی                                      شان خلقه تده گئلیب خلقه تیوه آیه ئوگون
    دهریده ناز وخرامان دولانرسان گئزه راخ                                   کاش ئولایدیم ئوگوئزه ل کوچه ده همسایه ئوگون
    سن دولانیقجا خرامان قده مین قویدوقجا                                   منده مبهوتودوم ئول قامت رعنایه ئوگون
    غبطه ائدمیشدی چمنده نیه ئول سروسها                                 محو دیداریدی جون ئول قد ا فرایه ئوگون
    صف به صف حور جنان همده کی طوبا مهجور                           گوئرمه دین ایله دی تعظیم ئومهسایه ئوگون
     
     51
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    بیرقاشین سوداسینه  مین جان گئلیرقوربان ئولا                      قاش دگیل محراببدیر محرابه قوربان جان ئولا
    واعظ شهرائیندی ده حاضردی محراب ائلیه                              قاشیوی، شرطا کی سنله ن وارد پیمان ئولا
    تیتره دیر هربیرباخیشدا جانلاری محرابیده                                بیر زمان گیئزله د قاشین محراب رایستیرقان دئلا
    وورموسان موژگان تیرین  قاش کمانینده ن گوئزه ل                    وائریئری کویوندا هرکیم گئلسه بی سامان ئولا
    کولگه سال قوی سایه ی زولفونده آرامش تاپیم                          بیئزده بیرجان وائر ئودا فرش ره جانان ئولا
    وور نه قدری قاش کمانیندور ئومژگانینده ن اوخ                          خوش ئوجان کی جان فدای ناوک مژگان ئولا
    چئخ سحرگولزاره آچ ئول خرمن گیسوله ری                                تارتارئولسون ئوگیسو یئل وورا یان یان ئولا
    قصر آمالینده اوخ آتما ئوقاشلان جانیمه                                         ایسته میر کونلوم ئوقصرین آیتی ویران ئولا
    دردیوی مهجوره سویله ،ئول نیگاریم  کیم بولور                           ناوک موژگانیده ن بیراوخ گئله درمان ئولا    
     
     
     52
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    سحر کویوندا گوئردوم اگله شیب له ر اعتکافیندا                      جفاجابز دگیل لوطف ایله ساخلاجان پناهیندا
    اشیق سال روی ماهینلان قارانلوق لار ایشیق لانسین           مگرفایض ئولابومعتکف لرروی ماهیندا
    نوازش وئر وفا گوئسته ر کمال آیتین بولدور                            عنایت ایله اکرامون مگروائر غیض آهیندا
    چکیب بولبول کیمی هیجران ئوگولده ن بینوا کونلوم               ئولوبدورائدمیاخ سجده بیر آن محرابگاهیندا
    گداچوئخ وائردی کویوندا ،منی عزتله آدلاندیر                          تاپام سامان ئودامان امان وجان پناهیندا
    سحرآچدیم ئوزو گلسین مشامه رایح زولفون                             مگر جانیم تاپا شوکت بهار صبح گاهیندا
    بیزه بیرالطفات ائدمه ک کمال لوطف دیر جانا                            آزالماز بیرباخارگوئزله ن جلال وفرو جاهیندا
    چکیب سن پرده ی هیجران منیمله گوئز آراسیندا                   مگر بیرسحر وائر من بولموره م راز نیگاهیندا
    وفا گوئسته ر جفابسدیر،گوئزه للرده ئولارمهجور                      وئره ر توضیح عدالت گاه وجدان دادگاهیندا 
                  
     53
     
     
     
     
     
     
     
     
       ایکی قاش کنگره ی عرش مساوات جهاندیر                     خم محراب ئوقاشلاردا  نه اسرارنهاندیر
    چوخ دولاندیم تاپام ئول کنگره ی عرشیده بیریئر               گئزیره م هر یئری آواره بوجانیم نه زماندد یر
    سایه سال مرغ هما بختیوی بختیم له قاریشدیر                    قویمابوندان چوئخ اسیر غم ئولوم بئسدی اماندیر
    بیزداها فرش ائله دیک جانی ره کوی وفاده                       گوشه ی چشم غمازیله وفاداری ایناندیر
    کوه قاف ئولسادا عنقایه اگر ال چاتابولسه م                       دیئیه ره م سویله بونه فاصله نه شرح وبیاندیر
    گئده ره م کوی خراباته میستان وجوده                             دیئیه ره م بوشدی جانیم کاسه ی مینانی جالاندیر
    بیرئوگون سوئله دی چوخ دوشمه ئوپیرایه دالینجا             ائشیدیبسه ن دئیه له ر جانلارا بیرآن نگران دیر
    منتظرقالما چوئخ ئول کویدا مهجور صبایه                          بیرقاریشدرسا الین بول کی صبا باد دمان دیر        
     
     54
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    قدی رعناگئلورگولزاره یا حوری حمرادور                       بومعناده پریوش بیر گوئزه ل حورحمیرادور
    قدم قویدوقجاتوپراقه گوئرورسن جانلانیر توپراق            مثال اینکی نیل ایچره گئلور موسی ی سینادور
    یمینیلن یساریندا گئلورسایسیز یساوللار                       بوهانسی شهریارین بختی دور بیربویله غوغادور
    ئوزی رعناقدی طوبا قلم قاش اوخ کیمی موژگان               ئونامبهوتیدورخلقت حقا کی عین رعنادور
    چالیرهربیرقدم قویدوقجا گیسولر مقاماتی                       بصیرت ئولسا درک ائله  ر کیمیسه بونه رویادور
    گئلنده یوئلدامین زاهد قلم قاشه ناماز ائلیر                     چئخیب یاددان داها محرابیدوربویا مصلادور
    خرامان یول گئده رکن غمزه سی توپراقه جان بئسلیر           اینان فرعون ده سویلوربومعجزده بوموسی دور
    اوزونده ن گوئتدی چون حایل ایشیق پارلاندی هریانه           بوهانسی سیردور یارب بوهانسی بیرمعمادور
    اینان مهجوربیرسن سن ئونون کویوندا دوردانه                      وجودون شامل الطاف ئول سرو دیلارادور 
     
     55
     
     
     
     
      
     
     
     
     
     
     
    ئونه دیرغمزه سی آواره ائدیب دونیانی                         رایح زولفو احاطه ا ئله ییب هریانی
    نه دیر  ئوزولفو مشاطه ائله ییب حلقه ی دار                  ایله شیب توره سالیر یولداگئله ن اینسانی
    ئو پریزادیدی گویا نه کنیز بهرام                                   یا کی وامق یئنه رویاده گوئروب عذرانی
    نه بولوم بیر بئله آواره گئله ن مجنوندور                       کی گوئره ن میر ئوبویوک قافله ده لیلانی
    یا کی ترسادی گئلیب دامنه ی صحرایه                         سالا بیرغمزه ی چشمیله تورا صنعانی
    بئله واقفدی کی مینله ر جه اگر عابد ئولا                   وئره جک له ر موژه نین بیراوخونا ایمانی
    کیمدی محرابه قویار آنلینی گر روئیت ائده ر            سجده حالینده ئولاندا ئوگئله ن ترسانی
    جان گرکدیر ائده سن فرش قدوم جانان                    بلکه بیرلحظه زیارت ائده سن جانانی
    گئلدی گولزاروچمن سئنده نیگاریله یئتیش           تازه لندیر یئنه مهجور گئچن پیمانی    
     
     56
     
     
     
     
     
     
     
     
     
       زولف چمانی  نی آچاباد صبایه گر                              مست مشام ئولا بولوره م یولدارهگذه  ر
    صویحون طلوعی ئولماداگئل دوئر سوراغینه             یولدان کدچه نده رایحه سی ئولماسین هدر
    هم گوئر ئونازیله ن یئریسین  باخ خرامینه               هم ایله سرو قامه ته گوئز له ر له بیرنظر
    هیچ گوئر ئوقاره گوئز تاپیلار روزگاریده                   قاشلارکمان ئولا قدی رعناوخوش بصر
    ای کاش ئولایدی بخت منه یاردهریده                     بیرکاسه می وئره رددی ئوجانان نامور
    گوئز یاشبمیله ائیسلادارام کوی توپراقین                بیرلحظه خوش باخامنه گر ئول نکوگهر
    کبروغروریله ن ئولابولمه ز ئویاریده ن                     نازائیسته مک بونوعیله حاشا ئولاثمر
    اوخ قویسا کیپریگینده ن اگر ناوه کین آتا                       حرمه تلیدی ئوناوکه قلبیم ئولاسپر
    مهجورتک گرک ئولاسان حلقه ی وجود                  ئولماز ولا نمی  ئوبلاپیشه ده ن نظر
     
     57
     
     
     
     
     
     
     
     
    آچامیخانه اگر عومرومودربان ئولارام                       گئدمه ره م مسجده داه شادوخرامان ئولارام
    ئوگره ده ر ساقی میخانه نئجور مست ئولام             مست ئولوب جام الستینده من اینسان ئولارام
    حور مه پیکرالینده ن آلارام جام وصال                     زهد الینده ن قوتولوب صاحب ایمان ئولارام
    داه بویوندان آچیلار رشته ی زنار ریا                        دوتارام دامن ساقینی مسلمان ئولارام
    آب زمزه مله نه لازیم ائلیم رکن نماز                         ائده ره م می له وضوعازم جانان ئولارام
    هوش نه لازیم دی کی الده ن آلیری آیتیمی                هوشوباشدان آپاریب می ایچه لی جان ئولارام
    یوخ منه درس ریاوئرمه سن الله زاهد                           تازه قورتولموشام ال چک کی پشیمان ئولارام
    من کلیساائیله آتشکده ومسجده گر                              ذره جه مایل ئولام لحظه پریشان ئولارام
    میکده آچسا وئرین تئز خبرین مهجوره                          می وساقیله گئدیب واردپیمان ئولارام
     
     58
     
     
     
     
     
     
     
     
    جام صهباده گوئزه لدیرایچه سن باده ی ناب                         بیرگوئزه ل دولدوراجامی ئولاسان مست خراب
    گئدمه افسانه ی زاهدله بهشت عده نه                                بیرده گئلمه ز الیوه عهددلارای شباب
    واعظیله ن ئوتوما وعظ خرافات ایچینه                                ئولاجاقسان بوخرافاتیله دیوانه مآب
    آچ گوئزون قورتار ئوزون ئولما اسیر واعظ                             گئل ماغاکوی خراباته بیراز ائله شتاب
    قوجالیق عالمی گئل سن نیه لازیم گئلمه                              قامت فلسفیه ائیندی ائله بغض عتاب
    محفل انسه گئلیب جام آلالی ساقیده ن                              انس توت جامیله هم لیسته وئره باده ی ناب
    بورابیرعالم معنادی کی تزویرئولماز                                              ایله مه ناب وجودون هدف غیض مذاب
    سیر ائله چشم بصیره ت له بو خوش معنانی                          گوئره جک سن شه ودرویش وگدا زیر تراب
    ئولسا مهجوردولاندیرکوپو چیئگنینده مگر                             مست ئولابیرنئچه کس سن آلاسان فیض ثواب
     
     59
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
        سروشیلن ئوگئجه یاخشی بیرقرار ئولدی                          ئونازنین منه بیرآن شرابدار ئولدی
    عجب کی غفلت ایامی چوئخ کچردمیشیدیم                        ایچیب شرابی پس پرده آشکار ئولدی
    تمام درس خرافات زاهدی بوراخیب                                       بیرآیری عالمه گیئردیم کی بخت یار ئولدی
    نه وعظ واعضیلن دیر نه درس زاهدیلن                                  کیمیسه قالدی ایکی قیده داغدارئولدی
    کنشت ودیروکلیسا ومسجدومحراب                                        بیزیم سراچه ده بی نام وبی مدارئولدی
    دولاندی مجلسه بیرده شراب اخگرخو                                    عبا وپهنه ی سجاده گوئر نه خوارئولدی
    تحمل ایله دئدی ساقی شراب منه                                         تحملیله ئوره ک جانلا سازگار ئولدی
    نه لازیم ائله دی هوش ،باشیمین بلاسیدی ئو                           بلا نی باشدان آتیب قلب سازگار ئولدی
    یئتیر دوباره ده مهجوره جام وفیض شراب                                سوئروشسازاهد اگردء شراب خوارئولدی
     
     60                
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    آتمااوخ ای نازنینیم کیپریگینده ن جان گئدیر                        ساخلا ال قلبیم داه ده لیندی بی مروت قان گئدیر
    یاگئلیب گولزاره باش وورسان بیرآز ساخلاش گوئزه ل            هم باخیب بیرآن نظارائد جان نئجه آسان گئدیر
    کاروان ایچر ه ئوتورموش محمل شاهانه ده                                طمطراق وعزتیله خطه ده ن سلطان گئدیر
    دامه نین آچ سیرکه له قوی گول عذار ئولسون کونول                 قوی دئسینله ر لا اقل بوکوچه ده ن جانان گئدیر
    چیله آخشامین قارانلوقلار توتوب اما بیر آن                               ماهتاب ئولدی قارانلوق چون مه تابان گئدیر
    چئخمیسان صیده شیکار ائد قویما الده ن ئوشقونا                      یولدا باخسان ساغ سولا آتلیمدا بیر صنعان گئدیر
    گوئرمه میش هیجرانیدی گوئردوم ئوره ک بی تاب ئولوب            ده رده سالدی جانیمی جانیم آرا درمان گئدیر
    گولستانین گوشه سینده یئر سالیب خوشحالیدیم                      سولدوروب گولزاریمی هم بولبول دستان گئدیر
    ایله تعظیم ایله سین لوطفون ولا مهجور بول                        گئدسه الده ن ،جانیله ن  هم دین وهم ایمان گئدیر
     
     61
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    مجلسده جام باده وجان برقراردی                               گول یوئزله رین صفاسینه فصل باهاردی
    حد ده ن آشیب جرنگ جرنگ پیاله لر                           می ایچمه گه الیله بوغاز بی مهاردی
    ساقی قویوبدی مجلسه حوض شرابینی                            می تشنه سی ئولان هله باخ بی قراردی
    ساغ سول جناح مقلب دوروب الده جام له ر                       دولدورماغا ئوجامی عجب کارزاردی
    هرکس گئلیب بوگون ،دولانیلارایاقده                                چوخدان ممارست ائده ن اما سواردی
    بیرکاسه می گئدیر یئرینه کاسه له ر دولور                        فیکر ائله مه تمام ئولاجاخ ،چشمه ساردی
    بیراوخ دئییب ئوده مده گوئزه بیر نیگاهیده ن                  توتدوم سوراغی گوئردوم ئوسیمین عذاردی
    بس شاد ئولوب دوباره ایچیم باده ایسته دیم                   محفلده شور وشاددو شعف آشکاردی
    مهجوره بیرپیاله تعارف ائدیب نیگار                                    گوئردوم رقیب له ر هامی سی داغداردی
     
     62
     
     
     
     
     
     
     
     
    گئلیر صباده گوئزه ل ایی ئوماه پاره گئلیر                                    بوجورکی بوی وصالی بیزیم دیاره گئلیر
    خبر یئتیشدی ائدیب گیسوانی خم درخم                                      کمندآلیب اله نخچیرده شیکاره کئلیر
    دونن دوشوب تورونا کامیمه یئتیش میشیدیم                                تبارک الله ئوعالی نظر دوباره گئلیر
    هوروبدی ساچلاری گویا کمند ادیب بولوره م                                   بوغازلاری سالاجاقدی طناب داره گئلیر
    مهار  قورتولوب الده ن آتیب مدار آرالی                                          سالا ئوره ک لری بیرآیری بیر مداره گئلیر
    قراروتاب وتوان قالماییبدی جانلاردا                                                بوجانلاری سالا تارشته ی مهاره گئلیر
    یانیبدی مین ئله جانلار شرارفرقتینه                                               دوباره آیریلیقا وورماغا شراره گئلیر
    باخاندایول یئریشی تیتره دیر وجودو بوتون                                    خیال ائدمه چئخیب گول شه نه گذاره گئلیر
    خرام ونازیله گئلمه کده گوئزله رین سوزودور                                   ئوقد قامه ته مهجورئوزی نظاره گئلیر
     
     63
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    سحرگذاره گئلیب گوئیا ئوماه صنم                                    سرقراره گئلیب گوئیا ئوماه صنم
    آچئبدی گولشن وصحرا آشیب شراره ی عیش                   شراریاره گئلیب گوئیا ئوماه صنم
    فرح لنیب خامی جانلار خوش آمد ائلیللر                            بیزیم دیاره گئلیب گوئیا ئوماه صنم
    قوئروقدی هریانا باخسان جهات روی زمین                        بوگون شیکاره گئلیب گوئیا ئوماه صنم
    ساغیلاسولدا یساول قدم قویورآرام                                    ئوزی سواره گئلیب گوئیا ئوماه صنم
    سلام وئرمه گه صف چئک میشیدیلر جانلار                        سلام یاره گئلیب گوئیا ئوماه صنم
    کئچن گئله نده ئوقاشدان چوئخ آتدی اوخ جانیما               بوگون مهاره گئلیب گوئیا ئوماه صنم
    مداریده ن دئدیم آخر چئخیب قرارومدار                           سرمداره گئلیب گوئیا ئوماه صنم
    نه نوع سویله سه مهجور ئول نیگار گئله ر                          دئیین دوباره گئلیب گوئیا ئوماه صنم
     
     64
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    یئتیرشراره ی وصلین سالیب شراره منی                                آتیب جهنم هیجزانه ماه پاره منی
    گئله نده کوی وصاله گذاره چئخمشیدی                                   ئولارکی روئیت ائده ئول صنم دوباره منی
    دوئزه نمیره م داها هیجران پالیبدی طاقه تیمی                        چئکیبدی جوروجفاسی باخون مزاره منی
    یوخویموش آیت مهرو وفاده ن هیچ ثمری                                  هوروب ساچین چئکه جاخ ظلم الیله داره منی
    ترحم ایله سالیب سان فراق کوچه سینه                                    سالیبدی فیکروخیالین گوئزه ل نزاره منی
    رقیب لرله قفاده صفایه مشغول ئولان                                       چئکیربوقلب ملالیله هم قهاره منی
    آلیب وجودومو الده ن یوخومدی تاب وتوان                            چوخ ایسته ییر گئتیره جورینن مداره منی
    چئخادمیشام داه یادیمدان نمازودینی ،ائدیب                          بوآیریلیق اثرینن شراب خواره منی
    کیمیسه لوطف ائده مهجور محض حق وصال                          سحر گئلیب آپارا تاپشیرا نیگاره منی
                                                                           
     65
     
     
     
     
     
     
     
     
    نیگارئوجورکی دئییر هیچ باهار ئولمویاجاغمیش                   بیزیم کونولده داها هیچ قرارئولمئیاجاغمیش
    سالیبدی مقنعه سین آی داگیئزله دبب ئوزونو                  سیاق ئوجورکی دئییر آشکارئولمویاجاغمیش
    نظام سئندی طبیعت پوزولدی گئلدی خزان                       گومان گئلیرکی داها برقرار ئولمویاجاغمیش
    چکیب دی آیت پرگارآیری دایره لر                                     داه کهکشان جهاندا مدار ئولمویاجاغمیش
    گوئزه للیگین نظرائد کبریلن ایفاده سینه                              بو کبرهیچ دئیه سن کی مهارئولمویاجاغمیش
    خرامیلن گئدیرآهوی دشت ،دالداگئلیر                                  شیکارچی،ائله بول بو  شیکارئولمویاجاغمیش
    آتیر کمندجفاسین سالیر سواری یئره                                     بوفیکریلن کی پیاده سوار ئولمویاجاغمیش
    جفاده ن ال گوئتورآخروفاده وائر گوئزه لیم                             محبتیله ئوره ک سازگارئولمویاجاغمیش
    قویوبدو حسره ته مهجورو ئول جفا پرور                                    جفا چئکن ئوره ک هیچ داغدارئولمویاجاغمیش
     
     66
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    گئلین سیر گولوستانه گوئزه للر چئخدی سیرانه                       ووروب خرمن ساچاشانه گئلیرسلانه سلانه
    دئگیب بادصباجانه خبروئر کوی جانانه                                      آچئلدی درب میخانه گئتیرسین الده پیمانه
    ئولوب گول شن صفاخانه آچوب آعوش کاشانه                            کوچوب داه بوم بیگانه ئولوب آباد ویرانه
    نیگاریم گئلدی مستانه فادارئولدی پیمانه                                 دئیون یعقوب کنعانه داه گئدمه بیت الاحزانه
    سالین سین فرش شاهانه گئلیر یولدا ئودوردانه                دولونسون می له حبانه دوئزون یول ئوسته یان یانه
    ئوترسادیر گئلیریا نه سالیب گیسولری یانه                                     خبروئر شیخ صنعانه چئخا صحراده دامانه
    نه دئیر بوسر افسانه سالیرلرزه شیرین جانه                          دونن کی یارهم خانه بوگون دوشمه ندی هم جانه
    دونن ئول پیر فرزانه دئدی ال ساخلا دیوانه                              گئتیرمه یاری جولانه وورارئود عیش پنهانه
    ئولون مهجوره هم شانه گوئزه للرگلدی جولانه                 دئیون مرغ غزل خوانه گیتیرسین دهری سامانه                            
     
     67
     
     
     
     
     
     
     
     
    فراق حضرت یوسف نه جورموش پیر کنعانه                     ئونا تاثیر ائدیب گوئزده ن منه نام ئولدی دیوانه
    چئخیب شیرازه ده ن عومروم ئولوب وحشی له ره مایل           جفاله ر ائدمیسه  ن هیجران یولوندا بوشیرین جانه
    بیز ئوگره تدیک لب جامیله کام آلماخ ئودیلداره                     دوداغ ئوزمه وئریر ساقی می ای پیمانه پیمانه
    هوروک لرهوردوم ئول خرمن کیمی زولف سیاهینده ن           آتوب آخرکمندین صید ائدیب ئولدوم سا بیگانه
    گئتور وئر سا قی سامان ایچیم سرمست ئولوم بئسدیر    نه قه دری گوئز تیکیم بیرجرعه می ده ن ئوتری جانانه
    گوئزومده قالدی حسرت ناز ائده بیرلحظه ئول دیلبر              وورام دست نوازش له ئو قاره زولفونه شانه
    وفا قورتولدی ،می قورتولدی ،داه باغلاندی میخانه                وفادارلیق ئولار درسی کتاب لاردا داه افسانه
    ئولاربیرده گئله ال قوینوموزدا سیر گول شنده             آلاخ می کاسه سین ساغلیق وئراخ هم گرشیده ک چانه
    گئدیب دیر یوخدی ئول ترسا آلا ایمانی جانالاردان                 خبربوسوئزی مهجور بولسون شیخ صنعانه
     
     68
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    یئتیر ساقی ئوره ک تاب ائدمه ییرمی وئرخمار ایله                   دولاندیرجام جمشیدی دمادم بی قرارایله
    گوئزه ل بیر ساحه دیرائدسه تعارف جامی ئول مهرو                    بیئزه بومحفل معناده جامین سازگارایله
    نه جورتعریف ا ئدیم ئول لعل لبده ن خال هندوده ن                    ئوشهلاگوئز حمیرا ئوز فراقین آشکارایله
    فراقینده دولاندیم چوئللری هم دشت وصحرالر                          بوگون ساقی بوآهوی خرامانی مهار ایله
    آلیرطاقت ئوره ک ده ن غمزه سی گام خرامانی                            تحمل ایله ره م قلبیمده سرین پایدار ایله
    رقیب ئوگره تدی ئول گون هورساچین ایله کمندآسا                     آتیب سال حلقه ی دار کمندیله شیکار ایله
    بولورسه گرمنیم آرزیم شیکارئولماغدی کویینده                            دئیردیم آت رقیبی  گئل مرامین برقرارایله
    بوپیمان امضالاندی عالم معنای خلقت ده                                       ئولارکی مست معنادی اسیرزولف یارایله
    ئولارمهجورکام آلماخ ئوآهو گوئزلورعناده ن                                  ئولاراما کی اول وارد دام مدارایله
     
     69
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    دون سروشوم چاغیروب گئل آچیلوب میخانه                        وئریلیر جام ارادت دولانیرپیمانه
    واعظین وعظی خرافاتیدی زاهید ده ریا                                  نه قه ده ر ظولم ائله ییب بوجریان اینسانه
    عالم ذرده یوخویموش بئله بیر مخمه سه لر                              من گوئز آچدیم بئله گوئردوم باخیرام هریانه
    بیرگوئزه ل سیردی گولزارو چمندریر هریان                            دولانیرحوری وغلمان نئجه گوئر مستانه
    ائله بولدوم کی گئلیب نیسیه ئولوب نقد ولی                            هی ووروب سسله دی ساقی توخوما افسانه
    ال ئوزاد نازلی نیگار ال وئره جاخ نازائله مه                               دولانین سیر ائله یین گولشه نی هم هم شانه
    بوراخین محتسبین ذکریله تسبیح له رین                                 ئونونان واعظ ائده عقل له ری دیوانه
    گئل بیزیم محفل انس ایچره قاریش ذیکرنه دیر                          بیرایچیم باده نه قدرت کی وئره راینسانه
    من سروشون سوئزونه باده ایچیب مست ئولدوم                          سویله مهجور مین احسن گئله ئول صنعانه   
     
     70
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    گئل سه رستاخیز هله زاهدیمیز کام آلاجاخ                              ائدیگی ریو و ریاسینه ئوگون نام آلاجاخ
    الده تسبیح گئزیب کوچه ده تزویر ائله ییب                              مین جه تسبیح ائلیه ن ذیکرینه انجام آلاجاخ
    نه بولوم کیمسه بو دهر ایچره وئریب بوخبری                             ذیکروتسبیح له کیمله ر دی فر انجام آلاجاخ
    گوئروشه ن کنده نه لازیمدی بلد زاهید ئوزون                             گوئروسه ن کیمدی خداوندی ده ن انعام الاجاخ
    سن ئوزاد سقالی دراعه نی گئی دستارآل                             جوجه آخیرده ساییلسین کی سرانجام آلاجاخ
    گئدیسه ن کعبه ی تزویریوه احرام ائدیسه ن                                دئیی سه ن بس کی بهشتی سنه احرام آلاجاخ
    گئل منیمله گئداخ ئول کعبه ی بیراهه طرف                                   گوئر نئجه کعبه ی حاضر الینه جام آلاجاخ
    الی بوش کاسه ده قالمیش ئوتانیر بیر نظرائد                                    ئوقیامت ده سنین کیمله ره آلام آلاجاخ
    بئسدی مهجور بیراز گیئزلیده قوی بیلگیله رین                               بولسه واعظ سنه شلاق شررفام آلاجاخ
     
     71
     
     
     
     
     
     
     
     
    جفالر چکدیم ئول وادی ده جاندان دوشموشه م تئز گئل  رمق داه قالماییب شرح وبیاندان دوشموشه م تئزگئل
    دئدی واعظ جفا لذت وئره ر گئدحق یار ئولسون                        یالانمیش لذتی باد دماندان دوشموشم تئز گئل
    منی بیراهه چکدی واعظین وعظی بواثناده                          ائولاافسوس ئونا نام ونشاندان دوشموشم تئز گئل
    سالیبدیر وعده ی بیهوده ی زاهدخرافاته                                علایق له ر گئدیب بام جهاندان دوشموشم تئزگئل
    ترازو بوشداقالدی هرنه کی ائدیم عباده ت لر                   گئدیب عومروم اینان سودوزیاندان دوشموشم تئز گئل
    یلانمیش هرنه ائدیم واعظ وزاهد حضوروندا                       وجودوم داه گئدیب ،روح وروان دان دوشموشم تئز گئل
    ئو ترساشیخ صنعانه نه قدری بخت عطل ائدی               ئوترسالر گئدیب من داه اماندان  دوشموشم تئزگئل
    قارانلوقلاردا بوزاهد دولاندیردی ایناندیردی                    بولورسن بی دوا درده  هاچاندان دوشموشم تئز گئل
    سالیبدی آفت ایمانه مهجوری بویغمالر                         ئوپیرین گوئزله رین ده آدلاساندان دوشموشم تئز گئل
     72
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    فراغت ئولساگئدیب کوی یاره سیر ائده لیم                      سلام وئرمک ایچون ئول نیگاره سیر ائده لیم
    دئییرله کوچه نی گیسوله  رین ائیی بورویوب                   باخوب ئو زولف چم گول عذاره سیر ادده لیم
    فراقینه ائله ییب داه فراغیمیز عادت                                 اقل ،لوطف ائده بیرئول دیاره سیر ائده لیم
    نه قدر قالما خفاده محاقیده ن داه چئخیب                       دوشوب دلینجا سالیب آشکاره سیر ائده لیم
    چه که ک ئوپرده آچیلسین عیان ئولا باطن                        سالاخ فراخ یولون داه مداره سیرائده لیم
    نه قدردالداناخ دام زولفه دوشما ماغا                                   دوشه ک ئوده مده طریق مداره سیر ائده لیم
    رقیب لر هامی کویوندامست ئولوب دولانیر                          صفا وئره ک بودیل داغداره سیر ائده لیم
    مینیب دی فرش سلیمانه زولف ئولوبدی کمند                     آتاندا کیپریگیله ن اوخ شیکاره سیر ائده لیم
    ئولاندا دشت ودمن تازه ،جامه سین مهجور                         گئیه ن ده هم گئله جاخ نوبهاره سیر ائده لیم
     
     73
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    باخ کی واعظ نئجه تفسیر ائله ییرقرآنی                            مین خرافاتیله ائلیر جریان ایمانی
    آپاریرعرش علاده ن بوراخیر توپراقه                                 بئله خوار ائله مه ییب خلق ائلییه ن اینسانی
    آچیب آغزیسن بوراخیر حی بقانین سوزونو                      گئتیریر آیه ائله وصل ائدیرعاشورانی
    بابا قران ائوزی بیرآیت حق دیربشره                                 نیئیه تزویریله بئس فرلادیسان اسمانی
    سنه تاپشیرمادیلاردینی یئغیش دوش آشاغا                    یئغما افسانیه حوریله ریله غلمانی
    گئدی ئول ساحه کی سویلوردون ئوخودما ئوشاغین               داناجاخ گرئوخوسا دینینی هم یزدانی
    بوراخ ئول هوددونی زاغ زیغ کلمه ن سعخه زیوی               داه ئوزاخ لاشدی زمان گئل اوخو علم اشیانی
    بشرین روحوناداه قاوراچکیب اینجیت مه                         ائلی ییب علم داها فتح بوتون دونیانی
    ساخلا مهجور سوزو چوخدا آچیب فاش ائله مه                  حکم تکفیره بو واعظ دی وئره ر فرمانی
     
     74
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    هرکیمه بیر ،شره فی وائر کی ئونون سروه ریدی                    واعظین ده شرفی حیثیتی منبریدی
    درس وتدریسده سوئز قلب ئولا تئز ظاهر ئولار                      واعضین سوئزله ری منبرده هامی سرسریدی
    بیری کرسی اتم دا بیری کرسی فیزیک                                 قباغا گددمه دی هیچ واعظمیز هی گئریدی
    آچیب آغزین دانیشیر هرنه گئلیر سوزلوگونه                      هیچ دئمیر کی بوسوزوسویله مک آیا یئریدی
    نظرینده ائله ییر وعظی عوام الناسه                                    ائله بیروعظ ائلی ییر کی بشرین آخری دی
    بو خداوندی هامی تک تانی ییر تک ده بولور                        بودا سویلور دئییریک بیز سیزه الله بیریدی
    بو دئماخدا سورا حتما ئولاجاغمیش ایکی بو                         بعلی گوئردون دئدی مهدی هه له ئولموب دیریدی
    محتسب له ئوتوروب زادیله شور ائله ییب                            بودا تزویریله زهدیله تظاهر بیریدی
    گوئره سن کیمده دی مهجور گوناهی بونلارین                    من بوله ن دینی معیشت ائلیین تقصیریدی
     
     
     75
     
     
     
     
     
     
     
    آچیلوب زولف سیاهی توکولور یان یانه                                 سپیلیبدی ساچینین رایحه سی هر یانه
    جادوی زولف کمند ائلیییر اینسانی اسیر                               گوئزونون غمزه سی ئودلارکی وورور اینسانه
    بوزمان زاهد ئولا عابدو یاواعظ ومست                                گئله جاخلاربولوره م سیره چئخبب ، عصیانه
    آشکار ئولماسی لازیمدی ئومهسا گوئزه لین                        بوله له ر کی نیه جان بئسلی ییره م جانانه
    صف چئکیب یولدا نه بیر نه ایکی هم چوئخلو رقیب           یئل ا سیب ساچ آچیلاندا ووراجاخلارشانه 
    مئنده میخانیه گئلدیم ئوزومی فاش ائلییه م                        نئیه وئرمیر منه ساقی بوگئجه پیمانه
    رازیمی ائله ملا ساقی اسراروجود                                       آزقالیر جان گئده داه قویما ئولوم افسانه
    من بولن کیمسه اگرعقلیله احراز ئولونا                               هم ئوعقلیله ن اینان کی ئولاجاخ دیوانه
    باخ کی مهجور ائدیب فرش ئووجودون یولونا                     جانینی خط چئکیب عقلینده ئولان ایمانه  
     
     76
     
     
     
     
     
     
     
     
     الیمده بیردولوپیمانه گلدیم کوی انظاره                                ارادت سویله دیم منده ن کوسه ن اول نازلی دیلداره
    ائله بیرغمزه ایله گئز سوزوب منده ن کنار ئولدی                 دوباره دئیدی اوخ ئول کیپریگینده ن بو دیلی زاره
    گمان قاشی یارالدیب خالقی کیپریکده ن آتسین اوخ               بلشدیرسین قانی قانلاره خلقی ائدسین آواره
    منی داه آیریلیق دیوانه لر تک ائله ییب حیران                         نه لازیمدی هله اوخلان وورورسان قلبیمه یاره
    هورولموش ساچلارین بولدوم کمندآسا ئولوربیرگون                   چکه ر بیرمن کیمی آواره نی صید ائله میش داره
    صبا سن هرسحربیز سمت ده ن ئول کویا گئدماخدا              آپاربیزده ن خبرخوش باش وئر ئول غمزه لی یاره
    آچیب زولفون توئکه ،بادصباسئنده گئتیر بلکه                             شفای درد ئولا ئول رایحی بوجان بیماره
    سوروشدوم جایگاه میکده کویوندا هاردای میش                          دئدی ئورداتعارف ائله  مه ز لر باده هوشیاره
    نئجور هوشیاریدوخ بیز ائله دون دیوانه کویوندا                       مگر مهجورو حیران ائدمه دین بیر کوهنه پنداره      
     
     77
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     سجاده نی آتماغلا کی جان جانه بوروردوم                       جان وسریمی میکده ی جانه سوروردوم
    ئول زولف پریشان کی سحرلر سوواشیردی                    چوخ حوصله سایدیم ائله جانانه هوروردوم
    ساقی منی ده جرگه ی رفتارینه گئتدی                          پیمانه لر الده ئولارا باده بولوردوم
    بیرایری عنایاتیدی ئول ساحه ده منده                           بیرباده ایچیب لعل لب یاری ئوپوردوم
    بیرعومر کی حسره تده ییدیم لوطف ئولا شامل             شامل ئولاراخ حضرت جانانی گوئروردوم
    بیرکاسه کی یوخ حوض دولی باده ی احمر                     من باده ی احمرده صمیمانه ئوزوردوم
    واعظ سنیلن زاهده بولوطف ئولانماز                            بیرغنچه دوداغ گوئلمه سینی جانه بوئزوردوم
    هیهات ئوعومری کی سیزینله هدر ئولدی                   فرصت ئولالی ساچلارا دردانه دوزوردوم
    منبرسئنون ئولسون همی تزویروریاسی                    مهجور دء بولسون نئجه مستانه سوزوردوم
     
     78
     
     
     
     
     
     
     
     
    دوئنن میخانه ده پیمانه لر اللرده قالمیشدی                              بومعناده ن کی ساقی دوره ی پیمانه سالمیشدی
    کیمین پیمانی والائیدی لوح ذرده جام آلدی                            کیمیسه لابه ی تزویریلن گئلمیش قارالمیشدی
    گوئروردوم محفل جانانه ده می موجی دریاتک                         تعارف ئولمادی ئول کیم کی دستاره اینانمیشدی
    بو واعظلریدبیضاسی وائر خلقی ایناندیرسین                             بیزیمله واعظین گفتاری مجلسده ئوزانمیشدی
    دئدیم دستاروزناری بوراخ تفسیریوی گیئزله ت                         ئوکی تفسیرواعظلن گئلیب جامی بولانمیشدی
    اصالت جرگه سینده ئول کسه ئواماز عنایت لر                   کی ساقی ده ن آلیب می ایچماغا بیرآن یوبانمیشدی
    باخین بیرالده بوش کاسه بیریلن باده نوش ائلیر                         ئوناجانان جان می وئرمه ده حقا ئوسانمیشدی
    بو نه جمشیدو نه بهرام ونه دارا ونه حاتم                           ارادت گوئسته ریب هرکس میستانه ، قازانمیشدی
    ئوگون مهجورو گوئرموشلر بساط کام می ایچره                بلی ئول لحظه ساقیده ن می مستانه آلمیشدی   
     
     
     79
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    قورولدی خیمه کهسارو دمنده جان فره له ندی                          اسیب بادسحر گولزاریده جانان فرح له ندی
    شتاء گئدمیش گئلیب گولزاره یاس سنبل ونسرین                    فرح زا یئل اسیب آرامشه انسان فرح له ندی
    گئتورقورخیمه نی صحراده هم پهن بساط ائله                         بساط ایچره بساط جام می هرآن فرح له ندی
    اوزاخ دوشموش هزار وعندلیب گلمیش گولوستانه                 قونوبدور بوتیه باخ بلبل دستان فرح له ندی
    کیمیسه باخماسا چشم بصیرت لن گوئره ن مز کی                 گئدیب تزویر وعظ وزهد هم عرفان فرح له ندی
    قارانلوقدان چئخان ،صبح مساگوئرموش منیم کونلوم             تاپیب ایام عیش و نوشیده سامان فرح له ندی
    آچیب میخانه ی  هستی توکوبدیر باده مینایه                               صبا ائدمیش نوازش سیرت ایمان فرح له ندی
    آچیبدیر دفترین مهجور الده باده ی احمر                                جوشور شعرعالمی باخ دفترودیوان فرح  له ندی
     
     80
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    نیگاره سوئله دیم گئل دامن صحرافرح زادور                         آچیب دیر لاله سونبوللر بوتون دونیافرح زادور
    بساطی پهن ائدیب سجاده نی  بیرآن کنارائدیم                     نه گوئردوم عالم معناده ده معنافرح زادور
    دوتوبلار اللرینده جام ایچینده باده ی احمر                        ائدیر هرجرعه سی انسانی روح افزا فرح زادور
    تمنا ائله ساقیده ن نصیب ائدسین می صافی                        اینان ساقی وئره ن ئول باده ی احمر فرح زادور
    ئویان خواب جهالت ده ن بوراخ زهدیله تزویری                   بیزیم معناده هر عینیت ورویا فرح زادور
    بصیره ت گوئزله رین آچ ،بیرنه من دونیا ائدیرتحسین           می وجام سبوده ن عالم گویا فرح زادور
    چکیب لاجرعه بیرکوپ باده نی اوچدوم سماواته                نه گوئردوم خضر جاویدان هموعیسی فرح زادور
    بوتون دونیانی سیر ائدمک جوارعالمی گوئرمک                 دئسینله ر غم یئمه ئول قامتی رعنا فرح زادور
    گئتور مهجوره بیرجامیله مست ئولماز پیاپی وئر                 شراب ناب لاهوتی کی هر آرا فرح زادور
     
     81
     
     
                     
     
     
     
     
     
     
    پیاپی وئر منه ئول باده ده ن مست خومارائله                               گئتورمانع ئولان زهدی حریص کوی یارائله
    نه دیرواعظ ریائیلن تصاحب ائله ییر منبر                                  یئغشدیرهرنه بیهوده بوتزویری مهار ائله
    گئتیر بیرآن صفای مجلسی گورسته ر خومارلانسین                   آچیب دوراعه سین بیرکاسه می له ن برقرارائله
    گئتورشهلاگوئزورعنا قدی ابروکمانلارین                                     کمال خلقه تی زاهد گوئزونده آشکار ائله
    هوروب گیسوکمندآتسین دوتوب واعظ بوغازیندان                    دء واعظ بولمه ده ن بیرغمزه ائد جانین شیکارائله
    قوروب باغداش ئوتورسونلار رقیبان قه ده رشوکت                      گئتورواعظ له زاهد اگله شیکن کارزارائله
    بیزیم دونیاده زهدیله ریانین یوئخدی معناسی                            دوتوب الده صداقت زاهیده سویله نظارائله
    بوساقینین جوارینده نیازئولماززیا ئدمه ک                               جهات شکری زاهد کاسه ی می لن نثارائله
    اینان مهجور وائر قدرت گمال نظم شعریله                              گئتورمین واعظ و زاهد بویولدا میگسار ائله                                               
           82      
                
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    محال ئولمازاگرئول مانع صورت کنار ئولسا                         ایشیق آی تک ئوزو مانع دالیندان آشکار ئولسا
    محال ئولماز اگربیرلحظه لوطف ائدسه گولوستانه               بیزیم بو آیریلیق دردین گوئروب بیرلحظه یار ئولسا
    محال ئولمازاگربذل ائلییه مینای طاقینده                          ئومحراب دوابروده گئلیب زاهد مهار ئولسا
    محال ئولماز اگربیرغمزه ایله مین بلا وئرسه                      ئومین لرده ن بیری درمان درده سازگار ئولسا
    محال ئولمازاگر گیسوچمین آچسا مصلاده                        نمازعصر واعظ موسم خفتن گذارئولسا
    محال ئولماز اگرگود ذنخدانینده می وئرسه                      ئوبیرجرعه می ایله محتسب لر میگسارئولسا
    محال ئولمازاگردیروکنشت ومسجدومحراب                    کلیسا ومصلا شایع وصف نیگارئولسا
    محال ئولماز اگر زولفون هوروب دار کمند دئسه              آتیب افسانه ی آرش کیمی جانلار شیکار ئولسا
    محال ئولماز اگرمهجوره بیرپیمانه می وئرسه                 سرسجاده ده بیرلحظه دیل مست وخومارئولسا
     
     83
     
    میسرئولسااکرروئیت ائلییه ک یاری                       زیارت ائله ریک آدابیلن ئودیلداری
    بوقدربوئزمه دوداغ غنچه لر ئولورمعیوب              ئوگوشه ی لبینن گول بیرآزسنی تاری
    زمانه ائله دی ئول دیلبری خشونه ته سوق            وگرنه هیچ یوئخیدی میل مردم آزاری
    کمال رغبتیلن می توکردی کاسه میزه                  یانیخلی قویمادی آداب می ده غمخواری
    بیزیله دایره سینده یوخیدی شرط سقوط              همیشه اوجه گئزه زردی شکوه افکاری
    مهاره لوطفوله نابین توکردی جامیمیزه              یوخیدی جان وجودوندا ئوزگه افکاری
    گلیردی کوی خراباته واعظ وزاهد                      بو ئی کی حورمآبیدی خلق ورفتاری
    گوئرونمدی بوزه گولزاروصفیده دوداغین             کمال لوطف وصفائیدی جمله گفتاری
    کیم آیری سالدی ئوکان وفا وعزت ده ن              آیین شاییندی بو مهجور خلق رفتاری
     
     84
     
     
     
     
     
     
     
     
    سزاوارئولموشام گویا گئده م کوی خراباته                            ئولام نایل کنارینده ئوالطاف وکراماته
    تاپام عزت کمال عزتینده ن درس معناده                                امیدیم ئولموشام شامل ئودریای عنایاته
    مرادیم سوئله دی بیرآن دولانسین جام صهبالر                  وئریلسین باده ی احمر اینانسین مست عاداته
    عجب شهدیدی ئول باده وجودوم مست کام ئولدی                دئدیم حمدوثنا ئولسون وجودحضرت ذاته
    کیمیسه ایچمه سه ئول جام صهباده ئواحمرده ن                  آچیلمازدیده ی جانی گئنیش خلقت ده آیاته
    الینده جام ئولا قلبینده دیدار رخ جانان                               مباهات ائله ره م ئولسان اگرنایل مباهاته
    دگیل بومسجدومحراب زاهد کان عزت دیر                           ئولانماز محتسب نایل بوامکان ومناجاته
    نه بهرام ونه داراونه اسکندر نه تاج وتخت                              مقامه چئخماساهرکیم یئتیش مه ز بومقاماته
    یئتیشدین اوج عنقاده کمال عزه ته مهجور                            چائغر گئلسین ئوابنالرچکین خط بوخرافاته
     
     85
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    شرارفرقه تین یاندیردی جانی بسدی جانانیم                      وفا گوئسته ر جفابسدیرمنه زولفی پریشانیم
    دوشوب دشت بلاده حاضره م جان وئرماغا لاکن                 قالا آبادئول باغ دیلینده قلب ویرانیم
    ئولاعالم اگربستان وگولزاروچمن   هرگز                             صفا وئرمه ز منه سن سیز منیم گولزاروبستانیم
    کمال لطف دیرقویسان قدم جان ئوستونه جانان                   دئدیم فرش قدوموندوراگرمقبول ئولاجانیم
    گوئزه للر خط وخالینده ن چتیندیر آیری دوشمه کلیک        بودور قورخوم بوهجرانه چوخالسین شورعصیانیم
    سنینله عالم ذرده چکیلدی لوحمیز بیاخسان                      جفالر چکمیشم پاینده قالسین عهدو پیمانیم
    وفاگوئسته ر جفا بسدیر شرارهجریوی سوندور                     دوئزه نمیرداه بوهجرانه اینان قلب پریشانیم
    داها شیرازه ده ن چخدی وجودوم پایمال ئولدی                     یئتیش امدادیمه ای هرزمان روحومداسامانیم
    ائدیب مهجورغفلت بسدی داه ترسای افسونگر                        گئدیرالده ن ئونازوغمزه وه جانیمده ایمانیم
     
     86
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    دوشموشم حلقه ی رندان آراسیندا محصور                    بولوره م ئوزعملیمدیر ائلییبدیر مقصور
    من نیه قاره گوئزون زولفونه تئز آللاندیم                           بولمه دیم بوئله ییمیش سرودلارا مغرور
    ایه بول هرکیمی بیرنازیله زندانه چکیب                          ائله ییب چاه زنخدانیده مست ومقهور
    آچیب ئول خرمن مشگین سیاهین یولوما                       بولمه دیم پهن ئولونان زولفه نه ئیمیش منظور
    دام زولفونده اسیرئولماغیم آرامش دیر                            ئولارام بلکه رقیبین نظرینده ن مستور
    داغ هیجرانی چئکه ن گربئله دام ایچره دوشه                   من بوله ن چوخ ئولاجاخ راضی وشادومسرور
    روزگارین ایشی چئکدی منی ئول داره طرف                    یوخسا من ئولمازیدیم قهر جهانه منصور
    شاکره رم ساقی جان بیر بوئله الطاف ائله ییب                  ئولدی ئول گودزنخده ن بیزه جامی مقدور
    چوخ گئلیب له ر دوشه لر دامینه ئول شهلانین                    سئنه نایل ئولاجاغمیش بوعنایت مهجور
     
     87
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    مثال قامت سروی هزار طوبادی                                       نه سرو،قامتی بالای سرو افرادی
    کمال حسن وملاحت ده کیم برابری یوخ                         جمال ونورووجاهت ده بس دیلارادی
    فراخ سینه سی آوردگاه وصف کمال                                 کمال خصلتی موج عظیم دریادی
    کیمیسه گوئرمیه یازماغلاوصفی ناقص ئولار                       وجودحضرتی قیمتلی بیرمطلادی
    نئجور ووروبدی قلم لوحیده بوحوروشه                            قالیبدی خلق ده حیران بونه معمادی
    گئده نده طرف گولوستانه باخ کرشمه سینه                    نه سرودی نه گولوستاندی بومصفادی
    جلوس گاهی ئولوب عرش تارک مینا                                  تفرج عالمی پهناگه ثریادی
    نمازائدیر هامی محراب گاه ابرویه                                       گمان ائدیربونا زاهید بورا مصلادی
    حضورحضرت جانانه گئل قوناق مهجور                              نظاره ائد کی وجودو بیر آیری دونیادی
     
     88
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    نیگارین ساحه سین درک ائله ماخ حل معمادی                         سر کویینده گوردو م آیری بیرشوریله غوغادی
    آچیبدیر مقنه عه  روخسارمه ده ن نورئولور ساطع                    نظاره ئدمیین بوئلمه ز بو  مه دی یاکی مهسادی
    مثال قامت سروی نظیر سایه ی طوبا                                        معاذالله نه دورطوبا ئوزی خلد ایچره طوبادی
    بت سامر اگرجانین رد موسی ده ن آلمیشدی                         رد پای دل افروز نیگاریم گولشن آرادی
    کمال عزت ومکنت فراخ روح والاسی                                       خصال نیک سیرت ده ید بیضایه دارادی
    چئخاندا سیره گولزاره نظر سال قدافرایه                                  کرشمه ائدمه سی بونازنینین غمزه افزادی
    ئوسیماده ن ئوگوئزده ن ئول وقارقامه تینده ن باخ                    یئرئوستونده ئولانماز بویله ،موجودثریادی
    اگر بیرلحظه گوئز باخسائوسیما منظره بئسدیر                         بوسیمامنظرین سیماسی بیرآیری دلارادی
    اگر مهجور ئولافرصت یئتیر دیداربالینه                                  بیرآن گوئز سوزمه سین گوئرسه ن خراج کل دونیادی
     
     89
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    یغمایه باخ بوحضرت جانان ائدیر یئنه                            زولفون آچبی جهانی پریشان ائدیریئنه
    یول باغلیوب گئله نمییه دونیاسینه                               مینلر جه جانی زولفوله تالان ائدیریئنه
    واقفدی سیره لوح ازلده مقامی                                   ئول سیردیر کی عالمی نالان ائدیریئنه
    بیرغمزه ایله یئغدی جهانی برابره                                جانلارآلیر جهانی پریشان ائدیریئنه
    کویوندا اگله شن رقبا قالدی حسره ته                          دلداده نین وجودونو ویران ائدیریئنه
    محرابیده ن کی زاهد ئوزی چونده ریب ئوزون                 صید وشیکارخلصه ی ایمان ائدیریئنه
    میخانه ده ن چئخان ئوزونه قان خیضاب ادیب                  کیم اینجیدیب کی عالمی القان ائدیریئنه
    جان بئسله دیم وجودونا فرش ایلییم وجود                         مقبول ئولوبدی لوطف فراوان ائدیریئنه
    مهجور وئرسه گرقدحی باده نوش ائله                                 گویا وفای عهدیله پیمان ائدیریئنه
     
     
     90
     
     
     
     
     
     
     
     
    زاهداتسبیح بسدیرذیکرکم بارئولسا خوش                 هم خصوص ئول ذیکریلن بیرنازلی دیلدارئولساخوش
    نم گئده ر گویادوداغدان ایله سن تکرارذیکر                گاه گاه ایسلادماغا بیرلعل نمدارئولساخوش
    چوخ ئوزادما بیرگوئره رسن قئردی زنارین ایپی            ذیکرده خالی زقید وبندزنار ئولساخوش
    ایله مه سودابهشتیله ائده ن اعمالیوه                          هرعمل ئوزجایگاهینده سزاوارئولسا خوش
    سن نه بولدون مستی تکفیر ایله دون اعمالینه       زاهد ئول مست ئول ،فقط هرکیم خوش افکار ئولسا خوش
    زهدیلن تزویریلن  وعظیلن ئولمازسیردار                 پیشگاه حضرت ساقی ده اقرارئولساخوش
    سن ئوزون دریای سالوس وریاده غرق سن                سوئله ییرسن عالم ایچره مست هشیارئولسا خوش
    مست هشیاری بیزیم محفلده گئل دیدار ائله            هم ئوزاخ زهدوریاده ن شرط دیدار ئولساخوش
    بورمه له زنار ودستاری بومهجورون سوزی               الده تسبیحی بوراخ بیرخوش منش یارئولسا خوش
     
     
     91
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    ائله بول زولفون آچیب بادنسیم سحره                      کاش پیغام وئره ردی بوسحرهگذه ره
    عنبرزولف سیاهین گئتیریب بادسحر                        ئولدی درمان ئودلاویز بوگون اشک تره
    سویله ای بادسحرپرده ده قالسین بوناکی                   گئلمه سین ئول قد رعنای نیگاری نظره
    باغبان قده ره م من نه قه ده ر صبروائریم                چوخلی تیمارائده ره م بول ئوتورار گول ثمره
    نه قه ده رآیری دولانسا ئوره گیم بنده دوشوب          بیرگوئزه ل سومه لی همده م دی ئوعالی گهره      
    آیدین ئولسون یولون آرام روان آیت جان                 گئل مه سین آیدین ئولان آیت جانین کده ره
    ائدحمایل قالا آماده ئوگیسوی کمند                           یول خطردیر گوئره سن سالدی رقیبیم خطره
    حافظین حضرت باقی دی امیدین ئونا تیک                 کیمسه ئول حضره ته مایل دی ئودوشمه ز شره ره
    سویله مهجور گئلیر بادسحرلوطف ائله سین                گئدمه سین منده ن آرا گشت وگذاروسفره  
     
     92
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    گئلدی باهار باغ وگولوستانه جان گئلیب                         صحرایه گئل کی توپراقا جان وروان گئلیب
    بیرنازلی یارینن دولانین کوهساریده                                کهساره سال نظرئوناجان عیان گئلیب
    آهوی راغ وبلبل شیدای گول ستان                                   بیرنوع هربیری باخاسان دلستان گئلیب
    فصل شتاء آپارمیشیدی عیشی باغیده ن                            هیچ بولمه دیم بوباغه ربیعه هاچان گئلیب
    گئل دامن طراوت صحرانی سیر ائله                                     یاس وبنفش وسنبل تاج شهان گئلیب
    جان بئسله ییب شقایق وحشی کناریده                             رام ائدماغا شقایقی زولف چمان گئلیب
    ئول سنبلی کی هربیری مژگان شوخیدی                            چشم خوماره دشتیده چون سایه بان گئلیب
    باخ بیرطبیعه ته نه چکیب لوح سبزیده                                 لوحی نوازیش ائله مه گه باغبان گئلیب
    مهجوره وئردیله ر خبرئول گول عذاریده ن                           رعناقدین زیاره تینه شادمان گئلیب
     
     93
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    کمندزولفون آتیب داغدار ائدمه منی                           بوقدرنازائله ییب بیقرار ائدمه منی
    اسیر ئولموشام آخرئونازوغمزه وه من                          قاشی کمان ائله ییب داه شیکار ائدمه منی
    خمارئولموشام ئول گوئزله رین خمارینه من                  شراب هیجریله بئسدیر خومار ائدمه منی
    یئر آچمیشام سرکویوندا انتظار چکم                           بیرآیری قافلیه انتظارائدمه منی
    ئو حول قوه ده قالسان امیدوار ئولارام                         مداره سال جانی بی اختیار ائدمه منی
    گئله نده شوقا خوشام وجدیمی فزون ائده سن             رقیب لرسویونللر مهارائدمه منی
    گئلده کوی وفاقه وفائیلن نظر ائد                                باخیر رقیب نظرده ن کنار ائدمه منی
    آچیب سووورئوگوئزه ل زولف خرمه نین ئولوره م           بوقدر تشنه ی زلف شرار ائدمه منی
    گئلیر سراغیوه مهجور وئر مآل وصال                          اسیر دردوغم بیشمار ائدمه منی   
     
     94
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    گئلیب باهار چولون عارضی باهاره چونوب                      نیگاریمین نظری گوئیا قراره چونوب
    جهات سبزیدی گولزاردی طراوت دی                             سرور وعیش وصفا کوی گول عذاره چونوب
    قئرلمشیدی الینده ن طناب فصل ربیع                            قدم قویاندا ازل جانب نیگاره چونوب
    مشاطه لرهامی آماده دی وئره آذین                                 باهار لوحی ازل باخ کی کوی یاره چونوب
    قلم قلم قاشا خاله گوئزه مشاطه چکیب                              طبیعتین یازی بیر آیری بیرباهاره چونوب
    چوخ ائلیه ییردی گوئزه للر چمنده گشت وگذار                چئخاندا سیره باخیردیم هامی مهاره چونوب
    ئوسیره چئخمادا آی باتمادیدی گوئز ساتاشیب                جمالینه باخاراخ بیرده آ ی دوباره چونوب
    نه قدرنازین آلیم غمزه سین تحمل ائدیم                          گوله نظار ائلییین گوئزله ریم نزاره چونوب
    سحرپیاله گوئتور گئل بیزیله میکدییه                              گوراخ کی خاطر مهجورمیگساره چونوب
     
                 95              
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    یارالدیب الله ئونی غمزه سین روان ائلیه                         بیراوخ کمانه قویوب قلبیمی نشان ائلیه
    رقیب لن دولانیر باغ وگولشن ایچره گئزیر                     منیم ده قامتیمی هجریله کمان ائلیه
    بیئزیم ده صبریمیز آخر نتیجه گوئسته ره جاخ               رقیب قوی هله هیجرانیمه گمان ائلیه
    گرک دی  مجلس ئولا ساقی ومی ومن ئولام                     جانیم شراره چئکیر شرحینی بیان ادلیه
    دئمیش کی یول گئده راخ دوزده بیرسلام ائده ره م           کیمیسه وائر بیله بیر قولونی ضمان ائلیه
    گئلنده کوی وصاله اسیردی باد نسیم                                بوقورخودورکی نسیمی چونوب دمان ائلیه
    نیگاریلن ال له باش باشا دوداغ دوداغا                               خوشا کی شهد وصالین بیرامتحان ائلیه
    گئزیر تمامت آفاقی بیز دالیجا اسیر                                 گوئزه ل ئودور کی گوئزه ل بیر یئری مکان ائلیه
      زمانه جور ائلییرقویمویور نیگاره چاتام                             بودورکی ایستیری مهجوردا فغان ائلیه 
     
     96
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     گیلیب ناز ائله ییب گئددون سولوب گولزار سامانیم                     دوباره آرتیریب ئول ناز وغمزه ن دردهیجرانیم
    وفاگوئسته رماغین گوئردون وفاسین یوئز قویوب گئددون               منیم جانیمده هیچ سوئنمز چراغ عهدوپیمانیم
    شرارهیجره دوئزماخ سهلیدور تا وصله کام آلماخ                         آچیب ئوز حایلین تئز سالما آخ ویران ئولورجانیم
    آچیرسان گون قباقینده ئویلدا خرمن گیسی                                   گئلیب یلدانی تابان ائله ای مهتاب مهسانیم
    فراغت وقتی گئل کوی فراغت ده ن گذار ائله                             بولورسن کی شرار ائله ر غمونده آه وعصیانیم
    دولاندیر صیدیوی آتما کمندین قوی هله قاچسین                          سنون صیدون اسیر زولف ئولار زولفی پریشانیم
    گذاردشته چئخدیم گول عذارین ائلیه م احرام                                    چوئووردون ئوزگذار ائدین یانیمدان ماه تابانیم
    تمام عومرومو گرآختارام ئول قد رعنانی                                    اوسانماز هیچ زمان تاحشره تک بول قلب نالانیم
    اینان مهجور چوخ محزون ئولوب یوللار ئوزاخلاشدی                       یاخین لاش بیر زمان وئر لعل لبده ن کام جانانیم
     
     97
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    یئتیر جامی شراب لعل ،لب جام ائیستی ییر منده ن                     دولی بیرجامیلن جانیمده آرام ائستی ییر منده ن
    فراغت ساحه سین آلمیش الیمده ن ائددی آواره                     بوگون آواره جانیمده ن نه انجام ائیستی ییرمنده ن
    بهارین شان چاغی گولزاریده گئزدی رقیبیملن                       رقیبیم ترک ائدیب ایندی سرانجام ایستی ییرمنده ن
    شرارین بیز چئکیب وجد ائله ییب بیر آیری کس له رله               عدالت گاه حرماندا نه فرجام ایستی ییر منده ن
    چوخ ایسرارائله دیم گونده رصباده ن عطرمشگینی                     گلیب طوفان هیجرانینده پیغام ایستی ییر منده ن
    ئوشهد غنچه ده ن بیرآیری بولبول کامیاب ئولدی            سولان گولزارحسره ت ده گئلیب کام ایستی ییر منده ن
    دئدیم قلب نزاری بیر باخیشلان شادمان ائله                       نه ایندی، ئوزقویوب درمان آلام ایستی ییر منده ن
    تماما سعی دیر کوی وصالینده ائده م احرام                         کئچیب ایام احرام ،ایندی احرام ایستی ییر منده ن
    داها مهجور دامان وصال یاره گوئز تیکمه                                ائدیب دیوانه ی عالم نیه نام  ایستی یی منده ن
     
     98
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    شرارهیجره یاندیرمیش منی بی خانمان ائدی                         قویوب مژگانیده ن بیراوخ قلم قاشه ،کمان ائدی
    چکیبدی چیله ی ظولمون صفینده ناوک مژگان                            دل دیوانه می ئول تیرمژگانه نشان ائدی
    شکایت لرآپاردیم داوه ره منده ن قاباخ گودردوم                   حضور داوره مین داستان شرح وبیان ائدی
    آچیب ئوزده ن نقابین سوزدوروب شهلا گوئزون بیرده ن            سالیبدیر لرزیه مین لرجه جانی بی امان ائدی
    باخانمیر داه گوئزوم ئول قامته ئود پارلاییرگوئزده ن                  گوئزوآتش فشان تک آتش قهری روان ائدی
    گئلیب میخانه ده تابلکه آرامش تاپام گوردوم                            ئولوب ساقی منی بیرجام زهره میهمان ائدی
    سر کویونده ایله شدیم ،مگ لوطف ائلیه احسان                         آلو ب آرامشی احسان درده میزبان ائدی
    نه ائدمیشدیم مگر من عالم خلقتده یزدانیم                                 یاراتدین لعبتی آوره ی زولف چمان ائدین
    شکایت ائله مه مهجور بیرتک سن دگیل سن کی                      بولعبت بیر کرشمه یله اینان فتح جهان اددی
     
     99
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    یئنه ساقی می حمرا وئریردی جام صهباده                              آچئخ شارح وئریردی جام صهبانی  نه رویاده
    پیاپی بی تسلسل مست ائدیردی کیمسه ایستیردی               ئوزوردی مست لرنه جام می ده بلکه دریاده
    حبیبان قدر حوران سیمین تن ئولوب ساقی                          بوجام بومی وحوری یقیننا یوخدی دونیاده
    کمالات نهان ظاهر ئولورئوعالم حی ده                                    عجب سیما عجب سیره ت ئوحوران فریباده
    نه بیرآلام جان سوزی نه بیردرد بلا سوزی                               فقط شور وشعف دیر کی یئتیر هریئرده فریاده
    بویئر بیریئرده دیر شارح ولی گوئز لر نظارائد مه ز                    گرک دیر عومر اده م مصروف هم شاگرد استاده
    ئولان محره مدی ئوردا کیک ائشیدمه ز کیمسه ده گورممه ز       یقیننا بول کی نامحرم تاپانماز انس معناده
    سروشوم عالم حی ده دئدی بوردا فنایوخدور                               بوراخ تسبیح ومهر وزهدیوی کوی مصلاده
    بیرآن تزویرو زهدی واعضیله گوئردوم آواره                                  سنین تک قالیشام مهجور منده بو معماده

     

     100
     
                 
     
     
     
     
     
     
     
            گئتدی صبا خبرکی نیگاریم سلام آلیر                        تئز گئل رقیب لر هامیسی الده جام  آلیر
             آیا روادی من دولانام کوی وبرزنی                             بیگانه سویلییه هله معناده کام آلیر
    بیرلحظه اگله شیب دوداغین بیر گولومسه سی                   بئسدیروجودبیرباخیشا التیام آلیر
    چوئخ مایلم کرشمه سینی بیرده باشلیا                                هرباشلایش وجودونویکسر خرام آلیر
    ائدبیرصبا اسه نده سر کویونا نظر                                         صف باغلادیب رقیب لره انتظام آلیر
    من قالمیشام فلاخن ظلم وشراریده                                      جانانیمیز رقیب سراغینده نام آلیر
    ساچلارهوروب کمند ائله ییب صید گاهیده                        هربیربوغازسالیر کی توراانتقام آلیر
    بولمم نه دیر کمانیده ن اوخ هایلیییر آتیر                          ناوک گئلیب ئوره کده باتوب اختتام آلیر
    مهجورکوی میکده نی اختیار ائدیب                                    دیلداریده ن وصاله می اهتمام آلیر
     
     101
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    نه بولوم هرباخیشا دینیلن ایمان گئدیر الده ن                 آچما ئوزحایلیوی بیرباخیشا جان گئدیرالده ن                  
    بوستان ایچره لگد وورما رقیبیم سنی تاری                               ئوره گیم پارچالانیر سروخرامان گئدیر الد ه ن
    آچما ئول خرمن گیسونی گوئزه ل گون قاباغیندا                  لحظه کی گوئرمویوره م قامتی سامان گئدیر الده ن
    ساربان قافله نی ساخلا گلیم پای رکابه                                      دولانیم خارمغیلانی کی جانان گئدیرالده ن
    چوخ دئدیم آچماسین ئول ساحه ده گول غنچه سی زیرا       غنچه لر سولمادا ئول غنچه ی خندان گئدیر الده ن
     گئجه مهتابه باخوب سوئله دی مهتاب تئز ئول دور                    حایلم من یولا قاچ ئول مه تابان گئدیر الده ن
    صیدگاهینده فقط توره دوشن صید منم گئل                          ئوره گیم توره دوشوب  سوگیلی جانان گئدیر الده ن
    ئوگوزون غمزه سی آرامشیمی الده ن آیبدیر                         ائدیبب آباد ائویمی غمزه سی ویران ،گئدیر الده ن
    ره گذارینده ئوتور کحل بصر ائد ردپاسین                                 گوله ،مهجور ، دء کی بلبل دستان گئدیرالده ن

     

                102   
     
     
     
             
     
     
     
     
     
     
    وفاگوئستر مه دی هرعهدینه مین نغمه ساز ائدی                    نه آرام ئولدی کویینده نه ده درک نیاز ائدی
    ائله هربیرگوئزه ل ایله ر غرورون اوجینه پرواز                       اگرمحراب ابروسینه مین عابد نمازائدی
    یساول دوئرموشام بلکه رقیب آزارینی یئغسین                       هلا احسن نوازشله ر وئریب هم دلنوازائدی
    سرزولفون یاپیشدیم یول تاپام کوی خراباته                           گوئزه ل بیررهنمائیدی هموچوخ سرفرازائدی
    طریق رندیلن آنلاش صداقت ئولماسا هرگز                               منیم نازلی نیگاریم چوخ صداقت لر فراز ائدی
    وفاگوئسته رمیین بیردیلبرین ایندی سیاقین گئد                    وفادار ئولدی امابیر باخیش ایمایه نازائدی
    آچیب دامان سینه م یئر جلو ائدمیر نیه بولمم                          اسیر دام لاینحل ،منی چشم غمازائدی
    آلو ولورئودلانیر قلبیم خرامان یولدا گئدیقجه ن                     بوآن بیر لحظه ئول نازائدمه سین چوخ چوخ دراز ئدی
    قاندلارچوخ سئنیب کوی وصالینده بولورمهجور                       نه قدری جورلارکی صیدینه ئول شاهباز ائدی
     
     
     103
     
     
     
     
     
     
     
     
    ساقی یئتیرشرابیوی الده ن گئدیرنیگار                     ئولمورمنیمله قافله رفتاری سازگار
    جام الده بوش قالیب نه قده ر اینتظا ارئولاخ               بیرباده وئر کی ساخلیامخموری پایدار
    بیئزده ن قورتولدی معصیت روز رستخیز                وئردیک ثوایی زاهده بزم ائله برقرار
    ئول باده ده ن گتیرکی آچیرسیر عالمی                      هشیارلیق گئدیر ائله ییر عالمی خمار
    مخصوص جامی دولدورا بیرحورخوش لقا                     زاهدله محتسب ده ئولار اوندا میگسار
    گوئز غمزه سیله ناز وکیریشمه جهان آلیر                    آهویئریش وقاری ائدیر دهری داغدار
    لب ترپه شنده باخ کی توکور در وگوهری                     مینله رهنر ئولبده ئولورحی آشکار
    جان آچمیشام قدمله رینه گرقدم قویا                         ئولسانصیب ایله میشم چوخلوشاهکار
    مهجورگئل کماله یئتیر یاریلن سوزون                         قوی قالماسین آرازدا داها ذره ای نقار
     
     104
     
     
     
     
     
     
     
     
     
      آهویئریش خمارائلیین گوئز خمار ئولوب                          زاهد ده محفل ایچره گئلیب میگسار ئولوب
    دیوانه لردونن سه س اوجالتمیشدی کویده                         حوری وشین گوزه ل قده میلن مهار ئولوب
    آسوده کیک نه دیر یئتیر ئول جام کوثری                           پیمانه لر جرنگینه جانلا سوار ئولوب
    گئلدی صنم ده مجلسه جام الده بوش قالیب                       ئول عارضین سیاقینه محفل بهارئولوب
    دریای می ده غسل ائله مک کونلوم ائیسته ییر                     کونلوم اسیرزلف کمندنیگارئولوب
    واعظ داها منیمله چالیشما رفاقه ته                                       گیسوکمندبیرگوئزه له جان شیکارئولوب
    بهرام شه ابهه تینی گیئزله دیب ئو دا                                     گویا اسیر دایره ی زلف یار ئولوب
    ئول قدره تی کی وئردی پریزاده روزگار                                    بهرام گور شوکتینه وام دار ئولوب
    مهجورسن ئونازلی نیگارین سلامین آل                                     احسن کی آختاریب سنیلن سازگارئولوب
     
     105
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    یائز گئلدی نازیلن چوله چئخدی نیگاریمیز                     گوی کوینه کین وئریب چمنه شان باهاریمیز
    آلاله لر چئخبدی گولوستان بزمیده                                  یاس وبنفشه ائیله دولوب روزگاریمیز
    هربیرطرفده آلت بزمه بهانه وائر                                       پرگاره دوشدی ساحت عیش مداریمیز
    صحرایه چئخ کی دشت ودمن سبزه زار ئولوب                   گولزارایچینده دیر داها گشت وگذاریمیز
    رایح ئوقدر وئردی نوازش مشامه کی                                   مستانه لرکیمی گئدیب الده ن مهاریمیز
    یوخ میلی میز قاییت ماقا گلزار ودشتده ن                          الوان ائدیب ئوقدر چولی گول عذاریمیز
    قمری ترانه چاغلیری بلبل نوا ئوخور                               زمزه م نه دیر آخیر کی چوله چشمه ساریمیز
    بیز تورک له رین اصاله تی یائزدیر باهاردیر                       ئونلان ئولوبدی سبز همیشه وقاریمیز
    مهجور سوئله ائل گئله گوللرسلامینا                                باخ کی ماراخلا نیرگولونن کوهساریمیز 
     
     
     106
     
     
     
     
     
     
     
     
    باهار وجام ومی لن باده نی گولزاره تاپشیردئم                       هامی تزویر وزهدی زاهد بیعاره تاپشیردئم
    بساط محفلی ساقی مهیا ائله ییب تئز گئل                             دئدی جام می ای مستانه هشیاره تاپشیردئم
    گئلیب محفلده جانانیله بیرجامه قوناق ئولدوخ                         منه ذبئسدیربوعالم هرنه وائر بیداره تاپشیردئم
    کئچیب گئلدیم تمام مسجدو دیروکلیساده ن                          شریعت ساحه سینده واعظ بیماره تاپشیردئم
    تظاهر نیله سین ظاهر نماله ر گیئزله دیر حقی                           ئونی دستاریله بیر رشته ی زناره تاپشیردئم
    حقیقت سوئز بودور می ایچ مرامین پاکباز ائله                            دء قاضی سئنله حوکمون داور ستاره تاپشیردئم
    کونول جام ایسته ییر بیرباده ی حمرا توئکه ساقی                       ئوبیرعالم دی کی معناسینی دیلداره تاپشیردئم
    فراغت عالمین ساخلا گرفتارئولما بیهوده                                      من ئوزافکاریمی سرلوحه ی افکاره تاپشیردئم
    ایچیب مست ئولماغین چوئخ یاخشی دیر بیرماه روئیلن              دء مهجوراجهانی حضرت داداره تاپشیردئم
     
     107
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    نه دیر حوکمون مگر داره چئکیب بوغماخدی بوجانی                  کیمیسه گوئرمه سین یبربویله بی انصاف جانانی
    معارف ئولماسیندا هیچ اثریوخموش ئوسوداده ن                         اقلا چئکمه سین حایل ئویوئزده ن قان ئولار آنی
    سنینله بئسله دیک گول سبزه زار ایچره ای گوئزه ل سودا      نه تئز یاد دان چیخارد دین نازنین ئول عهدوپیمانی
    ئولوب ترسا قئزی چوللرگئزیب نازو خرامیله ن                              چئخاردئرسان یولوندان غمزه ایله شیخ صنعانی
    وفادار ئول فقط یوسف دی کی امر خدائیلن                            گئتیردی آرتمیش ایئل اونجه جوان حاله زلیخانی
    نه ئول قامت قالارنه خرمن گیسونه ئول سیما                            باخیب اطرافیوه  عیبره تله سان امیال دونیانی
    تعارف ایله سه ساقی می ای پیمانه وه دولدور                         تعلل ائله سن جانا چئکه ر سن چو  پشیمانی
    نه قدری وائر جانیندا خلصه ی مستانیه گئد ماخ                               سلام ائلبه می  ومیخانیه قبل از پریشانی
    یئتیر مهجوره جام الده گوئزه ل یبرحور خوش منظر                               نه لازیمدیر منه کاخ مجلل تاج سلطانی
     
     108
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
       بولمم نه ده ن سراچه ی دل بی قرار ئولوب                       مخصوص جان کی واصل کوی نیگارئولوب
    چوئخ انتظارچئکدی کونول تائپدی یارینی                          ایندی اسیر حلقه ی پیمان یارئولوب
    بیز گوئز یوموب فراقته باخدوق طراوه ته                             آچ بیر گوئزون بویئرده بوگون نوبهار ئولوب
    گول شن له رین اصالتینی وئرمه هر دیله                               بیگانه گئلدی فرش گولوستانه عار ئولوب
    ئوز توپراقئندا بئسله ئوزآزاده گولله رین                                یاد گول گئلیب تمام چمن داغدار ئولوب
    بیزبئسله دیک طراوتیلن آیت شعور                                        بیرئوزگه لر نیه بوشعوره سوار ئولوب
    سن بوئلمه سن چمن نه دی توپراق نه دیر ،صفا                       توپراق همیشه عزتیلن سازگار ئولوب
    بذراکمیشم اینان چئخاجاق در دانه لر                                     بوتوپراقئن همیشه ئوزو گولعزار ئولوب
    مهجورسن صفائیله گول زاری سیر ائله                                    گولزاریلن گول ئوسته صفابرقرار ئولوب
     
     
     109
     
     
     
     
     
     
     
     
    کونول راضی دگیئل بیرلحظه یاریندن کنار ئولسون                  صفای یاریلن خوشدور کی محفل برقرارئولسون
    گئلیب اگله شمه ده آزاده لر، مجلس گئله ر شوره              بوجور آزاده لیک درک ئائدمییه ن اندیشه خور ئولسون
    سزاوار ئولسا ساقی ده گئتیرسین باده ی نابین                          دولانسین جام پی درپی حقیقت آشکار ئولسون
    ئوکیم دولدورماساجامین بومجلسده خیانت دیر                          بیرآیری جام دولدورسا بیر آیری یئرده عار ئولسون
    نه خوشدور بیرگوئزه ل آهو یئرریش له توش گئلیب گوئرمک     کمندزولف دیلداره کونول بیرده ن شکار ئولسون
    گوئزه للیک لرله ئول همدم گوئزونده ن آت دیل آزاری                صفالی قلب لر چوخ حیف دیرکی بیقرارئولسون
    ئوره کلر ساحه سینده ئولماسین هیچ بیرکدوره ت لر                  کدورت پایلیانلار دهریده خوار و نزار اولسون
    شرارت لرقوتولسون یئر آچین گئلسین سعادتلر                          صفا وصلح وآرامش همیشه پایدار ئولسون
    گئتورساقی بوخوش محفلده مهجورون ئوره ک کامین                 می مستانه وجدی ایچیب بیر آن خومار ئولسون
     
     110
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    مشاطه ئوگوئز سورمه سینی هیچ چئکه بولمز                      بو وگان بوگوئزه ل قامه تی هیچ وقت اکه بولمز
    ئول قامت رعنا و ئوسیما ئوگوئزه للیک                                 الحق کی صنعان داها ئوندان کئچه بولمز
    باخ سنبل مژگانه نه جور گوئزده داراخلیر                            بیر بویله گوئزه ل ایلگه جی درزی تیکه بولمز
    بیرخالقیدیر کی ئونا تکلیف نه بولسون                                حتی ئوزونه مقنعه هیچ کیم تیکه بولمز
    کویینده ئوزولفون آچا گر رایح الینده ن                              عطار یده آسوده گذرده ن کئچه بولمز
    هربیرگوئزه ل اندامی ئواندازه گوئزه لدیر                            کیم جرات ائدیب آیری گوئزه للیک سئچه بولمز
    شهلادی گوئزی قاشدی کمان لبلری غنچه                          واضح دی کی آرش داه کمانین چئکه بولمز
    مین خان ئولا گرئول گوئزه لین کامینه یئتمک                      فرهاد گئده ر مین خانی بیرمهلکه بولمز
    ئول لعل لبین شهدی آلیب کل جهانی                                   حوری ده اگر می وئره مهجور ایچه بولمز  
     
     111
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    یارب بوگوئزه للیک کی بورعنایه وئریب سن                      ئول قامت سروی کی بوافرایه وئریب سن
    گویا کی مقدر ائله ییب سن بوگوئزه لده                              جان آلماغا ئول قامتینه سایه وئریب سن
    بولمم نه قه ده ر وقت آپاریب غنچه دهانه                             مشاطه ائدیب دشتیده پیرایه وئریب سن
    بیرخلقه تیلن عالمی حیران ائله مک ده                                گویا کی شرف اشرف دونیایه وئریب سن
    یئر ئوزلو،سعادت بوئله بیرلعبت نازه                                     گوئی عاله مینین بختینی عنقایه ویریب سن
    مین لرجه ملک ینگه گلیر یول یئرییه نده                             حوران بهشتی بونا هم دایه وئریب سن
    زولفون آچیشی عالمی حیران ائله ییب دی                             بولمم کی نه جور بوساچا آرایه وئریب سن
    فاش ائله نه ئولموش سنیلن  یار آراسیندا                                مهجور وجودون بوئله سودایه وئریب سن
     
         112
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
           ساقی بوگون اراده ی مجلس تمام دیر                          دولدور پیاله وئر می ئوچون اهتمام دیر
    بیگانه گئل سه تئز تانینار بزم گاهیده                                   نا آشنای رسم ورسومات جام دیر
    بولمم نه وائر ئوغنچه لبین لبله رینده کی                           هم لعلی وائردی هم ده کی زیبا کلام دیر
    شایسته لیک ئوقدرجمالینده گوئرسه نیر                              شاه وگدا مقید براحترام دیر
    هرکیم کی دادماییب لب لعلینده طعم ناب                          خلقت ساییندا بیربئله کس بول کی خام دیر
    بیربئله خوش سیر بیزه ساقی ئولوب بوگون                       جام وسبو وباده ومیخانه رام دیر
    شاقلتی سالدی جام لر الده نظاره قئل                               مینوی عدن ده ن،هامی محتاج کام دیر
    دولدور قدح صفا یئتیره ک جان مجلسه                           مست عالمینده بوشریان انتظام دیر
    سودا گوزه لدی گرائده مهجور یاریلن                               سودایولوندا رسم فقط انسجام دیر
     
     113
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    آماده ائد بساط می ای سبزه زارده                            مخصوص فرودین ئولا فصل بهارده
    اردیبهشت دامن صحرایه سال نظر                          گویا بهشت دیر هامی گوللر نظارده
    هیچ بیر گوئزه ل کدورت یغماده ن آغلاماز              اردیبهشت گئلدی قالیب لارمهار ه
    بیرباده وئر بساطه گوئزه ل شادباش ائله                    باخ بیرگئلیبدی حوری سیمین عذار ده
    بیرالده جام باده بیری گردن بلور                                گئلدی بساطه آی ایشیقی هم نیگار ده
    بیرجام باده هر کسه ائدمز کفاف دوئر                         دریای می گتور های گوئز انتظارده             
    عالم بهشت دیر ئولوب اردیبهشت ماه                        بدخواه له ر جفا چئکیری انتحارده
    چوخ چئکدی جا ن جفای زمستان ئولوب بهار             جام می وطراوت جان آشکارده
    مهجورو کیم سوروشسا بو ایام هاردادیر                       سوئله گوئزه ل له ریله دی گشت وگذار ده    
     
     114
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     سامری کی ئول بت زرینه نی برپا ائدیب                             موسی عمران  رد پاسی ئونی احیا ائدیب
    خالق سبحان سنین کیم بیرصنم خلق ائله دی                     کیم باخیر احسن دئییر یا گوئزلری رویا ائدیب
    لوح باقی ده نه جور صورت ئوصورت گر چکیب                   حورسیرت ماه روآی باخماغا پرواائدیب
    گوئیا بیرسن کیمی بیر لعبتین غوغاسیدیر                             خالق سبحان دوباره خلق بیر دونیا ائدیب  
    قالمیشام حسره تده بیرگوئز باخمیشام مژگانیوه                     احسن ئول چاه زنخدانه ئوزونده جا ائدیب
    شهد دیرلعل لبون درمان مین بیرلاعلاج                                 حقی وائر صنعان اگر ئول شهدیلن سودا ائدیب
    ئولسا یلدا  هم اگرئول خرمن مو افسه نه                                 عیبی یوخ آی تک ئوزون یلدانی ماه آرا ادیب
    من کی گوئردوم آی چئخانمیر خفی ده ن ظاهر ئولا                 چون گوئرور خالق سنین کیم خلق بیرمهسا ائدیب
    کیم ،گوئره نمز داه من مهجوریده آرام جان                            چون وجودون وقف ئول سرو بلند افرا ائدیب
     115 
     
     
     
     
     
           
     
     نه بیرکس سوئله دی گوئردوم وفا دونیاده ن ال چئکمه هاچان وئردی بالیق تور آتمادان دریاده ن ال چئکمه                                                                       
      مگر افسانه لرقارشی گوئزه للرده ن صفاگوئرمک       صفاگوئرسن اگرسن عیبی یوخ سوداده ن ال چئکمه
    هلاهل دیر سنه دولدوردوقی جامی ابا ایله                     تعارف گرسنه شهد ائله ییب میناده ن ال چئکمه
    بوبیرزیبا عروس پیردیرهرگون زفاف ایلیر                                   سنینله گروفادار ئولسا بورویاده ن ال چکمه
    بیر ئوز افریته دیر بیر ئوزباخارسان حوری اعلا                    اگر افریته ئوز حور ئولسا ئول مهساده ن ال چئکمه
    گوئزه للیک صاحبی هم بی گوئزه ل اخلاقه صاحبدیر                   اگر تاپسان هلا ،ئول سیرت زیباده ن ال چئکمه
    دولاندیرسا اگرمجلس ده بیر نیکو سیر باده                         نه بیر جام آل ،پیاپی ،باده ی حمراده ن ال چئکمه
    بو بئسدیر داه دوشولدون عدنیده ن خاک سیه فامه                    اگر سالسان اله داه رتبت عنقاده ن ال چئکمه
    اگر مهجور گوئر دون سروقامت بیرگوئزه ل سنده                        بساط عیشی برپا ائد قدی رعناده ن ال چئکمه
     
     116
     
     
     
     
     
     
                           
     
     
    ووروبسان ئود بوتون کاشانه ی قلبیم کباب ئولدی                       جفانی من چکیم گوئردوم رقیبیم کا میاب ئولدی
    قویوبلار باش باشا مین لر رقیبیم کوی وصلینده                            گئلیب نازین چئکه ن من بیرمنه حک عتاب ئولدی
    نوازشلر گوئروبلر چاپلوسان ریا گستر                                          منیم سهمیم حضور آستانینده ن عذاب ئولدی
    نه دیر بوزمهریرون ال گوئتور قوی حق ملا ئولسون                     نه قدری جان سراپرده ن قفاسینده مذاب ئولدی
    گئله ن لرده ن سوروشدوم کیمسه بیر بویله روا بولمور                    مگرخالق دی بوبنده  حضروروندا عتاب ئولدی
    گوئتور ال شارح ئول ایپ باغلاما حقین بوغازیندان               یالان سویلور جهان گویا سیزین سوئزلر صواب ئولدی
    بو دونیانین مینیبسه ن ترکینه ائنمه ک خیالین یوئخ                 گئدیب بلبل سوئنوب گوللرمصلای غراب ئولدی
    نه ایوان مداین قالدی نه جمشیدو جام جم                                نه چوخ کاخ ونه چوخ قصر وعمارت لر خراب ئولدی
    بولود آلتیندادیر مهجور آی بیر لحظه گوئردون کی                    اسیب یئللر بولودلار افسه نیب گوی ماهتاب ئولدی
     
     
     117 
     
     
     
     
     
    گئتورئول جام جم کی ئوندا جمشید ایچدی آرامین                  ئوبیرجامیدی کی وئرمزدی هربیرکیمسیه کامین
    تعارف ائله سین ئول ال ئوجامین باده سین ده ن کی               گوئره ر ن لحظه ئونی زاهد اونونلا باغلار احرامین
    نه دیر بو لعبت رعنا نه انسان  نه ملک دیر بو                           بولوندورخالقا دوئزمور ئوره کلر داه سرانجامین
    ئوره ک داه معصیت حالینده دیر دوئزموربوهجرانه                    نه قدری گوئز تیکیم  آخر    بولوندور یولدا انجامین
    کیمیسه ال قاتیب بیر گوشه سینده ن ارتزاق ائلیر                 ایاقلاش یول ئوزوندور سنده گئل  الده گتیر جامین
    بو اثنایئرده بیرتک ال صدا وئرمز چاغیر گئلسین           گوئروشسون گوئز قاباغیندا سنون ده کیمسه دیر حامین
    یئتیرمیخانیه بیر ئودلو می ایچ یان توئکول شاید                سنون ده قالمیا بوندان بئله داه جیسمیده خامین
    وئره نده جام می ساقی بوانعامه دعا ایله                            دئییر مهجور ساقی محضرینده جامیوه آمین
     
     
     118
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    گرفرصتی ئولارگئده ره م یار سراغینه                         تا بلکه سوئن وئره م ئوزانیلمیش فراقینه
    ال الده سیره چئخماق ایچون اتحاد ائدیب                  اردوبهشتین ئوز قویاروخ گشت گاهینه
    گولزار ایچینده باخ نه گوئزه لدیر نیگاریلن                 ال الده باش باشا توکه سن می دوداقینه
    بیریانده پهن ئولا قدح وجام وکام ونام                        شهد مذاقی آنلاداسان یارمذاقینه
    راحت دگیل بولحظه نی درک ایله ماخ عزیز               یوللار سوره تیکان باتا جانلان ایاقینه
    گول شنده خوش ئودور ده ره سن دسته دسته  گول          یاردامنین آچا قویاسان گول قوجاقینه
    نازین چئکیب دولاندیراسان چوئخلی نازیلن               لازیمدی میزبان ائده خدمت قوناقینه
    آی گرچئخاندا گوئرسه بو ئوزآیلی دیلبری                 شک ائلییر چئخا گئده ر آخر محاقینه
    مهجور چوخ چئکیب بویولون انتظا رینی                   آیا ئولار سروش دئیه سوئز قولاقینه
     
     
     119
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    جام وصالی ایچمه گه احرام باغلادیم                         یوللا گئددیب نقدر تیکانلار ایاخلادیم
    موسم یئتیشدی قربان رائده م جان نیگاریمه           اخلاصیلن آ لیب الیمه جانی ساخلادیم
    گئلدی ندا ئوبیر جانی بیز ائله دیک قبول                  کوی وصاله گئلمه گه یاری سراخلادیم
    بیرجان نه دیر ئوتاندیم ئولحظه ئویاریده ن            ئوز ئوزده ن آیریدیب ئوزومی بیر ئوزاخلادیم
    آچدیم فراخ سینه می فرش ائله دیم یئره            کبروغروری هر نه واریدی ایاخلادیم
    گئلدی نیگار قویدی قدم سینه م ئوستونه           هیجران داغین ئولحظه ده بیر آهه داغلادیم++++
    سعی ائله دیم صفا گوئره جانان وصالیده ن            معناده ال آچیب ئونیگاری قوجاقلادیم
    ئول قدر ایستی پاک گوئزه ل بیر قوجاقیدی           جان گئزدیریب وجودوموبیرآن ماراخلادیم
    یئتمه ک وصال یاریوه مهجور چوئخ چتین           من کی بو یولدا  گوئرمه دیم ایستی سازاخلادیم
     
     
     
     120
     
     
     
     
     
     
     
    گئدمه سن ،بولسه ن اگر بویولدا جان سوداسی وائر               هر قدم مین بیربلا گوئرمه کله قان سوداسی وائر
    یول کسیب مین بیر رقیب هل من مبارز سسله نیر                  وادی حیراندا جاندان الاامان سوداسی وائر
    چوخ خیال ائدمه نسیم صبح صادقدیر اسیر                         من خبرله شدیم اینان باد دمان سوداسی سی وائر
    شهد ده ن ده چوخ شیرین دیر وصله یئتمه ک حالیا                 چوخدا آسان می دگیل جان وروان سوداسی وائر
    پهن بیرآواره لیکدیر کیم تاپانمیر آخرین                                  بوکویرین تشنه سیلن بیکران سوداسی وائر
    عین واقع دیر کی عینیت بو وصله آنلاما                                   بول کی بو افسانه دیر بیر داستان سوداسی وادر
    هرکیمیلن ائله ییب وصلت وصالین دادماییب                         بو وصالین نخت بختینده روان سوداسی وائر
    نو عروس نازدیر بودهر بی مقدار بول                                     آلدانیب دوشمه دالینجان چوخ یامان سوداسی وار
    گئل گئداخ مهجورینن میخانه ی متروکیه                              ئوردا حوری جام الینده گوئر امان سوداسی وائر
     
     121
     
     
     
     
     
     
     
     
    صبایه سویله دیم وئر بیر خبر یارین فراقینده ن             ئولاربیر باخبر ائدسه ن منی هیجران سراغیند ه ن
    ئونازیلن کی گوئ ردوم اگله شیب تخت ملاحت ده         دوشه ر بیرمن کیمی مفلس ئوجانانین نگاهینده ن
    بونا وائر واهه مم چوخ زحمه تیلن گرتاپام کویون             میسر ئولمویا سامان تاپام سوگی پناهینده ن
    کیمیسه گوئر مه سه بولمز نه دیرچاه زنخدانی               گرک مین جان وئره بیرکیم ئوپه ئول بوسه گاهینده ن
    دگیل رویا اگ بهرام ده گوئرسه دوشه ر آتدان             آتار الده ن کمندین ال چئکه ر هم تخت شاهینده ن
    نه بولمم لوح ذرده هانسی ال ترسیمه ال قویدو             حسادت لر چئکیر عابد ئوپه نمی سجده گاهینده ن
    گوئروردوم  گوئز گوئزه آی آختاریر بیریئر محاق ئولسون           چئکیر خجلت ئویارین یئر ئوزونده  روی ماهینده ن
    نه دیر حکمت بومعناده بولنمم شاه ودرویشه                   بیری کشکولی بخش ائلیر ئوبیرسی فر وجاهینده ن
    اگرمهجور ئول زرینه بت لان بیعت آختارسا                           کئچه ر موسی نین اللهی ئونون حتما گوناهینده ن
     
     122
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    دونن میخانه کویونداعجب عزتله نام آلدیم                        گئدیب میخانییه بیرماه پیکر وئردی جام آلدیم
    ئوتوردوب حضرت ساقی ائدیب تلمیذ جانانه                      ارادت درسینی ئوردا ئوحضرت ده ن تمام آلدیم
    صباوئردی خبردیلداریمین حاضر حضوروندان                    کیمیسه بولمه دی من رایحینده ن التیام آلدیم
    گئلیب آرام تاپدیم سرویمین فیض پناهیندا                     ایچیب جام قدرشوکت خمار ئولماغلا کام آلدیم
    گئزیب سیر سماواتی ائدیب معراج عرفانی                      گئدیب فرهاد و مجنونیله وامقده ن سلام آلدیم
    ئوگون کی گیسوی افسانه سین لمس ائله دیم بولدوم       گئدیب داه اختیار الده ن هوروب گیسونی دام آلدیم
    آچیب کویینده جان فرش ائله دیم جانان قدم قویسون        جانی فرش ائله مک له کامیمه خوش اهتمام آلدیم
    حضور حضرت جانانیمی درکیله آنلاشدیم                               کمال لطف ائدیب الده ن برات احترام آلدی
    شرارقهریوی سوندور عنایت ایسته یارینده ن                        من مهجور ئویارین لبلرینده ن خوش کلام آلدیم
     
     123
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    یاریمین بیرغمزه سی مین جان آلیر سودایه باخ                            چئخدی سیرانه گولوستان  ایچره گئل آرایه باخ
    افسه نیر مژگانی سونبول تک آخانداگوئزله ری                             مقده مینده نغمه سار بلبل شیدایه باخ
    بیرکرشمه ئول قد سروی ائده نده جان آلیر                                  آیدا چئخمیر ،گول یوزونده ن قورخوری پروایه باخ
    موجا گئلمیش کوی جانانینده مین لر جه وجود                         موج احرام مناسینده گئلیب دریایه باخ
    هانسی نقاش ائله ییب منظربونوعی بولمورره م                           قبله نی وئر زاهده گئل صورت زیبایه باخ
    باغلا احرام ارادت گئل مناسک سمتینه                                      قبله گاه خاص وعام ئولموش رخ دنیایه باخ
    بدر کاملدور بوگون گئل حایلین ئوزده ن آچیب                          گوئیده کی مهتابه ده هم یئرده کی بوآیه باخ
    ئول خرامان مقدمی آهو کیمی یول سوزدورور                          غمزه سی مست ائلیین خوش سیرت مهسایه باخ
    آلدی مهجورون الینده ن بیرباخیشلان جانینی                       صید ائده ن مین جانی یولدا ئول قد افرایه باخ
     
     124
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    گوئزی شهلا قدی رعنا حمیرا ئوزلو دیلداریم                            منیم قلبیمده کی قانیم منیم قانیمده کی یاریم
    منه دونیانی وئرسینلر نه لازیم بیرگونوم سن سیز                    مدار وصلیمی کامل ائده ن پیرایه پرگاریم
    اگر شامل ئولا لعل لبینده ن ساغر رحمت                                آتار باشدان ئوبیرساغر نه قدری وائردی افکاریم
    بوراخدیم هر نه وائرعقل عالمینده  زهدو زناره             ئولوردی هرزمان جان خلصه سینده چون کی سرباریم
    نیگاریم کوی وحدت ده ن منه بیرباده گوئنده رمیش             گئلیر ئول باده نی آلماغلا ئوز احساسیمه  عاریم
    گئلیب کوی نیگاریمده گرک جان بئسلییم جاندان               هدایت ائلییه آداب وصله تا کی رهداریم
    ایاخ حایلسیز ئولماغلان گرک سیر ائلییم یوللار                  مغیلانلار باتا لطف ائلیه گولشنده گولساریم
    عجب عین طراوت دیر کمال حسن سیما سی                      آچیلدی هرنه وائر حسنونده زناریله دستاریم
    ائدیب مهجور ابروی خمین محراب تسبیحی                       عبادت عالمینده قبله ی پاک سزاواریم
     
     125
     
     
     
     
     
     
     
     
    رقیب ایستیر غیابیمده گئلیب کویوندا کام آلسین                  بساط بزم آچیب گولزار آرامینده نام آلسین
    محال امردیر ئولماز منیم آرام جانیمده ن                              می ستان وفاسینده ئو بی مقدار جام آلسین
    گئلیب کوی وصالینده ئوتوررام اعتکافینده                          گوئروم هانسی رقیب ایستیر وصاله اهتمام آلسین
    گوئره نمز کیمسه نامحرم ئوخوش سیمای لاهوتی                مگرآساندی بوسودا وفاقه انسجام آلسین
    یمینینده یسارینده یساول ئولماسی لازم                            کیمیسه ایسته ییر ئوندان برات احترام آلسین
    گرک عنقاده آرتیخ اوج ائده جان آستانینده                     بوممکن یوخ مگر لطف رائله سین سنده ن سلام آلسین
    فروغ محفلی انوار ماهیلن نمایاندور                                 ائده ر اندیشه کیم بیر جامیلن حسن ختام آلسین
    تسلسل یوخدی کیم بیرجام کیم ئون جام کیم دریا           فقط درس کمالاتینده درس لنتظام آلسین
    دوروب مهجور درب محفل جانانیده دربان                         رقیبی گوئزله ییر گئلسین حضوره انتقام آلسین
     
     126
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    دولانسان کل دونیانی نیگاریم تک نیگار ئولماز                     یارالدیب حضرت باقی بونوعی شاهکار ئولماز
    بوحدسیم وائر دییم حایلده قا لسا گر ئوزی هرگز                  طبیعت چئوریشینده ن چئوریلیب فصل بهار ئولماز
    اصالت  ایسته ییر معناده کیم گوئرسون رخ ماهین               ئوسیما هر زمان یا هر مکاندا آشکار ئولماز
    تقلا ائله مه عومرون قه ده ر آتسان کمندین  گر                   ئوجور بیر لعبت رعنا سنه بیرآن شیکار ئولماز
    ئوبیرآهودی کی رم ائله ییب گولزار حکمتده                        مدارین باغلاما حکمت اگر وائردیر مهار ئولماز
    بوراخ سجاده نی آچ آت ئودستاریله  زناری                           تظار پیشه بیر شخصه ئونون گیسوسی دار ئولماز
    ندا وئر عالمه بولسون ،اگر سالسا محاق ایچره                      ئو سیماسین ،داها لیل ونهار ئولماز
    بو وادیده ئوره ک لازیمدی مهر آیین وپاک ئولسون                 بو وصفین ئولماسا گئلمه کی وادیده ن گذار ئولماز
    سحر مهجوره وئردی موشدولوق باد سحر گاهی                      آلار سنده ن سلامین وئر کی قلبین داغدار ئولماز
     
     127
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    شرارقهره یاندردون گئدیر جان وروان الده ن                                 ئونازوغمزه ی چشمون الیر آرام جان الده ن
    رقیبین سوئزله ری گویا چئخاردیب راه معناده ن                چئخیب شیرازه ده ن سوئزلر گئدیب شرح وبیان الده ن
    یاپیشدیم تارمویینده ن تاپام یول کوی مطلوبه                                کمال غیضیلن آلدی ئونی باد دمان الده ن
    ئوشهلا گوئز حمیرا ئوزئو لب غنچه  قدی افرا                                   آلیرهر بیر باخیشلا قدرت وتاب وتوان الده ن
    خرامین گوئرمه سین هیچ گوئزئوره ک بی تاب ئولورگوئرسه          آلیرنازلی خرامیلن بواثناده امان الده ن
    شرار قهریده ئولسا کرام ولطف والاسی                                          ئولوب شامل بیزه اما گئدیر ئول بیکران الده ن
    یاپیشدیم دامنینده ن گئدمه سین  آرام جان اما                           آلیب قهرطبیعت جانیمی باخ بی امان الده ن
    کونول هر بیر زمان ایسته ردی جام شوکتی حاضر                         گئدیر ارامش جان بی زمان وبی مکان الده ن
    وورور مهجوره طعنه روزگارین لابی دهری                                    سالی بیردرده کی آسان آلا جانی اینان الده ن   
     
     128
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    ئوتوردوم کوی مطلوبوندا آخر عز جان آلدیم                               حضور حضره تینده ئولماغا حکم روان آلدیم
    گئلیب میخانه ی رحمت ده ساقی نین جوارینده                        ازلده مست کام ئولماغلا جامین ده ن نشان آلدیم
    نه لازیم رخصت زهد وریا ووعظ بی معنا                               بوراخ سجادده نی من مست ئولوب جان وروان آلیم
    ایچیب ئول باده ی شوکت مآبی مست کام ئولدوم                     فروغ درگهینده اگله شیب بیلمره نام آلدیم    
    آتیب دراعه نی آچدیم هامی دستاروزناری                               غرورنامیده ن چئخدیم سرور شادمان آلدیم
    قورتولدوم درس ظاهرده ن گئلیب ساقی حضوروندا                کمالی ئورگه شیب هم رتبت درس جهان آلدیم
    منی ترد ائلییه ن بیرکیمسییه وئردی نداساقی                      چئکیل ئول مستده ن میخانه ده من امتحان آلدیم
    ئوچوب معراجه گئدیم آیت عنقانی درک ائد دیم                  برات درک معراجیمده اذن آسمان آلدیم
    معین بیرزمانیم یوخ معین بیرمکان حاشا                            من مهجور جامی بی زمان وبی مکان  آلدیم            
     
     129
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    سحرگونش چاغی گولزاره چئخ شافاخلانیری                    حییف ئوگوللر ایاخ آلتینا ایاخلا نیری
    گونش نه خوشدی گولون شبنمین عذاره یاخیر               قارالئقین قاراسی بیرزمان اوزاخلا نیری
    بساطی پهن گولوستاندا پهن ائله سحری                       سحریئلیله گونشده بدن سازاخلا نیری
    گول ئوسته بلبل ئوتورموش گوئزه ل نظاره ائله              دوداغ دوداغه قویوب گوئر نئجه داماخلا نیری
    قئشین فراقی مکدرائدیبدی خاطرینی                      ئویان بویانه باخیب بیرزمان قوجاقلا  نیری
    بیزیم یساطیمیزین گول عذاری گئل ماغیلان              الیمده باده ئورره ک ساحه سی ماراخلا نیری
    خصوص باده نی سیمین عذار وئرسه اله                    رقیب لر هره بیرسمتده قولاقلا نیری
    ایچنده باده ی مستانه سین ئو  مه سیرین                 نه خا صیت دی یاتان بختلرئویاخلا نیری
    صبا یئلینده دء مهجور سن گوئره ن نییمیش               نیگار زولفونوگوئردوم نجور داراخلا نیری
     
     130
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    ساقی گتور ئوباده نی کی جا ن خراب ائدیر                                 ایچدیکجه زمهریری جانیمدا مذاب ائدیر
    بیرکوپ گئتیر مسیری مصلایه سال ولی                                    زهدی ریانی واعظی چونکی عذاب ائدیر
    سجاده نی بورکو.ب بوراخیب درسی گئلمیشم                          میخانه سمتی خوش نظر وخوش مآب ائدیر
    ال قاتدی محتسب قانا سودای دینی نه                                      گوردوم غیابیده ن ئونابیرکیم عتاب ائدیر
    ال چک ریاوزهدیده ن ای زاهد دنی                                              ساقی تعارف الده نجه جام ناب ائدیر
    زناری آچ ریائیله دستاری ترک ائله                                              گئل امتحانه چک نئجه گوئر می شباب ائدیر
    کوردوم کی واعظیله دو.شوب محتسب نئجه                               الده ن گئدیر مریدلری پیچ وتاب ائدیر
    گئدی زمان وعظ گتور ناب کامکار                                               مست ائله جانیمی ،بویالانلار کباب ائدیر
    صدر سرای میکده ده باخ سروشا کی                               مهجوره شادنوش می ای خوش خطاب ائدیر              
    131
     
    گئل گولستانه سرو باش ایسین قیامیوه                                           آزاده لیک دوشور ئوقیام ومرامیوه
    مشاطه وورماسین سنه ال زینت الست                                       ئول قدر بئسله ییب دوشه جاخ دهر دامیوه
    سحر ازل ئوآیت سیماده گیزله نیب                                                          قدرت وئریب لسانی یارالدان کلامیوه
    آهویئریش قدمله ریوه جان فدا ائده ک                                                 حیراندی روزگار ئوآهوخرامیوه
    معراجه چئخ ایشیقلانا انظار قلبیمیز                                                گئللیک چاغیرسان عز گه اوج گاهیوه
    آیائولار جهانی پیاده دوتوب گلم                                                      مآوای وصلده یئتیشم بلکه کامیوه
    صیادخوش سیر اوخی آتساندا صیدیوه                                            ائدمه جفا محبت ائله صید دامیوه
    من مایلم دوشم ئوگوئزون صید گاهبنه                                             چون واقفم کرامت ولطف وکرامیوه
    ایا ئولارخبروئره مهجورو وا سروش                                                  بیرده قوناق ئولاخ ئوصلابتلی جامیوه
     
     132
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    ئو مه سیما آچیب گویا ئوزونده ن حایلین ،زیرا                                گونش ده نده منورتر ئولوبدی آیت دونیا
    نظر ائدیم کی آی مخفی گهینده ن ئولمادی ظاهر                            بودورکی ماه رو دیلداریمیز ده ن ائله ییر پروا
    ئولار بیر آسمان ایچره همیشه تابشین ئولسون                                چئکیر ال جنگیده ن چنگیز وهم اسکندر ودارا
    گوئزه للیک ساحه سین آلماز قارانلوقلار بو واضح دور                    طراوت لر وئره ر دونیاده سیما منظر مهسا
    زنخدانی گوئله نده جام صهبا تک آچیر جامین                               ئولار ئول جام صهباده ایچک بیر باده ی حمرا
     اصیر یئل موج آتیر گیسولری اندام روخساره                                  قارانلوقلادما دونیانی ئوزون آچ آیت گلسا
    دولان گئل طرف گولزاره ماراخلا نسین  شقایقلر                              صفا گوئسته ر خرام گامیلن گولزاره ای افرا
    اسه نده یئل ائدیر امواجینی گیسولرین ظاهر                                   ئوده مده گیئزله دیر موج خروشانین اینان دریا
    نه ده ن مهجورو ترک ائدین گئدیب طوبایه ال چاتدین                     تلاشیم وائر  ائده م اوج آیتینده   تابر عنقا
     
     133
     
     
     
     
     
     
     
     
    ناز ائله مه بوقدر قالارسان نقاهه ته                             چوخ چوخ گوئزه ل توشوبدو کمین شماته ته
    هیچ بیر گوئزه ل همیشه ساتانمیر قواره سین              نا کام ئولان قالیر تب وتاب قیامه ته
    یوسف کی دام پست زلیخایه توشمه دی                    واقف میشیدی قدرت وسحر نجابه ته
    هر بیر گوزه ل سوزه نده  باخارکن هارایلاما                چوخ وئر بها شراری یاتیردان متانه ته
    ناز وخرام وغمزه طریق هلاک دیر                              اما کرشمه ئود وورار آخر اصاله ته
    هر بیر دوداغ گولن نده فدا ائدمه جانیوی                 یوخ اعتبار چوخ گولر ئوزلو جماعه ته
    تو ولانما چوخ حریر کیمین ساچ گوئره نده ،کیم          بیرحلقه وورسا بوینو وا توشدون زلاله ته
    حفظ ائله عزه تین چوخ ائده حیله روزگار                     هم چوخ سالیب شرفلی وجودو ضلاله ته
    مهجور تا گئدیب ره میخانه نی تاپیب                            ترک ائله ییب ریانی چاتیبدیر سعاده ته  
     134
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    تو ولانمیشام ئومه سیرین  ئوزده خالینه                                        هانسی قلمله رسم ئولونوب قاش جمالینه
    لوح ازلده رسم ائلیین صورتی رسام                                               قاش گوئز آغیز دوداغ یئتیریبدیر کمالینه
    گول غنچه سی نئجور سحرین شادباشیدور                                    جانلار گئدیر سحر بوگولون شاد کامینه
    بیر صبح گئل صفای گولوستانی سیر ائله                                      دوشمه ولی ئوخوش سیرین تور د امینه
    بار ایله سه اگر سر کوییندا سئنده کئل                                      فرصت تاپیب مگر کی گئداخ بیر سلامینه
    ساتماز رقیبه من تانیرام حور منظری                                         چوخداندی واقفم ئوکمال ومرامینه
    کویینده گئل صفا ومرامیله ئول مرید                                       آخر اسیر ئولارسان ئوعالی کلامینه
    اورماندا وحش لر  ردپاسینده دیئز کوچور                              من دوشمه ییم بو تور سعادت ده رامینه
    مهجور گئل آچیخدی میستان رحمتی                                 هم طالب ئول الینده دولی باده جامینه
     
     135
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    آچیب میخانه ساقی جام صهباده ائدیر احسان                        نه خوشدور جام الیمده بیرگوئره م میخانه ده جانان
    گئدیب ماه صیام ئولموش ضحا عیدی گئلیب شوال                اگرتاخیره قالسا می یقین کی جان ائده رعصیان
    وئرین بیرلعبت مهسا الیلن می من مسته                    ئو مهسا کی ئونون گوئز غمزه سیلن جان ئولار ویران
    گوئزه ل بیر ساحه دیر یاریله من هم باده ومینا                      میسر ئولسا بیر یئرده تاپار آواره لیک سامان
    گوئله ر ئوز غنچه لب ،بیرقدی افرا باده دولدورسون              اگر مین درد ئولا ائله ر ئو  افرا قامتی درمان
    حرارت پایلادیر قان جوش ادیر دریا کیمی جاندا              بو جان بوجرعه می لن خوش کی ساقی لاغلیا پیمان
    دمادم خوشدوپایلاشسین وجودوم داه فغان ائلیر               روا بوئلمه ئولام بیرکاسه ایله واله وحیران
    گئلیب میخانیه دریا تکین می توک بیزیم جامه                  نه قدری داه قالاخ هجران ومی لن واله ونالان
    بوراخ سجاده نی مهجور گئل سمت خراباته                       اگر زاهدله قالسان حتم بول الده گئده ر ایمان
        
     136
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    گئلمیشم میخانیه مست ئولماسام جانیم نئدیر                     بیرخومار ئولماخ دئییر مین عالمه قانیم نئدیر
    فرش ئولا گرجان ره میخانه ده خوشدور منه                        ئولماسا می ساحت حوریله سامانیم نئدیر
    مین دوگون بیرجام می لن گوئیا مفتاح ئولور                       وئر ئوجامی بولمه ره م من درد وئرمانیم نئدیر
    یوئزلر ئیل آبا واجداد اگله شیب تقلیدیلن                            بولمه ییب واعظ غم حال پریشانیم نه دیر
    بیر گئلیب ساقیلن اگله شمک یوئز ئیل درک آرتیرار            مست ئولاندا بولمه ره م هیچ چشم گریانیم نئدیر
    شادم ئول وقتی کی بیرجام ایستیره م دریا گئلیر                 بو قه ده ر رزق ئولمادا داه حال نالانیم نئدیر
    یئدی ایللیک باده نی ایلیر تعارف گر مراد                            خانی فتح ائدمه ک چوخ آسان زال ودستانیم نئدیر
    من مرید ئول مرادم کی ائدیر مست وجود                               بیر بو مست ئولماخ کفایت حکم دیوانیم ندیر
    واعظین وعظیله مهجور ایله مه عومرون هدر                          سویلویور جانان سنینله عهدو پیمانیم نئدیر   
     
     
     137
     
     
     
     
     
     
     
    چئخاخ سیر گولوستانه ائداخ گولزاریلن نجوا                    گوراخ سیمای مهسانی نی نیه محبوس ادیب گلسا
    زمان عیش دیر وقت فراغت  وقت آرامش                         گوئتورحایل ئوزونده ن قویما قئرشیدسین ئوزون دونیا
    صفاسین گوئرمه دیم بونوعروس پیر دونیانین                   ائدیب بیرگوئنده مین دامادیلن مین حجله سین آرا
    زفافین گوئرمه ییب بیرکیم مگر قانین خضاب ائدمیش             عجب عیبره تلی بیردرس ئولدی بو پایانه ی سودا
    بیر آن آرخین کنارینده نیگاریلن مزاح ائدمک                          دئیر مین تخت و تاجه گرئولا اسکندرو دارا
    بساط عیشی قور یاریله جامیله شراب ئولسون    ئویاری کی دوداخلار غنچه ،قاش محراب ،سیما منظری مهسا
    ئولاربیر حور مه پیکر شرابی جامه دولدورسون                     زنخدانینده ایچ بیر جرعه قوی موج ایله سین دریا
    نوازش ایله سین سازو دف وسنتورو هم قانون                        جهانی سسله گئلسین شادلیقا ساقی ادیب فتوا
    نه دیر زاهد غم ودرد وشرارو وهم لاهوتی                                  آچیخ فتوانی وئر مهجور بئسدیر ایله مه پروا
     
     138
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    آچدی نیقابی دون گئجه ئوزده ن نیگاریمیز                      دوشموشدی یاده ایله بول عهدوقراریمیز
    چوخ وقت داغداریدی قلبیم فراقده ن                             آلمیشدی تاب وطاقتی الده ن فراقیمیز
    بیرناز ائدیب ئوغمزه ی مستانه سین ساتیب                مین جان گئدیب بهاسینه کمتردی جانیمیز
    مژگانیده ن بیراوخ کی قویور قاش کمانینه                       سویلور ئوره کدی گوئز قیریشاندا نشانیمیز
    بیزکی اسیر زلف کمندیک ایا گوئزه ل                              چتر حریر زولف ده دیر آسمانیمیز
    گوئردوم رقیبه سویلورونخچیرگاهیده                          حاضردی هی له سه ک  بیزیم افسون شیکاریمیز
    جان آل گوئزه ل ئوگوزله ریوون غمزه سین گوئروم              حیراندی گول ئوزونده گوله نوبهاریمیز
    ئول آیت واصالت گام خرامیوه                                               آذین ئولوبدی لوطف ائله سه ز آستانیمیز
    مهجور وئر خبرآچا میخانه بوش قالیب                                  چوخداندی الده ،بیر دولانا بلکه جامیمیز
     
     139
     
     
     
     
     
     
     
     
     
       طبیب درد ده ن جان درده درمان آلماسین  آلسین              نیگارین غمزه سی تنده ن دل وجان آلماسین آلسین
    اسیر زولف ئولوب جانیم داها طاقت گئدیب الده ن                       وجودوم رخصت زولف پریشان آلماسین آلسین
    خرامان گولستان ایچره گلنده فرش دیر جانیم                        ایاخلیر لطف ائدیر جان لطفه تاوان آلماسین آلسین
    سالیبدیر دامینه ئول حلقه ی دارکمند ،ئولسون                      ئودارحلقه ده شیرازه سامان آلماسین آلسین
    صبای کوی رحمت پهن ائدیرآغوشینی هرگون                     بورحمت ساحه سینده ن درس جانان آلماسین آلسین
    شرار هیجری یاندیرمیش وفا گوئسته رمدی بیر آن               وفا ائدسین ئوعهده ،عهدو پیمان آلماسین آلسین
    اگر بیر نازیلن مین جان ائدیب تسخیر کویوندا                           ئوجان بلقیس ده ن دام سلیمان  آلماسین آلسین
    ایچیردیر شوکران بیرجامیلن باخ جان فداسینه                     نه بیر نه ئون نه یوز مینلرجه ،عصیان آلماسین آلسین
    گئلیب مهجور کوی وصله هم هیچ بیر ابا ائدمیر                   دگیل صنعان کی ترسا ئوندان ایمان آلماسین آلسین  
     
     140
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    گئدیبدی تاب وتوان آیریلیق بلایه سالیب                     شرار دردی هامی غملری ملایه سالیب
    نهایت ائلی ییب آرامشی بلا وئره نه                               بیزیم ده جانیمیزی دردبی دوایه سالیب
    گئده نده کوی وفاسینده هیچ صلا یوخودی                  بیزیم حضوری نه بولمم نیه صلایه سالیب
    کده رلی سفره نی پهن ائله دی بیزه وادی                      رقیب سفره سینی گوئر نئجه جلایه سایب
    ئوقدر غم کی سایانماز ئوزی شماره سینی                       رسوب ائدیب ئوره گیمده شراره لایه سالیب
    الینده جام ارادت شراب درد ایچیدیب                            بوبس دگیل هله عالمده مین گلایه سالیب
    بهارعومروموزون شیره سین فداائله دیک                        بوبیزده ن آلدی وفا مین جفا فضایه سالیب
    کدرلی دیر داها ایام عمر اگر ئولاجاخ                               بوقاره گون کی آچیب زولفونی سمایه سالیب
    امید یوخدی بشر قاره بخت ئولوب مهجور                      بوبال پهن جفا کی باش ئوسته سایه سالیب
     
     141
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    پیمانه ی بلا دولوب ارام جان گئدیب                                    ئول کاروانیله هامی جان وروان گئدیب
    بیرسایه سالمیشیدی هما وش قانادلاری                              کوچ ائله ییب بوکوچه ده ن امن وامان گئدیب
    بیر غمزه سیله دالدالاناردوخ فراغته                                       باش سایبانی هیچ ائله بول آسمان گئدیب
    اوقات فیضی ساحت خلد برینی دی                                        جان زمهریر ئولوب کی الیمده ن زمان گئدیب
    صبح مسا سحر یئلی افسه ردی توکله رین                              هیچ بولموره م صبا نیه باد دمان گئدیب
    ئولدو کویر مزرع جان یاندیریر یاخیر                                  مین آرزو بوحسره تیله باغری قان گئدیب
    گولزار جاندا یوخدی طراوت دوتوب بلا                              ئوندان کی خاطریمده ن ئوخلد آشیان گئدیب
    داه چاره سیز له شیب ئوره گین دردی یوخ علاج                    صبریم جوشوبدی جاندا کی تاب وتوان گئدیب
    مهجورو گوئردی دیزله رین آلمیشدی باغرینا                    بیرکس دء دی چئتیندی ئوزولف چمان گئدیب               
     
     142
     
     
     
                                 
     
     
     
        
     
    گرک دیر عارض دیلداده ده وجد آشکار ئولسون              گئدیب الده ن ئوره ک شایسته دیر کی بی قرارئولسون
    وفا گوسته رمه دی هیچ بیر زمان دیلداریلر یاره                کیمی ،من گوئر مه دیم آسوده ی رفتار یار ئولسون
    هوروبدور زولفونو آماده دیر آتسین شیکار ئو             کونول ایستیر کی ئول زولف نیگارینده شیکارئولسون
    آچیب بال وپرین مرغ سعادت کولگه سین سالسا                بولر دیل داده لر کی هانسی بیر زولفه مهار ئولسون
    خصوص ئول سرو قامت کی کمال سیره ته شامل               بودور شایسته کی جانلار اسیر ئول وقار ئولسون
    بونا واقف می سن خالق ئوسیماده نه لرقویموش             یقینیم وائر ئوزون آچسا حزان ایچره  بهار ئولسون
    نظام گردش کون ومکان چئخماز مدارینده ن                      گرک دیلداده لر ده وارد نظم مدار ئولسون
    منه بیر غمزه سی شهلا گوزونده ن بس ئودیلدارین            بوغمزه ئونداخوش هربیرباخیشداپایدارئولسون
    سحر وئردی صبا مهجوره بواندیشه نین سیرین                  ئوره ک لازمدی کی دیلبر یولوندا سازگارئولسون
     
     143
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    نازین چئکیب دولانمیشام آفاقی دربدر                          گاه اوج آلیب سمایه  سئنیب گاه بال وپر
    هر کوی وبرزه ن ایچره دولاندیم تاپانمادیم                   هر وادی خیالیده ن ائدیم ،هلا ،گذر
    آچ مقنعه وی ایشیق لانا رحساریمیز بیرآن                 یلدا قارانلیقیندا مه آرای راهبر
    یوخ واهمم بو وادی حیرانی گئدمه ده ن                    چون واقفم نثارائده جک آیه تین سحر
    گر بیرنشانه بولسم ئوذیجود ماهیده ن                     ئوللام ئوقام وقامت سروینده کامور
    بیراعتکاف عمر گره ک دیر وفاق ئولا                            جاریدی اعتکافینه کویینده رهگذر   
    بیرنازینین بلاسینی مین جان  آلانمیری                   مژگان شوخه باخ کی ئوره کلر ئولوب سپر
    نازی کرسمه سی یئریشی همده غمزه سی                  دونیا ئوزونده گوئر نئجه برپا ائدیب شرر
    مهجور جان گرک قویاسان نازین ایسته سن               مین جان فدا دئمک ائله مز گوئیاثمر   
     
     144
     
     
     
     
     
     
     
     
     
      رخسارینین طراوتی دونیایه ناز ائدیر                         دونیا ئوزی ئونازینه عجز نیاز ائدیر
    بادصبا یه تاپشیرا گر گیس تارینی                              بربط نه دیر ئو نغمه کی هر تئلده ساز ائدیر
    لب غنچه سی سحر یئلینه گر سلام ائده                    تاریک شبده قالدیقی افشای راز ائدیر
    ماه تمام  دیر ئوزو شهلادی گوئزلری                            ئوز طالبین رقیب آرا سرفراز ائدیر
    طوبا نه دیر ئوقدرکی آزاده دیر ،ئودور                        سایسیز گئزه للر ایچره ئوقد دین فراز ائدیر
    الده ن گئدیر توان باخابولمور لقاسینه                        هر آن باخانده غمزه ئوچشم غماز ائدیر
    ال دامنین ده ن ئوزمه ره م ئول سروقامه تین             مین دردی بیرباخیشلا گوئزه ل چاره ساز ائدیر
    مهجوره کعبه سویله مه زاهید هایاندادیر                     محراب روی شوخ نیگاره نماز ائدیر    
    145 
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    ئوشهلاگوئزلرین هربیرباخیشدا جان آلیر منده ن               خصوص ئول غمزه کی آرامیمی آسان آلیر منده ن
    هوروب گیسولرین تاب کمندائدمیش حمایلده                 آتیرتاب کمند زولفونو سامان آلیر منده ن
    حمیرا ئوز دوداق غنچه ئوخال هند یغماسی                     قصاص ائلیر نیه بولمم نه ده ن تاوان آلیر منده ن
    سرکویینده جان قویدوم رقیبیم ئوزقویوب قاچدی             بولور داه جان گئدیب جانسیز بده نده سان آلیر منده ن
    بیزیم ایمانیمیز محراب ابروسوندا گیئزله ن میش                گوئرونمه ز گوئزده عز وشانیمی جانان آلیرمنده ن
    اسیر ئولدوم داها ئول غمزه ی مخمور مینایه                       وئریر بیرجرعه می میناده باخ پیمان آلیر منده ن
    ئولوب ترسا بیابانیمده ئول نازوخرامیلن                              برات خدمت افسانه ی صنعان آلیر منده ن
    ئولوبدور آیت رویینده مهجوره قاشی محراب                        ئوگوئزلر غمزه سی مستانه وش ایمان آ لیر منده ن   
     
     146
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    قاشلارئولامحراب عبادت نه گوئزه لدیر                                    لطف ائلیه محرابی عنایت نه کوئزه لدیر
    بیر لحظه قوناق ئولماغا گر وئرسه اجازه ت                               ئول سینه ی پهنینده ضیافت نه گوئزه لدیر
    وسواسی گوئزه لدیر هله معراجه باش ایگمه ز                          معراجی بیزیم اوج غناده نه گوئزه لدیر
    هیچ بولمه زیدیم مقننعه حایل دی یوزونده                              ئول آیت  وئول لطف ولطافت  نه گوئزه
    آواره گئزیب چول لری هیجران کوچه سینده                           تاپسام شرف عزو لیاقت نه گوئزه لدیر
    آرام دل وجان وروان گر ئولا حاصل                                        جانیم تاپا آرام سعادت نه گوئزه لدیر
    دونیای فراقت قوتولا لوطف ئولا شامل                                 دامان وصالینده فراغت نه گوئزه لدیر
    ئول آ کیمی ئوزده اگر ئول چاه زنخده                                 بیرباده ایچیرده  ئولا عادت نه گوئزه لدیر
    مهجوره اگر لوطف ائده ئول مرغ سعادت                              بال وپرین آلتیندا وجاهت نه گوئزه لدیر
     
     147
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    عادت دیر ئونا چون ایاننیب قاشی کماندیر                             قویما قویا مژکانیده ن اوخ قاشه اماندیر
    حاشا کی بولور زولفو کمندیله برابر                                        حقدیر بولورو،،حقه نه شرح ونه بیاندیر
    آی سوئله دی گرئوز آچا من خفیده قاللام                             مهسا ئوزی مهتاب دلارای جهاندیر
    دامان طبیعت نه گوئزه للر کی بئچرمیش                              طوبا قدی شهلا گوئزی رعنای جهاندیر
    سیرت ئوزی حوری کیمی،صورت ئوزی مهسا                         حوری بهشت ئولماسی حقا کی ئولاندیر
    بیرلعل لبین دادماسی جانلار طلب ائلیر                               بیلمم ئولاجاق ،منده ئولان بیر قوری جاندیر
    نازین نه قه ده ر ساتسا ئوزوم تاجر نازی                             بوجرگه تجاره ت هاموسی بول کی زیاندیر
    دیوانه ائدیر غمزه ووران چشم خماری                                هم تور جفاسینه سالان زولف چماندیر
    ئول قاره ساچین آچدی ایشیق گونده سمایه                      مهجور دئدی گون ئولاراق بونه دوماندیر
     148
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    حقا کی زمان دوره ی عصیان ئولاجاقدی                         اینسان نه قه ده ر حالی پریشان ئولاجاقدی
    ئول پرده کی ایللرجه حیا یاخلامیشیدی                        باخ گوئر نئجه نانوس کی تالان ئولاجاقدی
    بیرتولکو کی اصلان یئرینه سالدی کنامین                    داه بولمه لی سن دایره ویران ئولاجاقدی
    نافهم جماعت ئولاجاق فهمه مسلط                             دونیا دولی نافهم مسلمان ئولاجاقدی
    بیرآزجا زمان تاپسا تسلط بوجهانه                            ئوندان یئر ئوزو صحنه ی دیوان ئولاجاقدی
    قانهلار توکه جاخ بیر بیرینه قوم شقاوت                   قارداس باجی بیرائوده هراسان ئولاجاقدی
    بیردوره کوتاه ئولاجاق میلینه شامل                         ئوندان سورارایران دا گولوستان ئولاجاقدی
    وجد ئولدی مسلط منه بوسوئز له ری یازدیم             گویا بو ناخوشلوق هله درمان ئولاجاقدی
    مین اوچ یوزو قورتارمادا مین دورت یوز ئولوبدی             شمسی دی قمر ایللری بطلان ئولاجاقدی
    مهجوره سروشون دئدیگی عین بوسوزدور                    دونیاده مسیح آیت سامان ئولاجاقدی
     149
     
     
     
     
     
     
     
     
      
    بهار شادمان گئلدی دوداغلار گوئلدی جان گوئلدی                    آ لیب عیش عالمی یکسر چمن گئلدی جهان گوئلدی
    آچیب یاس وبنفشه پهن ئولوب عیش صفا گستر                       طبیعت آیری بیر تابلو دوئزه ردیب آسمان گوئلدی
    طلاطم قاوزانوب هر کس گئلیب سیر گولوستانه                       چالیبدیر چهچه ین بلبل هامی پیروجوان گوئلدی
    آچیب هریاندا هرکس ئوزنیگاریلن بساط عیش                        باخیب نقاش هستی حوری خلد جنان گوئلدی
    توکوب گیسولرین پهن ائله ییب زیبای افسون گر                      ئولوب یلدا گونوز خورشید عالم ،سایبان گوئلدی
    نه دیر حکمت آچیلمیر غنچه گولزارایچره هم گویا            ئولبلر غنچه گوئلده ن باش دوداغ آچمیش عیان گوئلدی
    نسیم صبح صادق ده خبردیلداریده ن گئلدی                        نسیم ایچره دایانمیش صحنه ده روح وروان گوئلدی
    سالیب مخمور گوئزله ر ولوله اردیبهشت ایچره                       حقا اردیبهشت ایچره دل دوروح وروان گولدی
    ائدیب مهجور سجده کعبه ی آمال مطلوبه                                نه بولمم سجده ی آمالمیاحرامیان گوئلدی
     
     150
     
     
     
     
     
     
     
     
    یا بختیمیزین رملی نی رمال آتا بولمور                                    یا اوج دادیر بختین ایپی ال چاتا بولمور
    یا بیز گئده لی بخته ساری بخت اینادلیر                                یا ظاهر معناده متاع سین ساتا بولمور
    ئورگئتمه دی بیر بیزده آتاخ بخته کمندی                               من گوئردوم ئوزی بخته کمندین آتا بولمور
    رمال گئتیر رملی دوزه رت بیربئشه اوچ دوز                            سویله نیه جانان منه جانین قاتا بولمور
    یان یانه یاتیب کوی رقیبیمده سعادت                                       بولمم بوسعادت نیه بیزلن یاتا بولمور
    اهریمنیلن جنگیده دی ایندی اهورا                                           اهریمن اهورایه نه ئولسا باتا بولمور
    دردین اثری بورگه لییب جانیمی یکسر                                      بودردی رقیب ایچره ئوره ک آنلاتا بولمور
    مین بیرگئجه نین قصه سی سایسان دا قورتولماز                      راوی نیه سوئزلر سوزونی قساتابولمور
    مهجور ائدیر سعییله هرلحظه تلاشین                                      بولمم نیه جانانیله ایپ باغلاتا بولمور 
     
     151
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    شهلا گوئزونون غمزه سی جان ایستیری منده ن                          دوئز سوزدی دئدی ،دهر امان ایستیری منده ن
    نازی کی ائدیرسه نه دی بودهر بهاسی                                      محفل قورولوب شرح وبیان ایستیری منده ن
    کاوینینه جان ودل دیوانه وائریمدی                                                 فرش ائله میشم جانی نشان ایستیری منده ن
    محو ئولموشام آخر ئووجودون قدمینده                                            بیرغمزه سینه ایندی روان ایستیری منده ن
    من کی سحرین سایه سینه یوخدی پناهیم                                      بولمم نیه هر شرحه زمان ایستیری منده ن
    آسوده ئو وقتم کی آلا چترامانه                                                      عومروم قوجادیب سن اوان ایستیری مند ه ن
    شالوده ی جانیمده داها یوخدی طراوت                                       بوندان داها چوخ درده توان ایستیری  منده ن
    گوئز غمزه سینین دامینه چوخداندی اسیرم                             بیرجان کی ئونودی نه ضمان ایستیری منده ن
    مهجوروسالین دایره ی لوطف نهانه                                               شرطی عیان زولف چمان ایستیری منده ن
     
     
     152
     
     
     
     
     
     
     
     
    گردش کون ومکان بیر نازینین سوداسی دی                              مین بهشت ئولسا ئونون بیرشهرجابلقاسی دی
    هرقدم توپراقه قویسان شکرواجب ایسته ییر                             هرنه وائر باطن ده ظاهرده ئونون دونیاسی دی
    چرخ گردون گر مدار چرخشینده ن چئخماییر                                  چشم شهلاده ن گئلن بیرغمزه نین پرواسی دی
    ئوندا کی یلداده مهتاب ئولدی سقف آسمان                           مقنعه چئکمیشدی ئوزده ن  نور مه سیماسی دی
    جام الینده کیمسه گئلسه مست کام نام ئولا                                  لوطف احسانی قورتولماز بیکران دریاسی دی
    عدن اعلاده  بصیرت گر گوئرور بیرقامتی                                      ئول نیگار نازنینین قامت طوباسی دی
    سرو اگر گویا ایگیب باش بوستان سرو ده                                  من بولن باعث ئوسروین آیت افراسی دی
    آچمیشام آیدین قاناد مرغ هما تک بختیمه                              بختیمین سوداسی گر خوشدور ئونون ایماسی دی
    ئول نیگارین ساحه سی چوخ مغتنم بیرساحه دیر                  مهجورون دونیاسی نین اوجوندا تک عنقاسی دی
     
            
     153
      
     
     
     
     
     
     
     
         هر آن دندانه ی شانه ائیپک ساچلاری ناز ائلیر                   خوشا ئول شانیه،ساچلار وجودون سرفراز ائلیر
    نه لازم کی ئوگیسویه فلاخن باغلاییب آتسین                                 فلاخن سیز ،کمند زولفه مین طالب نیاز ائلیر
    مگر معراجه چئخمیش سان سماوات ائله ییب آذین                        ملک لر ساحت وصفینده کن افشای راز ائلیر
    چئکنمیر غیره تیم آچما ئوزون مستوریده ساخلا                     بو بئسدیر گوئرمه میش مین طالبین سوزوگداز ائلیر
    نه دیر بربط آتیر مضرابینی شور ایچره یغمایه                                ئوگوئرمور توکلری یغما یئلینده نغمه ساز ائلیر
    منه بیربوسه ئول لعل لبونده ن چوخ فرح زادور                                 لب لعلین طراوت گوئسته ریر هم دیلنواز ائلیر
    خیالیمده ن کئچرکن اوج آلیر عرش سماواته                                    منی اوج خیالیمده گئلرکن پاکباز ائلیر
    اگرمژگانیده ن بیر اوخ قویا محراب ابرویه                                  گوئره رسن عین واضح دیر شیکار شاهباز ائلیر
    ئوگون ده ن کی خم ابروسینی مهجوره گورسه دمیش                     بوراخمیش کعبه نی محراب ابرویه نماز ائلیر
     
     
     154
     
     
     
     
     
     
     
     
    گئلرسه واعظ اگر ره گذار میکدیه                                                     دوشر تلاطیمه جان باخ شرارمیکدیه
    قویوبدی مسجدی ویرانه مکتبی داغیلیب                                          رسوخ ائدیر سنن پایدارمیکدیه
    بیزیسه واعظ ئوجیم جنانه یوئخدی نیاز                                            قوشولما مکر وریائیله کار میکدیه
    بیزیم مرامیمیزین واعظیله یوخدی ایشی                                         عبانی قاوزاما بئسدیر شیکار میکدیه
    بیزیله لعل لب ویار وجام ومی دی انیس                                             خزان گذار ائده بولمز بهار میکدیه
    سیزین کی زهدو ریانیز جهانی یاندیریری                                        چاتانماسیز  اداها سیز   شهوار میکدیه
    وئریبدی یئر بولوسن جایگاه قلب و وجود                                        محبتیله سرا شاهکار میکدیه
    سن ائله سجده وجودونداکی شقاوتیوه                                         دوئشر شقاوتین آخر مدار میکدیه
    کیمین نه حاجتی وائر جام می له ائدسین عیان                          سروش سسله دی مهجورو بار میکدیه
     
     
     155
     
     
     
     
     
     
     
     
    ئودیلبر روی ماهین گیئزله دیب اغیاره گوئرسه  تمز            ئوجور کی پنبه نی عاقل ئولان نلار ناره گوئرسه تمز 
    گوزه ل سودادی می بیر جامیده دیلداریلن ایچمک              توروش اخلاقی کیم هیچ بیر زمان دیلداره گوئر سه تمز
    مغیلانلار باتار داغ داش گئزه نده وصلیده ن خاطر                    آخار قان وصله یئتمیش سه ایاقدا یاره گوئرسه تمز
    فراغ ایسته ر فراقه صبر ائده احرامه باغلانسین                        غم ودرد فراقی کیم گئلیب انظاره گوئرسه تمز
    اگر لازیم ئولا گیئز له نمه وائر گیسوی مشگینی                ئومخفی گاهی جانان هر کس وبیکاره گوئر سه متز
    شراب لعل لبده ن کیم دادا آرامشی قالماز                                عطا ئول لعل لبده ن زاهد مکاره گوئرسه تمز
    گوناه ئولماز گوئره رسن گر بیرین بیر ماه روئیلن          گئنیش لیک دیر جهان هر امری قاضی داره گوئر سه تمز
    مجال غفلتی غافل تاپار زجر وجفاسینن                          قارانلوق ساحه سین جانان اینان بیداره گوئرسه تمز
    خزان غم گئدیب مهجور وقت عیش جاناندور                           فراغ عیشی جانان زاهد بیماره گوئر سه تمز
     
     
    156
     
     
     
     
     
     
     
     
    ساقیا امر ائله بو حکمی بوتون مالا کلام                               واعظین میخانیه ئوز قویماسی ئولسون حرام
    مسجدی ویرانه ائدی وعظ نامربوطیلن                               ایندی ده میخانیه ئوز قویدی ائدسین اهتمام
    بوردا ساقی وائر دی هم جام ولب دلجوی یار                     واعظین فیکرینده پند ناصواب بیشمار
    کیم بوئلر لعل لب دیلداریده ن بیرقطره ناب                      ائلیییر مین عالمی آرامشینده برقرار
    گیسوی مشگین دیلبر گر آچا بال وپرین                          عالم ار  واعظ ئولا کرنش ائده ر بی اختیار
    واعظا صنعان کیمی راهب گوئروب ترسانی  چون                 دین وایمانین ساتیب بو امر واضح آشکار
    رسم دیر دام کمند زولفه هرکیم یول تاپا                               ئولماییب الا کمند جعد زولفونده شکار
    سرزنش ائدمه نیه صنعان ئولوب دونقوز یایان                       مست جام یار ئولان دیوانه بولمز داه مهار
    ائدمیه مهجوره گر جانانی الطاف نظر                                    وائر یئری گر ائلیه دونیانی یکسر تارومار              
                                      
     157
                      
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    نازین چکه ره م دیلبریمین هر قدر ئولسا                                             باش من  ئوگوئزه ل گر باشیما تاج سرئولسا
    هرچند خذف عرض آلاماز لعل یئرینده                                                 یاریم آلار ئول عرضی منه گرنظر ئولسا
    بیراهه ی کویوندا ئوتورموش سام عزیزیم                                                بیر پاره نظر چوئخدی منه گر گذر ئولسا
    اذن ئولسا گئلیب کیپریگیله گردینی سیللم                                         خاک قدمین،گر بو گذاره گذر ئولسا
    یارب نه گوئزه ل ماه جبین خلق ائله ییب سن                    مهسادی ئوزی هم ده ائوزی خوش سیر ئولسا
    دامان طبیعت گوئزه له بال وپر آچمیش                                               شک ائله مه اغوا ائده نی در بدر دئولسا
    من زولف چمان چترینه آرامیله یاتدیم                                               هم یئغماسا چترین بوله مم گر سحر ئولسا
    خنجر گیمی مژگان ائله ییب قلبی نشانه                                          قان آخدیریری گر گوئزو عالی بصر ئولسا
    ترسا ائله آنلاشما کلیساده نه خوشدور                                            مهجور بو اوقات میسر اگر ئولسا
     
     158
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    آچیب یان یانه زولفون موسم گولزار و گولشنده                                 کمال لوطف دیر ائدسه یساول حاضرم منده
    اصیر باد سبا گول ساره جانانیم ئولان سمته                                            ائولوب مشک دلاویزیله هراطراف آکنده
    بوگون فرصت وئریب آفاق گیتیده گئله هرکیم                          گئلیب هرجای عالم ده ن تماشایه یئتیش سنده
    الاهائول قه ده ر مفتون روی ماه جانانم                                                نه من آیداطلن ئولموشدوشرمنده
    نیگارین ساحه تی چوخ مغتنم دیر عزت وشانی                                   گئلنده بارعامه گول گئتیر گولزاره دامنده
    چتین دیر قورتولا بیر کیم ئو مژگان سیاهینده ن                       بصیره ت لن نظر قئل مین سنین کیم وار فلاخنده
    من عیسی یم اگر خضره م اگر صنعان ویامجنون                                کمال صدقیلن کوی نیگاره ئولموشام بنده
    بو ترسایه بوگولشن زمهریر وادی غم دیر                                           یئغین مقدمگه والاسینه گولسار خرمنده
    نیگارین گر دوداغیندان دادا مهجور بیرداملا                             نه لازیم هرقه ده ر وائر کامینی آغشت ائده قنده    
     
     159
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     خوش شانیه کی زولف سیاهینده گئزیردی                              آی حسره تیلن صورت ماهینده گئزیردی
    جانیم قورتولوب سانکی رقیبین شره رین ده ن                        گیسوی چمین لوطف پناهینده گئزیردی
    گر کویده ده ائدمه سه الطاف وعنایت                                       بئسدیر بو ایاقلار خم راهینده گئزیر دی
    جعدین خمین آچسا دوتر عالمی یکسر                                    عالم ئوخمین صبح پگاهینده گئزیردی
    جمشید نه دیر جام جمین گیئزله ده ر آنجاق                           بیرئوانداکی دارا فر جاهینده گئزیردی
    رخسارینی مشاطه ائده ن یوخدی جهاندا                                مشاطه ئوزی غرق نگاهینده گئزیردی
    دونیاده اگر بیر شه ئولا تاجی باشیندا                                     مهسا گوئزه لیم جقه ی تاجینده گئزیردی
    بیرگوئرماغیلان حق دیله صنعانه  نه چئکدی                            داه سویله مه صنعانه گناهینده گئزیردی
    مهجور ایاخ قوی سرکوییده مکان  ائد                                      هر چند دئسینلر خم آهینده گئزیردی
     
     160
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    قوی زولف سیاهینده گئلیب شانه دولانسین                                   مجلسده بوگون می دولی پیمانه دولانسین
    جام الده می ناب سعادت له دولونسون                                            شمعین ئودونا اولکه ده پروانه دولانسین
    گولشنده قورون بزمی شراب ودف ودیلبر                                        یوللار دوئزه رین آیتی جانانه دولانسین
    داه ئوردا حسودون یئری یوخ ،وادی حیران                                      ائولسون کی ئو وادی ده رذیلانه  دولانسین
    غیرت بورویور جانیمی جانان  یئرینده                                            قویمام بوسراخانیه بیگانه دولانسین
    جان بئسله میشسم فرش قدوم ائلیم ئول گون                                جان اوسته خرامان دور دوردانه دولانسین
    قصری کی ئونون صاحبی بلقیس سبادیر                                           جانانیمه لایقدی کی شاهانه دولانسین
    میخانه آچیلسین قدح وجام وسبو ده                                                اکسیر حیات ایشمه گه دیوانه دولانسین
    بوردا هامی مهجور می وجام وصفادیر                                                  کیم ووئرماسا ئود دینیله ایمانه دولانسین
     
     161
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
          
    خنجرابرویه فرمان وئرسه ئول زولفی سیاه                                      میمن ومیسر جناه وقلب ئولار یکسر تباه
    ئول خم ابرونی گر زاهد گوئره جان ترک ائده ر                              سجده گاه ائله ر نماز صبح وعصر وشامگاه
    جعد گیسوسینده مین لر صید دیر آواره سی                               ئول چمان زولف ده ن بیر کس تاپانماز شاه راه
    فر جمشیدی ئونون دربانیدیر درگاهیده                                     صورت ماهین گوره ن نیله ر جلال وفر وجاه
    بیر نظر زاهید امان آل خالق خلاقیده ن                                  لعل لب ده ن بیر اوپوش آلسام یازیلماز سین گوناه
    چشم شهلا سینده گوئردوغمزه ی مستانه سین                        نیله سین صنعان ساتار دینین اگر دوشسه نیگاه
    قامت سروینده مین افسانه ی سودایاتیب                                 باخ خرام ونازینه گولشنده هر صبح وپگاه
    آی باخیب سیمای مه گونه گئدیب مخفی گهه                          سجده ائلیلله رجبین ماهینه هرمهر وماه
    وئرسه گر مهجوره فرصت ئول نیگار نازنین                              اعتکاف ائله ر حضور خدمتینده گاه گاه   
     
     162
     
     
     
     
     
     
     
     
     کوچه ده ن آهسته کئچ دیلبرهراسان ئولماسین                       خدمت مستانه سین ده ترک سامان ئولماسین
    صف دوروب دیلداده لر کویوندا من حیث القضا                         بارالاها قصر شوکت سست و ویران ئولماسین
    ساحت لوطف وسخاسینده آچیل سین سفره لر                             مکتب احسانی هیچ بیرنوع تالان ئولماسین
    باده ی وحدت ایچیلسین خدمت شاهانه ده                                          کشمکش بین بهائی ومسلمان ئولماسین
    آیت میخانه سینده هامی خلق الله دیر                                              قاضیا حکم ائله هیچ بیرفرقه تاوان ئولماسین
    بیراله مخلوق جام می دوتوب آلسین حیات                                     بیرالی داه طالب تفریق وعصیان ئولماسین
    هیچ رو ا دیر گولستان دهر ئولا خلد برین                                        اوردا بلبل چهچهه قمری غزل خوان ئولماسین
    کولگه لر سالمیش هما بیز خوش لقا بیر مله تیز                               بو همانین کولگه سی الله پریشان ئولماسین
    هر کس ئوز ذرییه سیلن خوشدو مهجورا بلی                      هیچ قومون اولکه سی بی درس وایمان ئولماسین    
     
     163
     
     
     
     
     
     
     
     
     
      صورت ماه جبین خاکیله یکسان ئولاجاخ                                 شاه ودرویش بوهنگامه ده  همسان ئولاجاخ
    خسرو کل جهان ئولسادا گر نوشروان                                        کاخ وایوان مداین ئولا ویران ئولاجاخ
    ظالمین زوری اگر حکمی سالیب تاخیره                                   عیبی یوخ دادکه عدلیده دیوان ئولاجاخ
    نه مقید به قیامت دی قصاص بشری                                         بوطبیعت ده نه جور ائدیگی تاوان ئولاجاخ
    قلب لرده ن قوپاران آه هواده یول آچیر                                  بیربیره یئتسه اگر گوئر نئجه عصیان ئولاجاخ
    بیردومان قوپسا عزیزیم آلاجاخ دونیانی                               ظالمین رشته ی افکاری پریشان ئولاجاخ
    بیر کرور فعله نین حقین نیه وئر میرسه ن عزیز                    قئرخ میلیون نه قدر ظولمو وه نالان ئولاجاخ
    دئیرسن بس کی بوگون حقی ائدیرسن ناحق                         صاباح ئولدوقجا حقیقت سنه آسان ئولاجاخ
    ایندی مهجوره بواندازه ائدیرسن اجحاف                                 رحمتین فیضی ئونون دردینه درمان ئولاجاخ 
     
     164
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    بولمه دیک ناامن ئولار ساحل بولنگرده ن سورا                         قاره گوئنلر گوئرسه نه ر بوفتح وسنگرده ن سورا
    بیزهدایت ائله دیک ساحلده سالسین سنگرین                          سالدی لنگر آلدی هر حقی برابر ده ن سورا
    رستم دستانیدیک هر آن ائدیردیک جهدله ر                            سیلدی خاطرده ن بیزی امن سراسرده ن سورا
    غیرت همت حمیت بیزده جولان ائله دی                                 سرزنش  لر گئلدی خوار ئولدوق ره آورده ن سورا
    آرش آسا تیر آتوب آلدوخ عدوده ن سنگری                            سالدی عزت ده ن بیزی جنگ بلاگرده ن سورا
    نعمت جنگ ئولمادی الا نصیب منتقم                                        بیبرقارانلوق گئلدی احبابه ئواخگرده ن سورا
    قسمت ئولموش هرائوه اول جام زهرین باده سی                       هم افول ائدی ئوباده جام اخته ده ن سورا
    قاعانین آغزیندابیرپندیر وائرمیش تولکولر                              آلدیلار آغزینداکین خاطیر مکده رده ن سورا
    بیزدئین ساحل دگئیلمیش بوسالیبلار آیری لول                      چونده ریب رفتاری مهجورا مقرر ده ن سورا
     165
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    جان آلماغا گئلسه ن ملکیم جانیم آلیندی                                  مین جوریله جانیمده ئولان قانیم آلیندی
    باور ائله میشدیم ئونا کی حی بقادیر                                            باور ئولونان الده کی قرآنیم آلیندی
    بیرگوئرمه ده ن اول ئونا ایمان ائله میشدیم                                 هم باور ائده ن دیلده کی ایمانیم آلیندی
    حق ائله دی آخر ئونی خاکیله برابر                                          توپراقه ئو گئتدی منیم آرامیم آلیندی
    باور رائله دیم نیزه ده قرآن خدایه                                             ئول باوه ریلن عزت وسامانیم آلیندی
    گویا کی گئلیر قورقو داغردا ئولاحاکم                                         حاکم ئولالی درد وئره درمانیم آلیندی
    ابنای وطن شادو خرامان دولانیردی                                            شور قدح وشوق غزل خوانیم آلیندی
    بیرکلبه ده اتراق ائله میشدیم من محزون                                  ظلم وشره ریلن گله دستانیم آلیندی
    ای داور حق سوئله کی مهجورده بولسون                                   جاه وشرف وفخر مسلمانیم آلیندی
     
     166
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    یاتدی تولکو دالداسیندا شیر ئولدی دربدر                                                روبه وچقال ئولدی بیشه لرده مفتخر
    بیر قوجا قوردون دیشی آنجاق قویوندان بیر قولاخ      بوجوان چاقال لا تولکی دید دی جانی سر به سر                 
    یوخ ئوزون اصلانه بئنزه دمیشدی تاج آماخ همان                              بیر قاریشقا ده تاپار ئوندان سورا دان وثمر
    حاممی حیوان لار گئزه رآزاد آلار کام وجود                                          دشمن آزاده گی ئولموش ذلیل ودربدر
    یوخدی ببرین داه مذاقینده توتا آهولری                                            مرغ شاهین داه وئره نمیر بچه آهویه ضرر
    قورد قویونلان ئویناشار بومرغزار وصفده                                             نیش ودندان جفاده ن بیر داها قالماز اثر
    توی دوتارلار شیر وببرومرغ شاهین دشتیده                                    پاتلاسین چشم حسودو هم نگاه بد نظر
    ایله کی تختینده ئولدی شیر بیشه برقرار                                          گئتدیلر پایین پایه کوئکدولر هم سیم زر
    گوئردو  مهجور ئوز گوئزیلن دوغرانان آهولری                               همده شاهین ائله ییب یوزلرقوشی بی بال وپر
     
     167
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    هفت خان رستمی کئچدیک یئتیشدیک ساحله                              ساحلین آرامشین پوزدوقجابیز گئلدی دیله
    بولمه دیک دریاده ئوزدوکجن نه دیر مقصودوموز           یول گئده ن بیر کیمسه لازیمدیر کی مقصودون بوله
    بیز تماما هایلادوخ  هیچ بیر جوابی آلمادوخ                        هم بولاندئردوخ سویی سماک قا لسین موشکله
    ای عجب بیر آیری کس توتدی بو اثناده ن بالیق                  بوش دگیل گویا مینیب سالار محفل محمله
    قویمویایدوخ کاش مینمه زدی سالاردوخ اوجده ن                ئود دوشوب آسان دگیل سوندورمه سی داه محفله
    سوئز ده بئز پارچادگیل کی آرشین آرشین جئرلیام                   بیر اشاره بئسدی مین لر سوئز دماخدان عاقله
    یا گرک ئوزگونچوده ن ایلهام آلاردوخ نئلیه ک                        یا مقصرلر بیز ئولدوخ ئوزگه میندی عامله
    آلدی الده  ن قدمت شیرازه نی ئولدوخ اسیر                           عقل سیز اندیشه لر گئلمه ز عزیزیم شامله
    تولکولر آلدی داها شیرین الینده ن طعمه نی                            یولداش ئول تولکیله داه آرامش وآرامیله
     
     
     168
     
     
     
     
     
     
     
     
    الده ن آلدی گوئزه ل آرامیمیزی بیرجه ئوتانماخ                                دورو آرامشیمی وئردی فنایه بو بولانماخ
    آل اله مشکه فه وی ئوز الیویلن باشا توک سو                               فایدا وئر مه ز داه ائلین مشکه فه سی الده سولانماخ
    سنه تانری دئمه ییب آیریسی ئولسون سنه حامی                        نه قه ده ر ئوزگه لرین پرت وپلاسینه اینانماخ
    خبطه وئردین اتی داه گئلدی پیشیک قاپدی قاچیردی                بولمه دیم کیم دئدی بو ملته کاس رنگه بویانماخ
    داش دره داغ یئنیشی یوققوشی لازیمدی قاچارکن                   هر جوره رنگیله هر فنگیله هر دنگه ئوسانماخ
    بیرده گر گلسه اله شانس ئوچوردما داباشیندان                         ائله دین تجربه گوئردون نه چتین میش بوتالانماخ
    کیپ یاپیش الده جماعتله تپیل حوض بلایه                               یول آییر ،بیردفعه داه بسدی مصلایه جالانماخ 
    بیئز بابا یوئز دفعه دوز ایری دیبن کعبیه گئدیک                        نه قه ده ر آخ داش آتاخ رمی جمر ساده قالانماخ
    فایداوئرمیر داها مهجور نیگاریله ال الده                                 قانلی توپراقه قدم قویماغیلان ذره دولانماخ
     
     169
     
     
     
     
     
     
     
     
        گوئرمه ییب آرامش دوران وجودوم یا اخا                                              شکه عارضدر گئجه گوندوز سجودوم یا اخا
    عدن ده ن بیر بوغدائیله جدیمی ئویناتدیلار                                              کاش ئولایدی انگلیس آلمان فرودوم یا اخا
    سونرادان بیر دخ بهشتی وئر دیلر ایرانلیا                                                 انگلیس آلمانلینی ئویناتدی دودوم یااخا
    یاندی قندی یاندی قندی من بهشت اولادیام                                        یوخدی چون اعمالیده اصلا رکودوم یا اخا
    آختارار دونیاده هر ملت رفاهین علمیلن                                         هیچ منیم شاد ئولمادی جسم خمودوم یا اخا
    ئونداکی ملت لرین فیکرینده حریت یاغیر                                        من هله ملت لره قوشدوم سرودوم یا اخا
    بلکه ئون میلیارد ده ن بیر هشتاداوچ میلیان نفوس                         سویله دی خالق اینان قوم ثمودوم یا اخا
    قالمیشام بیراهه ده دینیمله ایمانیمله من                                        جان وئره ن سویلور هلا احسن یهودوم یا اخا
    قورخورام مهجور زاهید گر بوله افکاریوی                                        امر ائده ر امحا ئولا نعش جمودوم یا اخا
     170
                             
       
     
     
     
     
     
     
     
     
     
      مگر اصلاح دونیانی وئریبلر من  موسلمانه                                     باخین ئود وورموشام من ئوز الیمله ملک ایرانه
    بابا دونیاده یوز دوخسان بلوک وائر مملکت ادلی                          یا پیس دیر یا کی یاخشی یا کی آباد یاکی ویرانه
    ئوپیس یاخشی بیزیم افکاریده پیس ده ن ده پیس دیر چون          باشین وئر مز ازه جهلر مرکبلردگیرمانه
    دوزه ردیر برق وطیاره دوزه ردیر کامپیوترلر                                  نه لازم روحونون یوخدور گرایش ذره ایمانه
    مسلمان ملتی اما وئریب عقلین شعورون دا                               مقام زاهیده بیر ملا بسدیر کل انسانه
    هامی بیر چشمه ده ن زایش ئولان احکامه محکومدور                ارادتمند بیر ملت دی با خوی رذیلانه
    سعادت یا اخی ئولماز میسر ئولماسا عزت                                  بیزیم قورقو بیزه لوطف ائدمه ییب عزت صمیمانه
    باخین بیر آیری ملت لر سعادت لن ائدیر عومرون                       ئودونیاده ئولار اما یاناللارنار سوزانه
    سوزون مهجور چوخ فاش ائله مه واعظ قصاص ائله ر                  مرید ئول واعظ وملایه باذ خوی ذلیلانه      
     
     171
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
           بیزیم پیمانه میز داشماغدا ال قاتدوخ خرافاته                        وئریلمیر سون نیه بوئلمم بوآداب وبوعاد اته 
    زمانلاردی کئچیر بیز بئسلین افسانه ده ن قارداش                     دوباره سیر ائدیب آرامش ملت مشقاته
    سوادی یوخدی گویا ملتین قانمیر نه دیر علت                          احبالر سالیر بوملتی زجر ومذلاته
    رسوخ ایلیر کلام واعظ وزاهد داماریندا                                   ماشین طیاره سیز یوللور بهشت عدن مرآته
    جهان بیر آیری سیره تده تکامل گورسه دیر خلقه                هلا بیز ایندی لعنت یوللوروخ بتخانه ده لاته
    کیمیسه ئوز داشین آتماغدادیر حاکملیگین سانسین           هله یئر بس ده گیل فخرین ساتیر عرش وسماواته
    نه دیر قانون حریت حقوق فرد یا ملت                                 نه حاکم ذاتی قائل ئولمالی درس مساواته
    الینده تیغ بران وور کئچیر شمشیرده ن خلقی                گئده ر الده ن ریاست قائل ئولسان گر مماشاته
    نه دیر مهجور تئز سوز خرمنین دولدور آپار ساخلا          دگیل لازم دخالت ائله مه بسدیر مهماته   
     
     172
     
     
     
     
     
     
     
     
     دولدورموشوق قولاقی کلام کمالینن                                     یوخدور کمال هانسی طریق کلامیلن
    مقصد ازه لده معلوم ئولوبدور بهشت دیر                              بیگانه یوخ تجدده قارشی خرامیلن
    بیر کعبه یوئز بهشت ومصلا ودرس وعظ                            همت لییک بهشتی آلاخ بیز تمامیلن
    شورش قوپاردیق ئوندا تجد د فناسینه                           بیرتیشه وور موشوق کوکونه اهتمامیلن
    بیرملتین کی ئولمادی عرض واصالتی                           ئودلار وورار اصالتینه احتراقیلن
    بیچاره بیز قایت میشیک اول ده ن آختاراق              دونیانی هم کئچن لریمیزله عظامیلن
    دونیا گئدیر کراته بشر جانه یول تاپیر                     بیزبئسلیریک سفاهه تی اولاد خامیلن
    قان توئکمه دیر فقط ایشیمیز خاک دهرده             بش ئون نفر جماعت ظالم مرامیلن
    مهجور گئل یئتیر ئوزو وی کوی دیلبره                    چیگنینده کوپ الینده دولی باده جامیلن  
     
     173
     
     
     
     
     
     
     
     دیلبر بیزه ردیفیله هجرانی ساز ائدیب                                           هم بیزله بی وفا ئولوب اغیاره ناز ائدیب
    کویوندا ئولموشوق داها آواره ی وجود                                             بیزلن جفا بیر ئوزکه سینی سرفراز ائدیب
    مژگانیلن سیلن قدمین توئزلارین بیزیک                                        بولمم نه ده ن بیرآیری سینا چاره ساز ائدیب
    گوئردوم کمال حیره تیلن بی وفالیقین                                        بیزده ن رقیبه اگله شیب افشای راز ائدیب
    نا آشنالری بیزه ترجیح ائدیب دی یه ن                                     کویوندا اعتکافه قویوب دیلنواز ائدیب
    مین لر جه صید هاله ی نخچیر گاهیده                                     بیر قیقاجی باخیشلااسیر غماز ائدیب
    آلمیش فراغتین ئوکی کویوندا اگله شیب                                چوخلی جفا اسیرینه زولفی دراز ائدیب
    آی ئوزلو غنچه لبلی قدی سرو خوش خرام                             بونلارلا باش آچیب گویه گامین فراز ائدیب
    مهجورو دانلاما کی ئوزاهیدله محتسب                                     محراب شکلی قاشینه آنجاق نماز ائدیب
     
     
     174
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    گویا کی بهشتین داشی ایرانه دوشوبدی                                     چون هر یئره باخسان هامی ویرانه دوشوبدی
    ایل له ر دی فیکیرلرده بیتن داه آدی قالمیر                             بیزمیلته ته اما داراشیب جانه دوشوبدی
    جهلین کوکونی قازدی سواد بشر وعلم                                    یوخ بیزده هله جانلا قاریش قانه دوشوبدی
    دعوا ائدیریک بیز هله بیر یا ایکی ئولسون                             زاهید بو لکه  بس نیه تومبانه دوشوبدی
    یارب بو بلا هاردا بونوعیله دوزه لمیش                                  بیر اجنبی تک زولف پریشانه دوشوبدی
    عهد ائله میشیدیک ئولا آباد بو ویران                                   چوخ بلبه شو وورلوق بو دگیرمانه دوشوبدی
    راحت لیگی میز کوی دیلارامیدی گویا                                 افسون وشرر کوچه ی جانانه دوشوبدی
    باخدیم گه له لی واعظی گوئر دوم ائدیر افغان                       درسینده ن آرا ربینه عصیانه دوشوبدی
    مهجور بودونیا داها بیر آیری دین ایستیر                              دهرین شر ر وآفتی ایمانه دوشوبدی
     
     175
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    گئلدی خبر ،نیگار ائدبر عزم کوهسار                                       قویموش ایاخ ریکابه ئولوب بختینه سوار
    گئلمیش ختنده ن آهوی عنبر فشان نیه                                ئوندان کی عطر زولف ،فشان ئولدی مشک وار
    مشاطه ائله ییب قلم لوح ذر باخون                                      ناز وخرام وغمزه سی هر دمده سازگار
    زاهد نه جور نامز ائله سین سمت کعبیه                               محراب قاش ئوجور کی یارالدیبدی کردگار
    چوخ مایلم کمان ئولا قاش تیر کیپریگی                               قلبیم سپر ئولا کی ئولام منده کامکار
    طوبا قدیله ائلیری نازوکرشمه سین                                      بولمور کی ائلی ییر نه قه ده ر قلبی داغدار
    گیسولارین حوروب ائله ییب حلقه ی کمند                         نخچیر گاه بزمیده ائلیر نه لر شیکار
    چئخدیم کی سیر گولشه نه گوئردوم نیگاریمی                    سینه مده قلب ،قلبیده جان ئولماییر مهار
    مهجورا لعل لبده وئریب باده ی وجود                                  هم سجده سینده ئولدی بو ایش ائله ییب خمار
     
     176
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    سعی ایله ره م کی سیریوی بیگانه بولمه سین                               زولفون کمال فیضینی ده شانه بولمه سین
    حور جنان نه دیر سنیلن رغبت ائلیه                                              دوزدور بوسوز رقیب لر افسانه بولمه سین
    مست الستم ئول لب لعلین کرامینه                                               لعل لبین مذاقینی پیمانه بولمه سین
    ئوز قویموشام کی دشت وبیابان رحمته                                          زاهید بو قدر ده منی دیوانه بولمه سین
    ئولدوم اسیر لبده ئولان خاله دیلبریم                                            لوطف ائله سیریمی زنخ وجانه بولمه سین
    جعدین زولف مامن امن وپناهیدور                                               بول له تمه رازی زولف پریشانه بولمه سین
    آیا ئولار می می دولی پیمانه لر ایچم                                             مست وخمار ئولام ولی میخانه بولمه سین
    بیز میگسار کوی دلارای دیلبریک                                              کیم لرده کوی دیلبری ویرانه بولمه سین
    کیپریک لریله کوچه سینین گردین آلمیشام                               مهجورهم بوسیری ئو دوردانه بولمه سین
     
     177
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    مآل عقل دیر شرعیله قانون همطراز ئواماز                                     کی شرعین حاکمی حکما رئوف ودیلنواز ئولماز
    گرک دیر حکم ائده شرعیله قا نون مهماته                                     شریعت ساحه سینده حکمیلن محکومه ناز ئولماز
    اگرلازیمدی شلاق شقاوت اندیره انسین                                     شریعت حکمی بیر نص دیر داها شیب وفراز ائولماز
    خداوند ائدمه دی حاکم شریعت حکمینه بیر کس                      نه دیر تحصیل تشخیصین بونا تشخیص ساز ائولماز
    الینده  آلما وائر حاکم دئمیر ده ردین ویا آلدین                       ئونون تشخیصینه قانون حریت طراز ائولماز
    اساس حکم حاکم شرعیده  سودای حکمت دیر                        کی قانون اساسی شرع ایچون داه دست ساز ائولماز
    مین ایل بوتدان بری بیر قتله گر یوئز ناقه یازمیشلار                بو گون قانون هماندیر شرعیده طول ودراز ائولماز
    بولار بیرقورقودور مهجور کیم حاکمدی کیم محکوم                  ولا نص خداوندیده بو سوز وگداز ائولماز   
     
     
     178
     
     
     
     
     
     
     
     
     
       یئتنمز بیر معما سجده ی زهد مسلمانه                          ئولار مسجد ده سجاده  می ستان ایچره پیمانه
    اگر وعظیله  دونیا ئولسا ارشاد ائله ای واعظ                     بو مین دورت یوزده ن آرتیخ ئیلدی کی گئل میر سه سامانه
    گئتیر بیزنن بساط عیشی قوئر گوزار وگول شنده             ئولا ن بیر نقدی ساتمازنسیه ی نابوده فرزانه
    قو ووب بیربوغدائیله جدیمی جناتتیده ن خالق                 بئله معلوم ئولور یوخ اعتقادیز صلح واحسانه
    بیزیم میخانه ده ن بیر کیم قو وولماز توئخدی یا آجدیر          ائده رخدمت ئونا ساقی متانت له صمیمانه
    نه تزویر وریا وزهد وائر نه مهر وسجاده                                فقط پیمانه دیر الده جلوس فخر شاهانه
    بو راخماز نقدی کیم الده ن بوعشرت گاهیده زاهید          بیزی قورخودما بوندان چوخ شرار نارعصیانه
    ائولاربوندان دا والا بیر فراغت بزم گاه ایچره                      وئره جانان شراب لعل شکر خانی اینسانه
    بوگون مهجورو وا چوخ شامل ائد الطافیوی ساقی                گئلیب درگاه میخانه ن ده دیر می وئر حکیمانه
     
     179
     
     
     
     
     
     
     
     
    نازین چئکیره م ناز ائله سین ایله میر اما                                منلن نظر آغاز ائله سین ائله میر اما
    بال وپرین  آچدیم کی اوچا اوج سمایه                                     افلاکینه برواز ائله سین ائله میر اما
    کیپریک لریم آستانه سی نین گردینی سیلدی                        تا بلکه سر افراز ائله سین ائله میر اما
    اغیاریله اگله شمه سینی غیره تیم آلمیر                                 ناز ئوزگه سینه آز ائله سین ائله میر اما
    آرامشیمی الده ن آلیب غیض رقیبیم                                       افشا منه ئول راز ائله سین ائله میر اما
    آیا نه دی بو سیر ،رقیب آلدی الیم ده ن                                  بو غفلتی افراز ائله سین ائله میر اما
    ئول گام خرامیله گئلیر جان کی ایاخلیر                                   بیر غمزه ی غماز ائله سین ائله میر اما
    مین لرجه بوغاز ساللا نیری زلف جفاده ن                                ئونلارلا وفا ساز ائله سین ائله میر اما
    مهجورو بیابانه سالیب شوق جفاسی                                        ئول شوقیله دمساز ائله سین ائله میر اما
     
     
     180
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    کیم وئره ئول سرو افرایه منیم پیغامی می                                بول کی اعطا ائله ییب جانانیده ن آرامی می
    قالمیشام سودای وصلینده اینان زار وملول                            باخبر کیم ائله سین بوحالته جانانی می
    مزرع دشت جفاسینده اکیب هیجران گئدیب                        آبیاری ائدماغا توکدوم ئودشته قانیمی
    انتظارین چئکدیگیم هیچ بیر بشاره ت وئرمه دی                 سئخدی ئول نامهربان هیجران غمیلن جانی می
    کعبه ی مقصوده گئلدیم خدمت اعمال ائده م                      باغلادیم کویینده شوق و وجدیلن احرامیمی
    آیری بیر سودا یوخوم سعی ائله دیم اعمالیمه                     ائدمه دی منده ن قبول آخر بو جان قربانیمی
    زاهدین چوخ طعنه سین چئکدیم بو هیجران ایچره من     ئولماسین گر وصل جانان قئرمارام پیمانیمی
    واعظا ال چئک منیمله بو نماز ئولمازقبول                             وئر میشم من کعبه ی مقصودیده تاوانیمی
    کیم ملا مت ائلییر مهجورو آیا بولمه ییر                           آلیشام ئول مه لقاده ن آخرت فرجامیمی
     
     181
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    بیزیم میخانیه واعظ گئلیر سه می عتاب ائله ر                        قدم قویسا اگر میخانیه حتما خراب ائله ر
    دگیل میخانه لا مذهب لرین مآواسی بولسونلر                         خداوند قدح بیگانه گوئرسونسه عذاب ائله ر
    مو ستا ن ایچره گر زاهید گئله انگوری ترک ائله ر                       عه زه رساقی ولی انگوری بیر حاذق شراب ائله ر
    ازه ل جامینده مستیک بیز بیزه تکفیری ساز ائدمه                 گئلیب ساقی له اگلش بیر زمان فیکرین مجاب ائله
    نه دیر جولانه گئتدین اسب تزویرین ایا زاهد                              داه بو تحمیل بئسدیر کیم ئوزی یول انتخاب ائله ر
    گئدیب تقلید وقتینده ن دور گئل میخانیه منلن                          وئره بیر باده ساقی کی مضراتین مذاب ائله ر
    نه دیر ال چئکمیسه ن دوراعه ودستارو دفترده ن                       الینده ن کیم آلا دستاریوی عالی ثواب ائله ر
    گوئتور ال دانه ی تسبیح ده ن ال چئک تظاهر ده ن                       اینان حشره قدم قویسان شیکایت بوتراب ائله ر
    دونن مهجورو ،زاهد ،محتسب ال قویدو کنکاشه                        نتایج گئلدی گوئردوم داش دا ئولسا مثل آب ائله ر
     
     182
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    ئو شهلا گوئزلرین بیرغمزه سی مین جان آلیر منده ن                          منیم بیرجانیمی ئول غمزه ی جانان آلیر منده ن
    ئولوب عادت بو جان آلماخ،ئودیلدار قدر شوکت                                  فراغت ساحه سین بیرگامیلن آسان آلیر منده ن
    نه دیر واعظ دئییر منبرده عصیان ائدمه سین اینسان                        ئوبولمور حور وش ترسا گئلیر ایمان آلیر منده ن
    ئوگوئز لر بولسه کی هر غمزه سی مین انقلاب  ائله ر                         منیم بیر جانیمی مین جوریلن هرآن آلیر منده ن
    نه دیر ئول ساچلارین حورموش کمند آسا،ائدیر جولان                    آتیر قلابینی آتدان سالیر میدان آلیر منده ن
    فراغت داه گئدیب الده ن فراقت ده ن نزار ئولدوم                            نه دیر آیا گوناهیم کی بوجور تاوان آلیبر منده ن
    وجودوم فرش ئولوب خاک رد پایینده مفروشم                                 ایاخلیر جانیمی جان آلماغا اذعان آلیر منده ن
    ئوره ک آئینه سینده وورموشام عکس رخ ماهین                               تعارف سیز ئوره ک آئینه سین مهسان آلیر منده ن
    کئچرمیش هفت خانی یئتمیسن مهجور مقصوده                               یئنه هر بیر قدم بیر خان ئولورسا سان آلیر منده ن
     
     183
     
     
     
     
     
     
     
     
    نه قدری دانه ی تسبیحی زاهد الده فرلادماخ                                 نه قدری نوع اینسانی بوتسبیحیله آللدماخ
    مصلانین یولون زاهد می نابیله ایسلاتدیم                                      نه قدری زهدو تزویر ائله ییب محرابی ایسلاتماخ
    نه دیر تقلید ناهنجاری سالدون دین احبابه                                   کمال غیضیلن احبابین اولادین ایاخلاتماخ
    چئکیل منبرده ن ائن محرابه ئوزقویماق داها بسدیر                        جماعت بوینونی بس داه بو دار دینه ساللادماخ
    دوداغلار داه چئخیب  یاد دان گولومسه ن مک ئولوب تکفیر            بو مخلوقون گوئزون واعظ حیا قئل بسدیر آغلاتماخ
    نه حالین وائر سنون قان ایچسه ده امت معاشون وائر                         حقیله امتی واعظ روا بولمه ئوزاغلاتماخ
    مآلا واعظین داه ایشله میرگیئزلین معماسی                                       اگر جهد ائدمیه امت خراف دینی قاوزاد ماخ
    بو قید وبند بی معناده ن ال چئکسه اگر میلت                                   بوله ربئسدیر داها تزویریلن دستاری ئویناتماخ
    بو گون دونیا کمال معرفت لن یول گئدیر مهجور                               بیزیم واعظ هله تسبیحیلن دهری فرلداتماخ
     
     184
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    هیچ گوئز اسیر غمزه ی دیلدار ئولماسین                                شهلاکوئزه اسیر وگرفتار ئولماسین
    بیمار گوئز اسیری ئولان داه شفاسی یوخ                                   حشر ئولسادا گمان کی ئو بیدار ئولماسین
    مژگان تیر وش ئوتورا گرکمانینه                                                مقصد کنام جانیدی هشیار ئولماسین
    لعل لبین مذاقی عسلده ن علاوه دیر                                         چوخ حیف  اگر ئوشهدیله تیمار ئولماسین
    چتر فشان زولفه پناهنده ییک گوئزه ل                                    بیرده ن چونوب ئوزولف سیه  دار ئولماسین
    نازین چئکیب جفاسینه دوئزمک مرامیدور                               شرطا کی میلی خدمت اغیار ئولماسین
    جان بئسله دیک نثار ائلییک روی ماهینه                                ئولسون کی هیچ زمان دیلی غمسار ئولماسین
    هر بیر قدم یئریش یولونا جانلار افسه نیر                                 دیلبر یولوندا جان وئره نه عار ئولماسین
    مهجور گئل نیگاریله جان  جانه قارشیلا                                   فیکر ائله مه بوقارشی سزاوار ئولماسین
     
     185
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    آچ ئوزونده ن حایلی مهتابی ائله شرمسار                                      قوی بولونسون ،آییدا بولسون کی ئونایبر مثل وائر
    آچ ساچیئن گوئرسون کمند مویی بهرام آنلاسین                           آهوی نخچیره بیرسن کیم کمند صید آتار
    آچ ئولعلین قوی سپیلسین شکر شهد وجود                                    طعم شهد واقع وهر شهد ئولسون آشکار
    آچ فراخ دامنین گوللرقویولسون دورینه                                          هم بولونسون کی ئولار گوللرصفینده شاهکار
    آچ حم ابرونی زاهید فیکر ائدیر محرابیدیر                                      ئول خم ابروئیله محراب ئولماز سازگار
    آچ گولوستان وجودون قوی سپیلسین غنچه لر                              بولمه ییر گولسار دونیا وائر سنین تک گلعزار
    آچ شرار غمزه نین شهلا گوئزونده ن آتشین                                  آت گوئزونده ن ئول رقیبی کی ئولوب ترک المدار
    آچ ئوتار زولفیده ن جعدی کمند آسا گئلیر                                     ائله ئول تار کمندی جعد خانینده مهار
    آچ ئو قد قامتی بیر الف تک طوبایه چات                                        سوئله مهجور ئول قیام قامت ئولسون استوار
     
     
     186
     
     
     
     
     
     
     
     
    بیرپارا اینسان دئیر جانیمده جانان ئولماسین                                 بیرپارا جانان دییر اینسان پریشان ئولماسین
    بیرپارا اینسان اگر حس ائله میر درد عالمین                                  لاجرم من بولمه لی بیر بویله اینسان ئولماسین
    قارشی دیر دونیا بویی اینسان وجودو بیر بیره                                 بولمه یه ن درد ایچره دردی طالب جان ئولماسین
    راحت ئولماز عزت والایه ال تاپماخ عزیز                                         شرط دیر تحصیل درس مجد آسان ئولماسین
    سن تحمل نن آپار دردین طبیب اوقاتینه                                 هانسی بیر درد ئولدی سعی ائدین سه درمان ئولماسین
    خواجه گر تدریس ائدیر درس مضا ومامضا                                   بیر سوروش آیا ئولوب طفل دبستان ئولماسین
    وادی حیراندا قوی بیر بلبل شوریدنی                                          هیچ ئولار کی عازم طرف گولوستان ئولماسین
    آل الینده ن اکمه گین تورکون خیال ائد اجنبی                              بودیار تورک ده بیر ذره عصیان ئولماسین
    بیزده وائر باقر له ستارخان کوراوغلی هم نبی                               باشقا بابک دیر دء مهجورا کی نسیان ئولماسین
                                                                                                                                    
     187
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    گئتیر جام جم ایچره باده وئر اقبال کام ایستیر                       میسر ئولسا گر ئول باده وئول جام نام ایستیر
    سوروشدوم کئچمیش احبابیم نه جور ایامه باخمیشلار             ائدیب آگه زمان هم من کیمی باده عظام ایستیر
    یئتیشدیر باده نی ساقی مل آلسین آفتابینده ن                     کی ابنا ی وطن شوریده لیک عینینده رام ایستیر
    گوئزه ل بیر مه لقا توئکسون ئونابی جام صهبایه                       کی جمشید زمان صهبا دیلینده ن بیرکلام ایستیر
    دوشه نسین طرف صحراده گولوستان ایچره جام ومی                 خصوصا ساقی بالا قدوهم خوش خرام ایستیر
    بساطی پهن ائدون چنگ ودف ورامشگرو باده                           کونول عیش خوشایندین بو معناده تمام  ایستیر
    آچا بیر دیلبر رعنا سیر پهنایه ئول زولفون                              تحمل ائدمه سی ئول قویقونو دستان سام ایستیر
    نقاهت عالمیلن گلمه سین کیم بو  مباهاته                        ئو مهسانین الینن مست ئولان بیر خوش مرام ایستیر
    خوشا مهجور الده جام آرامون دولا می لن                              بو جامه هر زمان هر لحظه عمر خضر فام ایستیر
     
     188
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    اگرچاه زنخدانینده دولدورموش وئره باده                                         ئوشهلا گوئز اگر بیر غمزه ائدسه هم ئو اثناده
    نه دیر ایمان ودین ومذهب ومکتب بوراخ گئدسین                           تعامل ساخلاماز بیر کیم بومعنایه بواثناده
    چئکه تیغ شرر بارین اگر مژگان شوخینده ن                                   اینان گئل مز داآرش بو ،بوراخمیش تیره فریاده
    خرام ونازی مین عالم گوئزه للیک گوئسته ریر یارب                        کمالاتین ائدیب القا خدا بو سرو افراده
    نه نوعی بیر قلم لوح ازه لده صورتین چئکمیش                                هزار احسن هزار احسن ئورسام وئواستاده
    دوشه نسه بیربساط عیش ئولا ساقی منه جانان                 مگرکئچمیش ویا قالمیش زمانیم  هیچ دوئشه ر یاده
    پری آدلاندیریم حوری دئییم قالدیم بو تشبیهه                          نه آئد سسله ندیریم دونیا ائوینده ئول پریزاده
    اگر صنعان ائدیب بیرعمرعبادت وائر یئری ائدسین                   فدا ئول عشوه ونازی کی گوئر موشدی ئوترساده
    شماتت ائله مه مهجورو قالمیش مات وسرگردان                             نظر سال زاهد و واعظ قالیب حیران مصلاده
     
     189
     
     
     
     
     
     
     
     
     
         آ،گوئزه ل طاقه تیم الده ن گئدیری ناز ائله مه                                بیر داها عشوه ایلن غمزه نی آغاز ائله مه
    جایگاهینده نه هر بیر کسیلن رغبت ائله                                          هیچ رقیبی سر ،افراوه ، سرافراز ائله مه
    قول قاناد مرغ همائیله ئولار سنده ده وائر                                   بیر هما تک هامی باش ئوستونه پرواز ائله مه
    مرغ عنقاده ن آل اوج شرفین خاطیره سین                               ئوزو وی آیری بیر انبازیله انباز ائله مه
    بو قه ده ر  وائر کی سرافراز جهانسان جانا                                       ساحت اوجو وی هر دونیله افراز ائله مه
    ئو غروری کی وائرین باش اوجادیب افراتک                                 وجا چئخ هر کسه رفتاریوی دمساز ائله مه
    گیز له ت ئول فیض کراماتی نه هر کس بولسون                           کیم سه یه فیض کراماتیده ن اعجاز ائله مه
    رحمت ولوطف وکرام وکرمین ائله نثار                                           قلب مخلوقه صفا وئر گله پرداز ائله مه
    وئردی مهجوره خبر آیت راز ازلی                                                  فاش هر یئرده دئدی گوئز باخالی راز ائله مه
     
     190
     
     
     
     
     
     
     
     
    هزار احسن ئونقاشه چئکیب سنده کمان ابرو                                  ئولوب قوس قزح سنده ن رسام آسمان ابرو
    ئو حسن وئول ملاحت هر گوئزه لده ایله مز ظاهر                            کمالین ائله ییب رفتاریلن حسن جهان ابرو
    ئوسنبل زار مژگانین سالیب دونیانی تشویشه                        آلیر هم شیخ وشاب ومست ده ن روح وروان ابرو
    کمان آرشی دیر قاشلارین مرز ائله ییر ایجاد                                          قویور جانیله جانان حدینه مرزو نشان ابرو
    عسه ر سرسر یئلی کاخ مداین لر گئده رباده                               ائده نمز سنده خدشه ذره جه باد  دمان ابرو
    مشاطه قوی بزه ک وئرسین ئوخنجر گون محرابه                       آلار هم محتسب هم زاهد واعظ امان ابرو
    خمینده دوشموشه م ئول قاشیو و ن دال ئولدی داه قددیم         وئره ر آیا کمان قوسیده بیر آشیان ابرو
    سن آلدون افتخارو منزلت  رسام گیتی ده ن                              منیم ده گئتدی الده ن روح وهم آرام جان ابرو
    اگر احرام وصلینده آلام پیمان حرییت                                   ئو قوسی نینده ن آللام رخصت ئوللام دیده بان ابرو
    رقیبی قویمارام سالسین نظر محراب ابرویه                      رضا ئولسا کونول ئوللام ئوخمده دیده بان ابرو
    اگر رخصت تاپام بیر بوسیه شمشیر تیزینده ن               اینان مهجور وئر ره م ایسته سه مین جان ضمان ابرو
     
     
     191
     
     
     
     
     
     
    بیرده دوشدی یاده ئول آرام جانیم نیله ییم                                       گئتدی الده ن هر نه وائر جان وروانیم نیله ییم
    بیرزمان سالمیشدی یئر قلبیمده چوخ آرامیدیم                                  کوچ ائدیب تک قالمیشام گئتدی امانیم نیله ییم
    ایسته دیم کل جهاندان تک نیگار ئولسون منه                                     بی وفا لیق لار گوئروب کوچدی جهانیم نیله ییم
    سایه ی طوباسی باشیم ئوسته امن جانیدی                                        سایه سین ترک ائله ییب ئول سایه مانیم نیله ییم
    فرش ائده ردیم جانیمی قویسون قدم جانان اوچون                        جانیمی پامال ائدیب ئول دلستانیم نیله ییم
    گوئزله دیم گئل سین باهار آچسین طراوت غنچه لر                        ئولمادی یار آچمادی گول گولستانیم نیله ییم
    موج دریاده تلاطم ایچره لنگر گاهیدی                                            ئسدی یئل تیرک سینیب یوخ باد بانیم نیله ییم
    جعد گیسوی چمینده فارغیدیم دهر ده ن                                       آلدی ئول آرامشی زولف چمانیم نیله ییم
    گئزدی هر دیلده ن دیله هجرانی مهجورون باخین                        ئولسا سر لوح جهان بو داستانیم نیله ییم
     
     192
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    دونیا گول آچیب بیر ده گولوستان ئولاجاخدی                                شوریده یئنه بول بول دستان ئولاجاخدی
    ئوباغلی قالان میکده عزه ت لن آچیقلار                                               دوران خوش مستی مستان ئولاجاقدی
    ساقی وئره جاخ باده ی گلگون بشارت                                                  دونیا یئنه آرامیله سامان ئولاجاخدی
    قوی زاهدیله محتسب ائدسینله جسارت                                        البت کی وطن صاحب دیوان ئولاجاخدی
    می منده سی الده چئخاجاخ کوچیه ساقی                                             یعنی سحر باده پرستان ئولاجاخدی
    ایندیسه قالیب کنج خراباتیده مفلوک                                             بیرگوز آچیبان رستم دستان ئولاجاخدی
    کوسدور نه قه ده ر منبریوون ذیلتی وائر دیر                      سن سایلامیان جان گوئره سن جان ئولاجاخدی
    آلدین نه قه ده ر عزت وشانیم وائر الیمده ن                                 بو کوهنه خزف لعل بدخشان ئولاجاخدی
    مهجور بو قشریله بولونماز سنه درمان                                                 ابنای وطن عامل درمان ئولاجاخدی
     
     193
     
     
     
     
     
     
     
     
    بوقشرین سایه ی اندیشه سی تاراج دونیادور                               دویولماز حرصینین کنجایشی مانند دریادور
    تمام عومری راحت اگله شیب تزویریلن مشغول                                  گوئرور هربیر ایشی اما نتایج لر معمادیر
    اگر بیر یئرده وائر قدمه تلی بیر آرامش هستی                           فسادو فتنه نی پخش ائدماغا گوئر نه مهیادیر
    بئزه ک وئر میش ئوزون ،آللادماغا اینسانی بو زاهید                گوئره ن هر کیم دیئیرعالی مآب وچوخ دلارادیر
    خداوندین کلامین سیر ائده ن هرکیم ،بو معنانی                       بوله ر زاهید نیه تدبیر باتزویره دارادیر
    ایا ای محتسب ال چئک نص جاوید خالقده ن                       بو دونیا بیر گنیش لیک یئردی نه طرف مصلادیر
    نه دیر دراعه وزنار ودستارین بوراخ گئدسین                          ئولار آزاده میلت ایچون باخاندا چوخ غم افزادیر
    ایاخلاش میلتین اندیشه سیلن قوی باهار ئولسون                باهارین نغمه سیلن چک نفس گوئر نه فرح زادیر
    دانیش مهجور یائز تورک اوغلونا آنلات بو معنانی                  بولونسون قیمه تی شعرین خزف یوخ بل مطلادیر
     
     194
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    جمال یاریلن بیر یئرده محراب ونماز ئولماز                               ایا زاهید اوان سجده ده اطوار وناز ئولماز
    گوئز آچسان گر گوئره رسن ئول خم محراب ابرویی         سنون محرابیوه سجده ن گوئره رسن چاره ساز ئولماز
    باخار سان چوخلاری ئوز چونده ریب محراب ابرویه          گوئره ن شهلا گوئزون اذعان ائله ر اویله غماز ئولماز
    کمال صدقیلن گر ائدمه سن سجده ئو محرابه                اینان کی صدقی سیز بیر سجده ده جان دیلنواز ئولماز
    نه دیر هی ساغ سول ائلیرسه ن دوئز ئولسون قبله ال ساخلا   گوئزون آچ قبله ی رعنایه باخ دوزلوک نیاز ئولماز
    خرامان یول گئده ر کن وئرد اوخو احسن ئوخلاقه                           کیمیسه ائدمیه سجده اینان کی سرفراز ئولماز
    خصوص ئول وقت کی شهلا گوئزی مخمور ئولا زاهید              داه ئوردا دانه ی تسبیح وایمان کام ساز ئولماز
    بو سجده روی محبوبه ئو سجده گیئزلی سودایه                            تامل ائله سن نقدیله نسیه هم طراز ئولماز
    صداقت لن اگر مهجور جان فرش ائدمیه بیر کیم                            ئو یارین کوی وصلینده مرید پاکباز ئولماز
     
     195
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    خوش گئلمه ییر نوای دل افزای موسیقی                                           شاد ائدمه ییر نوای دلارای موسیقی
    نی حزنیلن چالاندا گئلیر گوئز قباقینه                                              ائیل غمله ری ،نه دیر بوتمنای موسیقی
    سازین رچالاندا سازچی دء کوک ائد قارا تئله                                خوش نغمه دیر بو عصره غم افزای موسیقی
    کوچ ائدی سینه ده ن ئو طراوتلی نغمه لر                                      قوئر بیر بساط  ئوندا غم نای موسیقی
    آلچاخ اوجا ساغا سولا هر یانه سال نظر                                     اندوهیلن بهانه دی سودای موسیقی
    وئر میر فرح بوقلبه ئوداوودی صوت لر                                        آنلاتماییر ئوره ک لره سوز ،های موسیقی
    گوئز لر باخیرقولاق ائشیدیر قلب هایلاییر                                      فرهاده سویله هیجرت لیلای موسیقی
    هیجران نواسی چال بیزی داه آیری سالدیلار                               درج ئولدی جانه آفت صحرای موسیقی
    مهجور سوئز کی عاجز ئولار موسیقی گئلر                                   آیا نه ئولدی ئولمادی یارای موسیقی
     
     196
     
     
     
     
     
     
     
     
    قویوب بیر اوخ کمان ابرویه مژگان سیاهین ده ن                             نشانه ائلیییب قلبی ئوقیقاجی نیگاهین ده ن
    الهی ئولماسین بیزده ن مکدر ساحت دیلبر                                کناره چئکمه سین بیر آن قارا زولفون پناهین ده ن
    بیزه بئسدیر ئوکی بیرگوشه ی کویینده اگله شدیک                  امیدیم وائر کنار ائدمه ز چم زولف سیاهین ده ن
    اگر خوش یئر سالیب جانیم ئوجانانه ئولو مهمان                 طراوت لر گوئروب چون سیرت وهم روی ماهین ده ن
    نه دیر جمشیدو داراونه دیر بهرام و نوشروان                           ائدیرلرارتزاق ئونلار نیگارین فرو جاهین ده ن  
    اگر شمشیر ابروسین حمایل ائلیه الحق                                  سالار زاهید نظر ابروسینه بول سجده کاهین ده ن
    رقیبین آفتی هیچ سایه سالماز کوی دیلداره                                 هلا احسن کمال حکم وعدل ودادخواهین ده ن
    بیزیم سوداده جان قویماخ نه بیر جان بلکه مین لر جه           اگر بیرقطره می ایچسه م ئوگود چانه  چاهین ده ن
    وفا گوئستر گوئزه ل مهجورو وو وادیده ترک ائدمه             حذر قئل گروفا گوئسته رمه سه ن شبگیر آهین ده ن  
                                       
     197
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     وائر یئری بند جفاده ن جانیم آزاد ئولماسین                                 یوخدی لیلی امر واضح دیر کی فرهاد ئولماسین
    گودرمه دیم جانانیده ن بیر آد گئتیر سینلر دیله                         هیچ ئولارمحفلده دیلدارین آدی یاد ئولماسین
    سالماسین جانان نظرده ن سایه سین هم کئسمه سین         جاندان آیری بیرزمان هیچ دم پریزاد ئولماسین
    طالب بیرجرعه می چاه زنخدانین دانام                                         بیر ایچیم ده ن ئوتری حاشا داد وفریاد ئولماسین
    دادگاه عدله گئلمیش سوئله دیم هیجرانیمی                                من دئدیم دردیم نه دیر ئولسون ویا داد ئولماسین
    کوی جانان ساحه سینده جان گئتیر تقدیم ائله                         جان گئتیر مک ده ن سوای بیرآیری بیر زاد ئولماسین
       باغلاسا کیم رهگذار کوچه ده میخانه نی                                   درد جان سوزه گرفتار ئولمالی شاد ئولماسین
    ال گوتور درگاه حقه ایسه می دریا کیمی                                   زاهدا دریادی بو لاجرعه ایراد ئولماسین
    بوش قالیب جامیم یئتیر مهجوره می سیراب ائله                         من خمار ئولماغدا ئولسون یا کی میعاد ئولماسین
     
     198
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    واعظاطرف مصلاده ن منه داد ئولمادی                                        سن دا نیشدون من ائشید دیم آیری بیر زاد ئولمادی                                                      
    ئونداکی کفکیر قازانین ترکینه تاقیلدادی                                    آج قالیب امت ئونا حق ده ن ده فریاد ئولمادی
    سن ئوزون قات قات قویوبسان یاغ دوگی انباریوه                         شوکرو وائر امت لذیذ اغذییه معتاد ئولمادی
    سفره ی احسان آچیلدی محتسب لر گئلدیلر                                واعظ وزاهید ده گئلدی بینوا یاد ئولمادی
    بیرکره ن بیرتوخ قارین یوخسول تناول ائدمه دی                         یوخسولون هیچ بیر زمان اولادی دل شاد ئولمادی
    قاپساییب دریا کیمی زالو صفت لر سویدولار                                صاحب نعمت ئولارمیش هیچ ده ایراد ئولمادی
    بیز یول آچساخ بیر قاراچارشابلیا بیرکوچه ده                                عیب دیر ئونلارلا لایق هیچ پریزاد ئولمادی
    قئرمیش افسارین کوپوکله ندیردی آغزین شوقیلن                         بو جماعت را ه و رسم حقه منقاد ئولمادی
    هم بولار مهجور تفسیر ائله ییر حقین سوزون                                 حق بو تفسیر زندانیندان لحظه آزاد ئولمادی
     
     
     199
     
     
                                  
     
     
     
     
     
    چئکیب نقاش لوح ذرده شهلا گوئزلرین شهلا                                  ائدیب ترسیم سیما منظرین گولزار تک گولسا
    خرامینده ن ئونون آهولر ئورگه شمیش خرامانی                            تحمل ائلی یه بیر کیمسه گوئره ر سه غمزه سین آیا؟
    ئوناز وئول کرشمه عابدی دیرینده ن آغناتمیش                              حقا صنعانی آللادسین ئوناز وغمزه ی ترسا
    یاتیب مین مین بلا لر تارگیسونین کمینینده                                   ئوآرامش ئوگیسوده زهی افسانه ی رویا
    ئوزونده ن آچ ئوحایل پرده سین قوی آشکار ئولسون                      رخ مه گون ومه سانین سنون ای آیت مهسا
    قد شمشادی بیر سرو سهادیر پای گلشه نده                                   نه قه دری نازیوی چئکسین وجودوم ای قدی افرا
    کمان ائله ئوابرونی بوراخ مژگانیده ن تیری                                       بونا واقف کی بهرام ائلی یر ئول تیر ده ن پروا
    وجودوم ئوتلانیر یا بیر گوئروش اکرام ائله یاکی                                 یولوندا حشره تک آوارا یه م ای آهوی صحرا
    گوئزون یاشیله ایسلاد کویونون توپراقینی مهجور                             ئو ،گوئز یاشیله بو اشعار نغزه ائله ییر سودا
     
     200
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    قالماییب تاب وتوانیم  ئولدی قلبیم داغدار                                         ائیسته دیک درمان ولی  درمان ائده نمیر دادیار
    روزگار ئوز چرخ گردونون فرلداتماخدادیر                                         ئولماییر هیچ بیر زمان آرامشینده برقرار
    ایسته دیم گویا تحمل ائلییک اطوارینی                                      گوئرمه دیم بیرلحظه ئولسون فیکری منلن سازگار
    بیرکمند آلمیش اله مین حلقیه دارین چئکیب                                ائله ییر بیر لحظه ده مین مین گریبانی شیکار
    کیمسه ده یارا نه دیر هل من مبارز سسلیه                                     من بولن ئولماز بوگردون هیچ طریفیلن مهار
    هر نفس هربیر بوغازدان کی حیاتین گوسته ریر                             ریشه ده ن سالسان نظر ئولموش بوچرخه وامدار
    سیر تاریخیله گئل قصر مداین لر تیکیب                                       ائله ییب ویرانه هم ویرانه نی شاهه مزار
    بیراوغوش توپراقی دیندیرسه ن بصیره ت لن اگر                      صورت شاه وگدادیر چشم مخمور نیگار
    بوزمانه بول چاپیردیر ئوزآتین مهجور سن                               هوشیار ئول ترکینه هیچ بیر زمان ئولما سوار
     
     201
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    گئلیردیم سایه سایه سن گئلنده یول خرامیله                                  تعارف ائله دین همراه ئولوم بیر خوش سلامیله
    ئو خوشدور ئول سلام ونازیلن میخانه کویوندا                                   رقیبیم گوئرسه سس لن سن منی مصداق نامیله
    تعارف حیطه سی میخانه ده پستویه گیئز لن میش                          خمار ئول کس ئولار میخانیه گئلسین مرامیله
    بوراخ افسوس واندوهی ئوره ک ده ن جانه یول آچدیر                       خمار ئول باده ایچ هم باده قالدیرشادکامیله
    نئدیر پهن ائلیسه ن اندوه وحرمانین بساط ایچره                              روا بوئلمه ئوره ک سازائلیه دردین حرامیله
    بوراخ اندیشه نی عقلی خیالیندان کنار ائله                                          تعارف ائله مه جان باده سین هر مست خامیله
    ئوتور محفلده هوش وگوشیلن احباره دقت وئر                                  تانیش لاش عرصه ی گیتی ده هم فخر عظامیله
    قدم هر لحظه قویدوقجا سئزلدیر توپراقین بطنی                                ازیرسه ن جانلاری توپراقدا گئل آهسته گامیله
    ائلین سرمایه سی مهجور ئولماخ بیرصالت دیر                           ائلین فخرین دادیزدیردین گوئزه ل شیرین کلامیله
     
     202
     
     
     
     
     
     
     
     
    نئجه آفت دوشه نیب پهنه ی گولزاریمیزه                                         کیم حسد ائله دی سد ئولدوسا دیداریمیزه
    ئولماسین خاطری مغشوش نیگارین دئیه ره م                                  گئل مه سین آفت غم خاط دیلداریمیزه
    شاد ومشعوف ئولا هرلحظه سی جام ومی ایله                                وئرمه سین چرخ فلک دردبیزیم یاریمیزه
    نه خطا ئوز وئرییبه ن بیرداها قول چئرمالاییب                              ال قاتیب شوروشریله بیزیم آزاریمیزه
    من اسیره م ئوکمند سر زولفه جانا                                                نه ذسفارش دی دیییرسه ن دوشه جک داریمیزه
    بالدان آرتیخ دی منه کوسگولرین غمزه ایله                                 ووئرما ئود بوندان آرا غیظیله افکاریمیزه
    قویما ناحقله رقیبیم آ لا الده ن صنمیم                                         هم روا بولمه کی آگه ئولا اسراریمیزه
    یاشاییش ساحه سینین باللی بیبارلی گوئنو وائر                        باخ رقیبه کی تماشاده دی پیکاریمیزه
    درس شیطان بلا عقلی چاشیردار مهجور                                 گئل مه سین درد وبلا توسن رهواریمیزه
     
     203
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    گئلین امداده دینیم گئتدی ایمانیم زوال ئولدی                                     سر سجاده ده تقدیر ایچون بیر قیل وقال ئولدی
    سالیر زاهید حساب دانه ی تسبیحه اعمالین                                      گوئرور یوئز بیردوزوم تسبیح اعمالی زوال ئولدی
    ساتاشمیشدیر گوئزو گویا گوئزه ل منظر بیر آهویه                             آلان دینین الینده ن زاهدین بیر قاره خال ئولدی
    رقیبین قامه تین گوئردوم الیف قدقامتی بالا                                      گوئروب ئول سرو افرانی قد بالاسی دال ئولدی
    سئخلدیم گوشه ی کویینده آلدیم سا پناه اما                                    مگر بیرلحظه رخسار مهین گوئر مه ک مجال ئولدی
    ئو جان افشانی وغیرت کی گوسته ردیم سراغیندا                          قدم جان ئوستونه قویموش مهیای قتال ئولدی
    گوئزوملن قلب آراسین پرده چئکدیم گوئرمویه م اما                     ساتاشدی گوئز ئوره ک دیوانه ی ئول مه جمال ئولدی
    نئجور طاقت گئتیر سین جان ،خمار چشم شهلایه                          ئو شیء کی پرده ی عومرومده بیرنقش خیال ئولدی
    یئتیر مهجوره جام می ایچیب مست خمار ئولسون                          بو دونیانین جفاسیندان داها آشفته حال ئولدی
     
     
     204
     
     
     
     
     
     
     
     
    آچار میخانه بیرگون دولدورار جامی دلارالر                                   وئره رله ر باده ی وصله سلامت باده پیمالر
    چئکرلر دادگاهه محتسب له زاهدی بیر گون                                  چئخار ظاهر ئولارپستوده لاینحل معمالر
    ئوکیمدر کی دئییر حاشا خزف ده ن جام کام ئولماز                       وئره نمز امتحان جام خزفلن هیچ مطلالر
    ئوجامی کی ئونا ناب سعادت دولدورار ساقی                                  برابر لیک ائده نمز قطره سیله هفت دریالر
    بو ساقینین روالیندا فقیر واغنیا بیردیر                                         ائده نمزلر تفاخر جامه ثروتمند ودارالر
    کلاهین کج قویان هربیرکس ئولماز صدریده سرور                       حکومت ائلییر میخانه ده مخمور بینالر
    اگر بیر جامیلن مین قلبی شاد ائدمه ک تمنادور                          قیاس ئولماز ئونا ارزش اگر جمع ئولسا دونیالر
    سنه لایق دگیل زاهد بیزیم محفلده جام آلماخ                           ئوجامی کی تعارف ائله رییر نازیله مهسالر
    سروشون دون گئجه مهجوره بولدورماخ سوزی عارف               بوایمیش کی آچار میخانه هم باغلار مصلالر
     
     205
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    دردآلیب جانیمی گویا کی شفا ئولمویاجاغمیش                      یوللادی دردی ولی درده دوا ئولمویاجاغمیش
    چرخ گردون دولانیب دایره ده ن آتدی جهانی                        ائله فرلاتدی کی هیچ صلح وصفاذ ئولمویاجاغمیش
    نکره سس لر اوجالیب خلق ائشیده ن میر ئونی گویا                ائله بیل دهریده گوش شنوا ئولمویاجاغمیش
    دادگستر ده گوئرونمور داها بیر داد وئریلسین                         عدل ودادآلدی یئری جورو جفا ئولمویاجاغمیش
    میندیلر ئونجه حمارین بئلینه ائنمه سی یوخدور                      بونلارین رنگ حناسینه حنا ئولمویاجاغمیش
    آشدیلار ترکینه شبدیزبلا پیکر دهرین                                     قوی ئولار چاپدیرا آت خلقه روا ئولمویاجاغمیش
    سوزلری نص حقیقت دی یازیلمیش صحف ایچره                      بدویده ن بوصحفه جون وچرا ئولمویاجاغمیش
    گوئزه ل آرامش ئولاردی ئو زمان خلق جهانه                           کی موسلماندا بو تزویر وریا ئولمویاجاغمیش
    قاتلا تقلیدی بوراخ تاخجیا مهجور می ایسته                             هم ئومی کی قدحی پخش وملا ئولمویاجاغمیش
     
     206
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    بیرقوی شوکت قدر پیکر نیگار ایستیر کونول                                 الده جام باده لبده لعل یار ایستیر کونول
    گیزلیده زاهید نمازائدسین بیزیم میخانه ده                                 ساقی مهسانیده ن می آشکار ایستیرکونول
    آچسا زولف عنبرافشانین اگر ئول مه لقا                                       سایه ی زولف سیاهینده قرارایستیر کونول
    هور مه سین مشاطه زولفون گر ئولا دار کمند                             ئول کمند زولفیده قلاب دار ایستیر کونول
    غمزه ی مستانه سی شهلا گوئزون مصداقی دیر                         غمزه ی مستانه سینده هم مهار ایستیر کونول
    تیر مژگانین قویا ترک کمان ابروسینه                                         ئول کمان وتیر مژگانه شیکار ایستیر کونول
    حوض می ده ن دولدورا گود زنخدانینده می                                ئول زنخدانینداکی می ده ن خمار ایستیر کونول
    بزمگاه عشرت ویارو می وجام قدح                                              سرو بالاو گوئزه ل بیر میگسار ایستیر کونول
    بوش قالیب محفلده ساقی جام وجانان منتظر                              هم ده مهجورون قالیب غمده ن شرار ایستیر کونول
     
     207
     
     
     
     
     
     
     
     
     
      کعبه ی مقصود آچیلسا منده احرام ائله ره م                               رمی جمر ائلییب بوتون شیطانی ناکام ائله ره م
    دیز کوچوب مسجد  ده قد قامت نمازین ده دوروب                          هاممی آداب نمازی سیر ائدیب تام ائله ره م
    هم گئدیب کوی مصلاده دوشه ن نم توپراقا                                هم حضور حقینن احیای فرجام ائله ره م
    من مریده م گر مرادیم ایسته سه آماده یه م                            جان نثار مقده می هر امری انجام ائله ره م
    گردییه مزگان شوخ یاره قلب ئولسون سپر                              گئلسین اگله شسین ئومژگان قلبی آرام ائله ره م
    زاهدیله مسجده گئللم شروط ئولسا قبول                              ئوسینه ر محرابه من ده خدمت جام ائله ره م
    گر گوئره ابروی محرابی ئوزاهید سجده ده                             ئوندا آنلار من نیه محرابه سرسام ائله ره م
    منده یوخ سیر تسلسل دانه ی تسبیحیلن                             من ارادت گوئسته ریب امری سرانجام ائله ره م
    سوئیله دی مهجوره ئول گلسای مه پیکر گئتیر                      زاهد وحشینی من نابیله آرام ائله ره م
     
     
     208
     
     
     
     
     
     
     
     
    نازین گوئروب خرامینه دیوانه ئولموشام                                     درد آرتیریب فراغینه بیگانه ئولموشام
    گیئزلن میشم چمان دوگیسوی تاریده                                       هیچ بولمه ده ن ئوزولف چمه شانه ئولموشام
    چوخ اینجیدیر رقیبیلن آرام گئزمه سی                                   فیکر ائدمه یین حضوریده دوردانه ئولموشام
    بیراوخ قویوب کمانه ئومژگان شوخیده ن                                  من لاجرم نشانه ئومژگانه ئولموشام
    هانسی مشاطه ال ئوزاریب ساچلارین هوروپ                         مبهوت ومات ئولعبت دستانه ئولموشام
    چوخ استغاثه ائله میشم لعل لب دادام                                  محکوم آخر آفت عصیانه ئولموشام
    کاخ فراغی ترک قئلیب تئرک جان ائدیب                            هم ساکن شراره ی ویرانه ئولموشام
    لولمم نه نوع ترک ادب ئوز وئریب یئنه                              مغضوب غیض حضرت جانانه ئولموشام
    ایندیسه گئلدی تازه خبر کوی یارده ن                         مهجور مد منظر شاهانه ئولموشام
     
     209
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    صباده ن هر سحر آلدیم خبر آخرثمر بولدوم                                سحر گئلدی صبا کوی وصالیندان خبربولدوم
    رقیب اصلا اینانمازدی عنایتلر نثار ائله ر                                        آچیب جانانیمه جان فزش ائدیب حالا اثر بولدوم
    آلیب جامی توکوب دریا تکین می مست کام ئولدوم                      خزف رویاده ن آیریلمیش وجودومدا گهربولدوم
    ئوکیمدیر ساحت پاک می استان ایچره گئزمیشدی                       بصیرت گوئز وئریب چوخ اسفلی عالی گهر بولدوم
    نه چوخ دارا ئولان ،دارا ئولار الطاف ساقی ده ن                            بو وادی ده نه چوخ دارا ئولانلار در بدر بولدوم
    صداقت له ارادت دیر وئره ن کویوندا استمرار                              بو استمراری نه جاه وجلال وسیم وزر یولدوم
    خوش ئول بزمی کی ئوردا جام ئولا ناب ودل ودلبر                     قالان باقی نی هر نام ئولسادا من شور وشر بولدوم
    عنایت اوجونون عنقاسی ئول طوباده ن آرتیخ گئد                   ارادت سیز ئوچان بیر کیم لری بی بال وپر بولدوم
    آچیب بازار جانان جان گئتیر چوخلو بها وئر سین                    اینان مهجور من زهد وریانی پر ضرر بولدوم
     
     210
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    ساقی اگر دولاندیرا جام اصاله تین                                                 آللام نیگاریمین اله ئول دم رضایه تین
    جام صباده باده ی ناب ایسته ره م وئره                                         تا گوئرمییم رقیب دغانین شراره تین
    دولدور ،بو زهدو دانه ی تسبیح وریو ومکر                                   گوئرسه دمه سین مریدیوه مکر وشقاوه تین
    چئک بنده دیو مکر وریانی مهار ائله                                          هل من مبارز ایسته گورونسون مهاره تین
    کیم الده جام آلسا ئولانماز مرید پاک                                       تشخیص وئر مه گه گرک ئولسون درایه تین
    چوخلار گئلیب یول اوسته قالیب تاپماییب وصال                     ئولسون گرک وصالینه سعی نهایه تین
    آسان دگیل کی دولدورا جام راراده تی                                     داغدان آغیر گر ئولمویا رنج ومراره تین
    بیربوغدا قوغدوآدمی جنات خلد دان                                       معلومدور ازه لده متاع دناعه تین
    مهجور گر صداقت ئولا هم صفا وصلح                                        آدم نواده سی بوراخار لار جهاله تین   
     
     211
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    قامت سروی گولوستان ایچره آزادانه دیر                                           بوستان ایچره قدرعنایه باخ بیرتانه دیر
    ئول خرام ونازینه حوری ده حیراندیر نه من                                      بویله بیر تشبیه حوری یا ملک اینسانه دیر
    خوش لقا خوش منظر وخوش سیرت وتیکو خصال                             هم جلوس خاطری خاطر له ره شاهانه دیر
    شادباش مقدم حضره تده جان قویماق گه ره ک                          ئوندا معلوم ئولمالی خاطیر سئوه ن جان یا نه دیر
    من کمال وجدیلن جان فرش ائدیب جان ایسته دیم                   فرش جان کویوندا گر لایق دگیل آیا نه دیر
    سن گوئتور جام اراده ت دوش یولا احرامینه                               راهی خوش طینه تین بول مسکنی میخانه دیر
    یولدا اطوار رقیبی گوئر جه گین درجا یئمه                               خوش بولور ساقی کیمین رفتاری احرارانه دیر
    مست ئولوب جانانیده ن جان ایسته سه ن جانین گئتیر            آل الینده ن می دولی دریا تکین پیمانمه دیر
    چوخلاری گا م خرامانین ئولوب آواره سی                                    بس نیه مهجور تهمت لر فقط صنعانه دیر
     
     
     212
     
     
     
     
     
     
     
     
    ارادت جامی نی حاشا ایچه نمز بی ارادت لر                                ائده ر ساقی ارادت مستی نه چوخلو عنایت لر
    نه زاهد لرکیمی دونیانی وردیلن بهالاندیر                                  نه عابد لرکیمی چئک دیر ده رنج ومرارت لر
    نه رند ئول جام صد من باده ایچ مست ئول مهارین قئر             نه گوئسته ر محتسب لر تک حسابینده مهارت لر
    بو تزویر وریائیله جهان فتح مرام ئولماز                                     وئره ر بول زهدوتزویر وریا چوخلو رزالت لر
    بو یول خار مغیلان دیر قدم قویماخ دگیل آسان                        قدم خار مغیلان ایچره ایسته ر چوخ شها مت لر
    الینده جام صهبا باخ دوروب ساقی یول اوستونده                     کیمین کونلو ئوجامی ایسته سه چئکسین ریاضت لر
    یئتیشمک همده چوخ آسان دگیل سیمای مطلوبه                    یول اوسته چوخ بلا لر گیئزله نیب ئودلو حرارت لر
    رقیبین سعی ائدیر سالسین سنی سعی وتمایلده ن                   ائده ر طی طریقینده ابا قئل چوخ سعایت لر
    ایاخ قوی سن یولا مهجور قورخما طی وادیده ن                        کیمیسه یول گئدیب آخر تاپیب مجدو شرافت لر
     
     213
     
     
     
     
     
     
     
     
    گئلیر نازیله نازیله الینده اینجه سازیله                                      ئوناز جان گدازیله ئورفتار غمازیله
    بوغمزه بیر معمادیرنه ظاهرهم نه رویادیر                                  قدم لر گولشن آرادیرگئلیر گولشه نده نازیله
    کوئچور یوردون گول آراسی ائلین سرو دیلاراسی                  قدطوبای افراسی سرورو سر فرازیله
    جوشار شوقوندا دونیالرداشار وصفینده دریالر                        ائده ر اوج ایچره سودالر هما لر شاهبازیله
    دالیجان گول قطار ئولسون طبیعت نوبهار ئولسون                 گولن ئوز گولعذار ئولسون ئوخونسون نغمه سازیله
    گول  آچسین لاله سونبول لر داغیلسین یوللارا گول لر           گئله سودایه بول بول لرنوای دیلنوازیله
    ئوزونده خال هندوسی کمند تار گیسوسی                            جهان آرای مهروسی گذار ائلیر جهازیله
    ائلین سرو خرامانی خرامان گئزدی هر یانی                          دالیجان گئتدی صنعانی باخین عجز ونیازیله
    چئخیب مهجور سیرانه باخا ئول نازلی جیرانه                       گئلیر سلانه سلانه ائدیر سجده نمازیله
     
     214
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
      نه دیر بو نازلی خرامان یئریش ئو رعناده ن                                آلیر کمند پریزادو تاج داراده ن
    کرشمه بس داها قان ئولدی باغریمیز گوئزه لیم                              کئچیردمه قامه تیوی چوخ جوار طوباده ن
    گئتیردی گر دیله زرین بتی صفای کلیم                                        فرح له نیر ئوره گیم آیت فرح زاده ن
    باخانمیرام ئوزه کیپریکلرین باتیر گوئزومه                                  کئچه نمیره م ئوتماشای چشم شهلاده ن
    سورور هوروک لری یئرده دالیجا گئد مه لی یم                           عنایت ئولسا اگر سرو ناز افراده ن
    رقیب دالدا گئلیر یئنگه دیر هوروک له رینه                               بیزه عتاب ائدیری عاجزه م معماده ن
    ائدیر سه عالمی اغوا اگر ئو مه سیما                                            بو انتظار گئدری مه جبین ترساده ن
    گئدیب محاقه مه بدر آسمانینده                                             بودور کی خجلتی وائر مه جبین مهساده ن
    گئلیر سلام ائده مهجور مست جام الست                                قاچیر قباقینه زاهد باخین مصلاده ن
     
     215
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    شرارهیجره یاندیم گئل آلو قالخیر سماواته                        بو هیجران ئوندا خوش ،چئکسین مصلاده ن خراباته
    روا بولمه مصلایه گئدیب واعظ له بیر له شمیش                 ائده م سجده خرافات ایچره محصول خرافاته
    نه بولمم ئول ریا پرور نه نوعی حالیمی بولموش             چاغیردی گئل مصلاده ئوتور سیر مناجاته
    عجب تز ویر دیر واعظ له زاهید بیرله شیب گویا           نفوذ ائدسین مناجات ایچره معنای مقاماته
    ئولانماز کیمسه اسماعیل ابراهیم ئولا زابح                ئو ابراهیم واسماعیل لدیر شامل عنایاته
    کمالات سلوک ایچره اگر هیجران ئولا خوشدور             وصال یاریلن جانا یئتیش مز جان کمالاته
    گرک شهلا گوئزه مهسا ئوزه طوبا قده جانلار                فدا  ئولسون ،کی یول تاپسین سر کوی اطاعاته
    الیمده جام باده گئلمیشم میخانیه منده                     وئره م سون بلکه مهجورا بو زهدو بو محالاته
     
     216
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    گئتیر جامی شراب ناب ایچون جانیم گئدیر الده ن                    ئومعراج ایچره باغلانمیش سا پیمانیم گئدیر الده ن
    قارانلوقلار یوگورموش هیچ ایشیق لارقالماییب گویا                بو اثناده گوئرون مه ز جاندا جانانیم گئدیرالده ن
    صبایه سویله دیم هر صبح صادق ده بیزیم کویه                      خبر وئر ئولماسین زولفی پریشانیم گئدیر الده ن
    ارادت ساحه سین ده اعتکاف ائدیم تاپام سامان                  یئتیش امداده گوئز گوئردوکجه  سامانیم گئدیر الده ن
    دئدیم قاشلار کمان ئولدقجا آتما تیرمژگانین                           خطا گر ائله سه ن ئول تیر مژگانیم گئدیر الده ن
    طبیعت گیزله دیب گویا طراوت ،سوندی گولزاریم                  طراوت قورتولورسا سرو بستانیم گئدیر الده ن
    ایا ساقی بیزیم جام ایچره دولدور ناب مخموری                     پیاپی باده وئر مخمور مستانیم گئدیرالده ن
    منی قورخوزما بوزاهید له واعظ افتراسینده ن                       نه دیر قورخوم نه مسجد نه شبستانیم گئدیر الده ن
    منی ذن ائله صنعانم ئو طوباقد ده ترسادیر                            دء مهجورا ایاخلاش من له ایمانیم گئدیر الده ن          
     
     217
     
             
     
     
     
                             
     
       سحر بادصبا گئتدی خبر زولف ائله ییب افشان                                   بیزه عیسی نفس دیر بوی زلف ئول مه تابان
    نه چوخلو حسره تین چئکدیم آچا ئول زولف افشانی                       پریشان خاطریم تاپسین مگر ئول زولفده ن سامان
    بلا گرد ئولموشام کوی وبیابان مراره تده                                        ائدیر تهمت رقیبیم ئولموشام افسرده ی نالان
    نه قدری حسرت دیدارینا اشک نزار آخسین                                نه قدری بئسله دیم آباد ئوره ک سن ائله دون ویران
    گئلیب کویوندا اگله شدیم رقیب ائدی شماتت لر                         عنایت ائدمه دین جانانیم آخر جان ائدیب عصیان
    گئدیب تاب وتوان الده ن شراردرد حاکم دیر                               ئولارلوطف ائلیه جانان ائده بودردیمه درمان
    ئو عهدیلن کب دامان طبیعت ده قرار آلدوخ                                 قرارین سئدریبسان سئندی ئول عهدیله ئول پیمان
    ئوره ک لر مخزن صلح وصفادیر بام خلقت ده                                 ئوره ک صلح وصفا گر وئرمه سه آباد ئولار ویران
    نیه مهجوریلن عهد ائله ییب پیمانی سئندردون                         سنه چوخ سوئله دیم پیمانی سئدرما گوئزه ل جانان 
     
     218
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    ئو غمزه چشم شهلاده ن آلیر ایمانیمی الده ن                             ئونازیله خرامانون الیر آرامی می الده ن
    نه قدری سعی ائدیم کویوندا جانانیم وفا گوئسته ر                   بو سعی آخر آلار جان بئسلییه ن احرامی می الده ن
    خبر وئردی سحر باد صبا سیرانه چئخمیشدین                          رقیبیم بد نظردیر قویمارام جانانی می الده ن
    دولان صحرانی سروستانی آهوی خرامان تک                           بوراخمام هر جهاته بلبل دستانی می الده ن
    گئلیم میخانیه  جام الده  دولدور باده ی مستی                            آلانماز باده نی دولدورفلک بوجامی می الده ن
    بیزیم ایقاریمیز معناده باغلا نمیش زوال ئولماز                        آلانماز بول فلک سنلن ئولان پیمانی می الده ن
    صبا کوی وصا ل  یندان خبر وئردیسه محبوبوم                           آلار درد وفراق وآفت عصیانی می الده ن
    نه جور من گوئز یوموم لعل لب دیلدار مهساده ن                     آلیر هرلحظه نازو غمزه سی مین جانی می الده ن
    دونن زاهد له  واعظ گوئر دولر مهجور رخسارین                     ائدیب اظهار صنعان تک آلیب سامانی می الده ن 
     
     219
     
     
     
     
     
     
     
     
    ئو ناز وغمزه وین سیرین نیه بیگانه لر بولسون                             ئولعل لب دادین بیرمن ، نیه پیمانه لر بولسون
    هورولموش ساچلارین هر تاری تاریندان ئوزوم آچسام                 کمال کامیدور قویمام بوکامی شانه لر بولسون
    حقیقت بیر ئوکی رویامی ائدمیش سن بلا منظر                          بلا عین سعادت دیر نیه افسانه لر بولسون
    چاغیرام کوچه ی میخانیه رندان مفلوکی                                  بیزیم سراری قوی میخانه ده مستانه لر بولسون
    هلا ،واعظ له زاهد شوقی قوی قالسین مصلاده                        شرابین جامه دولدور طعمینی دوردانه لر بولسون
    منه مسجد کلیسا دیر آتشگه روا بولمه                                 بوراخ قید خرافی ،حقی قوی میخانه لر بولسون
    ایاخلاش ساقی سیمین عذاریله بواثناده                                 سنون قوی سوئز وئریب جان آلماغین جانانه لر بولسون
    روا بولمم گئله عاقیل قاتا ال بو معمایه                                    بیزیم اسراری چوخ شایسته دیر دیوانه لر بولسون
    گئلیب مهجور بیر جامی گئتیر اچسین خمار ئولسون              مگر وصف خمار ئولماخلیقین شاهانه لر بولسون
     
     220
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    نه ئوز وئریبدی یئنه قاشلارون کمان ائله دون                              بیراوخ کمانه قویوب قلبیمی نشان ائله دون
    ئوکیپریگینده ن آخان اوخ کمانه ائله مه ده                                  تبسمیله آتیب قلبیمه روان ائله دون
    ئو قاره خال نه دی ئوزده جهانی یاندیریری                                  پوزوب نظامی نه ده ن آ فت جهان ائله دون
    ئونازیلن سالیسان مین رقیبی تشویشه                                       نسیم کوی وصالی نه ده ن دومان ائله دون
    رقبب بولمه زیدی جان گئده ر بواثناده                                        مرام درسی رقیبه عجب عیان ائله دون
    هوروک هوروب ئوقارا زولفو ائله دون کی کمند                           خوشا ئوکس کی کمنده ئونی نشان ائله دون
    گوئزه ل یول اوسته داغتما کرشمه ناز ائله مه                             ئونازیوی داها ذهنیمده داستان ائله دون
    نیازی یوخدی گئله م درس آلام وصالینده ن                              تمام درسی کرشمه ن ده خوش بیان ائله دون
    گوزه ل ملا لینی مهجور چئک مه میشدین ئودور                        وجودو وو ئوبلا گستره ضمان ائله دو ن   
     
     221
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    قاشون هلاله وئریب درس اوجور کمان ئولماز                 یایین بوراخما کمانین ئو بی نشان ئولماز
    قویوب کی ناوک مژگانیده ن کمانه اوخون                   ئو تیره ئول هدفه غیر قصد جان ئولماز
    مسیح  ائلییه معجز دیریلده آرشی گر                     آتاندا تیری دئیه ر عینه امتحان ئولماز
    سوزور سوزور یئریشین قان آلیر خرام ائده لی       ئوجور بلالی یئریش دهریده اینان ئولماز
    دوشومسه دار کمنده قورتولماغیم هیهات            کیمیسه دوشدو کمنده ئونا امان ئولماز
    گئزیب یئتیشمیشه م آخر مذاق آفتینه             وصاله چاتماغ ایچون آیری بیر گومان ئولماز
    ئو قه در داغ داشی گئزدیردین ئولموشام یورقون    منیم کیمی بو جفا ایچره باغری قان ئولماز
    حضوره چاتمیشام آخر فراق ال گوئتوروب              ئوزوم کیمی بو وفاقه ،گوئزه ل ،ضمان ئولماز
    ئو غیریلن ئو رقیبین ملالی آرتمالیدیر                        سنین وجودو وا مهجور داه فغان ئولماز
     
     222 
     
     
     
     
     
     
     
     
    درد عاله مینده ائله دی دیوانه گوئز له رین                   آیا ئولار شفا وئره مستانه گوئز له رین
    ساقی وئره نده جام جمی ائله مم قبول                          ئولسا اگر ئوحین ده پیمانه گوئز له رین
    شهلا گوئزون قارا گیله سینده گوئزوم قالیب                 سوداسینه سالیب منی شاهانه گوئزله رین
    بیرقیقاجی باخیشلا آلبسان توانیمی                        آبادیمی هم ائله دی ویرانه گوئزله رین
    قویمام رقیب گوئز تیکه آی تک جمالیوه                 هربیر کیمه گرک ئولا بیگانه گوئز له رین
    قاسلار کماندی کیپریگین اوخ گوئز نشان ائده ن             ائدی گمانه جانب صنعانه گوئزله رین
    آز غمزه ائد ئو گوشه ی چشمخماریلن                       آخر گئتیر دی صبریمی داه جانه گوئزله رین
    دار ائله ییب کمنده گرفتار ائدیب منی                    هیچ باخماییر ئوزولف پریشانه گوئز له رین
    تالان ائدیب نه بیر منی دونیا وجو دونو                    مهجور ئود ووروبدی دء ایمانه گوئز له رین
     
                            
     223
     
      
     
     
    گئتیر ئول باده ده ن کی ساقیا ئودلاندیرار جانی                  تاپا بیر ازدحام ایچره جانیم محبوب جانانی
    اگرجام جم جمشید ئولا ایچمم ویا اینکی                            جلال وجاه وفر وشوکت وملک سلیمانی
    یئتیر بیرجرعه ای جام الست ایچره ایچیم باده                 آتیم باشدان ملال وقال واندوه وپریشانی
    اگر من مست ئولام جام الستین باده سینده ن خوش      وئریر عقل عالمی انسان ایچون وزروپشیمانی
    شرار عقل باعثدور چئخیب دونیامداریندان                    یئتیر بیرجرعه ای باده آتیم امیال دونیانی
    نه دیر هل من مبارزسسلنیر دونیای رجعت ده              اگر ساقی قئرالوطفون دولانماز هیچ دگیرمانی
    سکندرلر گئلیب دارا گئدیب تیمورونادرلر                    آلیب ئوزکامینه توپراق انوشروان وخاقانی
    ائدیر پیرعجوز دهر مین لرله نیکاح اما                          سالیر کاوینینه جان ،جان آلیریوخ عهده پیمانی
    بودونیا بیر گوئزل اعجوبه دیر ترساصفت بیرده ن            سالا ر مهجور تور ذیلله ته باخ شیخ صنعانی
     224
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    دونن میخانه غرق نور عیش و صف جام ئولدی                              گئلیب رخصت گئدیب غملر وجودوم شادکام ئولدی
    تعارف لر ئولوب می ایچمه گه باشدان آشیب سودا                       سعادت لر وئدیب ساقی رضا لت لر تمام ئولدی
    اگر رخصت ئولا میخانه ده غرق ئول می نابه                                 ئوکس کی ئولمادی مغروق می بالمره خام ئولدی
    دولاندیر جام صهبا مجلس عشرت مهیادور                                  بصیرت لن نظر سال ساقی می ده ن سلام ئولدی
    ئوحوران قدر شوکت الینده باده ی رحمت                                    الینده ن آل درنگ ائدمه حقیقت ئوندا نام ئولدی
    جرنگ جام شوکت بولدورور سبقت معماسین                                بیزیم میخانه ده می سبقتی عالی مرام ئولدی
    تاپیلماز ئوردا نقصان یاد ائده رکن باده آماده                               قصورو  وقفه یوخ می گردشی هر صبح وشام ذئولدی
    حضور حضرت ساقی ده گر جانینله مست ئولسان                    گوئره ر سن هرنه خلقت وائر گئلیب ذهنینده رام ئولدی
    ئوگون مهجور مست ئولموش ،کمال خلقه ته واقف                     خصوصا مجلسه ساقی ئوگون ئول خوش مرام ئولدی 
     
     225
     
     
     
     
     
     
     
     
    هانسی مشاطه چئکیب سورمه گوزه جان آلیری                          محو ئولوب دهر تماشایه گوئزون سان آلیری
    چئخمامیش سیر گولوستانه شرارت یوخودی                                  یئری شین هر قدمی نظم پوزور قان آلیری
    گونده مین دفعه ئوره ک سیر خیالات ائده لی                            الده  ن آرامشی ئول حضرت جانان آلیری
    سونبولوستان قضادیر ئوگوزون هر مژه سی                                گوئز ساتاشدیقجا گوئزه دردینه درمان آلیری
    نیله ییم چاره م ئوزولموش چئخابولمور نظریم                          طاقت وصبریمی ئول زولف پریشان آلیری
    کوی حسره تده دوروب باخ نه رقیبان قه ده ر                         کیم بولور گوئز سوزودوب جانلاری آسان آلیری
    من صبا ده ن خبر آلدیم نه دی سودا نظری                           دئدی ال چیرمالاییب گوئر نئجه سامان آلیری
    وصفی شیرازه ی دهری بورویوب ،فخر وجود                        نوحدان گوئر نئجه گوئز غمزه سی طوفان آلیری
    سنده مهجور بولوردون ئودلارام وجود                                  بیر خرامان یئری ییب جانیله ایمان آلیری
     
     226
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    من ونیگارو می وساقی وصراحی وجام                                   یئغیشدی بیریئره داه ائله دیک نمازی تمام
    بساط روزه نی قوردوخ چمنده حوری ایله                           صیامی بدرقه ائدیک می ایله لپ کلام
    کیمیسه شرط ادب لن می آلدی ساقی ده ن                      تاپیبدی جرگه ی میخانه ده اصالت نام
    نه ائیری قویساباشا بورکی کیمسه عزتی وائر                   تاپانماز عزت ئومعناده شخص سست مرام
    شرار وجده یانان درک ائدیب می یین طعمین                 نه من ،بو ساحه نی هم انتشار ائدیبدی عظام
    کمال شوقیله محفلده ایسته جام الست                       شریک باده ی ناب ئول نه مست باده ی خام
    طریقت ایله حقیقت نشانه دیر جانا                                 بو اتحادی قئران ائله مز جهاندا دوام
    نه دیر بوزهد و بوتزویر و مکر وحیل وریا                          ریا ومکرودغل ده ن کماله یوخدی سلام
    ایاق گوئتور یولا مهجور جام می دولانیر                        بیزیسه محو تماشای ناز وگام خرام
     
     
     227
     
     
     
     
     
     
     
     
    نه دیر ،دیر وکنشت ومسجدو محراب جام ایسته        ائدیب غسل ارادت باده نی هر صبح وشام ایسته
    نه ئون جامیله یوئز جامیله مین جامیله پی در پی          می ستان اصالت ده ن می وجامه دوام ایسته
    ارادت ساحه سین قئر سان رضالت لر گذار ائلر               حضور ساقی میخانه ده ن بالمره کام ایسته
    دوئشه ندیر باده وجام می ای طرف مصلاده               تعارف ائدمه گه جام می یه بیر خوش خرام ایسته
    نه دیر ظاهر ده رتبت رتبه ی معنانی آدلاندیر            حضور ساقی می ده ن خضوع خاص وعام ایسته
    تغافل ائله مه غفلت سالار بیراهه ی ننگه                   سلامت نامینه ساقی حضوروندان سلام ایسته
    شرار آتش نفسین صفا وسعی ایلن سوندور             ئو رمی جمر احرام ئولدی سن رمی مدام ایسته
    شراب شوقیلان مست ئول خمارمست سودایی          وجود مستی لن سودای هستی ده ن کلام ایسته
    آچیب یول ساقی میخانه مهجورا گئل ئول راهی       صفا وشوق ووجدونام ساقیده ن تمام ایسته
     228
     
     
     
     
     
     
     
     
    ئودیلدارین فراقین چئکمه گه صبرتمام ایسته ر                         کمال سیر وصله ،هم وهم وجده دوام ایسته ر
    دگیل آسان میسر دادماغا لعل لبین بیر آن                                یولوندا لحظه لحظه سیر ائدیب اشراقه رام ایسته ر
    فراغت عالمی ئولماز فراق یاریلن همدم                                      باخین یعقوبه بیت الحزن ده اشک مدام ایسته ر
    شرار آه وحسره ت دیر بو هیجرانین معماسی              ئوره ک ده ن آه وحسره ت وصله ته هر صبح وشام ایسته ر
    بصر نو ریله ئودلانماخ گرک یوسف ئولا ضاهر                    نه کس یعقوب ئولار یوسف کیمی عالی مقام ایسته ر
    بوبیربزم دلارادیر گرک مست وصال ئولماخ                       ئوره ک ده ن آیت مطلوبو گوئرمه ک بول سلام ایسته ر
    بو شرحه شرحه قان هیجران یولوندا آخماسی لازیم            اگر جان حضرت جاتنانیده ن بیرشرحه کام ایسته ر
    ئولانماز نایل ئول کس کی بصیرت ده ن کنار ئولدی               چاتانماز وصل مطلوبه ئوکی ظاهرده نام ایسته ر
    چاتیب مهجور کوی حضرت جانانه سعی ایلن                      حضور حضره تینده می دولو هر لحظه جام ایسته ر             
     
     
     229
     
     
     
     
     
     
     
     
       دولدور پیاله نی ئوره ک هیجرانه دوئزمه دی                       بیرلحظه غفلت رخ جانانه دوئزمه دی
    آچمیشدی زولفو بادصبانین سراغینه                                   زولف سیاهه یئلده و ورام شانه دوئزمه دی
    گوئز غمزه سیله قامه تینین نازی یاندیدیر                           ئول نازینه نه من نه ده بیگانه دوئزمه دی
    گوئز قیقاجی باخاندا آتیر تیر غمزه سین                             قلبیم کمان آفت مژگانه دوئزمه دی
    ائدیم سپر کمانه ی مژگانه قلبیمی                                     بولمم نه ده ن شراره و ورا جانه دوئزمه دی
    ئولدی باهار عهد ائله دیک لاله زاریده                              سئندردی عهدی حرمت پیمانه دوئزمه دی
    جام سبوی باده دولوب میگسار ئولاخ                              می دولماغا سبوئیله پیمانه دوئزمه دی
    جان بئسله دیم وصاله یئتیب فرش راه راه ائده م              گویا نزار قلب پریشانه دوئزمه دی
    مهجور فاش ائیله نیگاریله صحبتین                                  ترسا ئوزی شراره ی صنعانه دوئزمه دی
     230
     
     
     
     
     
     
     
    نه دیر بهاسی ئولعل لبین بیان ائله سه ن                       محاق مقنه ده ن بیر باخیم عیان ائله سه ن
    ئوهرج ومرجه دوشه ن لر رقیب  دیر هامی سی             چکه نمز ال سرکویوندا هرنه قان ائله سه ن
    اسیر ئولار سر کویوندا عابد سقلین                              ئو غمزه ایله اگر بیر باخیش امان ائله سه ن
    خلائقی دوشه نیب خاک مقدمینده ن ئوپور                  کمال لوطف ئولاجاخ نعمه تین روان ائله سه ن
    دغل رقیبیله صادق بولونسه شارح ئولار                         دغل هزیمت ائده ر گرقاشین کمان ائله سه ن
    نه خوشدور ائونداکی لایق ائولاخ عنایتیوه                       آچیب ئوخرمن گیسو وی سایبان ائده سه ن
    بیز آچمیشوخ ئونیگارین یولوندا جان فرشین                 چاتاخ وصاله ویا این کی قصد جان ائده سه ن
    رضایم ئول مژه ده ن بیر اوخی کمانه قویوب               سپرسیزه م ئوره گین ان باشین نشان ائده سه ن 
    ندا ئولوندی لب لعلیده ن عنایت ئولار                          اگروجودو و و مهجور سن ضمان ائده سه ن
     
     231
     
     
     
     
     
     
     
     
       عزت وجاه وجلالیم دیلبرین سوداسی دی             هر نه وائر قلبیمده ئول مه پیکرین دونیاسی دی
    بیروجودوم دور منیم کوی وصالین آختاریر               هر گئجه م هر گوئدوزوم ئو دیلبرین رویاسی دی
    اوج معراج سعادت دیر مکانیم هر زمان                     لوطف ائده ن معراجیمه اوج ره عنقاسی دی
    ساحت کوی نیگارینین ده ائددیم اعتکاف                جان فدائولسون ئونون انفاس روح افزاسی دی
    بیکران ساحل وصفین ائشیدمیشدیم ولی                  ساحلی وصف ائلیه ن جانانیمین دریاسی دی
    شهر آباد زمانین کیم بولور شهزادینی                        ساحل مینوسی جابلسا وجابلقاسی دی
    قد طوبای بهشتی ده ن آرا بیر قد وائر                        دیلبرین سرو خرامان تک قد افراسی دی
    شوق وافرلن اگر سیر گولوستان ائله سه ن                   نعمت گولزار وگولشن دیلبرین صحراسی دی
    گر قلم وصف کمال ائلیر غزل سوداسی نه                   دیلبرین وصف دلارای جهان آراسی دی       
     
     232
     
     
     
     
     
     
     
    کوی برزنده هیاهوی فراوان ئولاجاقدیر                   چوخ رقیبین ئوره گی همده پریشان ئولاجاقدی
    کاخ ایوان مداین گوئروره م هم همه سینده ن            ائله بیر لرزه دوشوب هر یئری ویران ئولاجاخدی
    خاک کویون گوئزومون کیپریگی جاروب ائله میشدی    گوئروره م لوطفونو جان لایق جانان ئولاجاخدی
    چوخ چتین لیگ گوئره لی داغ داش آشیب یاره یئتیش مک        کیمسه اغماض ائله سه زارو پریشان ئولاجاخدی
    دوش یولا قوی کی مغیلان دوشه نیب جانیوه باتسین                   بیرباخیش گر گوئزه باخسا هامی درمان ئولاجاخدی
    جانه آل هر خطرئولسا یولی آسان کی دگیرمی                              کوی جانانه یئتیش لوطفو فراوان ئولاجاخدی
    هر قاریش میشلا قاریش سان ائتیره رسن یولی آخر                     گام رهداریله گئل یول سونو سامان ئولاجاخدیر
    ئو کمان قاشیله ناوک مژه سین چیلله ییب آتسا                            خواب غفلت ده یاتانلار کی هراسان ئولاجاخدیر
    چوخدا مهجور غرورون گئتیریب سالما اشاقه                             حسرت مشک ائله مه زولفو پریشان ئولاجاخدی
     
     233
     
     
     
     
     
     
     
     
    خانه ی آباد جانان سست و ویران ئولماسین                               ئول گوئزه ل شهلا گوئزو محزون وحیران ئولماسین
    ساحت کوی نیگارینینده دربانم ئوزوم                                       ازدحام غیرده ن جانان هراسان ئولماسین
    میمن ومیسر جناح وقلب ئولسون پایدار                                     آیت حورالجمالی ذره لرزان ئولماسین
    چوخ رقیب ایسته ر چاتا نور جمالین کامینه                                 من بوله ن ئول کامه یئتمه ک سهل وآسان ئولماسین
    کاروان گئدماخدادیر لیلا گئدیر مجنونیده ن                             محملی گوزده ن ایتیر گوئز زار ونالان ئولماسین
    حسرت دیدار قورتولسون وصال ئولسون وصال                        جان وئره ن جانانه  کام آسین پشیمان ئولماسین
    جام خوش رنگ وصال آل یار الینده ن نوش ائله                         هیچ بساتین جام وجانانی پریشان ئولماسین
    بیر چئتین دیر یارئولا مخمور آخا گوئزده ن شرنگ                     زاهدین اما هدر قلبینده ایمان ئولماسین
    بو طبیعت هر زمان مهجور ترسا بئسلی ییر                               حیف دیر ترسا ئولا اما کی صنعان ئولماسین
     
     234
     
     
     
     
     
     
     
     
    آچارسا حایلین ئوزده ن طلیع برق روخساری                            ائده ر دیوانه روئیت ده ن تمام مست وهشیاری
    مصلاسمتینه چئخدیم نیگارین روی ماهینده ن                      کنار ائدمیشدی زاهد رشته ی تسبیح وزناری
    آچیبلارغنچه لر گوئردوم تمام دشت ودامن ده                       گئدیب سجاده الده ن واعظین هم باشدا دستاری
    ریای محتسب آنلینداکی داغ شرارتلن                                ائدیب رسوای خاص وعام اول مطرود افکاری
    نه هرگوئز لایق دیدار ئولار دیلبر جمالیندان                      گره ک دیر گوئز چئکه هیجرینده درد ورنج بیماری
    نه دیرزنار ودستار وقدسجاده ی تزویر                               بومعناده گره ک سیر ائله سین وجدوسزاواری
    خزف دیر هم اگر ،واعظ طلاسیندان مجزادیر                    بونه فرض عبادت دیر آچیر بیهوده پنداری
    بونه جولانیدیر کیم سن دگیل تکفیر ائدیب سویدون           بونه درس جهالت دیر آلیبسان سقف کرداری
    نیه مهجوریلن زاهید له واعظ گئدمه ییر بیریول                   بودور زاهید له واعظ دوئز دئمیر فعلیله گفتاری                  
     
     235
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    بیزیم گولزاروگدلشنده فقط بیر گولعزار ئولسون                       بو گولزارین ئوزیلله هرزمان گولشن باهار ئولسون
    آچیلسین لاله سونبوللر ئوجادسین نغمه بولبوللر                     بیزیم گولزاریده عیش وفراغت پایدارئولسون
    قورولسون بزم جمشیدی دف وچنگ ونیگاریلن                       بساط عیش وکام می همیشه پایدار ئولسون
    گئتیرسین ساقی جنت شراب ناب مخموری                            می ومیخانه وساقی بودمده سازگارئولسون
    چالین سین نغمه لر وئرسین صفا بربط بوهنگامه                       صفای ساغر وجام حقیقت برقرارئولسون
    ئوره ک لرشادئولوب گولسون دوداغلار گوئرمه سین ماتم         غم ودرد وبلا هردم   بوگولشنده مهار ئولسون
    ئولارآیا کی تورک ائلله ر گئله بیر بایراق آلتیندا                   مهابت ،هیبت وعزت بونوعی آشکار ائولسون
    کدورت لر گئدیب جان بیرله شیب پیمانه بیرلش سین         کدورت ساخلیان بیر کیم گوئروم زارو نزار اولسون
    امیدین کئسمه مهجورا ائلین جانانه جان بئسلیر                  بوجانلارلان ئولاربیرگون عجیبه شاهکار ئولسون
                                                                              
     
     236
     
     
     
     
     
     
     
     
       گئتیرسین ساقی مه پیکریم می بزم برپادیر                       همو  وجام وقدح سازودف وبربط مهیادیر
    خما ر ائد گوئزلری نامحره میله ئولماسین همدم                  فراغ عیش دیر محفل عجب پاک ودلارادیر
    الینده ن آل می ای ساقی بولور جان تشنه دیر تشنه           بو مجلسده ئوهرکیم اگله شیب الطافه دارادیر
    آچیخلیق بیرسرادور مشرق ومغرب دی پهناسی                  نظر سال بیر باش ئوسته سقف حایل گوئر ثریادیر
    حقیقت ساحه سین آختار نه واعظ لن نه زاهدلن                ریا وزهدوتزویرین یئری البت مصلادیر
    نه تاج شاهی وشاه وگدا ومیر فرق ائله ر                             ئولانماز ئوردا محرم غیرئولان ،هرچند دارادیر
    آچ آت دراعه وزناری غرغ ئول خرقه ی جانه                      بصیرت گوئزلرین آچ مجلسه گوئر نه مصفادیر
    دولور جام ارادت لر می ناب طهوریلن                                وورور موج عالم معناده می هم سان دریادیر
    ایچیب یارین زنخدانینده می مهجور بیر جرعه                 آتیب دونیانی یکسر کیم بولور ئوردانه سودادیر
     
     237
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    عاقل ودانا ئولان میدانی جولان ائله مه ز                         عمری هربیر گون کئچه ر سه خط چئکیب سان ائله مه ز
    کیم تاپیب قانون عدل حکمیده ن مطلوبونو                    زایش عقل بشر هیچ حکمه دیوان ائله مه ز
    حاکمین گر ئولمویا حکمی حکومت دیر فنا                      مصحفه باخ حکم قاطع حی یزدان ائله مه ز
    سن نه کیم سن حاکم ئولدونسا وئریرسن حکم لر            حکم میزان جفادیر عدلی میزان ائله مه ز
    خالق صلح وصفا وعدل ورحمت دیر احد                            کیمسه نایل دیر بوحقه قتل اینسان ائله مه ز
    باخ سریر حکمرانه آنلیوا قوی بیرالین                               پست بیر آرایه دیر کی میل احسان ائله مه ز
    خصلت حکم حکومت حاکمین آراسی دیر                          حاکمین حکمی جهاندا عدلی سامان ائله مه ز
    سن نه حکمیلن قوروبسان بو حکومت قورقوسون              حقیلن مانوس ئولان آخ حقه عصیان ائله مه ز
    گوئیا افسانه دیر مهجور ذات عدل وداد                              بیر کورور داد ائله سن ده ظولمو درمان ائله مه ز
     
     238
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    منه ئول باده ده ن وئر کی ایچیب مخمور ئولوم ساقی                         ئولارکی منده بیر لحظه سنه منظور ئولوم ساقی
    ئوره ک قان ئولدی کویوندا ئوزون گوستر محاقیندان                         مگر بیرلحظه منده ناظر ئول حور ئولوم ساقی
    دولاندیر باده ی نابین فراقین ساحه سی آزدیر                                   روا بولمه بوآزبیرساحه ده رنجور ئولوم ساقی
    آتیب دستار وزناری ئوساندیم کعبه ده ن بیر داه                              گئلیب کویوندا اگله شدیم انیس نور ئولوم ساقی
    سحر رایح یئل اسدیکسه آچارسان زولفو وو باده                             سلامین آلماسام آلوده جان مقصور ئولوم ساقی
    ئوره ک ده ن سئومیشم جانیم قدملر آلتینین فرشی                     رضا وئردیم رضا آلدیم نه کی مجبور ئولوم ساقی
    ادبده ن گر چئخا جانیم وصالین لحظه سی ،وارئر کی                  گناه ئوز وئردی منده ن قهریلن مقهور ئولوم ساقی
    دوتوب الده یئنه جامین گئتور مهجوره بیر باده                            ایچبیب چشم رقیبیمده ن بیرآن مستور ئولوم ساقی
     
     239
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    گوئزون آهو کیمی هر بیرباخیشدا جان آلیر منده ن                            سالیب تور کمنده قتلیمه پیمان آلیر منده ن
    ائدیب سرگشته کویوندا منی ترسا سیر دیلبر                                  اگر واریسه بیرجانیم ئونی جانان آلیر منده ن
    کمان ائدمیش قاشین بیراوخ قویور مژگانیده ن باخسان                  الیمده ن جانیمی بیر اوخلا چوخ آسان الیر منده ن
    شرار هجره یاندیردی وصاله یوخدور امیدیم                                  جفائیله ائدیر ویران ، باخین آباد آلیر منده ن
    رضایم بیرباخیشلا گوئسته ره بیرلحظه ایلقارین                            ئوره ک سایلی باخیر اما باخیشداجان آلیر منده ن
    سالیب بیردرده کی هیچ بیر طبیب اائدمیر ئونا درمان                   داماریمدان دوتوب ئوز دردیمه درمان آلیر منده ن
    فراقینده فراغیم یوخدی قورتولموش داها صبریم                        نه ئولموش بولموره م ایندی نه ده ن تاوان آلیرمنده ن
    ائدیب صنان کیمی آواره مهجورو سراغیندا                                  ایچیردیر زهر هیجرانی سونرا ایمان آلیر منده ن
     
     240
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    چکیلدی پرده گونله ن گوئز آراسینده ئولوب یلدا                           آچیب  گویا قارا زولفون ئو یلداده ن قارا آیا
    پریشان ائله مه ئول زولفونو گوندوز سنی تاری                               نه بیرتک من آزیر دوغرو یولون اسکندرو دارا
    بیر آز ئوزگوئسته ریب هم گونله بیر همسایه لش سن ده             نمایان ئولسا طوبا تک اگر ئول قدسروآرا
    بوله رحور جنان طوبا نه دیر ئول سرو ایاقیندا                              آلارشانه چئکر شانه آچار زولفون سمن آسا
    ئوشهلا گوئز باخار کن غمزه سی جانیمده سودالیر                    اسیر ئولموش کمند زولفه هم جذرو مد دریا
    سنون بیرلحظه اکرامین منه مین جامیده ن خوشدور                خصوص ئول لحظه کی ناز ائلیه ئول قامت افرا
    طبیبا تئز یئتیر درمانیوی مهجورو درد آلدی                           بوکوب قدین آلیب داه طاقه تین شوروشر دونیا
     
     
     241
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    کونلومده بئسله دیم ئو نیگارین فراقینی                        صبر ئولسا حشره تک چئکه ره م اینتظارینی
    آسان دگیل وصال ئولا زحمت ساییلماسا                       راحت گئتیر مه ییب اله هیچ کیم نیگارینی
    بیرچاره ائد گوئزه ل سر کویوندا قالمیشام                      فرش ائدمیشم ئوره ک سالاسان بیر گذارینی
    چوخ حسره تیم قالیب یاپیشام تارزولف ده ذن              گوئسته رمه چوخ بوآیری لیقین داه شرارینی
    شهلا گوئزون ئوغمزه سی سالدی اساره ته                      آلما داها اسیریوون الده ن وقارینی
    آهو کیمی گئزیب دولانیرسان خرامیلن                          بیرآن ئوتورمه صیدیوون الده ن مهارینی
    گولشه نده اگله شه ن گولون ئوستونده بیرهزار             البته تئز وئره گوله ئوز اختیارینی
    من هرنه ائله ره م کی مگر بیرجه ناز ائده                        کوسدورمه تانری هیچ ئوره گین سازگارینی
    مهجوروسالدین آفت هیجرانه بی وفا                              هم چورقویوبسان آفته لیل ونهارینی
     
     242
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    مهار ئولمور نیه چرخین غم واندوه وحرمانی                                       سویر آباد ایچینده ظولمونن اندوه وحرمانی
    نه قدری ایستیره م شانه چئکه م زولفون دوزه م دوز دوز                اصیردیر یئل پریشان ائلی ییر زولف پریشانی
    طراوت قارشی ایسته ردیم ئولا دونیا سعادتنمد                           آلیر الده ن سعادت جور ائدیر حکمیله فرمانی
    دیئیه نلر دوغرودور بیرآغلی یوخ حوضی بولاندرسا                 دورودماز مین آغیللی گر یئغا بیر یئرده دونیانی
    منیم کونلوم رضادور بیر قاراقاش قاره گوئز گلسین                 چئکیر تیر شرارین باشلاییر تکفیر وعصیانی
    رضایم من ئوزوم بس ،دایه لیکده ن ال گوئتور بلکه                 دولاندیرسین ذینج گول ئولمادادوئرموش دگیرمانی
    نه چون مفرغ قیئزیل ئولماز نه قدری کیمیا و ورسان                کیمیسه بسله ییب بسدیر بوراخ وعظیله ایمانی
    گئده ر مهجور اینان الده ن مین ایللیک بئسلیه ن ایمان           اگر صنعان گوئره یئل اصمه ده اندام ترسانی
     
     243
     
     
     
     
     
     
     
     
    یئنه ناز ائدمه ده گوئز غمزه سی جان ایستی ییری                  نازینی نظم ائله مک شرح وبیان ایستی ییری
    عالمی یاندیریری جوروشراریله باخون                                   دویمویور سانکی مصلاده زمان ایستی ییری
    زولف لر بیر بیر ه بورخولمالدا گویا ایشی وائر                        سر کویینده ئولانلار نه امان ایستی ییری
    زولفونو تاب ائله ییب حلقه ی دار آچدی ئو گون                دارئولان زولف ئوره کده ن دولی قان ایستی ییری
    نازیلن گئلمیش ئوره ک له ر ده آچیب ماواسین                  یئری دار ئولدی گئنیش لیکده جهان ایستی ییری
    سویله دی آی کیمین آیدیندی وصالیم گوئره سیز               ئیندی بیر گوئز یوموب آچماغدا روان ایستی ییری
    باخما واعظ سوزونه درکیله تقلید ئولماز                             هله مهجور ئوتور درک بیان ایستی ییری
     
     
     244
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    آچیب ئول قاره زولفی چتر ائدیب هریانه ناز ائدمه                        سنی تانری گوئزه ل دیوانه وی مست نیاز ائدمه
    بوراخ منده ن آلان اندیشه می قلبیمده طاقت یوخ                      منی دونیابوئی تزویریلن داه سرفراز ائدمه
    بوراخ آهو باخیش کهلیک یئریش طوطی صفت نازین                  ئوبوللوق سودله ری کیمده ن آلیب خلقی داماز ائدمه
    اصن یئللرده چوخ آچما ئوزولفون گوئز قارانلی قلیر                   ئوزاردیب هر توکون بیر ساز ائدیب چوخ نغمه ساز ائدمه                    
    بولودلاردان داها یاغمور یاغیش قار یئر قوراخلاندی                  چئخیب اوج مصلایه یاغیش قار چون نماز ائدمه
    آلیب سان نعمتی چیئر کین ئوره ک لن ال قالیب بوشدا              بیزیم ایسته ک لری ئوز فیکریوه بئسدیر جهاز ائدمه
    طبیعت ساحه سین قوی ئوز سیاقیلن ماراخلا نسین                       بولودلار گویده کن تدبیر ائدیب صبحی ایاز ائدمه
    اینان مهجوره یوخ امکان آچا سوز پرده سین ،سنده                     چوخ اسرار ائله ییب  علت ایچون کسب جواز ائدمه
     
     
     245
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    نه ایچون اندوه وغمده ن لحظه آزاد ئولماییر کونلوم                 دوتوب جان ساحه سین غملر ئودور شاد ئولماییر کونلوم
     فراق حضرت جانان چئتیندیر چئکمه یه ن بولمه ز                 آچیل میش سفره ی داد ایچره باخ داد ئولماییر کونلوم
    داها بیداد ائدیب دارین قوروب قورخوزما ئولدوم من               نه لازم دیر قفس بیرآن داکی یاد ئولماییر کونلوم
    قارانلوقلار ئولوب همدم ایشیقلیق داه توکه ن میشدی         داها داده یئته ن بیرکسله همزاد ئولماییر کونلوم
    قالاندی بیر بیره غم لر آغیرلیق دوشدی طاقت یوخ               نه بولمم کی جفا چئکمیشله برباد ئولماییر کونلوم
    اوشاقدیر بیرهه له عومروم بویی گئزسه م ده دونیانی              وجودوم خسته دیر هیچ لحظه اوستاد ئولماییر کونلوم
    قورتار مهجور بئسدیر بویله بی داد ئولمادی سویله                   بولونسون دردبی درمانه فریاد ئولماییر کونلوم
     
     246
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    بوگون مجلسده جانان اگله شیب عشرت مهیادور                      وجود حضرت جانان ایچون محفل مصفادور
    دولاندرماخ دادیر ساقی لر الده جام صهبانی                             گوئزه للرساحه سی یئرده ن آرا گویا ثریادور
    یئتیر ساقی منه بیرلاده ی کوثر مآبین تا                                ایچیب دل مست ئولوم عالم بو معناده دلارادور
    بصیرت ایسته ییر گوئرسون بومعنا عالمین یوخسا                 بصیرت ئولماسا کیم بول مه ز عالمده نه معنادور
    دولان گئل سنده مجلسده ایچیب بیرجرعه هشیار ئول          بو هشیار عالمینده درک ائله ئوردانه غوغادور
    نه هر گوئز باخمادا تشخیص ائده ر مجنون لیلانی                   ئومجنون دور بوله ر یولدا گئله ن محملده لیلادور
    ئوره ک بیر الده جان بیر الده آشسان داغلاری ئوندا                بوله رسه ن جان نه دیر جانان نیه وامق له عذرادور
    دولاندی عالمی مهجور اما گوئرمه دی بیر کس                         بوخلقت ده بونه منت نه لوطف ونه تمنادور
     
     247
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    سئخلدی جانیم ایا ساقیا شراب گتور                                   اگرکی سویلوری واعظ بو امره تاب گئتور
    صبایه سویله اصیب وئرمه سین گمانه خبر                          ائوزوم بو واعظی چون گوئرمه سین نقاب گئتور
    بوکوبدی قددیمی مسجد ده واعظین وعظی                        شراب نابین ائده فیکریمی خراب گئتور
    دا ،زمهریری گوئروب قورخموشام ئووادی ده ن                جهنمین ئودی تک قمصر مذاب گئتور
    ئو واعظین سوئزی آللاددی ئولموشام حیران                     گئدیب اصاله تیم الده ن منه عذاب گئتور
    نه من ئوسانمیشام آخر بو مسجدین سوزونه                     نظاره قئل ئوسانوب بلکه شیخ وشاب گئتور
    دولاندی یئددی شه هرعشقی تاپمادی عطار                     حقیقت عاله مینی ائله مه سراب گئتور
    بو آیریلیق ائله ییب بی قرارمهجوری                                 وصالی برق کیمی سوزدوروب شهاب گئتور
     
     
     248
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    ایا ساقی یئتیر بیرباده کی جانیم گئدیر الده ن                          دوئزوم قالمیب داها کفرانه گئلدیم بوبلالرده ن
    ئوره ک قان ایچره چئرپندی داه قلبیم دال ئولوب سئندی           دوداقیمده داه قالمیب نم بو اندوه وملالرده ن
    طبیبه سویله داه یازما سلامت نسخه سین سوندو                        چراغ زندگی ،دردو غم وزجر وجفالرده ن
    باخانمیر گوئز دیئیه نمیرسوئزوجودوم داه حصار ئولموش              عبث بیرانتظار آلدیم یاشامدا بی وفالر ده ن
    نه دیر تانری نه دیر تانری ،دوچار ائدون بو سودایه                     نیئیه گوسته رمه دون نعمت وفالر ده ن صفالرده ن
    سئخیب داه قلبیمی محنت اوساندیم ساقیا توز وئر                   شراب باقیوی بلکه چئکم ال بوفنالرده ن
    شرار قهره یاندیردون الیمده ن آلدون آرامی                            چئکیم ال ایستیره م داه دشمن وهم آشنالرده ن
    فراغت قورتولور گویا فراقت فرش آچیر ساقی                          نه خوشدور بو فراقت قورتولام هایسیز صلالرده ن
    اینان مهجور اگر ئولسایدی بیر یول گوئسته ره ردیم من               مگر بیر یول قالیب گئل انتحار ائد بودغالرده ن
     
     249
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    سان آلیر چرخ فلک سایسیز بلالرده ن یئنه                                 قاوزانور هفت آسمانه سس صلالرده ن یئنه
    فرش ائدیب بیرقانلی سفره هی تعارف ائله ییر                               نوع انسانه غم ودرد وجفالر ده ن یئنه
    سوندورور هربیرایشیق وائر یانیریر ظولمون ئودون                       گوئسته ریر گویا اثر لر کدخدالرده ن یئنه
    امر ائدیب دفتر دوزه لسین دسته گین وورسون دئجه                 سهم آپارسین مالکانه بی نوالرده ن یئنه
    هر زمان بیر نوع سالمیش بوینوما زنجیرینی                              ائله میر اصلا حیا هیچ اولیالرده ن یئنه
    گوئیا خالق دی خلق ائدمیش یئری اینسانلاری                         بوفله ک ده ن ایستیری فانی ،بقالرده ن یئنه
    زهر ایچیردیر جام صهباده الینده ن الامان                               جانه گئلدی خلق بو مکر وریالرده ن یئنه
    سویله مهجور ایله سین سعیین بشر دورانیده                         سعییلن بیرده تاپار صلح وصفالر ده ن یئنه
     
     250
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    آچیب ئول قاره توکون هی داری ییر یان یانه                       لطمه وورسون ئینه صنعاندا ئولان ایمانه
    بیرهوروک ووردی ئوزولفه ائله ییب دارکمند                    چئخدی جان ئوسته چاپیردیب آتینی میدانه
    قاشلاری ئولدی کمان آلدی بیر اوخ کیپریکده ن            گوئژله ییب آتدی بلشدیردی جهانی قانه
    ئوخومار گوئزله رینین هر باخیشی جان آلدی                  بونه قدرت دی وئریب تانرب یبزیم جانانه
    دوداقین ترپه نیشی غنچه نی بی حال ائله ییر                بوغازین سوزمه سی دستان یئتیریر دستانه
    قدی افراده ن آرا سرو سلام ائلی ییری                          خوش گوئزه للیک وئریری سرو سها بستانه
    گوئره سن رحم ائله ییب من کیمی خاطر سوه نه          اذن ائده ر گود زنخدانی ائده م پیمانه
    نظمه چئک مه ک ئوگوئزه ل منظری مهجور ئولماز           وامق عذرا ئوزه ری بول کی ئولار دیوانه
     
     
     251
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    نازائده ن بیرگوئزه لین نازینی آلماخ نه چتین                      نازی بیریاندا هله نازه ئوسالماخ نه چتین
    ناز ائده رکن توکوله عشوه یئغشدرماسی یوخ                   اذن وئردیکسه هله نازینی یئغماخ نه چتین
    ال ئوزاردیب ئواوجا قامته هاردان یئتیشیم                     قوللاری ئول گوئزه لین بوینونا سالماخ نه چتین
    یوللاسا پیکینی چئخ سیر گولوستانه گلیم                    لوطف دیر اما ئوپیغامه اینانماخ مه چتین
    هله گئلدین سه ده گوئردون دولانیر گولشه نده            گوشه ی حسره ته بیر ئوردا سئزالماخ نه چتین
    ئولامحراب عبادت اگر ابروی کمند                                ئوئولان یئرده ناماز کعبیه قئلماخ نه جتین
    مین تمنائیله بیر توک ساچینا ساللا ناسان                هورمه ده ساچ سنی گوئرمورسه قئریلماخ نه چتین
    ئوخرامان یئزیشه گوئز باخالی یولداگئده                  الطفاط ائله مه سه یولدایئخلماخ نه جتین
    وعده سی ئیل ئولامهجور دایان گوئز یولا تیک            گئل میه ئیل باشی هم یولدا تیکیلماخ نه چتین     
     
     252
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      
    ساقی بومجلسه نئچه کوپ ناب وئرگیلن                            هم بولمویه ن له ره، ره آداب وئرگیلن
    سوئله مشاطیه بئزه سین نوعروسونو                               هم سویله زولفونو داراهم تاب وئرگیلن
    یاخشی دولان تسلسله سال دور مجلسی                          میخواره لر ایجون می خوناب وئرگیلن
    چوخدا ندی گوئرموره م گوئزه ل ئوزلو نیگاریمی              بس داه یوبانما قورتولورو تاب وئرگیلن
    چوخ آیریلیق چئکه ن ئوره گیم ایستی ییروصال               وصله یئتیر مه گه می سیماب وئر گیلن
    داروغه سوئله ییر درب میخانه باغلاسین                          داروغه دینمه سین ئونا بیرخواب وئر گیلن
    قدره تلی می گئتیر کی خمار ائله سین بیزی                    داه شیخ گئتدی قالمیش هامی شاب وئرگیلن
    یئتمیش بلانی گوئردوقورتولدو ظفر گئلیب                       یئتمیش بیرینجی ماتم سهراب ،وئرگیلن
    مهجورونان بودهر جفاکار کج مدار                                   گوئز کوسدوروب شراره ی محراب وئر گیلن
     
     253
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    زولفونه شانه ووئروب بیرتوکو مین جان آلیری                           اگله شیب جان شریانینده هله قان الیری
    یئل نوازش ائده لی زلف چمان افسه نیری                                  نازیلن یول گئده لی قلبیده ن ایمان آلیری
    جان گئدیب روح وروان ئولموش اسیر زولفی                             نئله ییب دهر ئونا بیربئله تاوان آلیری
    خالقا لوح ذرینده نه چئکیب سن کی بوگون                              بیربئله جانلاری ئوز کامینه آسان آلیری
    نوعروسی مینیلن ائله ییب عهد وصال                                       عهدی سیندیماداباخ کی هله پیمان آلیری
    ئو خمارگوئز ئودوداغ غنچه ئو مرمر سینه لی                             هوشلاری باخ  نئجه ئول زولف پریشان آلیری
    سر کویوندا چئکیب صف هه ره بیرنو ع باخون                          ئو گوئزه لده ن سند روضه ی رضوان آلیری
    ئو گوئزه للیک کی سالیب ولوه لیه دونیانی                                 قیقاجی بیرباخیشا عدلیده دیوان آلیری
    گوئردومهجور گوئنه ش یوزلو ئوآیدان گوئزه لی                         درس الحانی نه جوئر بول بول دستان آلیری
     
     254
     
     
     
     
     
     
     
    من بولن واله ئولاندا سر وسامان ئولماز                            هر طبیبه گئده هیچ دردینه درمان ئولماز
    سیر ائده ر اوج خیالینداکی عالی صنمی                              ئوخیالدان ئونی قایتارماسی آسان ئولماز
    کعبه سی نازلی نیگارین ئوزو دو ئوندان آرا                        قبلیده آیری نظر آیری بیر ایمان ئولماز
    گه می غرق ئولسا ئو داه خوف ائله مه ز دریاده ن           لیلی سی وائر داه ئونون قلبی هراسان ئولماز
    نه یی وائر قلبیده جانانیدی بیرتن ایکی روح                 دونیا تارتیش سا ئونون خانه سی ویران ئولماز
    یئریشی دوئرماسی فیکری نظری روحو گوئزو               یاری دیر سانکی دامارین یاراسان قان دولماز
    شیرینین بیرقوروترتینده وئره ن فرهاده                        بولورو ئوردا صداقت دی داه شیطان ئواماز
    قاوزانور توز کی کجاوه کاشیری آیری یولا                   تاپائوز نازلی نیگارین بونا عصیان ئولماز
    بوقریحه ئوزی حکمت دی وئریب مهجوره                   تانری ،هرکس ده یازیب شعر غزلخوان ئولماز
     
     255
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    حمیرا ئوزلو شهلا گوئز یئنه سیندیردی پیمانی                        بوپیمان ایچره قویموشدوق قضاوت دین وایمانی
    ائده نمم خالقه شکوه نییه پیمانی سیندیردی                         قایدسین عهدو پیمانه گوئروم ئول نازلی جانانی
    یئنه فصل باهار ئولسون منیمله سیر ائدیب گه ئزسین             یئل اس سین بیرده افشان ائله سین زولف پریشانی
    ئوره ک دردایچره چئرپین سا بوتون درد ئولسادا جانیم           طبیبی مدور ئومه پیکر بولور هر درده درمانیم
    بقا ئول لحظه حاصلدور ئونونلا ائلییم خلوت                         اگر کی ئولمویا حاصل نه لازیم باقی وفانی
    بیرآن نازیله سیر ائدمه ک منه معراجیدور البت                      گوئزونده گوئرموشه م هم ماسوا هم عرش ودونیانی
    نه دیر بیربویله استهزا نه دور بو تهمه تین واعظ                     گه ره ک میشدیر ئولا صنعان یارالدا سونرا ترسانی
    گوئزه ل خلق ائله دی خالق تباره ک سوئله دی مهجور             تباره ک سوئله سنده خالقه شکر ائله یزدانی
     
     256
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    ئوزاردیب ال بوغور چرخین جفاسی جان گئدیر جانا                      ئوساندیم درده داه جان ایچره باخسان قان گئدیر جانا
    چئتین تاپدیم حقیقت ایسته سن جانیمله جانانی                         جفا چوخ بویله یوخ الده ن بو جان آسان گئدیر جانا
    قاریشمیش عصریده ن قورتولماغا چوخ ال ایاخ چالدیم               قازانمیش دینی می آلدون داها ایمان گئدیر جانا
    نه ایچون آباد ائدیم بئش گوئن قالان دونیاده دونیامی                 گوئره ن گوئزله ر گوئرور آباد ائده ن ویران گئدیر جانا
    یئغیب افسار دونیانی اله، قویما چموش ئولسون                         کیمیسه بوشلاییب من بولدوگوم نالان گئدیر جانا
    حقیقت لرله اگله ش قوی طریقت لر مهار ئولسون                     طریقت لرله گوئردوم اگله شن بی جان گئدیر جانا
    مصلایه چئخیب دستاری آچماغلان یاغیش یاغمور                 یاغیشدان سئل کیمی باخ قلبیده پیمان گئدیر جانا
    بو دهرین عادتی بیرجانی مین مین گونده آلماخدیر                 گوئزه للر نازینین سوداسینه صنعان گئدیر جانا
    تلاشین ائله دی سالسین کمند قهره مهجوری                      موفق ئولماییب باخ جرگه ده ن حرمان گئدیر جانا
         
     257
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    بیرغمزه ایله ولوله سالدون جهانه سن                                    ائدمه اسیر جانلاری زولف چمانه سن
    کویوندا اگله شیب هامی بیر انتظاریدا                                   الطاف گوئسته ریب گله سن بیر بیانه سن
    گوئز سئزدریب سیزیم سیزیم آغلاروصالیوه                       وصل آختاران ،اینان وئریسه ن روح جانه سن
    قانلار گئدیر ایا هامی جانلار سنین کی دیر                          کیپریک بوزوب داه قویماگیلان اوخ کمانه سن
    صیاد ئولوب اسیر ائله دون صیدی قهرینن                          صیدون الیند ه سالما داه شک گمانه سن
    بیرقاش بوزوب خمار گوئزونن ایله سن نیشان                    دونیانی بول بله شدیر رسن ئونداقانه سن
    طوبا اگربهشت ده فاخردی هم اینان                                  ساتماخداسان بوفخریوی هفت آسمانه سن
    مهجورو سالما درده گوئزه ل ایله مه عتاب                        حکم ایله وصلینن منه بیر عادلانه سن
     
     
     258
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    ترسا کیمی خمارگوئزونن ناز ائدیر منه                           دونیانی تیره ئول مه غماز ائدیر منه
    بیرنازینین سوئزون ائشیدیب جانی وئر میشه م              بیرتن قالیبدی آلماغا مین ساز ائدیر منه
    دونیا بویون دولان نه منیم تک وفالی وائر                       من چوخ وفا ائدیمسه ئودا آز ائدرمنه
    جانیم الینده ائووچالی ییر غیضینن باخون                     قول قئچ سینیب تعارف پرواز ائدیرمنه
    جان بئسله دیم وصالینه کویوندا بیر عومور                     بولمم نه ده ن تنفرین احراز ائدیر منه
    مین لرجه دفعه سویله میشه م داره چئک منی                زولفون یئغیر بو ایسته گی اغماز ائدیر منه
    جانیم گئدیب قوجالدیم الیمده ن عصا دوشوب                  مینت قویور دماغینی دمساز ائدیر منه
    مهجور سسله عاله مه بولسون بو بی وفا                           کبرو غروری چوئخدی باش افراز ائدیر منه
     
     259
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    فلک سیئخیر جانیمی گوئیا کی جان آلاجاخ                          سالیبدی درده اینان جانی بی امان آلاجاخ
    توکه ندی طاقتیم ای خالق زمین و زمان                                 فلک بو دردی لیمده ن بویور هاچان آلاجاخ
    ایشیقلی گوئن ائله تار ئولدی گوئزله ریمده فلک                   من ئولدوغوم یئری گویا بوگون دومان آلاجاخ
    گوئزومده قالمادی یاش یوسفی یئتیر خالق                          یو آیریلیق ائله بول جسمیده ن روان آلاجاخ
    سالانده درده دواسین یئتیر ویا ئولومو                                  دوئزه نمیره م نه قه ده ر دردله ریم زمان آلا جاخ
    بونازلی غنچه له رین هر باخیشدا مین سوئزئ وائر                نه وقته تک ئوره گیمده ن بونلار نیشان آلاجاخ
    منی گوئزه ل بالالار درد گئلدی چورقالادی                          هده فلی دیر داماریمدان زمانه رقان آلاجاخ
    دوای درده سکوت اختیار ائله مهجور                                 زمانه درس وئریب سونرا امتحان آلاجاخ                             
     
     260
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    چئتین لر بیر گونی جانا چوئنوب آسان ئولار ئولماز                        یئنه جان لایق خوی خوش جانان ئولار ئولماز
    محال ائدمه بو معنانی منه حق ائله مز ایمداد                               امیدین کئس سه کیم حقده ن گوئزی نالان ئولار ئولماز
    بیر ال بیر سوئز یئغین بیریئرده داه افکار ومعنانی                        دوشولسه آیریلیق دردی یوئره ک لر قان ئولار ئولماز
    جمال یاریلان دونیا ایشیقلانماخدادیر هر آن                              جمال یار گیئزله ن سه جهان ویران ئولار ئولماز
    گولون چون یاریدیر بول بول قولاغ وئرسه ن ئوخور هر آن           ئوزاخ دوشسه نیگارین دان بلی نالان ئولار ئولماز
    باخون صنعانه بیر ترسا آلیر ایمانینی الده ن                              هلا بیر نازیلان الده ن گئده ن ایمان ئولار ئولماز
    طبیعت ساحه سینده دوئز یاشا دوئز باخ دوئز اگله ن دوئر            اگر چاشسان یولوندان عزتین تالان ئولار ئولماز
    زمانین سوئز له رین ده ن یاز دل ودلدار یوخ مهجور                    کرور لار درد ئولا یارین سوزی هذیان ئولار ئولماز
     
     261
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    گئتور شرابیوی ساقی ملال آلیب جانیمی                             گئدیبدی طاقتیم الده ن زوال آلیب جانیمی
    قالاندی بیر بیره دردیم تاپیلماییر چاره                              شراره چئکدی ئوره ک بی مجال آلیب جانیمی
    آچیبدی قاره ساچین گوندوزوم قارانلوق ئولوب                  هاچان قورتولماغا بوندان  ،خیال آلیب جانیمی
    نصیحت ایله دی ساقی وفاسی یوخ گوئتور ال                    توجه ائله مه دیم قاره خال آلیب جانیمی
    نزار ئولوبدی بدن بوینوم آز قالیب قئریلا                            طبیب چاره ائده نمیر محال آلیب جانیمی
    باخاندا خلق دئییر خوش کی یوخدی جنجالی                   وجوده باخمیری کی قیل وقال آلیب جانیمی
    بیرئوزگه حادثه دیر جان ایچینده قان گئدیری                 نه دیر بو حکم زمانه ، قتال آلیب جانیمی
    گئره کدی بیر اوجا یئرده ن صلا چئکه مهجور                 یمین یساره باخون کی جدال آلیب  جانیمی
     
     262
     
     
     
     
     
     
     
     
     
    منه بیرباده ی صهبا گئتیر کونلوم زوال ئولدی                      ملا ل ایجره یئنه کونلومده بیر آیری خیال ئولدی
    ئوتورموش خانه ی قلبیمده قلبیم خانه سین پوئزموش           ایچیر دیر غم شرابین غصه ده ن قد دیم داه دال ئولدی
    بو آباد ئولکه بیرغیضیله سوندی ئولدی ویرانه                         فراغت ساحه سی سونموش ائشیدمه ز قیل وقال ئولدی
    کمال آختاردیقیم اندیشه ده ن آلدیم ازل کامی                     نه بولمم خامیدور کامیم کمالاتیم زوال ئولدی
    کیمیسه یبر باخیشلا عزه تین بخش ائله ییر یاره                 یارالدیر قلبیده بیر یاره کی مرحم محال ئولدی
    قارانلوقدان کئچیب جان ایسته دیم سانکی ایشیق لیقدان        وئریب بیر وعده کی هم انتظاریم ماه وسال ئولدی
    کوئچوب دیزلرگئدیب طاقت توکه نمیش صبر وآرامیم              باخانلار قوئی دئسین اما ،عجب عالی مآل ئولدی
    سنه ساقی وئره ر البته مهجورا می شهدین                                ئولحظه ن خوش کی ساقی سوئله ییر وقت وصال ئولدی
     
     263
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
     
                

  8. غزل بخش سوم

    ۲۰ آذر ۱۳۹۶ توسط مهجور

    مثال روی جان دیدم وجودم جمله آذرشد                زیمن رویت رویش ،غم واندوه آخرشد

    بیاورباده گلگون مراشایسته شدمستی           نزاری رفت ازجانم ،به ، کویش جان  دل آورشد

    ز،در ،اشک باران ساکه چشمانم نمی آسود         نمی نالم دگرزین پس که دل راکام دیگرشد

    نزولم بودازمینو،به خاک آلوده میگشتم           بصیرت بازشد دیدم که باجانان برابرشد

    تلئلودادازآن شعشع ،نشاطی بر روان آمد       نه خودبودم که جان ودل ز محدودش ،سراسرشد

    به حورانی که در رویا خیالم نقش می فرمود        به امرحضرت جانان به جانم باده آورشد

    مسی ،زنگار بوداین تن ،چوصفاریم صیقل داد     جلایی یافتم چونان ،مس ،اندوده ام ،زر،شد

    خوشا این بخت واین فالم که رمال زمان انداخت   درآن جانان جان دیدم که مارا بنده پرورشد

    فروغ چشم شدمهجور فانی ،تادل آوردی          نه آسان در ،کفت ،این باده واین جام وساغرشد

    ———————————–484

    خماری مرا چشمان شهلای تو برهم کرد                 حقا ،چشمان شهلایت شررها که به عالم کرد

    هلال ماه می بینم دو ابروی کمانت را                 که ابروی کمانت ماه رادربوته غم کرد

    نمیدانم چه سان گویم، که سروی یا که طوبایی       نه روی وقامتی اینچون ،خدابرغیر آدم کرد

    مرا نازی بکن باآن رخ وآن خال افسونگر          که نازت راطبیب جان ،به جان خسته مرحم کرد

    بساط خواجگان محرم حوران خوشدل را            بدیدم که بساط بزم توغرق به ماتم کرد

    خرام آن گام آهو وش به یاد دل گزارانت          که دل ازهرکه بگرفتی ،نگاهش برتو محرم کرد

    غزال تیز پاچون میکنی دل راقتیل سم        چه شد آن چشم مخموری ،ز دیدارمنت ،رم،کرد

    من ازآسوده گان بودم نمی دانستم این سودا      توکردی آشنا کاین دل نگاه دیده برهم کرد

    دل مهجورازفکرهوا خواهی جان پرشد       نه این فکر هوای خواهی ،شرارخواستن کم کرد

    —————————————485

    بگشای آن لب چون غنچه  که گل بازشود                    دل گذاران رهت باز سرافرازشود

    زین قفس آنچه کشیدیم به کوی توبس است              تا کی این دل زجفایت گله پردازشود

    رحمتی میکن وآزادکن اندرچمنت                             کاین زبان شکوه گری شوید ودمسازشود

    میندانم زچه این عشوه به ماداردیار                        من به حسرت نگرم او همه درنازشود

    اینچنانی که به یک غمزه روان میگیرد                    برچنان کرشمه اش نیزنه انبازشود

    دل به غمخانه جان خون خوردازآنهمه سوز         دل ستانان نه که رسم است شررسازشود

    خفته دردامن وصل تو دو چشمم به امید             تامقامی دهی ودل سر ،احراز شود

    برده درپشت سراپرده چوغیرم مشمار                چه شودگر دل من باتو همآوازشود

    باز میآیدو بینی به وصالی مهجور                   ما ندیدیم ازاو این صله اغمازشود

    ———————————-486

    کوزه گربس کن دگر،این گل همه جان است  وسر                 سرهراسان میشود گردون خم آهسته تر

    نیک بنگرخاک را بینی سر است ودست وتن                  این همه مفشاربرهم ،این دل وجان وبصر

    خود مزین بود، روزی ،تن ،به دیباو حریر                       چون مزین میکنی این خاک را بانقش زر

    ساده گیرو ساده کن گل ساده میزن جام وخم                نقش وترکیبی مزن کزاصل میگردد بتر

    کارگه کزاین همه مظروفها پرکرده ای                              انتظارخاک تودارد همه شام سحر

    من خوداندردست وچرخ تو نمیدانم که ام                    خودتوباشی ازمن ومابایدت بیدارتر

    خاک کوی میگران هم جان وآرام دل است                  تن به زیرگام باشد زان به آرامی گذر

    پس به خاکی که درآن جان است وآرام وجود             گام میداری بدان هم، خودبرآن داری سفر

    دوش مهجوراین سخن پرسید باخم گو که ای          جرعه ها اندرگلو دیدم چنانک چشم تر

    ————————————-487

    چه شدباردگرباران شبنم پای ساغرشد                      مدیدی رفته ازجان بازبرجان باده آورشد

    سرودبخت دل شاید ،ز،سوی اوطنین  افکند             که دیگرباراقبالی چنین بربخت یاورشد

    بگیریدازوجودم گرتن ،جان خواهدم مستی             که باصافی ساغرمی ببایدپیش داورشد

    بشویید این سیه ازجان من درآبگین جان               دهیدم باده مستی که جان باآن مصورشد

    نه دیگربیش ازاین غفلت ،به نازعابد وزاهد            بیاورباده درجامی که خاکش کاسه سرشد

    چوخواهی وصل دل ،باید عروج آیت مستی          که درآرام این مستی نشان بخت اخترشد

    شب دوش ازدل وجانم زدودند آیت مستی            به بالایی نشاندندم که باجانان برابرشد

    به مهر مهرورزان زاهداچون طعنه میداری          ندیدی ،عاقبت هرآن به وجدآمد مظفرشد

    قدم نهه دررهی مهجورکزآن بوی وجدآید           چه دانی شاید ازرافت همایش بال گسترشد

    ————————————–488

    دوش درمیخانه سودای ،می ،ومیخواربود                  برسر هرجرعه میخواران سر پیکاربود

    نانموده راهیان خوش جانموده درمیان                      میبدیدم جای الفت ،مکرهادرکاربود

    مست تن بودندوجان میخواستند ازمیکده               ظاهرآرایان ظاهر راتنی بیماربود

    این قدح خواهان نامحرم که میبودند غیر              ازچه آن شب میکده مامن گه اغیاربود

    ای عجب دل داده گان درانتظاروصل یار                 آفت اغیاردرمیخانه ناهنجاربود

    ازکرام ولطف جانان درعجب بودیم که                  تاکجااوراتحمل زان همه سرباربود

    وه چه تذویر وریاکاری که درمحفل نبود                 گسترتعریف تن درجامه ودستاربود

    آن همه درپرنیان زهد ،می ،میخواستند            این طرف دلداده گان را پای جان درخاربود

    ازقضای احظه ای مهجور جان باخویش برد       اینکه جان بربودازآن محفل که دل هشیاربود

    —————————————-489

    دگرازدست چشمانت ،بر ،خمارخواهم شد               به ره چون محتسب بیند به پای دارخواهم شد

    به آن بیمارگونه چشم مستت چون دل آویزم       به حق دانم که خود ازچشم دل بیمارخواهم شد

    تومحجورم بخوان باآن نگاه ناز وافسونت              که پنهان باده خورده مست درانظار خواهم شد

    زافسون نگاهت خواب اگردرچشم جان آید            به پای محشرجانان مگربیدارخواهم شد

    دلی بود ودوچشمانت گرفت وبی دلم اکنون             به امیدی که دل دادم ،مگردلدارخواهم شد

    گشای آن محفل جانان دل ازانبازخالی شد             که باحوران دمی گیرم نه من سربارخواهم شد

    نمای آن رخ که تاباند به جانم نور آرامش             خوشا آن دم که مست آن رخ ورفتارخواهم شد

    ز وجد وشوق پاعریان ،قدم بنهاده ام در ره            به کوی وصل تو بی خرقه ودستارخواهم شد

    بشوری تن به آب خضر، مهجورا چه سود آید               چو خودازهجراو درهاله زنگارخواهم شد

    ————————————490

    آخر،این مستی که اینچون بی قرارم میکند             می مپرس از من که چشمانش خمارم میکند

    واله وسرگشته ام دیگر به کوی ،می ،فروش           همچو مهجورم که مهر او به دارم میکند

    می نبینم دیگرازاین پس  فراغی دروجود             نظم هرکاری کنم خدشه به کارم میکند

    خون دل ازجام جان خوردم ،مگر ،وصلی شود       وصل ناید ،نیشترگو،بردمارم میکند

    دیگرازتهمت زنان کوی ظاهرخسته ام                 زاهدا،این جان دگر،فکرفرارم میکند

    دیگرآـن گیسومیفشان دردم بادسحر                چون دلیل راه را دردیده تارم میکند

    تارسم در کوی جانان باهزاران درد ورنج            میندانم جای رافت ،چون مرارم میکند

    دیگراین پیمانه پرشد تالب جان چاره کو           بی بساطی اینچنین ناسازگارم میکند

    منتظر مهجورتا کی مانی ازهجران دوست         باشد،آخربروصال جان سوارم میکند

    —————————————491

     

    دیشب به کوی قدس ،به جان اهتمام بود                        دل بود وباده بود قدح بود وکام بود

    این ره نشین کجا ومقامش ،بر ،سروش                        آری ازآن شدم که ،ز،جان احترام بود

    درحلقه ای شدم همه خورشید وش چونور                   زیبا رخان دلبرو دل درکلام بود

    جمشید رانه جای جلوس ونه جای عیش                      مشغولیان باده تن درکنام بود

    ازجام جم خبرچه ،که نامش نمانده بود                   آنجابه دست جان همه ازنور جام بود

    ازتفرقه بریدم و گشتم به پیش یار                       نادیده روی او همه درانسجام بود

    برهرزمان رفته چه افسوسها که رفت                 برصرف لحظه ها به برش اغتنام بود

    دل درعیان وجان همه مفروش گام یار                 غرقش چنان شدم که ،مگراختتام بود

    از خودگسسته سلسله زلف او به دست                وز شوق رویتش همه درانتظام بود

    گفتند کیست ؟آنکه به اعلای محفل است           سرزد نداسروش ،که مهجورنام بود

    ————————————492

     

    سروری آمد ازمافی مرا آمال دل آن بود                 به چشم جان بدیدم دل به سودایش شتابان بود

    بکردند ازمیان تاپرده تن دیدمش دل را                    میان محفل دلداده گان  با کام جانان بود

    زسر شوریدگی دررفت، دل تادرجوارآمد             دل من بود وجانان بودوبا جانان دل جان بود

    چنان مشتاقتر بودم بینم  ،دیدمش ، دیدم            زتن پروازکردم ،درهوایش دل به سامان بود

    به ره، رهواریان صد صعب وصد دشوار میگفتند    چوخود باپای جان در ره شدم دیدم که آسان بود

    سبویی که بدادندم ،بگفتند ،آب حیوان است         عجب ،برسرکشیدم ،هم فراازآب حیوان بود

    چه وصلی رافراتر از وصال یارمیدانم                چو وصل دوست بگزیدم ،همه اندوه پایان بود

    بریدم خویش ازاسفل ،به اعلا درشدم دیدم         من و جان ودل وروح ووجودم ،پای دامان بود

    هم ،اکنون مینگر مهجوررا کز ووصل جانانش      خرامان است نه چون دی،که ازهجرش هراسان بود

    ——————————————–493

     

    همتی باید که برجانان رسید                              جان بباید داد تابرجان رسید

    مستی واشراق خواهداین سروش                    بس عبث باشدبر اوبی آن رسید

    جام میبایدلبالب سرکشی                             هوشیاران راکه آن حرمان رسید

    کوی میخانه به خارآغشته اند                   می نباشدکه به کوی آسان رسید

    سرو قدخم بایدت درپای او                       تاکه بایک جرعه برسامان رسید

    تن ،ببایدنیزبگذاری زخویش                     چون تن آید ،کام را ویران رسید

    برغنودنهای ظاهرشرط نیست                 کردبایدظاهری ویران رسید

    دست ازدامن بشویی تاکه هم               خدمتی کرده ،بر ،مستان رسید

    دل قوی میدارمهجور ازسروش             مژده شد پایان این حرمان رسید

    ————————————–494

    گلرخان چمن حضرت جانان مستند                آنقدر مست که پیمانه جان بشکستند

    دل به سرسبزی یاس وسمن وسنبل ناز          میبدادند وچنین سخت نمیدانستند

    من که خودشاهد رعنایی خضرابودم              بربطانش همه آن خاطره میخوانستند

    آن صفا وکرم ودلبر  ی رعنابود                     کعافیت خواسته گان درقدمش مانستند

    گردازتن بتکان جان وروان پیش بنه            اندکی پای شتابان ،که ، درجان بستند

    آن چه دستیست که ازکوی سروش آمدپیش    آیت خویش نشان داد واسیران  رستند

    وه ،که مشاطه چه افسون به دو آن ابرو خواند      کز نگاهش همه دلها به فدایش هستند

    میزند تیرجفا ناوک مژگان جانا                      کو دلی کز شرر وجور خدنگش رستند

    دل بگستربه چمن مویه میفشان مهجور            بیشماران چو تو بودند که میپیوستند

    —————————————-495

    به ضیاف  باغ و گلشن  چه خوش است ،جام ،باشد         بخصوص آن پریوش ،بر ،جام رام باشد

    به رقابتند انجا به کشاکش سبویی                          سر قرعه ،خوش که فال همگان به نام باشد

    چو بگسترند سفره ،ز ،می ، وسبو وباده                  چونباشدآن پریوش نه زجام کام باشد

    به سبوی سرخ لاله به چمن خوش است مستی         هم اگر که باده آن به گلو مدام باشد

    به گریزپا بباید ره مانده بازگردی                    چه ،بترسم ،اینکه ،باده ،چو رسی تمام باشد

    به ریاح ویاس و نسرین به شقایق و به سنبل       لگدی مزن زغفلت ،دل وجان خرام باشد

    به ندای صبح صادق برسی به حوض باده         که طلوع هور اگرشد بخوری حرام باشد

    همه یک مرام ویک دل پی باده وصالش           به تلمذش نشان دل ،نه جز آن مرام باشد

    چوبه خواب ماند ونامد سحری به باده مهجور      ز فراق وغیبتش هم به سبو سلام باش

    —————————————496

     

    باز این وجد آتشی در جان فکند                           جان ودل را در ره جانان فکند

    دیده بازی کرد این چشم وجود                         چشم رادرکوچه خوبان فکند

    سخت میگفتندباشد سوز وساز                    جان مارادر رهش آسان فکند

    درطلب بودیم رامش را ولی                      دل تکانی داد ودرعصیان فکند

    خون دل شد در رهش جاری ،ازآن                تیرباشد ،که ،ازآن مژگان فکند

    بس که مهرش رخنه درجانم نمود                آفتی بردین وبر ایمان فکند

    آن هوسهابود کاین جان مرا                    از بهشت آورد ودر ویران فکند

    بس هوسها که ربودآرام ما                     آری آن ذلت که برصنعان فکند

    از چه مهجورا خداوندوجود                  این شکر درکام مهرویان فکند

    ———————————–497

     

    لعبتا بازدر آن کوی مرا ،جان وسری ده                    بوی زلفت بفرست وبه مشامم ثمری ده

    مانده راه شبم ،پای به گل ، خسته راهم                فجربگشای وبه تاریکی این شب سحری ده

    شستم از گرد زمان این تن وآیم سر کویت              جان فشانیم ،نما لطفی واذن گذری ده

    به عروج بر عنقاست نظر ،ازتن خاکی             شوق جان خواهم وهم بردل وجان بال وپری ده

    تن فرسوده گزارم ،خذفی بیش نباشد              با روان پیش تو آیم ،به روانم گهری ده

    در میخانه هستی بگشا ،مست وجودیم              مستی جان بفزا ،هم زفروغت اثری ده

    سایل جرعه نابیم ،نه سودای سلیمان                 بر حوران قدر بردل ما جاه وفری ده

    دید ظاهرنتوان حشمت والای تو دیدن              بر ورای دل وجان ،رویت مارا بصری ده

    پر گشا وبر جانان برسان خویش تو مهجور           هم ز الطاف وکرامات کریمش خبری ده

    —————————————498

    چه شدبار دگرباران شبنم پای ساغرشد                  مدیدی رفته ازجان باز بر جان باده آورشد

    سرود بخت جان از سوی جانان گو طنین افکند         که دیگرباراقبالی چنین بربخت یاورشد

    بگیرید از وجود این گرد تن جان باید ومستی        که دل باشبنم ساغر ،بباید پیش داورشد

    بشویید این سیه ازجان من در آبگین جان         دهیدم باده ای دیگر ،که درآن جان مصور شد

    نه دیگربیش ازاین غفلت به نازعابد وزاهد      که زاهدراهمه اندیشه در،هشیاری  سرشد

    عروج وصل جان بایدبه اوج مستی باده         بنه جام جهان، جان پیش نهه که نام دیگرشد

    دی ،از رویای تن ،تاریک جان رادیدمش بردند         به بالایی نشاندندم که با جانان برابرشد

    به مهرمهرورزان زاهدا چون طعنه میگیری             چونیکو بنگری دلداده گان دل مظفرشد

    قدم نهه، در رهش مهجور اکرامش توان دیدن     چه دانی شاید از رافت دوباره  مهرگسترشد

    ——————————————-499

     

    بربادمده جانا آن زلف پریشان را                           تاکی زجفای تو سوزیم دل وجان را

    ترسا صفتی دیگر،زین بیش مکن باما                    بسیاربدرکردی ازراه ،توصنعان را

    میپوش دگر ،رویت درمقنعه حایل                 که ،خال ورخت گیرد ازمادل وایمان را

    جمشید کی و جامش صدبوسه زند ،بیند         گر،آن رخ گلسا وآرایش مژگان را

    عالم همه چون گویی درپهنه دام تو               شبدیز بمهمیز و،جولان سرچوگان را

    مه خجلت آن دارد کزخفیه برون آید          دیده است به رویاچون آن آیت تابان را

    دستی زن وپای افشان درمحفل ما اندی        آبادکنی شاید این کلبه ویران را

    مهجورصبا خیزد بازآی ،به میخانه             با وجد بکن شانه زلف سرجانان را

    ———————————–500

     

    کلیدمشکل جان ناوکی زمژگان است                  فرست ناوک مژگان که طالبش جان است

    تبسمی کن و،رویی نشان ،که خاطرما              زهجرآن صنم خوش سیر پریشان است

    زمامباد ومبینی که عهدبرشکنیم                  هنوزهم دل وجان درقرارو پیمان است

    هزارباراگر دردجان کشم نوش است            که لحظه رویت رویش ،هزار،درمان است

    بیاومینگراین جان ودیده مارا                    زتهمتی که رقیبان زنندحرمان است

    زنندتهمت ناکامیم که باکم نیست               که ،سخت هجرتوباشدشنیدن آسان است

    عمارت دل ماجایگاه مقدم توست             وگرنه بی قدمت هرچه هست ویران است

    زنیمه راه نبینی که روی گردانیم             دروغ گفت رقیبان که اوپشیمان است

    به بال بادسحرمیفرست بوی دوزلف        که جان ودیده مهجورصبح خیزان است

    —————————————–501

     

    چشم دل روشن ازانواررخ جانان است                  جان همو طالب تیری زخم مژگان است

    گربپرسند چه داری ،که،دهی درره دوست             گویم اندرطبقم چشم وروان وجان است

    دردی ارباشدو،من باهمه جان دردشوم                ترس درمان چه کنم تارخ اودرمان است

    این دل ودیده ام آبادبه اجلاس وی است          ورنه قصردل وجان بی نظرش ویران است

    من که باشم که مجابش کشم ازروی وجود       به وجودی که فداهم دل وهم ایمان است

    خودنه ام کاین همه تشویش کنم بهروصال       بی خودازخویش وجودم همه درعصیان است

    بی وفقاقش نتوانم همه جان خویش شوم       این به اغیارنمودن نه چنین آسان است

    ازرقیبان دغل دوش شماتتهابود                      مینداننددل مابه سرپیمان است

    اینکه مهجور ،به اقبال بلندش بالید            عافیت خواه ،می ،ازنوش لب مستان است

    —————————————–502

     

    خبری به من رسان ازسرکوی اوخدارا                       به ملک بگوعجین سحرش کندصبارا

    چوزمن پیام پرسدهمه داستان زسرگو                زجدایی وجودش چه رسیده است مارا

    زجلال وشوکت اونشودکه ذره ای کم                    اگرالتفات آرد من زاروبینوارا

    به چنان غمی فتادم که طبیب مینداند               ز ،دم ،شفای او ده به نزارمن دوارا

    به شرارجان بسوزم به دیارغربت ای دوست      به حریق این شراره برسانم ،آشنارا

    سرکوی حضرت اودل وجان سپرده ام من       که قبول شرط کردم که بجان خرم بلا را

    زچه بوم خانه گیردبه کنام دل ازاین پس       به ضیافت اربخوانم به کناردل همارا

    نه به ماه وهوروانجم نظری کنم ازیرا          چوبه محفل دل آرم چوتوماه مه لقارا

    به وصال کوی باقی نتوان رسیدمهجور       مگرکه جام گیرد به لبت چنو دلارا

    ———————————–503

     

    رسدازجانب مهرو ،به جان ما چه آفتها                کشیدم برسردیدار کویش چه ذلالتها

    براو گفتم که نیکوصورتان نیکوسیر باشند       بگفتاگلرخان داردهمه این رسم وعادتها

    ز،گل ،که بلبلان باناز وغمزه کام میگیرند          بیابنگرگل مارا ،که دارداین سماجتها

    به درب خانه قاضی شدم جاری کند مهرش      چه غافل بودم ازاینکه ،کند رداین وساطتها

    منم درگام اول خواستم آن راه ومنزل را        چو برمنزل شدم ،بشنیدم ازهرکس روایتها

    وقارو عزت وشانش چنان مجذوب میدارد       که باران حیابارد،زحجب وآن وجاهتها

    چنان باخوشدلی دیدم به مردمداریش مشغول   که گو جمعند براو همت وفن ومهارتها

    چه سرگردان که میگشتم به کوی رهزنان دل    به کوی اورسیدم چون ،بدرشدآن بطالتها

    به پنهانی برو مهجور،اگرزاهدبه ره بیند         هزاران دانه تسبیح گوید برتولعنتها

    —————————————-504

     

    بازمیخواهد دلم برسرکشدپیمانه ای را                تادگرازسربگویدرشته افسانه ای را

    دوش باچشم  دل وجان بصیرت واردیدم           بازمیبردند درکویی ،سحرمستانه ای را

    آن صنم رادیدم وبرآن دوگیسوی مجعد           التماسی داشت ازباد صبایش شانه ای را

    برسربام بلندبخت  ای مرغ جفاکش               مرغ عنقا کی گزارد،دیده بیند دانه ای را

    ازخرابات آمدم مارامترسان ازخرابی                    درخرابی بود میدیدم ،اگر،کاشانه ای را

    وای اگردانند اغیاراینهمه اسرار هستی             حاش الله ،که نمی سازند برخود خانه ای را

    ای عجب درکاخ ظا هر ،هیچ باطن رانبینیم          تامگرچشم بصیرت بنگرد ویرانه ای را

    دوش بامهجور عقل وحکم وبرهان بود ومستی     اوبه مستی گشت مایل تاخوردحبانه ای را

    ——————————————-505

    ازروی ماه توکه جهانیش روشن است                   نوری فشان که ماه ببیندچه خرمن است

    رویی نشان زپرده مستوربردلم                             کاندرره وصال تو گسترده دامن است

    کی دل دهم به گلشن اردیبهشت ماه                    کان آیت تو بردل وبردیده گلشن است

    شایسته وصال تو ،هدی دل است وجان              آن روی ماه را،زچه ،دل همچوآهن است

    جان برفدای گام تو ،دل سرفرازکن                     چون هرزمان فروغ خیال تو بامن است

    مارانیازتن چه ،که مادل سپرده ایم                 هیهات وبس عبث که به این قامت وتن است

    آگاه کوی مینشود بی بلا ودرد                        کاندروصال کوی ،سرو دل سپردن است

    یاجان رسدبه وصلت جانان که غایت است              یاحسرت وخیال به افسانه بردن است

    مهجورازاین جهان ،به وصالی مکن خیال              کزاین جهان ،فقط ،دی وفردا،سپردن است

    ——————————————506

    بکش ازتارگیسویی من دلداده بردارت                              که صدها چون منی بردارگیسویی سزاوارت

    نشایدکه مرا،برچون وچند وصل دل سودن                     سزای دردشد،هرآنکه دست آورد درکارت

    تماشا باید وحسرت به آن حسن نهان تو                         سئوالی می نشایددیگرازابروی پرگارت

    دل وجان وروان وجسم ما درهاله کویت                هم ،آندم که میسرشد، شدم باجان به دیداارت

    تنی بگذاشتم برجاو جان دادم به راه وصل                  نمایان کن دگررویت ،بیآویزان ،هم ،ازتارت

    مرا گریک دل وجان است میبخشم ،جزاینم نیست      چوصدهاباربرخیزم دهم جان نیست بسیارت

    گدایی هم به کویت چون منی رانیست شایسته             علو خصلت ازاینکه خواندی سوی دربارت

    مرادرخواستن صدق است وهرگزنیستم نادم           به کوی وصل خواهم شد ،چه ،برپایم خلدخارت

    برومهجوراگردرکوی جانان جان به کف داری         چه گویندت که مجنونی ،چوجانان گفت هشیارت

    ——————————————-507

    درجام جهان دیدم آن روی دلارایت                 طوبای جنان گفتم برقامت افرایت

    جان تشنه وسرگردان خواهد ،می،دل مستی    میریزو قدح پرکن زان ناب طهورایت

    پیمانه جان ما پرگشت ولبالب شد                 خواهم که نگون سازم پیمانه دل پایت

    درپای کویردل خشکیدلب مستم                  جامی ،دهم ،ازاین پس زان صافی دریایت

    حوران دل افروزی کان غمزه برانگیزند             مانند،چوبربینند،آن آیت مهسایت

    حیران شدم از رویی ،کزلوح نشانم شد          ماندم همه سرگردان درپهنه صحرایت

    ازاسفل تن مارا شایسته والا کن                    خواهم که ،کشم اوجی برقدمت عنقایت

    آن آیت وآن رایت یک لحظه نشانم ده             تاچندزهجرانت نالان نگری مایت

    تابان صدف رویت ،مهجوردلش خون شد          بنمود رخ وگفتا ،نیک آمده سودایت

    ———————————–508

    کلیدمیکده آه خمارمستان است                        بیاکه میکده ماوای می پرستان است

    خماری ار ،طلبی ،بایدت که جان بدهی               بلی ،روال میستان ،بده وبستان است

    به پای جان زدرآی ،تن نیاوردمستی                 که جان رواج ،می ،ورونق میستان است

    مریدی ارطلبی برمراد، ده، دستی                     مریدکوی شدن، ابتدا،دبستان است

    طهارت از دل وجان بایدت چودل خواهی        نه تن به سجده ،که اینجا نه آن شبستان است

    به شوروشوق وبه اشراق ووجدخوباید             که نام کوی خماران یکی دلستان است

    صدای ناله مپندار،این سماء دل است             سماء ووجد دل است این ،نه که نیستان است

    بیا ،دراعه ودستار،نه ،به رهن وجود              به جرعه ای به خمی ،هرچه میدهد آن است

    گذارشدشب دی دیده رابه خانه دل                چنان بدیدکه مهجورمرغ دستان است

    ————————————509

    ای دریغا که جهان عاجزگفتارمن است                 میندانم زچه این شعبده درکارمن است

    آنقدر ،ازدل وجان مایه نهادم پی دوست              گربه اقبال رسم نیزسزاوارمن است

    کاروانی که دراین وادی بی ره گم گشت              گوبیابند که درقافله اش بار من است

    شب تاریک ومن و،ورطه خاموشی هجر              یاداو راهبرمن به شب تارمن است

    گرهزاران دل وجان داشتمی در،ره ،او               هدیه میدادم واین ،تمت ،پندارمن است

    بی مثال رخ او هیچ نیابم راهی                      کافیت خواه دلم درهمه دم یارمن است

    من دگردرقدح وجام ،می اش،پاک شدم           رهن اودین ودل وخرقه ودستارمن است

    باکه مهجورچنین پرده گشودی درپیش            می نگویم ،چه ،هموسرنگهدارمن است

    ————————————–510

     

     

    حالیا این من واین دل همه دیوانه اوست                 ای عجب این همه عزت که به پیمانه اوست

    من نه دیکرخودم و ،خویش شناسم                        زیراموی هرخواسته ازمن همه درشانه اوست

    رشک دارم که مدیدیست به کویش نالان                آنکه ،دی آمده ،ناخواسته دردانه اوست

    تربت خاک رهش سرمه چشم ماشد                   همچنان ماعقب و،دی شده ،درخانه اوست

    مویه ها کردم وخاکسترره برسرو چشم                عاقبت غیربدیدم ،که ،به میخانه اوست

    مابه حق راه بجستیم وحقیقت درپیش            زان سبب این دل واین جان همه دیوانه اوست

    هم زدیوانگی خویش نداریم گله                       هرکه دیوانه او،واله مستانه اوست

    مابجز کرشمه چشم وشکر ازلب لعل                  می نخواهیم دگرچیز ،که آن خامه اوست

    سالهاپیش وپس افتاد وچنانک مهجور            جان ودل دادو ندانست که ،دیوانه اوست

    —————————————-511

    وای من ،چون خوش شوم آنجاکه دردافزونتراست   این زمان مارامپرس ازجان ،که حالی دیگراست

    جامهابشکسته ،خمهاواژگون ،دل پرشرنگ                اینکه می بینی نه بال وپر ،که جانها پرپراست

    ،می،نه درمیخانه می یابم نه درمحراب درس             درس و،می ،آنگه که آخرشد زمان آخراست

    ناشده درراه رهداراست ومن براومرید                    بی مرادی بخت شد آنجاکه جمعی سروراست

    جان دگربی مایه شد،ازجام جانان کوخبر                جان نمی بینم که جانانش براوکام آوراست

    دیگرازآن سوزوسازو وجدواشراقم مپرس               چونکه بی وجدان ظاهررابه تارک افسراست

    درلباس زهد میگویند تن بایدبه کار                            آنکه جان درکارگیردبرخدایش کافراست

    حاکمانش حکم ومحکومان قضا راخواستند            این چه حکم است وقضا کاندرزمانش داوراست

    آه دل مهجوردیگرچون کند درمان درد                     شوکرانی خواه وسرکش ،گوکه ناب احمراست

    ——————————————–512

    سامری باردگرچون بت زرینه بساخت                   باچه نقش وقلمی روی مهینش پرداخت

    ماکه عمری پی ایمان وریاضت بودیم                     همچوترساشدو درآتش کفرش بگداخت

    می بگفتیم که از ره نشوداین دل ما                    قطره درسنگ چکیدو دلم ازتاب انداخت

    من ندارم گنه ازاینکه شدم واله او                      پیش فرزین سعادت همه بیبایدباخت

    دوش من بودم ووهمی سرآرایش او                  توسنی بودکه درزین وجاهت میتاخت

    چون به رام آورم آن غمزه گررعنارا                   گوییاخامم وکافی نشده راه شناخت

    گرتومهجورچنان کوشی ودل بسپاری               کس چه داند،نظری کردو به حرمت بنواخت

    ———————————————-513

    درآبگین جام به مستی بدیمت                             احسن چنان به باده پرستی بدیمت

    حوران سترحلقه زدندو تودرمیان                       جامی به دست ومست نشستی بدیمت

    کفران جام باده نمودی چرا وچون                      ازکفرجام باده شکستی بدیمت

    بودی چولعبتی وهمودرمیان جمع                   چون جام نوش دست بدستی بدیمت

    من خویشتن به محفلت انداختم ،ولی           دوری زدی و،چشم ببستی بدیمت

    آن چون دگرمباد،به حسرت گزاریم                من که توراچنانچه توهستی بدیمت

    مهجورغیررانشوداین مراددل                       آنجاکه هم زجان بگذشتی بدیمت

    ————————————–514

    جام جم درخویش نقشی ازرخ دلدارداشت                   ،می،بدوش میخورانش بافضیلت بارداشت

    طالبان بی پردده میدیدندتصویررخش                       غیربودآنکس که دردل لکه زنگارداشت

    هم که مادر،درزمره بیناگران بودیم لیک                    باوجودرویتش  سر،همچنان افکارداشت

    تاکه دل مست از،می،چشمان مخمورش شدیم         بازفهمیدیم چشمانی چه سان بیمارداشت

    می مپرس ازمن چه هادیدم ،رسیدم تا برش           روزوشب بی خویشتن ،دل قصه هایی زارداشت

    سالکی بودیم، منزل بس درازو ره بعید                   واندرآن درهرقدم باماهزاران کارداشت

    ماکه خودبروصل کویش جان نهادیم ووجود            برنگشت آن زاهدی که برکمرزنارداشت

    بادل وجان وروان بایدرسی برکوی یار                    نازهابایدکشی هم دیده هاتیمارداشت

    قدرها،،بایدبه بیداری ،که کام آیدمیان                   سالها مهجور،چشمانی چنان بیدارداشت

     

    —————————————–515

    آن لب لعلت مراازناب احمربرتراست              سرفدای تارمویت ،قامت سروت سراست

    بارالهها کی نمودی خلق آن سیمین تنش         کانچنانش آن صنم ،بایک نگه صددل براست

    مرتبت چون است،تبعیضی چنین،گو،تابه چند   کزحرم صدمحرم ونامحرمش جام آوراست

    درگمانم گربداندنیزخود این رتبه اش           گویدش من نوروجدم ،او زخاک بی براست

    رحمتی میکن وجودش میل دلداری کند      کانچنان دل راعطوفت ارمغانی دیگراست

    گوبردبادصبا ،حال پریشانم براو               تابداندکه وجودم درفراقش بیمراست

    یا چنان نقشش نمکردی ،گرفتارش شوم      پانهادم دررهش ، ماراهوایش  برسراست

    دیگراین مهجوررامگداز درنارجهیم         هم،چنویی روز وشب جان ودلش راآذراست

    ————————————-516

    کمان چاک ابرویت نشان بنموده جانم را                       شرارآتش مهرت  ز هم کرده جهانم را

    به وعظ وبحث واستدلال دیگربرنمی آیی                    بریدی درزبان من دگردرک وبیانم را

    چنان بگرفته ای مژگان به چاک چله ابرو                   نمیدانم دلم گیری نشان یاکه روانم را

    شتابان آمدم جانا ،رخی بگشا وکامم ده          که باوصل توخواهم جست ،گمگشته نشانم را

    دگرواله شدم برآن خمارچشم شهلایت            به راهت خو بدادم من دگرپای دوانم را

    بلورسینه ای خواهم که رازدل براوگویم           تحمل آورداماتف گرم زبانم را

    چنانک خسته ام ،میده زلبهایت،می،مستی    منت تالب به لب سایم ،به هم دوزی زبانم را

    گزارازآن لب مستت ،چشم گلگونه باده        که گویم بررقیبانم ،که خوردم شوکرانم را

    تورادرکوی اوعادت به مهجوری شده ،مهجور      که خواهم فاش ترگویم دگرسر نهانم را

    ——————————517

    آتش زده چشمانت ناخواسته دنیا را               دنیاکه به آتش شد ،بنگرچه شودمارا

    امروزدلم خون شد،باخواهش نافرجام            امیدهمی دارم آن نامده فردارا

    دامی زده ای بردل ،آزادی ازآن هرگز               باعزت دل بشنو ،زین صید تمنارا

    مهمان غم هجرم ،آواره ،که چون جویم           ازخاطردل مهر آن خاطره پیمارا

    زهراست هرآن نوشم ناب و،می ،هرساقی       امید ،میی ،دارم ،ازچون توشکرخارا

    بربام دلم زین پس مرغی نکند لانه              چون لانه زدی برآن افسانه عنقارا

    یک دل که به جانم بود ازماشده برسویت       یکدل چه شودصدجان قربان تومه سارا

    خواهد که برمشکل ،دیگربه برساقی             مهجور،کندشاید تیسیر معمارا

    ————————————–518

     

    جام جم هرگزندارد آیت روی تورا                        صدملک شانه زند ،هرتارگیسوی تورا

    شهریاران رانباشدحرمت دلدادگی                   چون شهان جاروکند خاک، در،کوی تورا

    آهوان راگرخرامیدن شود،عزوجود                دست بکشندی چوبینندی دوآهوی تورا

    مشک بویان ختن آواره بحروبرند                زانکه بادآورده برسوی ختن بوی تورا

    دل زجانم میبرد آن قامت سرو سهی           سروهم هرگزندارد خلق و،آن خوی تورا

    دست بکشیدم زخود ،جانم ستان راحت شوم     تابه کی درهجردل گیرم ،تکافوی تورا

    بازمیخواهم زساقی لطف ها  شامل کند          برسرمهرآورد،آن قلب دلجوی تورا

    دیده برهم می نهه ای مهجو دراین جام وصل         کس نخواهددید جزتو ،مهرمهروی تورا

    ————————————519

    کسوت ما،ز ،ازل جامه سیه دوخته اند                     وه ،چه اندوه وبلایی که براندوخته اند

    شعله آه وفغان ،چشم حقارت رابین                     بسته چشمان بصیرت  چه برافروخته اند

    آن چه مکتب چه اصالت چه بیان وچه رهیست     کاین چنین هستی گیتی غلط آموخته اند

    نادلانی که کرورازدل دلداران را                          آتشی کرده به پا و ،به شرر سوخته اند

    گلستانان همه پژمرد وطراوتهارفت                  برسرگل همه خاکسترغم ریخته اند

    ای عجب سخت به بیگانه کنندی نعظیم               گو که قلاده خدمت همه آویخته اند

    دلبری بود ودلی بودو به دل دلداری                   دلبری ناشده نادیده برانگیخته اند

    اشک چشم همه بین بارش باران مهجور          شادمانی به خم ابروی که بفروخته اند

    ————————————–520

    مرا مهروی دل برجایگاه دل مکان دارد                  مقامش درمقام زندگی حکم روان دارد

    به پیش حضرت اویش مرا جزکالبد منگر       که من جسمی چنان جامد به جانم اوست جان دارد

    مراگرکسرت مستی کندفرتوت وپیرازتن              به جان پیرمن اوهمچنان قلبی جوان دارد

    چوخواهم باکمانی تیرنابودی زنم برخود             نیازم نیست برآرش ،که اوابروکمان دارد

    ولی دانم کمان ابرو خمی برما نمیارد                  که زیراعزتی والا،بر،ابروخمان دارد

    ورا درجایگاه دل نمودم مسکن وماوا             ازاین است اینکه دلجویی هم ازدیده تران دارد

    اگرملک سلیمانم بدادندی به آن ملکم            همو مالک نمودممی ،سریرلامکان دارد

    که مهجورازجهان یک دل گزینی بهترازصدها       وآن یک دل دلی که دلبری بردلبران دارد

    ——————————————521

    که گفت موی تورادرزمانه شانه نباشد                 چه ،غافلند تورادرشانه درزمانه نباشد

    به طره های توباآن وجودجعد وشکنها                 جزم زشانه غیبش دگرنشانه نباشد

    خصوص اینکه کمند است وریسمان اسارت        ازآنت است به مشاطه کس روانه نباشد

    چنان حریرختن درنسیم طره فشانی              که دست بربط وچنگش ،برآن ترانه نباشد

    تبسم تودل وهوش ازهزاربگیرد                     تبسم توبه هرغنچه وجوانه نباشد

    به غمزه ،پلک چوتیر و،کمانه کن ابرو            که آرش آیدوبیند،چنان کمانه نباشد

    بگیرشعله هجران که سوزدم،گله ای نیست    چوآتش توبه هیچ آتشی زبانه نباشد

    بیا ومینگراین سروبوستان مهجور          به شرط اینکه ورودیت خودسرانه نباشد

    ———————————–522

    سریک تارمویت جنگ عالمگیرخواهدشد                  بیامهری نشان بردل ،که فردادیرخواهدشد

    شباب عمرمارامی نکن درحسرت رویت                   شباب عمرجانان هم زمانی پیرخواهدشد

    کنون بالشگردل یک منم فرمان جان بشنو             که فردالشگرآهم ،دم شبگیرخواهدشد

    به عجزولابه اکنوی خاک کویت طوطیادارم       مکن بازی به عجزم دل به سویت شیرخواهدشد

    به خاک حسرتت سایم دل وجان وسروچشمم      چومادلگستری هرگز نه شاه ومیرخواهدشد

    نشان آن قامتت برکرسی بخت ای صنم اما       زتخت بخت هربخت آوری هم زیرخواهدشد

    بیامهجوررافرمان کن اینک هرخطادارد           که فرمانت بجای آردنه باآن سیرخواهدشد

    ——————————————–523

    صبراگرپیشه کنم بردل وجان بازآید                          آن رهاگشته زدل سوی عنان بازآید

    چشم جان در،ره ،دوخته ،بنشینم تا                          آن بت ولعبت صاحبنظران بازآید

    آن صنم راکه بت سامریش ناچیزاست              کاش یک لحظه سوی دیده تران بازآید

    مانگفتیم  که  سر برقدمش مگذاریم                   جان فداگربت مشهوربتان بازآید

    تارمویش که صراط من افسرده دل است            قصدجانم کندآن تاربران بازآید

    حرفهادارم وصدهاگله تاچون شنود          زان سبب خواهمش آن سرو روان بازآید

    ماهرویان نسزد اخم به ابروگیرند                   لیک اوگیردو باخشم ژیان بازآید

    منتظرتابه کجابرسرکوی صنمشل                 ااقل برشرف خط ونشان بازآید

    فکرمهجوربجز ماندن ودل سودن نیست        کاش آن ازغم واندوه رهان بازآید

    ————————————–524

    مرادرسروصال آن رخ مهتاب بودآن شب       نه من بل صدهمه تشویش شیخ وشاب بودآن شب

    من وچشم ودل وجان وبه سراندیشه هجران     همه سجده کنان درخاک واو محراب بودآن شب

    به بدر روی اومهمان هزاران سورخورشیدی        که نورازروی اوجاری چنانک آب بودآن شب

    ملائک دست دردست وسلامش رادعاگویان      ورای عالم قدسی چه عالمتاب بودآن شب

    زناب عزت مستی دلاویزان همه دل مست      ز،خمهای روان جاری به جانها ناب بودآن شب

    من ازخودغایب وبااو به وجد روئتش حاضر    خوشاکه قیل وقال تن همه درخواب بودآن شب

    فروغ روی ،ره ،میداد بررهواریان درپیش       که ،اذن بارعامش ،نه ،به قیل وقال بودآن شب

    ازآن مهجوردرمحفل سراغ باده ای میگشت    که خودازخویش نشناسد ولی نایاب بودآن شب

    ———————————————525

    به دیدارتوصدهاجان فدا،جان منت چون است      دلی دارم به دیدارت ،نمی دانی چومجنون است

    سراغ روئیت رویت زهجروآه پرسیدم            بگفتندم به کویی روکه آب دیده اش خون است

    مرا دیگرنمی شاید بریدن ازتو وکویت          که دیگردل اسیرتو ،چنان مغروق ومفتون است

    ز عرض روی جان ،جانان جان راهرزمان بینم      نمی دانم چراازخجلتم ،رخسارگلگون است

    فراقت رانمیارم ،اگرهم خجلتت دارمد         می بی تو دل وجانم زخود بیگاه ومحزون است

    مرا صدها اگردل باشد ودر راه بگزارم         چولطفت نیست دراینراه ،دیگرناله بیچون است

    به دلهایی که دادی وعده وصلت ،وصال آمد    مرابی وعده کردی ،ازچه ام ،دیدارمظنون است

    به پای دیدنت جان دارم ،ازمن سیم زر ناید    که بردلداده دل باشد ،که درویشان نه قارون است

    برومهجور درکویش بگسترجان ،که می آید    زجان برجانب جانان شدن ،برصرفه مقرون است

    —————————————-526

    بانگ تکبیر موذن که سحرگاهان خاست                 کام من هم ،می ،صافی زکف جانان خواست

    دوش پرسیدمش ازمحرم محرمخانه                   گفت تکبیرهم ازحرمت کام تو نکاست

    واعظ،ازمن مبرآن حدس ،که آیم به نیاز            آنچه درروز ازل کج شده ،کی آیدراست

    امرمعروف و نهی ازمنکرتو جای دگر              هیچ دیدی که خذف درمحک ،در ،به بهاست

    زهد وتذویروریا ودغل ازآن تو باد                 حدس مااز،می ،صافی ،ز،می ،تن به فراست

    برسرو دیده ماسایه جانان بهتر                    ما همان سایه بخواهیم که آن فر هماست

    پیش قاضی نشوم ،چون به قفا حکم کند      حکم مخلوق به مخلوق ندانم که رواست

    راز مهجورهمان است ،که محرم میگفت       از ازل بود وهمان است که هم کامرواست

    ——————————————-527

    مراکه اینهمه آتش به شوق دیداراست                 ازآنکه صدهمه نازوکرشمه دریاراست

    بسی زعمرگرانمایه صرف شدبه رهش                 که بازگشتنم ازنیمه ره ،مرا،عاراست

    اسیرحلقه زلف کمندموشد ه ام                          هلاکتم زنگاه دوچشم بیماراست

    زچشم تن چوببینی خمارودرخوابم                 به چشم جان نظرافکن که،مست بیداراست

    ازآنچه خویشتنم باتنم ، تغافلهاست              ز تن ،که دربشوم ،جان دیده هشیاراست

    به بام سقف جهان جایگه دهید مرا            که پیرگفت رخش نیکترپدیداراست

    ز ،تن ،کنید ،مخواهم لباس مسجدودیر            نیازمن نه به زنارونه به دستار است

    مرا هبوط ازآن کرده گناهم بود                       بریدجایگه اولم که ستاراست

    به عالم دگراست ارتباط تو مهجور              مرنج ازاینکه ،چو،اغیارگفت سرباراست

    —————————————-528

    آنچه ازمطرب وغمازه شنیدیم بس است                 مطربا مشغله کم گیر که بانگ جرس است

    چنگ ودف این دل مارانکند شادوخرام                بانگ کوچ آمده هربانگ که آیدعبث است

    کام مطلوب زمان زینهمه تلخی خون شد            دیگراین زیور وآرایش تن خارو خس است

    گربکوچندکسان ،بیم چه داری از دزد               دزد خودباش تو ،چون دزدقفایت عسس است

    جامه کبروتظاهر،ز،تنت دورنما                   به چه کارآیدت این کبر ،چوباتو ،نه کس است

    گرنباشدکس ومن درخود وباخودباشم              چه کنم اینهمه زیور که به جام قبس است

    منجلابیست که افتادم و دربیراهی               می ندانم به رهائیم که فریادرس است

    شاخ وبن هرزه درآمد به درختان وجود           گوئیاتیغ هدرزن به سراغ هرس است

    اینکه ازدوربرفتندکسانت مهجور              خواجه خوش گفت که بردورحلاوت مگس است

    ———————————–529

    روئیت قامت اولحظه سامان من است               گوکه ،دیدار رخش ساحت ایمان من است

    گر درآیم به سرکوی ،نگاهم نکند                     آن زمان برسرپیمان دگرعصیان من است

    صبربرهجرتمودن دگرم طاقت برد                 ای عجب باورخوش که سرایقان من است

    برزبانم بجزازذکر ویش وردی نیست             بی وصالش همه چون کالبدی جان من است

    دردمندی که طبیبان همه عاجزبه علاج         لحظه دیدار رخش نسخه درمان من است

    دوش میگفت که ،آیم دهمت تسکینت       وعده آمدبه خلاف ،این چه به تاوان من است

    بازکردم  ،در ،دل لطف نمای وقدمی         پیش نه ،روشن جان کن که دل ازآن من است

    گفت هرجاکه شوم ،جزتوندارم مهجور     دیدمش بر سرهرشاخه غزلخوان من است

    ——————————————530

     

    کاروان بانگ رحیلت منوازان زود است                     کوله ام گوبه بیابان شرر مفقوداست

    تا من آن یابم ،خورشیدبرد نورسرور                     وقت مهتاب بکوچیم که آن مقصوداست

    حله سرخ چوخون بارکنیدازاین پس             چونکه درخطه وحشت زده گانش سوداست

    بازبنگرکه به باریکه نباشد دزدی                   گوئیا قافله دزد است وعیان مشهود است

    اینکه دستارزنی وقت عیان کوچ کنیم         شایداین است که اقبال درآن مسعوداست

    کوچ این حله ببایدبه شب افتدزیرا                 روز روشن دگراین تجربه ها آلود است

    کاروان رابه سراپرده نگهدارمباش                پرده پاک سراپرده دگرفرسوداست

    کوله بارت بنمایان چه بری دراین راه           همچو وهجورکه بارش همه حرمان بوداست

    —————————————531

     

    سلامی ده مرا ذررهگذاری سرکویت                    مگردان باهزارعشوه چنان بیگانه ای رویت

    طبیبانه نظرکن ،رجعتی خواهم به آرامش          بگوتاکی جفاکاری ازان قلب جفاجویت

    منت بنشسته ام دررهگذارکوی سرگردان           که یوسف واربادآرد به کنعان دلم بویت

    بیفشان طره هادرباد بویت راازآن گیرم           چه،رخصت نیست ازکنعان نمایم عزم برسویت

    قراولها گذارندی مگر درکوی بازآیم                که آویزان کنم دل رابه دارتارگیسویت

    چنان اندیشه هجران هنرها آفریدازمن         که برترسیم میمانم ،چه سان افشان کنم مویت

    سلامت باد ذیجودت،به هرجاکه شوی جانا     دعاگویم که درهجران رقیبان ناورد هویت

    به کویش گرشوی مهجور ،افتان رو ،سلامی کن     که بلکه پندهاگیردازآن آرامش خویت

    ——————————————–532

     

    تو بانازفسونگرچون پریشان میکنی مارا                 فراوان نازکن صد درد درمان میکنی ما را

    به کوی باده پیمایان خوشاجام ازتو برگیرم           که حل مشکل ازآن جام آسان میکنی مارا

    خذف بگرفته دورگوهر دردانه جان را            خذف بشکسته ازاین تن ،همه جان میکنی مارا

    به آبادی که درآنم خوشابر حرمت مستی        صلاح این است باجامی تو،ویران میکنی مارا

    به یادحرمت دیرینه مستان کوی جان            ازآن بسیاری حرمت هراسان میکنی مارا

    منت هم مرغ دست آموز آن طرف گلستانم   بیاموزم که،جان بینم،چه حرمان میکنی مارا

    به بوی نافه مشگت نه من صدجان فداگردد     من ومااین ندانسته ،توفرمان میکنی مارا

    بلا نوش است ،نیش هربلانوش است ،بفرستم    که بانوش بلا درحکم ،دیوان میکنی مارا

    نمیدانم چه میبایدچه میخواهدشدن مهجور  هرآن خواهی که خواهد شد،چه خذلان میکنی مارا

    —————————————-533

     

    الا ساقی به گردش آر ،جام زندگانی را                         بگو ازنودهد عارف نوای آسمانی را

    قدح ازناب خودپرکن بنوشان میگساران را              مگیرازهیچ میخواری مزید شادمانی را

    بریزازناب شادابی که دل سودای آن دارد               مگیرازمن تو ای ساقی مزایای جوانی را

    مراامروزخوش کردی که دادی ناب شادابی          خوشاشادان کنی ساقی برایم روزثانی را

    ز تن ،کن ،کسوت مستی بدورانداز غم ازدل         بیا برتن زشادی کن چومن ،برد ،یمانی را

    حقیقت رابگو برما ،طریقت رادوامی نیست           مکش برزندگانیها تو هم تصویرمانی را

    من آن میخوارخوش ذوقم اگرنابت رسد خوش ها     چونابت نیست تانوشم به من ده کاردانی را

    اگرمرگ است ونابودی چراخلقم بکردی ،گو         چوروزی خویش میمیرم نخواهم پاسبانی را

    مکش فریادخود مهجور،او خودساقی جانهاست    زسر ،نه ،معصیت دارد  دگراین لاف خوانی را

    ————————————————534

     

    دل تابه یاد روی تو افتدجوان شود                            بی یاد توجهان دلم ناتوان شود

    درپرده گویم این سخن ای مونس وجود         چون من نه کس به خاروگلت نغمه خوان شود

    دل کزفراق روی توافتاده درنشیب                 ترسم روایتی سرهرداستان شود

    عیسای من فتاده ام ازپای،همتی                   انفاس عیسوی بدم ،این مرده جان شود

    تاجی نهاده ای به سرت میروی خرام            تاج جهان به تاج وقارت ضمان شود

    آن نازوآن کرشمه که دیده به چشم مست        باشداسیرغمزه کنانت جهان شود

    آرایشی چنان به قد سرو داده ای                طوبا حسود سرو قدت درجنان شود

    لعل ازلبت چوقطره برآید به جوی خشک       بالله بجوشد آب وبه دریا روان شود

    مهجوردرفصاحت گفتار واوج شعر          درمانده گشت ،چون سر شرح وبیان شود

    ——————————————535

     

    بساط عیش مگسترکه سبزه خونباراست                       هزارگردن مست ومریدبردار است

    صراحی وقدح وخم مگیردر انظار                                ببین که محتسب دوره گرد هشیاراست

    مخواه باده به پنهان درخفا مستی                              که چشم شبرو واعظ همیشه بیداراست

    لباس زهد به تن کن بیابه محفل وعظ                      فراخ کوی شریعت نگر ،چودرباراست

    مرو به جانب میخانه ،درب ،بربستند                       پیاله وقدح وجام ،می ،نگونساراست

    ز دوش کند،دگرپیر خرقه ،کنج گزید                           زمان معرکه مکروریو اغیاراست

    صواب ملک به زهد وریاگزید ملک                            هرآن ملک بگزیند هم آن سزاوار است

    مراچه ،کارجهان ،مشورت نه کارمن است                که کارملک به تحریف شرع درکاراست

    گناه اینهمه مهجور ،گوبه گردن کیست                   هرآن سکوت کند،خاطی وگنه کاراست

    ——————————————-536

    به نازمیروی ونازمیکنی چه کنم                           به هرقدم گله ای سازمیکنی چه کنم

    مرا به خون دل دهرغوطه ورکردند                      تودامنت سرخون بازمیکنی چه کنم

    مرا به خاک سیه دست وپای بربستند                  توبرمشاهده پروازمیکنی چه کنم

    به یوغ بسته مرادست این زمانه پست               توخنده باگله آغازمیکنی چه کنم

    زمن گرفت ،قساوت ،تمام جان وروان                 تورابه این همه که،آز ،میکنی چه کنم

    میان خون دل واشک وآه سردوحزین                 تو رتبه هابه خوداحرازمیکنی چه کنم

    به گرددایره گردیم ما وسرگردان                          توقدخم شده ،افرازمیکنی چه کنم

    مرا به آتش نمرود داده حکم رقیب                      توحکم اوهمه آوازمیکنی چه کنم

    به چشم  بسته  مهجورازجفای زمان                   تواین همه ستم آغازمیکنی چه کنم

    —————————————537

    صراحی گیردردست ونمای آن روی مهسارا                          کریهان زمان کردند آلوده دل مارا

    نه راهی مانده برگامم که ایم برسرکویت          نه ایمانی به دل زین پس نه بشناسم مصلارا

    به زنارمیان بستند ایمان ودل ودینم                         کنشت ومسجد ودیر وهموراه کلیسارا

    گرفتندازمرادما زدوش آن خرقه دیرین                    زهم کردند هم نظم شب و وروز ثریارا

    به جولان داده اند اسب ورجزدردهرمیخوانند         گرفته چوبه چوگان زنند ،عرض  مسیحارا

    دغل بازی ومکاری گرفته رونقی ،زین رو                 گرفته جهل وتاریکی همه اکناف دنیارا

    یکی باجنگ وخونریزی یکی بانام دلسوزی               کشاکش درمیان تاچون زسرگیرندفردارا

    سریرحاکمان هرگزندیدم عدل وداد آرد                   که گیتی آزموداول سکندرهاو دارارا

    نه مهجوراین چنین باشد،برویدگل به گلزاران        زگلزاران گل افشانی رواق طاق مینارا

    ————————————————-538

     

    شرارآفت بی حرمتی گرفته میانم                         زدست بی هنران رخت برکجا بکشانم

    زمانه داده به دست رزیل طوطم قانون                 مرا نه جرات آنکه نوشته اندبخوانم

    خدای را،به گدایان بداده اندسریری                       چنان به کبر نشستند ،من بروزندانم

    خذف نشسته به جولانگه زمان سرقیمت             که زر،زپرده پنهان ظهورمی نتوانم

    درخت سیب رعیت به دست شرع هدرشد        غلام گوید ازیرا منش زریشه برانم

    صراحی وقدح وجام باده وخم ،می ،را              زجورشاه وغلامان کجاودیعه نشانم

    به کهنه خرقه دیرینه ام طمع بنمودند               ز دست قاضی وحاکم دگرقبس بدرانم

    به روز روشن ،اهوراواهرمن سرجنگند              اگرشکست اهوراخورد شکست امانم

    کمین سایه شیطان به رمی جمربخیزند           به رمزگفته مهجورچون طریق برانم

    —————————————–539

    به رخت پاره ازاین کوی اگرکنم پرواز                            به کوی خواستنم زندگی کنم اغاز

    مراکه لحظه بودن وجودجام ،می ،است                       پریوشان قدح گیر،میکند همه ناز

    به راه میکده هیچ آفت گدارنبود                           ندانم ازچه فتاده است درنشیب وفراز

    نظربه کوچه رندان مست چون کردم                  زجوردست قفا ،جمله شان به سوزوگداز

    به چشم دیده جان نیست روئیت رخ یار             به صعب وسهل جهان خو کن وامیدمباز

    ندانم ازکه شنیدم به منطق این مصراع                 زمانه باتونسازدتوبازمانه بساز

    هزارگونه تعب دارداین جهان بردوش                  نبودونیست ملوکان دهربنده نواز

    خوش آنکه ماهمه ازنوش باده مست شویم         که خودبه خویش شویم ومگستریم نیاز

    بخواب  وچشم تماشاببندزین همه جور               مگوی قصه ،که مهجورقصه گشت دراز

    ————————————-540

    نسیم صبح ظفرمژده داد وصل نگار                        به گلشن آمده ام پای عهدو قول وقرار

    تنیده دام شکاری گرفته راه امید                             مبندراه امیدم شدم به زلف شکار

    گرفته چارجهت درحصار رشته ناز                     ندارم ازهمه سو راه جست وراه فرار

    به جعدموی دوزلفش فتاده ام دیگر                    فتاده حلقه زلفش به گردنم چون دار

    چنان خرام غزالان گذشت ازسرکوی              که دل زجان شدو افتادنقطه اش به مدار

    صراحی ،می ،وچشم من وعصاره خون         شدندهرسه زسودای هجرتوبیمار

    جفای توز وفایت هزارمرتبه ،به،                     کرم نما وجفایت به جان ما بنگار

    توان ماهمه درشد زجان ودرماندیم                 که بس پیاده دویدیم ازپی توسوار

    گزیده گوی ونهان جوی پرده کش مهجور         زقشروطایفه نازکن امید مدار

    ——————————————541

    برسرش بادصبا خرمن موافشان کرد                             آنچه یلدانکند بادل ما اوآن کرد

    بوی مشگین دو زلفش که شدی نافه گشای                    درد دیرین دل خسته ما درمان کرد

    ای عجب باهمه آن نازکی وقلب سلیم                          غمزه ای کرد ورواق دل ماویران کرد

    لب که بگشود چنان غنچه درآن وقت طلوع                گلستان رابه شگفتای لبش شادان کرد

    تابه کی بر رد پایش بزنم بوسه عجزآن                 چنان رخنه که برجان ودل وایمان کرد

    جعدمویی زده برهم که به آن عشوه وناز               میندانست چه آتشکده ای برجان کرد

    آتشی بردلم افروخت ازآن سوزو گداز                   هیچ ترساننمودی  ونه باصنعان کرد

    آن حمیرا رخ وشهلای دوچشم مخمور                کردآواره وهم بی سروبی سامان کرد

    بی وفایی نکندپیشه  که دیدی مهجور               برسرمهرشد وباتودلش همسان کرد

    ————————————-542

    فتنه انگیزجهان فتنه فراوان دارد                          هم ازآن است رقیبان سرعصیان دارد

    میکشدتیرجفا میشکند جام سرور                         آن قدرهست وفایی نه به پیمان دارد

    میخورد باده خون ازخم دریای غرور                   مست دریای غروراست که فرمان دارد

    سرهرکوی زمان عربده مست کشد                       هم سرحکم حدشرعی مستان دارد

    من به آن غمزه مستانه که دراودیدم                   بهرتسخیرجهان زلف پریشان دارد

    هرکه راگوشه چشمی نگرد ،دل بازد                 دیگرآن دلشده نه دین ونه ایمان دارد

    برخم ابروی ،اگرتیرنهدازمژگان                    دانی آنگاه چه سان تیزی مژگان دارد

    هرچه درداست وبلابرسرکویش حاضر             زخمها میزند اما نه که درمان دارد

    پایمردی تومهجورچنان گرباشد                      غلبه بردل بدخواه رقیبان دارد

    ———————————-543

    زساقی باده ای درجام زرین خوی میخواهم           به بزم باده محبوبی پریشان خوی میخواهم

    پراست اکناف وهرسویم کریه الوجه کرکس خوی   به بیداری صبحم لعبتی خوشخوی میخواهم

    مشام ازاین همه بوی تعفن بدمزاج آمد               خدارا لحظه هم درک گلی خوشبوی میخواهم

    روان شدخون دل برکوی وبربرزن ،کرامی کن        گلاب ازخرمن گلزارها برجوی میخواهم

    کدرتا چنداین قلب پریشان درسرای دل              سرلطف ،آی ،من دلدار وهم دل پوی میخواهم

    حدیث ازهرکجاگفتند ،وعظ ویاوه گوئیها             به محفل ساقیا مستی حقیقت گوی میخواهم

    بریدند عارفان  از ،می ،نگرمیخانه خالی شد         نشان وعزتی دیگربه دیگرکوی میخواهم

    به شلاق جفاپیکر بریدند ازوجود ما                  به فریادرسا ازعارفان ،داروی ،میخواهم

    سواراسب شبدیزی ومهجورابه چوگانت              بگو، میدانگرعصیان دردم ،گوی ،میخواهم

    ——————————————544

    تادرکمین زلف تو پنهان شود دلم                           حل میشود زلطف وصفای تومشکلم

    لیلای من ،کجابرد این کاروان تورا                        بنگربه پشت قافله دنبال محملم

    درپرنیان کوی توآسودگی کجاست                      هرلحظه خارمیخلدوپای درگلم

    تن میرودزمن ،مبراین جان ودیده را                   حسرت هزارباربه آهی که حاملم

    مارااگردل است وروان و،نفس به جان                الطاف اوست ،من به تنم جمله عاملم

    باآن فرالخ قلب وبه آن ساحت وجود                لطفش مراست ،هم به عنایات شاملم

    درزیرچترموی جهانگیر وتارزلف                    خوش  آرمیده ام بر مهسای خوش دلم

    بگریزم ازهرآنچه به مکتب فرادهند            دل داده ام به حضرت جانان ،نه ،عاقلم

    مهجورمیشود کند این لطف ،و،آن وجود         باغمزه وبه نازنشیندمقابلم

    ————————————545

    کامم ازآن لبش که میسرنمیشود                              شاید که حکمتیست مقررنمی شود

    رویی کشیده دست ازل درفروغ لوح                    آن چون رخی به دهرمصورنمی شود

    هردل که ازنگاه نگارین اوچشید                           تاروزحشرذره مکدرمنی شود

    گیسواگربیفکندش درکمین هور                          بلله که فجرنیز منورنمی شود

    عمری گزار ویکدم ازاو کام وصل گیر                   چون درگذارعمرمکررنمی شود

    صنعان اگربه غمزه ترسادهد دلش                      دلداده با دلی که مقصرنمی شود

    بایدکه جان ودیده ودل دادودل گرفت              هرخواستن به زر که مسخرنمی شود

    تاازکمان ابروی و ،مژگان چون خدنگ              تیرش به دل نخورده ،موثرنمی شود

    مهجورخاک کوی کند کحل چشم خویش             بیهوده گفت کس که مظفرنمی شود

    ————————————546

    افسوس ازآن طراوت وحاشا به این غرور                    ایوب کی شودبه چنین داغ دل صبور

    گسترده سفره ای که طعامش همه غم استبا               هیچ دل نبوده دراین دامگه سرور

    لبها به هم تنیده زنامردمان به ترس                         لب کی کنادخنده به تزویر وحرف زور

    جانها همه به کام تباهی کشانده اند                         هم پرده سیاه که ناید به دیده نور

    درکشمکش ز روی زمین تابه آسمان                        برهم زدند نظم مدارات ماه وهور

    پادر رکاب توسن وجولان به روی خاک                درقهقهه به نازوبه عیش وبه حال شور

    آیاشودبه خاک زندپشت اهرمن                          مزدای پاک ،پاک کنددهر ازشرور

    نم ها چکیده ازدل وازچشم عارفان                 خشکیده چشمه شریان گشته دیده کور

    مهجور، روبه جانب موسی وخواه از او            ازبهرمرحمی به جهان ،پانهد به طور

    —————————————547

    به فقروفاقه زشب تابه صبح درگذریم                            به داغ حسرت بشکفتن گل سحریم

    دریغ ازآن همه فریادوغفلت ساقی                                 هموزغفلت ساقیست ،زارودربدریم

    تهی شدند همه جام وخم زباده شوق                           به ثوب وجامه تزویر راه می سپریم

    پراست جام وسبوازشرنگ باده زهد                           وفاق وصلح وصفارابه هیچ می شمریم

    خدنگ جورگرفتیم وباکمان غرور                               سوارباره وچوگان به دردمی سپریم

    زماهزارهزاران ،سرورفاصله کرد                              به حال زاربه ابهام خویش می نگریم

    شکست بال پروآشیان بکندزبن                              به خاک تیره نشانید ،پس ،کجابپریم

    دلی که بودبه صدهاهزاردل دلدار                         زصدهزاریکی نیست ،جمله بی ثمریم

    نماند این همه مهجوردل به آه وبه درد                زخواب خفته بخیزیم ماکه بابصریم

    —————————————-548

    دربادیه حرمان دیگرنه مراجایی                                آنجاکه نمی بینم سودای دلآرایی

    هرانجمنی رفتم مفلوک بلادیدم                             حل می نشدی هرگززین دردمعمایی

    دلدرگروحرمان ،جان رهن تغاولها                           بیهوده کندهرکس جدی وتقلایی

    برلاشه مرداری شاهین نزند منقار                      قدخم نکندهرگزبرسفله ،سرافرایی

    خورشیدجبینان راتاریک مپندارد                        آن دل که دراوباشدانوارتجلایی

    دامن بتکان بازآی ،درکوی دل آویزان                آنجاکه نشدکاراز،اورادمصلایی

    دراعه برون آور تن پاک کن وجان شو            تاساحل امیداست ،چون غرق به دریایی

    لب دوز ودلت بگشا ،گوتابه دل آویزد            هرآنچه زدل خیزد ،شدئاضح وگویایی

    مهجوربه سعی وجهدازورطه توان رستن             تابازبه بر گیری آن لعبت مهسایی

    —————————————549

    ازکوی دل به گام شتابان چه می روی                        ازماگرفته ای سروسامان چه می روی

    گیسوگشاده ای و به یلدانشانده ای                           خورشیدروزرا،مه تابان چه می روی

    ماراترنج داده وببریده ایم دستهم                       برفکنده در،چه ،حرمان چه می روی

    محتاج غمزه ایم ازآن دیده خمار                           دادی مرادویده گریان چه می روی

    خواهم که دارجان کنم آن گیسوان جعد                  آن زلفها نموده پریشان چه می روی

    بنگربه زیرگام ،دل وچشم وجان ماست               کردی ندانم اینهمه عصیان چه می روی

    تیری زدی میان دل وخون دل چکیدمر               حم نداده ،ناشده درمان ،چه می روی

    آهسته نهه قدم  که دلم زیرگام توست               دادی مرابه اینهمه خذلان چه می روی

    مهجور،پرگشاو گذرازورای هجر                     میزن صلا که ،یوسف کنعان چه می روی

    —————————————550

    فکرتو وفراق تولزسرنمی شود                              گویاامیدوصل تودیگرنمی شود

    خواهم که سرنباشدو بی سرشوم به کوی         افسوس وجدبی دل وبی سرنمی شود

    جان فرش راه،غمزه کنان باخرام ،رو                 آیاکه جان به لایق دلبرنمی شود

    هریل که شداسیرتومهروی اودگر                     رخت یلی کند،که دلاورنمی شود

    خضرنبی به یک نظری خاک زرکند               هرخاک هم به یمن نظر،زر،نمی شود

    بسیاردل فدای توشدکونشانه ای                هرگزنشددلی که مسخرنمی شود

    درد،ار ،علاج بایدودرمان اگرتوئی            هم التیام ازتو ،زهر درنمی شود

    دلداده گان کوی وصالت قدم زنان            ازپی روند وراه به آخرنمی شود

    مهجوردرکمین رهش همچنان بباش         باسعی انتظارتوبی برنمی شود

    —————————————551

    کمرخمیده شدازحمل بار درد به دوش                            دلم به ناله دردم دگرنداردگوش

    شکایت ،ار ،بر قاضی برم که حکم کند                          مراز درکند وگویدم که باره مکوش

    دهان سیر قضا ،حکم گرسنه چه کنا                         درداتکاند وگوید،نشین وباش خموش

    منی که شب همه ازدرد ناله دارم وآه                        بگوش میرسدازکوی زهدنوشانوش

    چرابه کوی ردامنصبان رهم ندهند                      که گفته ام صله جان به ناروامفروش

    جهات خدمت هستی اگربه جان ودل است       چراکنی به یکی جرعه عیان مخدوش

    پیاله ،می ،صافی بخواه ازساقی                   نه هر،میی ،که دهددرپیاله باده فروش

    زباردوش چوخواهی شوی رهاباید              دلت به کوی خرااباتیان نما مفروش

    بیا ودیده به دیداریارکن روشن                 دگربه ساحت مهجوراینچنین مخروش

    ————————————-552

    بده گلگونه نابت دگرشیرازه ازهم شد                         بیاورکاین دل خونین ماراغم فراهم شد

    سرنظم جهان ساقی هزاران مدعی آمد                 جهات ازکف برفت و نظم گردون نیزدرهم شد

    دلی زین پس نمی یابم که بی دردوشررباشد          بساط عیش بربستندو جام دهردرغم شد

    الا ای داورهستی چه شدآن کام واین مستی    چه زلفی شدچنین افشان وخورشیدت به ماتم شد

    حریروپرنیان بربادشدخاکش به چنگ آمد       چه کامی سوخت ،خاکستربه جام جان آدم شد

    به گام تیزشبدیزی  چه کس بربودچوگان را      چنین بازیچه دردستش چوگویی ملک عالم شد

    به دیرومسجدوراه کلیساخارمیروید              ستم هارفت در ره ،بی اثراورادخاتم شد

    چه آمدبرسرآرامش دریای خواهشها         چه ظلمی رفت کاین دریا به موج ودرطلاطم شد

    تورامهجوراین ناگفته هاگفتن نمی شایدب    گومستی دگربس ،زین سپس هشیارخواهم شد

    ——————————————553

    لب  پیمانه لبریزاست ومن محتاج دلداری               به دلداری بخیز ،ار،درمنت بینی سزاواری

    نه باآن دست پرمهرت دهی جام،می ،مستی          نه درپیش رقیبانم به آن قهرودل آزاری

    مرا درصدرمجلس خوان وبنشان پیش خود،تاهم     ازاین روحاضران بینند قدرم بیش بشماری

    به چشم انتظاراکنون رسیدم تابرجانان               به کویت ،تادل مارا به اوج وصل بگماری

    هلا،احسن که بنمودی چنان اکرام ودلجویی          که هم پنداشتم آیا به خوابم یا که بیداری

    به خاک افکنده بودی چون زنافرمانیم ،تن،را        سخایت باورم می بود ،جان برعرش بگماری

    به هرنابی که مینوشم زجامت بوسه می چینم    من ازهربوسه جامت ،به جان یابم  پدیداری

    سبوی صبرماهرگزمکن پرساقی صابر            مباداین جام واین جان رابه دست غیربسپاری

    صبادرصبح صادق گفت مهجورا ،چرا، غفلت       صلا زن صبح خوابان راکه شدایام هشیاری

    ——————————————554

    چومستی هاشودمخدوش ،هستی راشرارآید                 شرار ،ار،پای بگزاردبه سختی درگذار آید

    چوتوهین آوردغیری ،به جام وکوی میخانه                 وفورازکف شود ،برجام ومیخانه ندارآید

    به کوی وبرزن سامان چوافتد دردبیعاری             به سختی میتوان گویم که نظمش درمدارآید

    نه خوش باش اینکه شب خوابی وآیدصبح بیداری   چوسعیت نیست درملکت نکشتی چون ببارآید

    به سعی وکوشش وجهد وتلاش وخواستن باشد       که ابلیس جهالت پیش تو مفلوک وخوارآید

    خوش آن دستی که گیرد جام پرازدست آن ساقی     به هشیاری خورد ،هم بادل وجان هوشیارآید

    بیا چنگی بزن زلفش بگیرو راه خوبان رو             چوبی دل پا نهی ،بینی به زلفش سربه دارآید

    به هستی چشم بگشا مینگرخورشید هستی را      چه ،باخودمیبری نفرت ،که روزت شام تارآید

    چومهجورازمیان برخیزوسرکش جام صهبایی      که جان گربی دل و،می ،شد،ندانم چون بکارآید

    ———————————————–555

    امشب چو ماه آید وبیندتوماه را                                 هرگزنگیرد ازرخ ماهت نگاه را

    ای یوسفی که زینت معنای خلقتی                        نوررخت نموده به خورشیدچاه را

    برنعمتی که داده خدایت ،ثواب کن                      چونین اگرکنی  طلبم دادخواه را

    خوش منظری ،نه اینکه شهان طالبت شوند        سیراب کن زغمزه گد رااوشاه را

    گیسوفشان وسایه مهرت بگستران                    میده پناه جان من بی پناه را

    واعظ چه میزند سخن ازهاله گناه                   بینداگرتورا،چه ،شناسدگناه را

    بلقیس ازسبا به سلیمان به دم رسید              آن دم نهاد درقدمش عزوجاه را

    مارانه آن زیادونه این کم ،نظرمباد                  ازمامگیر ،این نگه گاه گاه را

    مهجوراگربه خدمت خوبان درآمدی           هرگز مدارکج بر ،خوبان کلاه را

    ————————————–556

    چنانچ زلف سیه راتنیده میدانم                                                 چو آهویی به کمندش اسیر ومهمانم

    خمیده ابروی نازک گرفته ناوک تیز                                          نشانه گیرداگرهدیه میکنم جانم

    به صیدگاهش اگر،رمکنم عجب منمائید                                 که صیدعادت رم داردو منش آنم

    چوصیداوشود ومن هموشوم صیاد                                         رمیداگر سرتعقیب صیدنتوانم

    خدای راچوبه صیدش بخاستم ازشوق                                 پی گرفتن زلفش شوم ،به پای دوانم

    گزارد آیم ودرمجلسش نشینم وآنگاه                           شراب مستی ،ازآن لعل لب ،نمی ،بچکانم

    چراست اینهمه زیبایی ولطافت خاطر                          به آن لطافت دل گیرد ازوجود روانم

    کتاب درسم اگر،اوستاددل کندش باز                         نوشته ای نه بجزنام اوست ،نیز مخوانم

    به جام خاطرمهجور ریز ناب ارادت                         که غیریاد وجودش به دل ،دلی منشانم

    —————————————-557

    به پای سبزه نگاری وازشراب ، منی                                      به گفته مینشود هم به یاوه سخنی

    دلی بباید ودلدار،هم وفاق وجود                                       هم ازنگارو دل وجان ودیده ممتحنی

    توبیت حزن مسازازفراق یاربه خود                                   که بادمی نگشاید عبیر پیرهنی

    به عقل مینشود راه دلبری پیمود                                      هزارخارخلد نیست راه ما ومنی

    شراب مستی ازآن لب چشیدن آسان نیست                 هزارساله رهی باید وغم محنی

    به رشته سرزلف نگارمخمصه هاست                      که رشته سرزلف است آن ،نه ات ،رسنی

    میان گودذنخدان وچاه فاصله هاست                     چراست بیهده این سعی ها که چاه کنی

    شرار درد نگاری چو روی بنماید                               نه دردچاره شود پای باده کهنی

    سروش دوش به مهجور مژده ای خوش داد          تورابه خویش پذیرند ،آری ازفتنی

    ——————————————-558

    بگذشت زحد هجر تو ومن نگرانم                                                  وهمی که نهادی به دلم برده امانم

    هرجاکه روم عکس رخ روی توبینم                                         هم برده زکف دوری تو وقت وزمانم

    رفتم سرکویت که مگروعده نمایی                                        بستندرهم چیست علل ،هیچ ندانم

    آن رونق وآن همهمه کوی کجاشد                                         کاندرقدمت بازسروجان بفشانم

    ای ماه تمام ،عارض مه ،بازنمایان                                       کزیمن نگاهت ،غم جان بازتکانم

    جولان دهی ،ار،باردگرجام وقدح را                              اذنم ده ولب برلب جامت بنشانم

    تاچند دراین دایره حیران توگردم                                 یا تابه کی ازقهرتو مقهوردمانم

    یا رشته آن زلف بکن راهبرم ،یا                                فریادبه قاضی ببرم ازتو وجانم

    بشنیدچواین شکوه صلاکردکه مهجور                   بازآی تورالعل ازاین لب بچشانم

    —————————————–559

    درمیکده رفتم که به یادتوبنوشم                                         بستندرهم ،اینکه چراسرنپوشم

    تضمین دل وجان بنهادم برساقی                            تاهرچه دهد ،می ،خورم وهم نخروشم

    باخاک درمیکده آمیزم وهرگز                                   اقلیم سخن رابه گزافه نفروشم

    گردست نمودم به سرزلف نگاری                               آداب سخن غیرنگارم ننیوشم

    گرمی ،می ،وآتش کام وتف مستی                    جزاین سه ،به هرکاسه وهرکام نجوشم

    جان شویم ازآفات گنه ،عصمت ،می،را                عالی کنم وبرصفت وجدبکوشم

    من جان ودل ودیده وسرپیش نهادم                   تاریخت به کامم ،می ،و هم بردزهوشم

    هیهات که من دیرشدم واقف این راز                    آنجاکه بگفتندچه اسراربه گوشم

    مهجورضمان داده دل وجان وروان را              کن غوطه ورم در،می خوناب ،خموشم

    —————————————560

    ،میی ،که درقدح جان به نام ماکردند                                           به لوح ،ذر،رخ ساقی به نام ماکردند

    هرآنکه دست برآوردو،می ،گرفت ،گرفت                                   به شک نشسسته دلان بس خداخداکردند

    به جام دل رخ باقی نشان که بی رخ دوست                           به پای مجلس مابی دلان ،سواکردند

    گزارمسجد ودیروکنشت وسجاده                                          به جمع مادل وجان با ،می ،آشناکردند

    پریوشان وپریوش دلان مهساروی                                       به یمن باده ساقی چه خوش دعاکردند

    قدح به کام دل راهیان گواراباد                                         که حرمت ،می ،وهموار،ره بناکردند

    به چشم جان بنگربرطریق حضرت دوست                     چراست،حرمت جان رازتن جداکردند

    فتادم ازسرشوقم شبی به دامن یار                              زدوده زنگ دلم باقدح ،جلاکردند

    شنیدی اینکه به مهجوردوش باده رسید                       به غفلتی ،نشنیدی ،بسی صلاکردند

    ————————————-561

     

    تالبی خنددوچشمی نگرد،کاری نیست                                           دامها پهن وهمه مست وگرفتاری نیست

    روزهاروشن ومبهوت دوچشم بیدار                                            لیک گویند،بصیرت به سزاواری نیست

    کامهاشهدودروغ است که کامی تلخ است                                 تلخ کامی به حراج است خریداری نیست

    بازکردند درمیکده باپندسروش                                                   خاک با،می ،به گل آرندکه بازاری نیست

    برگلوهازده دستاروکشندی درکوی                                            خوف درجان ودل افتاده وخماری نیست

    رفته درگل همه تا،مفرغ ؛ساقی مددی                                     دستهابسته به زنجیر،زکس یاری نیست

    سربریدندوگلوپاره به میدان وجود                                      چون گلوپاره شود،هم،وغم زاری نیست

    باده خوناب وگلوپاره جان فرش سریر                              دست برسینه شدن ،راز سزاواری نیست

    درخفاگوی سخن ،ترس زحاشا،مهجور                             اینکه سفتی سخن محفل انظاری نیست

    ——————————————562

     

    نه دیگرطره یاری ،نه دیگرچشم مخموری                                  نه دیگرهاله روئیی وبرآن روی ،مستوری

    نه دیگرسایه طوباقدی ونه قدسروی                                       نه دیگرجان ودل باکاسه ،می ،یافت مسروری

    نه دیگرآن بساط سبزه وعیش ونگاری خوش                       نه دیگرموسی عمران و ده فرمان ونه طوری

    نه دیگرمیدمدعیسی به مرده ،جنبدازجایش                       نه دیگرآن سلیمان که نرنجید ازویش موری

    نه دیگرساقی محفل که دردی صاف پیماید                      نه دیگرآن هماوردی که خواندلاف مغروری

    نه دیگرآن مجعدمو که سرگردان کندمارا                          نه دیگرآن دل وسودا که میاورد محجوری

    نه دیگرآن فراوانی ،زبگزیدن ،فرومانی                           نه دیگرآن دل افروزی که میبرد ازمیان دوری

    نه دیگرآن فراغتهاکه فرقت میزدودازدل                        نه دیگرآن همه طاقت ،روم تامرز منصوری

    نه دیگرعهددیرینش بیادآردنگارما                               نه دیگرمیشوی غالب تومهجورا به مهجوری

    ————————————-563

     

    به خون افتاداز این پس کامها ،جان راقراری نیست                              گذشت آب ازسرو برساحل امن اختیاری نیست

    مکش بردوش خم گرمحتسب بیندقضاگیرد                                        که شرع محتسب رابا ،می ،وخم سازگاری نیست

    کمرهاخم شدازاین نابسامانی که برماشد                                           شکایتهابه قاضی رفت ومیگویدکه،،باری نیست

    نفسهادرگلومیماندازسنگینی بودن                                                     گناهی نیست حاکم را،به مردم بردباری نیست

    گسست ازهم دگرشیرازه ،فریادآمدازجانها                                      به سرگردانی نوع بشر،دیگرمهاری نیست

    به دورمجلس ماساقیا نظمی دگرباید                                               مدیدی هست مست وباده وخم را  مداری نیست

    توان باجامهای لب شکسته ،لب شراب آلود                                  که ترمیم لب یشکسته ،به ،آن شاهکاری نیست

    نمی بینم علاج زخم دل ،گویاطبیبان را                                     به مامن خانه ناامن ازاین پس دست یاری نیست

    به تیرجان کمان آرشی باید،ولامهجور                                       مهارصیدکردن ،کارصیادشکاری نیست

    ————————————–564

     

    رسیده اندرقیبان به بوی مشگ غزالم                                  بترسم اینکه بگیردرقیب حکم زوالم

    چنانچه اوست به اعلاومن به اسفل این خاک                به عقل نیست رسیدن ،به حس نیز محالم

    کشیدخرمن گیسو ،ز روی ،لحظه بدیدم                         رخی که هیچ ندیدم به وهم وحدس وخیالم

    بگفتم آنچه نشسته به لب ،قماررقیب است                 قمارچیست  بگفتا،هموست نقطه خالم

    خدای راکه چه دلها اسیروافسون کرد                        خصوص من که گرفته زدل قرارومجالم

    به صدرمجلس جانان نشانده قامت سروش            به عزوجاه ومقامش دراین خصوص ببالم

    به طره های شکن درشکن که داده طراوت              هزارخاطره گوید هم ازخوش آمدفالم

    به کوی وصل که مشمول جامخواه نگارم               نمانده فرصت اندیشه ای به قال ومقالم

    خوش آنکه عمرکنم صرف روزوشب به خیالت         بگفت باش تومهجور ،،محو ماه جمالم

    ——————————————-565

    کجاست بوسه زنم برلب پیاله ناب                                           که وعظ برده زسرهوش و،چشم داده به خواب

    بگیرمحتسب این حدشرع ،فتوابس                                       به زیرخرقه دگرخسته ام زحمل شراب

    زجورضربه شلاق  آن قمارقدیم                                             کشیده ایم چه تیمارها ورنج و عذاب

    گزار هرکه ره خودبیابد وتشخیص                                    توراچه راه ،بهشت است ،یابهشت مذاب

    تورانکرده که ساقی طریق داروجود                                 که میکنی همه تکفیروامرونهی وعتاب

    نیامدی به خرابات ونستدی که ،میی ،                           نبوده ای ،تو،چومن جام گیر مست وخراب

    به اوج  آنکه تو اعلابگوئییت شده ام                          زاسفلی که درآنی به اوج مامشتاب

    به درس پیربباید که جان فرابدهی                              فقیه رانسزد گفتگوی عالم ناب

    ندای دوش به مهجورازسروش این بو                         دبپاس جام سعادت بنوش ،می ،،بشتاب

    ————————————-566

    بیاورجام صدمن باده ،تن برجان گران آمد                                            برات جعل محرومیت ،می ،درعیان آمد

    زکنکاش قرون این جعل رادادند چون برمن                                    به کنکاشش رسیدم ،بی زمان وبی مکان آمد

    ره صدساله رادرلیله القدری بهم کردم                                             نه من ،هستی هم ازگفتاربی منبع به جان آمد

    نهادم رطل وجام باده وخم راکنارهم                                             به رطل وجام وخم جوشید باده بربیان آمد

    کف باده کناری رفت وصاف باده شدظاهر                                 رخ ساقی نمایان شد حقیقت درمیان آمد

    به بحث واعظ وساقی صف اندر دلاویزان                             فراوان گفتگو طی شد،که ،می ،برجان روان آمد

    به رونق میرسد آیا ازاین پس کوی میخانه                              که این چون کهنه کاریهابه ظاهرازنهان آمد

    بپوش این بحث رادیگر،نه هرگوشی توان بشنید                نسیم این نوازش راتف باد دمان آمد

    سبک شد خاطرمهجورتااین مژده برساندند                      به کوی باده پیمایان چنان تیز ودوان آمد

    —————————————–567

    شرارشعله تفسیر زهد بر،می ،وجام                                           کشیده تیغ بران بین ماواوزنیام

    به کوی باده فروشان ومنبرتذویر                                            زبحث وداغ جدل تاثمررسدزکدام

    به جام باده فروش  آمداین ندازگلو                                 که این کشاکش امروز بوده هم به عظام

    خودآنکه کوی مغان رابه کفرمیفرمود                             به دست کوزه گری گشته جام باده ورام

    زخاک لعبت خوش خط وخال وشاه وگدا                     نموده اندصراحی و،نیست رتبت ونام

    به خاک میرود این سر،چوخاک خواهدشد                 کنون به کوی مغان سر زن وهمو بخرام

    هوای وعظ زسر ،نه،بکوش تابرسی                         به جایگاه وجود و به شرب شرب مدام

    زنهرجاری مینوی زاهدان چه خبر                            متاز اسب جهالت ،بگیر،بند ،لگام

    سوارباد سحر،تارسی به کوی سروش                   به جام وباده زمهجورکن نثارسلام

    ————————————–568

     

    تاکجابازبه میل دگران کارکنیم                                     بر درمیکده بسته ،چه پندارکنیم

    دست برسینه گرفتاربلای شرعیم                               شرع راباغل وزنجیر پدیدارکنیم

    شوخ چشمان سیه خال لب لعل کجاست                کاین شکایت به لب جام ولب یارکنیم

    مانده درمخمصه حد،فقیه ،از،می و ،جام              به رهایی هم ازاین ،فکر سزاوارکنیم

    چشم شهلای صراحی شده درخواب عمیق           غفلت ازجان نزدودیم ،چه بیدارکنیم

    هرنفس ،قافله رامیبرد ازدیده به دور                  فکرواماندن آن قافله سالارکنیم

    این قدرنیست که درفلسفه مانیم وجمود            خیز جان رایله ازاین تب بیمارکنیم

    پیش رونیست بجزمقصد واهی سراب                راه مقصودببایست که هموارکنیم

    فکرواندیشه وپندارچه ارزدمهجور                   یوغ بگسل که شود،خدمت دلدارکنیم

    ————————————-569

     

    زنجیربپایم شده ازمیکده دورم                                         راضی به رضاگشته ودر راه صبورم

    زلف شرری گستره کردندکه تارش                                     تاریک نموده است به ره آیت هورم

    ساقی بشکن این خم تذویرگران را                                 من هرچه کنم مینرسدطاقت و زورم

    دستی بکش ازغیب وفشاراین شریان را                      کزمن به ره میکده بردند غرورم

    شعشع زن ورعدی بنمایان به سماوات                           ازآیه قرآن وزتورات وزبورم

    دادند به ساغر،می ،مسحوراطاعت                               کزجان ودلم برد همه کام وسرورم

    ناامنی وتاریکی ره ،سایه خوف است                          ای جان جهان بازفرست  آیت نورم

    غیرآمده درمیکده ،حرمت زمیان رفتب                      گرفت هم ازمن همه شادی وشورم

    مهجور،نه شرمنده دراین راهی و،میگو                       تهمت مزن ای زاهد شهرم به قصورم

    ————————————–570

     

    آنانکه ،درب ،میکده بستند کیانند                                           آیا گنه بستن این درب ندانند

    گرطالب ،می ،درب مصلابه گل آرد                                      دراعه تکانند وبه تکفیرنشانند

    خاک قدم واله خمارحقیقت                                               دیگربه خفا برگهرچشم کشانند

    کوآن سحر ووجدسماوی دل افش  ان                          آنان همه دردل زجفاخون بفشانند

    پرگارزمان دایره ای کرده مهیا                                     کاندروسطش دلشده دیده ترانند

    درجام ،می وباده ،نمودندهلاهل                              با بدعت مشروع به دلهابخورانند

    دردی کش میخانه شدند وهمه بازهد                     زنارگشایندوقباشان بدرانند

    سامان جهان درشده ازدست ،که اینان                 سامان گرخودخواسته متن زمانند

    مهجورکمرخم مکن ازجوروشرارت                     دوران دگرآیدونابی بچشانند

    ———————————-571

     

    به گلزارجهان من گل زگلزارتومی چینم                                             به کویت لطف شامل کن،که حاجتمند مسکینمم

    به آن مژگان مشگینت ،توراسوگند بردینت                                       مکن آن غمزه ساحی،که میگیردزمن دینم

    به دورسنبلستانهامگردان،سنبلی خواهم                                       ازآن مژگان سنبل گون همچون خوش پروینم

    توراای لعبت تنازدرعرشی دعاکردم                                              که آنجاساقی جان بردعایم گفت آمینم

    به هرسویی نمازآرم ،به هرکویی نیازآرم                                   به محراب وبه هرسویی فقط روی تومی بینم

    بگیرندم اگرازمن دل وایمان ودینم را                                       نمیگیرند سهمی راکه کردم باتوآذینم

    به اوج هفت عرش اکنون به معراج توام شامل                    بگسترسایه بالت به سر،ای مرغ شاهینم

    مراجانیست تادارم نفس بایادتوخیزم                                  سفارش گردهی جانت دهی بایدبه کاوینم

    هزاران شکرمهجورا،رقیبانت همه دانند                              فقیری باده پیمایم ،نه آنم ،بلکه من اینم

    ——————————————572

     

    به داغ روی که این لاله سرخ گون آمد                                       مرا،زسرخی رویم به دل جنون آمد

    بریزباده گلگون ما به جام شرنگ                                         که دل شکست وزکامش به دیده خون آمد

    کرامتی که زساقی به جام بود ووجود                               به دست غیربیافتاد وبس ،زبون آمد

    نگاه حسرت ماوشکسته های سبو                                      به خشم وکینه اغیارواژگون آمد

    گرفت باگل نفرت ،ورودمیکده را                                      ز،آستین شرر،دست تا برون آمد

    زمحرمان میستان نبودکفروعناد                                  که این شراره آتش چراوچون آمد

    گریزپاشده مغبچه ازحضورمغان                                   مگربه قدمت آتشگهش نگون آمد

    سواربخت که بود آن فراغ خاطرحال                        که این چنین شدواقبال ،می ،نگون آمد

    توفال خوش بزن ودل فراخ کن مهجور                     سروش گفت که پایان آزمون آمد

    ————————————573

    شرارآه که بوداین شرر به جام انداخت                                               زلال ناب جهان راچنین زکام انداخت

    به دورمجلس رندان پیاله هاکه نگشت                                             چه دست غیرازآن رونق وزنام انداخت

    به حوض باده که دل غسل عافیت میکرد                                       فروع شرع ازآن قدمت عظام انداخت

    گناه من نه زنوع گناه محتسب است                                            که اودروغ ودغل برسرکلام انداخت

    حلال آب میستان که شافی روح است                                      به بغض وکینه دیرینه درحرام انداخت

    به چشم زهدحقیرش حقیردیدشراب                                      شراب روح جهان راهم ازدوام انداخت

    زرعدوشعشع تیزفروغ باده ناب                                              به رعشه گشت وهمه زهد درنیام انداخت

    خوش آنکه صبح ظفرشدبه کام ،جام شراب                         شکسته خاطره گان ،باده صبح وشام انداخت

    سروش دوش ندازد ،بخیزمهجورا                                     چنان بکن که توان ،بار مل مدام انداخت

    ————————————-574

     

    به ناز دیده بیماریارباده پرست                                           هرآن نگاه کنم غمزه اش صفای من است

    هزاردل به یکی تارمو نموده اسیر                                   ازآن هزاریکی هم زدام زلف نرست

    به دورمجلس ما جامها که میگردد                              چه ،می ،نخورده همه واله اند ومست الست

    به یک اشاره دل وجان فدای یارکنند                           مگوارادت خاطرازاوی ،نیست ،که هست

    به پای یارکنم فرش جان ودیده خویش                    که عهدپاک مودت هنوزهم نشکست

    طنیده رشته الفت میان ماووجود                            هموبه بادزمان هیچ رشته ای مگسست

    خوشابه آنکه به کویش رسید وجام گرفت               نشست وجام بنوشید وعهدباقی بست

    دی،ازسروش شنیدم که ،گفت،خوش آنکه             زعمر،یافت دمی ،لحظه دربرش بنشست

    بگو رقیب به مهجورغبطه هابخورد                    به زیرسایه امن نگارخویش ،دراست

    ———————————–575

     

    به کجامیرود آن شوخ پریچهره به ناز                                  که مرابالب لعلش سخنی هست ونیاز

    آن شب ازساقی مجلس بگرفتم عهدی                              تارسم پای نیازم بدهد عمردراز

    بس خطهاست دراین ره ،همه پرخوف ومهیب         کوره راه است وخس وخاروبسی شیب وفراز

    تارسم پای وجودش همه جان پاک شوم                      غسل گیرم به ،می ،صافی آن بنده نواز

    خواهی ،ار ،خدمت آن لعبت دردانه کنی                  پیش مسحورریا جان ودل ودیده مباز

    شهدشیرین لب لعل،، چشیدن خواهد،،،                    ،پایمردی وهمو نایره سوزوگداز

    غیردرمحفل آن یارنیارزدبه خسی                       که خورد ناب وبرون آوردازمحفل راز

    سرپوشی و دل افروزی ومستی خواهد             تانظربرفکنی لحظه به آن چشم غماز

    شدهم ازمحرم محرمکده گانش مهجور           باوضوی ،می ،صافش ،به رخش کردنماز

    —————————————576

    ای عندلیب ، نوحه سرا،گونه ای،که من                                              ازهجریار،باتو گشایم سرسخن

    نازی نمودونیک خرامید چون غزال                                                کوچیدو رفت از،برماآن رخ حسن

    تنهاشدم به باغ وبه راغ وبه کوه ودشت                                      رنجیدگوئیازمن آن آهوی ختن

    ماندم اسیرزلف کمندی ،که سرنکرد                                            یک لحظه بامن آن صنم یاغی سمن

    گلزارگشت وروی زمین گلعزارشد                                              مارادل ازجدایی اودرغم ومحن

    دیری گذشت ویوسف ماشدعزیزمصر                                      اماخبرنیامدازآن بوی پیرهن

    مجنونم اینکه سربه بیابان کشیده ام                                       دنبال محملش همه دردشت ودردمن

    ای عنکبوت ،هجرت ماراخطرگرفت                                      بردورغار تارامان ازخطر بتن

    مهجورباش تاگذرد دوره فراق                                              دیدی بساط خویش بگسترد درچمن

    ————————————577

     

    تاسرکوچه دل مرغ غزلخوان آید                                                           روح سرگشته ماازقدح جان آید

    عمرفرموده مانیست صباحی ،چندی                                                  کاخ ویران زمان لرزد وویران آید

    کاش بازآیدودلداری دل را بکند                                                        پیش ازآن خاک شوم زاروپریشان آید

    اودراین دشت چنان ،دخترترسا،گردد                                         وزپیش راهب سرگشته صنعان آید

    داغهادیده ام ازذاغ رقیبان شرور                                                میشوددربرم آن زلف پریشان آید

    ترس ازآنم که چولبریزشودکاسه صبر                                     دل سرگشته بشورد سرعصیان آید

    گوبه بادسحری باش صباحی دیگر                                          طفل ناسوده سردرس دبستان اید

    بردطاقت زدلم این غم هجران ،ترسم                                   خارج ازجان ودلم رشته ایمان آید

    طاقت ازدست منه اینکه ببینی مهجور                                 به علاجت زسفریوسف کنعان آید

    ——————————————578

    به چشم شوخ که افتاد،چشم خانه دل                                           که کردبامژه تیرگون نشانه دل

    همای بخت سعادت کجاست سایه کند                                        به جان خسته مادرکمین لانه دل

    زطعن وجور رقیبان بی مروت دهر                                          ز،دوست نیزندیدیم  دست شانه دل

    نسیم صبح نوازش دمان جانم شد                                          نشان گرفت به تیرجفا کمانه دل

    فراق وجنگ سعایت برید راه وفاق                                       به کوی غیرنظرمیکندزمانه دل

    به کشتزارحقیقت دروغ میپاشند                                  بیانگرکه چه پژمرده شدجوانه دل

    به اشک وآه ونوازش نه رام میگردد                               چه هاکشم که ندانی ،من ازبهانه دل

    بلاگران جفاپیشه رخنه کرده به جان                             بهم زدند میان من ومیانه دل

    غمی که کرده توراگوشه گیرمهجورا                          ز،زخمه ایست که میخیزدازچغانه دل

    ———————————–579

    آیاشودبه یادمن افتدنگارمن                                      سخت است باورازدل چون سنگ یارمن

    چندان کشیده ام زفراقش جفاودرد                      طاقت نیاوردکمردهر،بارمن

    آن طره ای که دیدم وآن گیسوی بلند                 با آن طنیده ،حلقه تسخیرودارمن

    باآنکه دل به نازکی برگ دارد او                        درحیرتم نکردنظر،برنزارمن

    بادصبا ،بوز، سرکوی بلاگرش                            میثاق داشت گودل اوباقرارمن

    کج کرده راه میرودازکوره راه درد                هم میزندشراره به سوزشرارمن

    بردازمن اوهرآنچه صفابود دروجود             گویانبودبخت ونشان درقمارمن

    این دهرکج مداربراوداده وعده ای             تابشکندبه پای وجودش وقارمن

    مهجوربادتندزمان را،توکوه باش               میگوامیداینکه ،شوددرمهارمن

    ———————————–580

    تاچرخ روزگاربگردد جهان بپاست                             هرچرخشش نشانه  وگویای حال ماست

    ازمن بگوکنندنظرحاکمان دهر                                   این چرخ پر،ز،کرده خوب وبدشماست

    این آینه ،که روی نیاکان کنون دراوست                 فردابه چشم آمده گان ،رویتان نماست

    پندارچون کنی ،که، سکون آوری به چرخ            زورآوران زچرخش او ،ذره ای نکاست

    این چرخ راکه گشته کنون برمرادتو                  گرداندنش به نفس دل خویش نارواست

    درآستین مدار ،کجی های کارخویش                دیوار،کج چورفت ثریا نگشت راست

    ازنردبان دهرکه بالاروی بدان                           این نردبان به رمزسقوط تو،آشناست

    کس راوفانکردونگهدارکس نشد                     ازخودبپرس آنهمه بالاروان کجاست

    مهجورعارفان ننهدپابه پله ای                        کزبطن آن به کام کسی ،لذتی نخاست

    ———————————-581

    خطای خواسته راباخطا که میپوشند                                     بقای ذلت خودرادوباره میکوشند

    به راه میکده بسیارجام میشکنند                                          زباده شرروناب تلخ مدهوشند

    خودآنکه باره سوارندو ،تیزگام رهند                                   بجزسلامت خود،آه غیرننیوشند

    درآمدندزمیخانه ،مست کام غرور                                       به بردگی همه رابرپشیزبفروشند

    گرفته چشمه ،می ،را،شدند ساقی دهر                           به دهرنیزچنین یکه تازبخروشند

    به کام خویش چشیدند شهد شوکت وناز                     نشان زهد وتظاهرهمیشه بردوشند

    تمتع ازلب وخال سیاه میگیرند                                    نگارمست حمیراسیر به آغوشند

    حصارخودبه جهان برده اند تابرعرش                       به پشت پرده ،می ،ناصواب مینوشند

    سئوالب دیشب مهجورازسروش این بود                 چراشکسته دلان زین میانه خاموشند

    ——————————————582

    به زیرابراین خورشید هم پنهان نمی ماند                                       به سامان میرسد دل ،بی سروسامان نمی ماند

    علاج دردماهم میشود بانوش دارویی                                           که ،تاروزابد این دردبی درمان نمی  ماند

    ز ،دودآتش نخوت سیه شد روز وشب مارا                                  شودآبادو روشن ملک من ویران نمی ماند

    چنان درهاله ابهام برداو ،باورمن را                                            اگرمن این چنینم ،پس ،دگرایمان نمی ماند

    دو روزی برسریرملک بودن ،بین چه هاکرده                            کندهرآنچه میخواهد،ولی ،چونان نمی ماند

    به آب وبادو خاک وآتش اکنون میدهد فرمان                        اسیراین آب وخاک اما دم طوفان نمی ماند

    نه هرکس دست وبازویش ستبراست ،او،شودحاکم                که هرزورآوری هم حاکم دوران نمی ماند

    چوامری ابتدایابد شروعش خاتمش باشد                              شروعی گرشودحادث ،که بی پایان نمی ماند

    موازی کی توان مهجورباچرخ زمان رفتن                            اگرچونین شود چرخ زمان چرخان نمی ماند

    —————————————–583

    به دست جام وبه دوشم خم است ودل نگران                                        که نیست مرحم دردی به اشک دیده تران

    کشید گل، در ، میخانه را به زهدوریا                                                      فتادجام می ،وباده دست بدنظران

    نه راه ورسم کله داری است اینکه کنند                                                 هنروران همه دادند جابه بی هنران

    کشیدتیرشرر این  چه مذهب ودین است                                        که هرچه خواست کنداین گروه یاوه سران

    گرفته اند به دست آنچه نام تفسیراست                                          به روزپای شب آیند وشب همی گذران

    خدای را،ز،چه این جایگاه قسمت شد                                            به این جماعت چرگین قبای بدگهران

    مدارامیدتقلا ز ،عاقل دانا                                                              چنان گرفته سرچشمه قوم بی ثمران

    گذارت افتد اگرسوی کوی مرشدما                                              ز،ماسلامی وعرض ارادتی برسان

    بگوسفارش مهجوروهم تمنایش                                                  که جامه تن ناپاک حاکمان بدران

    ———————————-584

    داغهادارم به دل زین گردش ناسازگار                                 چون ،نمی گرددبه سامان میگریزدازمدار

    هرزمان بادلبری آغوش میگیرد به ناز                               خودشودسیراب ،دلها که زجورش داغدار                                                                                       

    من ندیدم رسم پرگارزمان را درطریق                            اسب رهواریست که کس رانمی گیردسوار

    سایه درهر راه دارد ،راهدارش بی رکاب                        تیزتک پایی که شاهینش براوگرددشکار

    بی غرورازاوگذر بالامگیرازاوسرت                               میتوانی گر،مشو،بااین بلاگرهمجوار

    میشنو این خطبه لرزان که امشب باتوکرد                   قبل تو این خطبه راباچون تویی خوانده هزار

    برصباحی چند این تخت وسریرت دل مبند                تاسحرازخواب خیزی ،کرده تختت رامهار

    می نگراسلاف خودراتاجه مقهورش شدند                گرکشی دیوارازآهن ،نباشی پایدار

    لاف کم زن ،کی توانی گوی ازاین میدان بری             مدعی راگوی مهجورا ،گذرازاین گذار

    —————————————-585

    برآستان درگه جانان رسیده ام                                            ازدشمنان به ره چه بلا هاکه ،دیده ام

    تاروی خودنمایدوجانان به جان شود                                  ازقیدآنچه کام عیان شد،رهیده ام

    اندیشه رابه خانه دل ره نداده ام                                        بردوردل طلیعه زایمان طنیده ام

    شوق وصال ،خاروخسش پرنیان نمود                             ازطعنه رقیب چنین قدخمیده ام

    شیب وفراز وسخت وتعب خاطرم نسود                      من طالبی جلاشده آب دیده ام

    خاطراگربه کام من آورده کام غیر                                فرصت نداده لب سردندان گزیده ام

    شوق وصال آنقدرم مست ترنمود                                کاندرخیال تاسرکویش پریده ام

    خوشحاگذشته ازهمه رنج ومرارها                        فارغ زطعنه هابه برش آرمیده ام

    مهجور،آنچه گفتی وسفتی دروغ نیست              بالاترازهرآنچه توگفتی ،شنیده ام

    ————————————–586

     

    به آبگین قدحی باده ،ده پریشانم                           دمی به مسجدواعظ شدم پشیمانم

    ملال خاطرمارامقال نزداید                                  خوشابه لب قدح ازدست یاربنشانم

    دمی بماندگرازعمر،دروفاق وصال                          نزارتن نهم و ،جان به کوی بکشانم

    به خاک تیره مباشدطریق باقی رفت                     هم ازهبوط به خاک است نابسامانم

    طمع مداربه هرکاسه ای که جام ،می،است             که من نه هرقدح ،می،ز،هرکه بستانم

    علو خاطرماراعزیزازآن دارند                               که پیش شاه وگدا همردیف وهمسانم

    بریزباده دل درصراحی غم دهر                           تعارفی کن وبگذارجان بیفشانم

    هزارباربه واعظ بگفتم این معنا                          که مشکلی نشدازدرس وعظ آسانم

    ملال خاطرمهجورلحظه درکردند                        ازآنم است غزل گوی ومرغ دستانم

    —————————————–587

    به سربکش ،می،گلگون ناب درقدحی                           که تانیازدلت درکنی نشدگنهی

    بساط ساز،لب جویبارآب زلال                                    که عکس یاربه آب اوفتدمثال مهی

    بگسترآیت گلگونه هابه پهن چمن                                نشدگنه لب وخالی گزی به گاه وگهی

    دروغ فلسفه واعظان به خویش گذار                              تو عمرخوش گذران بانگارسروسهی

    به خلدکآنهمه نعمت زدست بنهادی                             بکوش بارگرانت زدوش بازنهی

    مباداینکه به هرگفته دل کنی مانوس                           به سعی باش که ازخاطرخراب رهی

    به نقدحال نظرکن غنیمت است کنون                         به وعدنسیه مباداینکه دل زکف بدهی

    صدای ناله وسوزوگدازمی آمد                                   زکوزه ای،به شب دوش پای کارگهی

    که خاکم من، سروچشم ودل است مهجورا                   انیس کوزه گران شوبه باره نگهی 

    ——————————————588

    ماسربرآستان حضرت جانان نهاده ایم                              جان ودل ووجودوروان جمله داده ایم

    اقلیم دل به پهن جهان است وبس فراخ                          درقالب تنی به ضمان اوفتاده ایم

    بگشای درب حرمخانه سرور                                         خودرازقیدوبندزمان وارهاده ایم 

    آهسته ران ارابه تندزمانه را                                         ماراهیان کوی زمان چون پیاده ایم

    در ره ندارسیدبه گوش ازسروش جان                             دیدم به غفلت آفت ایمان فزاده ایم

    جامی رسیدوغفلت ماکرد واژگون                                  ازچون روان ودل به فروغش نداده ایم

    چون سرو باش درچمن آیت وجود                                ازاینکه مازجودوجودیش زاده ایم

    خوددرمقام وخدمت تکوین خلقتیم                               آری دراین وجود نه کم نه زیاده ایم

    مهجور درسریر زمان چون جلوس نیست                         آهسته گوی ازاین همه ،محتاج باده ایم

    ————————————-589

    چنانک میروی در ره به آن سلانه سلانه                         کنی دریک قدم آباد ویرانه ویرانه

    بکن کج راه خود می نهه قدم درکوی مخموران                بیادرمیکده ،می، ده خورم پیمانه پیمانه

    نیابی چون منت درکوی ودربازار دلجویی                       پذیرایت منم باجرعه ای جانانه جانانه

    بکن بازآن مجعدمو ،بیفشان طره هادرسر                      که ترسم بشکندوقت نوازش شانه درشانه

    خرامان شوبه صدرمجلس دلداده گان خود                     که گستردیم برتوجان بیا دردانه دردانه

    یمینت رایسارت رایساول داده ایم ازآن                          که بردل جای بگزینی بیا شاهانه شاهانه

    به کویت پلک میسایم که گرد راه برگیرم                        دهی یاکام ما یاهم شوم افسانه افسانه

    به کاوینت دل وجان وسروچشم وبصردادم                       مکن بامادگررفتارچون بیگانه بیگانه

    بیا مستانه شومهجورازکوی دل آویزش                          دل توگشته در راهش دگردیوانه دیوانه

    ——————————————–590

    ای که دل بردی زماگودلربائی تا به چند                         دلبران چون دل برندی جای آن دل میدهند

    مابه نخچیرآمدیم ازبهرصیددلبری                                دلبر ما می نمی افتد به قلاب وکنمد

    بس کمین راه بنشستیم تاآیدبه دست                           ازرقیبان طعنه هادیدیم صدهاریشخند

    ترسم این است اینکه گرتاری زگیسو بفکند                  بیشماران چون منی افتد به قلاب کمندمی

     رمی ای تیزپا همچمن غزال دشت ها                        از بر مارم مکن ،چون ماهواخواهان کمند

    نازکن بخرام ،بازآی،کرشمه بسیارکن                          هر بهاگوئی خرامت رابگو ،چون میخرند

    کن لگدخاک رهت را،جان ودل کردم عجین                 دل گشابگذر ز راه اماکه راه دل مبند

    دررنت دلداده گان دیدم که باسوز وگداز                      باهزاران آرزو درهاله کویت روند

    شاهدان گفتند ناصح پندهامیداد لیک                        هرچه ناصح گفت مهجورانیامد او به پند             

    ————————————591

    بربوسه ازلبش ذنخ وچانه میرود                                                    دل برگدائی لب پیمانه میرود

    چونان فشانده خرمن گیسو دم صبا                                          کزموی ،موجداشده گوشانه میرود

    آن مشکبیزبوی ،که برخاسته زکوی                                           اندرپی اش ،نخواسته بیگانه میرود

    مرغی فتاده گرسنه درمرغزارناز                                            ازدام صیدغافل وبردانه میرود

    گسترده فرش دیدم وجانهاعجین کوی                                      کنکاش شد،ز،کوی به کاشانه میرود

    ابروخمیده،ناوک مژگان شده خدنگ                                        با آن ،خدنگ ،جورکه برما نمیرود

    گیسوفشان نازخرامان غمزه بین                                             گسترده موج موی ،چه سلانه میرود

    دامن پرازگل آورو ،قامت چوسرو گیر                                       راهی که یارازآن ،غر،و ،مستانه میرود

    مهجور،دم ،فروکش وآوردگاه را                                                میکن نظاره ،بین چه دلیرانه میرود

    —————————————592

    امشب دوباره سایه شومی گذارکرد                                         ازمن ربودحالت وجدم نزارکرد

    جانم گرفت وباده خون برمذاق داد                                                  اندوه دادوشادی جان درمهارکرد

    حوری وشان میکده را کرده درمحاق                                        ازغم خمی به شانه دوشم سوارکرد

    آتش فشان ساحت دل کردتاخموش                                             با شعله طریق عداوت شرارکرد

    ساقی ،مخواه مستی ما بی وجود دوست                              دیدی چه هابه میکده آن نابکارکرد

    زلفی گرفت ،حلقه زد ،انداخت چون کمند                                  شادی مابه دام کمندش به دارکرد

    پنهان چرا به عیش وسرورم حسد ببرد                                      تاری طنیدو راحت جان درحصارکرد

    آلوده کرد ،می ،به هلاهل به کام داد                                          این کاردرخفانه ، که درآشکارکرد

    مهجور،بس به خاطردردانه ها خموش                                       دردانه هاوجودتورا درمدارکرد

    —————————————-593

    تابه کی درآستین غم گز ارم دست خویش                             تابه کی نابخردان گیرتد جانم رابه نیش

    تا به کی باجام خالی ،مست کام خودکنید                      تابه کی جانم شود بادست نخوت ریش ریش

    تابه کی ناسوده جان تن رافراگیردزما                              تابه کی بایدگزارد نقمت تن رابه پیش

    تابه کی کتمان کندآن نخوت جام غرور                            تابه کی این مزرع جان رازند با عقده خیش

    تابه کی ازدست هرساقی بگیردکاسه ای                        تابه کی آلوده سازدجان وهم ایمان وکیش

    تابه کی درحسرت یک جام شادی سرکنم                             تابه کی بایدزند برجام عمرم نیزتیش

    تابه کی مهجوربایدسوزی اندرناردرد                          هیچ دیدی سرکندیک آن ،به یک جا گرگ ومیش

    ————————————————–594

    امشب میان خون ودل الفت فتاده است                                   جان درکمین سایه نکبت فتاده است

    گسترده سفره ای همه رنگین ز دردو                                       دل درمحاق هاله محنت فتاده است

    محتاج باده ای شده ام خویش گم کنم                                    هم به دامن قلت فتاده استآسوده ام به اینکه عدم سایه گسترد                                                 این ساحت عدم سرمنت فتاده است

    معلول رابه میکده مامجال نیست                                    ساقی بگفت این ،که چه علت فتاده است

    جامی که بودشوکت دیروزکام ما                                         امروزبین به گوشه ذلت فتاده است

    آن خرقه ای که درگرو جام باده بود                                         بازاربین زرونق وقیمت فتاده است

    کوی مغان که پر،ز،مریدان مست بود                                       افتاده ازرواج وزشوکت فتاده است

    مهجوردردازاین نه فراترکه کاردهر                                             درکوره راه دام شریعت فتاده است

    ——————————————595

    سمندسرکش دل امشب ازدستم برون افتاد                           بیادآمدجمال یاردیرین درجنون افتاد

    به سیرعالمی بودم ،وراازعالم خاکی                             چو برعنقارسیدم تن زجان دررفت و،دون افتاد

    عجب آن روی مهسایی خیالش درخیال آمد                         همه هرآنچه بامن بود درپایش زبون افتاد

    گرفتم تاسرمویش ،رسیدم منزل مقصود                           هم ازلطف وکرام اوغم دل واژگون افتاد

    نه آب ودانه میبردم به دوشم ،نه ،خم ظاهر                  زظاهرهرچه بامن بود بس پست وشگون افتاد

    عجب معراج وصلی بودباجانان ودل امشب                    چوبامانیستی هرگزندانی وصل چون افتاد

    رسیدم جایگاهی که من وجانان به هم بودیم                      نصیب بهره دل زان سبب دراندرون افتاد

    ازآن دیدم ملائک رابه تعظیم من وجانان                             جهان شیرازه اش بدرید ودیدم ازمتون افتاد

    نه کس معنانهدمهجور ،تفسیرش به بطن توست             به تفسیری ،که جانم ازچه دروادی خون افتاد

    —————————————–596

    در،گشائیدکه داروغه به تعقیب من است                  من ناخورده ،می ،امشب ،زچه سهمم فتن است

    درآن خانه ببستیدوگشودید دری                                         که نصیبم نه بجز دردوجفا ومحن است

    دوش لای درمحرمکده بودم به خفا                                     انجمن بودوشنیدم همه ازماسخن است

    نفرت ازخانه بگیریدوجهان رانگرید                                   این تنفرچه ،جهان پرزعبیرختن است

    آنهمه جورکه یعقوب کشیدازغم هجر                                عافیت گوی بصربوی خوش پیرهن است

    ازچه دریوغ بگیرندکه این سلسله را                                 نه تنیدن بهم آرد ،ونه تاب رسن است

    موی یلدای کراهت بکنیدازسر دهر                                  موی خضرابه سر آرید که سبز چمن است

    خوش جهانی که دراوکینه وتزویرمباد                            که جهان لایق زیبایی وحسن حسن است

    ده بشارت به زمانی  که برآید،مهجور                              عنقریب است که گیتی همه یاس وسمن است

    —————————————-597

     

    شکست عمرگرانمایه زیربارحقارت                                    عجب که پهن بزرگیست این سریر صدارت

    گذرنمودم ازآن پیرسالخورده که میگفت                                  مراکه اینهمه درداست ورنج وگردنقارت

    هموبگفت که ره توشه های دردکمین است                              مبادهمچو من افتدبه کوی دردگذارت

    تمام کشمکش پنج روزعمرنیارزد                                به این حقارت وحسرت که جان نهی به اسارت

    کنارحوض ،می ،وکاسه ای ودلبرشوخی                             میسرآور وبرهان زیوغ ،جان نزارت

    نه کس تواندازاین ورطه هلاک کسی را                             برد به ساحل امنی مگرزخویش مهارت

    چنان نمای که گیتی به کام باشد ونیزت                            فتندچشم غزالان به حلقه حلقه دارت

    چواسب سرکش وحشیست این زمانه غدار                   به رامش آوری ،ار ،میکند به ترک سوارت

    ز،دام خوف زمان خوف چون کنی مهجور                   نیوش اینکه سروشت دهد به عیش بشارت

    ————————————-598

     

    آن هلال ابروکه آنچون پاخرامان میرود                                   جان مادردست وخون دل به دامان میرود

    کاروان رامیبردبیراهه گویی ساربان                                        کان هلال ابروی ماآنچون پریشان میرود

    ره شناسی ،کارهر،رهرونباشد ،راهرو                                    بی دلیل راه هرراهی به حرمان میرود

    دامهادرره نهاده روبهان روزگار                                                ناملایمها که برکام دلیران میرود

    محل ازهرسومرانید ای بلاخواهان دهر                               دورگردون،دوربس ،ازدست سامان میرود

    این همه باریکه واین کوره راه بی بلد                                   هیچ تردیدم نباشد سوی تاوان میرود

    ای بلاگردان ،بلاگردان ،توازجانان ما                                    آنچنان ،اوهمچنان ،پای شتابان میرود

    سایه گسترردرهش ای ابرباران زای شوق                        اشک شوق ازچشم آبستن به دامان میرود

    دیده برهم نهه  زمانی ،میرسدالهام غیب                          ای تومهجورا ،به این حالت ،که عصیان میرود

    ———————————-599

    به آبگین قدحی باده ده پریشانم                                    دمی به مسجدواعظ شدم پشیمانم

    ملال خاطرمارامقال نزداید                                            خوشاقدح به لب ازدست یاربنشانم

    دمی شود اگرازعمردروفاق وصال                                  نزارتن نهم وجان به کوی بکشانم

    به خاک تیره مباشد طریق باقی رفت                           هم ازهبوط به خاک است نابسامانم

    طمع مدار به هرکاسه ای که جام ،می،است                   که من نه هرقدح،می،زهرکه بستانم

    علوخاطرماراعزیزازآن دارند                                       که پیش شاه وگداهمردیف وپیمانم

    بریزباده دل درصراحی غم دهر                                   تعارفی کن وبگزارجان بیفشانم

    هزارباربه واعظ بگفتم این معنا                                   که مشکلی نشدازدرس وعظ آسانم

    ملال خاطرمهجور،چوت بدرکردند                              ازآنم است غزل گوی ومرغ دستانم

    ——————————————–600

    به سربکش،می،گلگون ناب درقدحی                               که تانیازدلت درشودنشدگنهی

    بساط گیرلب جویبارآب زلال                                        که عکس باربه آب اوفتد مثال مهی

    بگسترآیت گلگونه هابه پهن چمن                                نشدگنه لب وخالی گزی اگربه گهی      

    دروغ فلسفه واعظان به خویش گزار                             توعمرخوش گذران با نگارسرو سهی  

    به خلدکآنهمه نعمت زدست بنهادی                            بکوش بارگرانی ز دوش بازنهی  

    ندانم اینکه به هرگفته دل نهم یانه                             به سعی باش توازخاطرخراب رهی     

    به نقدحال نظرکن غنیمت است کنون                         به وعد نسیه مبادا که دل زکف بدهی

    صدای ناله وسوزوگدازمی آمد                                   زکوزه ای به شب دوش پای کارگهی

    که خاکم ازسروچشم ودل است مهجورا                       انیس کوزه گران شو به باره نگهی

    ——————————601

    هزاران دردمی زاید زهردم بازدم مارا                                  کشیده آه مادرغم سماوات وثریارا

    ز،می،هم چاره ای ناید،که هوش ازسررودآنک                      گشوده کام ،نابودی،کشدبرکام دنیارا   

    چنان ویلان وسرگردان به راه وکوره راه استم                      نه بشناسم دگ راه کنشت ویامصلارا      

    نه دیگرساربان،این کاروان گم گشت دروادی                      مخواه ازحضرت موسی کرامتهای سینارا    

    زمان راگرزمن پرسی نمی دانم شب وروزش                      چه سان یادآورم دیگرهم ازامروز،فردارا   

    زمخت است آنچه می بینم طراوت رفته ازهستی                نمی جویدتن آرایان حریرسبزدیبارا   

    کریه است آنچه درچشم روان ودیده می بینم                   کجادیگرتوان بینم رخ مه گون مهسارا

    کتابت کرده میخوانیم درمتن زمان دیگر                         حکایت های بهرام وسکندرها ودارارا

    چنان دراسفل دهریم مهجورانم دانیم                             گه اجدادبشرمی رفت اوج مرغ عنقارا

    ——————————–602

    قمارخانه به پهنای این جهان دارم                             جهان که پهنه شود گوچه سان نهان دارم

    یکی به آمدن وآن یکی برون رفتن                            زآمدو زشدن،شرح چون بیان دارم

    نه بردن است،فقط باختن دراین پهنا                         به باختن زچه روزندگی ضمان دارم

    به راه دیرگذشتم که راهبش میگفت                         هنوز پابه گلم سیرداستان دارم

    شدم به کوی کنشت اینکه دم بیاسایم                      ندارسیدکه من ترسهابه جان دارم                

    دمی به جانب اتشگه مغان رفتم                              بگفت برسرم ازترس سایه بان دارم

    زبهرخدمت عیسی شدم کلیسایش                           رهم ندادکسی ،که،نه پای جان دارم

    به لاجرم ره مسجد گزیدم آخرامر                            سرقماربدیدم که تن میان دارم

    گذارازاین همه مهجورراه دل بگزین                          من این گزیده ام وجان ودل جوان دارم

    ————————————-603

     

    چنانک میروی درره به آن سلانه سلانه                             کنی دریک قدم آباددل ویرانه  ویرانه               

    بکن کج راه خودمی نهه قدم درکوی مخموران                       بیادرمیکده ،می،ده خورم پیمانه پیمانه

    نیابی چون منت درکوی ودربازاردلجویی                               پذیرایت منم باجرعه ای جانانه جانانه

    بکن،باز،آن مجعدمو،بیفشان طره هادرسر                             که ترسم بشکندوقت نوازش شانه شانه

    خرامان شوبه صدرمجلس دلداده گان خود                            که گستردیم برتوجان بیادردانه دردانه   

    یمینت رایسارت رایساول داده ایم ،ازآن                               که بردل جای بگزینی بیاشاهانه شاهانه 

    به کویت پلک میسایم که گردراه برگیرم                              دهی یاکام مایاهم شویم افسانه افسانه

    به کاوینت دل وجان وسروچشم وبصردادم                           مکن باماچنین رفتار،چون بیگانه بیگانه    

    بیامستانه رو مهجورازکوی دلاویزش                                   که دل دادی توتودیگردررهش دیوانه دیوانه

    —————————————-604

    ای که دل بردی زما،گو،دلربایی تابه چند                             دلبران چون دل برندی جای آن دل میدهند

    مابه نخچیرآمدیم ازبهرصیددلبری                                       دلبرامامی نمی افتد به قلاب کمند

    بس کمین راه بنشستیم تاآید به به دست                             ازرقیبان طعنه هادیدیم وصدهاریشخند  

    ترسم این است اینکه گرتاری زگیسوبفکند                           بیشماران چون منی افتد به قلاب کمند 

    می رمی ای تیزپا،همچون غزال کوه ودشت                        ازدل مارم مکن چون ماهواخواهان کمند   

    نازکن بخرام بازآی ،کرشمه بسیارکن                                  هربهاگویی خرامت رابگو ،چون می خرند

    کن لگدخاک رهت راجان ودل کردم عجین                         دل گشا بگذرزراه اما که راه دل مبند   

    دررهت دلداده گان دیدم که باسوزوگداز                              باهزاران آرزوبرهاله کویت روند

    شاهدان گفتند ناصح پندهامی داد،لیک،                               هرچه ناصح گفت ،مهجورانیامداوبه پند

    —————————————605

    ماسربرآستان حضرت جانان نهاده ایم                          جان ودل ووجودوروان جمله داده ایم

    اقلیم دل به پهن جهان است وبس فراخ                        درقالب تنی به ضمان اوفتاده ایم

    بگشای درب کوی حرمخانه سرور                                خودرازقیدوبندزمان وارهاده ایم

    آهسته ران رابه تند زمانه را                                      ماراهیان کوی زمان چون پیاده ایم     

    درره ندارسید به گوش ازسروش جان                          دیدم به غفلت آفت ایمان فزاده ایم

    جامی رسیدوغفلت ماکردواژگون                                ازچون روان ودل به فروغش نداده ایم

    چون سروباش درچمن آیت وجود                               ازاینکه مازجودوجودیش ،زاده ایم

    خوددرمقام وخدمت تکوین خلقتیم                             آریدراین وجودنه کم نه زیاده ایم 

    مهجوردرسریرزمان چون جلوس نیست                         آهسته گوی،ازاینهمه محتاج باده ایم

    —————————————-606

    دامن پرازکل آوردآن گلعزارما                                هم میبردزدل همه صبروقرارما

    درجست وخیزشدبه چمن دلبران شوخ                    ازکوی خودبرون نشودلحظه یارما     

    ماجان ودل که فرش قدومش نهاده ایم                    اوراه کوی بسته نیفتد گذارما  

    باآن رسن که می طند ازتارگیسوان                         باحلقه ای به گردن جان گشته دارما  

    صیاداو،و،صیددرافتاده گان به کوی                          بنشسته درکمین ونموده مهارما

    هم این چنین که چرخ زمان میرودبه پیش                دیگرامیدنیست شوددرمدارما        

    داغی نهان زآتش دل شعله میکشد                          مرحم نمی نهدبه دل داغدارما                       

    برطوبی جنان که چنان فخرهاکند                           تکلیف مانگر،بر،سیمین عذارما

    مهجورازآن غزال که رم کرده ره مگیر                         هرگزنسدغزال خرامان شکارما

    ———————————–607

    تکا نددامنی،گیتی ،اگر،هستی به کام افتد                       شه ومیر وگدادرحلقه تنگ نیام افتد

    چنان چابک دوانداسب ،چوگان رازندبرگوی                   به وقت سرکشش گرسرکشد،اسب ازلگام افتد

    اگرحبانه پرگرددنبینی قطره درقطره                              شودلبریزوبی نظمی سرمیخوار وجام افتد

    به آرامی کمین آردپی صیدفراوانش                             به یک آن،صدهزاران صیددرهستی به دام افتد

    چه تن هامیرودبرخاک وسرهامی شودبیجان                  چه شاهان وگدایان که زعزوجاه ونام افتد     

    سرهرتارمویش حلقه ای برگردن یاری                          کرشمی گرکندخلقی به یک حلقه تمام افتد

    ندارداوزمانی ومکان ووعده ای ثابت                             چوخم گیردبه ابروخدشه برهرصبح وشام افتد  

    خداراازخطربرهان همه ابنای گیتی را                      هم،این کام عدم،باگوش وچشم بسته رام افتد   

    به آرامش کنی مهجورصرف این عمرباقی را                 گذارت بردرمیخانه گیتی مدام افتد

    —————————————608

    نبودی اینهمه سرگشتگی ماراسزاواری                            که این چون میکندمتن زمان بامادل آزاری

    سریری این چنین هرگزنمی بایست هستی را              که باهرلحظه اش افزون کندبردوش ماباری     

    به ابنای بشردیگرعلائقهافروهشته                                  نمی بینم کسی راباکسی انسی ودلداری

    دگرهموارهامخروب شدشیب آمدوپستی                        به پای محفل آینده گان نقل است همواری 

    همه بی قیدوبی عنوان وپندارند                                  نه عضوی میکندعضودگررازین میان یاری

    سلامت رخت بربست وملالت درطنین آمد                    به این خاک ملالت حاش ا…پای بگذاری

    چنان بستندقلاب کمندازنقطه فانی                             گلوهامیفشارد،نیست زجرودرد،پنداری  

    جهان راآتشی بایدکه سوزاندتروخشکش                      جزاین سه نیست شایسته ،دگرگفتاروپنداری

    به چشم جان برومهجوراین رشته رهامیکن                      که شایدبطن آن رشته شودخوش خال وخط ماری

    ————————————609

    داغهادارددل نوع بشرازاین زمان                              الامان ازاین زمانه الامان والامان

    جامهاپرمیکندازشوکران تلخ درد                             میخوراندبی گلو،برجان وآرام وروان       

    سایه شوم شبح می گستردبرجان دهر                     نکره هامیخیزد ازکامش چنان باددمان    

    زهدباسجاده زاهدنموده سیطره                              واعظ ازمنبرسریری ساخته دربی مکان

    محتسب باتیغ بران ریادرپشت وعظ                         چنگ هاانداخته برجان چنان شیرژیان

    آنکه میخواهدرهاندجان ازاین جرسوم دهر                 طی العرضی بایدش،یاری نه ازپای دوان     

    خانه برباداست وهستی راعدم کرده احاط                  بریکی دم بازدم بگرفته ازماجان ضمان     

    دل فروهشتنددلداران به کنج غم شدند                    دیگرازدلدارودل درمتن خوانی داستان

    میشودآیاکه بازآیدفراغ وجد وناز                            زین میان مهجورگیرد طره زلف چمان

    ————————————-610

    شقاوت تابه کی ای دهرکج رفتارباجا نم                       چنان دردی به جان دادی که عاجزشدطبیبانم

    به کام زندگی هرگزندادی جام آرامش                            چه بامامیکنی این چون جفاکاری نمی دانم  

    رهی همواربوداین راه را،میگفت رهداران                         من این ارابه عمرم به ناهموارمی رانم 

    نه تقصیرمن است این پست وناهمواردراین ره                 که ره داران گرفتند ازمن آن آرام وسامانم  

    نمی بینم به لبهاخنده ایازشوق درهستی                       همه درکوله بارم زجرواندوه فراوانم

    نه آرامی شودبرجان ونه درجان روان آید                        تنی دادند برمن کاین چنین زاروپریشانم

    زآوای سماوی دیگرم برگوش راهی نیست                       حرارآتش حرمان کشیده سوی عصیانم

    مراازآن عدم دراین حیات آوردغفلتها                             وجودی هم من آوردم چه بسیاران پشیمانم

    اگرمهجوریکدم چشمه هستی تورادادند                           بگو،خودابتدا،یک لحظه درهستی نمی مانم

    ————————————–611

    اگراذن آیداززاهد گشایم درب میخانه                         مدیدی شدکه هستم با،می،ومیخانه بیگانه      

    لبی ترمیکنم باجام صدمن باده ساقی                        نمی داردمراسیراب یک یاهم دوپیمانه   

    سحرزاهدکه سوی مسجد ومحراب می آید                 منم برسوی میخانه نوردم ره،چه جانانه     

    به بادصبح صادق پرگشایم درچنان مستی                 روم تاکوچه بلقیس،جعدموکنم شانه     

    من این آبادجان درخانه خمارمی بینم                      که قصرپادشاهان دربرش خشتی وویرانه  

    سریری لامکان دارد،نه درانظارغیرآید                        یساولها نگربردوراوبارسم شاهانه                    

    به هرجامیکده ،بیتوته من هم دراوباشد               که عیسی هم نه بنمودی به خود سقفی وکاشانه

    سلیمانی نمی خواهم بجزجام ،می،ازباقی                   گزاراین خاکیان گویند،هستم مست دیوانه 

    فروکش این زبان مهجورتکیرت نهدزاهد                     که شدمیخانه ومستی،خم ومیخواره افسانه

    —————————————-612

    ای که چابک زسراپرده مامیگذری                           مانه گان سرکوییم به ماکن نظری

    سایه قامت طوبای تومامنگه ماست                          ازچه مارابه دم باددغامی سپری

    خرمن موی سیه گستره کردی که چنان                   زان سبب می نتوان دیدنشان ازسحری

    پای درخارمغیلان ودل اندرتف وسوز                        آمدم تادرکویت نگشودی تودری

    گوکه احرام ببندیم وتمتع گیریم                            قبله دل،زچه ،دائم به گذاروسفری   

    نازهامیکنی ای لعبت تنازوتو،ما،                             پی آشوب نگاهت همه دردربدری

    پای کوبان مروازیادحریم من زار                             که براین خوی بدان رخت به جائی نبری       

    خذف خاطرماراتوبه اکسیربشوی                              که هم ازلطف تویابیم مقام گهری

    همجومهجورصبوری کن وهم صابرباش                       جامه صبرمبادابه گریبان بدری

    —————————————613

     

    تاوصل کوی یاردوگامی نمانده است                          تعجیل کن به عمردوامی نمانده است

    این سازها که میزند این دهرکج مدار                        راه دگرگزین ،تو،که کامی نمانده است

    بس خرقه هاکه درگروجام باده بود                            دل خوش مکن به میکده جامی نمانده است

    ساقی هم ازاصالت میخانه دم نزد                              حرمت دگربه کهنه عظامی نمانده است

    دراعه پوش زهد وریاپای دررکاب                              دروعظ شدغراب وکلامی نمانده است

    این تیرگی به چیرگی ازماروان گرفت                     صبحم چرارسد ،که ،چوشامی نمانده است

    رامش مبادبردل وبرجان این بشر                              سامان جان گذشت ،که رامی نمانده است

    هموارهای ره همه شیب وفرازشد                             گسترده سایه نکبت و،دامی نمانده است

    مهجور،خودسلامت خودخواستن چه سود               مخلوق را،چو،عزوسلامی نمانده است

    ————————————–614

     

    بردر میکده ساقی به صراحت بنوشت                                  که زخاک سر شاهان وگداجام سرشت

    جام وخم کاین همه بارنگ وجلا می بینی                          گل خاکیست زسرهای چه زیباوچه زشت

    به مصلای دل ،آی ،اینهمه ظاهرهیچند                                   مسجدودیروکلیساومغان ،یاکه کنشت

    سربهرام کی وخسرو وداراب کجاست                                 آب چشمی زده وکوزه گری ساخته خشت

    گیسوانی که پریزادکمندش میکرد                                         روزگارآمدوبرگردن او حلقه بهشت

    کاخهابود وزمان زلزله ای دادو بریخت                                  برزگرشخم به خاکش زدوهم دانه بکشت

    دست آبادزمان روشدودیدیم چه شد                                    تاردلها بگرفت ورسن مرگ برشت

    پای ،مهجور،فراترمنه از بوده خویش                                   واعظان می نبرندت به سراگاه بهشت

    ————————————–615

     

    سرگشته کویی شده ام راه نشانید                             باحلقه زلفش به سرکوی کشانید

    آنجابدهیدم ،می ،مطلوب گوارا                                یاباده جان ازلب لعلش بچشانید

    مست رخ آن حضرت جانانم ودیگر                        رسواشده ام این چه بدانیدوندانید

    آزادنشدآنکه به سودای من آمد                              خودخسته ودرمانده  آن زلف چمانید

    شالوده پندارببندیددراین کوی                              دل بایدو ،عقل آیداگردل نگرانید

    درلوح ازل دلبرودلدارکه هشتند                            گررهروآنید،بدانیدهمانید

    ازآینه دهرببایدکه گذشتن                                   ازقیدواسارت دل وجان رابرهانید

    سودازده جام جهانی شده ام من                      چون است شمادلشده کام جهانید

    مهجوربیاب آن ،می ،جاوید،به سرکش           برخلق جهان گوهمه تن دیده ترانید

    —————————————616

     

    مرابگزاروبگذر،من که سودایی به سردارم                                   زدلجویان عالم من دلارامی دگردارم

    بسی بیزارم ازدراعه ودستارواین زنار                                 عطای این سه برتزویزوزهدومکربسپارم

    به چشم جان نظرها میکنم عین نظربازی                          صریح این نکته میگویم اسیرچشم بیمارم

    نه درکوی مغان جستم نه درمیخانه ومسجد                               کجاروی آورم گوئید ،رخ داردپدیدارم

    روان ازجان فرازآمددل ازجان وروان خارج                               نمی آیددراین ورطه دلآرامم به تیمارم

    دلی دارم به سوداوهوای کوی مجهولی                   چنان سرگشته ازخویشم که ،گوبرخویش سربارم

    شدم جویای علت ازکمال مطلقم فرمود                               ببایدازسراندازم دگراین کهنه دستارم

    انیس کوی دل گشتم چوجان ازتن برون آمد                    که من باحضرت جانان به محشوری سزاوارم

    بیااین جامه دوراندازوهشیاری زسرمهجور              به مستی روکن ازاین پس ،تورابراوج بگمارم

    —————————————-617

     

    زان هبوط است که دردایره سرگردانم                                     کشتی موج دراین بحر بلا میرانم

    ای که سکان من وعمرمن ازداده توست                                   اینقدردرشرف دردوبلامکشانم

    گو ،فتدموج ،تالتم شودآرام ومتین                                        تا زگرداب برون آیم وجان برهانم

    این کراهت که درآن خلدبراین آدم شد                                    هم ،ازآن روزچنین بی سروبی سامانم

    آن صراحت که درآن کن فیکونت داری                                   برهان دیگرازاین دام وازاین عصیانم

    چند دردایره کوبم سرسرگردانی                                   ازچه دردایره کردی ،همه ،سر،،گردانم

    غفلتی بودوگذرکرد،مدیدیست چرا                                          من گناه دگری رابه جفابکشانم

    دوش بااین همه بار،ازگنه وغیض هبوط                                 خسته شد،مرحمتی،باردمی بنشانم

    جرم هابیل به قابیل اگرکشتن بود                                          من مهجور،چراحکم قضا میخوانم

    ———————————-618

     

    صبا گربگذری ازکوی جانان ،گوبه جانانم                        اگرلطفی کندبرسوی ما،فرشش کنم جانم

    بگوسرگشته ای گشتم ،شدم مجنون لیلایی                    بریدآرامشم دیگر،فراق ودردوهجرانم

    چویوسف بوی پیراهن فرستد،،خوداگرناید                    مگرروشن شودازرایحش تاریک چشمانم

    اگراذنی دهدآیم بروبم خاک کویش را                           به پلک چشم ،هم دل برقدومش نیزبنشانم

    هم آن روزی که آن مهروکشیدآن مقنعه ازروی               مرافرصت نشددیدن ازآن زاروپشیمانم

    سری دارم به سودایش ،دلی دارم به دیدارش               شدم ویلان وسرگردان ،بریدآرام وسامانم

    سیه چشمان شهلاگون چنانم کرده دل مفتون               گرفت آن هاله رویش زمن ،هم دین وایمانم

    بگسترده  است گوباردگرآن خرمن مویش                      شده حایل به چشمم روزراازشب نمی دانم

    بدان مهجوراقبال همایی روکندروزی                            که ازآن سنگ دل داد دل سرگشته بستانم

    ————————————-619

     

    شروش آن شب پیامم داد ،دل گسترکه یارآید                         مدیدی معتکف گشتی واکنونت ببارآید

    خیالم اینکه جان ودل نشستم ازبطالتها                                 سیاهی هابه جان دارم ،وصال یارعارآید

    نهیب آمدتوراچون است این اندیشه باطل                            بکوش اندیشه زایل کن که برجانت نقارآید

    فروشدجانم ازآن پس به حوض ناب مطلوبش                      فروغ ازغیب میدیدم به چشمم آشکارآید

    مقامی آنچنان والا ،جلوسی درمیان نایل                               همه دلداده دلبر،که آنجاتن چه کارآید

    مراهم جایگاهی بود،حرمت آنچنان وافی                              سرم ازتن برفت وجان بدیدم برمدارآید

    ملائک نیزبامن بود ،عزی درخورم شامل                       حجاب ازچهره دل رفت و،هم دیدم نگارآید

    تن ازخود دورکن جان شو ،به آتش رو گلستان است            برو درگلستان دل ده ،که،دلبرسازگارآید

    بده مهجورراقدروتوان اینهمه نعمت                         که خواهشهای نفسش دروجودجان  مهارآید

    ————————————620

     

    به آه دل بشکافم تمام طاق جهان را                                چراگرفته ای ازجان من توان وروان را

    نهاده ای زچه رودامهابه رهگذرمن                                   که صیدقهرنموده زمن فراغت جان را

    نبود لازمه رسوای خاص وعام نمایی                              گرفته ای به جفاهاز،من تونام ونشان را

    گذشت عمرگرانمایه پای نخوت وقهرت                          زدی به خانه دل ضر  به های باد دمان را

    خدای را،اگرازمکروریو چاره ندیدی                               به وجد وشوق بچرخان به کام خویش زبان را

    چه دیدی ازره نام آوران شاد دل افروز                          که آتش شرر افروختی زدی شریان را

    زدی به اسب عنادت به فقرخودمهمیز                            برون زدی زخفا رازهای خفی نهان را

    به پیش شاه وگداعجزمی نبایدکرد                                که عجزمیکشد ازتخت وازسریرشهان را

    به خلق گوی که مهجور،شکر محض خدای است            به شکرپاک کن اشک یتیم ودیده تران را

    ————————————–621

     

    آن سیه چشم اینهمه دل راکه اغوامیکند                               غمزه هامیریزد ازچشمش چه سودامی کند

    قدفرازان رازقدخویش ،می بیندفرو                                       نازهاباآن خرام خودبه طوبامیکند

    برسرکویش بساطی کرده پهن ازوجدوناز                               ازسماوی وهم ازخاکی ،چه برپامیکند

    رو گشاد وچشمهادیدندآن ماه جبین                                         روی مه بالاترازمه درثریامیکند

    گلعزاری درگلستان ،ماهرویی درکمین                                     دیده هامبهوت برآن روی مهسامیکند

    بررکابش دل گزاران فرش ره کردنددل                                   بس جفاهایی که بردلها دلآرامیکند

    راهیان غیروظاهربین به کویش میهمان                               میندانم ،چون جفابااین دل مامیکند

    زیرچترعنبرافشانش ،خوشاجایم دهد                                    عجزهاکردم ولی امروزوفردامیکند

    درگشائیدوبرآئیدازنهان ،هم بشنوید                                      شکوه مهجورا،زرازخفته حاشامیکند

    ————————————-622

     

     

    دگربه جام وقدح بی نیازخواهم شد                                به آسمان دلم شاهبازخواهم شد

    بگسترید به راهم نشانه های وجود                                  ز ،تن گسسته وباجان فرازخواهم شد

    نه دیگراینکه گره هابه سبزه هابزنم                                 ز تن هرآنچه گره بوده بازخواهم شد

    حراج کی کنم این وجدرابه ارزانی                                 به قیمت دل وجانم به نازخواهم شد

    زقبله گاه جهان روی اگربگردانم                                     به سوی دلشده گان درنمازخواهم شد

    طبیب می ننمودست چاره درددلی                                به لطف چاره خودم چاره سازخواهم شد

    نوازشم ننموداین زمانه غدار                                         ز،پل ،گذرکه کنم ،دلنوازخواهم شد

    به پای وصل نشستم ،نیامد اذن ورو                             عسس چوخواب رود ،بی جوازخواهم شد

    کمینه رو شده درکوچه زمان مهجور                            به هرکجا،سر ،افشای رازخواهم شد

    —————————————-623

     

    به کام مادگرباراین ،می ،ومیخانه خواهدشد                                   سرزولیده جانان به نرمی شانه خواهدشد

    نه چونان ماند وچونین دوام آرد که این دوار                                 رکابی میدهد ،روزی،ولی ،افسانه خواهدشد

    کنون کاین نازواین نخوت به کوی زاهدان بینی                              به سراندیشه چون واهی ،همه دیوانه خواهدشد

    مینداز از،کفت ،خم ،باش تاواعظ به تنگ آید                                 به کام خویش ،پر،می ،ازخمت پیمانه خواهدشد

    نداردحسرتی ،بنگر،هزاران کاخ ویران است                                   چو باشدکاخ استبرق بدان ویرانه خواهدشد

    اگرصیادگسترده است دام صیدویرانگر                                           هم ازاین دامهامرغ سحرفرزانه خواهدشد

    کنون زاغ وزغن منقاربرخاک وطن کوبند                                        نگرچون شاهبازاید ،چه سان بی دانه خواهدشد

    سوادزندگی راوعظ واعظ برده ازیادم                                         چوبریادآورم ،واعظ ،به وعظ ازچانه خواهدشد

    چوره پویان زراه آیندو گیرندانجمن ،مهجور                                شررسازان بی مقداربین ،بیگانه خواهدشد

    ———————————————–624

     

     

    به رهگذارزمان ،راه دل گزین وبدان                                    که دل تورابردت سوی راهیان زمان

    به فقروفاقه جان ره روی نبایدکرد                                       که دست قهرعزازیل میکشد به گمان

    به سوزوسازگرفتاریان ره درراه                                          نظرمکن که کنندت اسیر باد دمان

    زهردری که نوشته است ،رفتن آزاداست                           مرو،به یک دل ویک راه گام جان بکشان

    به هرکه روی حمیرا وچشم وخال سیاه                            مبنددل ،که بگیرند جان ودیده ضمان

    لگام اسب عنادچموش گیربه دست                                   به کوره راه جهالت ،وفاق جان مکشان

    به خنده خو کن وهم باخوشی بزی همه عمر                   چرائی اینهمه پژمرده حال ودل نگران

    بیا ومانده عمرت به شادمانی ،زی ،                                نیارزداین دم باقی به غم کنی گذران

    به راه ، پیرحقیقت نصیحتم بنمود                               که ،طی کن عمر،تومهجور پیش زلف چمان

    ——————————————-625

     

    نمی بینم دگرآرامشی در روزگارآید                                   زمستانی رود دل آب گرددتابهارآید

    تبسم شدحماسی درکتاب تذکره سازان                            نمانده رنگ وبویی درطبیعت ،دل خمارآید

    زمانی رفت ورومیکرد پلک چشم محرابش                      کنون آن ساحتش بنگربه چشمانش نقارآید

    چمان زلف مهرویی زمانی دام دلهابود                               دلی بس آرزومیکرد ،دردامش مهارآید

    گذشت آن روزگاری که لب وجام و،می ،ودل بود               همه دردوغم وزجروشقاوت درمدارآید

    مپاش آن دانه وبذراصالت درزمین جان                            که گرروید چنان حنظل  ،چه تلخیها ببارآید

    ندیدم پرکندساقی به جامی باده شادی                               دل وجان ولب وچشمی به حرمان بیشمارآید

    کنارچشمه حیوان ،مجوی آن زندگی دیگر                           کجادیگرچنان عشرت ،دراین چرخ دوارآید

    زنظم انداختنداین زاهدان چرخ حقیقت را                        بگو مهجورسخت است این حقیقت برقرارآید

    —————————————————–626

     

    من ازدراعه پوشانی که درزهدند بیزارم                                 که وعظ واعظان راهم پشیزی بیش ننگارم

    مراحوض ،میی ،بایدکه درآن غوطه ورباشم                           پیا پی جام ،می،گیرم زحدبیرون که نشمارم

    بس است این لاف  گوئی هازمانی هم حقیقت گو                   که مکروریو وکیدت میدهد دردهرآزارم

    نگشتی که چومن راهی به وادی دل افروزان                           که من راهی شدم ،هرلحظه دررونق شود کارم

    اگرهم پای درخاکم ،به اعلای سماواتم                                        بلی ،من جایگاهی خوش به اعلای جهان دارم

    نیالودم وجودم رابه ذخرف های گفتارت                                   ازآن درعرصه خلقت  به هرپاکی سزاوارم

    نه ام چون لولیان تن ،که لنگربرسراندازند                                    منم دل دارم ودلبر،نه اندیشه به سردارم

    تودرپاپیچ خاروخس ،به تن آزارهادادی                                      من آسوده ازاین جسم ازآن تذویرودستارم

    زمانی می سرودم این که مست جان ودل بودم                           سروشم گفت مهجورا شدی محرم به  اسرارم

    —————————————–627

     

    دل قوی دار زتاریک مکن پروایی                                  به سرآیدغم، ازاین مخمصه بیرون آیی

    خواهدآمدبه سراین جرگه سالوس وریا                      که به امروز جهان هست بلی ،فردایی

    چرخ گردون زمان پیروقدر بنیاد است                         نپذیرد سرگردونه خودخودرایی

    پهنه آبی این بام جهان خواخدشد                                امن وآرام که بال وپر جان بگشایی

    من به همپای خلایق سروجان میخواهم                      ازچه اندیشه خودرابه محک می سایی

    سازگاراینکه خلایق همه یک سو باشند                           برسرموج خودازقهرمکن سودایی

    عصرآئینه کردارووفاق است ،چرا                                  به روایات قرون ،حکم قضابنمایی

    نوبت خدمت تقلید ومقلد ،حاشاست                             بگذشت آنچه تورابودبه سریغمایی

    شیخ صنعان که زکف داد دل ودین ووجود                     گو به مهجورمگرنیست چنان ترسایی

    ——————————————628

     

    بی خود ازخویشم وامشب به مآل سحری                                      آسمان است ومن ویاروهمه خیره سری

    خوش به آنم زتنم جان بدرآید ،باشد،                                                 بخت خوابیده مانیزنماید ثمری

    لشگرشوم بطالت به سرم سایه فکند                                                 نیست بالا ی سرم جزغم وآفت اثری

    یارمامغبچه ای بودکه سودامیکر د                                                    بادل مابه دکان شررش بدنظری

    دوش باری زده بودم به سرکوچه ،به دوش،                                      رهگذرگفت به دوشت چه متاعی ببری

    گفتمش بارغم ودرد ونفاق است عزیز                                              گفت گویا به دلت چنگ زده بدگهری

    حال ماراچوبپرسی تو به محرمکده ای                                           چون شنیدی به دلت جامه طاقت ندری

    بریکی قسمت دنیا سیه دیو ودد است                                              به یکی قسمت مینوشود وحوروپری

    دست مهجوربگیرید وبریدازاین کوی                                               شب وروزش شده درروی زمین نوحه گری

    ——————————————–629

     

    هم ازبی مهری جانان دل وجانم به تنگ آمد                                      هم ازآن باده سردش که برکامم شرنگ آمد

    به بخت مانگرمیخواستیم ازیاردل جویی                                         به کویش ناله هاکردیم ،دلجوئیش ننگ آمد

    به مژگانش نظرکردیم وهم برآن خم ابرو                                           که ابرویش کمانی گشت ومژگانش خدنگ آمد

    هزاران حاجت آوردیم درکویش برساقی                                            نیامد ،قصدجان چون کردتیرش بیدرنگ آمد

    نگهداردلی بودیم وجایش خانه دل بود                                                قضارا آسمان بارید ،ماراهدیه سنگ آمد

    خدارااین هواخواهی نه جزمن کس توان دارد                                    رقیب ماشررهاکرد ،اوبامابه جنگ آمد

    زخاروخس گذرکردیم وصدها خاردرپاشد                                          به کویش آشناگشتیم ،این آسان نه چنگ آمد

    گذرکرد آن سحرازکوی ،دیدم صورت مهجور                                      نزاروزاربود ،آن روزبررخ آب ورنگ آمد

    ———————————————-630

     

    نه دل به کام رسیدو نه کام دردل ماند                                    گذشت عمرونشدحل هزارمشکل ماند

    ارادت ازکه بجویی دراین زمانه پست                                  نه عارفش بستود و،نه ،عقل عاقل ماند

    سوارناقه غم کردو ساربانش راند                                        به صعب راه رسیدیم ،پای درگل ماند

    به کام هرکه تعارف نمود جام وصال                                   نخورده جام وصالش ،به پای منزل ماند

    به خاک دشت صداقت زدند شخم نفاق                             ز بذرشوم شقاوت هزارحاصل ماند

    به کوره راه وبیابان وسنگلاخ وکویر                                   زاشتران مقاوم ،نماد ،محمل ماند

    نه آسمان که زابرش نمی ،به خاک افکند                            نه بذرودانه نعمت به خاک شامل ماند

    بلندشدسردیوارآنکه حاشا بود                                             مراهمیشه بلندی به پست مایل ماند

    به داغ دردزمان پشت کج مکن مهجور                             به راه رفته میاندیش ،بین مقابل ماند

    —————————————–631

     

    به داغ درد زمان نیست نوش دارویی                                 علاج دردنهان ازطبیب ،چون جویی

    نهاده دام شقاوت ،پلیدی و.پستی                                       احاطه کرده بشررا بدی زهرسویی

    یکی بنام تمدن به بیخ تیشه زند                                    یکی به چوبه چوگان زند چنان گویی

    یکی به تیزی دندان درد ،به پیش دوچشم                    دل وسروتن وچشم  غزال آهویی

    نفیرزجرگلو ،پاره کرد گوش زمان                               ترحم ازکه دراین گیرودارمیجویی

    به رشته ای که گرفتی به دست ،غره مشو                به چشم جان نگری گرگرفته ای مویی

    به سست عهدی بنیاددهر ،خوباید                             بسی عبث که بداری امید دلجویی

    به قتلگاه بشر گوخوش آمدی طفلم                          خوشاکه نوردهد ،بر ره تو سوسویی

    کمرخمید وشکست ازجفا دل مهجور                      شکایت ازکه به پیش که بازمیگویی

    —————————————632

     

    هوای دیدن مارابه سرداردنمیدانم                                  شب هجران ماآیاسحرداردنمی دانم

    نهاده داغها بردل فراقش ،باغم هجران                        ویادرجان وسرفکری دگرداردنمی دانم

    پریشان موی یلدایش گرفته روزرا ،شب شد               که این یلدازپیش چشم بردارد نمی دانم

    هوای کوی اودارم ،شدم راهی به امیدی                     مرالطفی کند درکوی بگزارد نمی دانم

    رقیبانم به ره ازبخل وحرمان خارها چینند                قراول درمسیرراه بگماردنمی دانم

    هوای بوی مشگینش ،چوبوی یوسفی دارم                نمی ،،برباد ،ازآن بوی ،بسپارد نمی دانم

    چوبرکویش رسم ،بینم رقیبانم صف اندرصف           مرا دلداده ای دلدار بشمارد نمی دانم

    ز یمن چشم بیمارش علاج خویش می جویم             علاج دردمارالطف فرماید نمی دانم

    بگیرازدست او این جام را،مهجور،برسرکش               به غم ،جام ،می ،ازدستش ثمرداردنمی دانم

    —————————————-633

     

    مراهم قسمت یک بوسه ازآن خال خواهدشد                              و،یازیرلگدهااین تنم پامال خواهدشد

    مدیدی آرزوکردم رسدبوی دلآویزش                                           زماهم گوئیا جویاگراحوال خواهدشد

    قدم درراه بنهادیم وهم تاسرحدکویش                                   جوانی هاهدردادیم ،قدچون دال خواهدشد

    طریق ره روی باید بیاموزی زرهداران                                 چوبی ره رو روی پاگیر درگودال خواهدشد

    پریرویان مه پیکر فراوان آمدورفتند                                توراهم ای صنم ،آن موی مشگین زال خواهدشد

    کنون دراوج خوش نامی برو،تااوج طوبا رس                  چومرغ ازاوج بالاتر رود بی بال خواهدشد

    مپنداراین سکوت محض می خواندبه آرامش              که پشت هرسکوتی محض،قیل وقال خواهدشد

    مخواه این تیرگی جان راکشد دراوج بدنامی               به جلد تیرگی جان بی سروبی حال خواهدشد

    بکش مهجورشمشیرازنیام خامش گیتی                      بپرس ازحاکمان تاچند این قتال خواهدشد

    ————————————-634

     

    به پیمان ازل ،گوئی نبودی ،می ،به پیمانه                                      شهان راکاخ دادندو،مراهم کنج ویرانه

    یمینم را،یسارم را،یساولهای غم بگرفت                                        دل وجانم بجزباکلمه ،غم،گشت  بیگانه

    چنان ژولیده حال استم که خودازخویش نشناسم                   بپندارند ازاین حالم مرامجنون ودیوانه

    هم آن روزی که بنهادم قدم برگرده خاکی                                 ندیده موی جعدینم به نرمی ،شانه شانه

    بپرسیدم زپیری درمسیرعمر،رازی را                                        بگفتارازشاهان وگدایان گشت افسانه

    به پستی تن نیازم من ،،اگرپیمانه ام خالیست                       چنان شهبازمیسازم ،به اوج زیستن ،لانه

    مقاوم دردم بادم ،نه چون بیدی زجالرزم                                نبینی عین ناداری مرا،بی آب وبی دانه

    به گیتی گوئیا رسم است در روزو شب ایام                          گهی دیوانه خوانندت ،گهی گویند فرزانه

    بساط غم بکن مهجور،آن پیمان دگرگون ساز                     صراحی گیردردست وبیابامابه میخانه

    ——————————————-635

    آرام نوش اگرشنود قاضی القضات                               حدت زند به پیش همه بی ملاحظات

    درآستین قدح نهه وتسبیح کن به دست                     خرد وکبیرکرنشت آرد زهرجهات

    با ،می،به خانه غسل کن ،آیی اگربرون                       باواعظان قدم نهه وآموزازاوصفات

    دیروکنشت وکوی خرابات جای خود                         درمسجداست که بدهد واعظت برات

    اینجازمین خاکی وتو خاک این زمین                      دانی که درفراز زمین هست بس کرات

    این واعظت کرات نماید تورا بهشت                        ازدوزخ زمین به تنت میدهد نجات

    می ،دربهشت خوش که زانهارمیرود                      چون نهرباغ کوشن وچون، چشمه و قنات

    حوران زهرجهت همه دارد قدح به دست              شیرین دهان خنده لب شهدچون نبات

    مهجوربس ،هزارتعاریف ذره نیست                     گرنخلها قلم شود وآبها دوات

    —————————————–636

     

    گفته بودند،در،میکده رابگشایند                                قدحی ،می ،بدهند وغم دل بزدایند

    می نشدحاصل ازاین گفنه ،درمیکده باز                  چشمهامنتظرند وهمه میفرسایند

    جامهاخالی ودلهاهمه محتاج سرور                      وعده کی میرسد،این وعده نمی فرمایند

    ازلبی خنده ،بسی،حسرت دیدن داریم                 دیگران آنچه که نازاست به لب می سایند

    عارفان راهمه سرگشته زسامان بینم                  زاهدان غرق به آرامگردنیایند

    تاکی این مخمصه گوی به چوگان باشد              ناصحان ازچه دراین دایره کم پیدایند

    کو،نگاهی که به یک غمزه جهانی بگرفت           یامریدان که پی گام مرادی آیند

    روشنی هاهمه درچشم زمان کورشدند             سروهاقامت آزاده نمی افرایند

    دل قوی دارتو ،مهجور،که بینی روزی               باز ،مستان،به قدح باده جان پیمایند

    —————————————–637

    چراباردگردل درعتاب افتادو کافرشد                                     به دورافتادجام ،اما،چوبرماگشت آخرشد

    به جام جان به جوش آمد،زتف مل کرد ،می ،باری                غروبی دست بریازید ومل خوابید ودیگرشد

    زتن برکنده بودیم آن قبا،جان بودباجانان                              به غفلت لحظه خوابیدیم ،کام زهر ازسرشد

    به کام کامکاران بودهرکامی که میفرمود                             چه آمدبرسراین کامکاران ،کام بی برشد

    به پای خرقه صدپاره ،صدهاجان ودل میرفت                    خذف راهم نیارزدخرقه، تشخیص زمان زرشد

    به هرجارونمودی قبله دل بودودلداری                                  نمی بینم دگرنازک دلی دلدارو دلبرشد

    به صدتنازی وصدعشوه جام وجدمیدادند                           شکست آن جام ،رفت  آن ناز،هیهاتم لبی ترشد

    کمندزلف مهرویان که میشدحلقه جانها                               هزارافسوس این جانها اسیرحکم داورشد

    مشونومید،مهجورا،شودبازآیدآن روزی                              که بینی دوره جام و،می  مطلوب  وساغرشد

    —————————————-638

    تابه سرحال وهوای ره جانان دارم                                       حلقه درگردنم از زلف پریشان دارم

    گفتم آن روز ازل ،لطفی وجانم بستان                                نه گزاف است به یادآن همه پیمان دارم

    یارماسرسبد جان و وجودنظراست                                    ترس تقریرزبدچشم رقیبان دارم

    روزوشب جانب کویش همه پرواز خیال                          باخیال ره کویش سروسامان دارم

    لخت پامیروم ازخار مغیلان رهش                                  دانم این ،چون زدرآیم ،همه درمان دارم

    صعب هادارد وهم شیب وفرازاینهمه راه                       جان ودل رفت ،نه این داشتته آسان دارم

    برطویل ره او آگهم ازبدو ورود                                     میروم تارمقی درتن وتاجان دارم

    گرسرازحلقه آن تاردوزلف آویزم                                خوش مرا ،چون به کرامش همه ایقان دارم

    تابه کی این دل مهجور به بیراهه بری                       من که برقدمت آحادتو ایمان دارم

    ————————————–639

     

    دوش می آمدندابرگوش وپیغام سروش                                  کاین همه بارگران رامی بگیرندم زدوش

    جمع درمحفل،می،ومیخواروجام وجام گیر                           جامهادردست وازهرجام می آمدخروش

    کم،فشار،این جان ودست وچشم بینا وسراست                       خودزمانی بوده ام من،جامخواه می،فروش

    محفل ماهم چنین ازباده و،می،گرم بود                               ساقی مانیزمیفرمود،بادا نوش نوش  

    من نه مست باده بازارزهدم زاهدا                                      زین میان برحدشرع وظن تکفیرم مکوش 

    این زمان زناربرکن ازمیان،دستارنیز                                  میفکن ازسر،سماع وجدجان میدارگوش

    زهدوتذویروریاومکرراره بسته اند                                     ساقی ماآگه است ازعیبها،هم،عیب پوش                                       

    ساحتی دیدم ،من وجام ،می،وحوران قدس                        جمع جان بودیم باالطاف آن پیغام دوش     

    جام مهجوراز،می،آرام هستی پرکنید                               چون همی داند،ببایدمست جان بودوخموش

    ————————————-640

    نشان کوی توپرسیدم ازصبابه سحر                     خوشاصباکه زکوی تومیکنادگذر

    به آرزوی دمی هستم ای نگاربلند                      کنی به غمزه چشمت کرشمه ای ونظر

    بلاکشیدم وبازآمدم به کوی وصال                    به طعنه گفتی ازاین راه آب دیده ببر

    خیالهابه سرم بودتارسم سرکوی                     زدی شراره به جان نازدوده گردسفر

    فراغ خاطرماباصبوح کام توخوش                    دم صبوح طراوت به صبح مابسپر 

    هزارخارمغیلان به پاخلیدبه راه                      به این امیدکه گیرم زجد وسعی ثمر 

    سیاه زلف بگستردی وزمابگرفت                     نگاه روی مهینت،چراست ظلم وشرر 

    دمی نظاره کن ازاوج اقتداربه زیر                    چه چشمهاکه نگاه امیدداده به در  

    ندارسیدبه مهجورباش تابدمد                        زپشت شام سیاهت به بخت،صبح ظفر  

    ———————————–641

     

     

    به آبگین قدحی باده ده پریشانم                                    دمی به مسجدواعظ شدم پشیمانم

    ملال خاطرمارامقال نزداید                                            خوشاقدح به لب ازدست یاربنشانم

    دمی شود اگرازعمردروفاق وصال                                  نزارتن نهم وجان به کوی بکشانم

    به خاک تیره مباشد طریق باقی رفت                           هم ازهبوط به خاک است نابسامانم

    طمع مدار به هرکاسه ای که جام ،می،است                   که من نه هرقدح،می،زهرکه بستانم

    علوخاطرماراعزیزازآن دارند                                       که پیش شاه وگداهمردیف وپیمانم

    بریزباده دل درصراحی غم دهر                                   تعارفی کن وبگزارجان بیفشانم

    هزارباربه واعظ بگفتم این معنا                                   که مشکلی نشدازدرس وعظ آسانم

    ملال خاطرمهجور،چون بدرکردند                              ازآنم است غزل گوی ومرغ دستانم

    ————————642

     

    به سربکش،می،گلگون ناب درقدحی                               که تانیازدلت درشودنشدگنهی

    بساط گیرلب جویبارآب زلال                                        که عکس یاربه آب اوفتد مثال مهی

    بگسترآیت گلگونه هابه پهن چمن                                نشدگنه لب وخالی گزی اگربه گهی      

    دروغ فلسفه واعظان به خویش گزار                             توعمرخوش گذران با نگارسرو سهی  

    به خلدکآنهمه نعمت زدست بنهادی                            بکوش بارگرانی ز دوش بازنهی  

    ندانم اینکه به هرگفته دل نهم یانه                             به سعی باش توازخاطرخراب رهی     

    به نقدحال نظرکن غنیمت است کنون                         به وعد نسیه مبادا که دل زکف بدهی

    صدای ناله وسوزوگدازمی آمد                                   زکوزه ای به شب دوش پای کارگهی

    که خاکم ازسروچشم ودل است مهجورا                       انیس کوزه گران شو به باره نگهی

    ——————-643

     

    هزاران دردمی زاید زهردم بازدم مارا                                  کشیده آه مادرغم سماوات وثریارا

    ز،می،هم چاره ای ناید،که هوش ازسررودآنک                      گشوده کام ،نابودی،کشدبرکام دنیارا   

    چنان ویلان وسرگردان به راه وکوره راه استم                      نه بشناسم دگر راه کنشت ویامصلارا      

    نه دیگرساربان،این کاروان گم گشت دروادی                      مخواه ازحضرت موسی کرامتهای سینارا    

    زمان راگرزمن پرسی نمی دانم شب وروزش                      چه سان یادآورم دیگرهم ازامروز،فردارا   

    زمخت است آنچه می بینم طراوت رفته ازهستی                نمی جویدتن آرایان حریرسبزدیبارا   

    کریه است آنچه درچشم روان ودیده می بینم                   کجادیگرتوان بینم رخ مه گون مهسارا

    کتابت کرده میخوانیم درمتن زمان دیگر                         حکایت های بهرام وسکندرها ودارارا

    چنان دراسفل دهریم مهجورا نمی دانیم                             که اجدادبشرمی رفت اوج مرغ عنقارا

    —————————644

     

    قمارخانه به پهنای این جهان دارم                             جهان که پهنه شود گوچه سان نهان دارم

    یکی به آمدن وآن یکی برون رفتن                            زآمدو زشدن،شرح چون بیان دارم

    نه بردن است،فقط باختن دراین پهنا                         به باختن زچه روزندگی ضمان دارم

    به راه دیرگذشتم که راهبش میگفت                         هنوز پابه گلم سیرداستان دارم

    شدم به کوی کنشت اینکه دم بیاسایم                      ندارسیدکه من ترسهابه جان دارم                

    دمی به جانب اتشگه مغان رفتم                              بگفت برسرم ازترس سایه بان دارم

    زبهرخدمت عیسی شدم کلیسایش                           رهم ندادکسی ،که،نه پای جان دارم

    به لاجرم ره مسجد گزیدم آخرامر                            سرقماربدیدم که تن میان دارم

    گذارازاین همه مهجورراه دل بگزین                          من این گزیده ام وجان ودل جوان دارم

    —————————–645

     

    چنانک میروی درره به آن سلانه سلانه                                کنی دریک قدم آباددل ویرانه ویرانه                             

    بکن کج راه خودمی نهه قدم درکوی مخموران                       بیادرمیکده ،می،ده خورم پیمانه پیمانه

    نیابی چون منت درکوی ودربازاردلجویی                               پذیرایت منم باجرعه ای جانانه جانانه

    بکن،باز،آن مجعدمو،بیفشان طره هادرسر                              که ترسم بشکندوقت نوازش شانه شانه

    خرامان شوبه صدرمجلس دلداده گان خود                            که گستردیم برتوجان بیادردانه دردانه   

    یمینت رایسارت رایساول داده ایم ،ازآن                               که بردل جای بگزینی بیاشاهانه شاهانه 

    به کویت پلک میسایم که گردراه برگیرم                              دهی یاکام مایاهم شویم افسانه افسانه

    به کاوینت دل وجان وسروچشم وبصردادم                           مکن باماچنین رفتار،چون بیگانه بیگانه    

    بیامستانه رو مهجورازکوی دلاویزش                                   که دل دادی تودیگردررهش دیوانه دیوانه

    —————————646

     

    ای که دل بردی زما،گو،دلربایی تابه چند                              دلبران چون دل برندی جای آن دل میدهند

    مابه نخچیرآمدیم ازبهرصیددلبری                                       دلبرامامی نمی افتد به قلاب کمند

    بس کمین راه بنشستیم تاآید به دست                             ازرقیبان طعنه هادیدیم وصدهاریشخند  

    ترسم این است اینکه گرتاری زگیسوبفکند                           بیشماران چون منی افتدبه دام آن نژند 

    می رمی ای تیزپا،همچون غزال کوه ودشت                         ازدل مارم مکن چون ماهواخواهان کمند   

    نازکن بخرام بازآی ،کرشمه بسیارکن                                  هربهاگویی خرامت رابگو ،چون می خرند

    کن لگدخاک رهت راجان ودل کردم عجین                         دل گشا بگذرزراه اما که راه دل مبند   

    دررهت دلداده گان دیدم که باسوزوگداز                              باهزاران آرزوبرهاله کویت روند

    شاهدان گفتند ناصح پندهامی داد،لیک،                               هرچه ناصح گفت ،مهجورانیامداوبه پند

    —————————647

     

    ماسربرآستان حضرت جانان نهاده ایم                          جان ودل ووجودوروان جمله داده ایم

    اقلیم دل به پهن جهان است وبس فراخ                        درقالب تنی به ضمان اوفتاده ایم

    بگشای درب کوی حرمخانه سرور                                خودرازقیدوبندزمان وارهاده ایم

    آهسته ران رابه تند زمانه را                                      ماراهیان کوی زمان چون پیاده ایم     

    درره ندارسید به گوش ازسروش جان                          دیدم به غفلت آفت ایمان فزاده ایم

    جامی رسیدوغفلت ماکردواژگون                                ازچون روان ودل به فروغش نداده ایم

    چون سروباش درچمن آیت وجود                               ازاینکه مازجودوجودیش ،زاده ایم

    خوددرمقام وخدمت تکوین خلقتیم                             آری دراین وجودنه کم نه زیاده ایم 

    مهجوردرسریرزمان چون جلوس نیست                         آهسته گوی،ازاینهمه محتاج باده ایم

    ——————————–648

     

    دامن پرازکل آوردآن گلعزارما                                هم میبردزدل همه صبروقرارما

    درجست وخیزشدبه چمن دلبران شوخ                    ازکوی خودبرون نشودلحظه یارما     

    ماجان ودل که فرش قدومش نهاده ایم                    اوراه کوی بسته نیفتد گذارما  

    باآن رسن که می طند ازتارگیسوان                         باحلقه ای به گردن جان گشته دارما  

    صیاداو،و،صیددرافتاده گان به کوی                          بنشسته درکمین ونموده مهارما

    هم این چنین که چرخ زمان میرودبه پیش                دیگرامیدنیست شوددرمدارما        

    داغی نهان زآتش دل شعله میکشد                          مرحم نمی نهدبه دل داغدارما                            

    برطوبی جنان که چنان فخرهاکند                           تکلیف مانگر،بر،سیمین عذارما

    مهجورازآن غزال که رم کرد،ۀره مگیر                         هرگزنشدغزال خرامان شکارما

    —————————-649

     

    تکا نددامنش،گیتی ،اگر،هستی به کام افتد                       شه ومیر وگدادرحلقه تنگ نیام افتد

    چنان چابک دوانداسب ،چوگان رازندبرگوی                     به وقت سرکشش گرسرکشد،اسب ازلگام افتد

    اگرحبانه پرگرددنبینی قطره درقطره                              شودلبریزوبی نظمی سرمیخوار وجام افتد

    به آرامی کمین آردپی صیدفراوانش                             به یک آن،صدهزاران صیددرهستی به دام افتد

    چه تن هامیرودبرخاک وسرهامی شودبیجان                  چه شاهان وگدایان که زعزوجاه ونام افتد     

    سرهرتارمویش حلقه ای برگردن یاری                          کرشمی گرکندخلقی به یک حلقه تمام افتد

    ندارداوزمانی ومکان ووعده ای ثابت                              چوخم گیردبه ابروخدشه برهرصبح وشام افتد  

    خداراازخطربرهان همه ابنای گیتی را                           هم،این کام عدم،باگوش وچشم بسته رام افتد   

    به آرامش کنی مهجورصرف این عمرباقی را                    گذارت بردرمیخانه گیتی مدام افتد

    ————————-650

     

    نبودی اینهمه سرگشتگی ماراسزاواری                            که این چون میکندمتن زمان بامادل آزاری

    سریری این چنین هرگزنمی بایست هستی را                   که باهرلحظه اش افزون کندبردوش ماباری     

    به ابنای بشردیگرعلائقهافروهشته                                  نمی بینم کسی راباکسی انسی ودلداری

    دگرهموارهامخروب شدشیب آمدوپستی                        به پای محفل آینده گان نقل است همواری 

    همه بی قیدوبی عنوان وپندارند                                  نه عضوی میکندعضودگررازین میان یاری

    سلامت رخت بربست وملالت درطنین آمد                    به این خاک ملالت حاش ا…پای بگذاری

    چنان بستندقلاب کمندازنقطه فانی                             گلوهامیفشارد،نیست زجرودرد،پنداری  

    جهان راآتشی بایدکه سوزاندتروخشکش                         جزاین سه نیست شایسته ،دگرگفتاروپنداری

    به چشم جان برومهجوراین رشته رهامیکن                      که شایدبطن آن رشته شودخوش خال وخط ماری

    —————————–651

     

    داغهادارددل نوع بشرازاین زمان                              الامان ازاین زمانه الامان والامان

    جامهاپرمیکندازشوکران تلخ درد                             میخوراندبی گلو،برجان وآرام وروان       

    سایه شوم شبح می گستردبرجان دهر                     نکره هامیخیزد ازکامش چنان باددمان    

    زهدباسجاده زاهدنموده سیطره                              واعظ ازمنبرسریری ساخته دربی مکان

    محتسب باتیغ بران ریادرپشت وعظ                         چنگ هاانداخته برجان چنان شیرژیان

    آنکه میخواهدرهاندجان ازاین جرسوم دهر                 طی العرضی بایدش،یاری نه ازپای دوان     

    خانه برباداست وهستی راعدم کرده احاط                  بریکی دم بازدم بگرفته ازماجان ضمان     

    دل فروهشتنددلداران به کنج غم شدند                    دیگرازدلدارودل درمتن خوانی داستان

    میشودآیاکه بازآیدفراغ وجد وناز                            زین میان مهجورگیرد طره زلف چمان

    —————————-652

     

    شقاوت تابه کی ای دهرکج رفتارباجا نم                           چنان دردی به جان دادی که عاجزشدطبیبانم

    به کام زندگی هرگزندادی جام آرامش                            چه بامامیکنی این چون جفاکاری نمی دانم  

    رهی همواربوداین راه را،میگفت رهداران                         من این ارابه عمرم به ناهموارمی رانم 

    نه تقصیرمن است این پست وناهمواردراین ره                 که ره داران گرفتند ازمن آن آرام وسامانم  

    نمی بینم به لبهاخنده ایازشوق درهستی                       همه درکوله بارم زجرواندوه فراوانم

    نه آرامی شودبرجان ونه درجان روان آید                        تنی دادند برمن کاین چنین زاروپریشانم

    زآوای سماوی دیگرم برگوش راهی نیست                       حرارآتش حرمان کشیده سوی عصیانم

    مراازآن عدم دراین حیات آوردغفلتها                             وجودی هم من آوردم چه بسیاران پشیمانم

    اگرمهجوریکدم چشمه هستی تورادادند                           بگو،خودابتدا،یک لحظه درهستی نمی مانم

    ———————653

     

    اگراذن آیداززاهد گشایم درب میخانه                          مدیدی شدکه هستم با،می،ومیخانه بیگانه      

    لبی ترمیکنم باجام صدمن باده ساقی                        نمی داردمراسیراب یک یاهم دوپیمانه   

    سحرزاهدکه سوی مسجد ومحراب می آید                 منم برسوی میخانه نوردم ره،چه جانانه     

    به بادصبح صادق پرگشایم درچنان مستی                 روم تاکوچه بلقیس،جعدموکنم شانه     

    من این آبادجان درخانه خمارمی بینم                      که قصرپادشاهان دربرش خشتی وویرانه  

    سریری لامکان دارد،نه درانظارغیرآید                        یساولها نگربردوراوبارسم شاهانه                   

    به هرجامیکده ،بیتوته من هم دراوباشد                     که عیسی هم نه بنمودی به خود سقفی وکاشانه

    سلیمانی نمی خواهم بجزجام ،می،ازباقی                   گزاراین خاکیان گویند،هستم مست دیوانه 

    فروکش این زبان مهجورتکفیرت نهدزاهد                     که شدمیخانه ومستی،خم ومیخواره افسانه

    ————————654

     

    ای که چابک زسراپرده مامیگذری                           مانه گان سرکوییم به ماکن نظری

    سایه قامت طوبای تومامنگه ماست                          ازچه مارابه دم باددغامی سپری

    خرمن موی سیه گستره کردی که چنان                   زان سبب می نتوان دیدنشان ازسحری

    پای درخارمغیلان ودل اندرتف وسوز                        آمدم تادرکویت نگشودی تودری

    گوکه احرام ببندیم وتمتع گیریم                            قبله دل،زچه ،دائم به گذاروسفری   

    نازهامیکنی ای لعبت تنازوتو،ما،                             پی آشوب نگاهت همه دردربدری

    پای کوبان مروازیادحریم من زار                             که براین خوی بدان رخت به جائی نبری       

    خذف خاطرماراتوبه اکسیربشوی                              که هم ازلطف تویابیم مقام گهری

    همجومهجورصبوری کن وهم صابرباش                       جامه صبرمبادابه گریبان بدری

    ————————-655

                          

    به کام مانشددورزمان پیمانه هاخالی                             همه هرآنچه روی آوردبرماشدبداقبالی

    امیدبادصبحی داشتیم ازکوی دلداری                            کشیدیم انتظارامانشدمطلوب آمالی

    به ره بازاهیان گامی چنان ستوارپیمودیم                        نه یک روزی دوروزی روزها وماهی سالی

    به رمالی بگفتم پهن کن این رمل واسطرلاب                   نداشدازدرونم ،چاره ای نایدزرمالی

    به کنجی برنشستم چاره ای خواهم زاندیشه                   سروش اندرونم هی زدوگفتاچه مینالی

    به پهنای سماوات آمدم باخاطری محزون                      همائی راندیدم گسترد بالای سربالی

    بلی راترندیدم برکسی هیهات ازاین خشکی                    نبودی باکسی جرات که بوسدبالبی خالی

    نزارراه میدیدم همه رهواریان ره                                  یلان باآن ستبرسینه وآن یال وکوپالی

    میاندیش اززمان مهجور،شاید گشت حالی که                 دگرگون آمداین گیتی وروی آوردخوش فالی                    

    —————————656

     

    امشب مرابه خانه اندیشه راه نیست                              دل هم رضا به فجرو طلوع پگاه نیست

    بنشسته ام کنارمهی چارده نشان                                چون اوکنارم است نیازم به ماه نیست   

    یوسف که رفت بر،ته ،آن چاه،چه،هموست                      این افتخارشامل هرگودوچاه نیست

    مارامدام شد نگه روی ماه او                                       بختم نگر،نگاه رخش گاه گاه نیست                   

    امشب سریربخت من ازاختران فراست                          برجایگاه من بنگر ،میروشاه نیست 

    دیگرچه ام نیازبه سیم وزرو منال                                بالاترازوصال حقیقت که جاه نیست

    ازمن بگوبه آنکه گرفتارنام شد                                   اودروفاق وصدق طریقت به راه نیست

    چون باصنم نشسته وهم جام اوشدم                            اثبات مدعادگرم برگواه نیست   

    مهجوربوسه زن به جبین بلندیار                                 یک بوسه ازجبین نگارت گناه نیست  

    ——————–657

     

    کمان ابروان برگیروهم تیری میکش ازمژگان                 صف دلدادگان راکن هدف برخاک وخون بکشان

    مرا ده اذن حلاجی طنم باگیسوان مهمیز                   بجولان اسب خوشگامت بزن مهمیزوجان بستان    

    مراهرآنچه بودازجان وآرام روان ودل                          نهادم دررهت ،،دلدادگی هرگزنشد آسان

    توای ترسای افسونگربه سحرقامت سروت                    گرفتی دین ما،زین بیش دیگردرپی ات مکشان

    کمندانداختی جاناگرفتی صیدمحزونت                        کرامی میکن وبایک نگاه ازاین بلابرهان

    چنان گسترده ای زلفت،که راه ازچاه نشناسم                 شده آباداین هستی ازآن یلدای تو،ویران  

    نگاه دیده نتوانم به گام خوشخرام تو                         گرفت آن ناز افسونت زجان ماهمه سامان  

    به فریادآورم دل رازدست دیده ظاهر                            که ،دیدوبردلم بسپرد،میبایددهم تاوان

    بکش بردیده ظاهرازاین پس پرده مهجورا                      که صنعانش نگردی وپی اش آواره ونالان                                   

    ——————————658

     

    شدم بیمارجان بردردجانم کومداوایی                          فنایی هم نمی آیدکنم بامرگ سودایی

    نه دردیراست درمانی نه درمیخانه ومسجد                   به عصیان آمدم دیگر،چه محراب ومصلایی  

    طبیبان زمان هریک به عیش نازمشغولند                    خوشاآنانکه بگزینند برخود کنج تنهایی     

    همه اندیشه هاباطل همه بانام خودشامل                    نه دیگرمیکندحاکم زحکم خویش پروایی

    ملوس گشته دنیاازشراروظلم وطغیانها                      که برپاکی این گیتی ببایدپهن دریایی

    گرفته کام تاریکی ره دیدبصیرت را                         چرابیهوده دراین ره محک بردیده می سایی

    اگرقاضی توئی ماراقضاوت میکن وحکمی                  به این ظلم وقصاوت هانشستم تا چه فرمایی       

    حقیقت هاهمه مخدوش وسرگردان طریقت ها          نمی دانم زلای این زمان ،چون برفراغ آیی    

    تومهجوراین امیدازدل مبر، میباش                         شوداکناف عالم باعدالت هاتماشایی   

    ————————659

     

    برده رامشگردگرازیادآن آوازرا                         دلبران شوخ بگرفتند ادا ونازرا

    گوکه درگرداب حرمان ازازل افتاده ایم             می نمیدانیم دیگرقدمت آغازرا  

    ازهمابگرفته اندآن اوج بخت واقتدار                 آسمان درخودنمی بینددگرپروازرا

    درسقوط اقتدارخویش حرمان میکشیم             داده ایم ازدست آن ،سر،آنهمه افرازرا  

    کرکسان دهربرشیران چنان گشتندچیر            می نمی بینیم درپهنه غروربازرا  

    لاشخواران ساحت نخچیرراپرکرده اند              برده ایم ازیاد ،رم،ازآهوی غماز را

    برگلوبگرفته انداین نامرادان راه شور               کوگلویی سرکنددرشورآن آوازرا

    مسجدو،دیر،وکنشت ازرونق افتادند ونیز          کس نداندمعنی انبازوبی انبازرا

    تاکی آبستن شودمهجورگیتی درمحاق           چون نمیداری نمایان ازمحاق این راز را    

    —————————660

     

    به گل گرفته زمان ،درب کوی میکده را                         مخواه دیگرازابناء خوی میکده را

    به خانه خانه این کوی آشنا بودم                                 غریبه ای شده ام راه وخوی میکده را 

    نسیم هم به حسودی کشیدخصلت خویش                     دریغ کرده سحرگاه،بوی میکده را

    شمیم بوی نوازش نمیرسدهیهات                                به حسرتیم ببینیم روی میکده را                            

    چه جامهاکه کشاکش به دست ونوشانوش                     شکسته غیربه مستی سبوی میکده را 

    به ارتماس ،می،پاک غوطه وربودیم                             گرفته خاروخس دهرجوی میکده را

    مریدهاکه ببودندپای آمدوشد                                    کجاست بوسه کنم ،راه پوی میکده را

    بهای زهد،دگر،میکشندپای محک                               که برده زهددگرآبروی میکده را

    گذشت عزت دلهای شادمان مهجور                             بری مغاک دگرآرزوی میکده را

    —————————661

     

     

    دگربارآیدآن روزی که غم نامحرم مابود                           دلی بودودلاویزی وشادیهامهیابود

    وفورنعمتی درپهن گیتی بودگسترده                               همه هرآنچه دل میخواست میدادندودارابود

    جهانی بودودلهایی وآرام روان وجان                               که آوای دل وجان اززمین تابرثریابود

    سریرخاک فرشی داشت ازاستبرق وسندس                      به چشم دل خذف چون گوهری پاک ومطلابود  

    طبق میبردبرسرخردوبرناوصغیروپیر                               نه کس راروزوشب ازدزدره ترسی وپروابود

    دلی درجان وجان درتن میان قالب هستی                       کرامتهای هستی رانگر قالب چودنیابود   

    همه هرانچه دل میخواست بودی مائده حاضر                    نه کس رافکرنقصان وغم امروزوفردابود

    به حسرت بودچشم ماببیند قدخم دردهر                         به یمن نعمت وافرجهان پرسروافرابود   

    شبی مهجوردررویابه حال خویش اندیشید                        بصیرت بازشد،بنمودجان،درپای عنقابود

    ——–662————————–

     

    مدیدعمرماسرشدبه پای دردومهجوری                           امان ازدرداین فرقت امان ازآفت دوری

    نه کس رابرکسی رحمت نه رحمت رادری پیدا                 گمانم اینکه افتادیم درگرداب مقهوری     

    دگربگذشت ان ایام که دلهادلآرابود                                به نازاست این زمان آنی که اوداردزروزوری

    به دیرش راهب وعابدبه مسجدمغ به اتشگه                      به پای میکده دیگرنمی بینیم مخموری

    عیان رادیده می بیندنهان راغفلتی درجان                        چه شداین پرده بکشیدندشددوران مستوری 

    همه هرآنچه می بینم غم ودردوقساوتهاست                      خوشاآنکه به لوح ذر،رسامش داده برکوری     

    همه خشکیده9 لب بینم،لبی رانیست کامی خوش               که گوافسانه شددیگربساط عیش ومسروری

    بیادرمحفل زاهد،هزارن دانه تسبیح                                   دهدبرخالقش هدیه که اوراداده مشهوری

    سخن درپرده گومهجور،زاهدرابه خودبگذار                          مگرازفاش گوئیهاتوراهم هست منظوری

    —————–663

     

    دریغاقطره نابی چکددرساغرجانم                              چرادرمیکده نقصان فرودآمدنمیدانم

    به جام لعبتان خوش سیر لب آشنا میشد                    که خودکفران نمودم برقضای خودپشیمانم   

    به موی دلبران شوخ روزی شانه میدادم                              به امروزم نگر،چون طره دلبرپریشانم

    سماء ووجدمیکردم زمانی ازورای جان                         به اکنونم نگردورازوصال روی جانانم

    زدست حوری مینونمیخوردم ،می ،مستی                     کشیدآن ساحت کفران چنین درکام حرمانم  

    به نظم داورگیتی که آن انبازهاکردم                            زکف شدآنهمه آرامش وآرام وسامانم

    دگربارآن ره میخانه گربروفق جان آید                           یساول میشوم بردرب آن میخانه میمانم

    دل وجان وسروچشم وهمه ایمان ودینم را                     ودیعت میگذارم برسراین عهدوپیمانم   

    ز،دل پرسید مهجوراینکه آیامیشودروزی                        لب خشکیده خودبرلب دلداربنشانم

    ——————————-664

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     


  9. غزل بخش دوم

    ۲۰ آذر ۱۳۹۶ توسط مهجور

     تا بر در میخانه مرا نام و نشان است                                            در جام وقدح باده مطلوب روان است                                                                                                                                                                                                   

    بی کام نخواهم شد و بی نام نه ام من                              بی نام و نشان است که از من نگران است

    در حلقه رندانم و مست از ،می ، باقی                          جان ساحت وجدیست که جانان به میان است

    زاهد که شده با قد سجاده خود غرق                                    اندیشه و کارش همه با سود و زیان است

    ما غلغله و صوت سماوی همه در گوش                                     دراعه کشان غرق نفیر دگران است

    سودای ،میی ، کردم از این دار غم انگیز                              کاندر سر هر جرعه دل و دیده ضمان است

    سودا نکنم با ،می ، این ساحی مفلوک                                    ما را که نظر بر رخ و بر زلف چمان است

    در کوی خرابات شو و بین که ، هم از شوق                          واعظ به یکی جرعه چه دراعه دران است

    از تنگی ایام مکن شکوه که مهجور                                       نیک و بد ایام همه در گذران است

    ——————————————282

     

    نقاب در کش و بنمای عارضت به وجود                                      که عالمی همه بر عارضت دهند سرود

    دل آوران رهت جمله دل گذارانند                                            هر آنکه دل ننشانید شد مرار و جمود

    ز تار زلف تو آویخت بیشماران دل                                            ز من به آنهمه دلداده باد هر چه درود

    مرا که دل همه در خدمت جهان تو گشت                           جهان غیر چه کارم ، چه ام زیان و چه سود

    شراب جان مکم از لعل لب که جان گیرم                            توئی که اینهمه داری چنین سخاوت و جود

    به حدق خانه چشمم قدم گذار که من                                  انیس دیده جانم به تارها و به پود

    مرا به چشمه مطلوب ناب دعوت کن                                      ز آب چشمه جان سیر کن چو ناقه هود

    شبی که اذن طمطع رسید از ساقی                                     به جان تشعشع ، می ، داد و مستیم بفزود

    جمال یار نظر کن که خود شوی مهجور                                    که آینه بنماید به دیده بود و نبود

    ——————————————283

     

    خوشا که، درد ها چینم از آن چشمان بیمارش                    ز یمن چشم بیمارش به رونق گشته بازارش

    به خاک آستان او همه سایند چشم ودل                      خدا را عزتی اینچون که ،خیلی ، گشت دلدارش

    همه اقبال و بختی خوش به بالای سرش گستر             مبادا در گره باشد به رونق باد بازارش

    به اوج کام نام آید ، چنان در اوج والایی                         که ریزد خضر جاویدان شراب وجد در جامش

    سریرش را نهد سایه  هما در آسمان دل                              نبیند هیچ هم لرزش یه ستواری آن گامش

    مرا ، کز کوی بگذشتم ، هزاران لطف او شامل                 نظر ها شد به دلداری ،خدایا ، همچنان دارش

    تجارت را نه این رونق تغیر دارد و نقصان                        همو ، دراوج کام و هم به رونق باد هر کارش

    گذر کرد آن سحر عابد ،ز ، کویش ،مست بویی شد         که می آمیخت در باد سحر بر روی دستارش  

    بگفتم با سروشم ، دل ، شود ماوای او گردد             بگفت ، این خانه مهجورا ، جز او بر غیر مسپارش

    ——————————————–284

     

    ناصحا درس نصیحت نه دگر کارگر آید                                       واعظا درس شریعت منما بی اثر آید

    زین همه کار جهان ما فقط این کار گزیدیم                                که شب مستی ما را نه نوید سحرآید

     چشم مخمور چنان منتظر راه نمودیم                                   که اگر هم سحر آید ، به سحراز سفر آید

    فرش گسترده ام از جان ودل و چشم ارادت                                تا به گسترده مفروش مگر در گذر آید

    آنچنان بست نشینم به وصال سر کویش                                    که زمانها گذرد کشته جان در ثمر آید

    یا رب آ ن یار ز دل رفته ما را نظری کن                                    که کند لطفی و یکدم به دل ما به بر آید

    خذف آید به دو چشمم همه سیم و زر دنیا                                  مگر از لای زمان ، در نظرم آن گهر آید

    حسرت دیدن آن چشم خمارش همه درد است                              با دو آن گام طبیبانه به بالین سر آید

    نه چنان است که مهجور کشی این غم هجران                              دل قوی دار ،همایت بکشد بال و پر آید

    ———————————————285

     

     

    دل بر سراغ کوی تو صدها نشان گرفت                                   لطفی نما و بین ،چه نشانها میان گرفت

    یک لحظه رویت رخ تو ،گو، بها به چند                                  کز ما روان و دین و جهان را ضمان گرفت

    عیسی دمت فرست دمی از ورای قدس                                    کز آن دم تو این بدن مرده جان گرفت

    نوری بتاب  وکلبه تاریک ده فروغ                                            کز این سیاه ،جان وجودم فغان گرفت

    جعد دو زلف باز مکن بر نسیم صبح                                          چون باد صبح خصلت باد دمان گرفت

    از ما فراز کلبه جان امنگاه توست                                            حاشا ،،که جان ما همه از تو امان گرفت

    بگشای بال بخت همایی به آسمان                                            آری که میتوان به پناهش جهان گرفت

    در حسرتیم از اینکه ، برون آوریم اگر                                   دست از بغل ،توان سر زلف چمان گرفت؟

    مهجور در خفا منما صحبت از وجود                                       بنگر که خلق صحبت تو در عیان گرفت

         ————————————————-286                                                                           

     

    گزارندم اگر در خانه خمار خواهم شد                                  که میدانم اگر اذنم دهد هشیار خواهم شد

    گزارم تن در این اسفل برم جان در بر جانان              دم عیسی دمد گر او به جان ، هشیار خواهم شد

    نه آنجا مهر و تسبیح است و نه پهنای سجاده                من آنجا بی نیاز از خدمت دستار خواهم شد

    رهی صعب است و خار آلود ، پا عریان و بی حایل    چو ترس از صعب و خار ره کند جان خوار خواهم شد

    رسیدم جایگه ،ساقی ، بده جام ، می ، باقی              اگر مست ،می ات ، گردم نه من سربار خواهم شد

    صفیر وعظ آن واعظ ز راهم کرد و گم گشتم           مرا ده مژده زین ویلان  چه سان تیمار خواهم شد

    گرفتم در مهار خود ره زهد ریایی را                               به کویت پا نهادم زین پسم رهوار خواهم شد

    بده اذن دخولم را که احرام روان سازم                                 به احرام روان در جرگه احرار خواهم شد

    به طعنه گفت واعظ ،شرع را مهجور آلودی            بگفتم گر چنین باشد ،که ، خوش پندار خواهم شد

    ————————————————-287

     

     

    تشنه جام ،می ، از دست نگاری هستم                              گر دهد دست ، که ، از دام جهالت رستم

    باز کن درب حرمخانه مطلوب که من                                    به ، سر ، سلسله موی صنمت پیوستم

    پای عریان به ره افتادم و با جان وجود                                 صعبها دیدم و شکرا که به جان پیوستم

    خرمنی ناز جهان دیدم و هم غمزه چشم                             با تحمل ، همه اوصاف جهان دانستم

    در ازل آنچه ،می ، از جام سعادت خوردم                            جام تذویر و تظاهر به میان بشکستم

    قدر این عافیتم هر گز م از دل مرواد                                      که سر خدمت حوران قدر بنشستم

    بر کشید از تنم این خرقه و دستار که من                             زهد را  اینهمه آلوده نمی دانستم

    دیده بر بند و گشا دل که جهانی بینی                                   همچو مهجور ، که از دام جهالت جستم

    ———————————-288

     

      مرا هم ساقیا بر باده مطلوب مهمان کن                          در این مهمانیت مست روان از باده جان کن

    در آن محفل که پی در پی شراب وجد مینوشند                مرا غرق شراب وجد و هم پیمان جانان کن

    بریدم دیگر از دیر و کنشت و مسجد و محراب                  بده جامی و از این نا بسامانی به سامان کن

    بده سکنا به جای اولینم در بر حوران                                  رهایم از شرار دهر و از این دیر ویران کن

    چه کارم آید این سال ومه و روز و شب ایام                    مرا مشغول با حوری وشی گیسو پریشان کن

    دگر این تیر زهر آلود گیتی رفت تا مفرغ                                  زمانی هم نشان تیر درد آلود مژگان کن

    بده جامی که از تلخش بشورد رخت تلخیها                        ز کام شهد مهرویی شباب انگیز درمان کن

    به دامان دل آویزی بیاویز این دل و جان را                       به کوی دل ربایی ،،دلربایی  سهل وآسان کن

    بریدم شوق دل از دیر و از سجاده و مسجد                      دگر مهجور را محشور کوی می پرستان کن

      ———————————-289

     

        بگزار ازاین بادیه گیریم نشانی                             تا چند زنام و ز نشانت نگرانی

      آلوده هر دامن آلوده که گشتی                                اسباب که بود اینهمه آلوده ندانی

    مغلوب جووی دانه شدی زان همه انعام                      زان روز ندانی به کجا رخت کشانی

    گاهی همه سرگشته و حیران که چه خواهی               گه جامه تن گیری و در خود بدرانی

    ره می سپری گاه سوی مسجد ومحراب                       تا سیر نگشتی سوی میخانه روانی

    در مخمسه بود و نبودت شده ای غرق                          با نکره بوم آیت ناسوده چه خوانی

    پرواز بکن تا بر عنقای سعادت                                      این پا ، به مغیلان شقاوت چه دوانی

    آنجا به پس  پرده حقایق همه مکتوب                             با چشم بصیرت بنگر تا چه بخوانی

    مهجور گذشتی تو از این ،گرد ، رسیدی                         در خلد سعادت که بر این طبع روانی

    ————————————–290

     

     

    بگذار مرا هم گذر افتد ز کنارت                                خواهم که فتد این دل سر گشته به دارت

    آنجا که شهان معتکف کوی تو هستند                     مارا چه سعادت که نشینیم کنارت

    ای باد سحر بوی دو زلفش به من آور                        دانم که فتد هر سحر از کوی گذارت

    ای رهزن جان ،جان ودل هر چه وجود است                با غمزه جادوی دو چشم است شکارت

    سرخیم و خجالت زده تا چشم گشاییم                      حاشا که فتد چشم بصیرت به وقارت

    باور نکنم مشرب عالی که تو داری                             گسترده نهی در ره جان دام شرارت

    ما تیر خدنگ تو ز مژگان بچشیدیم                            احسنت که داری ، که چنان درس مهارت

    شبدیز سواری و به چوگان دو گیسو                        گوی از همه بر گشته و افتد به مدارت

    مهجور پذیر آنهمه مهمیز دو گیسو                             زان روز که افتاده به کویش سر و کارت

    ——————————————–291

     

        بریز کرشمه از آن دو چشم مست خمارت                      به ناز و کرشمه داری یدی فرا و مهارت

    پیام دادی و آورد باد صبح ، شنیدم                                   که اوفتاده مدار هزار دل به مدارت

    بپیچ زلف گره زن بساز حلقه وصلی                                   خوش آنکه این دل ما اوفتد به حلقه دارت

    عجب که آن دل و آن دیده و بصیرت صافی                   به این شقاوت واین دام و این مرار و شرارت

    به بام بخت بلندی شدی سوار ، بتازان                                مباد هیچ ببینی فرود بخت و حقارت

    به صبحدم بگشا جعد مشکبیز دو زلفت                             که بلکه معتکفان رهت کشی به اسارت

    رمی چنان رم آهو ، گریزی از صیاد                                      رمیدنی که هزاران صفا دهد به وقارت

    تو را چو قامت بالای سرو میخواهم                                       غم زمانه نبینی و هم مباد نقارت

    به سایه سایه او زن قدم ،بگو مهجور                                     بخاطر آور و کن یاد عهد وقت قرارت

    ————————————-292

     

    دوش پیغام سروش آمد که بار عام شد                           درب میخانه گشودند و به گردش جام شد

    وحشیان شوخ دربند ، ازجفای روزگار                             یوغ بگشودندو بر ساقی مستان رام شد

    موسم حج تمتع گشت از مسجد در آ                    شیخ و شاب و مست و ساقی بین که در احرام شد

    تشنگان لب نگر لب بر لب جامی زدند                      عاقبت هجران گذشت و جام و لب در کام شد

    رونق بازار ، می ، شد وعظ واعظ درکساد                          شرب شرب میکده بی وقفه صبح شام شد

    قاضی از جنسی دگر شد هم قضاوتها دگر                          محتسب با شرع دیرینش گریزان گام شد

    گرم گرم نوش بود و از جرنگ جامها                                     هفت افلاک جهان دیدم که در فرجام شد

    شد زمان خدمت میخانه مهجورا بخیز                   هر چه فرجام است و شاکی ،بین که بی انجام شد

    —————————————————-293

     

    صبوری کن شود دیدی که میخانه مهیا شد                         دگر پایان وعظ واعظ وزهد و مصلا شد

    سحر از خواب چون خیزی دلارامی صلا گوید                که خواب از چشم برگیرید گیتی گلشن آرا شد

    هزاران چون توئی این دور گردون را رصد کردند               هزاران افت و خیزان ها در این بام ثریا شد

    بسی شد شهریاران کامران از کام مهرویی                           همو مهد سکندرها و دارا ها و عذرا شد

    به دور گردش گردون شود روزی مدار افتد                         که چوگان من مفلوک هم دیدی مطلا شد

    تعارف میکند ساقی به جام جم ،می، خوشخو                     کدر ها میشود فانی که بینی دل دلارا شد

    شود روزی که بربندند رخت از جان مرارتها                         که گویندم بشر را بخت بالا تر از عنقا شد

    عجب دارم در این بستان و طرف گلشن و صحرا                   گل گلزار خشکید و خمیده قد افرا شد

    مزن مهجور بر چنگ سخن مضراب بیهوده                       فقط یک بار مرده زنده با لطف مسیحا شد

    ————————————————294

     

    به زلف یار دیرینم به نرمی شانه می چرخد                  به یمن شاد باشش در میان پیمانه می چرخد

    نشسته در سریر ناز در کاخی ز استبرق                             بسی آواره کویش که در ویرانه می چرخد

    چه سان نقاش لوح ذر نموده نقش رویش را                   فتاده گوی چوگان در ذنخ با چانه می چرخد

    چنین صیاد ماهر را نه در هر جا توان دیدن              که صیدش گرد صیادش به قوت و دانه می چرخد

    سمند تیز پا چاک مرو در یاب راهی را                                  مغیلانها خلیده پای جان سلانه می چرخد

    چو دلدار دلش گردم انیسی پاک خواهم شد                      که مرغ با هدف ، دنبال امن لانه می چرخد

    شب دوشم بیاد آمد مثال روی مهسایش                          که جان ودل بدیدم بر در میخانه می چرخد

    ملامت چون کنی واعظ ، که محراب نمازم اوست            دری گم کرده ام ،دل در پی دردانه می چرخد

    نه مهجورا زمان دل دادن و دلداری و وجد است               حقیقت اینکه دل در وادی افسانه می چرخد

    ——————————————–295

     

    شرارش شعله ای جانسوز در کاشانه افکنده                     سلیمش گشته نا میمون و صد فتانه افکنده

    میان فتنه چشمش هزاران عقل سرگردان                              همه آباد گیتی بین که در ویرانه افکنده

    مذاق زندگی خوش بود و پیمانه پر از شادی                           نموده فتنه ها و فتنه در میخانه افکنده

    ردیف کوک مضراب جهان دلخواه و دلجو بود             ردیف از هم گسسته ، خدشه ها در شانه افکنده

    به شیخ و شاب و هم واعظ، به مست و هم مغ وراهب      نموده فتنه ها صد ها شرر در خانه افکنده

    حلاوت را گرفته از لب و کام و دل و جانها                              مذاق درد و ناکامی که در پیمانه افکنده

    گرفته آب و نان از راهیان صادق گیتی                                جهان را بی هدف دنبال آب و دانه افکنده

    حقیقت ها دگر وارون و وارونش حقیقت شد                            کرور خیل جانها در ره افسانه افکنده

    نگار شوخ نازک دل نه مهجورا جفا دارد                              نبوده شوخ و نازک که ز کویت لانه افکنده

      ————————————————–296            

     

    رمید مرغ هما کرکس زبون آمد                                   سعادت همه شد واژگون ، جنون آمد

    میی، که در تف خورشید وجد مل میکرد                   فتاد از تف و در جام وجد خون آمد

    جرنگ جام و قدح بود و باده و ، می ،ناب                  شکست  جام وقدح باده اش نگون آمد

    مرید میکده با صدق میگزید سبو                             بلای نا شده بر سر چرا و چون آمد

    به پای میکده دیدم جدال صدق ودروغ                     صدیق زیر شد و بخت واژگون آمد

    هزار فتنه بیاورد و آفرید فتن                                می ، اصالت از آن فتنه شد که دون آمد

    وفاق بود صفا بود و مهر بود و امید                       ز ، آه ، سرد که بود اینهمه شگون آمد

    چه التهاب زمان بود کاین دمل بگشود                   و یا که آه زمان از پس قرون آمد

    نگاه دیده دل تا کجا رود مهجور                           نگاه شوم که بود اینهمه فسون آمد

    —————————————-297

     

      به سویشان چو گذاری قدم شری آموز                                  بشوی شادی و از هر خوشی بری آموز  

    هزار فتنه کند زاهدان ،به زهد، به دهر                                    اشاعه عملت را سراسری آموز

    طوایفی بگزین و ملوک طایفه باش                                         ز ،داعی قدر دهر رهبری آموز

    کرور دل همه فرش گذار تو بکنند                                         ز واعظان زمان درس منبری آموز

    علی به عصر خود آمد تمام عصر علیست                             به خشت خانه رضا شو برابری اموز

    مخواه زهد ریایی به فقر فخر خوش است                             به پای خیز و به میدان دلاوری آموز

    قدم اوج بنه زیر اسفل دگریست                                           قوی خدای ضعیف است مهتری آموز

    نه ترک و لر نه بلوچ و نه کرد مهجورا                                   به زور حکم برو فارسی دری آموز

    ————————————————-298

     

    مرا ، درد است هشیاری که مستی بهتراز آنم                   چنانم مست کن گویم که ،هم ، و غم نمیدانم

    جهان را گونه ای دیگر پریشانیست هم زان رو                       همه عاجز به درمانند از هر سو طبیبانم

    گذار عقل شد چندی به جانم ، راه پیمودم                        ز مستی غفلت آویدم ، ازآن غفلت پشیمانم

    بیاور ساقیا گستر بساط کام و جام و، می،                     که با یک لحظه تاخیرت رود از دست سامانم

    ندارم فکر کاویدن ، ز، من اندیشه زایل کن                        به جام باده مستی کنی خوشحا که مهمانم

    نه مشکلها شود آسان ، نه آسانم به چنگ آید                      نفسها در گلو دارم بکن این مشکل آسانم

    نه من مسکون این خاکم به مهمانی شدم چندی                   که بر اغفال آن یکدم کنون زار و پریشانم

    سریر از خاک میخواهم بلندایش ،بر ، عنقا                       به خاک تیره این حاکم مخواهد گفت انسانم

    چو هر کس خویش را داند ، و داند امت خویش است          بگو مهجور من او را به روی چشم بنشانم

        ——————————————————————–299

     

    مژده ده موسم عیش آید و میخانه گشایند                              زنگ دیرین کدر از دل و از جان بزدایند

    راهیان باز رسنداز ره ، و ،احرام تمتع                                         همه بندند و به آرام صفا سعی نمایند

    خرم آن روز که بینی قدح باده به دستان                               به ارادت همه ،سر، بر در میخانه بسایند

    عجب آن نیست که واعظ بجز از خویش نبیند                 عجب ان است که از درشده گان باز درآیند

    ای که با طعنه به هر مست زدی طعنه تکفیر                       چشم بگشا و نظر کن همه مطلوب خدایند

     فتح هستی نه بجز یک قدحی باده ناب است                           طالبان ، می، هستی طمع زر ننمایند

    عالم از عقل تو و مکر تو خونابه خون است                              ور نه مخلوق همه در شرف فر همایند

    سایه فر هما گستره دامن هستیست                                   سایه گیران به سعادت  به بطالت بکشانند

    خبر آمد شب دوشم ز سروشم که همی گفت                    مژده مهجور گشودی ،در ،و ، شعری بسرایند

    ————————————————300

     

    روزی رسد که ساقی ما هم نظر کند                             وین شام تیره را به عنایت سحر کند

    اندوه دل دگر غلیان کرده در وجود                           سازد بساط عیش و ملالت بدر کند

    عمری نمود موعظه کاری نه پیش برد                       آید به راه کاش دمی را ثمر کند

    آن نیک خو که رفت و نیامد به کوی راز                   آید به کوی و این خذف دهر  ،زر ، کند

    آن سفره کرامت اگر گسترد به پیش                         وامانده گان قافله را هم به بر کند

    دیگر طلاطم گنه و کفر جان گرفت                         گامی گزارد و به عدالت ظفر کند

    خواهد اگر به میکده کس صافی وجود                  شایسته اینکه خیزد جان در خطر کند

    کو خضر جاودان که ز ، الطاف جامها                    خارو خس زمان بزداید گهر کند

    مهجور دهر را ،ز ،غم و درد چاره نیست                   هرکس به کنه  و ذات حقیقت سفر کند

    ———————————————301

     

     

       آلوده شد مراتب ، می ، از گناه  ما                                          تشخیص داده می نشود چاه رو راه ما

    ساقی هم از طراوت میخانه دم نزد                                       کو آن زبان و دست ودل باده خواه ما

    بیراهه میرویم و ره خانه گم شده است                                  نه مسجد ونه دیر، و نه خانگاه ما

    پیمانه ها تهی شده از لابه زیستن                                         کامی نبرد کس، نه گدا ونه شاه ما

    از هم گسست سلسله حلقه های دهر                                   افسانه شد به خاطره ها فر و جاه ما

    جانا دگر به میکده آن شور وحال نیست                                 راه زمان کج است وبه پستی نگاه ما

    دادیم سر به محکمه زهد و چاره نیست                                   افتاده در کمند جفا دادخواه ما

    سنگینی شرارت زاهد زاهد سبکتر است                                 از کوه درد وزجر همه سال و ماه ما

    مهجور بگذرد همه ایام درد وهجر                                             مغلوب میشود شب غم بر پگاه ما

    ———————————————-302

     

    دلم اسیر نگاری شده است شوخ انگیز                                 که میزند زشرارت به جان ودل  مهمیز

    نبود با خبرم دل ،ز ،راز ، زلف کمند                                       گرفتم از سر زلفش شدم چنین آویز

    مبر امید وفا از ،زن ، و ز شمشیرت                                       و هم ز اسب سواری گزار این سه  بخیز

    دلم به ظاهر او دادم و دو چشم مطیع                                  کنون گناه خودم باد این جدال وستیز

    توان رهید ز قیدش ، به همت است و به سعی                   به سعی و همت آدم ،چو موم شد همه چیز

    زبان نرم و کرامت کریم را شاید                                         به پیش جاهل خود سر شوی بباید تیز

    نه هر که ابروی خم دارد وزنخدانی                                     توان بگفت که او را به دیگریست تمیز

    به هر که خال سیاه است و چشم مست و خمار                   نه ، دل دهی بردت تا گناه رستاخیز

    حذر نمای تو مهجور از حمیرا روی                                    و ،هم ز چشم کبود و ،ز، زرد مو پرهیز 

    ——————————————303

     

    باز مست از هوس دیدن آن روی تو هستم                      سالها رفت و چنان ، من به تکاپوی تو هستم

    سایه قامت سروت همه جا بینم و اما                                گو ، به اول قدمم در خم گیسوی تو هستم

    غیبت لحظه ذهنم ز تو هرگز نتوانم                                     هر کجایم ، همه در، دایره کوی تو هستم

    آن چنان غرق وجودم که ، خود از خویش ندانم                     مست جام ازل ، از رایحه بوی تو هستم

    می ندانم ز چه رخت از سر کویت نتوان برد                          باورم اینکه اسیر شررموی تو هستم

    از چه سرگشته و حیرانم و آواره گیتی                               اینکه سر گشته آن غمزه جادوی تو هستم

    نازنینان همه در نازکی دل سر حرفند                                 از چه من خسته آن دام بلا جوی تو هستم

    صید همچون تو به صیاد ،میسر ، نتوان گفت                من که خود صید  ،رم ، آن رم آهوی تو هستم

    بکش آن ناوک و میزن ، که دلم جای فرود است          بس مدیدیست که ،مهجور ،دو ابروی تو هستم

    ————————————————-304

     

     

    تا جامها به گردش و ساقی به نام ماست                            میریز و میخور اینکه جهانی به کام ماست

    آن مهوشان شوخ گریز از مداردهر                                  با یک کمند موی شریعت به رام ماست

    هر گز نیوفتد ، چو هر آن دام گستری                               با یک اشاره بین که جهانی به دام ماست

    جم را نه قسمت، این مل و این باده غنی                           با یک اشاره جان و دل وسر به جام ماست

    هر جا روی به مسجد و بر دیر و یا کنشت                        بگشای چشم و بین که رهش گام گام ماست

    لوح الست کآنهمه ترسیم ها در اوست                                   خود لوح گر به حیطه ما و رسام ماست

    این جامها ز خواسته کام ما پر است                                 هر جا سر است ،صدر جلوسش کنام ماست

    این خیل در گریز ز هر جا که بگذرد                                    آخر اسیر کرشمه  وهم خرام ماست

    مهجور را که حلقه زلفش اسیر کرد                                       جایی نموده در دل و عالی مقام ماست

      ———————————————————–305

     

    شود ساقی که بگشاید در ،میخانه بر رویم                       مدیدی عمر بگذشت و، در، میخانه میجویم

    شب و روز و مه و سالم همه در انتظار آمد                 به این نا ممکنی من ممکن از این خانه می پویم

    نمی آید خبر از آن نگار سرو بالایم                                        خدا را می شود بینم دگر آن یار مهرویم

    دگر یاران ودلداران، نه در این بین می بینم                    ز یلدا تیره تر چون زال شد در کاس سر مویم

    بیا ساقی گشای آن در به جولان کن قدحها را              نه در جان نای ماندن ماند و نه درجام دل سویم

    چنان ویلان وسرگردان که در دامان هر خاری                      بپندارم گلستان است و عطر یار می بویم

    به گردش کن خدا را آن قدح جان آمدم برلب          خمی ، پر کن که می خواهم دل و جانم در او شویم

    سروشت را بگو باز آورد آن مژ ده دیرین                             همو برمن رساند مژده از ،رم ، کرده آهویم

    دلت انبان هر ناگفته شد مهجور فاش آور                    ولی من ، سر ، هر ناگفته با هر کس نمی گویم 

    ————————————————306

     

     

    آن سرو چمان سیر نماید چو به گلزار                                         گردد به ،رد ، هر قدمش گل که پدیدار

    بگشایدش آن خرمن مو ،گر به دم باد                                         هر خفته شود از کرم رایحه بیدار

    دیدم به چمن صف به صف استاده تماشا                              خیل دل و دلداده ،به ره مانده چه بسیار

    ما گستره کردیم دل اندر رد پایت                                             بگذارقدم گر دل ما بود سزاوار

    آن زاهدو آن واعظ وآن محتسب از دور                                   دیدم که ز حسرت بدرد جامه ودستار

    بر دیدن روی تو ،ز،دل مست بباید                                           کاری نبرد پیش هرآن آمده هشیار

    میزن گره آن تار دوگیسوی دل آویز                                      خواهم که سر از من شود و موی توام دار

    تا چشم خمارت بکند غمزه مفتون                                         ما را  ز عبادت بکشاند به سوی کار

    مهجور گذشت از همه خان ،تا سر کویت                               زد خیمه و خرگاه ، چنین سهل مپندار

        ———————————————————–307                  

     

     

    نشستم منتظر یاری گزیدم که دلم زار است                       تن سالم نمایش خدمت وجدان بیمار است

    خطوط زیستن را زندگی گر هدیه میدادی                       به یار من از این هدیه حقارتها پدیدادر است

    به کام زندگی هر ، زی وجودی،شهد ها ریزد                     به دست یار من زهر هلاهل پروری کار است

    بپندارد که از اندیشه فردا نه ام آگه                              که چون ادرار یابد از من و خود نیز فرار است

    بسی مردم که عزت برکرور مال مفروشند            بسی دیگر چنان سگ در پی یک لقمه ای خوار است 

    سر از میخانه ای می آورد این بدسگال من             که دیدم جان ندارد تن همان مسلول و مردار است

    ز بندش در ازل ببرید خود را چون سگ ولگر        چنو این چون کسان سگ نما ،نه یک ،که بسیاراست

    هم از نابخردی خود را به قعر فقر اندازد                         خدایش هم نه تغییر آورد گوید سزاوار است

    تو مهجورا اگر دادی به یارت نمره امکان                        مگیر از او، بدان او خود اسیر بند دستاراست

    ——————————————-308

     

    نمی خواهی برو من جانب میخانه خواهم شد              میان مهوشان مست من ،همشانه خواهم شد

    از این پس زیستن را با ،می ،و مهرو، میان گیرم              تو پنداری که با نا مهریت دیوانه خواهم شد

    مرا زین پس اگر خواهی بده جام ،می ، مستی             چو جامی از تو گیرم بیشتر مستانه خواهم شد

    بیا در کوی دلداران ،ز ، دل قهری چه ها دیدی         بساطی پهن کن من با تو هم پیمانه خواهم شد

    من از زهد و ریا شستم وجودم را خماری خوش          از این دیگر میان حوریان همخانه خواهم شد

    نه خوش باشد که مست از ساقیش رویی بگرداند   نهادم جان ودل، دانم که من دردانه خواهم شد

    هلاهل کرده در جامت بنام شهد می گیری                ز دست مکر و ریو تو سوی ویرانه خواهم شد

    چو جانم را کنی ترک و نظار از دور بنمایی                         نگارانی گزینم بنگری ، شاهانه خواهم شد

    دمی لبخند لب کن ،باز جامی پر ، ز،می ،میده                من مهجور را، بین شاهدی جانانه خواهم شد

    ——————————————–309

     

    سحر تا دیده بگشودم رخ جانان نظار آمد                  خوشا بختی گشود از من به پایان شام تار امد

    گمانم آتش خورشید شعله از رخش بگرفت                     شرارش آنچنان دیدم که مل در خم ببار امد

    قراری که رمید از من مدیدی ، بیقرارش بود                           گرفت آرام و از یمن قدومش برقرار آمد

    پی صیدش روان صیاد باشد ، رسم معقول است                     کمند زلف تا بگشود صیادش شکار امد

    ز پرگار زمان گم گشته بود آرام چرخیدن                               بگوش چشم تا بنمود غمزه در مدار آمد

    چو بار عام شد در آن سحر بر دیدن رویش                          دل آویزان دل گستر به کویش بیشمار آمد

    صبا را گو ، به هر صبحش گذاری افکند زین کوی                  که بر حس مشامم این سحر بوی تتار آمد

    فشان آن زلف مشگینت دم باد سحرگاهان                            که خیزد خفته از بویش بپندارد بهار آمد

    مشوش بود و سرگردان دل مهجور از این دوری                 نگاهی مهربان بنمود و هر سختی مهار آمد

    ————————————————310

     

    آن سفر کرده چو لطفی کند و بازآید                                 گره از کار فرو بسته ما بگشاید

    سنگلاخ از ره او شستم و کردم چو حریر                         خار ها چیدم ازایرا که روان پیماید

    عهد ها بست و نشستیم به راهش عمری                         لحظه ها روز شد وروز شب ، آید شاید

    به دعایم ز خدایش ،چو بیاید در کوی                             دل گذاران رهش را نظری فرماید

    ما چنان معتکفیم وبه دعایش مشغول                           معدن مهرو وفا عاطفه چون ننماید

    همچو باد سحری میگذرد از سر کوی                           لطف ها کرده وگر باز بیاید ،پاید

    بر کویر دل ما گر بگذارد قدمی                                     گلشنی از گل رویش به کویر آراید

    تا به آن ناز و خرام آید ودر سروستان                      سروها با قدمش بین که چه می افراید

    صبر ، مهجور خوشا اینکه ، به هجران بکنی               وقت دیدار به صبرت ، صله ها افزاید

    —————————————-311

     

    باز بگذشت از سرم حال و هوای کوی تو                                     بر دلم ترسیم میدارم خم ابروی تو

    یک نظر در دل چنان بینم جهان را مرغزار                             واندر آن نازک خرامد قامت آهوی تو

    شب کی آید تا سحر گردد کز آن باد نسیم                           بشنوم بار دگر نام ونشان کوی تو

    حلقه ای دیگر مخواهم در کنام زندگی                              حلقه ای انداختم بر گردنم از موی تو

    گفته ام بربط مگیرد چنگ در چنگ توام                           چنگ بربط کی نوازد پرده گیسوی تو

    گودی روی ذنخ دامیست بر صدها چو من                        مینشان چوگان مهرت ،ما به میدان ،گوی ،تو

    طاقت دل زین فراترنیست رویی مینشان                        کی رسد ای جان جان ،لطف از دل دلجوی تو

    چشم دل مهجور میکن بازو بنگر راه وصل                         یک زمان دیدی بیامد پا خرامان سوی تو

    —————————————–312

     

     

    دل داده ام بر کوی تو ،بینم مگر آن روی تو                            از باد خواهم بوی تو ،آرد مگر از سوی تو

    جان کی دهم بر لعبتی ،آنجا که ما را آیتی                             چون بنگرم بر قامتی جز قامت آهوی تو

    صدها اگر تیر آیدم ،راهی به دل مگشایدم                             بردل کمانی بایدم ،ازآن خم ابروی تو

    مشک ختن تا بر شود،بویش مرا دیگر شود                            جان منت بیمر شود جز اینکه آید بوی تو

    افشاند ،ار ، بادصبا در پیش چشمم تارها                         من میشوم بی اعتنا ،جز اینکه باشد موی تو

    کی چاره دارد درد من جان نزار و زرد من                               درمان ره آورد من باشد فقط داروی تو

    در بحر امیدت بران ، کشتی به ساحل میرسان          مایت همو در پی کشان ،گشتیم چون ره پوی تو

    چون دار ،بر گردن نهم آنجا دیگر آگهم                     شرط است اگرجان را دهم ، دارم ،شود گیسوی تو

    بر سوی تو دارد نظر مهجور ،از کویش گذر                     خوشحا که دارد این بصر ،آن لعبت مهروی تو

    ———————————————–313

     

     

    وصال حضرت جانان به صد مشکل کنم حاصل             به راه وصل او گر تن رود آسان ، که جان ودل

    چو حاصل آیدم با صد تمنا لحظه ای روءیت               به سعی وجد میکوشم که بل بر من شود شامل

    دو چشم مست او دیدن هزاران خدشه میخواهد               پذیرد صد هزارانش به جان هر دیده عاقل

    نه دیگر با من آن زاهد نشست و خاست آمیزد             که من جان محک گشتم ، هنوزم  او زخاک وگل

    سبو بشکست اگر در کوی او باید دگر گیری                      که سالم تا به سر منزل رسانیدن بود مشکل

    به جان دیده رخ دیدن میسر گر شود خوشحا                   میسر میشود آنگه ،که گردی هم زجان کامل

    به تار زلف او شانه زدن میخواهد آرامش                      نه در شانه  شود تاری ز،زلفش گرشوی عاجل

    به دست آهسته آهسته بباید جان ودل سایی                  که هم دندانه شانه شود با دست جان عامل

    چنین پوشیده گویی تا به کی مهجور ظاهر تر                  اگر ظاهر شود ،این گفتن سفتن شود باطل

    ———————————————314

     

    بر ،می، میخانه جان این زمان هشیارکو                             ناله درد است وحرمان وصل جان را یار کو

    خانه بی حرمت مثال روی جانان در نقاب                               برسر کوی نگارینش صف دیدار کو

    تن فراخان مست تن گشتند ، چشم دل به خواب                هم در این بستر زمان وصف را دیدار کو

    هر در میخانه میآید دم از جانان زند                                       جان و دل را میبرندآنان دگر جاندار کو

    دل گذاران بر در ، میخانه ذغایب گشته اند                             آیت آن جام واین انگیزه میخوار کو

    بی نشانان با نشان گشتند و یاران بی نشان                        آن نشان رافت وتکریم در انظار کو

    از انه الحق گوی ظاهر پیشگان صد دار گشت                       حرمت دل رفت و صد منصور آمد دار کو

    پرده مستور تن جان را ز رویت باز داشت                               دیگرم بر جان و دل صیقلگر زنگار کو

    دامن پاکت نگه دار از دغا مهجور چون                                      نیک با دل بنگری دامان پاک افکار کو

    —————————————————-315

     

    باز آمد بر سرم حال وهوای روی تو                                   بی قلم ترسیم میدارم ، خم ، ابروی تو

    یک نظر بر دل چنان آید جهانی مرغزار                                اندر آن نازک خرامد قامت آهوی تو

    شب کی آید تا سحر باز آید ، ازباد نسیم                           بشنوم بار دگر نام ونشان کوی تو

    حلقه دار از ، چه؟سازم تا گلاویزش شوم                            حلقه ها انداختم بر گردنم از موی تو

    گفته ام بربط مگیرد چنگ در چنگ تو ام                                 چنگ بربط کی نوازد پرده گیسوی تو

    گودی روی ذنخ دامیست بر صدها چو من                           مینشان چوگان مهرت ما به میدان گوی تو

    طاقت دل زین فراتر نیست رویی مینشان                           کی رسد ای جان جان لطف دل دلجوی تو

    چشم دل،، مهجور،، میکن باز ،بنگر راه وصل                       لطفها دارد ، بیاید پا خرامان سوی تو

    —————————————————-316

     

     

    بگذاشتم دل کوی تو  ،بینم مگر آن روی تو                         ا ز باد خواهم بوی تو  آرد به ما از سوی تو

    صد ها اگر تیر آیدم   راهی به دل نگشایدم                           بردل کمانی بایدم  از آن خم ابروی  تو

    مشک ختن تا بر شود بویش مرا دیگر شود                          جان منت بیمر شود آید مگرآن بوی تو

    افشاند ،ار، باد صبا در پیش چشمم تارها                         من میشوم بی اعتنا جز اینکه باشد موی تو

    چون،چاره دارد درد من ، این روی ، و جان زرد من               درمان ره آورد من  باشد فقط داروی تو

    در بحر امیدت بران کشتی به ساحل میرسان             مایت همو در پی کشان ،گشتیم چون ره پوی تو

    چون دار بر گردن نهم ،وز جان ودل من آگهم           شرط است اگر جان بر دهم ،دارم، شود گیسوی تو

    بر سوی تو دارد نظر،، مهجور،،از کویش گذر                خوشحا که دارد هم نظر آن قلب رافت خوی تو

    ————————————————-317

     

     

    نسیم صبح ظفر میوزد ،ز ،کوی وصال                         به چشم خواب نیاید که خواب چشم محال

    به خانگه همه زنار ودلق بگذارم                                 دگر به جام و ،می ،و زلف و خال ولب چه خیال

    به فکر روز وشبم آن شمیم جان خیز است                چه خواب؟اینکه به جانم دمی رسیده مجال

    نه ، دل زدست شود بل، به جان فراغ آید                   ز بوی مشک کمان ابروی خجسته مآل

    مرا به وصلت آن عارضی بخوانندم                              که عارضش ننماید نشان به چشم جهال

    اگر به شعشع رویش بسوزدم دل و جان                     به شوق جان بپذیرم ، نه جای حرف و سوال

    که سوی چشم نهادم ، وجود و جان دادم                  گذشتم از همه شیب و فراز و قیل و زقال

    به همت آمده این صبح جانفزا به برم                         که چشم جان بگشودم به ماه عارض و خال

    به بر نشسته ،بیا ، صبر ، شد ظفر ،،مهجور،،             جهان به کام تو برگشت و حاسدان به زوال

    ——————————————318

     

    از نگاه چشم بیماریش بیمارم هنوز                               با خیالش روز و شب در کوی بیدارم هنوز

    مسجد و محراب و میخانه نه دردی چاره کرد                  حلقه زلفش کمند راه و در دامم هنوز

    از همه این خانگاه و ، دیر ، و آتشگه چه سود                 کز دعای نحسشان در بند دستارم هنوز

    گر همه از من بگیرند این دغل بازان شهر                        بر سر کوی نگارینش که دل دارم هنوز

    در ازل جان مرا در کوی او آغشته اند                           هم از آن است اینچنین با وی ،سزاوارم هنوز

    آنکه با من گفت دیگر با تو او را کار نیست                       بس غلط گفته است ، با او کار ها دارم هنوز

    من ز کوی نازنین ، امید هر گز مگسلم                                 چون نهال یاد او در دیده میکارم هنوز

    در کویر خشک حسرت بر وجودم باک نیست                  چون ز ، جانم اشک حسرت بار می بارد هنوز

    گفت،، مهجورا ،،چه شد؟آن کام بگرفتی از او                     گفتمش نه، همچنان دیدی گرفتارم هنوز

    ———————————————–319

     

    مرا یک امشب ای دل سوی مهمانی جانان ،بر،                 نه از کوی شرار اندیشگان از کوی خوبان ،بر،

    مرا دل مست جان کن از ،می، صافی جانانه                      گذار از من تن و بردار دل در خانه جان ،بر،

    شنیدم که در آن محفل به جامی جان و دل بازند   که من جان و دل و سر میدهم در پیش مستان ،بر،

    نه دیگر ،،سیرم ز این لولیان زشت ظاهر گر                گناه از من ،زمانی هم به کوی م،می پرستان، بر ،

    ز ،آه و ناله این خاقه پوشان دل دگر خون شد                به پیش محرمان خوشدل از آوای دستان ،بر،

    چنانم اغتشاش از این تن مفلوک میآید                         مرا لطفی کن از این خاک بر ماوای سامان ،بر،

    نمی دانم و شاید گردش دوار این باشد                            به گاه نیستی جان را به خلد سبز هستان ،بر

    به ظاهر می نباشد جان زدودن از کنام تن              چه ام ؟این عجز تن داری از این خاک غمستان ،بر،

    رسان،، مهجور،، را بر جایگاه محرمان جان                         زان در پایگاه قدس روح افزای حوران ،بر،

    ———————————————–320

     

    بر دل خسته تمنای وصال است هنوز                               این سرم بر سر کویش به خیال است هنوز

    از چه اندیشه نمایم نتوانم دیدن                                   بخت و اندیشه به کویش به مآل است هنوز

    ساحت زلف و رخ و خال سیه پرس ز ما                       جان ما در گرو آن رخ و خال است هنوز

    به رقیبان دغل سرو قدش کرد عتاب                            کز عتابش همه در شور ومقال است هنوز

    جایگاه صنمش دور و وصالش در اوج                          که نیاز دل و جان بر پر و بال است هنوز

    کی نماید کرم آن کرشمه با چشم خمار                         وین کرامت ،ز، همه جای سوال است هنوز

    جستجو میکنم اندر سر کویش اقبال                          اختیارم همه در قرعه فال است هنوز

    بی سبب نیست که تشویش از او میدارم                   ناوک چشم که در فکر قتال است هنوز

    میوه،، مهجور،،ربرآرد که چشی طعم وصا ل             آنچه کشتی به دلت باش نهال است هنوز

    ————————————————321

     

     

    در گوشه میخانه آن عارف مستانه                                    میخور د چه جانانه آن دردی حبانه

    جان بود و دل و مستی ، میخورد به هم دستی                هر تفرقه بشکستی از خاطر پیمانه

    مشاطه جام ، می ، تصویر کشید از ،کی ،                               اندیشه کج ، هی هی ،کی بود به میخانه

    درویش و گدا و شه در یک صف و در یک ره                        ساقی ز همه آگه ،مشکن ذنخ و چانه

    ابروی خم جانان تیری زده از مژگان                               وین هستی و این سامان از اوست نه افسانه

    در کوی وصال جان شو از تن و سر ویران                                   تا زلف سر جانان گیری و زنی شانه

    آن شوخ حمیرایی دارد که به ما رایی                                         داریم تمنایی ، زان غنچه فتانه

    در نقد ،زمان، بهتر چون ، نسیه کنی دفتر                                 با نسیه نیارد ،سر ، که عاقل فرزانه

    ،،مهجور ،،و دل و جانش هر لحظه به فرمانش               فرمان که برد، خوانش ،مست است نه دیوانه

    ——————————————–322

     

    با ناوکی ز مژگان گیر این دلم نشا نه                                    تا خون دل نمایم بر کوی جان روانه

    تا چند نانه دل شوید رخ خجالت                                     در محفلت بخواه و بر گوش خوان ترانه

    بار گران عزلت جان منت هدر داد                                            با بربطی نوازان عود دف و چغانه

    پنداشتم که بر دل دلدار دیده باشی                                      مرغی شدم بلا کش بی قوت و آب ودانه

    با تیر چشم مستت یکبار ه دل هدف شد                               آن ناوکت ، ز، مژگان نیکو کند کمانه

    بنشسته ام به باغت تا فصل گل بر آید                                    بار دگر ببویم آن شادمان جوانه

    با شبنم عذارت خواهم که مست گردم                                جام ،می ام ، چو باشد آن گود روی چانه

    خواهم نسیم صبحی خیزد ،ز، کوی جانان                           با ،باد ،جعد زلفت شاید خورد که شانه

    ،،مهجور ،،را مسوزان زین بیشتر به هجران                           کز آه اندرونش آتش کشد زبانه

    ———————————————-323

     

    ز ،جام وصل او هر عاقل بیدار آلوده                                     به کوی وصل او پیمانه و پندار آلوده

    به خاک کوی او اغیار میگردند سرگردان                              به گرد خاک کویش محرم هشیار آلوده

    ز چشمان سیه صد عشوه میبارد به دلداران                       به آتش میکشد در کوی جان ،د لدار آلوده

    کمان ابروان با تیر مژگان میکشد جان را                          چو جان بگرفت در کویش ،شود رفتار آلوده

    به خم اندر خم گیسوی وی ، افتاده این جانم                       چه ام دیگر طهارت ،میکند زین کار آلوده

    ازل مستم کند با باده حمرای آن چشمش                              ازآن با تار مویش میکشد بردار آلوده

    سبک باری نشاید در رهش ،باید گران گردی                         شوی تا بر سر کویش به کار و بار آلوده

    نه من حیران آن رویم که خوانندم به محجوری                 از آن روی صنم ،سجاده و دستار آلوده

    کشید آن ابروان خم چه سان؟نقاش لوح ذر                        مگر، مهجور ، شد آندم سر پرگار آلوده

    ———————————————————-324

     

    دل ما بر سر دیدار تو بیصبرانه                                  پر شد از هجر تو دیگر به روان پیمانه

    هر چه لبریز شود کاسه جان منتظرم                      هم، اگر رویت آن روی شود افسانه

    عاقبت همت من میدهدم کام ظفر                         شهد از این کام نگیرد جز ، من بیگانه

    آندم آید که زدست تو خورم جام وصال                    جام لبریز بده تا که شوم مستانه

    من به اغیار چه گویم ،که,ندانند ،که ای                    درد من غیر نداند بجزم فرزانه

    آیت روی تو در جام جهان گر بینند                           جان گذارند ودیعت ،صنما، جانانه

    محرمان حرمت محرم رازم کردند                            عالمی بود به محرمکده ،جان همخانه

    از رقیبان تملق ببریدم دل خویش                             ترس آن نیست که گویند شدم دیوانه

    طره بگشای ، به باد سحری افشان کن                   تا که ،،مهجور،، زند زلف سمن را شانه

    ———————————————-325

     

    می،ریز زحبانه خالی شده پیمانه                                       پر کن به خیال آمد باز آن رخ افسانه

    در دیر و شبستانها سرد است دل و جانم                            گرمی ز تو میگیرم در گوشه میخانه

    با ، کن فیکون ، ساقی باز، آورم ،آن دل را                           تا صحبت جان گیرم با آن دل جانانه

    گر در دل او ما را جایی دهی ای ساقی                             بهتر شود از فر وجاه و جم شاهانه

    تاریکتر از یلدا کرده است دل و جان را                               روشن ز همو خواهم این خانه و کاشانه

    مهجور به روز و شب نالید که باز آید                            دل رفت و دلی نامد ، زان گشت چو دیوانه

    —————————————326

     

     

    به شادمانه بخوانید این سروده ترانه                                     که شهد نغز گرفتیم از گلاب و جوانه

    خم از کمر بکشید، و ،چو سرو با قد قامت                             شوید جانب این شادمان سروش روانه

    به هر کجا که رسید ، آیت از نشاط وسرور است                 وجود یک دل و دلداده یک ، به کوی نشانه

    نشان ناج سرش تارکی ز گنبد مینا                                   که دارد از مه و خورشید هم نشان به میانه

    به بحر حضرت اویش چه موجها همه سرکش                      چه سرکشی ، که ندارد به اضطراب کرانه

    از آن به حضرت خضر آب جاودان دادند                               که خم نکرددوابروبه اخمهای زمانه

    مباد بر تن وبالای آن وجود خماری                                      وجود اوست که هم برکشد خمار زخانه

    خوشا بیاید و آن وقت تا تو هم مهجور                             زنی ، ز،عهد قدیمت به موی خاطره شانه

    ———————————————-327

     

     

    بیا با ما به میخانه ،می ،از جانان تمنا کن                  سر یک جرعه ،می، خونبار شو ،دل همچو دریاکن

    به محرمخانه حضرت اگر سردان و سر پوشی            به ظاهر مشربی کم خو کن و ،از زهد پروا کن

    بسوزان جان ودل خواهی اگر دیدار جانان را        به دیدار رخش با هدی جان و دیده سودا کن

    نیارزد این لعب ،کز بوق و کرنای بیان خیزد              به باغ خلد او باز،آی ،و جان با او مصفا کن

    خذف تا کی به لاک تن زنی ،بشکن ز تن باز آ          محک بر گیر و جان می نه   عیار دل مطلا کن

    به اوج کام دل مستی ، بزن پیمانه ای دیگر             ز وجد و شور این مستی به کوی قدس غوغا کن

    سیا از جان ،غبار از تن جلا ده با ،می ، دردی            به مستی خو کن و با ،می ، وجود جان دلآرا کن

    گمان غیر از این مستی اگر سودای تن باشد              تو هم مهجور ، تعریف از ،می ، جاوید حمرا کن

    —————————————————-328

     

     

    بر آستان جانان باید که دل نهادن                                      بر رویت مثالش ، هم جان و دیده دادن

    مستی اگر بخواهی مستانه شو به کویش                             در کوی وصل باید دستار بر گشادن

    درد است رنج و سختی تا روی یار بینی                          چندان که هم ز جان و از طاقت اوفتادن

    بی زحمت و طلاطم وصلی مباد حاصل                             باید به کوی جانان تا پای، ایستادن

    بر جایگاه جانان اندیشه می نشاید                                    باید ز قید و بند ،برهان ، روان رهادن

    ظرف وجود باید پر گردد از ،می ، جان                            ازمیکده نشاید بی ظرف ،می ، ستادن

    مهجور جان همی نه بر آستان که شاید                               زین راه ،به، توانی کام روان فزادن

    ————————————————329

     

    باده گلگون به جامم ریز ای ساقی که من                                روبرو خواهم نشینم با جناب ممتحن

    شد سپر جانم ، بکش تیری ازآن مژگان شوخ                   ای که دل را برده ای جانم ستان از این بدن

    مانده ام در وادی هجران به صد سوز و گداز                     خشتها با اشک دل کردم ،و،زان بیت الحزن

    حسرتی دارم که بویم آن عبیر مشک زلف                          آشنایی ده ، مرا با بوی ناب پیرهن

    روزگاری عمر سر کردم به امیدی که باز                            پای در محفل نهم با نازکان  گویم سخن

    لشکری آید اگر از درد و رنج و سختها                          نوش باشد گر بگیری جان و ماند نعش تن

    تن نیارزد ،جان بباید بیند آنجا روی تو                       هم در آن دم ،چشم جان بیند رخ ،حسن حسن ،

    این چه رازی که از آن خلد آوری بر خاک پست                از خواهم نکهت آن ملک دیرین و کهن

    دیده ای چون طایر قدسی تحمل سخت باد                   اینهمه مهجور می بینی کنون زاغ و زغن

     

     

    دلا بر رشته بگسسته محبوب کاری کن                     چنان بگسسته مگذارش به وصل رشته یاری کن

    مگو از ما گسست این رشته ، الفت برنمیگردد          بیا بار دگر با وصل الفت سازگاری کن

    اگر آزرده ای محبوب دل را بایدت خذلان                  بسی تیمار هجران کش ،به یادش رنجه داری کن

    خم ابروی مهرویان ،تو را، گفتم نباید دید                    خم ابروی او دیدی ز دیده اشک جاری کن

    نثار مقدمش بنما سرشک اشک چشمت را               وصال یار اگر خواهی ،سر کوی آی ، زاری کن

    روال الفت و مهر و صفا را باز از گیر                        به یمن الفتی این چون دل از اندیشه عاری کن

    که مهرویان نازک را مقدر نیست رنجاندن                    تو هم مهجور از مهروی قلبت پاسداری کن

    ————————————————–330

              

    با دو آن چشمان مست خود ،گرفتارم کنی                              زلفها تابیده ای بر هم که بر دارم کنی

    من که مرغی مانده در دام توام، دانی فشان                خوش که قوت جان دهی ،از خواب بیدارم کنی

    بر سر کویت نشسته ،جام خالی در کفم                          چون ز ،کویت بی نصیب از جام خمارم کنی

    مانده ام حیران و سرگردان چه شبها تا سحر                کآفتاب روی در هستی پدیدارم کنی

    جان و دل در کوی بنهادم که باشم محرمت                 بی محابا در صف مطرود اغیارم کنی

    لعل شکر خای لب تلخی برد از جان جان                    تن ز من برگیر تا با جان سزاوارم کنی

    محرمت خواهم کنی در کوی و ادراکم دهی               پرده بر گیری وبا عزت پدیدارم کنی

    لطفها بنما و میده ،می، من مهجور را                       تن به غفلت برده ام ،بل، جان توهشیارم کنی

    —————————————————-331

     

    بر دل بیقرار ما هیچ نظر نمیکنی                                مانده به کام حسرتم ،نیز به ،بر، نمیکنی

    خرمن زلف تیره ات ستر دو چشم ما شده                      بر من مانده گار شب فکر سحر نمیکنی

    کرشمه ای ز چشم جان تیر بزن به جام جان                    کن شرری کنون که هم هیچ ثمر نمیکنی

    شهره جان و دل شدی تا که به جام دیدمت                       جام ارادتم ،چرا؟ زان صله ،تر نمیکنی

    لوح وجود روی تو ازکه بجویمش نشان                           کز ،بر ، جان من تو از لطف گذر نمکنی

    سایه به سایه در رهت گام به گام مینهم                          هیچ نظر به راهت ای ماه قمر نمکنی

    ره ،رو ، راه بودم و طعنه بزد رقیب راه                             کای ،به سراب مانده چون یاد سفر نمیکنی

    مهجور در میان اگر جان بدهد به پای دوست                     فکر وصال میکند ، لطف اگر نمیکنی

    ————————————————332

     

    به آن وجاهت و آنگونه دلبری که تو داری                     به جان من تو از آن دلبری دلی نگذاری

    مثال روی تو دیدم چنان شراره بزد جان                     که هر که روی تو بیند، دگر چه صبر و قراری

    چنانچه آه دل از حسرت وصال بر آید                           به ذره کرشمه ات میزنی به دهر شراری

    نشان وجاهت رویت به عهد روز وفاقت                       نشسته ام سر ، کویت که بلکه عهد بر آری

    وقار رماه رخان را نبایدم سر   تکذیب                          وقار میشود اما وقار هم ،به وقاری

    به شوق راه   بپیمودم    اینکه روی تو بینم               بخر به منت جانت ، حجاب کش به کناری

    قرار دل بشد از کف نمشود به مهارم                           که رام میشود این دل فقط به جعد مهاری

    چه ؟پا برهنه ز، خارو خس  آمدم به سراغت               به آنکه غمزه شوخ از دو چشم مست بباری

    بیا ،ز  ، دست مهینش شراب خور مهجور                     که درد هجر نگردد، دوا ، مگر به خماری

     ————————————————————–333

     

    به آن چشم ولب و خالی که داری                  سزاوار است ما را بیقراری                                       

    کرشمه تا به کی آتش گرفتم                         ز چون فکر حقیران را نداری

    به چشمانم دگر اشکی نمانده                         ز بس نالید چون ابر بهاری

    خدا را لطفی از آن در نشاید                      دلاویزان او بینند خواری

    نمی دانم ز من پنهانی اما                           رقیبان را همیشه آشکاری

    نمایان آن رخ رعنا مرا هم                            ز،ما پنهان ز ما پنهان   چرائی

    به کویت پا شتابان خواهم آمد                     خلد بر پا اگر هم خس وخاری

    دلی دارم به سودایت نظر کن                        مکن با این دلم ناسازگاری

    خبر ها گر دهی از مهر  دلدار                         به مهجورش، دل وجان مژده  داری

     

    ———————————————————–334

    چشم ما  در  حسرت   دیدار  رویش   دربدر               او چنان   در  پرده   که   بر   ما  نمیدارد   نظر

    شب بیاد  دیدنش   بیت  الحزن   سازیم   دل           آن   چنان   غرقش    نمیدانیم    کی   آمد   سحر

    جسم ما منگر ز خاک است و به خاکش  میرود            جان   دل  داریم   قربان   تو   ای   عالی   گهر

    گر ، ز   نزدیک   آن   لقایت   را   نمیا  ریم   دید                 بوی عطری زان طراوت بر  صبائی می سپر

    سالها   بودیم   سالک  تا  که  بر  کویش  شدیم           کوی   جانان   یافتیم   اما   که   جانان   در  سفر

    معتکف خواهم  شدن در کوی،  این باقی عمر               تا  مگر  زین   اعتکافم    آید   از   جانان    ثمر

    فال او   در  بخت ما میگو چه سان  آغشته  اند      کاین   سماء  و ،  وجد  هم   در  او   نمی  دارد  اثر

    بیشماران   چون  تو   در  این   راه   سرگردان   شدند        پس تو هم مهجور  پایی  میگذار ومیگذر       

    ——————————————————335

    مرا  ای  ساقی   از  آن  در  تمنایی   تمنایی         به  راهی  این  چنین  دل  را  چه همپایی چه  همپایی                                                        

    ز لوث  ظاهر  ،این  تن  دل  و  جانم  به تنگ   آمد       به  پهن انگشت  پا  آنجا  ،، مرا جایی مرا  جایی

    نه  دیگر  میشوم  طاهر  به  آب  زمزم   و کوثر          ملوث چون  شود  باطن  ،چه  دریایی چه  دریایی

    سروشم   دی  پیامی  داد  ، نومیدی  چرا  بر  جان              چو  گرداب اوفتی  ،باید  تقلایی   تقلایی

    به  امروز  این  چنین  کز من  تقلا  میشود  واهی         نه ، دیگر پرورم  همت  به فردایی   به  فردایی

    به  زنگاری  فتادم  که رها  گشتن  از آن  مشکل            چرا؟ این  زنگ  تاریکم  نمی سایی  نمی سایی

    نفس  ها  در  گلو     سد  ،شد  قفس  بگرفت  جانم  را       دگر  ای  ساقی  جان ها  مرا  پایی مرا  پایی

    هم  از یاران   همت  هم  گرفتم  فال،  رای  آمد         چه   ،با  انجام  همت  هم  نشد  رایی  نشد  رایی

    بگردان  روی  جان  مهجور  ، آفت  بیکران  آید         نمی  دارند  گر حرمت  ، چه  دنیایی  چه  دنیایی

    ————————————————336

     

    باده  جان  به  دل  آرید  که  دیوانه  شدم               هوشیاری  به  دلم  آمد  و بیگانه   شدم

    تا که  از  درب  حرمخانه  برونم  کردند                 معتکف  گشتم   و  ،  در  کوی  صبورانه   شدم

    کاسه  ای  بر دل  دیوانه  من     باز   دهید               ناب جان  درنگرید اینکه چه  جانانه شدم

    ازز ذکات  ، می ، جان  قطره   چکانید  به  کام            کز  نداری  به  ،بر  ،  ظاهر   پیمانه شدم

    من  که  در  خلد  تو  با  ناب  طهو  را  بودم               کفر  نوش   آمد  و   قهر  تو  در  این  خانه  شدم

    قصر  فردوس  برین  بود  مرا  جای  سرور              دانه ای  خوردم   از  آن  بود   به  ویرانه   شدم

    نوبتی  باده  خوناب  به  من   باز  دهید                 تا  ببینید    چه  سان   واله   میخانه   شدم

    دوش  لطفی  شد و  ساقی  قدحی  داد  مرا          هم  از  آن ، محرم  اسرار  حرمخانه   شدم

    دست بگشا که  قدح  میدهدت  حور  وپری           همچو   مهجور   قدح   گیر   که   مستانه   شدم

    ——————————–337

    خوشا برمن که چون او لعبتی ابرو کمان دارم                  خوشادر گردنم تاری از آن  زلف  چمان  دارم

    خوشا از آیت  آن  حور  وش  نایل  به هر  کامم                خوشا  یاری  بلند اختر  فرا  از حوریان  دارم

    خو شا در  مردم  چشمش    مکان  دادم  چنوئی را       خوشا  مردم  همی  دانند  من  یاری   چنان  دارم

    خوشا جان فرش  گامش شد که ،دیدم آن خرامش را        خوشا  فر همایی  که  منش   در اختران  دارم

    خوشا  پیمانه مستی  رسید از دست او بر من      خوشا   قبال  این  مستی   به  پیش  میخوران  دارم

    خوشا  دریای  مهری  که  شناور  گشته ام  در آ ن   خوشا من  دلبری   خوش  دل  میان  دلبران  دارم

    خوشا  باز آمدم  در کوی ، گشتم  محرم  رازش      خوشا  راز  نهانش  را  نهان   حسنش    عیان   دارم

    خوشا با بوی مشگین  دو  زلفش صبح میخیزم          خوشا  بابوی آن زلفش هر آن دانی به جان  دارم

    خوشا  هر گز  نباشی دور از آن جان جان مهجور       خوشا دانی به جان  خود چه ها  از او نشان دارم

    ———————————-338

    خوشابه کوی تو  آیم در ،آن گدای تو باشم                  تو رخ نمایی ومن سائلی گدای تو باشم

    خوشاکه در گذرم از کنارچشم رقیبان                          ندیده کوی تو،نابوده آشنای تو باشم

    خوشا که تن،نشودبامن وکشم دل وجان را                پذیری این دل وجان خاک زیر پای تو باشم

    خوشا  که عقل ودل و هوش جان بگیریم از من          که نا شنوده سخن نیز سر به رای تو  باشم

    خوشا هر آنچه به تن با من است جمله در آید             عروج کوی تو گیرد که در لوای تو باشم

    خوشا به عالم روزازل بری که من آنجا                         همیشه غرق نگه بر رخ و لقای تو باشم  

    خوشا به خانه دل این غرورزهد بپوسد                       که خویش با تو شوم تاکه هم فنای توباشم

    خوشا که پربگشایم ازاین سراچه در  آیم                    به قرب وعزت مهجور درگشای تو  باشم

    ——————————–339

    چه کنم در شرف رویت دلدار آیم                         خودچنانم که به دیدارویش عار آیم

    هر  چه  کردم که قدم باز گذارم در  کوی                می نشدباردگر در برآن یار آیم

    من نه آنم که به یک تفرقه روگردانم                    در تلاشم اگرم نیز سر دارآیم

    مژده ای ده به من ای محرم اسرار سروش            تا که پاکیزه از این جامه ودستار آیم

    آنقدر طعم سلامت بچشیدم که دگر                    خواهم ازمحکمه درد تو بیمار آیم

    در خرابات مغان نیز ندیدم رویی                        کرمی میکن و بگذار به دربار آیم

    ،می،بده تا که تن از گرد ملالت شورم                  هم که آسوده ازاین رویه زنگار آیم

    توشه در دل نهم ای دوست که باجان بر،تو           بس سبک بال،زنم بال و به دیدارآیم

    چشم مهجور مخوابد همه عمر مگر                   قرعه ای اوفتدو پیش تو بیدارآیم

    ——————————–340

    آتش شده در جانم باجان همه میجوشم                      آتش که همی سوزدمن ساکت وخاموشم

    تن سوزدم اندرجان من درگروجانان                            ای پیر بده جامی بااینهمه می نوشم

    یا جان همه میسوزان تادل بری ازجانم                        یا درصفت مستی برخاسته بخروشم

    درخرقه این مستی دل دادم وجان  بردم                     این خرقه بکن پاکم،هرخرقه نمی پوشم

    همپای جهان دادم ارج آیت نامت را                         این سخت به چنگ آمد باهرصله مفروشم

    آتش اگراعلا شد من اسفل وازخاکم                         اعلا شدن تن رابا این همه میکوشم

    اعلا نکشید آخر این بارامانت را                             بخت آمدو فالی شد این بارگران دوشم

    ازمست الستی پرس،این حالت مهجورت               تابا توو همی گوید،چون این همه مدهوشم

    ———————————341

    دامن آلوده شبی محو رخ یار شدم                              خرقه کندم زتن وخویش پدیدار شدم

    غفلتی راکه به ایام جهالت میرفت                              تا شدم محورخش زان همه بیدار شدم

    ای عجب غرق شنیدارچه رازی بودم                          کز  همه بودونبودو همه بیزار شدم

    من انلحق نتوان گویم و منصور نه ام                         لیک دیدم که زجان تا،به بر دارشدم

    عافیت دار وجودی شدم و همدم راز                           همدم و محرم محرمکده یار شدم

    گوئیا همدمی آن صنم رعنا بود                                 کان سلامت زروانم شدو بیمار  شدم

    خود ندانسته ونا دیده شدم  درکویش                         بوی مستی به مشام آمدوخمارشدم  

    جان و دل دادم و هم دیده نهادم تا که                         ره نشین ره میخانه دلدارشدم

    عافیت خواه رقیبان دغا خواهم شد                         من مهجور هرآنگاه که میخوارشدم

    ———————————342

     

    در خیالم جز وصال رویت جانان ندارم                        جان من جانان من باشدکه بی او جان ندارم

    برمغیلان بیابان پرنیان گویم که دانم                         بر وصالش سخت کوشی باید این آسان ندارم

    روشنی بنمودی و برقی زدی چشمم گرفتی                  جانم از من گیر جانا بی بصر سامان ندارم

    روزنی بنمودی و رویی نمایاندی به یکدم                     علتی دادی که جز با روئیتت  درمان ندارم

    طاقتی زین بیشتربر مانه ازهجرتوباشد                     آزمونم میکنی من صبربرهجران ندارم

    برچه دیوانی روم دادم بگویم عدل گیرم                     من که جز دیوان تو در جان ودل دیوان ندارم

    با منت پیمان نمودی لحظه رویت مینمایی                  شوق پیمان ازل بس،خدشه در پیمان ندارم

    دانمت باردگربرچشم من رخ مینمایی                          من که یاسی بردلم ازروئیتت یک آن ندارم

    محفلی مستانه سردادند بر مهجور بی                       اوگفت معذورم به محفل آن رخ تابان ندارم

    —————————-343

    دوش باز ازهوس،می،به عتاب افتادم                                اذن  نوش آمدوازشوق به خواب افتادم

    خود که ازخاک بدم،چاک شدم در بر،دوست                         وجدجان آمدودیگربه تراب افتادم

    در ،میخانه،ببندید یک امشب زیرا                                      بر،در،خانه دل مست خراب افتادم

    چه نیازی که به جامی بکشم منت غیر                               حرمتی آمدودرجوی شراب افتادم

    آتشی بودودر آن حسرت، می،بودمرا                                   قطره در کام شد وازتب وتاب افتادم

    واعظا توبه کن ازوعظ وبیادرره دوست                            که  من از دولت اویش به صواب افتادم

    میندانم چه هواوهوسی در کوی است                              که دگر در هوس باده ناب افتادم

    تهمتی نیست که این زجرکشم از غم هجر                       نوش جان است چودرقعرمذاب افتادم

    خون مهجورعجینی زشراب درد است                             هم ازآن است که درفکرخضاب افتادم

    ——————————-344

    کجاداننداغیاراینکه من حیران چون اویم                             رهاکرده شبستان واله چون درگه وکویم

    کویر حسرتی بگشوده درجانم رخ جانان                       که آب از شبنم جان میخورم درخویش میرویم

    مگو تهمت مرادرسوق و در بازارای زاهد                             که دیگرمن اسیرجعد آن گیسوی جادویم

    به همت یک زمان باز،آی،شبستان رارها میکن      که خودبا چشم خودبینی،نه لاف است آنچه میگویم

    عجب هرگزنباشد صیدد را صیاد دزدیدن                      عجب آنجا شود که من اسیرچشم آهویم

    شبی در ناله بودم که ببینم آن رخ وخالش                         نمایان آمد و گفتا نگر،بر،دارگیسویم

    مرا بر دار گیسو هم به دیدارت رضایت شد                      چنان، نا گفته هم جانا اسیردارآن مویم

    به کوی و برزن ودیروخرابات وبه میخانه                        دگراز غیرونامحرم نشانها ازتو میجویم

    توکه دل داده ای مهجورمیکوش اینکه دل گیری   من ازجستن نمی مانم ،چودر چشم است سوسو یم

    —————————-345

    بر   سرم  خاک در ، میکده ریزید ز بام                       خاک    پوسیده    چشم   خلف   و   خاک    عظام

    میبدانید   چه  گویند   هر   آن   ذره   خاک                  جان  و  دل    بر  در   میخانه   بسائید    مدام

    مگر   از   غفلت  ایام  بخوابد  چشمی                        تا ننوشد ، می ،  میخانه  به  یک  جرعه  تمام

    من که  بر  معرفت  میکده   آغشته   شدم                زاهدا   تیغه    تکفیر    مرا    نه به   نیام

    درس  محراب   که از واعظ  مسجد  دیدم                بر  مریدیش  به صف گشته همه پخته و خام

    زان  سپس جامه ودستار زخویش افکندم                 عارم  آمد که بجویم  به جهان ظاهر   نام

    زاهدان لحظه  چو م ،خاک در ،یار شوید                 تا بدانید چه سان  بدرقه گیرد به خرام

    گام  فطرت بگشائید به میخانه وصل                     تا رخ یار ببینیدبه نقشینه  جام

    واعظا تهمت مهجور مکن بر  سر درس               درس تو کی برساند  من  سرگشته به کام

    —————————-346

    مااسیرخم گیسوی نگاری هستیم                                که هم از سلسله موی ویش پیوستیم

    سهل بوداینکه ازل درس وفاقش خواندیم                    شدت عاقبت کارنمی دانستیم

    عافیت خواه صنم بودکه درمجلس انس                      راه دادند و به پای صنمش بنشستیم 

    تهمت از غیر ورقیبان دغل میبارید                           این سبب شد که هم از دام ملامت رستیم

    در نگاهش اثری بود،هم ازوجدو سرور                     ای عجب سری از این راز نمی خوانستیم

    بر  کویر دل ماقطره اکرام چکید                             تاچنین در چمن زلف چمانش رستیم

    راه پرصعب مغیلان جفا پیمودیم                           سختها دیده و پیمان وفا نشکستیم

    آنهمه ساحت پرمهر نگارینش بود                          به ،در،خانه محرمکده اش مانستیم  

    جان مهجور همه فرش وجود قدمش                    که،در،خانه دل جزبه قدومش بستیم

    —————————-347

    بیاورباده ای دیگر مرا این روزه خوار افتاد                            میان سجده سامانم زکف شد بیقرارافتاد

    هزاران بارشیخم گفت مشکن روزه در انظار                          نمیدانم رطب شیرین شدودرآشکار افتاد

    هزاران توبه گفتم تالب،می،بازدارم من                                  قبول افتاد تن را لیک دل ناساز گارافتاد

    خصوص ایام گل باشد،بهارماه فروردین                                   شباب وجام می سرگرم بادیداریارافتاد

    مرابا محتسب دیگر مباشد گفتگو بشنو                                    دلم درحلقه موی دلاویزان به دارافتاد

    رهایی  دیگرم هرگز،ز،دام وصل مهرویان                          خصوص آن حلقه دامی که باگیسوی یارافتاد

    بیا درسفره احسان بگستردند نعمت ها                           می،صافی نگر حبانه اش مل گشت وبار افتاد

    مرا افطار قانونی نمی شاید دراین نعمت                                هم،این،تاغره شوال گفتم پایدار افتاد 

    چو من دروجد دیدارش اگرجانی دهی از  کف                 توان فهمی چرا کفران و عصیان در مدار افتاد

    گذشت ایام هجران ساقیا میریز و میده،می،                 که مهجور و،می،وجام و طریقت در مدارافتاد

    —————————348

    امشب   از  باده   گلگون  نگاری   مستم                       مینگر   نقش  خم  باده  به  جان  و  دستم

    محفل  اندر  حرم  حضرت   جانان   تکمیل              ای  عجب  وجد  مرا  بین  به  کجا  بنشستم

    دستم  از  سلسله  موی  نهان  آویزان                               موی  آن   سلسله  بر  گردن  جانم  بستم

    حلقه  در  حلقه  آن  جعد  شکن   طره  نمود         آن  چه  وجدی  که  به  جعدش  دل  و  دین  پیوستم

    آیت  روی  نگارین  مهش  چون  بنمو د                          آنچه  پنهان  به  دلم  بود  عیان  دانستم

    من  کجا  و  دل   و  جان  و  خم   ابروی  نگار                او  چنان   لو لو   و  من بر  خذفی  مانستم

    عیب   مانسته  من  تن   شد و تا  در   کردم                   از  غبار  خودیم  بر سر  کویش  رستم

    میبدیدم   صنمش  قامت  بالا   چون   سرو                   از  خم  ابروی  وی    این  سخنم   دانستم

    من   مهجو  ر  یک  امشب که  چنان مست  شدم           خرده   کم   گیر   چرا   جام  و  سبو  بشکستم

    —————————349

     

    خوشا درس ازدبستان رخ جانان بیاموزم                          چو رخصت باشدم آسوده ازتارش دل آویزم

    چه ام در کوی وبرزن این هیاهو وبلا  گردی               اگرجان خواهداز من،جان چه اسب  دل  بمهمیزم

    به  معراج  سرکویش،گذشتن بایداز هرچیز                          نه در اندیشه ادرار باشم  تا که تلمیذم

    به  تلمیذی چون اوحضرتی شایسته گرباشم                        اگر این افتخارم نیست از جایم نمی خیزم

    مرا از جاودان طعم،می،او مفتخر سازید                        که من با هر کلام درس او در خویش میسوزم

    تهی جان راچه ایق یاد آن حضرت که میباید                    پری،با جان گشایم تا که قوت جان بیاندوزم

    بگوئید ای که محرم گونه در محرم سرا  گشتید         از  این هجران زمانی چند چشم دل  به در دوزم

    مرا  استادی آن لعبت مستانه لازم  شد                             چراغ  معرفت در خانه هجر دل افروزم

    تورا اغیارو نا محرم  چه تهمت میزند مهجور                   اگر گویی که من سر  گشته آن یار مرموزم

    ————————————350

    بیاورسا قیا باز آن، می، ناب طهورایی                           که  دیگر  بار  یاد  آمد  مرا  آن  جام  مینایی

    دلم تاغرقه خون است میخواهم ولادیگر                       ندارم  غیر  وقتش  از  توام  ساقی  تمنایی

    نه این بار گران بودی نه آن بارامانتها                      نه این  دام  سیه  بر  جان   نه  آن  لطف  تجلایی

    بجای اولم گردان بگیر این بارغمها را                           عبث  می بینم  این سعی  وتمیز  ،ازهر تقلایی

    سروشم دوش بر دوشم به نجوا گفت رازی را              که زنگ جان ودل بیهوده در این دهرمی سایی

    نمیدانم سروش از کوی جان پیغام میآورد                      یا  هوش از وجودم برده بودآن باده پیمایی

    نمیخواهم دگر یک لحظه برهوش آیم از غفلت                اگر  بیداریم  مونس شود،با درد دنیایی

    به وجد حال بودم که نمایاندنددنیا را                             به چشم جان نگه کردم بدیدم زشت سیمایی

    قدم یک لحظه بنهادم به شرق و غرب لاهوتی               به قعردهردیدم خون،که میجوشدبه دریایی

    ز ترسم لرزه بر جان شد،گرفتم دست  ساقی را                که  آندم بودکردار من و ساقی تماشایی

    تکانم  دادودیگرباردرخاک شرربنهاد                                که مهجورا به وقتش،خود ،به پای خویش میآیی

    ——————————351

    نمی پنداشتم این چون ترشرو،خوی جانان را                      خدا،یا،روبراهش کن ویا برگیر پیمان را

    سبوی عمررااندازه ای باید،که لبریزی                                زند بر هم فراغ و عزت وهستی وسامان را

    به سیمامنظرش ده،صورت زیباچکارآید                          که جان مشهور میدارد،به،عز،و،ذل،انسان را

    بیاموزش به مکتب خانه ات درس وسوادی خوش             خوشا با سیرت نیکو کنی مشهور انسان را

    به صبح صادقت رمز اصالت دم،به جان او                        به باد صبح گر افشان کند زلف پریشان را

    زآبادی تن جان میروددرکام نابودی                                      زجان آبادکن چونم کنی آبادویران را

    سر افرازم که ،سر، افراز،کردی بر سرافرازان                به تحلیل آورم درجان،همو این خوی عصیان را

    به دام زیستن انداختی خوشحا،نه ام شاکی                  به عزت گیرجانم رامکن آلوده دامان را

    به اوج آیتت بنشان به وقت کوچ جان ازتن           که  هشیار  آوردمهجورسویت این دل و جان  را

    —————————–352

    به پای میکده،زین جرگه هشیاری نمی بینم             همه باچشم تن در خواب و هشیاری نمی بینم

    ملوث دیگر این جام و،می ،ومیخانه جان شد             که خود از جرگه این لوث هم عاری نمی بینم

    طبق اندرطبق جان است و دل در دست صرافان          خریداری نه در سوق وخریداری نمی بینم

    اگرچه میکده باز است و جام ،می،به ارزانی           ز،جان و  دل در این میخانه میخواری نمی بینم

    مرادان که ببایدازمریدان بارجان گیرند                    سبک بار است و در فرزانگان باری نمی بینم

    مهاررشته جان گم شدو تن در مذاق آمد                        به  تن هم ،زین تن آرایان، فداکاری نمی بینم

    به خاموشی کشیداین پرتوازآن سایه حرمان             چنان یلدا که برفجرش پدیداری نمی بینم

    به صدها شیب ونا هموارجان وسرکه می افتد              ز،گردانندگان ره دگر یاری نمی بینم

    برو ،مهجور در این ره،به همت،میتوان رفتن                   بجز  همت در این پیموده،گفتاری نمی بینم

    ————————–353

    بگوواعظ هرآن گوئی سراپا گوش می مانم                به  دستم جام وخمهای گران بر دوش میمانم

    که  گوش ظاهرم باتو به وعظت میشود  قاطی         به باطن درخمم با جام جان مدهوش میمانم

    توبینی این تن ظاهربه من،جان با دگر دارم         چه اصرارت که فاش آرم،نه، من سر پوش میمانم

    خاک حضرت کویش فداجان وروان باشد                که با جان وروان برنوش نیشش نوش میمانم

    چه غوغاوهیاهو که به دل انداخته یادش               ازآن درظاهر تن این چنین خاموش میمانم

    کجا اغیار میداندکه حال جان ودل چون است      ز،جان من تادل دلبر به جنب وجوش میمانم 

    چه میخواهی ز من واعظ، نگردانم دوچشم ازاو         که من حیران به ترسیم رخ منقوش میمانم

    مرا هرگز نبینی درعتاب حضرت اویش                     چه ،نایل گرنگردم،دررهش،ره کوش میمانم

    نه دیگر میشود مهجوررا جز یاد او یادی                   به یادش تاوصالش نیزباده نوش میمانم

    ——————————354

     

    به شهرآلوده میگردم از آن گویند میخوارم            چه ؟غافل اینکه من از ،می،خوران دهر بیزارم

    اگربینی که درمیخانه جام،می،به  کف دارم              مپنداراینکه مست ظاهرم ،دل مست هشیارم

    عسس بردوش من خم دیدو گفتاحدمیباید              بگفتم من نه ازآن می،که قاضی خورد خمارم

    بیاای پیر جان این زهد،راباری گران آمد                مرا این بارخود بس نیست که دادی دگر بارم

    بیابا من توزاهد گرنشان ازوجدمیخواهی               که من درمیکده جامی وبرآن حرمتی دارم

    نگرتامن چنان بنشینم وحوران قدح  گیرند          به دور سر چه خواهی دید،وجدوشوق بسیارم

    نه،آن گیسو چمان غنچه لب برغیر،می،گیرند         حضور غیر اگر باشدنمیگرددپدیدارم

    بریزازآن،می،کوثرمآبت بر دل وبرجان                   که من درراه دل رفتم،مباشدغیردرکارم

    نه بامهجوردر پنهان و ظاهر زهدخواهد شد         که من همت ببستم درمیان،برجای زنارم

    —————————————–355

    بوسه ازخورشیدبرمیداشتم                                       چونکه جای ازاوفراترداشتم

    ای عجب تن خاک بودوخویش را                                 دربر،دلدارمی انگاشتم

    از میان قالب تن مرغ وار                                          بال و پرتاعرش می افراشتم

    من چه بودم خاصگان قدس را                                  محرمان جان ودل می داشتم

    بی خود ازخودمی بدیدم خویش را                          بذر وصل جان به دل میکاشتم

    بذروصلم میوه میدادی به عین                               مشتهادرکرده می انباشتم

    پرده در کردندوجانان شدظهور                               گفت مهجورا نشانی داشتم

    —————————–356

    ماجان ودل به خدمت یک جرعه داده ایم                                هم جان ودل ضمان وجودش نهاده ایم

    سائل نه ایم برسرهرکوی وبرزنی                                             لطفی نما به کوی تو محتاج باده ایم

    آسوده کن به جرعه آن باده جان ما                                            کاندرکمندزلف دیگر فتاده ایم

    آن شب رقیب بودو من ومحفل سرور                                      فهمیدم اینکه نه سرمحفل زیاده ایم

    چون میکنی ملول به پیش رقیب،گو؟                                      تالحظه وفاق وجودایستاده ایم

    سیل جفا فرست که نوش است نیش تو                                    ما درازل به نوش رضای توزاده ایم

    از جان ودل به کوی وصالت قدم زنیم                                        دیرآمدیم اگربنگرخودپیاده ایم

    از آنچه بودوهست توبودی و هیچ نیست                                  میل نهان جان،بجزازتونداده ایم

    آمدبه خواب دیشب مهجور، یار، گفت                                       این مژده باد برتوکه بختت گشاده ایم

    ———————————357

    میسرگرشودباردگرآن خواب رویائی                                  کنم ازحضرت جانان به صدق دل تمنایی

    ز بس هجران درازآمد،ز،یادم برده ام رویش                       کندلطفی وبنمایددمی آن چشم شهلایی

    مرابروصل کوی اودل وجان وروان باشد                    که بی اویش نمی خواهم سلیمانی به دنیایی

    به فکرت ماندم ازرازی،که جان طالب دلم مایل                 به فرمان سرم،گویا که برجانم نمی آیی

    به کویت داده ام دیگر دل وجان وسروپارا                        ز،دسم برنمی آیدکنم زین بیش سودایی

    زخاک آورده ای دانم به خاکت میبری دانم                      طهارت لیک میخواهم کنم برقعردریایی

    به خاکت آشیان دادی ولامن مرغ آن خلدم                    به وصل خویش میخواندزجان مرغ شکرخایی

    مرا پیمانه جان ده که خوددرخویش بشناسم                 نه صنعانم که دین ودل دهم برناز ترسایی

    اگرمهجورمیداندکه جانان جان و دل خواهد                  قدم درراه بگذارد،چومیداندچه پروایی

    —————————–358

    نشستم منتظرشایدبه جان و دیده بازآیی                       گره از بخت مابادست جانان لحظه بگشایی

    کجادربوستان یادر چمن گل بویم وسروی                              اگر برچشم جان آن آیت گلگونه بنمایی

    حریم قدس حوران کزوجاهت پرده هادارد                            وجاهت راحریم ازتو،مباشدبر توهمپایی

    ز،هجرت،دوش نالیدم زچشمم آب خون آمد                  چنان کز گوشه چشمم روان شدسیل دریایی

    خبربادصباآورددرصبحی که نالیدم                                شنیدم گوئیاشدزمزمه امشب نمی آیی

    مرادم وصل جان باشد که امشب گرنشدحاصل             نشینم منتظرزین صبح تا دوشین وفردایی

    رقیبانم چه تهمت میزنندازهجروناکامی                     نداننداینکه ازتهمت ندارم  ترس وپروایی

    خوشا با زجرجان حاصل کنم یک لحظه دیدارت         که با هرزجرجان،زنگ از وجود خسته بزدایی

    بیاوره نشین مهجورحورانش دل آویزند                    به هجرانت شودجانان کندلطف وتمنایی

    ———————————359

    نشسته ام سرراهت که بلکه روی نمایی                          که روی جان بنمایی ز،روی لطف وسخایی

    تمام عمر نشینم نه سرزنم زوصالت                               امیدوارم ازاینکه دمی به دیده برآیی

    به اعتکاف من از کنج میکده همه حاصل                    که جام لطف بگیری ولحظه ای زدر آیی

    هزارزمزمه می آ یداز سروش به گوشم                    به گوش جان شنوم می نشد به هر شنوایی

    ززخم هجرتو آنچون ملول گشته وجودم                  که غیر روئیت رویت به زخم جان چه دوایی

    به راه وصل توجان رابه خارآغشتم                             پذیرم آیداگردررهت هزار بلایی

    حجاب چهره بشویم به شبنم  سحرت تا                    به دست عاطفه زنگ ازوجودجان بزدایی

    خرابه ای که وجودم بنام تن شده درآن                    رها کنم،ز،جلایت رسم  به فرهمایی

    زوصل وروئیت ودیدار،طعم شهدنگیری                    به هجریار،که مهجوربایدت سروپایی

    ——————————–360

    به چشم مست تو نازم که مستی                                        چنان مستی که باده می پرستی

    چو بگشودی،در،میخانه دل                                                 در،مستی به روی غیربستی

    سبوی وصل خوردی پیش ساقی                                        ز، گردجان ودل یکباره رستی

    اگر دستی دراز آرم به سویت                                             بده ای مست با ما هم تو دستی

    گنه،ازما شدآنجاکه تو بابغض                                            سبوی وصل دلداری شکستی

    نمیدانم ازآن سودای دیرین                                             چه شد پیمان شکستی وبرستی

    مریدخاک پاک آن نگارم                                                    که آموزد مرا هم ،می، پرستی

    برو مهجور در راه حقیقت                                              که مردراه پیمودن تو هستی

    ——————————–361

     

    باغروری که چنان ازبرما میگذری                                         میکن ازگوشه چشمت به دل مانظری

    نفسی هم به صبا می سپرازملک سبا                                    هرسحرگاه که زلفت به صبامی سپری

    دربدرگشتم وآواره شدم درکویت                                          تا به کی برسر کوی تومرادربدری

    معتکف می شوم ازدردبه کنج شب تار                                  به امیدی ببینم رخ تودرسحری

    میفرستم سر کوی تو من این آه شرار                                   شایدازرحمت خود بردم آهم  نگری          

    این ملاحت که به آن سرو قدت می بینم                               درچنان خوی که باشی ننمایدثمری                                                                                                                                        خوش سیرباش که درصورت خوش کاری نیست         این طریقت که   روی راه به جایی نبری       

    همقدم باش زمانی که ببینی مهجور                                 چون می آموزدت این شوخ توراهمسفری

    ———————————–362

    بامانه دگراین چون امروزی و فردایی                                         صبردل ماتا کی برسنگ جفا سایی

    دوش ازغم هجرانت نالیدم ونالیدم                                        گفتم که به خواب آیی آن نیزنمی آیی

    آواره دل گشتم درکوی وصال توصد                                          چنگ زدم جان را،صد گونه تقلایی

    وجد آمدو من درخودجان دادم وجان دادم                                 پنهان بنمودی توآن روی تجلایی

    در،میکده ومسجددردیروبه آتشگه                                            کردم زمغ وزاهدوز مست تمنایی

    جانم که زمن درشد آمدبه سراغ اما                                       درجان که توبامایی،با مایی و بی مایی

    خشکید دگرچشمم ازبس که بنالیدم                                       ماندم که کنم دیگر من با تو چه سودایی

    یک لحظه خرامان کن آن قامت رعنارا                                    افسوس به دل دارم،ای قامت افرایی

    در محفل جانان رو افتاده،سیر،مهجور                                  شایدکه کند مستت باباده حمرایی

    ——————————-363

    کی می شودجان مرا در کوی جانان افکنی                              یادرخم سرگشته زلف پریشان افکنی

    درمیکده زین پس دگرپای رقیبان،می،خورم                  خوداین مریدخسته رادیگربه عصیان افکنی

    ره می نورددپای جان اندربیابان بلا                              باهربلایت آشنا،میگو ،چه ازجان افکنی

    با آرزوی عزتی جان ودل آرم سوی تو                          گویی که باتن آمدم در کوی حرمان افکنی

    بیماری تن،به،شودجان بایدم در مان کنی                    برخاک کویت جان فدا،چونم ز،درمان افکنی

    من خواستار سایه آن مرغ  بختم ،همتی  ،                  ازماخطادیدی،چنین در کام ویران افکنی

    بر پای من صدخاردرراه وصالت می خلد                        دیگرندانم دل چرااز من به تاوان افکنی

    دربوستان گلخانه ها،پروانه ها، پیمانه  ها                     اعراف راخلدم کنی سوی مغیلان افکنی

    بختی گشا دیگر مرا،درجرگه بخت آوران                     مهجوربخت آیداگرجانت به دامان افکنی

    —————————————-364

    تو  که   در  فیض   سخا    لطف   جهانی   داری          می   سزد   رتبت    جانان    همه   جانی   داری                                                                                                                                                                                                                                                      

    آری  این  نکته   نداند   چو  هر   آن   محرم   نیست               لطف ظاهرکه کنی فیض   نهانی   داری

    می   نداند   همه   کس   معنی   مژ گان   خدنگ              یا   به   ابروی   خمت    نقش    کمانی   داری

    حلقه   زلف   کمندت    نکشد    هر  دل  را                      ای    صنم   بر   دل   ما  زلف   چمانی     داری

    با   نسیم    سحری   زلف   فشان   در  بر  باد               کز    شب   دوش   به   ره   دل   نگرانی   داری

    من    که   در   کوی   تو  آیم   نه   شرار   انگیزم            چون  تو   در  حجله   دل   کامروانی    داری

    بار  ها  گفته   ام  ای  شوخ   میانگیز     رقیب               تا    ندانند    به   گیتی    چه    نشانی   داری

    دست   در  چاک   گریبان   رقیبش    مهجور                 لطفها   اینکه    ز دل   غم برهانی  داری

    ———————————-365

    بیفشان طره  ها  تا می وزدباد سحرگاهی         که  ما  هم  از د م  باد  سحر   خواهیم    همراهی

    غرور   زلف   مشگینت چنانم کرده درحرمان             که در کویت دگر اندیشه دل میشود واهی

    غلام   همت   آن  دیده   و   جانم   که   از   جانان                 به ناز وکرشمه بیند محبت کمتراز  کاهی

    ز   دامان  هزاران مشعف و ناجی سئوالم شد                   ز هر در سر برآوردم نمانده دیگرم راهی

    بر آنم تا دل سرگشته را   باز   آورم   در  جان                که دل چون باز  بگرفتم،شودبینم  که گه گاهی

    کجا   ممکن  شود  دل را که  دادم  باز  پس  گیرم            چرا   لیلابه وصل قیس،دیدی رفت در  چاهی

    مرا ، کز  تا  گیسویت به بویی میکنی مفتون                   به مفتونی بوی زلف هم ما  را   نمی خواهی

    بکش آن  قامت چون سرو را  دل داده ام جانا                  به گردابی که افتادم توام کشتی و  ملاحی

    مپرس   از  من   چرا   مهجور سرگردان شدی در دهر      که قصه با  تو گر  گویم نماند  بر دلت آهی

    ———————————–366

    به امیدم که شبم صبح نماید به برآیی                                ای رخ دیده جان جویمت ازجان،تو،کجایی

    من که باجان و دل و دیده به راه تو  درآیم                           سایه ای،نه،به سرم از فرو از جاه همایی

    آن قد طوبی بالای تو بر دیده نهادم                                     مگراین آفت اندیشه  هجران بزدایی

    معتکف میشوم ازهجرتو در دیر و خرابات                           تا مگررحمتی ازآیت رعنا بنمایی

    دی که پرسیدمت از محرم اسرار خرابات                        گفت ازخلق تو مشهور به مهری وسخایی

    حیف مارا نه سلیمانی وآن جاه وجلال است                    که سلیمان توباشیم،تو،بلقیس سبایی

    آن رخ و قامت و ابرو،و ، دو چشمی که تو داری               جان چه باشدبه بهائیش، بگوچیست بهائی

    گو چه حرمت بشکست این دل سرگشته به کویت           که سرحجله درآیی و،ولی لحظه نپایی

    روئیت دیده مهجورز هجران همه درداست                   آه شبگیرکشد،کو،دل و گوش شنوایی

    —————————————-367

    معتکف گشتم وخواهم  که به جان باز آیی                               باردیگربه دوچشمم رخ جان  بنمایی

    بس که در گوشه دل برتو نماز آوردم                                   در نمازم  همه جااین دل وجان می پایی

    من به هوش آمدم از مستی دل با یادت                             مست هشیار که دیده به چنین سودایی

    شوق دیداررخت مشغله روزو شب است                            تادمی رخ بنمایی دل وجان می سایی

    بی عسس برسرکویت زده ام دکه وصل                            هرکه با یادتو شدازچه کند پروایی

    جام جان خالی وانظار وجودم خاموش                             در،میخانه مگربر رخ جان بگشایی

    من که امروزچنین گوشه عزلت گیرم                            به امیدی که شودوصل میان فردایی

    باتوآنچون به سماوات به معراج شوم                         که پر و بال نگیرد،چومنت،عنقایی

    هوشیاران،بر،مهجورنه مستند، که دید                        مست هشیار مکان داشت به آن اعلایی

    —————————————-368

    گر   بر وصال   یابم   در  کوی    آشنایی                           بر    سجده سر گذارم گویم همه ثنا   یی

    عمری به ناله دل یک لحظه گشت حاصل                        با   غمزه رخ نمودن، اما دمی نپایی

    با  پای   خسته   آیم   کوبم   هزار   حلقه                        بر در ،ولی،به رویم در،هم  نمی گشایی

    رسم است اینکه جانان رخ سخت میگشایند                  دیگر نه چون تو  جانا ،با  این همه جفایی

    قیمت   ندارد   آنگه   که  لب  به  لعل   سایم                 بر  نوش لعل جانان دیگرنشد بهایی

    چشمم  زنور شدتا دانستم این ره  توست                     ای  جان من  فدایت  زین ره چرا  نیایی

    شاید    که   ما   اصالت بر   روئیتت نداریم                این جان و این دل من این تیغ و این فدایی

    جز    یاد    تو   به   جانم    وردی    مباد  جانا               بر درد  بی دوایم  از لطف  کن  دوایی

    در   بارگاهت    آمد   چندین   و   چند سائل                چون آمدند  رفتند ، مهجور هم گدایی

    ————————————369

    گفتا  که  کام  ندهم  تا هدی جان نمایی                                گفتم   ز  روز  اول ما برتو جان فدایی

    گفتا به آستانم  چون  دل به  خاک سایی                              گفتم  از  اینکه شاید ،در ، بر رخم  گشایی

    گفتا  نشان   ما  را   هر  رهگذر   نداند                                 گفتم  ز  لطف جانان  شاید  وزد  صبایی

    گفتا  که پیچ زلف ما حلقه کمند  است                                گفتم  به  جعد  مویت ما راست  آشنایی

    گفتا  که زهر  باشد  شهد  لبم  چه  گویی                            گفتم  که زهر جانان   بر  درد   دل   دوایی

    گفتا  ز  چشمه ما  هر  تشنه  ، می، ننوشد                          گفتم  که تشنگی هم خود  می دهد نوایی

    گفتا  که نوش نیش  ما را  هزار  درد  است                       گفتم   که  نوش  نیشت بنشان به هر بهایی

    گفتا  به  سایه ما  مفریب جان که درد است                      گفتم   تو  بال   گستر  ای   سایه  همایی

    گفتا  چه  می نمایی  این  چون  فرار مهجور                        گفتم   از   اینکه  شاید یابم ز، تن رهایی

    ————————————370

    خلد    خار   مغیلان  در  رهش پا را ،چه پروایی                 که هر  دلداده  ای از جان کند باید  تقلایی

    برهنه   پا  میان   خارو  خس دنبال تو  گشتم                  تو اما یک قدم از لطف بر سویم نمی آیی

    سروش جان و دل پرسید در راهت چه آوردی                بگفتم  سینه  ای پر  درد ، در  خار رهش پایی

    نیازم نیست  جز  یک کرشمه با قامت سرو ش                مباشد خم به بستان و چمآن سرو افرایی

    فروغ  چشم   ما   گمگشته    کوی   فراقش  شد        رسانش بر منش یارب،چه درد واین چه سودایی

    که من در آتش هجرش شدم خاکستر کویش               ندارد   حرمتی   بر  ما   به  یک  ناز  از  تمنایی

    اسارت   خواهم   اما   دانه   و  آبم   دهد  تا که         کنم   من  در  اسارت   با   دل   محبوب   همپایی

    خبر   دادند   دی  ،  مهجور  حوران    سماواتی        که مهرش بر تو افکندند  در عرش تجلایی

    ———————————-371

    با دو   آن   چشمان   مخمورت    گرفتارم   کنی       زلفها    تابیده    ای   بر   هم    که   بر   دارم    کنی

    من   که  مرغی  مانده  دام  توام   قوتی فشان        دیگر   این   تنگی  چه بر جان ،چه دل  آزارم   کنی

    بر  سر  کویت   نشستم   جام   خالی   در   کفم       چون    ز  کویت   رانی   و  مطرود   خمارم   کنی

    مانده ام  حیران و سرگردان چه شبها  تا سحر        در طواف  روی   خود   شاید   به   انظارم    کنی

    جان ودل در  کوی  بنهادم  که  باشم  محرمت              بی محابا  در   صف   مطرود   اغیارم    کنی

    گر  چنان بی خویش بودم  با  تو بودم  در وجود            من که در جان  با تو ام جانا چه بیدارم   کنی

    لعل   شکر  خای     آن  لب را چشیدم  شهد بود               عزت جان یافتم شاید   سزاوارم   کنی

    محرمم    گردان   به   کوی   محرمان  کوی   راز       پیش مستان خواهم  از مستی سزاوارم   کنی

    چشم   مستی  که  شرابی  داد ومهجورت بخورد        انتظارم   اینکه در مستی نه،سر،دارم،   کنی

    ———————————372

    بر دل   بیقرار   ما    هیچ  نظر   نمی  کنی                        مانده به دام حسرتیم ازچه به بر،نمی کنی

    خرمن زلف تیره را ستر دو چشم کرده ای                      بر من مانده گار شب فکر سحرنمی کنی

    کرشمه ای ،ز ناوکت تیر بزن به جام  جان                      کن شرری کنون که هم هیچ ثمر نمی کنی

    شهره جان و دل شدی تا که به جام دیدمت                 جام   ارادتم   چرا   زان  صله،تر ،نمی کنی

    لوح   وجود روی توبا چه نشان و راه شد                 کز   گذر  نگاهم   از  لطف   گذر  نمی  کنی

    سایه به  سایه در رهت  گام به گام می نهم                   هیچ    نظر  به   جانم ای ماه  قمر نمی کنی

    طعنه   چنان   بزد   مرا  رهرو راه کوی تو                    کای به سراب رفته چون یاد سفر  نمی کنی

    مهجوررا نه دیگرازراه وصال ماندن است               فکروصال تو  مراست،هم  تو  اگر  نمی  کنی

    ————————————–373

     

    به حضور  جان  رسیدم  ز  فراق  بیقراری                       به  حضور  بیقران  ز   چه  خدمتی  نداری

    سر  تار موی  زلفت   همه  دین  و دل  نهادم                 دل وجان فدا نمودم که مراد دل بر  آری

    به  لباس  زهد  و  تذویر  چرا  شوم  ملوس                 دل وجان که رفت دیگر چه نهان و آشکاری

    دگرم  به  چشمه  دل  نه  تری  بماند  از  غم                     مگر ای شهاب رحمت تو به همتش  بباری

    چو  کویر  شد  وجودم ز  فراق  روی جانان                    ه  ارم  نشسته گان را به کویریان  چه کاری

    دگراین فراق و هجران به لجاجتم کشانده                      مگرم  نظر  نماید   به  نگاه   سازگاری

    شب و روز وماه و سال ام همه یاد کوی او شد             همه تهمتم بر آرند ، چه، زیرلب شماری

    چه بدانداین رقیبان که چنان خرام وش را                  نتوان به دام  کردن به دسایس  شکاری

    سحرم  خبر  رسید  از  سر  کوی  آشنایی                   به  امید باش مهجور تو کام دل بر آری

    —————————————–374

     

    به   چشم  جان  نمایان شد سحر روی پریسایی       نه  سهل  آمد  نمایان  صد   سحر  کردم   تقلایی

    بلور  گر دنش چون آبگین  جام   میخانه                ز  موج  گیسوان  خاموش  هر  امواج  دریایی

    مزن  نهمت  مرا، کز دیدنش مبهوت و حیرانم           که  دانستم  چرا  دل میدهد صنعان به ترسایی

    به  انعام جهان زاهد خرام و ناز خوش باشد            خصوص  از لعبتی  یک  کرشمه  با  صد  تمنایی

    اگر  ارزانی  منعم  شود نعمت ، منم  شاکر             که نعمت خوردن و شکران نمودن را چه پروایی

    سلیمانی مخواهم اینکه دنیا را   ببخشندم             که  بخشم   بر  خرام  لعبتی  نیکوی ،دنیایی

    به کوی حضرت خوش منظران  منظر شوی باید     چو  من  خاک قدم گردی به کویش جان و دل  سایی

    به  بستان ملاحت سنبل و نسرین چه کار  آید    اگرروئیت  کنم  یک  لحظه   خوشخویی  به  رویایی

    بیا  در  جمع   مهرویان  باطن   چشم  دل  بگشایی     که مهجورابه چشم  دل  نظر  کردن  تماشایی

    —————————————–375

    همه   منتظر   نشستم  که  رخی  به  ما   نمایی               شب  هجر  صبح  کردم که مگر ز در درآیی

    من  خسته  کاین دل وجان همه فرش راه کردم              قدمی  چرا  ز  لطف  و  کرمت  نمی  گذاری

    دگر  این شرار  هجران  دل  وجان  گرفت  از  ما           ز دم  شفا شمولت ،بدمم ،به جان دوایی

    بگذار  شرط   آخر  ،  به ،  کمند  مو  در آیم                  چو  اجازتم  نباشد  بکشم   به  بینوایی

    شب دوش  با دل خود سخنم گران در آمد              که چومن کسی نباشدبه چنین غم وجفایی

    سرکوی اگرنشستم ،ز ،ملامت رقیب  است             از  آنکه  می  نگیرند  مرا  به   بی  وفایی

    همه وهم و فکر و حالم به خیال تو درآمد               دگرازمنت چه جان وچه دل وچه چشم وپایی

    به دوچشم جان ندیدم رخ بی مثال ماهت           به  مشام  دل  فرست  آن   صله   در  دم  صبایی

    نه به چشم می توان دید تورا نه در خیالم            به  ندا  بگو  که  مهجور  مگر  در آن  سرایی

    —————————————376.

    همه در فکر اینم که به شب رخسار بگشایی                    چو مه، در  آسمان جان قدم با مهر پیمایی

    نه در رویا توان دیدن نه در خیل صف حوران          چنان خال و چنان چشم و چنان روی پریسایی

    چو صنعان آیم اندر پی برو ای لعبت افسون          چه،صنعان هم شود حیران به گام چون تو ترسایی

    نمودم  محفل دل را نشیمن خانه ات ازچون          کناراین دل و این جان به لختی هم نمی پایی

    دل و جان وسر و چشمم دگربا من نمی گردد           تو  بردی آنهمه از من به یک لطف و تمنایی

    رهت هموار تر کردم که بر دل گام بگذاری                 دو چشمم منتظر جانابگو کی روی بنمایی

    بیا در محفلی کانجا شوم محو رخ وخالت          ببازم جان و دل یکسر که گویند این چه سودایی

    منت باحرف نامردم نخواهم گشت از این سودا     خوشا که جان ودل گیرد زمن چون تودلارایی

    رسید از غیب این مژده تو دل خوش دار مهجورا      درآن ره بهره ها گیری اگر داری تقلایی

    —————————————–377

    همه انتظارم این شدکه تو ام  ز،در، درآیی                     به دو چشم خونفشانم ز کرم رخی نمایی

    چه امیدوآرزو که همه شب به صبح آمد                    به شبم  امید فجر و به سحر دم صبایی

    به خیال سر مکویم همه گفته دل است این              که ندیده آن جمالت دل و دین ز من ربایی

    چه کنم  نثار  گامت که بجزدلی ندارم                    چو هزار دل دهندم همه بر  قدم   فدایی

    شب انتظار وصلت به هزار شب بدل شد              نه ز دل دگر ،دم ، آید نه زبان کند صدایی

    به خموشخانه دل بسپرده ام وصالت                 کرمی، خموش جان را بشکن ،به یک ندایی

    نه زتن فتاده ام من،دل و جان فتاده این چون       طلبم به کوی و برزن ،ز،تو هرزمان  دوایی

    اگر   آشنا  شدم  من ننموده  بر  لقایت                  به لقای غیر دیگر چه نیاز  آشنایی

    همه  شب به صبح  آید، دل بیقرار مهجور             نه به شب وصال یابدنه به صبح رد پایی

    —————————————-378

    ای   که   از  بوده   حسنت   کرمی   ننمایی               پرده   بر  ما   فکنی     کوی  رقیب   آرایی

    آن  وجاهت   که   به  لوح   ذر   باقی  داری             زان   سبب   مینکنی   با  دل  ما   همپایی

    ما   خریدار   خرام  تو  به   خون    جگریم             بر  نداران   که   نباشد   بجز  این  سودایی

    در  توهم   سر  ،  دیدار   رخت   جانم   شد              انتظارم   همه   اینکه   ز  ، درم  باز   آیی

    ما  به یک باره  دل و دیده به کویت دادیم                  مفرغ  تن ز چه دیگر به محک می سایی

    نور  پیشانی  خورشید  وشت   ظاهر   کن                تا  به چشمم ره آرامش جان  بگشایی

    والهم ، دیگرم  از  کوی تو  چون  برگردم                  می ندانم ، بشود همچو منت شیدایی

    دل   به   دلخانه    مخلوق    نماند   زانکه              با  یکی کرشمه ات دیده و دل بربایی

    دی شکایت همه این بودز مهجوربه دوست           گفت درمحفل ما شو که تو هم از مایی

    ————————————–379

    ای   که  بازار   شریعت  همه  پر کار  کنی                                   قصه  بار  گنه   بر  سر تن  بار  کنی

    خاصگان  حرم   کوی   وصال   جان  را                                     بر تف  آتش  نادیده    گرفتار  کنی

    خود ز،  هر  آنچه نباید   که  شود ، کرده  شوی                          کار  مفلوک   پس  پرده   پدیدار  کنی

    واعظا  بس نه  دگر  زهد و ریا  با  من مست                        تا  کی   آلوده  چنان  جامه و دستار کنی

    یکدم   از  جامه   تذویر  درآ ،   تا  چو،  منت                        خدمت   آفیت   حضرت   دلدار  کنی

    جامه  کبر  و  تظاهر  که به  دوش آوختی                        صحت جان  و  دل ازاوست که بیما ر کنی

    چون   شب  از  کوچه   مستان ،  قدر ، درگذری            گام ،  آهسته  ،  مباد ،  از  صله  بیدار   کنی

    کان  به صدرنج  وفراقت  به دل آوردست  او               عالم  مستی جان  حیف که دل  زار  کنی

    همنشینی   چو  بخواهی  ، بر ،  مهجور  بیا                هم   بیاموز   که  چون  او   نظر  یار  کنی

    ————————————–380

    سبویی کاندر آن  جانان ده مشروب مخموری            شوددیوانه آن دل که هم از جانان کند  دوری 

    بر   جانان   بباید جان و دل بنهاد در مستی              چنان گرغیر بیند تهمت آرداین چه محجوری

    مراجان از  تن ودل هم زجان آید،بر، جانان           چو شددرمحفل اشراقیان جان را چه مستوری

    به هرچشمی مباشد مصلحت رویش کندظاهر         شعاع  نور رویش چشم  ظاهررا دهد کوری

    سر  کوی  نگارینش   بباید   سالها   عزلت            چشد بایددل وجان ،دردورنج و طعم مهجوری

    چه ،در این کوی عزلت زاهدان گیرندایرادم          که من چون زاهدان کی برکشم دیوار محصوری

    به کوی حضرت جانان شدن  آزادگی خواهد          نه در  محراب و منبر زهدوتذویرو شرو شوری

    به  مستی دل وجان کرد باید خدمت جانان             نه  با  مستی  ظاهر  که  دهد  آن  تاک  انگوری

    بگواز من به رندان زمان معنا کنند این ستر          که مهجور این همه مستورگفتن راچه  منظوری

    —————————————-381

    دگردر  کوی  دلداران   مدار  ای  دل  تقلایی                  که  با  زنگار  دل  هر  گز  نمی   یابی    تجلایی

    همی   باید  نهی د ل  را به ره  دلداری آموزی             که بی  شاگردی استاد کس ناموخت  شیدایی

    که من جان ودل وهوش و همه گوشم به ره باشد      تو  هم  با لحظه ای روئیت  قبول  آور  تمنایی

    که حسرت دارم  آن رویت به جام چشم جان بینم   چوصنعان حسرتی دارم به روی چون توترسایی

    به   مردم  خانه   چشمم    نهادم   از  تو   رویی  را    ندیدم   روی  مه گونت   گمانم  اینکه  رویایی

    ز مژ گانت چنان  ترسم  که تیر  جان  رها   گردد      مکن ابروی نازک  خم ،چه ،تیر افتد به دلهایی

    شنیدم  فرصتی  دادی  شب دوشم  در آن محفل    خراب آلودگان را تو به  یک جرعه دل  آرایی

    فتادم دلبرا  دیگر  به دام حلقه  زلفت                     فشارآن حلقه برجانم ،گه، هم نوشین غمهایی

    مدیدی  رفت و ما دیگر  به  هجر یار خو  کردیم   چو مهجور اینچنین خوکرد از هجران چه پروایی

    ————————————–382

    با  لطف  نظر  گویا  بر  مات   نظر  داری                         دیدیم به چشمانت زین  میل پدیداری

    ما روز و شب از هجرت درکنج خیال دل                      وین کنج و خیال از ماجزوهم  مپنداری

    لطفی کن و بویت را با باد صبا  بفرست                  تیری   بزن  از  مژ گان  در  ساحت دلداری

    آن   حلقه   زلفت  را  کردیم   کمند  دل                 با  این همه  دل دادن میگو  به چه افکاری

    آلوده  جان  و   دل  در  کوی   تو  تر  دامن               رهوار  رهیم  ار ،  هم   بر  پای  خلد  خاری

    ابروی  کمان  از  تو  هم  ناوکی  از  مژگان                بگذار  فرود  آید  داریم   دل  زاری

    طالب شده ام برآن چشمان شرار  انگیز            آن  شعله  جانسوزت بر مات چه ، نسپاری

    هفتادو دو ملت را  کردی به جهان عاصی           گر  لطف  نظر داری  بر  گیر  ز  جان  باری

    مهجور   تو  را  گوید  ای  آیت   مهر  آسا                پیمان  دلی  بند  و  بر  ، مات  ،  بگو،آری،

    ———————————————383

     

    دل داده ام بر کوی تو ،بینم مگر آن روی تو            از باد خواهم بوی تو ،آرد مگر از سوی تو

    جان کی دهم بر لعبتی ،آنجا که ما را آیتی               چون بنگرم بر قامتی جز قامت آهوی تو

    صدها اگر تیر آیدم ،راهی به دل مگشایدم                بردل کمانی بایدم ،ازآن خم ابروی تو

    مشک ختن تا بر شود،بویش مرا دیگر شود            جان منت بیمر شود جز اینکه آید بوی تو

    افشاند ،ار ، بادصبا در پیش چشمم تارها             من میشوم بی اعتنا،جز اینکه باشد موی تو

    کی چاره دارد درد من جان نزار و زرد من             درمان ره آورد من باشد فقط داروی تو

    دربحرامیدت برانکشتی به ساحل میرسان       مایت همو در پی کشان گشتیم چون ره پوی تو

    چون داربر گردن نهم آنجا دیگر آگهم              شرط است اگرجان رادهم ،دارم شودگیسوی تو

    بر سوی تو دارد نظر مهجور ،از کویش گذر        خوشحا که دارد این بصر آن لعبت مهروی تو

    —————————————-384

     

     

    در  پرده  باطن  شد  آن  لعبت   رعنایی                     تا    پرده     ز  رخ    گیرد  کردیم  تمنایی

    بس واله و سرگردان تاروی چه سان بینیم                 شرمنده   شدیم   از   آن   انوار  تجلایی

    در  خال   لبش   صد ها   اسرار  نهان   پیدا                هم  در  نگه    مستش    آلوده    شیدایی

    جان فرش ره ودل را ماوای  ویش  کردیم                بر   مردم چشم  آید  از لطف نهد   پایی

    دی  جان  به ،بر،جانان نوشید، می ،مستی                گفتا  که به میخانه بایست که مست آیی

    ای عارف ره ، باز ،آی ،یک لحظه  نظر میکن            آن لحظه ،نگاهت را، مفروش به دنیایی

    من  طالب   جان  بودم  او  طالب دل از من          جان   دادم  و  در  جانم   بنمود   دلآ  رایی

    خود  یافتم  از  آن  پس در قالب جان ودل         وجدی که به جان  آمد خوش بود به سودایی

    نوش است تو را این،می،خوش باد تورا مستی    مهجور  ،  بر  ،  جانان      همرازی  و  همرایی

    ————————————–385

    به  چنان   جعد  دو  زلفی که عیان ساخته ای            گو  ،  کمندیست  که بر جان من انداخته ای

    دوش  دیدم   همه  دلباخته   گان  بر سر  کوی           به   چه   آهی  دل  و  جان  همه بگداخته ای

    بربطی   تازه   مخواهم   که  نوازد  شوری                  مایه    شور   چنانی  که  تو  بنواخته   ای

    بیشماران دل وجان و سر و چشم  و بصرند             که تو از  روی   همه   اخم    کنان  تاخته ای

    دی   که  از  شدت   هجرش  همه  نالان  بودم          دل  بگفتا  به  رهش گام نپرداخته ای

    رو  نشان  صنمش   پرس   ز   دلباخته   گان             که   ره   کوی   صنم   نیک   نبشناخته   ای

    جان بباید که دهی دیده  به راهش   مفروش           کوی نادیده  ، چه  این غلغله  افراخته   ای

    بی  اثر  باد  به  ره  تهمت بیجای رقیب                 گام   بگذار  تو ، مهجور   که   دلباخته   ای

    —————————————386

    به  یاد   روی  تو  حاجت برم  به درگه باری                        د عای خسته دلان بر مراد میرسد  آری

    صبا   به  کوچه  بلقیس از سبا  خبر  آورد                     تو  خود به کوی سبا  بر صبا محل مگذاری

    به آرشی که ز تیرش دو مرز تورو عجم شد                تو  تیر ناوک مژگان به مرز  دیده  گذاری

    به لعل دیده دلخسته گان کوی نظر کن                       اگر چه  مینکند رحم  بر پیاده  سواری

    بیا  ،  نیاز  دل آور که دردمند  تو گشتیم               دوا  ،  ز    گرد  جبینت  کنم   اگر  بگذاری

    به  چنگ جعد  دو  زلفت چنان اسیر نمودی          چنانچه  سایه به مرغی فکند باز  شکاری

    لطافت است به کیسو ی تو، اگرچه کمند است      که  پای  حلقه  درآید  به پای خویش فراری

    وفاق و روئیت رویت همیشه  ورد لب ماست        مگو  به  طعنه  که  مهجور تو نصیب  نداری

    ———————————————-387

    دوش   در  میکده   رفتم   که   بگیرم   خبری                  بگشودند   مرا   با  کرم   و لطف   دری

    ناله   ها   کردم   و  دامان   بگرفتم   شاید                     صاحب میکده گوید ،ز، تو بر ما  اثری

    انجم  و  ماه و شب و روز  برفت  از  یادم                    تا شنیدم که مدیدیست نداری  نظری

    در  سبا   آیت   بلقیسی   و  در  وهم   ملک                 تو ، چو ما را نگزینی و به کامت نبری

    آنقدر  سفتم  و   رفتم   نه   نشانم   دادند               برهمه ساقی و میخانه دلم گشت جری

    ساقیا دیده به در شد ، در  ، رحمت   بگشا              تا  ببینم    رخ   آن   لعبت   مینو   گهری

    ره   نیابم  چو در آن میکده با پای  وجود            مست بد مست شوم باز  کنم خیره سری

    من که با  تربت  آن میکده ات خلق شدم           پرده   جان  من و جام  وجودم  ندری

    دی   سروشم  خبر  آورد مکن  قطع امید           به تو،  مهجور  شب  تارگشاید  سحری

    ————————————-388

    میسر   شد  وصال جان  در  آن  یلدای طولانی          که  بستم  با نگار جان در آن شب باز پیمانی

    به صد ها رنج و فاقه می بشد دیدار ویحاصل          کجا حاصل  شود  دیدار  جانانی   به   آسانی

    به  ره گر خار ها هم برپا خلد باید که ره گیری          نه ترسی ده ز خارو خس به دل،درراه در مانی

    فراغ جان  بباید  با هزاران صعب دست  آید            که دل بر محفل جانان بری یک لحظه  مهمانی

    به  سلک دیده بازان  دیدۀ  جان  بایدت دادن           چو چشم تن کشی باید کشی در جان پشیمانی

    مرا جان رفت و دل هم نیز تا نایل شدم براو        فدا  بر  لحظه ای وصلش هزاران   دیده  و جانی

    ازل  بی شوق و بی اشراق خلق خالقم بودم         چو   مهرش  بر  دل آ وردم  فتادم  بر غزلخوانی

    چنان آشفته ترگشتم که رفت از دست زنارم        نمودم  ، سد ، خواهشهای تن تا دید مش   آنی

    مگو  مهجور  ،  اغیار  از  کجا داند  رموز دل         ببر،از غیر دل، خود باش ،تا  هم  کام  دل  رانی

    ————————————-389

    هزا  کوی   بگشتم   تو  از  نشان   که  باشی             نشان  که می ننمایی تواز جهان که باشی

    به  آشکار و  نهان   دلبران  که  رخ  بنمایند               تو  ظاهری  منمایی ، بگو نهان  که  باشی

    نسیم  صبح سحر  خیز  هم  خبر    نرسانید          پس  ای  بلا  گر  آشوبگر ، دمان که باشی

    دم ، فرست که محتاج  خیزشیم  و  نوازش           مرا  جان ندهی با ، دمت ،به جان که باشی

    خوش  آنکه با  تو نشینم به گفتگوی ارادت           میسرم  نکنی ،جان جان،ازآن که باشی

    به  جان ودیده دل گفته ام به یاد تو باشند           من و روان همه با تو ،تو در روان که باشی

    چو مه کمان دو ابرو ، نموده ای ز جفا  خم           به  ناوکی که زنی ،گوکه در کمان که باشی

    خوش آنکه از توو اندیشه ات خبربرساند           که این سحر که بخیزی ، سر گمان که باشی

    ببست  بر  تو  دگر  آستان  دل  مهجور              به  آستان  که  هستی،به داستان که باشی

    ———————————390

    به  آن  ملاحت  و حسنت بگو  تو  یار  که  باشی       به  آن خرام که هستی ،قدم گذار که باشی

    به  گیسوان شکن  در شکن   به  ساحت  آن  روی     به  گامهای خرامان ،بگو  ،  نگار  که  باشی

    به  دشت  دل  که  تو  چون  ابر  شادمان  ، باری      ،به  چشم  نرجس شهلا ،بگو بها که باشی

    به  آن وجاهت و خوش مشربی که شهره  شهری      به  شهر ما نشو د ،گو،تو ازدیار که باشی

    به  سایه   قد  تو  سرو  نیز  قد  نخرامد                  به قدالف و به قامت، تو از جوارکه باشی

    به سینه توهمه لطف و جودو مهر و سخاوت          به  آن  شرارت  خواهش ،بگو،شرارکه باشی

    به  گلستان همه گل می فشانی ومن ات،اما           به حیرتم که توگل بوته ای،به خارکه باشی

    به  هر  که  میگذرم  از تو  میرود  سخن  دل        به عزاینهمه دل ،گو،مرا  ، وقار  که  باشی

    به هررهی که زدم ریسمان ز چنگ رها  شد          به حق بگوی به مهجور،در محارکه باشی

    ————————————————-391

     

    گر  تهمتم  کنند، چه بردوش خم  بری                                    گویم به آنکه،میشوم از زاهدان بری

    ماراخم است وجام وشراب و، می،و سبو                           زان رو نمی شویم چو تن پروران  جری

    با  جرعه ای که مابه ارادت نشسته ایم                           تو جوی می بری و به آن جامه می دری

    برما نه این خیال و نه آن خواهش تن است                  چونم  چو  تو  به  عادت سکرو تناوری

    دانی که آدم ازچه شدو برکجارسید                               فرق  است  بین  خاکی  وآبی و  آذری

    تن قالبیست بر تو که نا سوده در شود                         ما  را  به  لاغری  نگر و  بر  بهادری

    جان بایداینکه سختی ودشوار طی کند                     چون جان رودچه فرق به چاقی ولاغری

    بس بیشماررمز اصالت، به جان نهفت                      یک زان شمار یاب،به تن یاب  سروری

    مهجور را به وجد نهد جام وصل  یار                       مخصوص  جام  باده  گلگون  احمری

    —————————————————392

     

    آن چنانی که زدی دامن و ناز آوردی                                     یاد  هجران به دل  و خاطره  بازآوردی

    باز باد  سحر  شوخی  ما  بگرفتی                                        مستحق صله بودیم و نیاز آوردی

    سردی  دوری ایام فراقت طی شد                                     وه، چه گرمی که دل و جان به گداز آوردی

    اینهمه آفت هجران که ملالم  میداد                                   طره افشاندی و هر تار  به  ساز آوردی

    بی تو بودیم به ظاهرهمه با تهمت غیر                             در نهان  بر دل و جان حرمت رازآوردی

    پیش  اغیار مباشد  ز  وقارت  سخنی                              خوش که با محرمیان،جان به فراز آوردی

    سجده ای بی توو بی یاد توما را هرگز                            این چه خوش باد،دل وجان به نمازآوردی

    توبه میداشتم از مستی و جام می ناب                         گرم  مستی شدم  آنی که جوازآوردی

    صبحدم بر تو که مهجور بشارت دادند                            جام جان نوش که دل دیده  نواز آوردی

    —————————————394

     

    مشامم رابه بوی زلف خودعادت چنان دادی                که پندارم رسدبویت به هرطوفان وهربادی

    سروشم دوش میگفت این نداری دیگرآرامش             ازآن رویی که می بینم به دام دل درافتادی

    نه حاصل می شودحاصل وصال لحظه شیرین           بزن برکوه جان تیشه چوداری میل فرهادی

    من  از این  گفته  آگاهم  که  زجری  باید  و  دردی      هزاران آفت وحرمان به هرکوی وبه هروادی

    نه من خودخواستم چونین دلم بکشید دراین راه     من ازخودرانده ام خودرا تویی برجان من هادی

    هزاران منت آوردم که گردکوی ره گشتم                   دلم خوشحال ازآنی که به رویش گام بنهادی

    به هرجاروی بنهادم ندادندم به دل راهی                   کرام ولطف هاکردی که دربرمات بگشادی

    خوش است ازلحظه ای مهجورکاندرآن بلاباشد            که میداندبلاگرشدنمودی ازویش یادی

    —————————————395

     

    شرابی  ارغوان  یاری  حمیرا وش  به  گلزاری          دف و چنگ و نی و بربط،به عیش آرد سزاواری

    کلامی  شهد وش  از غنچه  لبهایی  شراب آلود     وصال وکام  خوش باشد در آن وقتی که دل  داری

    به  بوی  زلف  مشگینش  همه آلوده کن دامن       که  خوش باشد    بلا  جویان دل  ، افتد  به  بیماری

    چو،رویی خواهی وچشمی،لب و مژ گان وخالی هم      به قدر عافیت بایدکنی هر لحظه هشیاری

    به  عمری  لحظه  می  آید  ، نمایاند  رخ  و خالش       سعادت روی بنماید،به قدر،از زنده شب داری

    مرا  جانان  رخش  بنمود و بر  وصلش  سلام  آورد    از آنی  که  به   ، قدری ،  چند  بودم  پای  بیداری

    ز  دریا  قطره  ای باید  که نوشی  بر دل  و جانت     که  مهجور آنچنان کرد وبه، قدر، آمد  پدیداری

    ——————————————396

    چه  ها  از ساحت هجران کشم نا گفته میدانی               قدم تابرسر کویت نهم ازخویش می رانی

    خوشا  این درد هجران را دو  چندانم  کنی جانا            که  درک  وصل  تو  بهتر  توانم  در پریشانی

    مرا  آگه  کن  از  راه  روال  جان  و دل  دادن       که  من  جان  داده  ام  ، دانی ،  توام  در راه  جانانی

    چو   آگاهانه  در کویت  بشویم دست  از  جانم             ز،بی آگاهیم بهترکه خواهد شد پشیمانی

    ز  بی سامانی این  دل نه در  اندیشه ات بودم         شدم  مشغول  رویایت   ،  چرا  بر  کام  ننشانی

    اگر آن لعل شکر خا و آن چشم خمار  آری                نه، دیگر  لازم  آید ، بر من  این  افکار  عصیانی

    تو  مهجور  از قضا  مگریز  ،  پابند  قضا  میباش       که روزی روی بنمایدبهکویش کام  دل رانی

    —————————————-397

     

    به  سر مرا  چو  نبودی  خیال  روئیت  ماهی                   هزار  ماه  به  سر  مینمودم  از سر   ساحی

    چنان  حضرت  یعقوب  مانده  در غم و  دردم                   دوای درد  توئی  لعبتا ،  به  نیم  نگاهی

    نگه  نکرده  مرا  رد  شدی  ز خاک  سر  کوی                  کرشمه  هم  ننمودی  به  خسته  سر  راهی

    نماند این سر و  بازو ، و ، روی ماه   تورا  هم                چنان ، نماند  به جمشید جام و جقه شاهی

    به  گلستان  چو روی  در بهار نغزو سرور است            خزان در آیداگر  نیست  جز  طرا  وت  واهی

    به  بلبلی  که  گلستان  نموده  بود  خمارش                کنون خزان  شده  وا  مانده  در نشیمن  کاهی

    نه  در  بهار  زمستی   به  صد  خرام  بشوری            نه در خزان که کسانت صلادهند چه خواهی

    بهار هست  و  ترنم  توراست  ، رو ،  مهجور           که  بر تو در  بگشاید  نگار  شام و  پگاهی

    ———————————————-398

    پیمانه  دیگر کن  لبریز  ، ز ، می ، ساقی                       تن  خاک  شود  مستی  تا  حشر  شود  باقی

    میخانه  جان  دیگر  لبریز شداست از،می،                  با این  قدح  و  آن  ، می ، تو  شهره   آفاقی

    مانی که به تر سیمش ماند که چه  بنگارد                  بی  دست و قلم ساقی،تو برگ وگل وساقی

    خاک  قدم  موسی  گر داده  به  بت  هستی                تو  موسی  عمران  را با  صله  خلاقی

    میخانه  ظاهر  را  کز  خاک و گلش سازند               میخانه  تو  دارد  چون  صحن  جهان  طاقی

    میخانه  ظاهر  شد  در فکر کم  و  بیشش              ، می ،  ریز و  سبو  پر کن  تو  ساقی  رزاقی

    ای مست به، آداب، می، باش و سبو نشکن              خوش  نیست که مستان را سوزند به هرآقی

    شکر  قدحش  میکن  کفران  دهدت  کاهش             جز  این  که  نخواهد  او  از  تو  عمل  شاقی

    مهجور  به  میخانه  سر مست ، می ،و باده            پر کن  قدحی  دیگر  ، نو ،  کن  دل  و میثاقی

    ———————————————–399

     

    صبرایوب  بباید  که  بر  یار  رسی                                        یاری  یار بباید  که  به  دلدار  رسی

    خواب غفلت چه گشاچشم بصیرت به سلوک                     تا  ،بر ،  یار به  چشم  و دل  بیدار رسی

    به  سزاواری  کویش  ز  سزاواری  کوش                          آنچه لایق  به سلوک است سزاوار،رسی

    چون  کنی  گرد  تن  مرده  حجاب  دل  و جان                 با  تن  ،ار ، سیر کنی  خسته  و بیمار رسی

    در سفر خدمت  جان  است  و هزاران  سختی                استخوان  بایدت  آید که  پدیدار  ، رسی

    این هم از لطف سروش است که با یک  نگهش               غرق  جان گردی و با جان به سر دار،رسی

    سوز دل بایدت  ،  ار، وصلت  جانان  طلبی                    بی طلب بارنیاید که به اسرار  رسی

    بال  بگشا  و  ز  جان دور کن این تن که  شود                بی  حجاب تن و بی پرده  پدیدار  رسی

    گر هوایی به سرت هست چو  مهجور به کوی               دل جلا  باید و بی خدشه  و زنگار رسی

    ——————————————-400

    با  هزاران  کرشمه  جنجال  بر پا  می کنی              این  چه افسونیست با ما ،شرط سودا میکنی

    یک نظربا چشم شهلایت بردهوش ازوجود               مجمع  جانان شدی  ،دیگر  چه  پروا   میکنی

    نقد حال اکنون خوش است ای دل مگردان روی از او    از خرد،  دور است  اگر  سودای فردا  میکنی

    پرده از تن بر کشیدم  تا ببینم   کوی دوست              چون  همی  دانم   که  آنجا  دل  مصفا  میکنی

    من نه  دیگر  دست  یازم  سوی  هر  جام و سبو        ای که با یک  جرعه  ، می ،  دل را دلارا  میکنی

    خوش  که  دیگر بار از لعل  لبت  طعمی  چشم        کز  زمین  تا عرش  جان  را  عنبر آسا  میکنی

    آن لب و خال  و رخ و چشم وکمان ابرو و، زلف      چون  همه  جمغند  در تو  دیده  اغوا  میکنی

    سدره  طوبا کم است  آنجا  که  قد  افراشتی         رو  به  طوبا ناز کن    ، قدی  که  افرا  میکنی

    میهمان کوی  جانان  بودنت خوش  عزتیست         لایقی  مهجور اگر دل  هم  مهیا  میکنی

    ————————————————–401

     

    از آن  در جستن  کویش تحملها  روادارم                بر آنم تا که خاک ره ، به چشمم طوطیا دادرم

    مراهیچ است ترس از پیچ و خم دراین رهم زاهد       که من جان از  تن پژمرده فانی سوا دارم

    ببارد بر سرم  باران درد و رنج و سختی ها               اگر  دنبال آن کویم  تحمل  بر بلا دارم

    چنان  بگرفته تن را  گرد این  دنیا پرستی ها            مگر دنیا  فراموشم  سود دل را جلا دارم

    به خواب نوش دوشینم خبر میداد پیک جان          نمی بینی مگر،برکوچ جان از تن  صلا دارم

    ز،گردی که نشسته بر دل وبر جان  نشاید  کوچ    ز،دوشین شب بر آن استم که جان از تن رها دارم

    ز ، ره پرسیدم ای باریکه  ، راه سهل ما بنشان        بگفتا من به هر جا پا ، دو صد رنج  و بلا دارم

    ز،جان پرسیدم از طاقت ،بگفتا  گام در ،ره ، نهه       گشا بال و پر بختت  که در اوجم هما دارم

    نه با این  سهل و آسانی حقیقت  یافته  مهجور       بیا بنشین و هم بشنو ، کز این ره  گفته ها دارم

    —————————————————-402

    من از میخانه ساقی  بجز جامی  نمی خواهم                 پذیرد بر در میخانه ، من نامی نمی خواهم

    اگر شوریدگی شرط است و بی ساما ن شدن در کوی     نهد هرحد و شرطی را،که آرامی نمی خواهم

    به هر جان کندنی خواهم رسانم  خود به میخانه           فراتر از در میخانه  من گامی  نمی  خواهم

    قضاوت  هر چه بادا باد من  فرمانبر آنم                    بده انجام  حکمت  را که فرجامی نمی  خواهم

    نه ام آگاه بر دلدادگی  فردا چه خواهد شد             در آن گام ازل  شد هر چه ، انجامی نمی  خواهم

    دروغ است  آنچه زاهد گفت .،من عمری تبه کردم     کنون که آمدم  در کوی او ، کامی نمی خواهم

    مرا یک جان و دل باشد که بر جانان دهم  آن هم       بجز جانان  به  آرام دلم حامی  نمی  خواهم

    سبویی گر دهد در آن ،می ، گلگون دلداری        کفافم میدهد ، جز جرعه ای ، می ، می نمی خواهم

    بگو مهجور من دیگر گرفتار کمند استم              زصیادی دگر هرگز  ، به خود ، دامی نمی خواهم

    ———————————————–403

     

    در وصف روی جانان برماه شرمسارم                                     والا تر از مه ، است او تاب نظر ندارم

    بر جان و بر دل ما هر گز نبود یادی                                         یادش فکند بر جان ، سنگین نمود بارم

    مه ، را نمیتوانم بر دید  چشم آرم                                           جایی که رخ نماید آن ماه آشکارم

    تا دیده باز کردم  بر پرتو رخ اوی                                              دیوانه اش چنانم کز خویش بی قرارم

    او هم چنان به اعلامادرطریق حسرت                                       در سلک پاکبازان  پا در رهش گذارم

    عیسی دم ، وجودش درمان درد مندان                                   من درد مند اویم  کاین دیده می سپارم

    او یوسف است ومایش درمانده ای به حسرت                            بارم دهد به دیدن تعظیم  می گزارم

    شوریده ام به کویش خواهد که رام گردم                                     باید کمند گیرد با زلف بر مهارم

    هر چند زاهدانش تفسیر دیگر آرند                                      مهجور فاش گوید که ، مست روی یارم

    ———————————————404

     

    خوشا آندم که دل از ریسمان دلبر آویزم                      خوشا از ریسمان دلبر آویزم که برخیزم

    مرا دیگر به حسرت برد آن  آمال و خواهشها             خیالم اینکه دیگر دیده ها از دل بمهمیزم

    سئوالی شد به محفل دوش،ازساقی،وجام وجانب   گفتندم که ، ساقی گفت ، می ، بر او نمیریزم

    ز،خود هرگز مران دانی که بی تو هیچم و هیچم    منت چون کاهم و با کوه نایم نیست بستیزم

    کجا بردند آن نیکو خرام آهوی دشتم را                 که آید ، لحظه ای دیگر ، چشم ، بوی دلاویزم

    من از خوش صورتان بد سیر، جان را به در بردم     نه دیگر دل به چونان دیوکان هر گز نیامیزم

    چه می خواهی ز،من بر روئیت یک لحظه روی خود   ندارم جز دل و جانم ، که هم بر پای تو ریزم

    ز مهجورت اگر جز جان و دل خواهی میسر نیست   که در بین هواخواهان  ، رقیبی سخت ناچیزم

    ——————————————–405

    داغها بر دل نهاد این روزگار کج مدار                            رنجها دادست این پیر عجوز از حد شمار

    تیز پا اسب است این گردونه چابک میرود                 شاه و درویش وگدا هرگز ندیدم شد سوار

    چنگ ودندانی چنان آویخته بر گردنم                        می فشارد ، میکشد هم از ته جانم دمار

    هرکه با این دخت صد چهره نبست آیین مهر            کرد این صد چهره را، در چهره گیتی   مهار

    طالبانش گرچه هم باشند از مکنت غنی                   زیر پتک این شقی گردند بیزار و نزار

    عارفان هر گز نه دل بندند براین دیو مست            عاطلان در دست این بیدادگر شد بیقرار

    تا بنا شد این جهان گردونه می چرخد بلی            سهم دنیا طالبان شدزین میان ظلم و شرار

    کاخها را می نبینی ماند آباد و تمیز                      چشم تا چشم است می بینی به اطرافت مزار

    بر تو هم مهجور دارم پند بشنو گوش کن              این عجوز پیر مکار است کن از او فرار

    ——————————————-406

    با راهیان به رویت جانان برآمدم                                           شد لحظه ای که درنظردلبر آمدم

    در گام اولم شرف منظرش شدم                                            درنوبت ار، چه ، ازهمگان آخرآمدم

    من تشنه شراب طهورای آن وجود                                        بختم نگرکه تشنه ،بر، کوثرآمدم

    مستم نمود ، داد مرا جام  ، پی به پی                                   بیگانه از ظواهرجسم و سر آمدم

    دل یافتم که گم شده بود ازمیان جان                               خشکیده تن شدم چو زجانم ،تر ، آمدم

    از خاک بوده ام نه که انکار بایدم                                      جامم بداد مست شدم دیگر آمدم

    چون جان ودل به عزکامش زتن گسست                           منطق برفت  آب شدم آذر آمدم

    اغیار کوی ، تهمت نادیده میزنند                                      دزدانه نیست ،بار بداد ،ازدر آمدم

    بگشا سروش درب حمخانه سرور                                     بگریختم ز زاهد و برداور آمدم

    ———————————————–407

    دلی به دام تو دارم که جز وصال مخواهم                وصال کوی تو را هم به قیل وقال مخواهم

    هزارجان چو دهندم شود فدای وصالت                   وصال اگر نشودهم ، تورا زوال مخواهم

    نه باتکدی وتذویرحاصل آورم آن کوی                 که وصل حضرت روی تو بی روال مخواهم

    مراداینهمه سرگشتگی جوازطریق است             وصال غایت کوی تو بی کمال مخواهم

    خوشاکه ظاهرتن ماند وزجان به ،بر،آیم           چو جان به پیش تو آرم ،دگر مآل مخواهم

    زغیروناکس ونامحرمان چه یازم امیدی          زغیر منت اگرهست این خیال مخواهم

    رقیب ظاهرتن مست درمحاق خیال است       نگاه روی تو من ازسر محال مخواهم

    روان بگیر زتن زانکه خویش درتو ببینم        تو کعبه ای وبه کعبه ،سرجدال مخواهم

    ——————————————–408

    به داس ماه نو صد خوشه گندم هدر دیدم               زچشم غمزه ریزانش به چشم جان شرردیدم

    ز،دق الباب جارمه شنیدم طعنه ای سوزان             به چشم اشک ریزان ازملاغش ،جام تر دیدم

    غباردیده جانم که بر دیدن بدی مانع                     غباردیده در کردم هلالش رابه بر دیدم

    به مریخش که آن جنگ است وناهیدش به تنازی    دو،آنان رابه رویت برهلالش پای در دیدم

    مرا کزحسرت یک لحظه رویت بود جان آتش        دو چشم جان نمودم بازو هم بالای سر دیدم

    خذف بودی به دستم جام وناب، ،ازآن زلال جان       فتادعکسی از او درناب وجامم را گهردیدم

    به معراجش که بودم ازدل وجانم همه در اوج         تن اندر خاک بود وجان به کویش درگذر دیدم

    صف اندرصف همه خیلان ودورش   پر،ز،مهرویان    به شوق رویت رویش به جانها بال وپر دیدم

    مگیراین خرده بر مهجورای زاهد دراین وادی            که من همت فراوان کردم واز او ثمردیدم

    ———————————————-409

     

    صبا کی میرسانی بر مشامم نکهت یارم                         که برآخردم مرگم به بویش آرزو دارم

    به جانم عافیت باشد عبیرش رارسانیدن                   مسیحا دم شود بویش ،علاج جان بیمارم

    به بیت الحزن خاموشی سکوتم خوره جان شد        کرامی میکن و، میکن دمی رویش پدیدارم

    مرا درهجراو هرگز نبودی حرمتی زایل                    که بااین لشگرمجهول میآید به پیکارم

    نمی خواهم به غیر یاد اویادی دگر گیرم                که محو باد اوگشتن رهاسازد زافکارم

    کرامی شد شبی نورجمال او نمایان شد               نشینم منتظرشاید نصیب آید دگربارم

    مرا جز آیتش سودای دیگرنیست دراین ره        ازآنم بادل وجان تربتش برچشم می سایم

    به تیر تیزاو دل می سپارم  چون همه دل اوست     چواو دردل مباشد من ،ز،بودخویش بیزارم

    اگرمهجور،را باردگر بختش کند یاری                     به پیش حضرتش ازتن کنم زنار ودستارم

    —————————————————-410

    ماکه خود درقامت سرو تو پنهان گشته ایم     هم دراین وادی هجران دست ازجان شسته ایم

    تاعروج عرش قدافراز و برخورشیدرس                 ماچنان برزیرپایت تاابد بنشسته ایم

    وادی فانی ندارد عهدو پیمان الست                      مابه پای عالم ،ذر،باتوپیمان بسته ایم

    آن دم آن چشم خمارت که گرفت ازما وجود          ازتغلقهای تن دل شسته ایم ورسته ایم

    ناوکی راکه کمان ابرویت برماکشید                    بردل وجان جای چون بگرفت ،زان، وارسته ایم

    آن تسلسل که به آن گیسوی یلدای تو هست           مابه دارحلقه هرتارآن پیوسته ایم

    ای عجب مارا کمند زلف تو صیادشد                  حاسدان گویند ماازاین بلا بگسسته ایم

    سنگلاخ کوی توباشدحریروپرنیان                  فکربس بیهوده باشد که به راهت خسته ایم

    آسمان راهم اگرمهجورباشدپرده ها                    گو ،فروغ رویتش را در ازل دانسته ایم

    —————————————–411

     

    بگذارید به پیمانه جان ناب خورم                               جامها بر سرشالوده محراب خورم

    روی درکعبه رویش کنم وسجده کنان                         جرعه ها درشرف آن رخ مهتاب خورم

    من که بی ترس ومحابا بکنم خدمت دوست           عافیت نیست که ، می ، باشد ومن آب خورم

    درسلامت نشود کوی وصالش دیدن                      درد می خواهم ومستی که به جان تاب خورم

    من که درعالم تن مینخورم باده زغیر                   باده ای کو که شود بردلم ایجاب خورم

    جام جمشید چه جامی بدهیدم از غیب               میل دارم که ،می ،از کاسه میناب خورم

    گربه دریای ، می،آیم ننمایم نظری                       خوش به آنم که همان دردی سیماب خورم

    نظرم نیست بساطی بکنم پهن به دهر                  من مهجور ،می ، قلت وکمیاب خورم

    ——————————————–412

     

    فراغتی چو دهد دست ومن به کوی تو آیم                     هزاربارجبینم به خاک کوی توسایم

    به یاد حضرت رویت ،نه رو به کعبه  کنم من                چه عافیت ،به ، ازاینم ،رخ تو کعبه نمایم

    گره چنان زده بر جانم این فراقت وهجران                مگربه کوی تو آیم که این گره بگشایم              

    ازآنکه بوی تو راهرسحر صبابه من آرد                       نموده عادت بویت اسیر باد صبایم

    به آن رخ ولب وخال وکرشمه ای که توداری                  هزار حیف اگر من بر آن غزل نسرایم

    گدای گوشه نشینم به کوی تا نظر آری                            بقا به هجر گرفتم ،نظرنبود فنایم

    مباش درغم مهجور ،لاغریش نه درد است                      که خویش دانم از آن عالم است درد و دوایم

    ——————————————–413

    به جانم حرمت دیر است ومغ پابوس ودربانم             که من با حرمت جانم چنان خدمتگر  آنم

    نه آنم کز چنان بودن چنین فاخر شوم بر خود      که بل خود خویشم وهم خویشتن را سرمه جانم

    به فرض بیودنم نابودنم را نیست اندیشه           چنان درفکر اویم که ،فراموش است سامانم

    نگاه از مردم چشم است و دل بیناگر باطن         که من باطن ، نگارم ، چشم را فرض است میزانم

    چنان دیر مغان حرمت نمودندم شدم راغب         چه حرمتها نموداست و همو بنموده اکرامم

    به عرفان نه،قدم ظاهر بجز هیچ وخیالی نیست که عرفان چون گزیدم من ،ز حرمت نیست پایانم

    بیا دستی نشان مویی فشان درآیت هستی        که درجعد کمند موی تو بنهفته ،عصیانم

    سبو پرکن ، به ساغر ریز ،می ، میکن تعارفها       ز ،لطف ومرحمت مهجور را ،ای جان جانانم

    ———————————————–414

     

    درخرابات از آن شغل ومقامی دارم                          که رسوم ،می ، و مستی همه پامیدارم

    محتسب صحبت من ازچه به اغیار کنی                رمضان است وبه کف من ،می ، وجامی دارم

    زهد وتزویر تواین چون به خراباتم کرد                  ورنه جامی به کف ونیز صیامی دارم

    طول سجاده که از قد تومحراب گرفت                  آنچه داری توچه حاصل ، که مقامی دارم

    من نه آنم که حسد برتو ومحراب برم                     خودفراتر زتو در میکده نامی دارم

    خرقه  پوشان به ظاهرنه که باطن بینند                من بریدم ز تظاهر که مقامی دارم

    بنده خواهش تن نیستم ای بنده غیر                      که به پاکی به ره میکده گامی دارم

    فاش کن صدق خرابات که مردم دانند                     اینکه مهجور چرا گفت ، سلامی دارم

    ——————————————–415

    بر وصالت روز وشب دل تاختم                                        دل به وصل روی تو بگداختم

    توسنی شبدیز دریلدای هجر                                            پرچمی درکوی جان افراختم

    باتو بود م دردلم تاچون شود                                           جزتوبر غیری نمی پرداختم

    صدهزاران آرزوبرلحظه ای                                              ازوصالت ،درنظر میساختم

    گوکه رویت بود آن شب در محاق                                    روی بنمودی ومن نشناختم

    بربطی بودم که بی مضراب وصل                                    مایه مضراب جان بنواختم

    گفت مهجوراز اسارت چاره نیست                                    اینکه بازلفی کمند انداختم

    —————————————–416

     

    من طالب کمین زلف کمند یارم                                            زلفی که بودپنهان ازدید آشکارم

    زان روز که بدیدم آن خال لب به بالا                                     سرگشته واسیر آن خال وبیقرارم

    درکوی حضرت او صدها رقیب گردند                                    آنان به بادلرزان ،من سخت استوارم

    چون روزهورآیدشب مه ،شودهویدا                                      همچون ستارگانش من چشم انتظارم

    خوش بردلی که جانش گرددفدای جانان                                من جان فدانمودم هم شکوه ای ندارم

    آه  ،از وصال رویی کزمن گرفت جانان                                   بر آسمان کشانم زین درد من شرارم

    دی گفت بادل من رمزی سروش ازغیب                                  دل ازغبار برشوی چون پای میگذارم

    ای آسمان رحمت اشک سرشک مارا                                          ابری کن وبجوشان تابر دلش ببارم

    میل وصال داری مهجور،صبر باید                                           تاکی به صبر مانم کامد ز جان دمارم

    ——————————————-417

    گربکویی جان فدابنما  ،که جانا آن بچشم           بی محابا گویم ای مهسا تمنا  ،آن بچشم

    گر رد پایت که گویی بوسم اندر رهگذر            دست منت بردو چشم آرم عزیزا آن بچشم

    گر دهی فرمان که دل برتیرمژگانم سپر          آرزویی نیست جز آنم به دنیا آن بچشم

    گرسفارشها فرستی شو ز هجران دیده تر       گو صبا آرد پیامت راسوی ما آن بچشم

    گر زنی باعشوه هاطعنه که گشتی دربدر       در رهت ما دل نهادیم ای دلارا آن بچشم

    گربه موج سرکشت گویی که از رویش گذر      بی بلم بر موج تو گشتیم دریا آن بچشم

    گر خم ابروکمانت،حکم دارد بر شرر              ما ز دل دادیم ترس ونام پروا آن بچشم

    گر به میل دل نمایی سوی مهجورت نظر        عزتی بنما و گو مهجورما را آن بچشم

    ———————————–418

    سبوبیاور و،می، ریز ماکه بی خبریم               خوشاکه لعبت نیکوی حال رابه بریم

    صنم چوپیش رخ ماست ازخبرچه خبر             توباده ریزکه ماعقل برخطانبریم

    بچین به دایره زان جامهای رنگارنگ            خوشاکه برلب جان پیش توپیاله بریم

    به اخم آن دوکمانت مگیرسخت که روزی      به ماحضرشده مهمان ودرره سفریم

    به آشیان خراب وجودطعنه مزن          که مابه صعب وخطرهاشکسته بال وپریم

    به جرعه ای زتومحتاج این پیاله شدیم     نه تاجریم ونه طماع،به جمع سیم و زریم

    به پیش روی توبودن مرافراغ دل است      به وعده های،می،وناب وحوربی نظریم

    چنین گشاده مگو میشنو دمی مهجور        که خشت خام تو میگفت،سامع ویصریم

    ————————————————419

    بس که ازقافله ماندیم وعقب دارشدیم              به عقب ماندن ازاین خطه سزاوارشدیم

    صف به دیوارزمان بسته وباچشم هراس         روز وشب راهمه بیدار ،نه بیدارشدیم

    کاروان رادگری بردو سلامت برسید               ازغبارعقبش بود که  بیمار شدیم

    خود ز ناممکنی خود گله کردیم زغیر           بی خبر اینکه خود ازخویش دلآزارشدیم

    مازواماندگی خاطرخود بی خبریم              ازچه واماندگی غیر خبردارشدیم

    رمگانیم که چوپان شده درخواب عمیق     منتی نیست خود ازخویش نگهدارشدیم

    گوئیا پای حریم از ره خود بنهادیم            ازحریم دگری چونکه پدیدارشدیم

    عزت آن ،به، که جلودار شوی قافله را       همچو مهجورکه برخویش جلودارشدیم

    ————————————-420

    مادگرباده مطلوب جهان راچه کنیم             دل که پژمرد ،دگر وجدگران راچه کنیم

    برتن خسته نمانده است دگر طاقت درد      بودن هستی واین روح وروان راچه کنیم

    پنبه ببریده سرانیم وزمان میگذرد           اجل آمد، دگر این وقت وزمان راچه کنیم

    لحظه ای نیست که تابوت زمان مرده نبرد      ماکه خودمرده دلانیم ،امان راچه کنیم

    گآه برخاسته ازاینهمه دل ،طوفان است      برفروریختنش باد دمان راچه کنیم

    ساقیامیکده بربند ،شکن هرچه سبوست    خودکه مستیم بگو،مست کنان راچه کنیم

    کودک شاد زمان در تب ناداری مرد          خاک کردیم ،همو ،مرده دلان راچه کنیم

    مرده دل ترزهمه پای زمانمهجوراست   چون همه مردبگو مرده بران راچه کنیم

    ——————————————-421

    مرابیت الحزن سازیدچون گمگشته ای دارم          ز،حزن گمشده درخویش جان خسته ای دارم

    مرادلخسته پندارید برلب خنده گربینید            که نور روز رادر فطرجان بسته ای دارم

    سلاسل بسته برگردن،گران حزن دردستم       گسستن کی توانم ،حلقه ها پیوسته ای دارم

    قدم آهسته ای تن جان ودل رانیست این طاقت  ازایرا،بردلم گمگشته ای ،بنشسته ای دارم

    تحمل دیگرازمن برداین اندیشه هجران     که میخواهم رهم ،اما نه قلب رسته ای دارم

    به کنعان اقامت خشک شدآب تر چشمم     به آب چشم تاکویش روان وارسته ای دارم

    توانم رفت تاکویش اگرآرامشی گیرم         که دروادی اوجان ودل آهسته ای دارم

    مگرلطفی کندبادصبا آرردپیامش را       که مهجور از غم هجرش دل بگسسته ای دارم

    —————————————422

     

    به آفتاب جمالش منوراست وجودم                    منوراست وجودم ، به التزام وجودم

    به التزام رکابش همیشه حاضروناظر              خوشا که عافیتی شد به کوی اوبغنودم

    چوعابدان سوی کعبه نمازو سجده گذارند    به سوی اوی منم،هرزمان به حال سجودم

    چنان مآل خوش بخت روی برمن کرد         به خویش غبطه نمودم ،به آن مآل نبودم

    مرابه نور جمالش چنان لیاقت داد              که زنگ و لایه تحقیر رازدل بزدودم

    چه ترسم اینکه رقیبان نشسته اندبه راهم    فراغ خاطردل رابه لطف یار فزودم

    به مستی سرکویش که عادت آوردم          ملال خاطرخود ازوجود دیده ربودم

    به اوج کام دلم ،گرچه دورم ازنظراو        مکن ،خدای، که میل آورد ز اوج فرودم

    تودیگرت به رضادل سپرده ای مهجور     دگر مگوی به حزن است درزمانه سرودم

    ——————————————423

    مابه بیدادزمان فرصت تاوان داریم                   دل به بیراهه مگیریم که تاجان داریم

    باحریفان دل ودیده به آوردگه                    دهر با دیده دل خاطرعصیان داریم

    گو مگویند که درخارمغیلان گشتیم         پیش خودبی همه آنان ،سر وسامان داریم

    سایه هرشبحی را نشناسیم که خود            سر به بالا وبه سر سایه جانان داریم

    دامن آلوده نداریم به هرخارو خسی         بی ریائیم وبه پاکی دل ودامان داریم

    خاک اگرزیر سم تاز سیه پامال است       پیش رو بین که به هنگامه سواران داریم

    راه پرصعب اصالت نه نهان پیمودیم        وقت ظاهرشدنش نیز نه پنهان داریم

    تاسری هست ودلی هست ونشانی مهجور  هرزمان گو که وجودی،به دل وجان داریم

    —————————————-424

    چوامان رازباشد سخنی نگفته دارم                      به دلم چه رازها که همه سر نهفته دارم

    به زمان رازگفتن همه بست در ،به رویم               که هیاهیم نیاید ،نه دوچشم خفته دارم

    همه درعیان وپنهان توام ،چه درد هاکه               نکشیدم وندیدم زکجای گفته دارم

    محک زمانه گویا خذفش چو زر شناسد          چه محک ،که دهررا من به وجودسفته دارم

    سرکوی  آشنایی همه بی نشان برفتند          که به جستجوی آنان دل وجان رفته دارم

    زچه روزنی سرآرم که رسد فغان آهم          که ز ظالمان این دل کدری گرفته دارم

    شریان خون مهجور جزش به ساختن نیست   چو رسدکه خون فشانم گله هانگفته دارم 

    ———————————————425

    چون؟غزل برقدح وباده مستانه زنیم                       بازخیزیدکه لب برلب پیمانه زنیم

    محتسب آنچه زکفران قدح بودبگفت               غافلان تابه کی این حرف به بیگانه زنیم

    آن یکی سربه کسی دادواین بردگری             تازه هم خویش نشان داد به ویرانه زنیم

    دست آبادزمان رو شدو دیدیم چه شد         وقت آن شد که قلم برصف افسانه زنیم

    خشت ماروزازل سست وهراسان که نشد   ازچه باسستی دل خشت براین خانه زنیم

    جمع دستارکنید وبه قدح خون ریزید         تاسرقیمت خونش ذنخ وچانه زنیم

    ماوجودهمه خواهیم به هم الاهیچ         ذلت است اینکه سخن بهر،جوی ،دانه زنیم

    مرغ حق نیست که فالی دهد وحال کنیم      بوم ویرانه گزید ،ازچه دگر،لانه زنیم

    نوشود این صله مهجورتو کن همت خویش     مژده ده وقت گل آید به سمن شانه زنیم

    ———————————————-426

     

     

    همتی میکن که پیغام سروش آمد به گوش            مردراه هستی اگر،ازجان وازدل مینیوش

    از صلایی که سروش آورد ،جان پروازداد            ازمن وازصوفی وازعارف وازخرقه پوش

    زان مکانی بودبرجانها،بر،حوران قدس              قدسیان وماهمه درانتظار،می ،فروش

    عالمی بودودلی بودو همه دلدادگان         عالم دل داده بودند وبه جان درجنب وجوش

    وجدبودوحال واشراق وصدای شرب شرب     این نداازجام میآمد خوشا نام سروش

    من که خودمغبچه ای بودم درآن وجدوسماء    جایگاه ،می،نشانم دادوگفتا ،سر پوش

    پرده درکردندو چشم دل گشودم حال شد       محرمان باده میگفتند جانا نوش نوش

    ظرف دل راازمنش مستوراسراری نبود        بایکی باده بر جانان برآوردم خروش

    زانکه جانان خود مکان دل نشانم داده بود    باده ای دیگربه  کامم ریخت دل بردم زهوش

    خم بباید سرکشی برجان ،برجانان ولا      جرعه هرگزدل نمی شویدکه ،مهجورا خموش

    —————————————-427

    اغیارهمه رفتندازکوی نگارینش                   زین پس همه وقت آیم در مقدم بالینش

    چون است ،چنان است او،هرجانگرم بینم         بکشیده هزارالوان ،مشاطه به آذینش

    چون غنچه که میخواهدلب بازکند چون گل        صدبلبل شوریده آیند به آمینش

    تهمت نه روا باشد،که ،من دل وجان دادم        صنعان اگرش بیند ،هم دل دهد ودینش

    چون باکره ای رعنا غبغب به گلو گیرد           حرمت ننهد گرهم دهراست به کاوینش

    ازهور ومه واختر نوریست به رخسارش        من سجده کنم میگو برسوی کدامینش

    من همچومرید او ،اوگشته مرادمن               دل دادم وجان دیگر،من برسرآئینش

    ای بادصبالطفی ،ازکویش اگرآیی              آوربه منش عطری ازخامه مشگینش

    دل بسته شدی مهجور،آرام کجا یابی         دل بند وزجان بشنو دستوروفرامینش

    ——————————————428

    رسیده بردلم زخمی زیترتیزمژ گانش                 نیابد التیام الا که خودآید به درمانش

    نمی خواهم دگردل را چنین دلریش ازتیرش      چوفرصت بازیابم میگذارم سر به دامانش

    جنون آمد دگربرسر،به کوه دشت خواهم زد         اگروصلی نباشدازپس این دورهجرانش

    چه می دانند اغیارازچه می نالد دلم ،آری         معماحل چوشد اغیارمیگیردبه آسانش

    دگرشوریده ام دل درمهار جان نمی آید        به فکرم ،کی رسد درکوی جانان دل به سامانش

    بجزیک لحظه دیدن ،روئیتی دیگرنمی خواهم     پذیرم هرچه شد بررویت یک لحظه ،تاوانش

    خوداز جان گشته ام دیگردلم درکوی سرگردان     به کویش غیرچون داند ،چرا؟دل گشته نالانش

    بگوازمن به نامحرم ،به کویش تن نیامیزد        که دست محرمش برسر زند سازد هراسانش

    به محفل جای یگشائید مستی بازمیآید         ببیند تاکه جانان هست مهجورش به پیمانش

    ————————————————-429

    گردست درآویزم ازحلقه جانانش                          هرگزنه رهاسازم ازدست خودآسانش

    ای بادصبایکدم بگذرزسرا پرده                            میده خبرهجری ازبلبل دستانش

    ماغلغله گویان رادرگلشن درگلبن                  لطفی کن وجایی ده درزمره مستانش

    خورشیدلقایش رامی گو که عیان سازد          تاکی همه تاریکی بازلف پریشانش

    دردیم،همه درمان جستیم ونشدکاری        اذنی چو دهد ازدرد افتیم به دامانش

    آشفته شداین سامان درکوچه مخموران       کی سایه نهدبرسر با پرده سامانش

    دیگرسر این تکرار آرام وروان گم شد     دل رفت ،سرو جان هم لطفی کن وبستانش

    باگریه ماسیلی نا خواسته جاری شد        ازشوق وصال جان درپای شبستانش

    مهجورسپرمیکن درپای بلا جان را          بنشان به دلت تیراز وارسته مژگانش

    —————————————–430

    مرابه میکده افکنده این بلای سروش                 که استخوان تنم میکشد زناله خروش

    مگو،چه میکشم ازآن بلای دیده ناز                 هزارباربه یک دم همی روم ازهوش

    مرازجام الستی نموده اندخمار                    که جام ناب الستی مراکند مدهوش

    شبم سروش سماوی ندابداد مرا              که رخت غم بکن ازتن حریرعزت پوش

    به یاد کوی توای دوست رخت برکندم          گرفت حوری غمازه آندمم آغوش

    به گوش جان سخنی گفت ازورای امید       که سوزتن بشدازیادو دردشدخاموش

    و،زان به عالم قدسی چه دیدمش،جانان         پیاله درکف ومیدادباده نوشانوش

    به غیرمی نرسدباده درسبوی الست         که گفت اینسخن جان سروش درشب دوش

    به یادوخاطرمهجورمحفل آرائید          که اوبه کوی نگارش شده است باده فروش

    ——————————————431

    یارب آن لعبت مارا به سلامت دارش               جورگردون ندهدهیچ خلل درکارش

    بوستان راهمه سرسبزبدارازقدمش              بخت واقبال همایی ،همه میکن یارش

    عندلیبان غزل کانهمه درغلغله اند                سر، هرنغمه عیان درشرف انظارش

    مست دیدم به چمن بلبل خوشخوانی را      کز قضا درقدحی ،باده روان منقارش

    میستود آنهمه میگفت به آوازبلند              همچنان عزت اودار مبینم خوارش

    هرکه نامحرم وغیر است درآن کوی وجود       دست درپیش کش وازدوجهان بردارش

    من ندارم گنه ازاینکه چنان مست شدم         شیخ مسجدچو ببیند بدرد دستارش

    فکرواندیشه واهی نکنم دانم که               به حقیقت بگشائید  ،در ،دربارش

    فکرمعقول خوش آیدبه بر حضرت دوست     همچو مهجورکه هرلحظه کنداحضارش

    ——————————————–432

    دوش بازهم دعوتی آمدبه گوشم ازسروش          تن به خواب وجان به گفتارش همی میدادگوش

    چشم دل بگشودم وخودیافتم درکوی دوست       غوطه میخوردم چوغواصان به جام ،می فروش،

    کوی ازاغیارخالی ،محرمان حاضربه جمع         جان ودل درپیش جانانم چنان درجنب وجوش

    ازجرنگ جام ،می،بنهفته رازی میرسید          آنچنان ،طاقت زدل میرفت وجان میشد زهوش

    وه ،چه نیکومنظری بود آن شبم درکوی او        ساغری دردست ومیگفتا،می جان نوش نوش

    جرعه ها سرمیکشیدم زانکه میدیدم به عین       بارسنگین تنم باجرعه ها میشد، ز،دوش

    تن نه بامن بود،جان بودو دل  وچشم وجود      تن چه کارآید مکانی که نمی بایدخروش

    حرمت وجداست وراه راستی درکوی او           دربر جانان درآن محفل همه بایدخموش

    اینکه مهجورازنهان گویی  نمی آیدبرون          زان سبب که می بباید سر،دان وسرپوش

    ———————————————433

    آن سرو سها که دل وجانم فدایش                  دورازهمه آفات کندنیزخدایش                                                                                                                                    

    قامت که برافراشت به پای چمن جان              شمشادقدش دیدم وستواربه جایش

    ـآرامش جان من ازاوباشدو خواهم                    ازاین چمن جان نکند جورجدایش

    بی لطف وجودش چه کنم برسر کویش             هستی ده این جان ودلم گشت لقایش

    تن نیست بجزخاک ره کوی وجودش                این جان ودلم هدیه خاک ردپایش

    ماراهمه دربارگهش نیست جزاین ورد                یارب،مکن اندیشه غم هیچ روایش

    محرم به درخانه او حلقه نکوبد                        اغیارکجا بشنودازغیب صدایش

    این دیده ما جایگه  مقدم آن دوست                  بازآید اگردیده نهم پای صفایش

    مهجورکه باصدق دلش خواهش از او کرد            ای ساقی جان نیزتوراضی بنمایش

    ———————————————434

    به جان پیچید آن آو ای روح افزای دستانش         چنان درگوش وهوشم که شدم طفل دبستانش

    نه درمیخانه می یابم ،نه درکوی خراباتی           نه درمحراب ونه مسجد نه درصحن شبستانش

    نه دیگر،میشوذزاهد،،کندماراکرم روزی              چه،دل بگرفته گرازما،نگهداراست وجدانش

    بساط ،می،بگستردم شب از فرط غم هجران          که شاید ناله مستی دهدکامم زهجرانش

    نمودم گردهن شیرین از آن تلخی دراین هجران        که شیرشهد می آیدبه لبهایم زپستانش

    دلاویزان سرگردان به بوی زلف می آیند                  سرابی می شوداما،شمیم بوی زلفانش

    به دامن دست میازم نمیاردرسد دستم                 که دانم التجای الفت است آن پاک دامانش

    ز سوزوآه ودردو ناله طرفی برنشد مهجور            ازآنی که رقیبان طعنه زد ، بگسست دامانش

    ———————————————435

     

    آن سروسهاکه دل وجانم به فدایش                       دورازهمه آفات کندنیزخدایش

    قامت چوبرافراشت به پای چمن جان                   شمسادقدش دیدم وآن ماه لقایش

    آرامش جانم همه ازاوست مبادا                          ازاین چمن جان نکندجورجدایش

    بربربط وچنگ ودف ونی گوش  ندارم                 نایداگرازمحفل مسرور صدایش

    بانگ سحری هرچه کشدزوزه ،نخیزم               الا ،به دوگوشم شنوم صوت وسمایش

    بایدکه شوم ذره خاک قدم او                            بسیارزنم بوسه جان برکف پایش

    عطری نکشم هیچ ،مگر،عطرلب یار                آرداگرازلطف بدین سوی صبایش

    بی میل نباشدکه ،به ماانس بگررد                  بسیارشنیدم کرم ولطف و سخایش

    کس می ننیوشد سخن پرده مهجور              آگه نشود گر ز درونش به ندایش

    ———————————-436

    ترک خوش خط ولایت به سیه چشمی خویش           عشوه هاکرد ونموداین دل ماراهمه ریش

    سحرسیمای صنم گونه ندانم چون است                که به یک غمزه چشمش همه آیند به جیش

    به خم ابروی سیاهش چودمی اخم کند                 جمع پیش آمده درکوی شوندی همه کیش

    قامت سرو بلنداکه عطا گشته براو                   هرچه سرو است به عالم،سرتعظیم به پیش

    ملک المنظرحق گوبه کتاب زرین                      ملک المنظر گیتی بنموده است نقیش

    صدهزارآیت برترکه به شیرین دارد                   خواستاران بزند کوه جهان راهمه تیش

    آنچ لطفی شدو پیش آمدو دیدی مهجور      پای نیشش بنشان  خویش که،خویش آمده پیش

    —————————————-437

    فال قلبم چه خوش آمد به سزاواری جودش              دیده روشن شد ازآن پرتو انواروجودش

    قامت سرو که براو بجزاز لطف مباشد                      لطف واکرام شد وپیش من آورد فرودش

    من نمی خواهم ازاواینهمه افتادگی خوی                 درخبرنیزمخواهم دگرآن حال رکودش

    همچنان که به دلم کعبه آمال وفا بود                 بازدرسجده گهم هست چنان جای سجودش

    بردلم ازصنمش جایگهی دارم ازآن است           ترس جان نیست دگر ازشرف بود ونبودش

    لطف انواروجودش همه روشنگرراه است       واهمه نیست زبدخواه وهم ازجیش وجنودش

    ازوجودش به دل ودیده فروغیست ابدوار        می فرستیم به آن سرودلارام درودش    

    برتومهجورجز از روشنی دل صله ای نیست       میبری زین صله درپیش رقیبان همه سودش

    ——————————————438

    کوآن صنم که باده به کام من آورد                     گیردقدح زمیکده درگلشن آورد

    دستاروخرقه برکندازتن که گل رسید                ازهرگلی شکوفه پرازدامن آورد

    گوسرکشدزخواب گران آن کمینه خواب           باردگربه طرف چمن سوسن آورد

    جانها به دورگل به چمن مست میشوند           مردآندلی که برسرسوسن تن آورد

    باری زگل به دوش کشدراهبی به راه              وزمعبد کمین به عیان کاهن آورد

    کیش هزار را که خزان بارداده بود                 باردگربهارسرگلبن آورد

    مستانه دل به کف همه دارند جام عیش        شادی کنان زکوی وزهر برزن آورد

    پیمانه ای زشبنم گل پرکه میشود               گیرد صنم به دست وچنان خرمن آورد

    پیمانه پرزشبنم گل راچون اودهد            هرگز محال ،دغدغه اهریمن آورد

    بادصباوزد سوی مهجور،هم دراو             یعقوب واربوی خوش پیرهن آورد

    —————————————–439

    به جام جم مناز ای جم زبارافتاده خواهدشد             بیابرکارگه ،خم هم زکارافتاده خواهدشد

    بگوبرلعبتان ظاهرسرمست ازمایت                     تغافل تابه کی ،روی ازوقارافتاده خواهدشد

    مبین این غلغل وچهچه که بلبل درگلستان کرد       دو روزی باشداین ،گل ازبهارافتاده خواهدشد

    بیا ،ازنردبان این جهان آهسته رو بالا                  رکاب این جهان راهرسوارافتاده خواهدشد

    بگوبرخوش کنان فانی ازمن این سخن ،روزی       شماراهم به کوی جان گذارافتاده خواهدشد

    مگوچابک سوارم ،گوی ،باچوگان توانم زد          توخود گویی واین گوی،درمدارافتاده خواهدشد

    مخواه این ظاهرپرزرق راگردد وبال جان           که فرداشبنم عرض ازعذارافتاده خواهدشد

    کنونت کاین همه تذویرواین زهد است میدانم         به فرداعمرفانی درقمارافتاده خواهدشد

    بده ساقی مراهم باده ای درمحفل مستان            که مهجورت بدورازتن خمارافتاده خواهدشد

    ——————————————–440

    بیا کزبعدماتن خاک کشت زارخواهدشد               فراوان گردش اندرگوی این دوارخواهد شد

    به بیداری جان ازنقد میده باده مستی              چه حاصل بعد من تن ازلحد بیدارخواهدشد

    بیاورباده ای کزطعم آن خجلت بردشکر             که مست باده ات هرگزنه درانظارخواهدشد

    پریوش لعبتی ناب آوردبردوردل مستان           که محفل گرچنان زینت شودپرکارخواهدشد

    مریدم من به دورآن میستانت قدح پرکن         مرادورازتن این دراعه ودستارخواهدشد

    خرامان حوریان گیرند جام نوش ما،درکف       نصیب آن جام ،می، هرگزنه براغیارخواهدشد

    بیاورباده ام دردست تا زانگه بلا خیزد           چه مانم منتظر تاروز،وعد،و بارخواهدشد

    به امروزم که باهریک نفس جان باده میخواهد      رسان ،فرداندانم چون ره ورفتارخواهدشد

    نه مهجوراین سخن درپرده می ماندشودروزی       به زنگ کاروان جان ،سخن بیدارخواهدشد

    ——————————————–441

    مرا زباده گلگون دل خمارکنید                   به دوش من همه جان درد یاربارکنید

    پیاده میروم ازکوی آن نگاربلند                  دمی به اختربختش مراسوارکنید

    قرارگیرم اگردرغبارخاک رهش                به خاک کوی ویش جان من غبارکنید

    به سوزو سازدلم نیست جزوصال وجود        وصال جان بدهیدو تنم به دارکنید

    قراردیده مخواهم انیس دردشدم من            به دردهجرخوشم اینکه بیقرارکنید

    گذارلحظه دیدن چه سود،صبراگرخوش          خوشابه جام رخش دیده پایدارکنید

    منش که راه نشینم  به کوی هجرووصال         رضابه هجرم اگرنیز،سازگارکنید

    به خودنه ام که به خودبازگردم ازکویش          نه باوراست شمارااگر نظارکنید

    شتیده را نشودگوش جان کندباور                مگربه کوی ،چومهجور،دم گذارکنید

    —————————————————-442

    دوباره بوی ،می ،ناب  برمشام آمد             دلم که بود به وحشی اسیر رام آمد

    مرابه کشتی باده چه حاجت ای سرمست         که دل بدادم بردل زغیب جام آمد

    هزارکشتی باده فدای یک جامش               به جرعه ای که بخوردم زجام ،کام آمد

    مدیدعمرگرفتارهجراوبودیم                    تبارک الله ازآن دم که خوش خرام آمد

    زمادگرسخنی نشنوی جزآن مه بدر            که ماه بدرشد او اختر رسام آمد

    بریزجام دگرتادگرشودمستی                    که امشب آیت رویش مه تمام آمد

    صف ستاره که دیدی به راه،وهمت چیست      به دور مستی مهجورازدحام آمد

    —————————————————–443

    برتوخماری ما همه وجدونازباشد                  که خماری دل مازتوچاره سازباشد

    دگرم چه روزوشب راشمرم که وعده آید         درخانه ،می،توکه همیشه بازباشد

    نه به هرخدنگ دیگربشوم نشانه، آنجا            که دلم اسیردام چوتوشاهبازباشد

    به کمندموی زلفت بکشان به خاک کویت        که سرودل وروانم همه سرفرازباشد

    من ازاین سپس به سوی رخ تونمازآرم         که بجزرخت به سویی نه مرانمازباشد

    توفروکنم به باده که شناگری بدانم           چه خوش آنکه باده تو زسرم فرازباشد

    نشوم دگربه سویی بجزآستان کویت        به کدام سودل آرم چوتو دلنوازباشد

    صنما زکوی عزلت بکشان مرابه سویت        که بجزوصال کویت ،نه ،مرانیازباشد

    تن  خودنه باخودآرد،دل وجان ووجدمهجور          به جوارتوچوایدهمه آن جوازباشد

    ———————————————–444

    آیت وحرمت مه درتوعیان ساخته اند               زان سبب برسرکویت همه دلباخته اند

    درسماوات سروش ،آن شب دی میدیدم           که ملائک همه بر ذکرتو پرداخته اند

    گرجهان رادم خلقت شده برماه نیاز                قرعه بودن مه رابه تو انداخته اند

    دل دلباخته گان راکه چنین میدیدم           گو که مضراب شعف رابه توبنواخته اند

    پرچم آفیت کوی وصال جان را              بیرقی باصفت نام توافراخته اند

    لوح ذر راکه عجینی زرخ وتصویر است     این عیان است بجزنام تو نشناخته اند

    اینکه درخلدبه طوباقدسروی نرسد           سروقدان جهان پیش توسرباخته اند

    ای عجب خاک گلت رازکجا آورده          این چنین لعبت مینو گهری ساخته اند

    ازتو ویادتو مهجور،میی ،خواسته بود       مهرتوجای ،می ،آورده وبگداخته اند

    —————————————-445

    به کام من زشراب وصال جان ریزید                 ازآنچه قرب وصال است ازهمان ریزید

    فنای ظاهرو باقی باطنم طلب است            به جام جان زطهورای جاودان ریزید

    وجودغیرمباشدبه جایگاه وجود                ازآنچه غیرمخواهد،به جام ،آن ریزید

    کویرخالی دل را زا بر آب دهید             به قطره قطره به مینا چواختران ریزید

    بنام تن مگشائید بر رخم ،در،راز             به سترخانه جان ناب کوثران ریزید

    اجابت ارشودازجایگاه جانانم                نه با اجابت ورفتاردیگران ریزید

    دهیدمرتبتی راکه جایگاهم بود           فروغ باده ازآنم به این روان ریزید

    در،آنکه آمدم ای دوست این نشانه نبود      که گفت باده مابی ره ونشان ریزید

    درآن شبی که زمهجوراین فغان میخاست    به چشم تر همه میگفت شوکران ریزید

    —————————————446

    رو به میخانه وبنگر چه صفائی دارد              یک قدح،می،چه سر وجان که فدائی دارد

    جرعه ناب ستادن به هزاران درد است          ره جانانه زدن نیز بلائی دارد

    دردبایدبکشیدن که دوابازدهند                  دردهرخواسته در حد دوائی دارد

    به تماشانشودجانب جانان گشتن            لحظه درکوی شدن شور ونوائی دارد

    بایدازتیردومژگان و،دو،ابروی کمانزخم ،      شد تا نگری جان ،نه رهائی دارد

    زخم تیر وصعب و،درد چنان آسانند          می نهدجان ،چوهرآن فر همائی دارد

    ارزش خواستن جرعه ناب ازقدحش         پرس ازمحرم رازش ،چه بهائی دارد

    روزوشب گرچه من ودل همه درپیش وییم         باز دل در قدمش دردجدائی دارد

    بی خبرنیست ازآن کوی وازآن غمزه یار          گو به اغیارکه مهجورصبائی دارد

    ——————————————447

    دوش دیدم زحرمخانه نقاب افرازند                  هم درآنجاهمه جان ،درشرف پروازند

    گوش تاگوش حرم بودوبه کف ساغرناب           وه ،چه حوران قدرکه به قدح مینازند

    آن چه جانانه شبی بودو چه مستانه دمی          که همه آمدگان محرم جام ورازند

    دم بدم نوش وبه گردش،می،ساقی وجود        بی تسلسل همه جان وسرودل بگدازند

    آن چه سری وچه مستوری اسراری بود        کزپس پرده جان حلقه به کام اندازند

    مست مست آمدم وچشم بصیرت همه باز       دیدم آنجاکه خم ازخاک تنم میسازند

    بی تن آنگه که رسیدم به حرمخانه ستر        پشتیان دیدم و،خود، کانهمه درآغازند

    وجدوشوقی که حرمخانه به مستان میداد      شاهدی بودم ودیدم که چه دل میبازند

    مژده شد ،خاطرمهجورشودپاک زهجر           باوجودصله هائی که چنان طنازند

    ———————————————–448

    طنازی آن طره پریشان ،ز ،درم کرد               آن عشوه که بنمودوصالش به سرم کرد

    گیسوی پریشان که پراکندبه صدناز             باقافله عشوه خران همسفرم کرد

    درقالب تن بودم وبیگانه زخواهش             زان روزبه اعماق روان درگذرم کرد

    آن زلف سیاهی که بیفکند به پیشم          درحسرت دیدارطلوع سحرم کرد

    ازآنچه ببودم همه بنمود گه هیچم              برپیچ وخم وصل چوجلب نظرم کرد

    پندارمن این بودکه خاکم ،گل جام است         هیهات زد وخاک بدن چون گهرم کرد

    من آگه ازاسراردل خویش نبودم                 بنمودچو رویش به جهان دگرم کرد

    من بنده مستم ،نه گناه است،که خودکرد           آنگاه که ازپرده جان باخبرم کرد

    مهجورخبرشدکه وصالت شده نزدیک           خوشحاکه سحرخیزی جان درثمرم کرد

    —————————————-449

    نمودی آیتی مه گونه رویایم حقیقت شد                 خذف دیدم تنم ،جان یافتم ،بازارقیمت شد

    ازآنی که به ورد  ز یرلب ، نادیده میگفتم              بسی هیهات ،بالاتر ،ز،وردم بود رویت شد

    مرادم چله صدساله را تعبیرعرفم دادبه صدسالم         به یک لحظه رسیدم ،این چه علت شد

    مرامهرش به دل بودو وجودم جمله درگامش         که برجانان ،دو این را  هرکه میدارد مزیت شد

    نه ازشیب وفرازو پست وهموارش گذرکردم        چو مهرش بردل آوردم طریقت هاحقیقت شد

    هزاران سالکش برتیرمژگانی دل افروزند         مراتیرش زمژگان رست واینم ازمشییت شد

    دلم دیوانه می پنداشتم نادیده کویش را         به صدق ازره گذشتم  رویت رویش ودیعت شد

    نه دیگراین گنه باشدنه خودمستم ،که مست او      چو مست جان بشد مهجور،عاری ازمنیت شد

    ——————————————————450

    مثال رویت جانان یک امشب را میسرشد                خوشابختی رسیدازغیب تکراری مکرر شد

    به تاریکی دلم ازتهمت اغیارمی لولید           عجب خوش حالتی جانان رسید ودل منورشد

    منال ای دل منال ای دل به سامان میرسی روزی     اگرهم طعنه هابشنیدی وکامت مکدرشد

    دلی خوش کن دلی خوش کن که دارایان ندارند این   که دیدی جانبی بگرفت وجانانت مخیرشد

    عدم بودند این خوش مشربان ازماشدند آیت       به دارا وندار ،از اذن ما ،هستی مصورشد

    به گوی این جهان کس را مباشدماندنی ثابت      ورای عالم هستی ،ازآن این چون مدور شد

    خوشا آن جان ودل کزآیت جانان دل آویزد         نه ازظاهرگرایان که ،دل آنان مسخرشد

    به جانان گفتمش ،بربخت ماکلکی زدی  درلوح         بگفتابخت توپرنورتر ازمه محرر شد

    چرامهجوراین چون غم زدی برساغرصبرت      به شادی ،زی ،که ازصدق توجانها که معطرشد

    ——————————————–451

     

    آن سحربوی دوزلفت به دلم بادآورد                   بازدرجان شد وصدخاطره بریادآورد

    بس مدیدی که به نسیان زده بودم یادت             بازدریادشدو دل سرفریادآورد

    روزن دل که گرفتم نکند بادرسوخ                بانسیم که شدو بوی پریزاد آورد

    بردل هرکه گذرکرد ،صفاداد وسرور             سوی ماهم چورسیدآفت بیدادآورد

    هر زمان آمد وازکوی بشدآفت بود            کی بیامد،به دل ماخبری شاد آورد

    مینخواهم برسدیادتو برجان زیرا          خانه جان ودلم ،یادتو بربادآورد

    بادل وجان نشود بازی حرمان سرداد         تف ،به آنی زمان برسرفرهادآورد

    صله ای بود منش خواستم آن صدافسوس       آن زمان کآیت دل ،ازصله افتادآورد

    رو به دامان طبیعت که به مهجورت نیز         دامن پاک طبیعت به جهان داد آورد

    ————————————–452

    کوی جانان را به وجدوشوق ازتونام بود                    نام توباهرکه میدیدیم پای جام بود

    ناله هامیکرد،نی ،درنی ستان کوی هجر             هرنفیری که میآمدازتوام پیغام بود

    جام صافی وجد حالی برروان میداد لیک        در دم وصل ازارادت ،مست بی فرجام بود

    عافیت بادادلی راکزوصالش  کام برد              وصلت ماراچه شد ،کز روی وی بی کام بود

    دل به دامانش نهادم تامگر کامم دهد           بر درش جان ودل سرگشته در احرام بود

    ذوب دل می خواستم ازگرمی  جام وصال      یاکه بر وصل وصالی چون ،زمادل خام بود

    چشم ظاهرمینبیند گرد راه کوی دوست         تن نمی بردیم  که میگفت ساکن گام بود

    مابه وجدو شوق واشراق وصفاره میزدیم       زاهد،ار ،آن طعنه زد درپرده اوهام بود

    دل که ازمهجور میبردنددرکوی وصال         بوی وصلت میچشیدازدور زان آرام بود

    —————————————-453

    خاک درمیخانه آوردند وجامی ساختند              جام درکردندو درظاهربه نامی ساختند

    ای عجب آن قدس آن اعلا،چنان حورو ملک       بازاین جام دگر را برچه کامی ساختند

    میندانم ابتدا می بود جامی میکنند           یاکه جام ازخاک پوسیده عظامی ساختند

    بیشماران مست کویش روزوشب مستی کنان      یاکه طغیانی ازآنان بود ،رامی ،ساختند

    سقف خضرای جهان بود وهمه حوران قدس    دیدمش برجام ا ز آن سقف بامی ساختند

    بادطغیان کردوزد بر جام ،ازجاخیزشد           آتشی بایدچراازخشت خامی ساختند

    بیشماران حلقه دیدم برتمام دورعرش           جام درمیدان نهادند وصیامی ساختند

    شاهدمیخانه شدمهجور درآن روزکه         ناب درجام آمد و.سلم وسلامی ساختند

    ————————————————-454

    دوش درمیخانه جانان که بارعام بود                   همچنان بردورجام ازعارفان احرام بود

    پای هرجرعه هزاران جان وسرمیشدزدست        آری آن شب جام می ،باخون دل درکام بود

    مهوشان شوخ راهریک صراحی بود دست          غمزه میکردندومیدیدم غزالش رام بود

    درچکاچک میشکستندی دلاویزان سبو          آنچنان سرمست  ،گوئی وجد درسرسام بود

    بی محابا رفتم اندرپای ،می ،بی اذن یار         خجلت ازخود داشتم ،چون راهیان راجام بود

    چون سروش آمدخموشی محض در،می،اوفتاد      آن سروش ازعالم جان حامل پیغام بود

    آن چنان غرق وجودحضرت جانان شدیم            میندانستیم کی آغاز ،کی فرجام بود

    تارزلفی اوفتاد ازگیسوان مشک یار               ای عجب آن تارزلفش عارفان را دام بود

    عاقبت مهجوردرمیخانه شدجامی گرفت       وه ، چه نیکولحظه ای برکام او انجام بود

    ——————————————–455

    بردلم دوش خبرازسرو سامان آمد                آنکه ازدل شده بود آمد وبرجان آمد

    دل زگرد نگران شستم و رونق به وجود         که به دل باردگرحضرت جانان آمد

    آن رقیبان دغل باهمه تذویر وریا               دیدم ازمخمصه بخت پریشان آمد

    ماکه معتادوصال رخ جانان بودیم         زان سبب بود که هرخواسته  ،آسان آمد

    دردمانیست مگر رویت مخموری چشم     ای خوش آن چشم که دردی شدو درمان آمد

    ده خبرگلشن رازملکوت جان را             که به آوازشعف بلبل دستان آمد

    مادگرباده ننوشیم زدست ظاهر            چون ازآن عالم قدسی ،می مستان ،آمد

    جمع کن زاهدصدچهره دراین پهنه بساط      که ملک خود به بر باده پرستان آمد

    دوش مهجورکه اذنی به ورودش میخواست       دیده گریان شد وبادیده خندان آمد

    ——————————————-456

    سرمه چشم من ازخاک رد پای تو بود                      غوطه این جان همه دربحر تمنای توبود

    شب به روز آمد خورشید زمشرق برخواست          روز میرفت ،دلم درتب فردای تو بود

    درمیان گل ریحان وعبیر نسرین                       دل ماگمشده خویش ،به سودای توبود

    ساحلی بودم اگرمن که بگیرم موجت                صدبلادرشرف موج به دریای توبود

    من که حیرانم مبهوت به وادی وصال              دوش دیدم که دلم ذره دنیای توبود

    ازمیان همه اغیار گذشتم سالم                    چون نگه دارمنت شافی دمهای توبود

    کسوتی داشتم وگردخرابات، گرفت            شاکرم ،گردخرابات ،اگررای توبود

    با که گویم سخن دل که نماید باور             صدهزارآفت آشوب به سیمای توبود

    آنکه دی مژده به مهجور رساننید کجاست        مژده میداد جهان،درکف عنقای توبود

    ————————————————457

     

     

    بجزفکرتوام فکری دگربرسرنمیگردد                       که میدانم دل ازمارفت ودیگربرنمیگردد

    مرادلدادگی بردلبران شوخ عادت شد                   مودب دیگرم این دل به چوب ترنمیگردد

    زهردلبربه بویی خوش شدم ،زین دلبرآخر            نمیدانم چراجان ودلم دیگرنمیگردد

    تمام روزوشب نالم که بلکه روی بنماید              فرستدبوی مشگینش ولی در برنمیگردد

    تن ازخودبازبگزارم ،ببایدجان کشم سویش         که جان درکوی اودانم که بی یاورنمیگردد

    بکارم بذرامیدی ز وصلش تاکه ،بر،گیرم             چوآبش اشک دل سازم بدان ، بی برنمیگردد

    رخی بنمایدم چون او،ز،هر اخترفراگردم           به والابختیم از رویتش اخترنمیگردد

    به کاس چشم من جانش نهادندی،ازآن مستم     به واله پروری چون اوی هردلبرنمیگردد

    گشای آن طره افشان کن،که راه ازچاه بشناسم      به مهجورت رهی گستر،که ره آخرنمیگردد

    —————————————–458

     

    آن سایه ای که بال همابرسرم فکند                 وجدی بداددرشرف اخترم فکند

    جامی زدست غیب برآمد به یاد وصل            لاجرعه سرکشیدم ودرآذرم فکند

    خودبال وپر زدم که درآیم به کوی دوست        تن گشت چون خذف چو  نظر دربرم فکند

    هیهات دل به یادکه ،این گام میسپرد            بی اذن رفتم وهمه بال وپرم فکند

    مارابجز وصال رخ دوست یادنسست         راهی چنین به واهی خشک وترم فکند

    صدبارگفتم ای دل شوریده ره بیاب            بازازرهی شدی که به دیگر درم فکند

    دل راگنه مبادکه دلبسته وی است              چون راه خودنرفت سوی دیگرم فکند

    ماراملامت ازچه کنی ،مبتلاشدیم            این ابتلا ،به آفت  شوروشرم فکند

    دردام دل اسارت مهجورخوشتراست         راهی که درکمند دل دلبرم فکند

    ———————————————–459

     

     

    شب دوشم به میخانه تب مشاطه کارآمد            شراب ناب دی جوشیدو،می،درخم به بار آمد

    سروش محفل مستان ،ندادرداد مستان را         که آن دیرینه پنهان گشته امشب آشکارآمد

    بیندازیدآن دراعه ازتن جان به کف گیرید         اگردیدید از،در ،آن بت مست خحمار آمد

    من ازدستارواز سجاده دیگرمهرببریدم           که آن شب درکنارم  لعبت دل سازگارآمد

    درآن محفل جوازی بایدت تامحرمش گردی       مرا،آمدجوازاول،ازآن دل درجوار آمد

    هزاران غیر میدیدم که ره بیهوده پیمودند        هزارانش ،هزارازغیر،دیدم برکنارآمد

    دلت بایدبری تن رادرآن محفل نشدجایی     که ازمن یک دل ویک جان به کویش درگذارآمد

    فراوان قطره اشکم به کویش ریخت ازاین سودا     به آخرلحظه ای رویت ،که آنهم ازدمارآمد

    به بختت پا مزن ،کین عمرباقی برتوخوش باشد   که مهجوراین تفعل زد به بخت خود سوارآمد 

    ———————————————————-460

    نگیرم تاکه کام دل   منت ازپا نخواهم شد           پشیمان هرگزازاین پویش وسودانخواهم شد

    دگربی وقفه میخواهم بجویم کوی وصلت را       هم ازامروزمیخواهم، که ازفردانخواهم شد

    اگرهم لشگری ازتوروسلم آید دراین سودا          به ستواری چو کوهم ،من،دگرازپانخواهم شد

    چودانم سررود درکوی جانان، سهل خواهم داد     من ،رهگردشب ،ازکوی تو ،جانا نخواهم شد

    خود ای ره خواستم برصعب وآسانش نه ام شاکی     چودست آرم،رضابرقامت عنقا نخواهم شد

    ز،ماه وهور وانجم هم نخواهم راه پرسیدن       که من غافل ازآن روی وازآن سیمانخواهم شد

    مراجولانگهی باید به پهنای دل وجانم           که ره پوی تو با این تن دراین پهنانخواهم شد

    به کف بنهاده ام دل را،وجودم جمله در راهت     چه ام تن را ،که من باتن دگرهمپانخواهم شد

    به پرده تا به کی گفتن ،سخن ازپرده ظاهرکن       منی که آشنابربطن مهجورا نخواهم شد

    ——————————————————-461

    ساقیادر بگشا ،کاین شب حاجت باشد                  جان مامنتظر غسل طهارت باشد

    بس مدیدیدیست  که ،دل ناب صفا میطبید        خوش براین لحظه ،که هنگام زیارت باشد

    جام عیشی خوش ودرآن،می،صافی سرور         خاصه آندم که صنم نیز کنارت باشد

    ای صنم ای بت دل،ای، می،من صافی تو            گوچه افسون به دو آن چشم خمارت باشد

    این زساقی که بپرسیدم ،گفتا خاموش             دل بر اوده ،به خماریش نه کارت باشد

    آنچنان مست توام کاین سر واین جان وتنم      بسته ازحلقه گیسوی دوتارت باشد

    من دگرمست وجودم نکشم جان به سراب      گرچه گویی همه سرمست سرابت باشد

    در ره مستی جانان نشود گغته لا          چشم دل بین که چه سان خفته به دارت باشد

    گرچه مهجورتو ازخانه دل رانده شدی        دل قوی دار ،شوداینکه گذارت باشد

    ———————————————–462

    صبرکن مهجورازاین در ،امانت ، میدهند              دل قوی بگذاردر کویش ،نیابت میدهن    

      جان ببرتن رادر این وادی مباشد عزتی           با شراب وجد دل ،ناب ،سلامت ،میدهند

    خرقه بازاندازودوش از بارتن خالی بکن     پرده ازدل گیر،می،بستان ،که  آنت میدهند

    قیس میگفت این سخن با پای جان میرفت راه     میروم جایی که آنجا هجرعادت میدهند

    این سخن بشنیدجانانش ،بگفتا راه رو           هرکجا خواهی برو ازهجر نابت میدهند

    هر بهابردل نهی کزمهر یاری بگذرد                نگذرد ،چون دیده را با دل ،بهایت میدهند

    یا رب این نوغنچه ما دین ودل ازما گرفت    پس دراین وادی دل دلداده ،غارت میدهند

    دل قوی کن بخت درکام تو شد ،غمگین مباش     آن زمان دیدی که مهجوراین صلایت میدهند

    ———————————————-463

    زجام درگه مهرش امانتم بدهید             نیازمند دلم ، نیز   حاجتم بدهید

    به خمرخانه برفتم ندازدند نیا               تنم به خاک به جانش نیابتم بدهید

    گناه دل که نبودی به وصل او دل بست       دلش به دل بنشانیدو عادتم بدهید

    نه مست باده زهدم ،که من خمار ،ویم           ز باده دل او پس زیادتم بدهید

    سبوی دل شکند گر ریاکنم ،بر او                به جام خمروجودش سیادتم بدهید

    سلام من برسانید وشکر دوری وهجر          به شکرگویی این هجرعادتم بدهید

    ازل دلم بگشائید ومهر اونگرید                به کذب اگردلم آمد شمادتم بدهید

    منی که خاطر دل رابه خاطرش دادم          به وصل دیده ،رها، ازفراقتم بدهید

    بگو به شهره شهر از اصالت مهجور           به یمن چشم خمارش فراغتم بدهید

    ———————————————464

     

    این خم و این کوزه که با خاک سرها ساختند                 بیشماران همچوما هستند که جان باختند

    کوزه گر، گر،داشتی گفتار میگفت این حدیث               که مرا باآب چشم وخاک تن پرداختند

    یک زمان این خاک کوزه ،کوزه ها میساختی            این زمان آن کوزه گرشدخاک ،تا بگداختند

    می نمیباشد گریز ازپشت زین وزین به پشت          تا شوداین است و تابودست ،این بنواختند

    صدهزاران چشم و دست وپا و  سر درمشت خاک       مینگرباچشم بینا ،چون عجین انداختند

    بس دگر مهجور ،سر ،دانی اگر ،بایدخموش          ور نه بی طاقت شوی ،آنگه که لشگرتاختند

    —————————————-465

    ز،روی ماه نگارین نقش جام زدند                      خوشازجام چنین ،راهیان که کام زدند

    نه راحت آیدو آسان وصال جام وجود              خبررسیدکه عمری به راه گام زدند

    به ساحتی که درآنیم جام جان به بر است      به حرمتش نگر،ازتربت عظام زدند

    به پای شرب پیاپی بنوش جام وجود         که جام رانه که مخصوص غیر،نام زدند

    به همت است وبه کوشش که بروصال رسی       وصال یافته گان همت تمام زدند

    به  خمرخانه ظاهرمباش ظاهربین             که جام میشکند چون زخشت خام زدند

    ز،ساقیان میستان تن چه مست شوی        که مهرمستی آن ،می ،به بی دوام زدند

    چومردراهی وسالک به کوی جانان شو       که ،می ،به دست دلارام خوشخرام زدند

    ز،نیکبختی اوقات وصل برمهجور              خم آوران حقیقت سری مدام زدند

    ———————————————466

     

    طالبان ،می ،میخانه دل افروزانند                       کآتش شوق روان رابه نهان سوزانند

    صدهزارعابدو زاهدچوحریقش خواهند                درهمان تکته باقی نهان درمانند

    تن ندارند که قالب به دل وجان گیرند              چون زاشراق روان ،جان به ،بر ،جانانند

    ظاهرداشته منگربنگر خواسته شان              ازجهان هیچ مخواهند که آن خواهانند

    از غبارآمده ،درقدس ،بر حوربه ناز              وجد وحال ملکوتی به روان وجانند

    آن چنان دامن باقی به تقرب دارند             که زقرب دلشان حوروملک حیرانند

    آیتی کاین همه دل مست ازآنش هستند         چون درآیی برشان ،مینگری مستانند

    محرم کوی شوی ،گر،تن خاکی بنهی           که درآن جایگهش تن به بری ننشانند

    دوش مهجور به رویا ،بر ،جان جایی داشت      زاهدان ازچه چنین خلق جهان ترسانند

    ———————————————-467

    گلوی خم دگر ازآن توان و تاب افتاد                    بیا که چشم حقیقت دگر به خواب افتاد

    ندانم ازچه فتادند طالبان به قضا                     که خمر خانه ز حیرت به پیچ وتاب افتاد

    گلوی خم که گلابی به کام جان میداد             زچشم شور که اشکی سر گلاب افتاد

    جهان نه جای چنین وچنان هواخواهیست         چنانچه بود چنین شد که درعتاب افتاد

    عسس که خواب غرورانه کردبرسر کوی            تزلزل آمد ودر کوچه اش خراب افتاد

    ترنم دف وچنگ وچغانه وتسبیح                    همه بلاگر هم گشته در مذاب افتاد

    شمار اند مریدان کوی حضرت دوست            زکارتفرقه غیر درعذاب افتاد

    تو جام درکف خم گیر دوش و رو مهجور      از این مطالبه که پیش شیخ وشاب افتاد

    ———————————468

    آن سیه چشمان شهرآشوب غوغامیکنند               بیشماران دل که بایک دیده اغوامیکنند

    ماهران کوی دل که درجهان دل میبرند               دیدم اندرکوی توزین کارپروا میکنند

    ازمیان آنانکه میخواهند سودای وجود              بی بلم جان درکنام موج دریامیکنند

    آن کمان ابرو ،و،آن ،مژگان وآن زلف کمند             میندانم ازچه این تدبیرباما میکنند

    یک نظربرکوی جانانت حلالم کن که غیر              تهمت صدساله برماتا ثریا میکنند

    وای ازاین اندیشه هجران وسوزو آه دل           آه ازآن افسون دل کز توبه دلها میکنند

    درخیال و وهم میباید توراپرورد چون            دیده گانت درنظرصد جور انشامیکنند

    پیرجان میگفت دراندیشه کویش مباش          لیک مهجورآمد ودید آنچه برپامیکنند

    —————————————–469

    بیشماران خم ازاین سرهامهیا میکنند                      با خم سرهای ماجانها مصفامیکنند

    پیش ازآن سرخم شود برسربکش جامی زخم       ای عجب این مردمان ازخم چه پروامیکنند

    دوش دیدم کوزه گرمیساخت خم ازخاک گل          آن طرف نقش ونگار آن مطلا میکنند

    صدهزاران ناله می آمد به خمها از گلو                 ناله داران گلودرخم چه غوغا میکنند

    ناله داران خودزمانی ما ومن میبوده اند             بوده اندازآن حکایت برمن ومامیکنند

    جمع کن دستاروسجاده ،بر ،پیرمغان               درمغان چون بایکی جرعه دلارامیکنند

    خاک سربگرفته وباناب سودای وجود            جام میسازندو ،می ،درآن چودریامیکنند

    شادمان است اینکه برمهجورجامی،می دهند      جانش ،ار،گیرندباجامی که سودامیکنند

    —————————————————–470

    دوش بازهم باده ای یک دو ،زیاد افتاده بود            چون دم وجدم زتو حسنی به یادافتاده بود

    دست دردامان جانان بودم ومستی کنان              همچو کودک در دم یادت عنادافتاده بود

    ساقی وجام ومی ومن بودم وناب وقدح            انجمن ازداد دل درفکر داد ،افتاده بود

    یک زمان با انجمن بودیم، دادی ،برنشد           حل معضل بعدپای اجتهاد افتاده بود

    محفلی که آن هیچ جای زهد وتذویری نبود       لاجرم دردست تذوریر زهادافتاده بود

    عرف ،می ،خالی شدازعرفان دیرین آن شبم      چونکه زاهدهم به پای اعتیادافتاده بود

    هرچه ساقی کردو زاهدکردو من،سودی نکرد     گو بدست اهرمن درانسداد افتاده بود

    حیف ازآن زلفی که دیشب دیدمهجورت به عین     تارتارش درکف چنگال بادافتاده بود

    ————————————————-471

    طبل عیان زنید وصباراخبرکنید                    جان راازاین سپس به  بلا غوطه ورکنید

    آرامشی که بود به ظاهر ز حرف وعظ         زین پس به راه کوی حقیقت سفرکنید

    ای غافلان خفته به کام سکوت ودرد          خیزید ازاین سکوت به گیتی ثمرکنید

    بیهوده چن کشیدبه سرجام عیش وناز         دل رابه یادخیزش جان نامورکنید

    مردان دهرحیف که درخواب تن روند          مردید اگر،ز،خواب شوید وخطرکنید

    دیگربس است خدمت نامردمان پست         پایان این شرارت وجور وشررکنید

    این حافظان که حفظ به یغما کشیده اند      تیری زنیدو بی سروبی بال وپرکنید

    شبگرد اگربه دزددهد اذن کاروبار             بایدکه خودبه چشم بصیرت ،سحر کنید

    جان راببایدازخطربامیان رهاد              مردید اگر، چه ؟حفظ چنان سیم وزر کنید

    مهجورگفت ونیز بکرد ،آنچه راکه گفت         خوانید وباعمل زکنارش گذرکنید

    ———————————————-472

    این داستان که برمن وتوبازخوانده اند                      صدهاهزارمرتبه چونان دوانده اند

    ازقبل مازیاد ،دل وگوش وجان شنید                       کاینان مسیر،جانب تذویر رانده اند

    واعظ ز  وعظ بسته دگر دامن عمل                      تعویذ هابه جای حقیقت نشانده اند

    درکوله بارواقعه جز دردو رنج نیست               ای بی خبر مگو به بهشتم کشانده اند

    صدها نشان زواقعه  این ناقلان دهند              این نقلهاست که همه دیوانه مانده اند

    مستیم وبی خبرکه چه برکام میدهند            میگویمت، پیاله حرمان خورانده اند

    مهجورگو به سایه بوم عادت  آورند             آنجاکه مرغ بخت هماراپرانده اند

    —————————————–473

    مستی جان من ازمستی چشمان تو باشد             من که ام جان ودلم درگرو جان تو باشد

    سایه گسترکه بجز سایه مهرت نشناسم            من اگر خویش شناسم ،همه ام ،آن توباشد

    بس که گشتم به خرابات وشبستان وبه مسجد       آخرالامرخوش آنکس که به سامان تو باشد

    درخودم هیچ ندیدم دل من لحظه بسازد              سازش دل همه باخاک شبستان توباشد

    من که عاصی شده ام دار مسازندکه دانند            سرمن درگرو زلف پریشان توباشد

    طالبان رخ مهتاب توخاکند به کویت              وین عجب شرط چنینی که به پیمان توباشد

    طوطیا میکنم آن خاک سر کوی تو درچشم       چون درآن خاک تری از ترچشمان توباشد

    در ،ره ،وصل تو جان وسرودل رانه بهائی         سالها این همه بایست که دربان توباشد

    اینهمه بانگ ونوا چیست که ازکوی تو آید        بانگ ،مهجورکه او مرغ غزلخوان تو باشد

    ———————————–474

    به رخسارمهینت دوش دیدم سجده ،مه ،میکرد       چه حسرت سا ،رقیبانم ،به مه رویت نگه میکرد

    مرا هرگز گناهی نیست درآن ساحه رویت              رقیبان دغل دردیده بازیها گنه میکرد

    چه سان تاب آورد این دل به آن نازوخرامی که      قد سروت به کوی جان چنانک پیشگه میکرد

    به محرمخانه جانان هزاران چشم جان دیدم           که دزدیده نگاهی بردوچشمت گاه وگه میکرد

    شب یلداوماودل ،،فروغ روی  مهسایت             که نورافشانی وتابش چوماه چارده میکرد

    مزن مهجور راتهمت که غایب ازتن خودبود       زخود غایب ،توراناظر،نظارتهابه ره میکرد

    —————————————————-475

    بازاین وجدآمدودیوانه کرد                        بیخودازخویشم چنان بیگانه کرد

    آیت آن روی قدسی واراو                         درکنام دل نشست   وخانه کرد

    این همه طاعات واین شورمرا               ازحقیقت تابر ،افسانه کرد

    جرعه ای میخواستم ازناب وجد       پرزناب وجد ،این پیمانه کرد

    آفتی انداخت برجان ودلم                 آشیان دیده راویرانه کرد

    غیرچون بیندکه دست دردما           زلف مشگین نگاری شانه کرد

    درمیان وجدماآن یارشوخ              غمزه هابادیده مستانه کرد

    طایرقدسی پریدازقاب تن            درجوارقدس جانان لانه کرد

    وجدتومهجوردراین گیرودار           بیشماران فتنه فتانه کرد

    —————————-476

    نصیب این دل بیمارماهم بیقراری شد                 نمیدانم چرا ازما قراردل فراری شد

    فلک باهرکه میخواهدخوشی هامیکند،اما            تمام قسمت ما زین فلک ناسازگاری شد

    به بخت هرکه رو کردم مآلی بودوتکوینی          خودازبخت خودم نالم که اینچون بدبیاری شد

    به ایوان سعادت هرکه میشد کام میدادند          قدم چون من نهادم هرسعادت بودعاری شد

    من اندرزیرسقف آسمان لب تشنه میگشتم         چومن رفتم ،کویرش  سیرازابربهاری شد

    سر هر رشته ای بگرفت هرکس رفت برمنزل      من ازهررشته ای چنگی زدم برگشت و ماری شد

    ز دوش سالکان بگرفت دست غیب هرباری       به دوش من هزاران غم ،هزاران درد باری شد

    مشومهجوراینچون نا امید ازبخت واقبالت       که دیدی آن هما بالی گشود وبخت جاری شد

    ——————————-477

    قلم لوح ازل کانهمه آراست تورا                          خم ابرو ،و،قد سرو تو ازحور فرا

    بردل مست ازل نام توآرام دل است                  برده ای لیک زدل تو ،همه آرام مرا

    صید اگراز ،رم صیاد گریزد چه عجب             عجب آن است که صیاد گریزد ،عجبا

    من به چین وشکن زلف تو حیران شده ام       این چه رازیست به خال ولب وزلفت صنما

    گربگویند که فرش قدمش کن دل وجان            چون بیاید بپذیرم همه بی چون وچرا

    پرده دارحرمش میشوم ازصدق اگر               به صداقت نگرد درحرمش بر دل ما

    آنهمه شهدوشکر کز لب وخالش ریزد       زان سبب کرده مریدش ،به در ،غمزه سرا

    من که خودکشته آن لعبت شورانگیزم          بستن درب حرمخانه دگر نیست روا

    شکوه بشنیدوندا داد که ،در ،بگشائید        بخت نیک آمده مهجور به عزت ،ز،در آ

    ——————————————–478

    ساقیا خاروخس میکده لنگانم کرد                     ،می ،بده دربدری بی سروسامانم کرد

    من که نا خورده میت جاهل نادان بودم             همدم مست شدم تاکه مسلمانم کرد

    واعظا ،می،نه حرام است حرامش توکنی       من که خوردم نه حرامی ونه حرمانم کرد

    جمع دستارکنیدو قدحی باده زنید                پی سجاده نباشید که ویرانم کرد

    واعظان راسخن ازخاطرمشعوف مباد        وعده بیهده شان سست وهراسانم کرد

    غم دل بیهده گفتیم به زاهد آن روز           لحظه همدمیش زارو پریشانم کرد

    ساقیا حورقدرشوکت میخانه کجاست       کاین همه زهدزمان ،لوث دل و جانم کرد

    من ،نه ،درنیت احرام به واعظ گروم           کاو چنان ظن وگمان  برمن ودامانم کرد

    خرقه الوده ،می ،باد به ازریو وریا             همچو مهجوربخورباده که شادانم کرد

    ——————————————479

    درخیالم زتو درپای چمن شوری بود                  چشم دل بود وبه جانم سرمخموری بود

    شکوه ها میزدم ازدوری ایام فراق                  هرچه کردم نه به جان،مژده منصوری بود

    گوکه درپهن جهان درقفسی داشته اند           که تنم بردل وجان ،قلعه محصوری بود

    انچنان جعدزدی زلف شکن را به سرت          که زدیدار تومبهوت من وحوری بود

    سرمه چشم سیاهت به هلاکم انداخت        زان فلاخن که زمژگان شدودستوری بود

    دل بدادم که مگرحرمت جانم نگری           آخرازاین دل وجان حرمت منشوری بود

    رهگذاران همه زین ره به مقامی شده اند     بهره ماهمه زین ره غم ورنجوری بود

    روی بنمای دگرباره ،چوصدهای دگرکه            ،ز،دیدار رخت بود به جان نوری بود

    سرکویت بخرامید هرآنکس که رسید             غیر مهجورکه اودرغم مهجوری بود

    ———————————–480

    بیاکزبعدمااین تن خم خمارخواهدشد                  که خماران چو خم گیرندبرماعارخواهدشد

    تن ازگردبلامیشوی ،خوش باش این زمانی چند      چوتن درخاک شدهرگزنه ات ،بیدارخواهدشد

    جلای روح خودبنما که تن خودقالبی پوچ است        نه دیگرتن به دوش جان وروحت بارخواهدشد

    بدراین قالب تن تاببینی جام جان خویش           که تن خوراک موروعقرب وهم مارخواهدشد

    زمانی خور ،می ،مستی،که مست اره وره باشی        نمیدانم تنت تاکی به جان زنگارخواهدشد

    مخواه این شرب مستیرا،شراب عز جان مینوش     که تن گر،مست شد،جانت به پای دار خواهدشد

    سبویی خواه ازساقی دراوناب خوش مستی          که بایک قطره اش مستی جان بسیارخواهدشد

    دل وجان بایدت آنجا چشد طعم ،می، شافی          بکن زنار ودستارت که آن سربار خواهدشد

    به کوی حضرتش مهجورپاعریان وسرگردان       ز ،نابش قطره گرگیرد ،ازآن هشیارخواهدشد

    ——————————————481

    جانا به ماه گفتم رویی عیان نماید                      گفتابه پیش رویش ماراعیان نباید

    خورشیدرابه آوا گفتم که نورتابد                       گفتاتوان تابش چون اومرانشاید

    برگلستان رسیدم گفتم که غنچه آرد                 گفتاکه غنچه ماجزلحظه ای نپاید

    گفتم به بلبلانش غلغل دهندجان را                  گفتاکجاست بلبل چون او غزل سراید

    درپیش ساقی جان نالیدم ازغم دل                 گفتادلت ملاکن ،تاکام دلبرآید

    گفتم به سنبلان آویز ازشبستان                    گفتاچون اونباشد ،هیهات غم زداید

    گفتم به سجده گاهم برخالقش که رحمی      گفتاکه رحم ماراجزاومحک نشاید

    اینک که برشنیدی ازجان جواب هستی           مهجور رادلی ده تاغم به غم نزاید

    —————————————482

    گفتارقیب برمن دیدی که مه درآید              گفتم که ماه من ازآن ماه برترآید

    گفتاکه ماه رویان دنبال مه کنندی؟             گفتم که روی ماهش برماه افسرآید

    گفتاکه درکمین مه نیست ره نشینی          گفتم که مه نشسته تاماه من درآید

    گفتاکه مه خسوف است امشب مبادبین    گفتم چوصبرگیرم شایدکه آن سرآید

    گفتانه چشم بیندتاریک راندانی               گفتم دل است مارا،تاریک انورآید

    گفتااگرنداند بنشسته ای به راهش         گفتم چنان نشینم تاعمرآخراید

    گفتاتبه نشاید عمری به راه غایب         گفتم چنانچه شاید تقدیر دیگرآید

    گفتاکه رابگویم این سوزوآه مهجور     گفتم به هرکه گویی ،گو ،خواه دلبرآید

    ———————————483


  10. غزل – بخش اول

    ۲۸ دی ۱۳۹۵ توسط مهجور

    • سرودجان بنوازيد برشكسته دلان                     كه برشكسته دلان ناله ميكند دل و جان

    چه صافي قدح و ناب و باده مستي                              زناب و باده و صافي حقيقتم بنشان
    كوير خشك و من و تشنگي و ناله, چه سود                   ز ابر فايده جان طراوتم بچكان
    نسيم جان به
    د لم بايد از صبا بوزد                               و گرنه زايل و محوم به پاي باد دمان
    تنم شكست و ندارم به ظاهرم صله‌اي                           كه باطنم دل و جان را زمن گرفته ضمان
    سراغ باده دردم كه خويش نشناسم                             نشانه‌ام بدهيد اي صديق باده خوران
    بكش ميان من و جان من زپرده غلاف                        اگر نه اين شودم, كام در فنا بكشان
    دگرشود همه این حال واین زمان مهجور                     چنین هم از دل وجان شکوه زمانه مخوان  

    ##########1

     

     

     

    نسیم صبح بهاراست و، وقت ديدن يار                       بهار چون رسد, اين فرصتت زدست مدار
    به خواب غفلت فصل شتاء‌ مكن عادت                      كه فصل عيش گل آمد زمان خدمت و كار
    بگير عبرت از اين خاك خفته, سبزه دميد                   كنون كه گرده اين خاك را شدي تو سوار
    قدم به گلشن و باغ و به كوهساران نه                     كه آهوان به كهستان شد و به نغمه هزار
    به جام گل زطبيعت رسيده باده ناب                        كه بلبلان بلاكش از آن فتاده خمار
    به صافي قدح گل نشست بام كبود                        قدح زصافي گل خواه و ديده كن بيدار
    به بوي باد عبيري كه مي‌رسد زنسيم                     بجوي شبنم نابي كه مي‌چكد به عذار
    زمان عشرت و كارآمد و تو در خوابي                   مگو مرا به بهار و به كار و بار چه كار

    ####2

    به بوي خامه زلفت به اسير شد دل و جان                           زتار زلف كمندت به دار جان مكشان
    سبوي خاطر ما پر كن از وصال وجود                                 كه بر بشارت روز دگر مباد گمان
    زپلك چشم خمارت از آن بترسم كه                                   كشي خدنگي و بر قلب جان‌زني به كمان
    خوشم دوباره ببينم به باد صبح ظفر                                  شكن شكن شده آن طره‌هاي زلف چمان
    اسير كوي تو گشتم كرشمه‌اي جانا                                     به همت آ, و دلي از اسارتت برهان
    خيال و وهمي و انديشه‌اي و پندارم                                  چو با توام چه بدانم چسان گذشت زمان
    ندانم اين فلك كج مدار را چه شده است                          كه لحظه‌اي به سر كوي تو نداده امان
    سراغ ياد تو هر دم كه خواستم ز صبا                              كشيد زوزه به گوشم صبا, چو باد دمان
    وصال خاطر مهجور کس نمی داند                                  جزآنکسی که به کویت نهادجان وروان   

                                                            ##########3                   

     

    رواق گنبد مينا به زيرپاي تو باشد                                 چه جام جم كه جهان جمله در لقاي تو باشد
    مرا به محفل حوران چه حاجت است از آنكه                فروغ محضر حوران هم از رواي تو باشد
    به صور آن ملك قرب بر نخواهم
    خواست                     مگر كه بر سر خاك تنم صلاي تو باشد
    مرا كه يك دل و يك جان بداده‌اند ،هم، ازآن                   هزار نوبت جان دادنم, بهاي تو باشد؟
    به بدر روشن مهتاب چون نظاره, ازآنی                        كه بدر جان و دلم روي ماه ساي تو باشد
    دگر زجان و دل و ديده, دست بايد شست                   هر آنكه بر سر كوي تو آشناي تو باشد
    زجان و دل كه بشستيم د
    ست تن ،به زمانی             به خاك مي‌نهم آن روز كه ،بقاي تو باشد
    به جام دیده مهجورنیست رویت رویی                        برآنکه حدق دو چشمش فقط سرای توباشد
                                                                  ##########4

     

     

     

     

    چراست: اينهمه در آتشت كباب كني                       نخورده، مي، همه در كوي، جان خراب كني
    به لحظه, چشم به بيداريش نديد, چو ديد                نكرده پلك به هم چشم دل به خواب كني
    به طعنه گفت مرا غير, رو, كه خواهي ديد                 به طعن غير چرايم دگر عذاب كني
    سروش جان ز سوالم, نهيب زد به وجود                   چر ا،ز طعنه غيرت به مي عتاب كني
    به راه مانده‌ام اي دوست,
    منتم بپذِیر                       ببر به پيش مرادم كه, بل, صواب كني
    چنان به گستره زلف گشته‌ام پاگير                          مباد اينكه دگر زلف پيچ و تاب كني
    اگر به ديده تن كرده‌ام,
    گنه اناج                             خوشم كه تن بنهم, جان به خون خضاب کنی
    بزن به ناوك
    ابرو،ـ نشانه اش  دل ماست                 چرانشستن تیرت به دل جواب کنی
    مرادخاطرمهجوراین پیام بداد                                 که دل ببایدت ازهجر چاره  یاب کنی

     

    ####5

     

     

     

    زین سپس در ره جانان همه دل بار كنم                                 تا پس از اينهمه غيبت, ره ديدار كنم
    من كه ناديده, دل و جان همه د
    ل دادم پيش               چون به پيشش شوم, اين داده پديدار كنم
    دل چه و جان چه و اين روح و روانم همه اوست         شوق و وجد است كه دل گوهر بازار كنم
    سايه اوست كه در قال
    ب تن دارد جان                                 تن زجان در كنم, ار, روئيت دلدار كنم
    اينكه با خواهش دل بر سر كويش گشتم                            هم ازآن است که، انگيزه انظار كنم
    خود وصاليست زانگيزه, كه باشد جان را                             به وصالش برم و دور زاغيار كنم
    خواهم آن باز فرستد به صباي سحرش                              مژده دوش، كه جان بر صله ايثار كنم
    خفته جانم, خبر از عالم هشياري كو                                  طره افشان كن و بفرست كه بيدار كنم
    دی ،خبرداد وصال آید ونآمد مهجور                                 ازچه رو خدمت دراعه ودستارکنم

    ####6

    به خاك خفته دهد جان, نسيم صبح بهار                      نسيم صبح بهار است, گوش جان بسپار
    بيا به طرف گل و جويبار و گلشن و باغ                       به بلبل, از قدح گل نگر, فتاده خمار
    شكوفه گل بادام و بوي فروردين                              كشد به دامن صحرا, هزار و بلبل و سار
    نفس دميد چمن سبز شد شكوفه شكفت                                 دوباره نافه زلف چمن رسيد به يار
    به جام گل شكري ريخت اشك شبنم ياس                              بيا به ذوق بهاران بچسب بر سر كار
    سمين سنبل و ياس و بنفشه و لاله                                        مباد پاي گذاري, به وقت گشت و گذار
    به گرده گل رز سرخي خجالت بين                                        كه دير رفته بيامد نشست پاي نگار
    ز تاج اطلس مينا, تلالوئي بدميد                                          چنان, كه آيت خورشيد را گرفت سوار
    تن از خمودي فصل شتاء بيرون كن                                     به خدمت گل و باد عبير صبح گمار
    بگونشانه مهجوردر بهاردهند                                                که بابنفشه رخان درچمن گرفته خ

    از تو در انديشه جانم گماني داشتم                             و هم دل اين بود, از كويت نشاني داشتم
    شعشع نور وجودت كه به جان
     جان رسيد                 عمر رفته هيچ بود و لحظه آني داشتم
    فال بخت
    م در نسيم صبح كويت باز شد                     باز دانستم دل و جان جواني داشتم
    از رقيبان شرر, برما نبودي اختيار                              راز ها بودی، كه آن پاي دواني داشتم
    سر به دامان وصالت تا نهم, جان ،در، شده است      از غم هجرت به وصلت كي زماني داشتم
    تا حقيقت پرده از حال وقوعم  درکشد                    بر كوبر وقوع واقعم, خود, داستاني داشتمي دوست
    خوش كه تن بگذارم و جان بركشم                           لحظه در كويش ببينم كه رواني داش

    اينكه تن بگذاشتم, دربند د امانت شدم                    جان زتن شد آن زمان كه آستاني داشتم
    گفت مهجور از من و از لوح آن نقاش پرس            گفتمش من خود به لوح نقش، جانی داشتم

     

    ##########8

     

    در جام جهان ديدم آن آيت مهسارا                                  بر رويت رخ ،دادم مهريه دنيا را
    پا در چمن
    ی كردم, كز گل دهدم بويي                              بويي نچشيدم جز, بوي تو دلارارا
    در گلشن اين هستي با هرگل و هر رويي                         صد خاطره مي‌گفتم, با آن رخ گلسارا
    افراي جهان هرگز,قدی نه چنان دارد                               نازم كه تو خم كردي, با قد خود افرا را
    ابر سحر از مستي باريد كه جان گيرد                              غافل كه تو گر ياندي آب همه دریا را
    ديدم كه سروش جان مي‌گفت به حورانش                    احسن كه به صد خواهش رد كرد تمنا را
    بازار جهان گشتم تا قيمت دل پرسم                               پرسيدم و ناليدم, سنگيني سودا را
    از روز دي و امروز افسانه نصيبم شد                            تا چون نگري با من, اين نامده فردا را
    مهجوربه همت کوش افسانه شود واقع                        اندیشه واقع کن تاسرحدعنقارا

    ##########9

     

    روی اگر به خرابات با دل و جان كوش                                   به دیر و زود رس جام در زمان مخروش
    وقار و مستي كوي مغان بهاء خواهد                                    به پيش غير و به اغيار اين بهاء مفروش
    مرید پيش مرادش, زجان بپا خيزد                                        به ادعاي مريدي, ببایدت دل و گوش
    سبوي وصل مراد ار, بدست شد, سركش                              صبوح جان بطلب با سبو, به غير مجوش
    به ترس و لا به نباشد, وصال پيمودن                                   كه هر قدم به ره دوست جان رود از هوش
    سوال مي نشود،بر مريد ره ،ز، مراد                                     به ره چوپاي نهي, لب بگير و باش خموش
    به قيل و قال زمحفل اميد سود مبر                                   خموش باش و سخن از وراي گوش نیوش
    به كسوتي كه بپوشند, شيخ و زاهد و غير                       مپوش, پيش مرادت تو جامعه دل پوش
    رهت دهند تو را هم به کوی جان مهجور                          که عارفی به صلا گفت این اشارت دوش

    ##########10

     

    بيشماران غنچه اندر بوته بادام شد                                       اشك شوق نسترن بنگر كه هم درجام شد
    دشت و دامن جامه‌اي پوشيد از
    خضراي سبز                     در ترنم بلبل شوريده صبح و شام شد
    سنبل و نسرين و مريم سرزدند از كام خاك                          پونه ژوليده دامن بر شقايق رام شد
    در بساط بوستان از ناب سرخ لاله‌ها                                   جامها پرگشت و مستان با قدح در كام شد
    شوق نرگس بين و پاكوبان باغ نسترن                                كز سماء و, وجد، بلبل مست بي‌آرام شد
    حاجيان گلستان دامن كشان از هركنار                               جمع چون گشتند, سرخ لاله‌شان احرام شد
    واي من اين بوي عنبر از كجا آمد, چنين                             اين دل سرگشته من در تب و سرسام شد
    اي عجب پيراهن صد روزه اندام خاكا                               ز سفيدی رست و در يك روز خضرافام‌شد
    خصلت اين گوي و اين چوگان ديرين را نگر                      هم تزرو و برف و گل, در زينت اندام شد
    برتومهجورا ،هم ازاین گوی وچوگان قسمت است            لحظه خوش میباش کاردهربی فرجام شد

    ##########11

     

     

     

    دوباره فرش نشاط آوريد در گلزار                                             كه رفت آن سرژوليده شتاء به دار
    به رقص و هلهله در سبزه دامن افشانيد                                     كه بوم رفت و رسيد عندليب ومرغ هزار
    به چشم گريه ابر بهار خنده کنید                                                 كه بوي ابر بهاري برد تب بيمار

    به كار زينت گل آستي
    ن جان بكشيد                                           چنانچه شيد و مه و ابر و باد شد دركار
    گره زخط جبين و زبخت باز كنيد                                                به يمن صحبت دل با گلي به جوي كنار
    ز چشم مست خمار چمن به ناز و خرام                                        بگير جام و به جان خور, تو باده گل‌وار
    خوش آنكه عمر به پاي گل و رياح شود                                      كنون كه گشته نصيبت, غمت به بادسپار
    مدار در شده از دست گردش گردون                                          دوباره آمده با مژده چمن به مدار
    به چنگ و بربط و مضراب تارهاي چمن                                     سپار گوش و, به سوداي او روان بگذار
    بخوان به نغمه داوود بر جهات زمين                                          كه ديگر آمده در كوي و آستانه نگار
    بيا و نغمه بلبل به شاخسار نگر                                                   همو ترانه قمري و ناز و چهچه سار
    زآب لاله خونين كه جام مي‌گيرند                                               بخور كه مي‌برد از دل بطالت و زنگار
    به گردشهربگردوصلابزن مهجور                                                  که خانه بازگشائیدنوشوددیدار

     

    ##########12

     

     

     

    به بازار گل ريحان حراج است اين فراواني                                        كه بي‌ناز و ادا, بلبل برون شد بر غزلخواني
    بيا بر گلشن و گلبن نگر آن سرو قامت را                                             نه آن سروي كه دي ديدي, كه هم مبهوت درماني
    هزاران دست آرايش
    ، كند بر قامتش كرنش                                         چنان كرده اسير خود, همه با تير مژگاني
    چو مرواريد مي‌غلطد, گلاب شبنم چشمش                                         كه گويي قطره باران چكيد از ابر نيساني
    به دور انداز آن رختت
    زبرگ گل قبائي پوش                                        نمي‌ارزد تن و جان را دهي عادت به نالاني
    بساط عيش و نوش آور,قدح پر کن, سبو بشکن                                  خوشا در آن قدح, نابي به كام جان بنوشاني
    تقلاي عبث ديگر كفايت, باش تا گويم                                                 تو چون گويي و در ميدان اسير دست چوگاني
    مكن انديشه باطل, به نقد حال شو عاجل                                           مبادا طاعت نقدت به پاي نسيه بنشاني
    تورامهجورکآمداین قدح ازدست جانانت                                            بنوش وشادمانی کن که فردارا چه میدانی

    ##########13

     

     

    اين دل و جان را تو با زلفت به دار‌آورده‌اي                                     شب نمي‌دانم, كه روزم را تو تار آورده‌اي
    تن فراخان را خبر چه از كمال حسن
    دوست                                   آنچه من ديدم به يك حسنت, هزار آورده‌اي
    ظاهر آرايان به ظاهر بنگرند و ما به بطن                                       صورتي چون ماه و سیرت گلعزار آورده‌اي
    داني اين
    ، ترساي كويي تو, منت صنعان تو؟                                 در كمند زلف مشكينت مهار آورده‌اي
    بس مديدي بود, مي “بود و خماري زان نبود                                  حبذا, امشب دو آن چشم خمار آورده‌اي
    جاي حيرت نيست شيخ و عابد و زاهد زشوق                               ترك مسجد داده و هم پاي كار آورده‌اي
    اغتشاشي بود بر جان و دل و بر ديده‌ام                                         داده‌اي نظمي تو, آن را در مدار آورده‌اي
    می نپرس ازمن به کویت چون شتابان گشته ام                             گویدت مهجوردل دررهگذارآورده ای

    ##########14

     

     

     

    آن شب كه ماه بود و تو بودي و جام بود                                    ديدی زما چه سان به قدح احترام بود
    شرط وثاق جان و دل و ديده وجود                                           بردور باده سعي همه اهتمام بود
    من نيز هم به مجلس مستانه چون شدم                                    ديدم كه جان به مقدم جانانه رام بود
    گفتم غلو نيست كه تمجيد مي‌كنم                                             آنجا كه حرمتي ز همه خاص و عام بود
    جام و قدح به گردش و نوش سلامتش                                   از هر دهان برون كه شدي از تو نام بود
    فكر وصال نوش لبت آرزوست
    ، ليك                                         آنجا بديدم اينكه, چه افسوس خام بود
    اظهار درد و جرات فاشش نداشتم                                         از آن به شرب باده دلم در خرام بود
    بودم ولي به رشته زلف كمند تو                                              جان و دلم چو آهوي وحشي به دام بود
    مهجور خوش که در بر جانان شدی شبی                               مخصوص اینکه دلبرت عالیمقام بود

    ##########15

     

    سبوي عهد ما هر ساله در ايام فروردين                                             به پاي گل زدست افتد, از اينم نوشود آئين
    بساط جام گل فرش
    ی به دشت سبز گسترده                                     صلا از بلبل آيد كه, بيا با گلرخان بنشين
    به يك سو سنبل و ريحان, عبير مست آكنده                                      به يك جا ارغوان گويد سلام شوق بر نسرين
    زيك سو مي‌رسد, بوي
    ی زگلزار و شقايقها                                         به يك سو دشت و صحرا از گلي نو رسته عطر آگين
    بيا بر بوستان بگذر نگر دامان آرایش                                                مشاطه كان چنان كرده رخ بادام بن آذين
    به چنگ و, رود, و, دف گستر بساط عيش بربط را                            بگو در مايه گلشن زند آن خامه شاهين
    به گود تار زخمي زن, زبرگ سرخ آلاله                                               بزن در مايه دشتي, گوارا, از منت آمين
    به چشم خسته نرگس نگاهی گر کنی ازشوق                                   دهي با يك نگه بر چشم بيمارش دل و هم دين
    مزن تهمت که دینم رابه اینش میدهم زاهد                                      نداری که توچون مهجور،جان وچشم گوهربین

    ####16

     

     

     

    در لب لعلت به جام جان شراب آورده‌اي                                      بر كوير تشنه جانم تو آب آورده‌اي
    آن چه ناز, از تير مژگان و هم از ابرو و چشم                              كز خمارچشم‌،جانها رابه خواب آورده‌اي
    من سكوت جان كه مي
    کردم رعايت در وجود                            آتشي انداخته, هم در شتاب آورده‌اي
    سرخ آن گل گونه‌ها چون رز شكوفا در سحر                              اين سحر در گونه ها ياقوت ناب آورده‌اي
    مي‌ندانم از چه در اين شوق افتادم, مگر                                     نيك انديشم تو ام در اين عتاب آورده‌اي
    گل
    عزاران را كه می زیبد وفا و مهر و صلح                                 صلح تو قهر است و با مهرت عذاب آورده‌اي
    ديگران گويند
    خوشحا میرسی برکام وصل                                  می ندانند اینکه , دل راهم خراب, آورده‌اي
    سايه‌اي انداختي شاهين گستر بال, كه,                                       بر تماشا غير من, صد شيخ و شاب آورده‌اي
    در مدار گردش هفت آسمان يك ماه بود                                        غايب آمد, چونكه تو رخ ماهتاب آورده اي
    آهوي دشت ختن در نافه بويي ناورد                                           زان سبب، كه, اي صنم، به زان, گلاب آورده‌اي
    زاهدی بگذشت ،رویش دید،بویش هم چشید                             گفت مهجوراچه سان برهجرتاب آورده ای

    ##########17

     

     

    دوش جان من ديوانه به سوداي تو بود                                    دل ندانم ز چه در خواهش رویای تو بود
    قدحي بود و دلي بود و من و خاطر وصل                                 اينهمه, فرش تمناي كف پاي تو بود
    عالمي داد نشانم به قدح ساقي جان                                          عالمي بود و در آن قامت رعناي تو بود
    سرو اقليم جهان خم نگريدم در آن                                             چون به اقليم دلم, سرو دلاراي تو بود
    خامشي بر دل و جان داشتم و تن همه هيچ                              بردلم نيز سكوني, سرهي هاي تو بود
    قامتي مي‌ننمودند مرا,
    غیرتوام                                                 گو كه عالم همه افتاده افراي تو بود
    عالمي را كه در آن جام ميم بنمودند                                         غافل ازاین كه در آن آيت گلساي تو بود
    جرعه هاخوردم وافسوس ازاینم میرفت                                  كاش در جام ميم باده حمراي تو بود
    کشتی خاطرمهجورکه بی سامان گشت                                 بی سبب نیست ،که مغروق به دریای توبود

    ##########18

     

     

    بوسه بر آيت خورشيد زند آن قد بالا                                        زانكه خورشيد چنين است,‌نگر عزت مارا
    كلك نقاش ازل نازم و صورتگر هستي                                       كه به لوحش قلمي زد ز تو اي ماه دلاآرا
    ياد مهر تو, هر آن نقش دل و ديده و جان كرد                           بس دگر, او چه كند, سايه اقبال هما را
    آن دمي كز نفس پاك تو خيزد به دل و جان                              مات و مبهوت كند وقت سحر باد صبا را
    ابلهي باشد اگر درد بگويم به طبيبان                                       چو به جان ،چشم تو ريزد به يكي غمره, دوا را
    برسلیمان چونشان میشدازآن کرشمه تو                                  سوی بلقیس نمی گشت و نمی جست سبارا
    سروبستان بهشت آمدوخم گشت به پایت                                درتعجب همه آنم که چه میگفت صبارا
    این ز،اسرارنهان است وبه اصرارنگویند                                   دم فرو بند و فرو گیرتومهجورنوا را


                                                                     ##########19

     

     

     

    حيف از آن خواهش دل كه به سر كوي تو گشتم                             ره ندادي و سركوي, خجولانه نشستم
    دل سرگشته‌
    که در دير مغان جايگهي داشت                             پيش آن پير مغان جام و سبو را بشكستم
    مكن انديشه كه جامي بشكستم, دل و جان رفت                    حرمتي باز به دير است, وهمان باده پرستم
    تو كه در كوي, چنان بر رخ ما روي ببستي                              پاي بر چشم دلم نه, كه ره و راه نبستم
    عارفان را نشود زهد, هر آن بود همانيم                              گر تو آيي و نيائي, همه از ياد تو مستم
    در شبابي كه دل و ديده به راهت بنهادم                            دم پيري چو رسد نيز, بر آن خواسته هستم
    ما
    ،در خانه دل را نگشوديم به غيري                                   چون تو در جان و دلي, درب نهانخانه ببستم
    شکرانعام تو ساقی نتواند دل مهجور                                 زانکه دیدار عیان دادی وهم از گله رستم

     

    ##########20

     

     

     

    تا دل من به ياد تو مي‌شكند قرار خود                                  دل به سكون كوي تو, پا به ره  فرار خود
    ديده به راه مي‌نهم تا كه ببينم آن رخت                                آفت درد مي‌شود, ديده سوار بار خود
    روي تو در نگاه جان دين و قرار مي‌برد                                 اينكه نمي‌رسد دلم در شرف نگار خود
    جانب هجر رو كنم ديگر از اين
    پسم چرا!                              گوش نمي‌دهد بجز گريه زار, زار خود
    خانه دل نمي‌دهد راه به اشك چشم من                                   لحظه نشان نمي‌دهد ماهرخم عذار خود
    هاله كشيده بر رخش ماه عذار من چرا؟                                  بي‌نظري كند مرا, گشته چنان به كار خود
    من چه كنم كه بي‌
    ويش گشته مشوش اين وجود                   گرفكند به كوي ما آن صنمم گذار خود
    زهر وصال مي‌چشم نذر دل است اين, بلي,                            از سر درد, مي‌درد, در ره تو مهار خود
    قافیه تنگ میشود وقت نوشتنم ولی                                    او نشود دمی برون از ره کج مدار خود

    ##########21

     

    اي كه بر رخسار ما هت هاله از غم ساختي                                            ماه را از هاله رويت به درد انداختي
    بي‌خبر بوديم ما از نعمت نازك دلان                                                       غمزه‌اي كردي و هم در آتشت بگداختي
    ما حريف آن خرام ناز آهويت نه ايم                                                      از چه با آن عشوه‌ات بر هدم جان پرداختي
    شهره شهري به دامت صد هزاران چون مني                                          پرچم عالي نسب بودن از آن، افراختي
    يك نظربا گوشه چشمت مسيحا مي‌كند                                                  منتت دارم چرا اين مرده‌ات نشناختي
    آمدم که پا ي بوس خانه وصلت شوم                                                     ميهمانت بودم و تو ميهمان ننواختی
    تو سني شبديز بودي من نثار گام تو                                                       بي‌نوازش سم زدي بر خاك جانم تاختي
    بي‌عسس مي‌خواستم آيم به دامان وصال                                              آمدم,‌ مانع به ره بود و عسس بگماختي
    رو ، تو مهجور ازوصالش کامها خواهی چشید                                       درفراقش زجرها دیدی و جان هم باختی

    ##########22

     

     

    نمي‌داني كه دوش از غم چه‌ها رفت                                                  ميي  خورديم و جان سوي فنا رفت
    هزاران ني بنالند از
    نفيری                                                                كه دوش از هجر تو بر جان ما رفت
    چنان فرياد هجران سربداديم                                                             كه از ناسوت تا عرش سما رفت
    خرابيهاي دل را بوم بگرفت                                                                 به وقتي كه زدستم آن هما رفت
    زجان بيگانگان آگه نبودند                                                                   نهان- خوي جان از آشنا رفت
    چوخاک پا نمودم سرمه چشم                                                            به چشمانم از آن سرمه بلا رفت
    نهان مي‌بود دل در حرمت هجر                                                          چو پر شد كاسه جان برملا رفت
    غبار تن حجاب كوي جان شد                                                             ز دل آن صيقل و رنگ جلا رفت
    اگر مهجور را تابوت کردند                                                                 به حسرت گو ، ز، ناکامی مارفت

    ##########23

     

     

     

    جعد گيسويي بيفشان كاين دلم از تاب رفت                                           ناب هجري خوردم از جام تو, جان در خواب رفت
    بس كه در د ير مغان خوردم به يادت جامها                                            بر نشد كاري, تضرع پيش شيخ و شاب رفت
    دانه‌هاي اشك چشمم ريخت بر درياي هجر                                             قطره اشک ازدوچشمم چون ،می ،خوناب رفت
    از طهوراي
    تو ای ساقي ذكاتم درد شد                                                    جرعه‌ها خوردم ذكاتم از كف سيماب رفت
    تن به درياي وصالت شستم و هجرم فزود                                             جان به نسيان داد و از درياي وصلت آب رفت
    زانكه از هجر تو افراطي زدم در ميكده                                                  جوي خوناب از دلم تا پرده محراب رفت
    مي‌ندانم مادر اين ميخانه نامحرم شديم                                             يا كه سوداي صفات از كاسه ميناب رفت
    دی ز غیب آمدسروشم خلعت مستی بداد                                            گفت مهجورا ،ز،دستت آن صنم بشتاب رفت

    ##########24

     

     

    بر سر سوداي جانان دل به دامان بايدت                                           هر قدم در راه كويش دیده و جان بايدت
    برصفات کوی جانان نیز, سري گوش                                                 كنهر چه جانانت بخواهد, بی سخن، آن بايدت
    سرمه چشمت ببايد خاك كوي يار شد                                                 همتي مي‌بايد و آشفته سامان، بايدت
    مي نباشد دل به سودايش كه آسان, زجرهاست                                بر كوير دل ز ابر هجر باران بايدت
    جزره جانان و جز وصلش, طریق وراه نيست                                   بر وصالش از دل و جان چشم نالان بايدت
    مستي ظاهر به كوي جان خماري تن است                                       روزگاری جان به شاگردي جانان بايدت
    وجد مي‌بايد كه دل بر کوی جانان بسپري                                        قصه  كوته, بر وصال، از هجر عصيان بايدت
    مژده ای دادند برمهجور از اسرارغیب
                                                 ،سر، این مژده ز غیرخویش کتمان بایدت

    ##########25

     

    خدمتي شد لحظه‌اي بر كوي جانان آمديم                                        ياد آن ديرينه سودا, پاي پيمان آمديم
    عربده
    گوی رقيبان ارزش كاهي نكرد                                                ما به همت دل نهاديم و به ميدان آمديم
    تن به آب ديده شستيم و گلاب جان زديم                                       دست در دامن, حضورش با دل و جان آمديم
    اين مشوش خاطري كز ما به كوي يار بود                                       شعشعي افكند از نورش به سامان آمديم
    اين دل بيت‌الحزن را ياد اويش درد بود                                          بوي زلفش باد چون گسترد شادان آمديم
    زانكه لطفي داشت بر ما, خارو خاشا كم  بهشت                            تا به كويش اين چنين شاد وخرامان آمديم
    زمهريري بود تن از نااميديهاي وصل                                              لطف خدمت چون عطا بنمود, خندان آمديم
    لطف تومهجور را بگرفت جانا بر فروغ                                         کاین سحربر کوی تو این چون شتابان آمدیم

     

    ##########26

     

     

    زنخ چانه او جام مي جان من است                                                     محفل كوي خماران همه از او سخن است
    آفرين بادبه نقاش ازل در لوحش                                                          چون تو مهروي به آن آيت حسن حسن است
    سرو, بستان و چمن افسرد از
    باد خزان                                                 باد حزني نو زد, سرو تو در هر چمن است
    مانده‌ام خسته و مهجور, چو يوسف, بفرست                                      بوي زلفت كه به يعقوب زمان پيرهن است
    عطر عطار چه‌ام, اينكه, به زلفت عطريست                                         طره در باد بيفشان كه عبير ختن است
    زآيت روي تو نقشي به دلم بكشيدند                                                     کاین همه از ،شرف, آيت دل, داشتن است
    وجهه بوي بهاري كه به گلزار و گل است                                              من گلي خواسته‌ام, به ،  ز رياح و سمن است
    ياد او مي‌نرود از دل و جانم هرگز                                                       چون كه يادش همه آميخته جان و تن است
    این دو روزی هم اگرخاطر مهجور گرفت                                              شادمان است ازاینکه به درت حلقه زن است
    ##########27

     

     

     

    صبحدم باد سحر باز وزيد از كويت                               بس خبر داد مرا از شرر گيسويت
    دل سپرديم به باد سحرت كام بريم                             ناوكي خورد به دل از خم آن ابرويت
    انتظار آمده بود اينكه دمي مست شويم                    دردم باد سحر ،از جريان بويت
    آه دل باز سپرديم در آن باد سحر                              الطفا طي كند و آه من آرد سويت
    اين چه افسانه و رازيست
    که ما بي‌خبريم                  دل زما رفت و ندانيم نشان كويت
    کرمی کن كه دلی دارم و سودا   زده‌ام                       دار وصلي به سرم نه، سرتار مويت
    از هزاران خبر و مژده که آید،به چه سود؟                جز شرر هيچ نشد از دل آفت جويت
    لشكري دارم و فرمان چو دهم بر سر كوي                  هر قدم كه بگذاري همه گيرد هويت
    همتی میکن وآن چهره نمایانم کن                            جان مهجور خوش است ازدم آن دلجویت

     

    ##########28

     

     

    بكن پيمانه مالامال جان ديگر به تنگ آمد                   بده ناب از خم باقي كه بر وصلم شرنگ آمد
    ز سوي آن پريوش, دوش بر جانم درشتي شد         چنان ديدم كه برجانم زابرويش خدنگ آمد
    نه ديگر جاي ماندن, ديرفاني جاي چون من نيست     بده كه كاروان كوچ‌ بر كوچش به زنگ آمد
    مرا يك دل به جانم بود ،دادم در سر كويت           نه لشكر داشتم در جان, كه لشكرها به جنگ آمد
    تامل ديگرم
    جانا، نه بر پيمانه مي‌شايد                   كه نابت از خم باقي به جانم با درنگ آمد
    به نرمي بود و با خواهش اگر ناب تو مي‌خورديم     تامل آن چنان كردي كه ما را شرب تنگ آمد
    نبودم كه به جنگ وصل با اصحاب عام‌الفيل               ابابيلت چرا بر سر فروزيزان سنگ آمد
    مرا جامي مهيا بود و در‌آن باده باقي                      به وقت بستدن از دست تو صدنام و رنگ آمد
    به امیدی که داری چنگ زن باردگرمهجو ر                     مبر امید بینی که به سویت بیدرنگ آمد

     

    ##########29

     

     

    دوش در محفل جانان مي صافي دادند                      زان مي صافي جانان همه در فريادند
    سر به بالين دلارا و همه محرم‌راز                                جان و دل بر سر ناگفته سری بنهادند
    در طهورا قدحش آب حياتي خوردند                          خضروار از عطش خاكي تن افتادند
    مست مخمور در آن محفل جانانه عيش                     پاي مي تا قدح آخر جان استادند
    بي‌خبر اين همه در عشرت ظاهر به چه‌اي                  دل بكش جانب محفل كه مريدان شادند
    دانی اين دير خرابي كه كند مست تو را                    طالبان مي جان بر خذفش ميدادند
    چشم دل باز كن, از تن كه نيايد ثمري                      تن كه خاك است, هر آن خاك, اسير بادند
    تو به مستوري جان، نه ،قدمي جانب قدس               حوريان مي‌نگر از آيت ذاتش زادند
    بامریدان کهن رو بر جانان مهجور                        مبتدی هستی وآنان به قدح استادند

    ##########30

     

     

     

    خمار ديده بيمار تو كبابم كرد                                                            حباب آب شدم, جان گرفت و خوابم كرد
    به پاي خواهش انديشه رفت جان زكفم                                             مآل آن رخ مهساي تو حبابم كرد
    مرا نبود كه انديشه جدايي و هجر                                                      ندانم از چه فلك اين شرر به نابم كرد
    دلي كه داشتم و فرش زير پاي تو بود                                                چنان به هجر فشردي, كه سنگ آبم كرد
    هميشه مست تو بودم به انتظار وصال                                             دمان هجر وزيد و چنين خرابم كرد
    سعادت آمد و از خاك تن بساخت خمي                                             به جام جان زخم خاك تن, شرابم كرد
    به آنچه بود خيالم, وصال سعد تو بود                                              چه شد كه آن صنم آمد, چنين عقابم كرد
    فروغ غيب رسدنوبتي دگر زسروش                                                  كه ديگران دل ناخواسته فدايم كرد
    سرور کوی ملائک توراست بس مهجور                                             که لعبتان حرم جام از ترابم کرد

    ##########31

     

     

    سرمه چشم كنم خاك سركوي تو را                                                   از صبا خواهمش آرد به برم بوي تو را
    دوش ديدم كه ز خجلت به نهانخانه رمید                                        ماه, چون ديد دمي, آيت مهر وي تو را
    ديدمش لوح جهان را زتو صورت ميكرد                                          كلك نقاش در آن پرده دو ابروي تو را
    ديده سردر گم و مي‌جست دل خسته ما                                         بر سر كوي وصال آن دل دلجوي تو را
    بوستان دوش كه دنبال نشاني ميگشت                                          من نشان دادمش آن سرو صفاپوي تو را
    معتكف گردم اگر در گره حلقه راز                                                   حلقه جان نكنم جز شكن موي تو را
    بر غزالان سيه چشم جهان ناز مبا د                                                 گر ببينند خماري دو آهوي تو را
    از صبا هيچ نخيزد به گلستان بويي                                                گر نگيرد به رهش خرمن گيسوي تو را
     اسب شبدیز بمهمیز و بجولان مهجور                                             کس به چوگان نتوان زد به جهان گوی تو را  

                                                                         ##########32

     

     

    ما را نشان ز سرو, دلارا تو داده‌اي                                         بر جان هزار رنج و بلا را تو داده‌اي
    دل را خبر نبود ز سوداي مهر خان                                          سوداي مهرخان به جفا را تو داده‌اي
    از خاك تيره, تن بنمودي, رهم زتوست                                   برجان جان شكوه هما را تو داده‌اي
    آورد ي از بهشت در اين خاك تيره بخت                               جاي سرور, شور و نوا را تو داده‌اي
    در انتظار بوي خوش سرو سرمديم                                     منع گذار باد صبا را تو داده‌اي
    نه در زمين به خاك و نه در آسمان به قدس                           امر خموش ارض و سما را تو داده‌اي
    بر قامتش زخوف نگاهي نمي‌توان                                        گو اين رجاء به سروسها را تو داده‌اي
    يلداي تيره كرده‌اي  شكن زلفهاي او                                    آن منظر مهش به مه،‌آرا، تو داده‌اي
    مهجور میرود به ره و دارد این امید                                  لطفی کنی که لطف و صفا راتو داده ای

    ##########33

     

     

    چشمان تو به آيت مهتاب عالم است                                   حوري تو، در، شكم ،که، نه آن دل به آدم است
    آن شب گذار كردم و ديدم به پاي قدس                            حوري و شان غمزه صفت را همه غم است
    آن خال روي و, چشم و لب و ابروي كمان                          كاندر تو داده‌اند, هر آن گويمش كم است
    رويي نماي و دل ز من ، ای راهزن ،بگير                              چشمي كرشمه كن كه نگاهم به يك دم است
    در آن قدح كه گودي آن چانه‌ات شود                                  نابي رسان مرا, كه دلم با تو همدم است
    بر كش غبار تن ز روان, جان عيان ماست                           درلوح ذر، نمود, كه جان با تو محرم است
    خوش چهره مي‌نما، به من, از ره رسيده‌ام                         ر خسار چون عبوس و دو ابر و چه درخم است
    زود است اينكه دل بنشاني به كنج حزن                             آن دل نشان به زخم دل ما كه مرحم است
    مهجور دی سراغ تو بگرفت و دید نیز                                 خط جبین دوباره چه مغشوش ودرهم است

    ##########34

     

     

    مژده دادند كه رخسار عيان خواهد كرد                                                روشن از آن قدو رخسار ،جهان خواهد كرد
    چشم بگشا و نظر كن, هم از آن كنج در آی                                           چون ز رخسار مهش, گل، نگران خواهد كرد
    انتظاري كه به كويش زده‌اي خيمه به چشم                                         حاصلش ديدن روي است كه آن خواهد كرد
    بر نچين آن دل و آن خيمه ز كويش شايد                                              حرمت راي تو بيش از دگران خواهد كرد
    جان و دل نه به وداعش كه سروشش مي‌گفت                                    زلف مشكين و دل و ديده گران خواهد كرد
    رو، جو از، آور از آن كوي حرمخانه ستر                                              ور نه بي آن, ز تو رخسار نهان خواهد كرد
    گو نسيم آيد و باد سحري بر كويش                                                    زان نظر كن كه چه سان حرمت جان خواهد كرد
    جايگاهي به تماشاي لقايش مي‌ساز                                                     كه در آن جايگهت غمزه روان خواهد كرد
    آب چشمان ترت بدرقه راهش کن                                                      بین که مهجور چه خوش حدس وگمان خواهد کرد

    ##########35

     

     

     

    زجام باقي ساقي دلم دارد تمنايي                                               بده ساقي تحمل نيست بر امروز فردايي
    طهارت خواهم از مي گيرم و شايد كه زنگ دل                           در اين ميخانه جان با مي صافي تو بزدايي
    چو با يك جرعه نابت چنان وجد آيد و مستي                            به اشراقم نشان تا جان كند با قدس همپايي
    بريز ازجان حذف, پاكم كن از اين دير نافرجام                           محك از جام باقي نه, چه‌ام در خاك مي‌سايي
    به مهماني جانان خوان بر حوران قرب جان                                كه ميدانم به مخموران، به عزت محفل آرايي
    صفات فطر جان مي‌ريزدر جامي كه خواهی داد                       در آن محفل دمادم می خورم بي‌عذرو پروايي
    بساطي گستر از حوران و من تا عرش جان گيرد                       عجين جان من با عرش و حوران بس تماشايي
    از آن پس ديگرم حايل نگيرد پرده‌دار انت                                  وزان بالاتری ديگر ندارد جان و دل جايي
    تکانی ده به تن مهجور جان درپیش جانان بر                             بکن باجان وجام باقیت باوصل سودایی

    ##########36

     

    تبسمي بنما, غنچه از لبان تو چينم                                                          ترنمي بنما تا بكوي وصل نشينم
    به سوز و ساز مباشد وصال حضرت جانان                                           نه احتياط بگيري ز سوز و آه حزينم
    ز خاك كوي به چشمم چه طوطيا كنم اي دوست                                   كه نانموده رقيبان نشسته‌اند كمينم
    به بوستان دلت اذن اختيار چو باشد                                                    به دست جان گلي از بوسه بهار بچينم
    نشان رويت آن روي مه ندادندم                                                            از آنم اينكه چنين در فراق ماه غمينم
    فرشته بال بگستر، هماي كام دل من                                                      كه آتشي زده‌اي بر مراد و دیده و دينم
    مرا دلی به تنم بودوباجفا تو گرفتي                                                     به روي ماه نشان ده ،چه گشت ،ماه مهينم
    مراد دل به من آور, به هر رهي مكشانم                                              تو مات كن كه به شطرنج تو شكسته وزينم
    سبوی خاطر مهجور را چه شد که شکستی                                        بیا که غلغل مستانه زد نوای طنینم

     

    ##########37

     

     

     

    رخت ميخواهم بيندازم به كوي آن نگار                                               شكوه‌ها گويم به كويش از جهان كج مدار
    دامني از خون بيفشانم كنم خاكش عجين                                           شايداین حرمت بدارد دل نمايد سازگار
    تار زلفي گيرم از آن جعد مشگينش به دست                                       تا كشم اين آفت هجران و غم را پاي‌دار
    يا دهد تاري ز زلفش يا كمان ابرويش                                                 خم كند ناوك زمژگانش زند بر بي‌قرار
    آن چنان در كوي وي دامن زنم بر قبل و قال                                       تا كنم,‌بي حرمتيها كه نموده، آشكار
    كاسه‌ي از صبر باز آريد جان لبريز شد                                                ديگرم در پيش جانان هم ندارد دل مهار
    پند ناصح نيز كاري مي‌نكرد از آنچه بو                                             دباز بر دير مغان خواهد که دل آرد گذار
    پيرجان ميگفت,‌آی, در، دير، و مست جام شو                                  لمس فاني را ز دل برگير و بر بادش بسپار
    ما که مست جام او، هم دل به کویش داده ایم                                در مغان مهجور را غایب چو دیدی یاد دار

    ##########38

     

     

    مي‌ريز ناب مستي، ديگر در اين حبانه                                                     گويا كه ديگر آمد، فالم در اين زمانه
    گو لعبتان مستي جام آورند و باده                                                           بر بط همي نوازد بر كام جان چغانه
    دلدار ما كه ميكرد آن اخمها به ابرو                                                          زين پس دگر نسازد از ابروان كمانه
    در صافي مي جان جستيم اين فراغت                                                      تيرش دگر نگيرد بر سوي ما نشانه
    زين پس دلي نشايد بر جايگاه هجرا                                                         كآفات هجر ديگر شد بر عدم روانه
    ديگر سراغ مستي خواهم ز،می، بگيرم                                                    در مي‌ستان هستي با خوي عارفانه
    جانا سبوي جانم پرگشت از وصالت                                                        خوشحا دگر نگيري ديگر, به ما, بهانه
    در قعر جان چو خیزم آتش زنم به حرمان                                              تا فقر نااميدي آتش كشد زبانه
    مهجورشادی جان دیگر به کار ناید                                                        آنجا که رفت ازدل آن حال شادمانه

     

    ##########39

     

     

    چه باشد گر قدح در دست و، مي, نوش آوري ما                             راخرامي با دو صد نازي و مدهوش آوري ما را
    قدح پركن اگر هم زهر باشد منتش دارم                                          مبادا لحظه‌اي جانا, فراموش آوري ما را
    بیا در بزم دل جا كن دو چشمم جای گام تو                                    خوشا با آن دلاویزی در آغوش آوري‌ ما را
    در اين بزمم نبيني هيچ, جز ياد نگارينت                                       بلا بر دل نشاندی ,چون بلا پوش آوري ما را
    به مي سجاده مي شويم, به ناب هجر محرابم                               هلا هل در قدح‌ريزي, شكر نوش آوري ما را
    خريدارم بده, هر آن قدح داري هلاهل هم                                      كه از اين قيل و قال تن تو خاموش آوري ما را
    غلام همت مهرم, جوي بنشان به جان و دل                                  چه، با بي‌مهريت ديگر, صعب كوش آوري ما را
    مزن دستار بي‌مهري, بيا دامن به دامان كن                                   به دامان دلي چونين چه در جوش آوري ما را
    سپردم دل دگر بر او ،بگو مهجور، از،مایش                                 دمی در جرگه مستانشودگوش آوری مارا

    ##########40

     

     

    خرقه آلوده شد از بس كه به كفران گشتم                                               كفر دامن زد و از خويش هراسان گشتم
    شوق اشراق تو آمد برهیدم ز هراس                                                       ياد تو چون به دل آمد، سرو سامان گشتم
    ساقي آلودگي خرقه به
    ، مي، پاك نمود                                                     پاكدامان به بر حضرت جانان گشتم
    كفر خونابه تن بود و روان گشته اسیر                                                   تن رهاکرده, مطهر ز دل و جان گشتم
    بس كه رنجيده ،بد،از مادل آن لعبت ناز                                               شکوه ها کرد وهر آن خواست  به تاوان گشتم

    سخت بودازصنم، این شكوه كه از ما می گفت                                   ساقيم چون بشنيد اين گله آسان گشتم
    چون مرا نيزازاوشكوه مهجوری بو د                                                  شكوه‌ها گفتم و در زمره پاكان گشتم
    خم مكن ناوك مژگان, كه به دل خواهد رست                                     بي‌همان نيز من از هجر تو نالان گشتم
    ناوک آن مژه ات پیک دل مهجوراست                                              در ازل تیر زدی بر دل و ویران گشتم        (حذف)

    ##########41

     

     

    غم جان با قدح و باده مستان گفتيم                                                  غم هجران تو با بلبل دستان گفتيم
    ديگر از ميكده و مي نه به وجد آمددل                                                شكوه‌ها از مي و از ناب و ميستان گفتيم
    بخردان را كه نيوشيدن اسرار نبود                                                      سركوي آمده با طفل دبستان گفتيم
    ترك ميخانه بكرديم و لب از جان شسته                                              عيبها بر سر محراب و شبستان گفتيم
    قامت سرو تو بود و دل ديوانه ما                                                        مهر تمجيد تو با سرو به بستان گفتيم
    باده مهر تو نوشيم و از آن دل مستيم                                                اين سخن دوش بر باده ‌پرستان گفتيم
    ناله درد جدايي كه نفير جان بود                                                      بي‌تحمل شده با، ني، به نيستان گفتيم
    آن رخي را كه گل از آيت آن در وجد است                                       رفته در حلقه گل پاي گلستان گفتيم
    اینکه مهجورفراگفته ویاتقض ،چه باک                                         ازتوهرآنچه شنیدیم وشده است آن گفتیم

    #########42

     

     

    اي آنكه رخ عالم از آن روي تو سرمست                                              بر تخت جهان ،گاه ، تمناي تو بنشست
    هفت عرش كه آويخت ز بالاي سر،ما                                                  بر يك گره زلف پريشان تو پيوست
    در پرتو مه نيست چنان جلوه, كه زيرا                                               مه خود به تماشاي رخ ماه تو نبشست
    آنجا كه سليمان شده ديوانه بلقيس                                                  چون تو صنمي بوده در اين شهر ندانست
    پيمانه زمي خالي و ميخانه ز ميخوار                                                مي، بر دل ما از دل پاك تو روانست
    داروغه در ميكده مي‌بندد و ساقي                                                    از جام تو شرمنده‌ شد و جام هما بست
    واعظ كه قصص خواند و با وعظ نشيند                                         از صفحه حوري‌وش تو كلمه نخوانست
    ما را نشود سرزنش ساقي, اگر ديد                                                   آن قلب تو را كه همه آئين جهان است
    مهجور دل وجان بدهدبرقدمی که                                                   آسوده به دل پانهد ودست دهد دست

    ##########43

     

     

    ما را سر سوداي تو بردار بگيرند                                                       بردار شوند آنكه سر يار بگيرند
    بر شكر بازار خريدار نگردند                                                              آنجا كه تويي شكر بسيار بگيرند
    اين ماه و شب و روز و همه انجم و خورشيد                                   از بهر تو دست از همه كار بگيرند
    پژمرده مكن ساقي من, آن دل و جان را                                            كز تن به ره و خاطر دلدار بگيرند
    اين محتسبان كز سر حكمند جلودار                                                  كي ديده شدي رفعت بيمار بگيرند
    دلباخته‌گان را كه دگر حس عيان نيست                                            بر محتسبان گو همه آزار بگيرند
    ميده خبر موسم گل را به هزاران                                                      كامد گل و سرجانب گلزار بگيرند
    خوابيده دلان را خبر از وجد سحر نيست                                         گو رطل گران حرمت بيدار بگيرند
    ما عمر شباب از پي وي پير نموديم                                                  آن را كه نهان بود به انظار بگيرند
    برما نه وظیفه است, چه گوئيم كه چون است                                 اين چون و چرا بر سر ديدار بگيرند
    آنجا دل و دلداده به يك جا بنشانند                                                  از ساقي دل حكم سزاوار بگيرند
    ازعدلگه میکده مهجور گریزان                                                          تاشرح دلش در بر داداربگیرند

     

    ##########44

     

    فرش پاي تو كنم سنبل و نسرين جهان                                            همتي ميكن و ما را ز غم دل برهان
    هر دلي لايق اسرارنباشد گفتن                                                       آشكار است تو را هر چه مرا راز نهان
    غنچه هر چند بگويد كه شكر بر لبم  است                                    مات و مبهوت شود از تواش اي غنچه دهان
    بر مراد دل ما كاين همه در رنج و غميم                                      از سروش قدحت باده مهري بچشان
    از تو  با سيم و زر و گوهر و حشمت نشود                                دل برآورد, دل و ديده و جان بر تو ضمان
    سحرم باد صبا عطر و عبيري خو ش داد                                  جعد گيسوي تو ،گو،شدبه سحر مشك‌فشان
    ره به بيراهه شد از بس كه به راهت گشتم                                شادمان باش تو و ما زفراقت نگران
    پيرما, مهر تو را بر دل ما افكندست                                         گله ای نيست مرا, زين صله‌، اي بي‌خبران
    اینکه مهجور ز گیسوی تو آویخته شد                                     کام دردیست که هرگز نتواند دگران

    ##########45

     

     

    عقل و جان بر آيت سروسهي ديوانه شد                                                        مي نشان مهري به دل جانم ز دل بيگانه شد
    دوش در ميخانه رفتم، معجز ي آمد، وزان                                                      عكس آن سروسهي در شيشه پيمانه شد
    لعبتي از دست ساقي بر دلم جايي نمود                                                          كز فروغ مستیم جان باویش همخانه شد
    از تللو چشم بستم، تا بصيرت بنگرد                                                                انتظاري بود و باز آمد چه بي‌صبرانه شد
    ساقيا از ما پذیراین عذر،مستی مي‌كنيم                                                         اينكه دوش آن محفل از مستي چنان , جانانه شد
    بس مزين بود, از ميخانه ما مست آمدیم                                                         غنچه از شاخ آمد و مرغ هما از لانه شد
    خاصه در آن يك قدح كز دست آن حوري صفت                                              قرعه شد برفال ما دستي شكست و چانه شد
    باده نوشیدوسواربادپا مهجور گشت                                                              آن سحر که موی جان بادست دلبرشانه شد

    ##########46

     

     

    مهر دلش زجان ما فنا شود, نمي‌شود                                           بي‌دم آشنا دلم, دوا شود, نمي‌شود
    سايه حضرتش نگر آيت جان ما شده                                         سايه حضرتش ز ما جدا شود, نمي‌شود
    پرده جان دريده‌ام تا نگرد, بلاي دل                                            سير دل شكسته از بلا شود, نمي‌شود
    صحبت دي كه با دل خويش نمودم, اين بگفت                          هر چه كني به هجر او, رضا شود, نمي‌شود
    منطق و حكم را مگو, گفت، كه دل به مهر اوست                      قصه ياد بردنش, روا شود نمي‌شود
    ما، مي، درد خورده‌ايم از غم و رنج چاره نيست                       ياد دلش زياد ما, سوا شود نمي‌شود
    دل شده از سبوي او مست دگر چه چاره‌اي                            هر چه كنم كه مهر برملا شود,‌ نمي‌شود
    داده‌ام اين روان وجان خود تن مرده مي‌كشم                       وين تن مرده روح را سرا شود نمي‌شود
    دامن مهرمی نشان فرش دل است جای تو                              برسر این نگاشتن چرا شودنمی شود

     

    ##########47

     

     

    آفرين بر تو كه داري دل و اين جان و روان                                                  دل همان است كه ماراست, تو را، نیز، همان
    محتسب گفت چرايي؟ تو چنين مست سبو                                                   گفتمش پرس به میخانه هم از باده‌خوران
    يادم آمد سر محراب عبادت دل نوش                                                           جانب ميكده گشتم به دل و پاي دوان
    آن سبويي كه لبش نام تو را در خود داشت                                                   دست ساقي چو نديدم دل و جان شد نگران
    گفت ساقي كه سبويت بشكست آه مكش                                                     آه چه؟ ياد تو را حك نمودم به روان
    در روان ناب غم از جام سبويت خوردم                                                       مست از جام توام طره شادي بفشان
    خود نه‌ام, خويش همانم, همه از آن توام                                                     ديگر اين جسم چه كار آيد و چه روح و چه جان
    خود به هر جا كه شوي, من همه از آن توام                                                 روز و شب گمشده‌ات را به سراغت مكشان
    تو به مهجورنشان مهرو از اوهستی گیر                                                       ای که هستی ،مه ،والای همه ماهرخان

     

    ##########48

     

     

    آن دل از دست رفته با زمي آيد به جان                                                         از در ميخانه بر كويش تو جاني مي‌كشان
    غم مخور بيت‌الحزن را مي‌وزد باد صبا                                                            ميشود آزاد , دل, از اين غم باد دمان
    دل چو بر مهرست با هر باد لرزيدن چرا                                                        بس شمادتها كشيدن بايدت هم از كسان
    دامن انديشه بگسل, دل به دامان تو شد                                                       ناله دل بشنوي از مات هر دم بي‌امان
    شكوه شبگير دارد هر دلي كز دست رفت                                                        اين معما مي‌توان پرسيد از خسته دلان
    مژده مي‌دادند دوش از غيب, بر ديدار تو                                                      بر قدمهايت نهادم اين دل و جان را ضمان
    عزلت و تنهائيم, گو كي به آخر مي‌رسد                                                          بيش از اين مگذار ما را در سراغت بي‌نشان
    آيت مهري و مي‌انديش بر اين جان ما                                                            عزتي بنما و از عزلت, دل مارا ‌رهان
    تا به کی آوارگی درکوی جانان سهم ماست                                                    یاسلامی کن به مهجورت ویا جانش ستان

    ##########49

     

     

    دل ديگر از غم بي‌خان مان شد                                           هجران رسيد و جان بي‌امان شد
    باد دماني آمد زكويش                                                         مرغ وجودم بي‌آشيان شد
    گرد فراقت بنشسته در كوي                                                آه از نشانم كه بي‌نشان شد
    باران شوقم باريد از چشم                                                   سيلي به كام جانم روان شد
    عمري كه پير آن كوي بوديم                                                غم‌ها سرآمد, پيري جوان شد
    بس توبه كرديم از مي, زمحراب                                         جان تو به بشكست, باده خوران شد
    ما جان بداديم افسانه گشتيم                                            او جان گرفت و جانان جان شد
    بس قصه‌ها از ياران شنيديم                                             ديگر زبانم افسانه خوان شد
    كويش رسيديم از راه مانديم                                            نه راه داد و نه راهبان شد
    اندر پي او گشتيم هر جا                                                   چون ديد ما را ازما دوان شد
    محراب داديم و مي گرفتيم                                              پا بر ميستان او روان شد
    مهجورشکوه زین مایه بس کن                                         هرآنچه خواهی بینی همان شد

    ####50

     

     

    اگر خواهم  كه ميل اندر وصال دلبر انگيزم               بشويم دست از جانم به كويش لشگر انگيزم
    شرار جان زنم با آه دل بر آن دل و جانش              به كويش شورم و بر آتش هجرش, سرانگيزم
    ز ما خوش مشربي گويا نشد داروي اين وصلت      به جولان سرآيم, مشربي چون بر بر, انگيزم
    به پاي حكم دل دعوت نمودم پاسخي نامد              كه ميخواهم كه فرجامی به پيش داور, انگيزم
    به بخت خويشتن فالي زنم تا بلكه كام آيد              و گر نايد, به بختم سايه‌اي از اختر, انگيزم
    به چشم مست او چشمي زنم تا بلكه بشناسد          شرر خواهم زچشمش تا به جانم اخگر, انگيزم
    زكويش رو متابم تا نبينم آيت رويش                   به كويش گر نبينم, صد رقيب از دل‌، بر, انگيزم
    مرا سردي چه, تا دارم اميد وصل آن رعنا            كه بر جامم زكوي وصل ناب احمر انگيزم
    دگرمهجور را زین بیشتر ازخود مران درکوی        که درکویت درآیم بوی زلف عنبرانگیزم

     

    ##########51

     

     

    به مويه دل شب و صل عارفانه خوش آيد                    به عارفان قدح مستي زمانه خوش آيد
    به سنبلان عروس چمن كه ماه بتابد                             به زير تابش مه, مويه روانه خوش آيد
    ز طالبان مي تن چه سود, زانكه ندانند                        چرا به زلف شكن ،پيچ و تاب شانه خوش آيد
    قدح‌كشان طريقت بداند اين معنی                              كه مرغ دام نهان را نه آب و دانه خوش آيد
    بريز برگ و بكن ساقه, ريشه تا بطراود                       كه خاك نو شده را نوبر جوانه خوش آيد
    به شخم مزرع هجران بپاش بذر طراوت                   كه بوي عنبر مستي به تازه خانه خوش آيد
    نداي خواسته سركن كه ليله‌القدر است                   روايتي شده, خواهش در اين ميانه خوش آيد
    به قامت و قد سرو چمن ،نه، ناز فروشي                 بلی ز یار کرشمه به هربهانه خوش آید
    کمان ابروی جانان به ناوک است مهیا                   بکش کمانه که مهجور را نشانه خوش آید

    ##########52

     

     

    مرابا طره مویت پریشان می كنی جانا                       به هجر ت بس جفاها بر دل و جان می كنی جانا
    چه مي‌ بافي كمند از آن پريشان زلفها، دیگر                فتادم د امت  ،ازاين كار حيران می كنی جانا
    چه علت مي‌ببايد ديگرم با لاي اين علت                      كه آباد مرابا هجر ويران می كنی جانا
    دل مارا كرشمي خون كند, از چشم افسونگر               به ناز ت لحظه محتاجم,‌ نه ام ،آن می كنی جانا
    مريض كوي جانانم, چنین، افتان و سرگردان              طبیب آسا به درد دل نه درمان, می كنی جانا
    مرا سوداي تن چه؛ لطفها دارند مهر ويان                   توبا بي‌اعتنايي سر به عصيان می كنی جانا
    هزاران علت آمد جان و دل را،زين غم هجران             صباي صبح وصلت كي به سامان می كنی جانا
    نه مهجورازتوجان شویدکه جانش باتوهمدم شد        مثال روی خودبرمانه شادان میکنی جانا

                                                                      ##########53

     

     

     

    آن نرگس مستانه را مستانه‌تر مي‌خواهمش         آن لعبت جانانه را جانانه‌تر مي‌خواهمش
    سر و چمن خم ميشود بالاي آن اندام تو               آن قامت افسانه را افسانه‌تر مي‌خواهمش
    نا آشنا گر بگذرد, رخ پوش ،از ديدار او                 آن رويت بيگانه را بيگانه‌تر مي‌خواهمش
    رويي نبيند از تو جز, همخانه پيمان تو                  آن همدم و همخانه را, همخانه‌تر مي‌خواهمش
    مي‌ريز آن در گهر بر صافي پيمانه ام                     آن صافي در دانه را, درانه‌تر مي‌خواهمش
    دریای صبرم پر شد از امواج هجر کوی تو            آن خيزش موج تو را ديوانه‌تر مي‌خواهمش
    زلفي فشان در كوي دل, با دست جان شانه كنم     آن زلف راشانه کنان همشانه‌تر مي‌خواهمش
    آیدزهجران یوسفت مهجورحالت ،به ،شود            گوقامت سلانه راسلانه ترمی خواهمش

                                                                  ##########54

    مرا به غمزه لبخند نسترن چه نيازي                        چو خنده‌اي كند آن لب, نيازمند تو سازي
    به ناز قا
    مت سرو چمن نظر ننمايم                          به قامتي كه تو داري و آن كرشمه و نازي
    مكن نصيحيتم اي محتسب, چو خويش ببيني       به يك نظر دل و جان مي دهي و دين همه بازي
    ز غير مي نشود انتظار حرمت برد                          بلي كه پرده حايل كشيده حرمت رازي
    نمي‌شود كه نشيني و روی يار ببيني                       ببايدت گذر از سختها و شيب و فرازي
    اميد رويت چشمش به آتش است و به سوزش      نه راحت آيد و آسان، جمال  و چشم غمازي
    خوشا به آتش چشم صنم که جان سوزد                بسوزد و فكنم چنگ بر دو زلف درازي
    چه حیف اینکه بسوزدوجودجان مهجور                 میان آتش وجانت به زلف دست نیازی 

    ##########55

     

     

    به جام جم نخورم باده،‌گر نگار نگيرد                  چه آب زمزم و كوثر, چو باده يار نگيرد
    به درب ميكده حك است شاد باش ارادت           نه جام باده بگيرد, هر آنكه بار نگيرد
    به فصل عيش و طراوت هزار و صد افسوس    كه باده آورد آن يار و دل جوار نگيرد
    زحل كه صيد كند مشتري ومریخش                   چرا كمند من آن آهوي شكار نگيرد
    هزار كرشمه‌ مي‌ريزد از خرام وجودش               خرام او كه بديدم, دلم قرار نگيرد
    به ياد خرمن گيسو كه او‌فتد دونگاهم             چه حاجتم؟ كه به خرمن, مرا بكار نگيرد
    خوشا كه رويت رويش كنم به محفل مستي   اگر كه غير مپندارد و، عذار نگيرد
    به جان من كه بجز انتظار وصلش نيست       اميد اينكه زمن جان انتظار نگيرد

    صدیق کوی وصالش به انتظارتوان شد         چوجان ودیده مهجور درمهارنگیرد

    ##########56

     

     

    با پلك تيرگون و با ابروي كمانه                        بگرفته‌ اي ندانم چون جان ما نشانه
    خوش آنكه باده دل در محفل تو نوشم          از جام لاله‌اي كه داري به گود چانه
    با گام خسته كاين ره پيمايم و درآيم           خوشحالم اينكه هستم بر سوي تو روانه
    از خارو خ
    س گذشتن چون پرنيان برآيد      يك دم چوپا گذارم بر آستان خانه
    اغيار چون بداند معناي اين طراوت            كاندر خيال كردم, آن زلف مشك، شانه
    بگذار باد خيزد از جانب وصالت                  بويي چو عنبر آرد زان مشك آهوانه
    در التماسم اينكه, يكدم رخي نمايي            چون، رخ بپوشي از من با ناز و صد بهانه
    نه در مذاق آيي نه در طريق وجدم             اشراق بي‌اثر شد در گريه شبانه
    در، اندرون جانم، درد یست از تو جانا        گر جان عيان نمايم آتش كشد زبانه
    آمدکه کام گیرد دل ازوصال جانان            بی کام وصل بگذشت مهجور ازاین میانه

    ##########57

     

     

    مرا به باده چه حاجت چو در كنار تو باشم                      خوشا كه حلقه به زلفت زني، به دار تو باشم
    نيم چنان كه به گاه سرير با تو نشينم                              اجازت ار شودم گوشه‌گير بار تو باشم
    به جان و دل همه گفتم كه هجر مي‌ بتوان
    م                     به طاقت آور و بگذار در جوار تو باشم
    به فقر و فاق
    ه اگر عادت است اين دل و جان را              به لوح ذر شده حك، اينكه بي‌قرار تو باشم
    چه,
    با،دو ،گوشه چشمت به طعنه‌ مي‌نگري, گو               نه لايق اينكه من خسته لحظه يار تو باشم
    مرا به ياد تو عادت بداده‌اند, خوشا كه                            به ياد ذكر تو خيزم كه يادوار تو باشم
    زتن زدوده‌ام آن گرد جان به آينه نور                               گذار پشت سر آيم كه پرده‌دار تو باشم
    به روز و شب همه در دل به ياد و  ذكر تو خيزم              زكام هجر تو مستم كه مست زار تو باشم
    به آن کمندسیاه دو زلف حلقه چنان زن                            که هم به عالم مهجوریم شکارتوباشم

    ##########58

     

     

    مستم از باده گلگون تو در جام الست                         نه كه من, عابد و هر زاهد و هم مغ به كنشست
    مسجد و دير و خرابات كه حاجت نگشود                   آمدم ميكده تا بلكه شوم باده‌پرست
    از چه آن لعل لبت باده  نداد آن شب وصل                  يا كه غير آمد و در دايره باده نشست
    آنقدر، مي ،به تمنا زوصالت كردم                                عاقبت جام و خم و كاسه ميخانه شكست
    آن پريوش رخ و آن لعل لب شكروار                           مي بديدم كه به ميخانه بشد دست بدست
    ا
    بروان خم و مژگان شرار آلودت                               مي‌برد دل به نگاهي ز همه عابد و مست
    باز بنگر كه من از چشم تو, جان مي‌گيرم                    خم به ابرو ندهي كاين دلم از جا بگسست
    دوش دل در غم ديدار تو،می انديشيد                       اي كه فكر توا ز،انديشه دلداده نرست
    قدمی ،نه ،سر کویش که بدیدی مهجور
                          شدعنایت در میخانه به روی تونبست

    ##########59

     

     

    مي‌خواهم از زمانه تيري شود نشانه                    زهري دهد به جانم با خوي عارفانه
    بربط زنان هجران چنگي زنند با غم                      شعر مرا بخوانند با عود و با چفانه
    در جاي جاي قامش جاني دهم كه شايد               بر وصل ما نگيرد ديگر سر بهانه
    تيري رسيد بر جان از ابروی هلالش                     كان تير را نگيرد در هر كمان زمانه
    آن سخت دل ندانم آن تير چون رها كرد             كز سقف ديده آمد, بردل نمود خانه
    آرش صفت زهامون تيري زني نداني                  از كوه و دشت و صحرا بر جان كند كمانه
    شب در محاق هجرت مهمان ماه بودم               اي مهربان به مهمان كم گير تازيانه
    رندان هجركش را از ره نميتوان كرد                 من نيز رند هجرم خواهم شوم روانه
    شعری بزن به فالش مهجورخوشتر آید             شایدکه جعدمویش ازتوگرفت شانه

    ##########60

     

     

    بده پيمانه درجام در ناهيد آن حوري                             كه مي‌گيرد زجان هر آفت و هر درد و رنجوري
    بيا ديگر شبستان را نه جاي امن مي‌بينم                        درميخانه شو ،دربان  كه مي‌سازد مخموري
    غم و درد و فراق هجر را هركس نمي‌داند                        برو از هجرداران پرس رنج و درد مهجوري
    سراغ روي ماهش را شبي از ماه پرسيدم                       بگفتا گر نگاه افتد,بدان نورش دهد كوري
    غلام ارزني مهريم, اربابا نه ،خدمت كن                           بيا مهري نشان كز هم, توان گيريم دستوري
    كجا سودا كنم كز قيمت دل باخبرباشد                            به هر بازار رفتم, مي نبودي چون تو مهرويي
    سليمان را كه آن جاه و جلال و تخت وحشمت  بود         به بار عام مي‌خواند, بيا حشمت نگر, موري
    رواق منظر چشمي كه دارم جايگاه توستنمي‌دانم           فراتر زين چه مي‌بايدت, منظوري
    سر سودای تو،مهجورمیخواهدبه پا خیزد                      جدال کوی وبرزن تابهکی ، هجران ومستوری

    ##########61

     

     

    نواي ني بزن كز استخوانم ناله برخيزد                                   بزن بربط به چنگ غم كه چنگ غم برانگيزد
    بده ساقي شراب جان كز او آتش شود جانم                           بسي نابخردي باشد, كه دل از جان بپرهيزد
    مهيا كن دمي مجلس, در آن حور پر پوش هم                       كه چشم جان ما بر او, شراب زندگي ريزد
    من از دراعه پوشاني كه در زهدند, بيزارم                             مريد ميكده با زاهدان هرگز نباميزد
    دي از پيمانه دار ميكده نام تو پرسيدم                                  بگفتا لوح ذرينم, قلم برنام او ميزد
    خوشا در آن قلم رنگي ز خون ما شود جاري                          كه نام نام و جان با جان جانانش درآميزد
    مرا آن جان جانان آنچنان گامی دهد والا                              كه محرم تر كسش بالا  رود گر, بال و پر ريزد
    سوار ابلق چابك سوار ابر گرداند                                          به ابلق تازيان از گيسوان خویش مهميزد
    بشارت باد این ایام حزن ودرد آخرشد                                  تورا،مهجور،دیگرجان به جانانت بیامیزد

    ##########62

     

     

    گشاي بال عروجت كه آسمان باز است                هر آن عروج كني مبدائی به آغاز است
    و راي پرده ملائك نگر, زشوق و سرور                به بال و پر كه زني تو, از آن به آواز است
    زغير مي‌نشود, اين سما ءبشنيدن                       كه جايگاه سروشش, خفاگه راز است
    هزار مشكل و درد  است و پاي دشواري              به كام وصل رسيدن, نه عشوه و ناز است
    سلوك راه ببايد, که خاك كوي شدن                     كه بار حضرت او, عشوه‌ساز و غماز است
    اگر دلت به ره آري  وجود او بيني                      كه سير راه ارادت, به شرط احراز است
    به نعش خاك شده, خوي كر كسي مپسند           كه تن, به خوي دل و جان, چنان سرافراز است
    گذر به راز گه آن حرمسراي بلند                         به خاك مي‌نشود ره زدن, شررساز است
    بیا به رازگه آن حرمسرا ،مهجور                        چه رازها که به خاموشی تودمسازاست

    ##########63

     

     

    دوش در ميخانه خمها, ناب صافي بار داشت                       ساقي،‌اندر, دور خم دلداده ها بسيار داشت
    دل‌گذران باز مي‌گشتند, ديدم پايشان                                  چون مغيلانگاه از حد بيشماران خار داشت
    خار ناور ده زپا، آن دل گذاران پاي خم                                بر سر جام ارادت, آنهمه  پيكار داشت
    گفتگویی بود با آن محتسب از جام و ناب                          ما چه مي‌گفتيم و, او از آن, چه در افكار داشت
    لحظه در ميخانه ظاهر شدم, دربسته بود                           قيل و قالي مي‌شنيدم, ساقيش سربار داشت
    جام, گل را هم  ز پيش چشم پنهان كرده بود                     نازم آن جام جهان كه, ساقيم,‌انظار داشت
    بيشماران جان و دل در كوي جانانش اسير                        با سرزلفي اسيران را به پاي دار, داشت
    وجد حالانند در ميخانه ساقي جان                                   لامكانش, كي, مكان بر غير و براغيار داشت
    راه می پیمودمهجوراز پی رهواریان                                زود درمیخانه شد،پایی چنان رهوارداشت

    ##########64

     

     

     

    به خاك, دير خرابي كه گام مي‌سپري                             يواش‌تر, كه هزاران تن است و جان و سري
    به خمرخانه, كه برجام و خم شراب زدند                      نظاره ميكند از خاك ديده و بصري
    گدا و مير و شه و راهزن, به جام خمند                          عجين خم چه شناسد, شكوه و بدگهري
    از آنكه, خاك تن تو كنند جام شراب                              بيا زپاي مي و جام جان بكن گذري
    بنوش جام و بجوي از جهان فراغت و عيش               كه تن چو خاك شود با تو كي كند ثمري
    به یمن, باده نابي كه ميرسد خوش باش                   دو روزه عمر نشايد به زهد و زهدگري
    زگلرخان حضوري كه جان و سردارند                        بخواه بوي سر و جان, چو نافه سحري
    مباش غره, نیایی به کام خاك سياه                            زخاك آمده, برخاك بايدش سفري
    زجام ،کام بده ،باده می خوردمهجور                           چه متهم بنمایندپای بی نظری

    ##########65

     

     

    دوش با خرقه آلوده, به ميخانه شدم                            غافل از خرقه آلوده, چه شرمانه شدم
    وقت رفتن دل و جان و سر و تن سالم بود                    با مريدان, گله شد, از زنخ و چانه شدم
    من نبودم كه در اين خرقه آلوده مريد                          طاهري بودم و از خلد بر اين خانه شدم
    عندليبي كه به صد نغمه سماعي مي‌خواند                   از جفاي گنهي شد, كه، به ويرانه شدم
    مرغ خوش خوان غرل‌گوي بهشتي بودم                       باد كفر آمد و مخدوش، از آن لانه شدم
    من ببايد به حرمخانه جان مي‌بودم                                شرري كرد, گنه شد, زحرمخانه شدم
    يار جان بود, هر آن بود, در آن پرده ستر                       خرقه آلوده شد, از آن همه, بيگانه شدم
    آن طريقي كه, حقيقت به دل و جان می داد                 تن هوايي زد و نفس آمد و بيگانه شدم
    داستاني كه به سر بود, سر نوش سبو                         تا سرودند غلط, بي‌دل و پيمانه شدم
    جز من و باده و جز كوي خوش يار نبود                      لحظه در كوي ويش بود, كه مستانه شدم
    زان دمان آمدو از خلد به خاكم افكند                          كاين چنين با خس و خاشاك رذيلانه شدم
    باز, جان دارد و دل, تن بگذارد, مهجور                         دوش ميگفت دگر باره, حريصانه شدم

    ##########66

     

     

    وصل همخويان جان, با حلقه مستان خوش آيد                  حلقه مستان به ساز بلبل دستان خوش آيد
    در حريم مهرورزان, مي‌نباشد, تن ستودن                            چونت اين ظاهر به زيور, بر حريمش جان خوش آيد
    وجد مي‌بايد, دمي, تا محفلش را يارگردي                           ياري از جان گير بر وجدت, كه بر جانان خوش آيد
    سخت‌كوشي ديگر از اين دور فاني را زسر كن                     بر بقا مي‌كوش هر سختي شود, آسان، خوش آيد
    شانه زن, زلف پريشان را, قدح در گردش آمد                     كاندر اين سودا به جان و دل, سر سامان  خوش آيد
    بي‌غبار تن, به كوي وصل پا, نه  رخ نمايان                         ماه محفل شو,‌همو, کانجا رخ تابان خوش آيد
    يار اگر خواهد زند تيري, سپر میساز  دل را                        با كمان ابرويش, گو, ناوك مژگان خوش آيد
    بي‌وجود يار, وصل حور و جنت را چه سودي                    تا بر جانان رسيدن, ديده نالان خوش آيد
    دوش مهجوراسروش ازغیب میخوانداین معما                  دلستانان راچرا ،آه دل سوزان خوش آید

    ##########67

     

     

    خوش به آنم كه سرخواهش دل ناز كني                               در دم, باد سحر طره سر،باز كني
    من زهجران تو, تن بركف اين خاك نهم                                 تو سرخاك تنم, زمزمه آ‎غاز كني
    آرزو كردم و نوميد شدم از اينكه                                         ياد ما را به نسيم سحر, آواز كني
    ديگر, آن غمزه چرا, جان به لقايت دادم                              همتي, بر سر مهر آيي و دمساز كني
    خجلت و عرض دلم, خوی وصالي طلب                              عزم خود, كي به دل ما, سرپرواز كني
    گو مرا؟ از گله و تهمت ياران چه كنم                                  مگر اين دل به ره آری و سرافراز كني
    اين رقيبان كه به كويند, دغلباز  رهند                                زينها راز من و خود, فاش یکی راز كني
    در وجود من دلخسته, نه جز آيت توست                           حيف, ما را به دل و جان, گله پرداز كني
    صبرمی باید وهمت به وصالش مهجور
                                   تا گل ویار به گلشن شود وسازکنی

    ##########68

     

     

    اي باد, اگر, سحر زكنارش گذر كني                               آن طره‌هاي جعد, پريشان، به سر كني
    بوي ختن نخیزد ازآن كوي, زان سبب                            از مشك بوي زلف, ختن را هدر كني
    مشكين زلف بين, كه جهان رنگ از او گرفت                  با زلف او به شانه بخواهم سحر كني
    نقاش لوح آنكه قلم بر رخت كشيد                              ابر و كمان نموده, به دلها شرر كني
    دانم كه لطف خويش,‌به هر دل نمي‌نهي                      بر ما ولي به چشم عنايت نظر كني
    اي دلستان,‌مرا كه دل از جان ستانده ای                     بستان ,و ليك, باشد از آهش حذر كني
    افتاد ه آمدم,‌سر كويت ز درد هجر                             باران عشوه ریز به چشمم, كه تر كني
    بر ما دگر,‌ تن است,‌روان بر تو داده‌ايم                      خوشا كه تن, چو جان و روانم به بر كني
    مهجور راچراست گنه اوکه خلق توست                    میخواستی که خلق نه چونان قمرکنی

    ##########69

     

     

    به جام باده مستان شراب مي‌ريزند                                  درنگ كن, كه شرابي چوناب مي‌ريزند
    خمار چشم مريدان, خمار تر زشراب                                 زخم شراب به جام حباب مي‌ريزند
    به چنگ و عود و چغانه, ترانه‌ساز كنيد                            كه ناب را به طنين رباب مي‌ريزند
    روان و جان به هم‌آور, كه تن نمي‌خواهند                       تنت گذار و به جان شو خراب، مي‌ريزند
    ز آب زمزم و كوثر زلال‌تر دارند                                        قدح بگير كه از خم گلاب مي‌ريزند
    به حرمت آی, دغل را زخمره، نوشي نيست                     به جان شراب شفا بي‌عذاب مي‌ريزند
    به چشم ديده نباشد  بصيرتي بايد                                 که ناب وصل به جام مذاب مي‌ريزند
    طريق حضرت جانان به جيش و كيش مباد                    كه  جرعه‌، مي، او بي‌عتاب مي‌ريزند
    سبوی باده مهجور،پر،ز،خوناب است                             به روی آتش جانش چه آب میریزند

    ##########70

     

    هرگز سلام سرو سها را شنيده‌اي                      در بوستان، خم قد سروي تو ديده‌اي
    نازم غرور سرو كه آزاده ميرود                        چون سرو, باش مي‌نگرم قد خميده‌اي
    در خانه‌اي كه مي‌نتوان, جاي خود, ستاد          بي‌بال و پر, تو از سر ايوان پريده‌اي
    آزادگان كه مي‌نشود
    ،بر, بر درآورند                  تو سرو را ز بي‌‌بري از بن بريده‌اي
    گر عكس آنچه عزت خلق است,‌سرزند             ديوي, كه در نجابت,‌انسان خزيده‌اي
    جان مي‌ نشان كه   جان بر جانان عزيز شد      آيا تو از گلاب دل و جان چشيده‌اي!؟
    آزاد كن روان, زچه بر دور اين وجود                از ريسمان دهر به جان, تن, تنيده‌اي
    در گلشن صفا, شو, از اين دهر كج‌مدار            چونت بقا, به كنج, بطالت خميده‌اي
    مهجور رو که سرو سهی را توآیتی                  چون ازگلی قباله درمان نچیده ای

    ##########71

     

     

    به باد صبح سحر, ديده باز خواهم كرد                     دگر به ميكده، جان بي‌نياز خواهم كرد
    زمانه را دگر از اين غبار خواهم شست                      سراب جان به شرارش گداز خواهم كرد
    به مهر خان دل آرا,‌دلي نخواهم داد                         دگر به كرشمه يار ناز خواهم كرد
    چه احتياجم از اين پس, مرا, به غلغل و شور           به شور و عشوه, که خود, نغمه‌ساز خواهم كرد
    به ظاهري كه بيارايد آن نگار چه سود؟                    !دلم زظاهر تن پاكباز خواهم كرد
    نه ديگر اينكه ببينند سرشكسته به كوي                     كه دل به مايه جان سرفراز خواهم كرد
    زكر كسان تملق دگر دلم بگرفت                                   سراغ شوكت آن شاهباز خواهم كرد
    گشای پهنه میخانه روی مهجورت                               که مست باده دردم نمازخواهم کرد

    ##########72

     

     

    گر مرا از اين دل حرمان خلاصي نيست نيست                     دیگر از اين درد بي‌درمان خلاصي نيست, نيست
    وجد ميبايد, سلوك ره، كه بر جانان رسيد                             ورنه از اين سوز و از هجران,‌خلاصي نيست,‌ نيست
    جان و سربايد به عرش پاك قدسي‌داد, پيش                        تن كه از اين خانه ويران خلاصي نيست, نيست
    دامن آلوده را جايي نباشد در مغان                                      بي‌طهارت زين ميان بر جان خلاصي نيست, نيست
    سوز دل, با سوز، ني, هرگز ندارد آشتي                               دل بسوزان, بي‌دل سوزان خلاصي نيست, نيست
    خرقه و دراعه و زنار, ده بر مردمش                                     توشه جان پيش نه، جز،آن خلاصي نيست, نيست
    كام جان شيرين كن از ميخانه سير وجو د                            دامن از سوداي,‌تن برهان, خلاصي نيست,‌نيست
    دست بر اشراق باقي ده, كه جامي خوش دهد                      گر شوي, آلوده دامان خلاصي نيست, نيست
    برتوهم مهجور دوش ازغیب آمداین خبر                               دیده گربندی ،ازاین دیوان خلاصی نیست ،نیست

    ##########73

     

     

    بر دلم, گر از ويش نام و نشاني بود, بود                           خسته از ناز ويش گرهم جهاني بود, بود
    سرمه چشم شده خاك سركوي نگار                                 كوي او گر چون منا, بگرفته جاني, بود,‌بود
    ما حجاب جان به نامش,‌دور كرديم از وجود                   در حجاب جان اگر راز نهاني بود, بود
    ناوك مژگان چشمش, تير آرش ميكشید                           آن هلال ابروان, خود داستاني, بود, بود
    سر به كوه و دشت و صحرا, همچو آهو,‌ از، پيش            صيد او گشتيم, و او, هم دلستاني بود, بود
    در مغیلان بيابان, پا برهنه ره زديم                                 تا به كويش آمديم, و ،او ,‌ هماني, بود, بود
    مهربانيها كه مي‌فرمود, زان باز آمديم                           آنچه ميديديم,‌او, اما نه آني بود, بود
    رنگ این دوار گردون دیدمهجورش به عین                    گوئیاصدرنگ ازاودرآسمانی بود،بود

    ##########74

     

    باز دل, در هوس باده تو سرگردان                                باز بگرفت زما, فكر تو حال و سامان
    دير راهب به چه كارم, در ميخانه گشا                         منتظر مانده به پاي در تو ميخوا ران
    تشته باز آمده‌ام, آب گوارا نخورم                              واژگون ساز, خم ميكده, چونان باران
    در سلوك ره ميخانه هزاران صعب است                    اين صله, باز نيامد كه بدستم آسان
    جان بيايد, كه زتن, چاره وصلي نايد                          معتكف بايدت از جان به كنار جانان
    بايد اين جان و دل ازصدق نهي, بر قدمش                دل به تن, هيچ ندارند, بلي, دلداران
    تو,‌تني, تن كه بخاك آيد و آن خاك دگ                     رو, به خمخانه بپرس اين سخن از خمداران
    این چه وجدیست که مهجورزخودگم گشته است    ازکویردلش این چون بجهد گلباران

    ##########75

     

    اي که با صوت خوش وجد غزل ميخواني                                با چه وجدي بسروديم غزل, ميداني
    حرف حرفش, به مي صافي جان تركيب است                         بهر تركيب هم, ازحق بشد ميزاني
    ما كه از دل به درآورده, به دل ميگوئيم                                 چون بخوانيش چنان خوان, كه به دل بنشاني
    حرمتي دار نه آسان بگذر, از سرفهم                                      بهر ما كه ننمودند به آن آساني
    اين نه جولانگه صوت است و ز ادراك به دور                         كاين چنين گام تغافل به همش ميراني
    پاي اشراق نشستيم به صد سوز و گداز                                  هر كلامش بگرفت از دل ما ساماني
    آن زمان اين بسروديم, دل و جان مي‌سوخت                         اين زمان گر تو بخواني سرو جان سوزاني
    چشم دل غرقه خون بود و وجودی همه درد                          مكن انديشه, كه بر درد نشد عصياني
    جان مهجورکه میشد زتنش بادل سوز                                   دلستانش ننمودازکرمش احسانی

    ##########76

     

    صبر خواهم بر بلايي كه تو باز آورده‌اي                           آتشي افروخته جان در گداز آورده‌اي
    اوج جانم را كه ميديدم چنان در كام وصل                    وصل جانم را، زهجران در نياز آورده‌اي
    ما دو چشم ديده بستيم‏، اينكه دل بيند رخت                 اين نمي‌دانست دل، چشم غماز آورده‌اي
    ما كه مي‌بوديم در كويت هميشه سربه زير                     از چه رو با آن غرورت، سر، فراز آورده‌اي
    نغمه خاموش دردي كه مرا دادي بس است                    بر كمال درد ، اين چون نغمه، ‌ساز آورده‌اي
    درگذارکاروان،ماهم دلي داديم و رفت                           دل به پاي خود شد از ما، چون جماز آورده‌اي
    طالب ويرانه شد جان در فراقت، گوئيا                           دير شد روئیت، خوشا كه دل فراز آورده‌اي
    با سروش خويش ما را بود ديرين رغبتي                         غير را چون بر سر افشاي راز آورده‌اي
    صبرمی باید،شنیدم دوش میگفت ،این، ،سروش             ناله مهجورامکن ،چون دل ،نواز،،آورده ای      

                                                                        ##########77

     

    صفاي مقدم جانان دم بهار خوش است                                      پياله مي صافي بر نگار خوش است
    دمي ز صوف كنار، آی  و جام صافي گير                                    كه جام با قدم يار در كنار خوش است
    هزار كاسه، مي، هم چو ار مغان آرند                                         تمام هيچ، پياله ز دست يار خوش است
    به وصل مي‌نشود، قدر يار دانستن                                           هميشه جان و دل و چشم بي‌قرار خوش است
    به صافي قدح و بر زلال، مي، چه نیاز                                      كه جستجوي دل و ديده در غبار خوش است
    كنار چشمه حیوان، چه آب مي‌طلبي                                       كه جرعه خون دل و جان به شوره‌زار خوش است
    مذاب بايدت از جان و دل، همو، تن چيست                          به ياد يار شدن، شعله شرار خوش است
    منال، آه مكش، پرده وقار مدر                                               كه صبر را دم از درشدن، مهار خوش است
    به جام دیده مهجورناب خون ریزید                                     به ماندگاری جان ،نام یادگارخوش است

    ##########78

     

    خوشا در فصل گلزاران، دمي با ما كنار آيي                                     به پيماني كه پیمودیم، آيي، برقرار آيي
    نه ديگر بيش از اين با اين دل ما نغمه حرمان                                  بپوشي رخت خوش‌خويي، دمي هم سازگار آيي
    رقيبان را ز كويت رانی، وبی ترس وبی پروا                                   دلم  را فرش جان سازم، به راهت آشكار آيي
    چولطفي هم نكردي، جان ما، آذين ره سازي                                    كرامتهاكني يك لحظه برجانم گذارآيي
    تمناکرده ام، پير مغان را، گرد دل شويد                                           غباردل توهم برگير، خوشها  كه خمار آيی
    چنان در اين قضاوت مانده‌ام مبهوت و سرگردان                           كه حكمي گيري از پيرقضا و داديار آيي

    به چشم مردمان ظاهرت، بت ساختم از تو                                     از آن ميخواهمت، بر تارك مينا سوار آيي
    خوشادرمحفل مستی توباشی تاج سرمارا                                     که سرباشد،ز،مهجورت ،توآن راتاجدارآیی

    ##########79

     

    قامت سروي كه داري تو،چنان بالابلندقد                                    برافراز وبه خورشيد جهان از طعنه،خند
    بر خراج مصر، يوسف را زليخا مي‌خريد                                      قامت سرو تو يك نوبت ببينيمش به چند
    سنگ را خويشي اگر هم، بازلال شيشه شد                                 سنگ ناسوده، به جاي شيشه جانا،كي خرند
    من ندانم جان و دل از ما به يغما برده‌اي                                   يا كه مهرويان عالم اين چنين دل مي‌برند
    كنج آن دولت سرا را، مي‌مكن عزلت‌سرا                                  دل گزاران را نظر مي‌كن، به پايين درند
    در گلستان هيچ بلبل بر گلي ننشست چون                              دولتي در بوستان داري كه بر آن مي‌پرند
    حشمت و جاه و جلال و زيور دنيا، چه‌كار                             ..آيدم، آن چشم و ابرويت، مرا سيم و زرند
    مي‌ندانم از چه برماروي خود پوشانده‌اي                              يا نشان، آن روي خود. ياگو كه دل بازآورند
    دل ستانان دل چوبگرفتند مهجورا مخواه                             دلستانان جهان چون ازقماش دیگرند

    ##########80

     

    يارب اين سستي بازار، چرا؟ در كارش                             دولت و بخت هما، سايه‌گر بازارش
    ما كه با قافله جان به سراغش رفتيم                               گر چه هم لطف ندارد، به سلامت‌دارش
    آه ناداري و نابودن، از او سلب كنيد                                حشمت و جاه سليمان نبي، دربارش
    آفت دغدغه مستولي او هيچ مباد                                   جيش و كيشش به سركوي بكن بسيارش
    بوم ويران خرافات ز بختش كن دور                               فر جمشيد و همايون هما كن يارش
    آهوي راغ مبادا، رمد از منظر چشم                                با كمند سر زلفش بكشان بر دارش
    ما دل وجان به رهش داده و دل ميخواهيم                   يا دلش قسمت ما، يا زجهان بردارش
    خاك تركرده دوچشمي به ركابش زده‌ايم                       زود بر ما برسان با قدم رهوارش
    خودبه تنهایی خودباش خوشاکه مهجور                      منتی نیست زکس، چون نشدی سربارش

    ##########81

     

     

    باده‌اي پركن يك امشب را،خرابم‌كن زمي                               چاره بگذشت ازگنه،عصيان، ثوابم كن زمي
    بر عروج عالم لاهوت مي‌خواهم شوم                                     راهواري تندپا،پا در ركابم كن ز مي
    من خود از اعلاي علييين لاهوت آمدم                                   چون درافكندي دراين ديرم:عذابم‌كن زمي
    بر تنم جان است و جانم ازدم دمهاي تو                                 سردي تن رانمي‌خواهم، مذابم كن ز مي
    با ،جوي كز خلد آوردي به خاك تيره بخت                              بر عقيق خاك تيره، در عتابم كن ز مي
    سلسبيل وكوثروزمزم ندارم پيش رو                                     قطره اشكي به حسرت، را، گلابم كن ز مي
    اين اماناتي كه دادي بي‌تحمل مانده‌ام                                 راحتي خواهم، ازآن در پيچ و تابم كن زمي
    تن‌كه‌‌‌خواهدماندوجان‌‌‌‌‌آيدبه‌پيشت‌زان‌سبب                          التماست مي‌كنم، عالي , مآبم كن ز مي
    محتسب مهجوررا از،می ،مگیرایرادچون                             گرتوهم با اوشوی گوئی صوابم کن زمی

    ##########82

     

     

    چه‌خوش آنكه درفراغت،قدمي،زني درآيي                                         قدمت نهي به چشمم به رواق ديده آيي
    زدوچشم خونفشانم،به كرم سرشك شويي                                         زگل صفاي رویت به دلم دهي صفايي
    نه منم به كوي مهرت، دل و جان زدست شسته                                 چو ظرافت توبيند، همه ميشود فدايي
    خم ابروي كمانت به هلال ماه ماند                                                   به وراي اوج هستي، تو فراترازهمايي
    من اگرزخاك‌پايت‌به دوچشم سرمه كردم                                        به اميد اينكه شايد نظري به ما نمايي
    دل‌خود، قدح نمودم كه چكد ز، در ،چشمت                                      كه خضاب جان نمايم به غمم شود دوايي
    سرداستان ندارم، چه نويسم از غم جان                                          كه هر آنچه مي‌نويسم: همه ميشود، جدايي
    بگرفتم از تو ساغر، كه به دل نهي دلم را                                       ز دل و ز ساغرت هم به دلم نشد ندايي
    به خمارخانه شد،دی ،زجفاو دردمهجور                                         چه بشارتی که میگفت توهم ازآن مائی

    ##########83

     

     

    دمي ساغربه گردش‌كن،كه، می، آرام جانم شد                          هر آن از، می ،طلب كردم، بديدم كه همانم شد
    به جمع مهوشان منشان، مرا در مستي جانم                               كه در مستي،مرا،از دست ديدي كه، روانم شد
    دلي دادم كه دل‌گيرم، بشد با كاروان، آخر                               جرس فرياد زد، بردل، جفا از ساربانم شد
    تنم در لابه مستي تقلا مي‌زند، بنگر                                          نه سود آوردم ازاين ره، هرآن ديدم زيانم شد
    به رطل شوكران خوردم شراب وجد ناكامي                            به قعر خاك فاني هم، غمت ورد زبانم شد
    مرابامستي وناب ومي و رطل و قدح حرفيست                     نه جايي دركف ميخانه ديدم،نه زمانم شد
    به آن اندك شباب‌عمركزنام تو،دل خوش بود                           به چشم جان عيان ديدم، دم باد دمانم شد
    دلي دادم به سويت،با جفابفشردي و خون شد                        پريوش يادگاري،چون تو، آخر، خونفشانم شد
    مگر در ساغرم ساقي، مي ناگونه قاطي شد                             چوخوردم جرعه‌اي، تيره،به‌چشم دل،جهانم شد
    نه من نامهربان بودم، وفاي عهد دانستم                                 چراپس اين چنين بي مهر،آن دل مهربانم شد
    به رمزی این سخن می گفت ،مهجور،از،منت بگذر                  بدان نتوان گذشت ازتو،فدایت می توانم شد

    ##########84

     

     

    هجر تو، دركنار مي، مست و خراب ميكند                                   ديده پلك بسته را، غرق به‌آب ميكند
    ياد وجودمست ما، از تو طلب كند وفا                                       وه،چه خيال بی جلا، پاي حباب ميكند
    دل نگران و ديده‌تر، چشم به راه و منتظر                                  هرچه نظر كنم به در، در تب و تاب ميكند
    گستر راه تو بصر، از سر لطف مي‌گذر                                        ارزني از وفا سپر، دل نه عتاب ميكند
    من كه نكرده‌ام جفا،جور و جفا، چه، بي‌وفا                               خنده مهر مي‌نما، پير، شباب ميكند
    ديده‌تريم و خسته‌تر، شام نمي‌شود سحر                                  چشمه آب شد بصر، غمزه خضاب ميكند
    اي قد سرو تو، قدم، در چمن تو آمدم                                        حلقه به كوي جان زدم،گوكه سراب ميكند
    تهمت ماست در چمن، جمع به پاي انجمن                                  باولع وبه ممتحن شیخ به شاب میکند
    جان به نگاه توفدا،مهجوربربه اوج ها                                        اوج که می شود فنا میل سراب میکند

    ##########85

     

     

    بردر ميخانه رفتم، پابرهنه، خرقه دوش                                واعظان‌چون خرقه‌ام ديدند،دادندي خروش
    دیدشان ظاهر ، به بطن دل ندانستند، كه                              بر بهشت خويش ميخواند، دمادم ميفروش
    قصه‌‌‌‌هاگفتندو،درباور، كه جنت حاضر است                         اي عجب ازمابه واعظ‌گو،به نسيه‌كم بكوش
    بامن،آی،در ميكده، از دست حواران قدر                               باخرام وناز جام، مي، بگيرو باره نوش
    محفل از زهدو ريا خاليست، دل برکام نه                             غفلت ازدامان جان بردار،هم ميدارگوش
    در جرنگ شيشه پيمانه، رازي خفته است                            راز ميگويد،اگر هم زهرباشد، نوش، نوش
    من عقب از قافله بودم، دلي بر هم زده                               تا درميخانه رفتم، با فراغت وقت دوش
    جام تن با خود نبردم، دل بر جان بود هم                           زان سبب‌درگوشه‌ميخانه اش ماندم خموش
    ساقیادرمان دل میکن ،بده ناب وصال                                مستی مهجوربفزا،درس وپیغام سروش

    ##########86

     

    اي باده حمرا، به دل و ديده روان باش                                      تن گير زما، خود همه آزاده جان باش
    اكنون كه جوانيم و مي از ما نستاني                                          بستان مي پيري و زجانم نگران باش
    پيك سحري مژده نازت به سحر داد                                            ميگفت ز محراب به ميخانه روان باش
    آنگه كه همه در بر ساقي به هم آئيم                                          شادابی دل خواه ورواج ههمگان باش
    ما راكه زديدار رخت منع نمودي                                                 حیف است برو جلوه اکناف جهان باش
    درويش دل ما، كه بجز صدق ندار د                                         مصداق دل وخاطر عالي گهران باش
    ما با قدحي باده كه شب را به سرآريم                                    توتاج سرمحفل و ماواي، سران باش
    از ما كه تحسر نرود از دل و آهيست                                       پس منتظر حزن دل از باد دمان باش
    مهجورچه گویی گله او دل به تو داده است                          با جان ودلت، آمدنش راتوضمان باش

    ##########87

     

    باد صبا دوباره نويد بهار داد                                         گل بوسه‌اي به بلبل خود يادگار داد
    بادام گل شگفت چو باد سحر وزيد                               نسرين، خنده‌اي به سمن آشكار داد
    دشت و دمن به فرش گل لاله باز شد                             پهن درخت لانه مستي به سار داد
    از ره رسيد، غلغل مستان گلعزار                                   حوري‌وشان به خدمت مستانه بار داد
    از آب خوش گوار، سرشك پريوشان                             باران باده، باده خوشخو به يار داد
    از نو رسيد گردش ايام وجد، خيز                               ساقي جواز، مي، سرليل و نهار داد
    آن هجرو غم، كه بلبل شيدا به جان كشيد                  خورشيد نورسيد و غم جان مهار داد
    از هر كران زلال سرشكي روان، بيا                            ساقي پياله‌ای به همه باده خوار داد
    ازما پیام نو برسان فرودین رسید                            مهجور راصفای توبرخودقرارداد

    ##########88

     

     

    صبا پيغام مستي داد، ايام بهار آمد                                     زمان وحدت گل‌گشت وعيديادگارآمد
    تغاولها كه بلبل از خزان حزن بر سرداشت                          به پاي گل هزاران نغمه زد،گل بيقرارآمد
    ز تن بركند اندام طبيعت كهنگي ها را                                به هرجابنگري گل‌گشت وباگل گلعزارآمد
    شتاءكاين رنج وغم،برقامت سروسهامي‌داد                    به تعظيم‌آمدومنت‌كشيدو سازگار آمد
    زناف غنچه نسرين عبيري داد باد صبح                             كه پنهان بادگان، برباده‌خواري آشكارآمد
    بگوبرعندليبان،گل‌شگفت و باده‌گلگون‌شد                        زاشك چشم‌گلرويان چه گلزاران ببار آمد
    مراهم ساغري پيمود ساقي ،هم در آن گلزار                     هزاران روي‌ورخ‌ديدم كه درجانم بكار آمد
    خوشاازآن صنم، دراين بهارعيش، باری هم                     رسدبردست من باده، چنان آن باده، پارآمد
    زلال جام ،می، پای بهاران خوش بودمهجور                   بهاری میگزین کزبادو باران پایدار آمد

    ##########89

    اين سحر، گو بررخم باد بهار ی مي‌وزد                                      چون زگفتار لبانش سازگاري مي‌وزد
    پرده بركن از وجودخويش، بازآمدبهار                                      رخ نما، باد سحر برهر عذاري مي‌وزد
    عندليبان را نگر در غلغل و مست سرور                                      گلعزاران را بگو، مهر نگاري مي‌وزد
    اين تطاول كزغم هجران به بلبل مانده بو                                 دپرگشايد، باد بال بيقراري مي‌وزد
    مهرخان در بوستان بازآورندي جام وجد                                  چون به بستان و چمن باد خماري مي وزد
    گل به وجد آمد،هزاران سردهندي نغمه‌ها                                نغمه‌ها، كز گردشش برهر مداري مي‌وزد
    ما تن خوددربهاران برصبا بسپرده‌ايم                                      چون شميم آن، بر هر باده‌خواري مي‌وزد
    دامن گل خواهم افشانيد در پهن چمن                                    چون شنيدم، نغمه ازهر گلعزاري مي‌وزد
    خاطری شادان بیاور دربهاران پیش جمع                                خاصه بر مهجور، اورا مهر یاری می وزد

    ##########90

     

     

    ساغري، حمرا بده ساقي، كه غم آسان شود                                   گوئيا ميل است، هجريار ما، تاوان شود
    بس مديدي كز،مي، و ميخانه‌ات،بوديم دور                                  باز مي‌خواهد سر سرگشته‌در سامان شود
    در ركاب ابر مي‌رانديم، باران سرشك                                            قطره‌هاي اشك ميخواهد، سراغ جان شود
    آنچه ازحمراي تو، آرامشي بر جان رسيد                                      از محالات است ديگربار در عصيان شود
    هركه ازمحراب بگذشت وسلامت رانگفت                                    ساغری حمراتعارف کن همه ايمان شود
    حلقه برميخانه‌ات ساقي زدم، جامي رسد                                   جبدا، جامي كه آيد آيت جانان شود
    غنچه‌ها گل بشكفد، محرابيان آيد به وجد                                   كز ترنج دست، بران دست بدكيشان شود
    چشم برساغرنشان مهجور ماه نو رسید                                       کزفروغ ماه نو چشم ترت تابان شود

    ##########91

     

     

    با راهيان حضرت او، از در آمدم                                       خوشا، كه بخت شد به بر دلبر آمدم
    خود خاك بودم از، ازليت چنانچه بود                                تن برگذاشتم، بنگر، آذر آمدم
    بار نخست خام ره راهيان شدم                                         اينك ز جان پخته، برش ديگر آمدم
    شيب و فراز ره كه چنان صعب مي‌نمو د                           پيموده راه، گشتم و باز از سر آمدم
    خود حرمتيست، اينكه مريدم، شمرد او                            شادانم اينكه چون دگران، از در آمدم
    درويش وار، ره زدم و راهيان به پيش                             از راهيان فرا، به شكوه و فر آمدم
    از تشنگي تري به دهانم نمانده بود                                   قسمت نگر، به باده چون احمر آمدم
    وجدي كه بود باتو، و اشراق دل مرا                                در ره، سوار بخت شدم، اختر آمدم
    مهجورتومرید رهی راه خویش رو                                   آگاه گوکه ،بادل وچشم ترآمدم

    ##########92

     

     

    غلغل بلبل دستان به تماشايم خواند                                           بوستان بر  نگه سرو قد افرايم خواند
    حوريان صور صرافيل، شنیدندومرا                                            مهوش غيب سوي شوكت عذرايم خواند
    آن پريوش صفتان، كانهمه نازك بودند                                        قهركردند،چو اوسرو دلارايم خواند
    عرش قديس سماوات‌كه جاي نه من است                                 ساقي جان به يكي ساغر آنجايم خواند
    من كه درگوشه اين خاك به زندان بودم                                     محفلي كرد مهيا و فرح‌زايم خواند
    تن گرفت ازمن و روحي به روان بازدميد                                   از روان بر قدح و باده حمرايم خواند
    بس رقيبان ،قدر، نيز كه حاضر بودند                                         زان ميان قرعه‌به ماشدكه به سودايم خواند
    وجد جان از خط پيشاني من معلوم است                                 ساقيم نيك نظر كرد و به سيمايم خواند
    كسوت غم كه به تن بود، مرا در غم هجر                                   عزتي داد وبه مهماني ديبايم خواند
    بس عبث بودکه مهجوربماندمهجور                                           لطف ساقی به ،می ،و ناب طهورایم خواند

    ##########93

     

    دل به هرلحظه ،ز،يادت شكند حال و سري                                   باز ميگو، كه دل از بهر كه‌ها مي‌سپري
    يك دل از ما بگرفتي و دگر مي‌خواهي                                         باز ميدادم اگر بود كه جان دگري
    در سراغت همه كوي و همه برزن گشتيم                                      هفت اقليم جهان، گشتم ونامدنظری
    هر دم و بازدم جان كه بيادش خيزد                                             متهم ميكندم باز به افسون نگري
    غمزه غمزه گران، با همه عشوه رواست                                      هم كه مخصوص از آن لعبت مينوگهري
    حور محرمكده عالم قدسي مبهوت                                             از رخ و خال و دوابروي چو ماه قمري
    ديده بايد كه زهر ديده بگيري جز او                                          غرق بايد به رخش، بادل و جان و بصري
    جان فشانيست مرا، لحظه چو رو بگشايد                                حاش و حاشا، كه به كويش تن ظاهر نبري
    رد پایی بنشان برسر کویش مهجور                                           تابماند ز توهم برسرکویش اثری

    ##########94

     

     

    آهوي وحش نداني كه چه‌ها خواهد كرد                                      مبتلا اين دل مارا به بلا خواهد كرد
    مرغ خوش‌خوان سحر جاي ترنم گويا                                         زين سپس برسرگل نای  نوا خواهد كرد
    بربط جان نه دگر زخمه به مضراب زند                                      آفتي،گو، كه دراين نغمه‌سرا خواهد كرد
    به همايي كه هم از سايه او خوش بوديم                                  سايه مي‌گيرد و جان سوي فنا خواهدكرد
    به مريدي همه جان و سرو دل رفت از ما                                   كي زلطفش نظري بردل ما خواهد كرد
    دست آلوده اين يار بلاپيشه ماهر                                             چه هم عشوه دهد، بازجفا خواهد كرد
    ديگر از كوي سروشم  منماِیم گذري                                           او كه با بي‌نظري،جور، روا خواهد كرد
    قيل وقالي‌كه دراين‌مدرسه‌ديديم‌بس است                              او كه ببريد نظر، كس چه روا خواهدكرد
    دل برآریدبه مهجورکه دلداده شده است                                  ورنه این شکوه بر بادصباخواهدکرد

    ##########95

     

    سبو پر كن كه ميخواهم، به مستي كام جان گيرم                            به كام جان در اين مستي مگر جام جهان گيرم
    به سودايي كزاين ديگر، مرا بر خويش مي‌خواند                            نخواهم شد، مگر از او دل و جاني ضمان گيرم
    بيا زاهد، بيا، در ميكده جام است و مستوري                                 كه بيني، من چه سان جام از پريرويان عيان گيرم
    من از هر خاطري  سامان نگيرم، دل نياويزم                                  كه سامان از نگاه چشم آن ابروكمان گيرم
    بياور جام مخموري، به مستي وصل ميخواهم                             چومستي بردل و جان شد، وصالت شادمان گيرم
    مگو زاهد، كه من ترك گنه، هرگز نخواهم كرد                               گنه آنگه شود كز كوي او ديگر عنان گيرم
    چو من اين عشوه و اين ناز از آن يار مي‌بينم                              دگرآرامش ازگفتارواعظ گوچه سان گيرم
    ز اغياران چه سودي، زانكه حال دل نمي‌دانند                            نشان كوي او بايد هم از دلدادگان گيرم
    اگردرمحفل رندان نشدمهجورسودایی                                       جوازخدمت کویش توان از،بامیان گیرم

    ##########96

     

     

    گو، مرا درميكده آن لعبتان ساغر دهند                                      تن نياوردم، به مستي حال جان و سر دهند
    سالكي عريان، مغيلانها به پايم درخليد                                    تاسرکوی اوفتادم،لحظه بال و پر دهند
    با يكي ساغر مرا،
    هرگز نشاط وجد نيست                               التفاتي ميكن و گو ساغري ديگر دهند
    هر چه كشتي برسرراهم، جفا و زجرودرد                               باغبانش من، نشستم، بذرها تا بر دهند
    با رياضت مي‌توان طعم وصالت را چشيد                              اي توحور حوريان بنگر چه، دلها در دهند
    با نگاه چشم مستت، ميبري دلهاز جان                                  جان فدايان حاضرندودل به آن دلبر دهند
    من‌كه‌جانی داشتم بادل گرفتی ازمنت                                  خوش به آنم بربهایش باده احمر دهند
    زمهريري بردلم افتاد تا با خود شدم                                      گونشاني ديگر از افسانه آذر دهند
    تشنه ای مهجورطاقت میطلب تاوقت وصل                        بر توهم حوری وشان ازآب آن ساغردهند

    ##########97

     

    به ناز، پيش من ،آی، آن خرام برنگرم                                            به قد سرو، تو با حسرت نظر نگرم
    زمان روئيت آن آيتت نما معلوم                                                    كه تا به كي من ديوانه پشت درنگرم
    نه ديگر، آن شكن زلف كن، حجاب سياه                                     اجازه‌اي ،كه، به رويت دم سحر نگرم
    خوشاكه آيدم آن بخت چون هما به وجود                                دوچشم باز و تورا همدمي به بر نگرم
    مبند پرده جان، كز بصير وچشم وجود                                    ز وجد و شوق به چشمان چون گهر نگرم
    رقيب مي‌نگذارد به كوي خانه كنم                                           رضايت است تو را همچو رهگذر نگرم؟
    هزار آه، فشاندم به كشتزار وجود                                           از آن هزار، يكي را شود ثمر نگرم
    مرا كه مي‌نشود، اختيار وصل وجود                                      گذار، روي تو با اشك و چشم تر نگرم
    تو آنچنانچه به مهجور عشوه می سپری                                 چنان مبادکه درعشوه ات شررنگرم

    ##########98

     

    كنون كه مانده به حسرت دوچشمم از رخ وخال                                  نشسته ام كه برآيد مگر شميم وصال
    غرور وعرض، ببايد به پاي عشوه يار                                                     دلا مجنب به هر بادي و به عجر منال
    نه شب هميشه بپايد، كه تيره بينم بخت                                               زند طلوع زمشرق كه نيك گردد فال
    خودآيي از من و خواهي وصال وكام وجود                                       چه مي‌طنم همه از هجر، تارغم به خيال
    كنون كه عشوه كند آن نگار غنچه صفت                                             به گلستان بنگر، غنچه‌ها كه گشته زوال
    شباب عمر نگاران، نه دير مي پايد                                                      كه ديو پيري دهر است، هر زمان به جدال
    به پاي همت و صبرم، ظفر ز راه رسد                                                 مراد دل همه با صبر شد به كام و روال
    هماي بخت سعادت، هميشه نيست بخواب                                       بدان كه بر سرو جان منت گشايد بال
    فراغ خاطریاران بجوی تومهجور                                                    چو،خاطری نشود،نیست خوش، گذشته وحال

    ##########99

     

     

    پر زد از اوج طراوت مرغ خوش خوان سحر                                 بال او چون نور بود و تاج خوش‌فالي به سر
    چون هما گسترده بالي داشت، من در سايه‌اش                             جان و دل از دست ميدادم چو ميكردم نظر
    غير هرگز مي‌نباشد، محرم كويش مگر                                          آشنا خواهي شوي ،رو، ازدل وجان می گذر
    حوريان كه در تماشا لب به دندان مي‌گزند                                   اي تو خاكي، جان بگستر، لحظه بر بالش نگر
    محرمان كوي خلد، از او به رازي مانده‌اند                                    پس تو نامحرم، بكويش اين تن خاكي مبر
    وجد مي‌بايد كه بيني، ذره‌اي ابهام عين                                        بادلي، شوريده و چشم و بصير ی ديده‌تر
    از وراي جان ببايد بنگري، در كوي راز                                           ورنه، هرگز مي‌نبيند، آيتش را هر بصر
    سايه آن مرغ خوش‌خوان را به جان ديدي اگر                             تن رها كن، جان بيفشان كه ز جان گشتي گهر

    دامنی گسترتومهجورازجان درراه دوست                                    گرزصدق دل بگستردی نمی آیدمگر

    ###########100

    مي‌نشود كه ياد او از دل و جان و سر كنم                                  روز و شبم زجان و دل ناله بي‌ثمر كنم
    پير مرا خبر دهيد آفت هجر شد بسر                                          تا به كي اين روان و جان در حضرش هدر كنم
    اذن وصال اگر شود، پربكشم به هر طريق                                 گرد رهش بگيرم و سرمه اين بصر كنم
    جان به نشاط كوي او، بگسلم از رياي تن                                  تادم وجد لحظه‌اي، بر شرفش نظر كنم
    نور دو چشم مي‌رود، روزن جان طنيده‌تر                                زانكه نشينم و نظر با دو بصر به در كنم
    تار دو زلف آن صنم، گر دهدم اجازتي                                     روزن دل گشايم و رويت آن سحر كنم
    طاقت تن كه داده‌ام، عزت جان دهد مرا                                 از سر كوي حضرتش تا كه دمي گذر كنم
    هر خبري كه ميشود، بر دل ما نمي‌رسد                                   خويش ببايد اين دل از آن صله باخبر كنم
    هجرمن ووصال او هجروی ووصال من                                   مهجور،این امیدرا تا،بر،لوح ذرکنم

                                                                                                                  ####101

     

    عندليب چمن از آن به فغان افتاده است                            كه گل از هجر وجودش  به بيان افتاده است
    پاك كن، گرد تن و جان، بكشان سوي وصال                       تا ببيني كه زبان شكوه‌كنان افتاده است
    مي‌نماند دگرم، برسروجان آه دلي                                      آه دل هم به وصالش به ضمان افتاده است
    سر به سامان نشود، ديگرم از اين دل سو                         زكي به سامان شود اين غم كه بجان افتاده است
    در نسيم سحرش نيست تمناي وصال                                گو كه فال من محزون به دمان افتاده است
    هر طريقي كه برفتم، نگشود آفت هجر                              گوكه جانان همه در شك و گمان افتاده است
    بي‌سبب نيست كه آهم، دل و جان مي‌سوزد                     آه دردي كه شرارش به جهان افتاده است
    رمز وصلش نه به رمل و نه به اسطرلاب است                 رمز آن آيت رويت به نهان افتاده است
    جان سلامت ببرازکوی وصالش مهجو ر                           ناوکش بین چوخدنگی به کمان افتاده است

    ##########102

     


    وصال آن شب ديرين رضايت جان بود                             رضايتي كه به جان بود هم زجانان بود
    ازل كه مشكل و صعب و شرار مي‌پيمود                          چو اذن بار شنيدم، وصال آسان بود
    هزار رشته طنيدم هزار حلقه به وصل                              گمان كه حلقه آخر، به وصل پايان بود
    من و طريق وصال و ملاحت جانان                                 به كوي عزت جان زين طريق مهمان بود
    دو،ما، به خانه حرمت به پاي گفت و شنود                     بهشت بود و ملائك به ما غزلخوان بود
    رسيد حرمت و ديديم عزت، مي، نوش                           مباد آنكه، بگويند، مي، به عصيان بود
    لبان غنچه آن خوش نگار حور صفت                            به یمن رویت خوش، خوی ما خوش الحان بود
    ز،راه درشد اگرآن نگار
    ، بد گفتند                                  وگرنه با توکه مهجورپای پیمان بود

    ##########103

     

     

    میسر مي‌شو بر جان ،وصال و رويت جانان                          وصالش گر ميسر شد، دل و جان ميشود سامان
    دگر مي‌گردد اين ايام، از اين حزن و مهجوري                      مراهم پرشود روزي، زشكرخند گل دامان
    نشستم پاي صبري كه ظفر ميآيد از آنم                                كه يلداي سيه آري شود با یک  سحر تابان
    دلي دادم كه دل گيرم، شدم از خویش شرمنده                   شود بازآيد و گويم، بيا و جان و دل بستان
    هماي بخت مي‌آيد، تو جان‌گستر كه ميگردد                        تو را هم درد مهجوري، زفال بخت او درمان
    فراوان در ره وصلش كشيدي آه دل بس كن                        روا، ديگر نمي‌بيند، تو رازين بيشتر، تاوان
    زجان اوجي بكش سويش كه روي او بجان بيني                 رواق چشم بسپر، جان بپاي مقدمش بنشان
    كه جانان را هرآن بيند به اوج عزت جانش                          به وجد افتد، چناني كه بپندارند بر عصيان
    وصال ار گشت برمهجور،همت بود وره کوشی                   زجان شدتابه جانان شد، شدن ،کی شد ،براو آسان

    ##########04

     

    از چه اين كفر به مسجد سر محراب افتاد                                واعظ شهر به منبر زچه بي‌تاب افتاد
    باده صاف زلالي كه قدح را مي‌شست                                       چه شد، اين باده چنين محمل و خوناب افتاد
    كاسه صبر جهان اينهمه هم تنگ نبود                                       يا كه سنگي سراين كاسه ميناب افتاد
    آنهمه غلغله كز بلبل شيرينم بود                                               دم كشيد و به چمن، پاي گل از تاب افتاد
    آن، ميي، كز تف خورشيد جهان مل مي‌گشت                         حره بگرفت و ز سرديش چو سرداب افتاد
    مست از مايه تطهير مي اش در حرمان                                   شيخ بر غسل شبش در گرو آب افتاد
    اين چه افسانه غيبيست كه از داور غيب                                برزبان من و شيخ و مغ بي‌تاب افتاد
    گو كه پيمان ازل بوده و بايد ميشد                                       كاين تقلاي عبث بر سر سهراب افتاد
    چشم دل در سر كويش كه به بيداري بود                             جادوي زلف كمند آمد و در خواب افتاد
    آنچه مهجورنظر بر مه مینا میکرد                                        ماه روی تو دراوبودکه برآب افتاد

    ##########105

     

    صنما قامت سروت به چمن سرو من است                                روي تو در چمن جان، همه ياس و سمن است
    عندليبان چو به گلزار و چمن برگردند                                       انجمن خانه‌شان را زتو اول سخن است
    هيچ حوري به تنش نيست حريري كه مگر                                نامه منت تو نقش‌گر ممتحن است
    گوبه عطار فرنگ از چه به عطرت نازي                                    يار ما سرسبد عطر و عبير ختن است
    پرسشم نيست كه اين شهره شهر آشوبم                                  از چه والا و مقدم، به همه انجمن است
    من چرا گشته‌ام اينچون، همه آواره او                                     اوستادم به محبت، بشنو پير من است
    آن پريزاده كه جمشيد بر او جام گرفت                                    جام جمشيد خجل، زينهمه حسن حسن است
    محتسب،، خلقت ساقي چو به خلق حسن است                       هر كه انكار كند، اين، همش از اهرمن است
    آيت حسن چنين ،حور و پري، حيران شد                                 شهر سودازده وي چه كند، جان و تن است
    این سراپرده هجری که کشیدندبه روی                                    جان مهجورازآن است چنین درمحن است

    ##########106

     

    دوش، بازهم، باده‌اي يك دو، زياد افتاده بود                            چو دم مستي ز تو حسني بياد افتاده بود
    دست در دامان جانان بودم و مستي‌كنان                                 همچو كودك، برسر يادت، عناد افتاده بود
    عالم هستي پشيزي بود و درش چون خذف                             زآتشي كز مي در اين آتش نهاد افتاده بود
    مجلسي بود و من و ساقي و مي بود و قدح                             انجمن از داد دل در فكر داد افتاده بود
    يك زمان با انجمن بوديم، دادي بر نشد                                     حل معضل بعد پاي اجتهاد افتاده بود
    محفلي كه هيچ جاي زهد و تزويري نبو                                     لاجرم در دست، تزوير زهاد افتاده بود
    عرف مي خالي شد از عرفان ديرين آن شبم                             چونكه زاهد هم به پاي اعتياد افتاده بود
    هرچه ساقي كردوزاهد كردومن سودي نداشت                        گوبدست اهرمن در انسداد افتاده بود

    حیف ازآن زلفی که دیشب دید مهجورت به عین                     تارتارش درکف چنگال بادافتاده بود

    ##########107

     

    آفتي از خمر در جام شراب افكنده‌ام                                     چونكه عصياني دراين دير خراب افكنده‌ام
    حرمت ميخانه را مخدوش از مي كرده‌ام                              اختلافي در ميان شيخ و شاب افكنده‌ام
    شوكران در خم نموده، شيشه‌ها شيرين ز مي                        زهر نوشانوش را بر طعم ناب افكنده‌ام
    مست، مي، را كاسه‌اي از كفر دادم سركشید                           اسب معراج جهان را، ازركاب افكنده‌ام
    نغمه مسرور خلد قدس را كردم گناه                                       جاي آن با غم طنيني بررباب افكنده‌ام
    از تف و سوداي ساقي و مريدش كاستم                                مست فاني را زسردي در مذاب افكنده‌ام
    تا نمود ستم به جام حضرت جانان عتاب                               جان و دل بسيار چون خود، در عتاب افكنده‌ام
    گردش كو
    ن و مكان را نظم برجا شد، ولي                             آسمان را خسته از جور شهاب افكنده‌ام
    باسوالی که شب دی کردمهجورازسروش                               گوئیادرفکرایفای جواب افکنده ام

    ##########108

     

    زوال ميشود اين عمر، ساقيا قدحي                                  قدح ز دست پريوش خصال همچو مهي
    هرآنچه رفته زعمرت، مباد انديشه                                     بكوش باقي عمر از غم و عذاب رهي
    ز پير دير مغان گر ارادتي طلبي                                         بيابي اينكه نه فخر است بر گدا و شهي
    چو لحظه، عمر، بدستت شراب مستي داد                         بنوش و مست شو، اين لحظه را زكف ندهي
    مترس، باده عيش و سرور جمله تو راست                        كه ميرود همه از دست با دم نگهي
    ببند شال مريدي بيا به ميخانه                                           كه نوبتي، بر جانان شدن نشد گنهي
    خمي چرا ؟قد سروت ز سرو، بالاگير                                بخوان ،به نغمه داوودیت، زجان فرحي
    وجود جان همه آزاد كن ز قيد كمند                                 قدت كشان به سماوات، همچو سروسهي
    کنون که اینهمه مهجورسعی میدارد                               به روزدیگرازاونیست ،غیریک شبحی

    ##########109

     

    وه، چه بختي كه شب دوش به بالين  آمد                            آمدپرزنان حور و ملك برسرآئين آمد
    ماه و خورشيد مقيد به تكرم گشتند                               جنت قدس دگرباره به آذين آمد
    حوريان حرمش نيز مهياي سرور                                    بوي هر طره زلفي ز رياحين آمد
    در مغان، پيرو مريدان ز تمنا به مراد                             به مرادي كه بهايش تبه دين آمد
    آسمان كاين همه عطرش چو عبير آكنده                      آهوان ختن اندر پيش از چين آمد
    سامري را كه بتش، كفر جهاني پي داشت                   بت رها كرد و پي اين بت زرين آمد
    حرمتش بين كه مه و هور به تعظيم وجود                 به صفاي قدمش عزت شاهين آمد
    عجبا پرده هجران بدريدند زغيب                                غيبيان در شرف گفتن آمين آمد
    دست افشان وبه دامان گلستان باز،آی                      همچو مهجور،پی ،آن بت سیمین آمد

     

    ##########110

     

    آن سنگ‌دل كه سنگ از او آب ميشود                                 صوفي زغم به جانب محراب ميشود
    باران  آسمان به عذارش چو شبنمي                                   شبنم ز عرض روي مهش خواب ميشود
    شمع فروز،شعله فروگيرد، از عتاب                                    آنجا كه حرمتي به وي ايجاب ميشود
    خورشيد در سبوي دلش سرد و بي‌فروغ                           يلداي تيره، روشن مهتاب ميشود
    سيلاب اشك ابربهاري زديده‌ها                                          در بوستان چو باده خوناب ميشود
    خوناب جان كه از ته  جانم برون شود                             در كوي او، پديده سيلاب ميشود
    صنعان گنه ندارد، از آني كه كرده بود                              از آن بلور ساق ،که، بيتاب ميشود
    جان را بهاي بوسه خالش توان دهم                                 خالي چنان و بوسه چه كمياب ميشود
    مهجورصبر کن به نظاره نشین وبین                                 آن دل که سنگ بودشکرتاب میشود

    ##########111

     

     

    اين چه نظميست كه دركار جهان افتاده است                               نظم هركار جهان در تو عيان افتاده است
    مه كه روشن كند از بدر وهلالش دنيا                                             پيش آن روي تو بالله به ضمان افتاده است
    بلبل از طرف چمن می نگشود، آفت هجر                                      مهر تو بود چمن، زان به فغان افتاده است
    باد كز جعد چمن تار سمن را نگشود                                              تار گيسوي تو چون جعد گران افتاده است
    به تمناي وجود تو ملائك در عرش                                                دست بكشيده ز تسبيح و زجان افتاده است
    اي كه از چشم تو جاريست به دل ناب زلال                                  خدشه درزمزمه آب زلال افتاده است
    ماه و خورشيد و همه انجم و اين ليل و نهار                                همه افسانه و در نظم خلال افتاده است
    پرده از سر تمناي جنان برداريد                                                   نقطه جيم جنان چونكه به خال افتاده است
    از خرامي كه در اين شهره شهر آشوب است                              خلق بسيار نگر تا چه ز حال افتاده است
    قدشمشادچمن پرس زمهجور که دید                                         ازقد سرو ویش چون قددال افتاده است

    ##########112

    گر ميسر شد زساقي باده حمرا بگيرم                                             پرزنم با مستي حمرا به كويش جابگيرم
    آب چشمم گر به كويش سيل بنيان كن نيارد                                 عاريت آبي به چشمانم از آن دريا بگيرم
    عالم لاهوت و فردوس جنان، آرم بگامش                                     سوقها برپا كنم تا از سلف سودا بگيرم
    تن نخواهم، روح و جان بايد مرا در اين معما                              تا كه دست از آستين آرم پر عنقا بگيرم
    عرف دل ظاهر نشايد مهر بر جانم نهادم                                      درحضور، ار، وصل نايد، وصلت از رويا بگيرم
    خوش كه درجمع دل وساقي جان، حوران ببينند                       جام حمرايي ز دست چون تو روح افزا بگيرم
    آنقدر در اعتكافت خاك بر بالين گذارم                                       تا مقام از دست جابلقا و جابلسا بگيرم
    فكر دل تنها تويي، حوران جنت غبطه آرند                               نادرآساگرشوم برموي تو دنيا بگيرم
    كودكي عرفانه گردم، در برت آندم كه گيري                              تا ز عرف شوكت تو، عادتي در پا بگيرم
    گر نيايي پر زنم من،‌اوج هستي را نوردم                                  قدس را بر زير آرم تا سر طوبا بگيرم

    سروها هم درچمن، برقامتت آرندغبطه                                     سرو مهجوری بیا بی تونه من افرابگیرم

    ###########113

     

    مستي كوي تو شوري به دل و جان افكند                                  باد غم آفت هجر تو به دامان افكند
    شادمان بودم از آنی كه به فكر تو شدم                                     فكرو انديشه تو از سرو سامان افكند
    پرزنان دوش شدم در بر ساقي وجود                                        تا بدانم چه شد از حرمت پيمان افكند
    دل ما جز تو نبوده است به یاد دگري                                       دل تو جاي ترنم سر عصيان افكند
    به ملولي من خسته، ملك حيران بود                                       حور را سركش خوي تو به حيران افكند
    من چه بودم كه به خاك آيم و ياد تو كنم                                سركشي آمد ودر تربت ويران افكند
    آن پريوش رخ رعنا قد ابروي، كمان                                        هلهل و ولوله در حرمت حوران افكند
    صبر و طاقت ن
    ه دگر، پاي چو تو رعنايي                              بي‌شماران چو مرا وصل تو حرمان افكند
    شيخ را نيز، گنه نيست چو رو بگشايي                                 آفت غمزه تو كفر به ايمان افكند
    کام ،مهجورنیابدبجز ازوصلت یار                                         خاصه آن یارکه هم زلف پریشان افکند

    ##########115

    چه ميشود چو مراد مريد باز آيد                                  ز دست رفته دستم به سر، فراز آيد
    ز هجر اوهمه شب تا سحر سر محراب                        كه شايدم ز عبادت مرا، نياز آيد
    رضا نمي‌دهد اين دل به استغاثه چرا                         چه سود آنچه نيايد سرنماز آيد
    بيا و حرمت ما كن، رياضت تو كشيم                       كه مهرخان همه در خواستن به ناز آيد
    به وجد خويش سركوي او هميشه خوشيم            خوشا كه ماخوش و او نيز پاكباز آيد
    شكار دام چنو دلبريم و چاره گذشت                      كجاست او كه چو شاهين و شاهباز آيد
    نه آه دل اثر آرد نه ناله شب تار                             نه التماس، كه او در تب و گداز آيد
    به
    آنچه اینهمه مهجور ،کام مهجوراست                مگربه خاک شودآشنای رازآید

    ####116

     

    زسروش غيب، وصلي دل و ديده باز خواهد                                 كه برد مرا به جايي كه دلم نياز خواهد
    نروم به سوي مسجد،‌كه به تن طهارتم نيست                              همه ترسم اينكه واعظ زمنش نماز خواهد
    به شراب خانه گردان كه طهارت از، مي، آرم                              به شرابخانه چون دل، مي، سرفراز خواهد
    سر دار مسلخ جان ز بدن نه بيم دارم                                         كه روان نهادم، اين ره سر پاكباز خواهد
    نه تو آنچه وصل خواهي، همه سهل بر هم آيد                           تو به صعب و سخت خو، كن كه نگار نازخواهد
    ز چه، دوش، محفل جان، زده‌اي به هم زمستي                         كه دو گوش در ميستان، شنواي راز خواهد
    مي، هستي وجودم نخورم ز دست غيري                                   كه پياله گرد آن را صنمي غماز خواهد
    به امیداینکه روزی برسدبه کام، مهجور،                                   همه صبرمی بباید ،نه سر نوازخواهد

    ##########117

     

    ساغري در گردش آور، كاورد كام مرا                                           با مي و ساغر رسان از هجر انجام مرا
    عدل گاهي گير و در آن صحبت دل گوش كن                              پس قضاوت كن در آن ساغر تو فرجام مرا
    ديگران با هر چه مي‌خواهند مي نوشند، ده                                ليك در دست صنم بگذار اين جام مرا
    بر طواف كعبه چون آيم، چو دل را كعبه‌ايست                          زين پس از معراج او ،گو ،درس احرام مرا
    مي‌ نگيرم، پافراتر، از ردپاي نگار                                               خسته ناور، در رهش ساقي تو اين گام مرا
    گر مريدانش به بند زلف مي‌خواهند مر                                     حلقه گيسوي مشكينش بكن، رام مرا
    من به تنهایی در اين ميخانه عادت كرده‌ام                               از سرم بردار، شر خاص و هم عام مرا
    بعد من تن بر نسيم باد
    ، ده، وقت سحر                                    از، منش آگاه كن،این دردو آلام مرا
    پرکن ازکام محبت ساغر مهجوررا                                            هم انیسش کن به ما آن جان آرام مرا

    ###########118

     

    جانم شده در جام تو، اي جانم ازآرام تو                                 ديوانگان شد رام تو، ما در جنون كام تو
    ديوانگي سرميشود، چون يار از در ميشود                             افسانه ديگر ميشود، در جستجوي نام تو
    ما را صبوح زندگي بكشيد پاي بندگي                                     با اين غم و آكندگي، جانم شده در جام تو
    دي بودم اندر گلستان، مهروي گفتا، گل‌ستان                         گل چون ستانم دل‌ستان، تاج گلان اندام تو
    از كوه و دشت و ازكمر، از شام تا وقت سحر                         با هر كه مي‌گيرم گذر، مي‌جويمت پيغام تو
    ما سوي تو دل داده‌ايم، از آن چنين افتاده‌ايم                      با خويشتن بنهاده‌ايم اي مهروش، فرجام تو
    عمريست تادور از توايم، از دوريت آزرده‌ايم                        جان بي‌بدن آورده‌ايم، آنهم نثار گام تو
    آه ازشررآیداگرسوزد دل وجان سربسر                                 میکن سلام ای رهگذرمهجوردراحرام تو

    ##########119

     

    به آشيان وجودم درآی، كه خانه توست                               تمام قطره خون در بدن نشانه توست
    بيا تو مرغ همايي به اوجگاه غرور                                       زقله نيز فرا اين دل آشيانه توست
    شباب عمر كه اينچون خميده قدم كرد                                 نه خويش پير شدم، بل غم زمانه توست
    هزار بدرقه كردم به پاي قول و قرار                                    تو برقرار نماندي و چون بهانه توست
    نخواهم ار تو نباشي دگر دل دگري                                       که هم بميرم اگر، حدق چشم لانه توست
    اگر خدا ز تو مهري نهاده است به دل                                   قبول اگر نكني ذمه‌اش به شانه توست
    تمام عالم اگر چشم دل بما بدهند                                        دوچشم ما همه دنبال چشم دانه توست
    رواق چشم مرا، كرده‌اند، جاي فرود                                    قدم گذار و فرود آی، چشم خانه توست
    خبربدادبه مهجوربادصبح ظفر                                           بیاکه موی صنم درسراغ شانه توست

    ##########120

     

    ديشب جمال ماهت در آينه عيان بود                                          از درد، هم فراتر آن آيتت روان بود
    در جمع محفل ما، دستار بود و، مي، هم                                      دراین ميان دل ما از غيب مي‌ستان بود
    وجد و سماء و شوري با ديده بود و دلدار                                  آن شب عجب نشاطي در جمع عارفان بود
    خود در ميان حاضر، دل بر سراغ ديگر                                      گر، ديده بود آنجا، دل سوي تو دوان بود
    پيمانه داد ساقي، مي، ريخت كام خوش شد                            چون در قدح رخ تو،‌ مي، با تو در ميان بود
    تن لاشه بود و مرده، آن شب ميان حاضر                                تنها زما، دلي در انظار حاضران بود
    صدبار دل نهادم ،یک ديده باز كردم                                         در هر نظاره دل، پيمانه بود و جان بود
    از ما گنه نباشد، ساقي نمود، رويت                                         روي تو ماهتابي چون ماه آسمان بود
    پيرانه دل درآمد بر سورگاه محفل                                           بايك پياله او، این پير دل جوان بود
    اندیشه ای نباشدمهجور رادراین هجر                                     این نیزبرسرآیدچون دل سزای آن بود

    ##########121

     

    نگاه روی تو محراب انتظارمن است                             نه ،من که در همه محفل ز روی تو سخن است

    سحربه بادصبا میفشان عصاره زلف                            که بوی زلف تو بهتر زآهوی ختن است

    شفای درد دل وجان ماست آنچه رسد                        چنان به دیده یعقوب بوی پیرهن است

    کجا به گلشن وگلزار وبوستان باشد                           که تارتار دو زلف تو بهتر از سمن است

    شنیدم ازهمه دلدادگان ودیده تران                            که حسن روی و وقار تو حرف انجمن است

    خدای را نظری کن کرشمه ای بنما                             که حسن عارض تو باکرشمه دلفکن است

    به زیر چتر که آیم که غم بگرداند                             که  چترموی تو بهتر، چنان شکن شکن است

    ریاح زلف تو بوی بهشت می آرد                               کجا؟،چنانچه توئی این ریاح درچمن است

    عنایتی کن وبرما نگر به نیم نگاه                               که جان ودیده مهجور درغم محن است

    ##########122

     

    حکیم دردی وبازآمدم به درمانم                                           مران زکوی ارادت که باز، در ، مانم

    تعهداست حکیمان علاج دردکنند                                       علاج مانکنی ازچه رو نمیدانم/؟

    زجان ودل بشدم تابه گاه وصل رسم                                 به قدر ساحت مویی به کوی می مانم

    به جای پای توترسم که پاگذارم ازآنک                             به قدرپلک زدن درحریم وصل نمانم

    مرابه جایگه اولم نشان که دراین خاک                            زبهرعافیتم هیچ طرفه ای منشانم

    دمی به گوشه چشمی به عافیت نظرافکن                       غلام درگهم و می نگو چنین و چنانم

    زبندگان همه عصیان وهربلاکه نخیز                              دمبادباهمه این خطا، کشی به عیانم

    دل است ودیده ودامان دردبامن مفلوک                       زدیده ات مفکن مسپرم به باددمانم

    دلش بسان حریراست ،عیب پوش وخطابخش             به ناله خواه که مهجور،بر،قضا مکشانم

    ##########123

     

    حلقه موی پریشانت بلای جان ماست                                     آن کمند گیسویت را صید جان پیمان ماست

    گستر زلفت چودرباد سحرشانه خور  د                                   مشک بویش چون رسد بالله که درمان ماست

    برسر محراب یادم با خم ابروی توست                                  یادآن ابروی محرابین تو ایمان ماست

    می شنیدم آنچه میگفتی به صدنازو غرور                             کاین همه مفلوک آویزان هم ازدامان ماست

    ای که هرجارو کنم رویت به چشمم آشنا ست                       می سزد گویم که رویت قبله سامان ماست

    می نیاندیشم من از بودونبود هستیم                                   آن عنایت ها که داری سفره احسان ماست

    لطفها کن پرده برکش روی بنما جان بگیر                              جان ما که هدیه ناقابل جانان ماست

    دیگرازکویت مران نالان مکن مهجور را                                گرچه می گفتی که او تاعاقبت نالان ماست

    #########124

     

     

     

    شود که تاسر کویش چومرغ بال گشایم                                 رضایتی دهد وآشیان به کوی نمایم

    دلم به ساحت آن آستان گذارم ویکدم                                     جبین وچشم به خاک درنگار بسایم

    چواذن دیدن رویش دهددگر چه نیازی                                  که من به دیدن رویش به جان دیده فرایم

    خودآنچه هستم وهر هستیم فدای وقارش                             به وصل کوی ویش داده ام فنا وبقایم

    جلای جان ودلم شد دم مسیحایش                                       زلطف و گرمی انفاس زنگ دل بزدایم

    به کوی حضرت او تن نمیشودکه ببردن                                 گزارم این تن وبا جان به کوی وصل درآیم

    تشعشع رخ او پرتوی به جانم داد                                        که آن درخشش رخ چون توان به شعر سرایم

    ندارسیدکه مهجور ، ،جان توباماست                                   بیا وغوطه خوراندر کمال بحرصفایم

    ##########125

     

     

    صبا لطفی کن وبگذرسحرازکوی جانانم                                         بگو حرزی دهد باشد بهین افتد به درمانم

    به هرجارفتم وهرسو ندانستند دردم                                              راهمه عاجز شد ازاین دردبردرمان طبیبانم

    تمام عمر را ،یکدم ،به یک دم  آرزومندم                                          که جانم را فرا خواند به خاک کوی بنشانم

    کنم خاک درکویش به اذنش سرمه چشمم                                     کشان پا خویش را ،هم، دربر مطلوب بکشانم

    بکوشم تابرش گردم ،بکوشد تا رها گردم                                      دهد درمان دردم را رسم تا ،کوی سامانم

    مرا آن لعبت ترسا به ناز و مهر وخوشروئی                                 پذیرد، می توانم من ،نه من، آن شیخ صنعانم

    مرا یک دم تماشایش ،به ،از صدبارگل چیدن                               خوشا شادابیش بینم همیشه درگلستانم

    نه من آن تنگ چشمم که بچینم غنچه هستی                            من مهجور که مست طنین مرغ دستانم

    ####126

     

    مستم ، ازمخموری آن چشم بیمارش هنوز                              میدهد آزارم آن خوی دل آزارش هنوز

    یک دل ویک جان ویک ره مابه کویش آمدیم                         خدشه  هادارد ولی، آن یار، درکارش هنوز

    آمدیم ازمسجد ومیخانه و دیر و کنشت                                برسر کویش، چنان گرم است بازارش هنوز

    راه هموار وصالش را نگاهم میدهد                                        مانده لا ینحل همه آن صعب و دشوارش هنوز

    پرده بر ما میکشد با دیگرانش درقفا                                     نازها دارد ، ندیدمش ،پدیدارش هنوز

    حسرتی دارم  که بینم لحظه آن ناز وخرام                           می نمی خواهد چرا ،چون است افکارش هنوز

    بهر دیداریش پیمودیم راه صعب و سخت                           او دریغ آرد زما دیدار رخسارش هنوز

    عهد ما دیدار یک لحظه رخ آن یار بود                                بارگاهش بسته و نامد به ما ، بارش ، هنوز

    باد پایش را زده مهمیز و دوراز چشم ماست                     روز و شب مهجور هم با دیده زارش هنوز

    ##########127

     

    ای دل از ما برده ، راهت را سلامت خواستیم                                   ما تو را بر خویش همراه سلیم انگاشتیم

    دررهت دیر وکنشت و مسجدو میخانه هاست                                 هر کجا خواهی برو، بیرق به راه افراشتیم

    با رقیبان من و دل ،گفتگو، گر، گرم شد                                            هر چه گویندت مکن باور، نه، مهرت کاستیم

    جورها باید کشم از هجر تو با جان ودل                                          که، به کویت در ازل با جان ودل برخاستیم

    تا تو باز آیی و دل باما نهی دلدار وار                                               هستی خود برسر اکرام تو بگماشتیم

    هرقدم چون پا نهی بر خاک می کن احتیاط                                    بذر جان ودل به خون دل به راهت کاشتیم

    سایه مرغ سعادت با تو بادا هر زمان                                               ما که  جز آمال فر تو به دل نگذاشتیم

    جانب مهجورباز آید شود دلجوی او                                               اینکه از اول چنینش نیز می پنداشتیم

    ###########128

     

    هشیار ز میخانه نشاید که درآیم                                     دلشادم از اینکه، در، میخا نه گشایم

    می ریز که هشیاری ما در گرو ،اوست                             من بی می و مستی به جهان لحظه نپایم

    خوشحالیم از ساقی ومیخانه زمانیست                        بگذارد و با ، می ، کدر، دل بزدایم

    ای شافی دل رخصت یک باره بخواهم                         خاک در میخانه به هر دیده بسایم

    این حرمت ودلداری و پیمان مریدیست                        انگشت نما کرده و در دهر ملایم

    سودای می ، ومیکده از دل نرود هیچ                          بی گستره میکده عشرت ننمایم

    آن ذره هشیاری سر، برده به بیراه                               ساقی نظری میکن و مستی بفزایم

    با فلسفه واعظ شهر این دل مهجور                           قهر است  بیاور ،می  و شعری بسرایم

    ##########129

     

    بیا به میکده لختی شراب اندازیم                                        شویم مست دو عالم، رهی دگرسازیم

    چنان مست، سر وعظ واعظ مشروع                                  زشرع میکده بیرق به مسجدافرازیم

    هزار بیهده از این هزار بشنیدیم                                         هزاردرقدحی کرده بازبگدازیم

    ردیف پیش و درامد به هم زنیم زشوق                              نوای مستی نو درردیف بنوازیم

    چرا به طعنه واعظ کنیم گوش که ما                                 هزارمرتبه بالا از اوسرافرازیم

    تو مست شو به عیان ونماز کن به خفا                               که مابه مکتب خودبرهمین عمل نازیم

    نه کرکسیم که بر لاشه ارتزاق کنیم                                    ز،اوج توشه بگیریم ماکه شهبازیم

    خموش باش و خموش آی ،خموش گو مهجور                  بیا به کوی خموشان و،گو که همرازیم

    ##########130

     

    نگار شوخ ودل انگیز ما چه ها بکند                                       به یک کرشمه اسیر دوصد بلا بکند

    به ناز و کرشمه یار اگر نکردی خو                                          مشو اسیر که با، منت، آشنا بکند

    وفا ندیده کس از دلبران شوخ وملیح                                   اگر ز دست برآید بسی جفا بکند

    فریب ناز وخرامش مخور که این دلدار                                 هزار دل به نگاهی به خود فدا بکند

    میفکن آن نگهت بر چمان زلف سیاه                                      که با کمند دو زلفش دلت فنا بکند

    کمان ازابرو، و ، ناوک بگیرد ،ازمژگان                                   به زیر نیم نگاهش شرارها بکند

    به زیر سم جفایش چه خار وگل چه وجو د                        به خاک مالدو درخاکدان رها بکند

    گرفت تار دو زلفش ، مگر ، رهد مهجور                             چه ، غافل اینکه به انظار بر ملا بکند

    ##########131

     

    مرا به میکده دریای می خراب کند                                خرابیم به خود و واعظم عتاب کند

    هزار مرتبه گفتم بیا به میخان                                       که ساقیم به می اش ، جان تو مذاب کند

    تمایلش به می ناب دیدم از واعظ                                 کجاست جرات مستی که این ثواب کند

    به مل نشسته بیاور شراب، دور صفاست                      بلی خوش آنکه ز،مل، گلشنش گلاب کند

    به حسرتم که دگر غوطه ور شوم به شراب                 نگر که دختر رز ، مهر ، خود شراب کند

    هزار فایده درجوش آفتاب مل ،است                          بده به قاضی نادان ، که بلکه خواب کند

    که او ندیده ، به هرکس که میرسد از راه                   هزار حد دهد،و ، کام ، بد مآب کند

    نه خالی است جهان از ، گل ، و،ملش  مهجور             که واعظ اینهمه اندیشه سراب کند

    ##########132

     

    بجز خرابی و مستی دگر نمیدانم                                 برید میکده من هیچ  ،در ، نمیدانم

    مدام، می ،بدهیدم خرابیم بهتر                                   که من ز واعظ شهرم ثمر نمیدانم

    فراغتی دهدم دست اگر مرا مستی                             که غرقه در شعف ،ازشب سحر نمیدانم

    به اوج میبردم آن هوای میکده اش                            چنان به اوج که هم بال وپر نمیدانم

    گدای کوی خراباتیان، به ، از شاهی                             مقام وارج چنان، تاج سر، نمیدانم

    مرا که غرقه آن خلصه وصال کنند                            بجز همای سعادت ، به بر، نمیدانم

    قدح بیاور و میریز باده گلگون                                 چراکه. فرق خذف با گهر نمیدانم

    به جنگ وتفرقه افتاده این جهان مهجور                  که جنگ و تفرقه جز ،سیم وزر ، نمیدانم

    ##########133

     

    دامن آلوده شبی جانب میخانه شدم                        جامها خوردم و ، وجد آمد و دیوانه شدم

    ساقی ازجام ازل تا به ابد مست نمود                       بیخود ازخویش نمود ،از، همه بیگانه شدم

    غرقه درساغر جان ،جانب جانان گشتم                    دست در دامن پیمانه ، پیمانه شدم

    جامه تن بدریدم به حرمخانه ستر                          تاکه  اذن آمد وهم سوی حرمخانه شدم

    لعبتانی همه در خدمت مستان الست                      با پریوش صفتان ، زان صله همخانه شدم

    مسجدو دیر و کنشت از نظرم پست افتاد               سوی آباد ، روان ، از سرویرانه شدم

    در تسلسل همه پایان و شروع ،ازمن بود                 تاچنان هوش و روان درشد و مستانه شدم

    محتسب دید به ره ،گفت :که مهجور مرو                گفتمش بر سر وعظ از ذنخ وچانه شدم

    ##########134

     

    برسرم باران تهمت بار می بارد هنوز                                      او نمیدانم چرا مارا به ،در، دارد هنوز

    ما چواسماعیل درقربانگه ازسرداده گان                                او هوای دیگری ،گویا،به سر دارد هنوز

    سایه دار،راهیانش بودم از سرمنزلش                                     بذر عصیان در ره ازصد ،کینه ، میکارد هنوز

    سرو ها برقامتش تعظیم می دارد به ره                               او به قد سرو خود حق است ،می نازد هنوز

    درسحر گاه همه عمرم نشستم منتظر                                   بوی زلفینش به باد از چیست؟نسپارد هنوز

    کشته ها دیدم ز دلها برسر کویش ولی                                 صد هزاران کشته را او کاه ننگارد هنوز

    سالها بردرب درگاهش عسس بودیم، لیک                            در ردیف جان نثاران نیز نگمارد هنوز

    گفتمش جور وجفا بس کن دگر مهجور را                           گر چه ما را بر پشیزی نیز نشمارد هنوز

    ##########135

     

    امشب بیا به میکده ، ساقیش مهوش است                محفل مزین است و به آواز دلکش است

    سیمین تنان جام بدست مهینه روی                           مشاطه کرده ،گو، که جهانی منقش است

    ساغر میان دوش و پیاله چنان به کف                          دردی خوران فتاده ز پای وبه خواهش است

    بگذار جامه تن و باز،آ ،و جان نگر                                 هر خلصه را هزارتمنا به آغش است

    ترسم از اینکه چشم من افتد به چشم یار                        خار نگاه چشم نگارم جفا کش است

    آنجا که یار وجام باده ومی مجمع همند                          از صد هزار جنت و مینوئیان خوش است

    آتشفشان خواهش دل آردم به جوش                              بنگر درون ما نه به بیرون که خامش است

    مهجور طعنه ها شنوی گر به ره ز غیر                              بی اعتنا گذر که بگویند مدهش است

    ##########136

     

    مگرکس میتواند گفت ابرویت کجا روئید؟                           ویاآن خال هندو را که بر، آن گونه ات کوبید؟

    چه دستانی چنان  مشاطه کردندت هزار آذین                        ویا خاک ره کویت که با پلک بصر روبید؟

    چه دست آن گیسوان خم خمت را کرده آرایش                     چه آب آن روی مهسا را به ماه چارده شوئید؟

    به بالای سرت میبینم از انجم فراوانی                                      سر کویت وضو کاران ، شما غایب از این کوئید

    همه جامه دران وپای عریان منتظر شاید                                دمی ابرو خم آرید و چنان تیر از کمان شورید

    من وجان وسر وایمان و دین و دل همه باتو                              به احرامم توئی کعبه  تقبل را نمی گوئید

    شنید م از صبا ،می گفت،کردی زلف ها افشان                            سروش آسمان می گفت خورشید از چه می جوئید

    قدم آهسته بگذار وبه نخچیرش برو مهجور                           خوشا صیاد صید آن چنان آهوی مهروئید

    ##########137

     

     

    تا، در، میکده   بار دگرم باز شود                                                      تا دگر باره به می ،دیده سرافراز شود

    تا سر چرخش گردون زمان ولوله هاست                              تا ،سر، مسجد و دیر ومن واو ناز شود

    تا که اندیشه بفرساید وعرفان به نیام                                  تا خلافی سر  کوک گهر، ساز، شود

    تاکه ابنای زمان پرسه بی مایه خورند                                      تا زمانی که به هر ناشده دم ، ساز شود

    تا ندانند ونخواهند و نجویند ،که اند                                   تا که پایان رهی ،تازه به آغاز شود

    تا نه در دایره مانند گریز از نظرند                                      تا به مستی همه چون اشتر ، جماز شود

    تا حقیقت نشود غالب میدان ، مهجور                                اوج عنقا هم اگر شد نه به پرواز شود

    #########138

     

    گیسوی خمت باما دانی که خواهدکرد                              با موی تو آن شانه دانی که چه خواهد کرد؟

    افراز قد سروت با ناز دوچندانت                                      آن سایه افسانه دانی که چه خواهد کرد؟

    خمهای دوابرویت با ناوکی از مژگان                                 بردل چو کند خانه دانی که چه خواهد کرد؟

    گر خرقه گرو خواهد ساقی که رخت بینم                        آن ساحت شاهانه دانی که چه خواهد کرد؟

    بیماری چشمانت جادوی اسیری ،هم ،                               با این دل دیوانه دانی که چه خواهد کرد؟

    گود ذنخ رویت چاهی شده بر جانها                                با ما ذنخ و چانه دانی که چه خواهد کرد؟

    هوش از سر وعقل از ما بربود خرام تو                             بر غیر و به بیگانه دانی که چه خواهد کرد؟

    در ساغرچشمانت عالم همه سرگردان                              این ساغر جانانه دانی که چه خواهد کرد؟

    رخسار مهینش را، مهجور، چو بنماید                                با تو بت دردانه دانی که چه خواهد کرد؟

    #########139

     

     

    بر شراب آلودگی واعظ مرا انکار نیست                             کار مردم هم به این دراعه ودستار نیست

    صد هزار افسون و آیت نیست  اجر خدمتی                       بر   دل مظلوم زاری که بر او دلدار نیست

    کار شرعت با شراب من اگر در خدشه گشت                      بایدت گویم که شرع تو جز این مقدار نیست

    مسجد و دیر و کلیسا وکنشت وهر چه هست                    خاج از ،دورند ، راه هیچ یک  هموار نیست

    رو ، به راه میکده ، خارش حریر و مخمل است                    محتسب بیهوده تهمت زد ،کسش هشیار نیست

    لولیان شوخ وش بینی  همه بر دور جام                            حلقه دادندی ، سخن ازکم ویا بسیار نیست

    دردی ساغر ،نه ،بر ، هر کس در انجا میدهند                       واعظ ، آن محفل مکان لعب صد گفتار نیست

    ما ز جان مستبم ، دامن می نیالودیم ، هم،                            صادقان را چون گناهی نیست ، پس اقرار نیست

    منبر واعظ سریر خود فروشیهای اوست                               خلق را مهجور گو این جرگه مردم دار نیست

    ##########140

     

     

    غریق کوی ملالم ، شراب میطلبم                                        شکست هجر تو جان را، عذاب میطلبم

    سرور عمر من، ای آنکه رفتی از دستم                              تو نیستی ، و جهان را خراب میطلبم

    به یاد روی تو چشمم تهی شد از دیدار                            کنار رود مهیبم ، چه ؟ آب میطلبم

    فسانه شد همه  هر آنچه عقل میفرمود                             به عقل وزایش عقلم عتاب میطلبم

    سرم به زانوی درد است وبی دوا و طبیب                         به ساغرم ،می ، گرم ومذاب میطلبم

    دهید باده دردم دوا نمیخواهم                                         مدید عمر نه درمان، سراب میطلبم

    گذشتم از گذر عمر بی وجود حبیب                                تهی شد از بدنم جان ، حباب میطلبم

    نمیدهد دگر این باده هم فراغ وجود                                پیاده ام به فراقش ،رکاب میطلبم

    به طعنه ،جام زمان، شد تهی ز جان مهجور                        از ،آنم است به خون پیچ وتاب میطلبم  

                                                                  ##########141

     

       

         آن نقطه ای که روی لبت جا نهاده اند                                      آنان که دیده اند دل ودیده داده اند

    لوح ازل کشیده ذنخ روی چانه ات                                            بر گود آن ذنخ چه اسیران فتاده اند

    احسن که خالقت رقمی این چنین نمود                                    هم مادران که چون تو پریروی زاده اند

    کویت کجاست تا دل وجان گسترم در او                                 ای ، خوش سوار ،دلشده گانت ،پیاده اند

    دیریست با نشانه کوی تو گشته ایم                                        چون من ،نه یک ،نه دو،به شمارش زیاده اند

    احرام وجد بسته صف اندر صف آمده                                     هم بر طواف کوی وصال ایستاده اند

    گستر به باد خرمن زلف سیاه را                                            دلداده گان که دل به تو ارزان نداده اند

    مهجور خیل آمده گان جامها به دست                                 دانی گدای جرعه آرام باده اند

    ##########142

     

      با قامت رعنایت سرو چمن آرایی                                        بر دلشده گان خود باشد، که دل آرایی

    ای لعبت مینویی سر گشته نام استم                                  کی می شکنی هجران با روی پریسایی

    تکرار شد این وعده ،رنج این همه با ما، نه                          جان سیر شد از وعد ،امروزی و فردایی

    چون غنچه گشای آن لب ،لبخند طراوت زن                      می بخش طراوت ها با خنده به دنیایی

    باتوسن خوش پایت،تا، می گذری بر ما                          مهمان دلی اما یک لحظه نمی پایی

    فتوای مریدی گر، از چون تو مرادآید                                 صنعان رهت گردیم ای آیت ترسایی

    آباد مرا کردی ویران شده ام واله                                     واله شده را دیگر چون سعی و تقلایی

    مجنون خراباتم من در همه آبادت                                    زان نور بتابانم ای روی تجلایی

     سر ،نه ،به دلستان محصور دلش مهجور                          یا دل دهت یا هم در راه بفرسایی   

    ##########143

     

         نگارا قامتت طوبا وقامت را خرامی خوش                          سر ،کوی آمدم داری عجب ،آرام ونامی خوش

    مزین کرده هر جا بوستان با سبزه دامن را                            که هم با خوش خرامت بگذری باز ناز و گامی خوش

    نه، ما را ای عجب ، باشد اگر اقبال دلداری                           ز گام وقامتت اذنی دهی گیریم کامی خوش

    خوشا آنان که صنعانند وپیش رو ،توئی ترسا                       که پیش پای تو دلدادگان را دل،به خامی خوش

    صبا را آرزو کردم گذار آرد سر کویت                                  ببیند تا چه سان داری، نگاری ،و،مرامی خوش

    به مهمانی سودایت پذیرا میشوی دانم                                عنایت ها بدیدم از تو، هم لطف وکرامی خوش

    نسیم صبح گاهان را تمنا ها نمودم ،کز،                               تو ،و،کوی دلاویزت مرا آرد پیامی خوش

    ز لطف حضرت باقی مشو نومید مهجورا                               که میگیری هم از دست نگارینش تو جامی خوش

    ##########144

     

    قامت سرو نگارم همه طوبای بهشت                                     بنده خالق اویم که چنین ناز ،بهشت ،

    کوه وصحرا وبر و بحر به زیر قدمش                                    تار زلفش همه دنیا به یکی حلقه برشت

    آیت خلقت جان است وجهان سایه گرش                          سیرت وصورت او بین همه در جام سرشت

    باغبانا قدمی ،نه، به گلستان دلش                                     باغبانی قدر آور که چنین خامه بکشت

    عابدو زاهد وزندیق همه صف در صف                               هم مغ از کوی مغان ،راهب راهی ز کنشت

    بر  سر کوی ویش چشم ارادت در خاک                          خاک هم حسرت کویش به دل خویش نوشت

    اوج او بین و سراپرده مینای وجود                                 دست در سینه باستاده همه ریز و درشت

    نسل ها آید و بیند که دو چشم مهجور                          اشکها ریخته در قبر ،که، خاکش شده خشت   

                                                                  ##########145

     

       

    باز با گستره موی ، چه کاری دارد                                        توسن زلف کمندش چه شکاری دارد

    وحشیان،رام، به یک غمزه چشمش شده اند                       دیگر از بهر چه نخچیر مهاری دارد

    دیدمش ،کوی، به صد رنگ نمودند آذین                             غیرمن کیست ؟که سر وقت قراری دارد 

    آنقدر نیست که در عمر نبینیم دمی                                   عمر تا وقت اجل لیل و نهاری دارد

    سایه اش تا به سر ماست که در امن دلیم                             هم ،خدا،ساحتش ، از هر چه غم ،عاری دارد

    نه چنان است که از دور به،دور،اندازد                                نقطه وصل جهان نیز مداری دارد

    کشته اویم و باجیش جرارش به ستیز                              هر چه هم با منش این جور وشراری دارد

    تهمت از غیر شنیدن نه که آسان مهجور                         را ه پیموده تو صعبی و خاری دارد   

    ##########146

     

    تا به میخانه به یاد تو کشم باده به سر                                   مینخواهم شب مستی بدهد ،جا، به سحر

    خاصه هم ، آنکه ز دست تو بگیرم ساغر                                که بجز روی تو و چشم توام نیست نظر

    عالمی جمله گرفتار خرامت شده اند                                        الفتی نیست بر آنان بگذار و بگذر

    گستر آن طره گیسو  وپناهم بپذیر                                          که هم از لطف گیرم به تنم جان دگر

    گفته بودی به علاج غم دل می آیی                                        غایب از چشمی و ما منتظری دیده به در

    طاقت از جان و دلم برد غم درد فراق                                        بوی پیراهن درمان به صبایی بسپر

    در محاق ،آ، که نبینند رقیبان در کوی                                      ماه پوشیده رخ ،از همچو تویی ماه سیر

    جامها نوشم و گویم سر محراب دعا                                           یارب آن یار سفر کرده بیاید ز سفر

    دست از این مستی محراب ندارد مهجور                                     خاکها گل کند از هجر تو با دیده تر

    ##########147

     

    تارزلفش چه بلا ها که بر انگیخته است                                       غمزه ها بین ز،دو چشمش که به جان ریخته است

    حسرت روئیت آن چشم خمارش ما را                                        کرده بیخود ز خود،و، هرچه روان ،کوفته  است

    یا رب این دلبری وناز وچنین عشوه گری                                   وین دل افروزی جان را، ز،  که آموخته است؟

    حاش ا….که شرار نگه چشمانش                                                 همه هستی به یک آرام نگه سوخته است

    ساحت خانه دل صید گه هر چه دل است                                  وه ،چه دلها که  به یک زلف بهم دوخته است

    با خرامان قدمش لطف به دنیا کرده                                           آتشی زیر، رد ،پای خود افروخته است

    طاقت دیدن خورشید رخش ما را نیست                                  ای عجب او مه و هورش به هم آمیخته است

    با چنان عشوه و با ناز وخرامش به جهان                                   دید مهجور ،جهانی صله، اندوخته است

    ##########148

     

     

    بیاور باده ای خونین که دل در دام خون افتاد                                   مراد دل نشد حاصل به دامان جنون افتاد

    ازیرا ، چشم بیمارش چنان گسترد دامی را                                      ز من عقل ودل وهوشم نمیدانم که چون افتاد

    مرادی می کند حاصل مرادی می ستاند او                                       عجب رفتار وکرداری به دور، چرخ دون، افتاد

    پریشان گر کند زلفش بگیرد جان ودلها را                                      کمد  تارزلف دلگیرش چرا چونین شگون افتاد؟

    به کویش سر زدم ،باری، همه افتاده در خاکش                                دل ودلداگی اینچون ،چرا؟پست وزبون افتاد 

    به دور نقطه گردون خوشا دلدار ودل باشد                                      گریز آمد همه دلها ز،دور، واندرون افتاد

    عذار سرخ نا کامان عرقها ریخت در خاکش                             که خاک دشت و صحرا هم ز،سرخش لاله گون افتاد

    بساط عیش می گستر به مهجورت بده جامی                         که حزن دل به هجرانت  ز هر روزش فزون افتاد 

    ##########149

     

     

    یا رب این عشوه گری چیست کند در کارش                                یا مگر رونق کاری شده در بازارش

    شیوه دلبریش را، ز که آموخت چنین                                           میزند بر هم و از هم گسلد دستارش

    پرنیان رخ سرخش چو کناری فکند                                          میتوان دید چه دارد به پس رخسارش

    تا شنید آیت رویش ز ملک گشته فرا                                      عرض تناز ی و   کبر آمده در رفتارش

    آنهمه مدحت وتعریف که بنمودندش                                          لایق آن بود که شایسته کند کردارش

    زلف آغشته به خون را که اگر حلقه زند                               وه، چه سر ها که رود ظلم کنان بر دارش

    نه چنین ماند ودر پرده ابهام آید                                            وین گذار ومحک عمر کند هشیارش

    درفراغ است وفروغ است وجوانی، باشد                                  روزگاری دگر آید شکند افکارش

    گر تو را چون دگران دید وسلامی ننمود                                  گله بگذار و تو مهجور به دل مسپارش

    ##########150

     

    نوشته در لب ساغر هزار نکته پند                                         شود به ساغر عمرت تو پند گیری چند

    زدست ساقی اگر، می ، هزار جرعه خوری                             هزار ویک به حرامت  که میشوی گله مند

    خود آنچنانی اگرآنچنان پذیره شوی                                     که طعم تلخ به تلخی دهد نه شیره قند

    در آور آن کدر از دل، نما چو آینه صاف                                  بیا و دیو شرر را بگیر و،گیر، به بند 

    قدم گذار به گلزار وگلشن وبستان                                        به جست وخیز بخیز وبه جام وجد بخند

    ز ناصحان سخن میپذیر درس وجود                                     هر آن، زمانه که بگرفت بر تو روی نژند

    نظر مکن که بر آن حلقه ، سر،به دار، رود                             تو روی گیر ونظر کن به تار زلف سمند

    نه دست ما ومن ودیگراست ،دارجفا،                                   جفا گران بلا گر به ریشه تیشه زنند

    زبان صامت مهجور درس الهام است                                   که از هزار یکی گفت ومابقی به کمند 

    ##########151

     

     

    بیاور ساقیا آن باده خونین ملال آمد                                     بده جامی دگر ،عیش وفراغت را زوال آمد

    چو سرو بوستان ،دی، میرسید از راه مخموران                      چه آمد بر سر آن سرو قدان، قد دال آمد

    بگردش کن قدح این چرخ گردون را مجالی نیست                سرور افزا و غم بزدا اگر یکدم مجال آمد

    چنان ببریده اند امید هیچم نیست امیدی                              در میخانه را دیگر گشودن بر محال آمد

    سکوت کوی دلداران به رمز و راز میخواند                              که جان از کوی بردارید تن در قیل وقا ل  آمد         

    دو روز دور گردون را که ساقی داده بر مستان                         ز جور بی مرادانش همه بی بخت فال آمد

    سروشم آنچه میگوید سرور وشادی ووجد است                      چرا این محتسب تفسیر رایش بر قتال آمد

    مکش مهجور این فریاد ناکامی ،شود روزی                               به چشم جان ببینی لعبت خوش خط وخال آمد

    ##########152

     

    گسترده دام زلف کمندش به راه ما                                   دلدادگی شده است به کویش گناه ما

    افتادنم به دام کمندش خوش است ،اگر                           در دادگاه دل ،بشود، دادخواه ما

    ای ماه چارده منما امشب آن رخت                                  افتاده چون به روی مهینش نگاه ما

    شب دوره گرد کوی صفا گسترش شویم                                   تا گسترد صفای دلش در پگاه ما

    ای ماه عارض، اینهمه  پنهان شدن چرا؟                          ظاهر نما رخ چو مهت ، ای تو ماه ما

    گستر،دو ، زلف چتر کنانت که سایه اش                           در پهنه ای به گستر جان شد پناه ما

    جان و دل و، وجود و روانم همه توئی                               ورد زبان به نام تو باشد گواه ما

    مهجور را تو قبله و احرام  عزتی                                     ای در تمام هستی جان عز و جاه ما  

                                                          ##########153

     

     

    فلک را باده در ساغر مرا وجدی به جان وسر                                   بده ساقی ،می،خونین از آن حبانه   احمر

    به مستی  ،خو، کن ازاین پس که هشیاری شرنگ آرد                      شرنگ داغ برسر کش جهان برعاقلان بسپر

    فراخی گر مهیا شد فراغت را غنیمت دان                                         گرت نزهتگهی یابی بساط عیش میگستر

    بنازم دست نقاشی که هستی را مصور کرد                                       خوشا آنانکه لولی وش مصور شد به لوح ذر

    کمال چشم جان بگشا به وقت گام پیمودن                                       عجین خاک گام توست صدها دیده وپیکر

    لگد آهسته تر میزن که شاید خون دل باشد                                     همو دست و سر و چشم نگاری یا ،سر قیصر

    بیاور جام خون رنگت مرا هم بخت تنگ آمد                                     چه باشم منتظر چونان که آید عالمی دیگر

    به امروز است و فردا را نمی دانم چه تقدیر است                               نه اسطرلاب میگوید نه فال کولی ولگر

    دهان دل گشا مهجور میخور تا حد مستی                                        مده از دست این دم را چو دست آورده ای ساغر   

                                                                           ##########154

     

       

    بیاور جام صد من باده خواهم غوطه ور باشم                ازاین پس هوشیاری ،در، کنم مستانه سر باشم   

    ببین اندیشه عاقل جهان را زیر و رو دارد                      وداع با عقل و اندیشه نمایم پر ثمر باشم

    بیاندازم دگر دراعه و دستار وسجاده                            بسازم غسل ،می، بر جان ،که تا عالی گهر باشم

    به کوی لولیان دل گزینم مسکن و ما وا                         ببندم چشم تن ،بینا گر جان با بصر باشم

    مدیدی عمر سر کردم به پوچ واعظ شهرم                     همه بیهوده  تر از هم ، زمانی هم دگر باشم 

    خراباتی شوم از ساقی مستان قدح گیرم                      جهانی خوش کنم ، با لعبتی مهرو به بر باشم 

    بیاویزم ز تار زلف آن حوری وش رعنا                          به زیر چتر مشگین موی دور از هر شرر باشم

    بریدی گر ز هشیاران بده این  مژده بر مهجور                      بگیرم بال و پر از هفت دریا در گذر باشم 

                                                                      ##########155

     

       

    دل داده ام به شوخی کز دل خبر ندارد                       پند و کلام نغزم بر او ثمر ندارد

    افتاده گان به کوی گیسو چمان چنینند                      چون گسترند گیسو ،گر ، شب ،سحر ندارد

    خوشحا به دیده بازان محسور و رام گشتند                 هم او در این کرامت ،تا، پرده برندارد

    با چشم دل نظر کن آنانکه در طریقند                          حق جز ره طریقت  ، راهی گذر ندارد

    پلک خدنگ گون از ابروی چون کمان را                     از چله چون رها کرد جز دل سپر ندارد

    هم، وهم و، هم خیالم همواره سیر او کرد                     آنکس که با دل اوست ،دیگر سفر ندارد

    ما دست بر دعاییم آید به خواب ما هم                          گویا که ورد ما بر او هیچ اثر ندارد

    مهجور را مرنجان دل داده بر تو جانا                              دلداده دل دهد ،چون ، او سیم و زر ندارد

    ###########156

     

     

       دیدم به دست غنچه گلی رو به آسمان                               میکرد و مینمود گلش با که او ضمان

    خود مینمود خدمت دلدار و محو او                                  هم در میان به ناله دل بود دربیان

    در ناز بود و غمزه یارش به ناز وصل                                اینم عجب که شاهد وجدیش در میان

    کای جان من ز جام تو سیراب و کام گیر                        زین غنچه نیز قطره  به این جام ما فشان

    در عین وجد، دل که به کام وصال بود                             گل غنچه مینمود دوصد باره شادمان

    خیل سرشک وناله جانسوز جامها                                   هریک مزید شهد وصالیست بی گمان

    مهتاب، روی ، و سایه خورشید در برش                            بر جلوه نگار همو جان فدا کنان

    هر قطره ای زغنچه نه در خاک ،در هوا                             خود داده بود جلوه دیگر به جام جان

    مهجور رو به خاک درش بوسه ها بزن                                محتاج درگهش همه مخلوق این جهان   

    ##########157

     

      یک گام اگر به کوی خرابات رو کنی                                 وز پیر خواهش ،می، ناب سبو کنی

    دانم که همچو من شکنی توبه لاجرم                               جان را تو هم به باده کویش فرو کنی

    آنگه که جام باده گرفتی و جان رهید                             با دلبران دیده و دل گفتگو کنی

    هم رشته ها ز هم گسلی پرده بفکنی                               افتد چو پرده فاش نهان مو به مو کنی

    گامی نهی به وادی پنهان وجد وشوق                               تن درنهی و جامه جان جستجو کنی

    در حوض باده غوطه خور آندم که یافتی                          اقبال آنکه خویش در او شستشو کنی

     تطهیر جان به باده خوشاید ،به کام، می،                                                               بر جذب ودفع کوی هم، اما، که خو کنی

    ای بی خبر زمرتبه وجد وشور و شوق                              مهجور را نگر که همو همچون او کنی

                                                                ##########158

     

     

    باشد چو نصیبم به رخش نیم نگاهی                               یابم همه از نیم نگه رتبه و جاهی

    آن شان وقاری که بدیدم سر کویش                               شاهان جهان پیش ویش خرده کاهی

    بر همچو منی خدمت او خرده مگیربد                            چون من همه آیند به ره ،خواه نخواهی

    بر حلقه زلفش چو دل افتاد ،که افتاد                              جایی که دل افتاد بر او نیست گناهی

    آن سلسله مو چو پریشان بکند نیز                               ره پوی نداند ره و،گیرد، ره، واهی

    آن شوکت و آن عزت او مامن امن است                        جز او به که روی آری وزیر چه پناهی

    دل میده وجان میده و،دل خواه که دارد                       لطفی بسزا ،خواسته از دل چو بخواهی

    مهجور ردا کند و قبا کند و برهنه                                  در کوی نگار آمد و بر دوش صراحی  

    ##########159

     

     

       آماج تیر سر کش ابرو کمان شدم                             چون تیر شد رها، به دل آمد جوان شدم

    ترسای شوخ دین ودل وجان زما گرفت                    صنعان وش سر آمد جام جهان شدم

    گسترد تا که سلسله موی چتر وار                          ایمن ز هر بلا و به چترش نهان شدم              نوشیدم از شراب لب لعل سرخ گون                                                                       بودم خذف زیمن لب از لعلیان شدم

    در مجلسی که غیر نه در آن توان شدن                   چون محرمان باده همو در میان شدم

    بالا بلند بخت من از حاضران فرا                             شاکر بر آنم اینکه هم از محرمان شدم

    پی در پی است باده به جام وسبوی وجد                دستی دراز کن که من از آن چنان شدم 

    جان در فراخ گستر اکرام او به ناز                           آسوده از کشاکش باد دمان شدم

    مهجور را مپرس از این پس نشان کوی                   آنجا که گفت واله گیسو چمان شدم  

                                                              ##########160

     

     

    خم هلال دو ابرو اگر کمانه کند                              به ناوک مژه اش سوی ما نشانه کند

    سپرده ایم چو، ما، دل به تیر آرش او                        که ره نوردد و در جام دیده خانه کند

    سلامت دل وجانش مآل ما بوده است                      سلامتی هم اگر سوی ما روانه کند

    بگسترد به صبا گیسوی شکن شکنش                    به دست باد ببینم که موی شانه کند

    ز مهرخان به تمنا خوش است خصلت ناز                 خصوص بر سر خواهش کمی بهانه کند

    خرام گام چو سرو سهی است پای چمن                    عجب از اینکه دل و هوش من فنا نکند

    به سوق شهر که آن ناز ها کند به خرام                      که هر قدم برود فتنه فتانه کند

    شرار چشم خمارش به آتشم بکشید                         نه چاره دل ما ،او،در این میانه کند

    مکش به خامه تصویر زلف او مهجور                           که حلقه سازد و دار تو در زمانه کند 

                                              ##########161

     

     

        ما جان و دل به باده و پیمانه داده ایم                           امید خود به باد و سر شانه داده ایم

    افسوس ها نموده به جام نیاز خویش                            خرمن به باد وزوزه افسانه داده ایم

    آباد جان به زلزله کفر شد خراب                                  دامان جان به جانب ویرانه داده ایم

    فریاد از شرنگ خراباتیان رسید                                   حل فنا به مجلس فرزانه داده ایم

    افتاده در فلاخن دام شرار،دهر                                     در گیر ودار هم ذنخ وچانه داده ایم

    مفلو کیان میکده در حسرت شراب                                 از دست، دیر ومسجد و میخانه داده ایم

    آوارگان کوی بلا خیز ذلتیم                                         بر شوکران تلخ زمان شانه داده ایم

    جان جهان دوباره به جان آور، ای سروش                  ما گوش جان به مژده جانانه داده ایم

    مهجور بس ،دگر ندهد سود از این به بعد                   جایی که دل به بیدل مستانه داده ایم  

                                                                     ##########162

     

     

    بلا میخیزد از کوی دلاویزان در این وادی                           نه عذرا ونه وامق ،نه چنان شیرین وفرهادی

    نه خورشیدی ز مشرق صبح صادق را کند روشن               نه سمت و سوی و نه بالا ونه پایین وآحادی

    نه راه ورهنما ونه چنان باریکه ای کز او                            بلد گیرم شوم راهی و یابم  بلکه استادی

    نه چشم بینشی باشد که یابد راه وچاهش را                    نه در بیراهه های راه یابم یار وهمزادی

    نشان کوی میخواران دهندم ، میروم اما                           سر از کویی بر آرم که همه خون است وجلادی

    سراغ دیر میگیرم که از راهب رهی گیرم                        سکوتی آنچنان دارد ،به معنی پشت فریادی

    به زندیقش که روی آرم نه زنار است ونه دستار              نه مغ را آتشی در پیش ونه مغبچه را شادی

    عجب هرگز مدار از اینکه مهجور اینچنان گوید            عجب آنکه تو دانستی و دل بربیدلان دادی  

                                                                    ##########163

     

     

     بیاورید به مجلس پیاله دو ، منی،                                  ز ،ساقی وقدح و ،می، نهید ممتحنی

    دهید باده مرا مست مست بنمائید                                که ممتحن شنود از من و دلم سخنی

    منی که مست خرابم گناه خویشم باد                          که واعظ اینهمه وعظ آورد به بد دهنی

    به زیر خرقه ودراعه صد من است گناه                       قیاس میکندش خویش را به خوش حسنی

    ز من بگوی ندیدی خرام خوشخویی                          به طرف گلشن و در پای  سبزه و چمنی

    شراب سرخ حمیرا وشی چو مست کند                       اثر ندارد اگر هم حصار شرع تنی

    گناه رند خراباتیان به خویش گذار                             مرا به حوض اصول و فروع ، چه آبتنی

    منی که  غسل ارادت به حوض ،می، کردم                  نه هوش مانده نه عقلم ، به ظاهرم بدنی

    فرا تر است فراخ جهان از این مهجور                        گذار پاره کند واعظ از تو پیرهنی  

    ##########164

     

       با زلف سر کشش به فنا میکشد سرم                          آیا شود که، سر، به سر زلف نسپرم؟

    او همچنان به تاب کمندش کند غرور                          من در کمند زلف اسیری شناورم

    دل داده ام نه سهل توانم گرفت از او                          ماندم که جان بی دل خود را کجا برم

    بهتر که مانم و سر کویش به اعتکاف                          تا بلکه این خذف کند از لطفها ، زرم،

    دامن تکانم از همه گردی که داشتم                           جانی چو ناب صاف به کویش بیاورم

    آن تاب گیسویش که چنان رهزن دل است               بسیار دل فتند به این دام لاجرم

    افشان کند چو خرمن مو بر دم صبا                           ره یابم ازعبیر کشم بال وپر ،پرم،

    مهجور مست آیت رویش شدی تو نیز                       من سالهاست ،در ره او جامه میدرم

    ##########165

     

    اول چنان به آیت مستی عیان بشد                                    مستانه وش خراب شد و در میان بشد

    انگاشتیم ساقی دردی خوش آمدست                               هم خوش به آنکه در قدحش جمله جان بشد

    زنار کند وخدمت دراعه ترک کرد                                     ژولیده خرقه رفت و به پای مغان بشد

    همچون زلال قطره مینایی شراب                                     در آبگین صاف قدح بیکران بشد

    دست ارادتش به خراباتیان رسید                                     پنهان به زیر جامه هم از لولیا ن بشد

    تا با نسیم صبح ظفر دست مهر داد                                  آنگه به دستها تف باد دمان بشد

    دارم عجب که زهد کناری نهاده بود                                 شد بی وفای عهد و بر زاهدان بشد

    تا کوی و جام و باده نمودی به کام خویش                       خون رنگ باده خورد و ز پیری جوان بشد

    مهجور ،رو، به کوچه تاریک عمر خویش                         خوشحا دراین زمان که کسی بی نشان بشد

    ##########166

     

    چشم ما در راه، از چون ،می نیاید میفروش                               گوئیا از سردی جانها نیامد ، می ، به جوش

    جامها در دست و چونان منتظر تا، در، زند                              می نماند از ما دگر در انتظارش گوش هوش

    رازدل با ساقیی گفتم عتاب آورد و گفت                                بایدت در انتظارش همچنان باشی خموش

    بر مریدی خو بباید کرد تا آید مراد                                      جان و دل بسپار و هم بر این صلا میدار گوش

    ای که وادی کرده ای گم ، رو ، جلو دارت منم                      منزلی یابی که میآید صدای نوش نوش

    راه هشیاری و مستی نیست با هم سازگار                          جامه مستی و هشیاری به جان با هم مپوش

    آنچه در کوی خرابات است وجد است وسرور                     جامها پر مینکند ساقی و میدارد خروش

    جرعه ای سر کش ،سرت ، از هوش عاری کن دمی             زان سبک گردان ز بار بیکران سنگین دوش

    بس دگر مهجور از پرده، نه، ظاهر کن سخن                      خویشتن داری خوش است ،ار،سر دانی سر پوش   

                                                                       ###########167

     

     

    به کوی میکده دیگر ز ،می ،امید مدار                             که کوی میکده را نیست آن قرارو مدار

    گذشت آنچه دی و دوش بود عهد و امید                         رسوخ کرده هزاران ریا و مکر وشرار

    بساط عیش و سرور جهان دگر بربند                           سروریان جهان را نگر شدند نزار

    عطای دهر بده بر لقای گردش دهر                                  صفا و صلح و وفای جهان به خود بگذار

    جفای گردش گردون وفای خصلت اوست                      خوشا به آنکه کند از وفای دهر فرار

    عجوزه ای که به سیمای دختری بنمود                          نه کس بدید که عقدی بکرد وشد به قرار

    به چشم مست خمارش هر انکه دل بندد                       زند خدنگ شرارت بکوبدش به مزار 

    ببند دیده بر این چهره هزار فریب                                        چو چشم و دیده مهجور که نکرد قمار  

    ##########168

     

    شراره های زمان بی امان به کام منند                          چو عنکبوت به عمرم همیشه تار تنند

    حرامیان و بلا پیشه گان و بی هنران                           به دادگستری، دادخواه و ممتحنند

    فرار کرده دگر عندلیب گلشن وباغ                           به نکره پای چمنزار زاغ وهم زغنند

    فرو کشیده سخن کام عارفان خاموش                      دل آزران کج اندیش بر سر سخنند

    نه رایح است و نه عطری نه گلرخی نه دلی                به خانه خانه دل داغدار میشکنند

    نیاز اینهمه دار قتال وحلقه نبود                             هزار کشته به تار ظریف یک رسنند

    کجاست آنهمه آرامش و فراغ فراخ                        کجاست زخمه که رامشگران  به تار ، زنند

    فرو بگیر زبان، کام در کش ،ای ،مهجور                   تو را چه ؟دست به زانو نشسته در محنند

    ##########169

     

    باشد به جام باده نابی دگر شود                                     باقی عمر با گل وگلبن بسر شود

    در کوی یار جز  غم وجز ناله هیچ نیست                       شب تا سحر به ناله واندوه سر شود

    آبستن است شب به هزاران امید وراز                          تا چون ز لای اینهمه یک شب سحر شود

    خونابه ای به جام دلم ریخت این زمان                         امید نیست رنگ زلالش نظر شود

    بسیار، ورد، از لب ما تا سحر چکید                              گویا مقدر است همه بی اثر شود

    این داغها که داغ زمان بر دلم نهاد                               با آه سرد دل همه آن داغ تر شود

    مرغ هما هم ، ار، گذر افتد ز کوی ما                           بخت و سعادت افتد و بی بال و پر شود

    گویند باش ،شکر وتوکل ،مده ز دست                       تا چند بگذرد قدحی پر ثمر شود

    پیری گذشت ،با لب لرزان ز کوی، گفت                       مهجور باش تا سحرت راهبر شود

    ##########170

     

    تا چشم سحرگون نگارم به کار شد                                    تشویش ها برفت ز دل ، جان، مهار شد

    الهام دل ، رسید ، خبر داد از فراغ                                    فرقت ، برفت ، کام هلاهل به دار شد

    بخت بلند اوج هما شد به کام ما                                       ظاهر چنان ،که ، بخت جهان در مدار شد

    افسوس از اینکه آنهمه کردیم جهد وسعی                      آنی ،نشد، که ساحت دل بی قرار شد

    بستند هر چه بود، در، شادی وسرور                              زاغ وزغن به طرف چمن تاجدار شد

    آه و فغان ،ز، ارض بشد تا به آسمان                               وز اشک،چشم سحر، نگارم خمار شد

    گسترده بال بخت هما، شد به زیر عرش                         کرکس بجای بخت هما سایه دارشد

    شوم است این زمان همه هر آنچه باد وهست                نالوطیان به میکده چون باده خوارشد

    گفتند بس زکام سخن پرده بر مکش                            مهجور ،باش وبین که زمستان بهارشد 

    ##########171

     

      جانان ما به جان ودل ما نظر نکرد                                 یک لحظه با فراغ ، بر ،ما بسر، نکرد

    خونابه ها که خوردم وآه نهان ز دل                                تکریم ها نمودم و بر او اثر نکرد

    دل فرش راه کردم وجان مقدم رهش                             با پلک گرد شستم وباری سفر نکرد

    گسترد هرچه ناز وخرامان و عشوه بود                         آغوش باز کرد و مرا ،دم ،به ،بر، نکرد

    با دلبری وکرشمه بگرفت جان ودل                             دل هم فدا نمودم ،ازیرا، ثمر نکرد

    پنداشتیم جامه جان است و دین ودل                     بگرفت آنهمه  ،لبی و دیده تر نکرد

    لیلا شد ،او، به دشت ودمن ، ما پی اش دوان                 مجنون او شدیم همو نامور نکرد

    چون تشنه محبت جام دلش شدیم                            بر نیم جرعه هم دل  ما کامور نکرد

    مهجور هر که همچو تو در دامش او فتاد                    صیدی  ،به دام کرد،و به صیدش گذر نکرد

    ##########172

     

    سوز دل است وآه روان گریه نهان                                      ساقی بیا ز قید نهان ، جان ما ، رهان

    گود قدح ز قطره اشک زمان پر است                                 مستیم از این قدح همه بی نام وبی نشان

    باز ، آی ، به کوی میکده بنگر به کام تلخ                             جانها رود به جرعه آرامش روان

    ره سنگلاخ و، پای همه راهیان ، ثقیل                              در دست جام ، و، تشنه ، می، گشته راهیان

    کو ؟آن حقیقت اینکه مرا باخبر کند                              از بی مرادی قدح و جام نقد جان

    پرگار دهر از چه مرا در میان کشید                              یا بخت ما به قرعه غم شد در این میان

    سبز چمن لگد شد و خاکش به دیده رفت                    رنگ نسیم رفت و رسید آفت دمان

    باز آید آن نسیم، نوازد ،تو صبر کن                            مهجور، گسترد به چمن گیسوی چمان 

    ##########173

     

    دلا امید به دلداری نگار مبند                                    به گام سست نگاران به ره قرار مبند   

    ز ،رشته ره ورسم آنکه خارج است بر او                    وفاق عهد مدان ،رشته بر  مدار مبند

    پلی بساز ،و،ز،رود زمانه خود بگذر                            امید خیزش خود را به هر گدار مبند

    به پای فلسفه فیلسوف حکمت چیست؟                   بجز اراده دل حکمتی بکار مبند 

    فراخ سینه سپر کن به حکمت وقسمت                     امید واری دل جز به کردگار مبند

    جهان به خنده لبان خنده میکند زین رو                  اگر نه ، خنده لبی ،دل به گلعذار  مبند

    قدح بگیر  ز مهرو ،و، جام ،می، سرکش                  قرار هوش به میخانه با شرار مبند

    به خویش باش و ،ره خویش رو ،چو مرد خودی      اجیر کس مشو ،و،پای خود مهار مبند

    به یمن تجربه مهجور سالهاست چنین                   سکوت پیشه کن و رشته بیشمار مبند 

    ##########174

     

     

    قاضی شهر ازشب دوشم خمار افتاده است                                      زان عدالتخانه شهرم ،ز،کار افتاده است

    ساقیا کاری بکن ،قاضی نیابد هوش خویش                              چون عدالت در نبودش برقرار افتاده است

    رشته بگسسته مخلوق را دیدم ،که ،نیز                                                       بی نشان حکم قاضی در مدار افتاده است

    حلقه داری که گردنها از آن آویز بود                                        گردن اعدامیان را بین ،ز ،دار ، افتاده است

    زلف مشگینی که نور شید را ،سد کرده بود                                دست قاضی بود ،هم خورشید بار افتاده است

    نوچه گان کوی قاضی از نبودش در عذاب                                  هر یکی دیدم به ذلت در فرار افتاده است

    مست ظاهر نیست دیگر عربده خاموش شد                               مست آرام دل و جان در گذار افتاده است

    راهی ره رو، به نور ماه ،دیگر راه یافت                                        چونکه فانوس آوران زین جرگه خوار افتاده است

    با خماری که هم از آن شب به قاضی رفته است                        مدتی مهجور با خود در قمار افتاده است

    ##########175

     

    بیا بار دگر آمد بهار شاد فروردین                                                           گل از غنچه برون آمد ،هزارش، گفت ، صد آمین

    بساط عیش جمشیدی به پای سبزه باز آمد                                           بیا با گلرخان یکدم به عیش ونوش دل بنشین

    به ناز نسترن بنگر خرامد پای الاله                                                       به شاخ وبوته بادام بنگر ،گشته چون آذین

    به پا کوبی و رقص آمد به صحرا شیخ و شاب ما                               به لبخند دلاویزان نشسته شبنم نسرین

    ز سویی نرگس مستی لب جویی خمار آید                                        به سویی رقص گلپر را به صد ناز وادا می بین

    مشام از هر چه عاری کن که بوی مشک می آید                                به باد صبح گستردند گویا عطر مشک آگین

    بنات دهر را میگو بپوشد جامه الوان                                             و، میگو ، هم، ز، الوا  ن طبیعت دامنی گل چین

    لب و خال ورخ وابرو بکن ترسیم بر دامن                                     بگو دست بهاران را کند ترسیم را آذین

    جهان ، را، ده، مهجور، گیتیز را بهار آن روز                                که چشمی بر رخی هم رخ به چشمی می نورزد کین

    ##########176

     

    گسترد فرش سبز به دامان روزگار                                  آمد بهار و باز گرفت از دلم قرار

    بوی عبیر گلبن بادام و کام عیش                                     از هم گسست در دل بی تاب من مهار

    فصل شتاء رفت و بیامد بهار سبز                                   با عیش و نوش و باده گلرنگ خوشگوار

    خورشید مهر باز بابید نور مهر                                       از هر جهت ،، به دامن دشت و به هر جوار

    باز ،آ، وپهن کن قدح و جام و باده را                                با ناز و عیش زاهد معوب را چه کار

    پوشید جامه ای به تن از سبزه کوه و دشت                     از نو رسید نقطه پرگار در مدار

    آواز دل بخوان چو ،رسی ،پای بوستان                           هم گوش کن به بانگ خوش و نغمه ،هزار،

    با هر نسیم،، نغمه شاداب سبزه بین                               هم ناز سار و نغمه قمری به شاخسار

    مهجور گر قدم بنهی بر بساط عیش                             هوشت مباز تا ندهی  دل سر قمار

    ##########177

     

    تا به میخانه به یاد تو کشم باده به سر                                   می نخواهم شب مستی بدهد ،جا، به سحر

    خاصه هم ، آنکه ز دست تو بگیرم ساغر                                که بجز روی تو و چشم توام نیست نظر

    عالمی جمله گرفتار خرامت شده اند                                        الفتی نیست بر آنان بگذار و بگذر

    گستر آن طره گیسو  وپناهم بپذیر                                          که هم از لطف گیرم به تنم جان دگر

    گفته ربودی به علاج غم دل می آیی                                        غایب از چشمی و ما منتظری دیده به در

    طاقت از جان و دلم برد غم درد فراق                                        بوی پیراهن درمان به صبایی بسپر

    در محاق ،آ، که نبینند رقیبان در کوی                                      ماه پوشیده رخ ،از همچو تویی ماه سیر

    جامها نوشم و گویم سر محراب دعا                                           یارب آن یار سفر کرده بیاید ز سفر

    دست از این مستی محراب ندارد مهجور                                     خاکها گل کند از هجر تو با دیده تر

    ##########178

     

    رسد روزی دهد ساقی به دستم جام منصوری                            شدم بی زار از این خود کامگی ،کافزود مخموری

    به تیری دوخت گر بهرام گوش و سم گوری را                            به کام خود کشید آخر چنین بهرام را گوری

    سلیمان را چنان حشمت که دیو و دد شدی رامش                      عصای تکیه اش امد زمین از همت موری

    به زور ومال وجاه و حشمت و بازو چه مینازی                             چه ، هم ، با آن ششت هر لحظه بیمقدار ومقهوری

    بیا در جمع ما بنشین و دنیا رهن کن بر ،می،                               نیارزد زیور دنیا به یک دم ،فوت مسروری

    بگیر از دست ساقی جام واین، دم را غنیمت دان                           چه مغروری که بازوی یلت دارد سلحشوری

    به جان ودل سلحشور ،آی، که در میدان مخموران                          پشیزی می نیارزد تن ،که دارد درد رنجوری

    مرا مهمان کویت کن به جمع محفل مستان                                   تحمل دیگرم نامد به این هجران واین دوری

    نمایان روی جان مهجور ، از این پرده حایل                                   چه،تا این حد جایز نیست ،در گفتار مستوری

    ###########179

     

    مست نگاه روی او ،سر گشته گیسوی او                                  افتاده ام در پیچ آن جعد کمند موی او

    مهمیز چونان میزند ،افسار برجانم طند                                 چوگان به گویی میزند ، همچون منی شد گوی  او

    آهوی با مشک ختن ، یوسف به بوی پیرهن                           با آن رخ و حسن حسن ،هر گز ندارد بوی او

    در اعتکاف آمد جهان ،میگویم این معنی عیان                      مستند هر پیر و جوان ،از آن دل دلجوی او

    دیدم که ماه چارده در توبه آمد از نگه                                   کافتاده بودی گاه و گه ،چشمش به آن مهروی او

    بگذاردم گر سر زنم ،هم حلقه ای بر، در، زنم                          سر بر کجا دیگر زنم ،واله شدم بر کوی او

    هر گز نخیزم در سحر بویش نسیم  آرد مگر                          با، آه ، هجران از جگر ، راهی کشم بر سوی او

    آن چشم مستش جام من ، لبخند او آرام من                        هر گز نیامد کام من از آن صفات و خوی او

    مهجور گوید بی فتن ، افتاده در رنج و محن                             داده است گویا ممتحن، حکم مرارت جوی او  

                                                                         ##########180

     

     

    در حلقه کمند نگاری شدم اسیر                             بر جور او اطاعت محض است نا گزیر

    گردن کشیده همچو قلندر به کوی ناز                     هم با وعشوه به ره گشته باج گیر

    پهنای جان که تنگ شده بر جلوس او                     هفت آسمان شده است براو پهنه سریر

    داغی کشیده بر دل گیتی که میکشد                      زجری هزار گونه زداغش گدا ومیر

    در هر خرام جان و روان میبرد ز ما                          دلها نگر به  ناز و خرامش شده اسیر

    یارب مرا ،سپر ،نه بجز دیده و دل است                    آخر، چرا؟ چنین  و چنان میزند به تیر

    دارائیان نه جرات چشمی نظر کنند                          تا چون رسد خیال نظر بر من فقیر

    آنی که شد نصیب و من از راهیان شدم                     با راهیان بخواه ، و،کرامت ، ز من مگیر                        

       مهجور بر حقیقت ستر تو واقف است                       اما ، نه ، با خبر  ز سراپرده ضمیر

    ##########181

     

    داغ دل گویا که نزدیک است بیمارم کند                               زندگی اندیشه دارد بارها بارم کند

    تا رگیسوی عروس دهر با تذویر  و  ناز                                     عشوه میآرد به تن نازی که بر دارم کند

    کس نمیبینم که جانم را کند مهمان خویش                             یا که ، از این خواب مشکل، لحظه بیدارم کند

    ساقیا در ده ،می، پیل افکنت باشد که هم                                مصلحت هایی دگر  زین ،سر ، پدیدارم کند

    من که خود سندان دهرم سر نبازم زیر پتک                              ضربه های پتک میخواهد که بی زارم کند

    جام پی در پی در پی بده ساقی به جام درد دهر                        هوش چون از سر رود در سلک احبارم کند

    زین میان مهجور فریادی کشید از جان  درد                               گفت سختیها نه بتواند که دل زارم کند

    ##########182

     

    ای گم شده کوی خرابات کجایی                                تا باز مرا مست ،می، وصل نمایی

    تاریک زمان نور دل از ما بگرفته است                       آن روی مهینت ز چه؟ بر ما مگشایی

    مهرت به دل افتاده ، توئی ، جمله جهانم                     هر جا نگرم قبله محراب مرایی

    طوبای بهشت از تو فراتر نتوان رفت                           افرای جهانی ،نه، از آن هم به فرایی

    پر کن ، می، جاوید ،خضر، در کف گیتی                     تا جان و دل خویش دهم بر تو فدایی

    اندیشه ندارم که خود از خویش چرایم                      ای جان وجود از چه در این پهنه نیایی

    گسترده زیر قدمت جان و دل ماست                         مینه قدمی ، ده، به دل و دیده صفایی

    مرغ دگران، خانه گزیدست و به دردیم                     یگشای دمی، آن پر و آن بال همایی

    مهجور میان بند و شتابان پی دیدار                          تعجیل نما، فوت به دیدار چرایی؟

    ##########183

     

    آن چشم مست کانهمه افسانه میکند                                    ما را حریص باده و پیمانه میکند

    در لابلای عالم جان میبرد وجود                                          با قدسیان نشسته و همخانه  میکند

    زلفی که رهزن دل دیوانگانش است                                  باد سحر به اذن که اش شانه میکند

    ما را که در سلامت جان دلبری کنی                                   سودا چنان ،که، واله و دیوانه میکند

    بی خویش وبا خودیم نه در قالب وجود                               چون با توایم ،از همه بیگانه میکند

    جام وجود پر کن و بیمار وجد کن                                       آن خوش که شوق تو به دلم خانه میکند

    هر صبح وشام ای بت زرین سامری                                     روشن جمال ما رخ جانانه میکند

    ما را صنم چه؟تا صنمی چون تو در دل است                        هر گز نه این معامله فرزانه کیکند

    مهجور این بس است که منظور رحمتی                                 مهرش به حدق چشم تو کاشانه میکند

    ##########184

     

    عمری گذشت منتظر جام باده ایم                                ما در ازل به نام ،می ، وباده زاده ایم

    دور زمان به کام دل ما اگر نشد                                     دل را به رهن باده مستی نهاده ایم

    از آن حلاوت قدح باده وجود                                        در این هلا هل غم و حرمان فتاده ایم

    باز آور آن قدح که رمقهای ما در اوست                          در انتظار جرعه چنان ایستاده ایم

    در حادثی که رفت از او ،جام  ما شکست                          میگو خدای را، که مگر ما زیاده ایم

    دامن کشان و پای دوان تا به کوی دوست                         صد جان بها ، به ساقی میخانه داده ایم

    ای لعبتان  جان حرمخانه وجود                                         ما نیز محرم حرمیم ،ار، زیاده ایم

    داغ زمان به دل زده ،در دام زلف دهر                              بر خویش حرمتی به میستان فزاده ایم

    مهجور ، باره ای خور و سر مست باده باش                         ما چون تو ،سر، به خدمت جانان نداده ایم

    ##########185

     

    بیاور ساقیا جامی گذشت از حد بد نامی                                  نخواهم دیگر این هستی ، چو رفت از ما دل آرامی   

    به دیر و مسجد ومحراب جاری کن شراب غم                         که بر ما بست این هر سه ،هر آنم بود فرجامی

    مرا مغبچه ای برنا به نادانی گزید آخر                                      ندانم با که همراهی کنم ، با خویش همگامی

    نه شب را مژده صبحی ،نه ،صبحت را شبی دیگر                     همه گسترده در راهم فراخور حال خود دامی

    گشای آن درب دیرینت که من جامی دگر گیرم                     کنم با جام دیرینت مگر بردرد انجامی

    طبیبان دغل هر گز نداند درد ،رنجوری                                ز قاضی هم که نشنیدم بجز مستی بد نامی

    تمتع را گزیدم تا ،مگر ،سعی آورم چندی                             ندیدم در تمتع هم کسی بگرفت احرامی

    شطی، باید روان آن شراب وشرب پی در پی                        مگر با موج شط باشد که در تفت  آورم خامی

    بریدی از همه دامن چو دست خویش مهجورا                       بیا در دامن ساقی که یابی خوش سر انجامی

    ##########186

     

    قدحی باده خونین اگرم باز دهی                                  بر سرم کی برود فکر گدائی و شهی

    خسته منبر واعظ شدم و فکر الیم                                   نگشودند به روی من وما راه  و رهی

    هم برآنم که بساط از دل وجان برچینم                       زین سپس خوش گذرانم به بر ،روی مهی

    گر فراغ آید و چون من بدری جامه دهر                       کافرم ،جرعه می، گر به جهانی بدهی

    طعم ،می،دانی و گر صحبت باران قدیم                          ثوب جان خواهی و سجاده کناری بنهی

    به تواتر دل و جان ،عادت ،می،ده زیرا                             وقفه در شوق نه خوش با قدح گاه وگهی

    غوطه کن جان ،بر، سیمین صنمان خوش خو                  تا به کی واله این دیو و ددان  شبحی

    دست برکش همه از آنچه به فکر است و به ذکر             سعی کن تا ز کمند ،دد، اندیشه رهی

    ساقیا خاطر مهجور به رویی خوش کن                          که به آن روی رهد از همه بار گنهی

    ##########187

     

    اینان که در ارابه ایمان نشسته اند                                       اسب عناد خویش به ارابه بسته اند

    مهمیز ها زنند و هیا هو چنان کنند                                   گویی کمر ز خالق سبحان شکسته اند

    منظور خلق خالق ، از عالم  وهر چه هست                          هیچ است  این کسان همه را مغز و هسته اند

    هر آن گناه و درد وجفا شد از آن ماست                              اینان همه به لوح ازل پاک رسته اند

    در وعظشان کلام دروغ است وریو مکر                                بل ،دست دیو را همه وارونه بسته اند

    در مزرع زمان نه بروید گلی که چون                                   اینان بجای سمبل مخلوق رسته اند

    در اتفاق خلقت خلق این بلا گران                                       از بهر حفظ خلقت مخلوق  جسته اند

    دیگر کن اتفاق و دگر خلق کن جهان                                  ای خالق جهان همه مخلوق خسته اند

    تدبیر ها بباید و عرقی و همتی                                              مهجور ،بهر سلسله ها که گسسته اند

    ##########188

     

    بیا بار دگر آمد بهار شاد فروردین                                        گل از غنچه برون آمد ،هزارش، گفت ، صد آمین

    بساط عیش جمشیدی به پای سبزه باز آمد                         بیا با گلرخان یکدم به عیش ونوش دل بنشین

    به ناز نسترن بنگر خرامد پای الاله                                     به شاخ وبوته بادام بنگر ،گشته چون آذین

    به پا کوبی و رقص آمد به صحرا شیخ و شاب ما                به لبخند دلاویزان نشسته شبنم نسرین

    ز سویی نرگس مستی لب جویی خمار آید                      به سویی رقص گلپر را به صد ناز وادا می بین  

    مشام از هر چه عاری کن که بوی مشک می آید             به باد صبح گستردند گویا عطر مشک آگین

    بنات دهر را میگو بپوشد جامه الوان                              و، میگو ، هم، ز، الوا  ن طبیعت دامنی گل چین

    لب و خال ورخ وابرو بکن ترسیم بر دامن                       بگو دست بهاران را کند ترسیم را آذین

    جهان ، را، ده، مهجور، گیتیز را بهار آن روز                    که چشمی بر رخی هم رخ به چشمی می نورزد کین 

    ##########189

     

    بیا بار دگر آمد بهار شاد فروردین                                        گل از غنچه برون آمد ،هزارش، گفت ، صد آمین

    بساط عیش جمشیدی به پای سبزه باز آمد                         بیا با گلرخان یکدم به عیش ونوش دل بنشین

    به ناز نسترن بنگر خرامد پای الاله                                     به شاخ وبوته بادام بنگر ،گشته چون آذین

    به پا کوبی و رقص آمد به صحرا شیخ و شاب ما                به لبخند دلاویزان نشسته شبنم نسرین

    ز سویی نرگس مستی لب جویی خمار آید                      به سویی رقص گلپر را به صد ناز وادا می بین  

    مشام از هر چه عاری کن که بوی مشک می آید             به باد صبح گستردند گویا عطر مشک آگین

    بنات دهر را میگو بپوشد جامه الوان                              و، میگو ، هم، ز، الوا  ن طبیعت دامنی گل چین

    لب و خال ورخ وابرو بکن ترسیم بر دامن                       بگو دست بهاران را کند ترسیم را آذین

    جهان ، را، ده، مهجور، گیتیز را بهار آن روز                    که چشمی بر رخی هم رخ به چشمی می نورزد کین 

    ###########190

     

    بساط پهن کن و ،می،بریز و جام شکن                                  که کوه دشت و دمن سبز جامه کرده به تن

    خمار چشم زدا ،مینگر به دیده نو                                        دوباره بر لب جوی آمدند یاس سمن

    عبیر ناب و دلاویز نسترن سویی                                         ز یاد میبردم بوی لاله ، مشک ختن

    به پایکوبی رقصند دخت گلساران                                      نمی توان بگرفت این فراغ از دل من

    نماز عیش و طراوت بخوان به نام ربیع                               خصوص با گل سوسن به گشتگاه چمن

    بشوی گرد شتاء با گلاب شبنم یاس                                 بپوش جامه نو ، جامه کهن بفکن

    بیا به دامن صحرا که سبزه باز دمید                                 مشاطه داده داده طبیعت به کوهسار و دمن

    فراغتی چو دهد دست باده گیر و بنوش                          ز دست شاد طبیعت به عهد و یاد کهن

    به جام باده رجوع کن به فصل گل مهجور                        که میبرد ز دلت آه سرد و داغ محن

    ##########191

     

    رسید مژده که آمد دوباره فروردین                               بسط گستر و ،می، نوش و تازه کن آئین

    به آفرین جهان خیز و یاد جمشیدی                             که رسم و خیزش جاوید می نهاده چنین

    به لعبتان طربناک بوستان نظری                                  نما  ، که میبرد از جان ودل اصالت  و دین

    عروس دشت و دمن جا نموده در دلها                         به دامنی گل ریحان ز نو کند کاوین

    به راز لاله نظر کن که اشک خون رنگش                    هزار دل به تماشا کشد ز قلب کمین

    بنه ، مرار شتاء ، می ،  بنوش شادی کن                     کنون که داده تو را جام باده گهرین

    به شادمانی و رقصند وپایکوب و سماء                      فراغتی کن و با دختران رز ، بنشین

    نگر طراوت بلبل که طراوت گل                                چو نو عروس کشد هاله عرق به جبین

    ز جام لاله خونین سرشک خون ریزد                       ز جام دیده مهجور هم ، سرشک غمین

    ##########192

     

    ز داغ سینه ما لاله رست فصل بهار                               به رنگ خون ظبیعت نگر ، به رنج و مرار

    شتاء میرود و هم خزان و فصل تموز                           ربیع میرسد و ما چنان ملول نزار

    شرنگ خون زمان زمان بر مذاق ما دادند                    تو راه خویش رو ،و ، حال ما به خود بگذار

    مرا زباده مطلوب غم خمار کنید                                  که من چو مست الستی شوم نخورده خمار

    اگر توانی وخواهی بخبز پای سرور                              مرا به حال دل و درک خویشتن بگذار

    ز رویش گل نسرین و نسترن چه حصول                    که لاله شبنم خون ریزد و  دو دیده نقار

    بسی که مینگرم جنگ ابر و باد و زمین                      سهیل بخت من از خواب کی شود بیدار

    به گردشند شب و روز و ماه و سال ولی                     به سالنامه هستی دلی نشد به مدار

    به آب چشمه حیوان بهار کن مهجور                       که درد و رنج و تعب را مگر ، کشی به مهار

    ##########193

     

    نه بهار آید و نه نام کذا بگذارند                                  نه سر خدمت گل ، گلبن ما بشمارند

    می ندیدم ز ،هزاران به گلی خوشخوانی                      کنهشان رفتم و دیدم که ز گل بیزارند

    در نظامی که طبیعت به مدار آوردست                       به تسخیر قراول به رهش بگمارند

    شیخ شیراز به عصری که منم نسراید                       ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند

    سحر وجادو که سلیمان بنمودی باطل                      در تلاشند که با ریو و دغل بگشایند

    با گل و سبزه و اندام بهاری قهرند                            زین میان لاله پسندند و چو خون انگارند

    پایکوبی نه به طرف چمن و باغ خوش است            بوی چرکین عداوت به صبا بسپارند

    دوش دیدم که گلی زار ونهان میگریید                  که به زیبائی من حرص و طمع میدارند

    پای طومار طبیعت منه امضاء مهجور                      که مجوست نکنند و شمنت نشمارند

    ##########194

     

     

    بهار آمد بیا ،ناب سعادت در قدح گیرند                                به حرز توبه و یمنش  زمیخواران گنه گیرند

    شراب ناب شکر خا به جام لاله گلگون                                 به کاس سرخ گل ، مل از رخ گلسای مه گیرند

    اگر هم سایبانت ابر آبستن به بارانهاست                              به بالای سرت چتری سنوبر ها به ره گیرند

    وفور نعمت جام است و در ان ناب شادابی                            که جز فصل بهاران این سخاوت گاه و گه  گیرند

    زر ناب سعادت را مجوی از فرش خاک گل                            عزیز مصر را باید که ره پویان ،ز ، چه  ، گیرند

    به روی عارض گل شبنم عرض و حیا زان روست                   که پا کوبان به گلزاران ، عنانی بر نگه گیرند

    سریر تخت گل هر گز ، ز ، بار عام خالی نیست                       سخاوت را نه فرقی بر گدا و میر و شه گیرند

    بگستردند خانی را که هر ذینفع گیرد نفع                              حسودان طبیعت زین میان عمری تبه گیرند

    به دستی جام و با دست دگر بگشای ،در، مهجور                     که مهرویان محفل از دلت رنگ سیه گیرند

    ##########195

     

    به روی سرخ گل لاله داغهاست نهانی                               هزار زمزمه گوید ز داغ ، دل چو نشانی

    به راز و رمز شکفتن به گلستان وجود                                نشین گوش فرا ده چو لحظه ای بتوانی

    فراخ دیده بباید بصیرتی به فراتر                                      نگه ، ز گوشه چشمی که راز و رمز بخوانی

    سحر که شبنم عرض چو خون زلاله بریزد                          مگر ز سنگ شود دل چو خدمتی ننشانی

    کنار جوی و زلال روان و عیش و فراغت                              بساط جام بگستر ، و، می ، درآن چو توانی 

    قدم گذار به گلزار و دامن افشان کن                                    ز سر بنه غم و بر گیر هم ز دل نگرانی

    گذشت فصل مرار و رسید فصل بهاران                                  تو نیز جامه نو پوش و نو نیوش زمانی

    به ناز و کرشمه عندلیب و بلبل وقمری                                   به صد مشاطه ، نگر ، بر خرام زلف چمانی

    به پیری عدد عمر غم مخور مهجور                                        بساط عیش بگستر ،بیاب عمر جوانی

    ##########196

     

    بیاور ساقیا من طاقت این جام هم دارم                                    به مستی پخته ام جان را ، بده ، جام سزاوارم

    ملول از خاطر خویشم که لنگر میخورم با تن                          ولا خود آتش وجدم که بر مطلوب میبارم

    شماتتها شنیدم از رقیبان ردغل در راه                                    به کنج عزلتم ، می ، ده ، ز قیل و قال بیزارم

    فروغ چهره جان را گرفته گرد طغیانها                                     شرر میبارد از هر سو به جان و بر دل زارم

    بگو بر نوح طوفانی بر انگیزد که هم شاید                                 ز ، لطف انقلاب او شود روئی پدیدارم

    ز خود تا بیخد آیم من ، مدامم ، می، بده ساقی                         که برخیزم از این تن قدم در راه بگذارم

    به اشراق وجود جان چو یابم دست ،با لطفت                              سریر وتخت شاهی را پشیزی بیش ننگارم

    به سر تاجی نهم زان پس ز اکرام و صفای دوست                        انیس و همدم دل را دگر بر غیر نسپارم

    بنه ، سجاده را برکن ز تن دراعه  تذویر                                       بگو مهجور من هم خسته از زنار و دستارم

    ##########197

     

    اگر به کوی مغان حرمتی چنان دارم                                 که راز پیر مغان را به دل نهان دارم

    شرار شعله آتشگهش گرفته میان                                     مهیب آتش آتشگهش میان دارم

    مطیع محض نیم در تلاش و کنکاشم                                  که پیر مغانم به جان روان دارم

    به اوج قامت سیمرغ میتوان برسم                                      که بینشی به فراتر در این جهان دارم

    چراست ؟ بر چه ، چنین انقیاد عمر نهی                             رها شو از همه این قید گو که جان دارم

    طریق حضرت جانان خوشاست و ، غیر به هیچ                  مرا که اان رشرف افتاد دل چنان دارم

    شراب خورده به ظاهر نداند این معنی                                 من ،از چه رو دل سرگشته در مغان دارم

    به جام شوکت جان پیر ما کند سر مست                              سری مقاوم و سرسخت در  دمان دارم

    چرا رها شده مهجور از این همه تقلید                                  از آنکه دوری از این، سحر،واعظان دارم

    ###########198

     

    من توبه از خماری و مستی نمیکنم                                    ده ، باده ام ، نزاری سستی نمیکنم

    کافر نیم که حرمت میخانه بشکنم                                      روزی نشد که باده پرستی نمیکنم

    عالی نمود خالق من خلقت مرا                                           در خلقتم شرارت و پستی نمیکنم

    در احتساب سجده و طاعات نیستم                                    شرب مدام دارم و خستی نمیکنم

    در نظم جام و باده و میخانه استوار                                     من خدشه در اصالت هستی نمیکنم

    پیمانه ام به حرمت پیمان او پر است                                   چونان تو کاین حریم شکستی نمیکنم

    جان و دل است و دیده و دامان وصل یار                               خوشحالم اینکه شانه بدستی نمیکنم

    محراب من همیشه رخ بی مثال اوست                                   هم لحظه وفاق نهستی نمیکنم

    مهجور گو به زاهد خوش نام زعم خویش                               من آنچه تو ز جام گسستی نمیکنم

    ##########199

     

       به امید وصل جانان همه انتظار دارم                                        شود اینکه لحظه ای بر شرفش نظار دارم

    به نسیم صبح گاهی همه گوش جان سپارم                                 نه به چشم ،سوی، مانده نه به دل قرار دارم

    به چمان زلف تارش زده پیچ و خم چنانی                                  که اسیر زلف گشتم نه ره فرار دارم

    به گهی بگستراند همه خرمن دو گیسو                                     که به چشم ،روز روشن ، همه دیده تار دارم

    زده اسب خویش مهمیز و گسسته نظم جانم                            همه سعی مینمایم که، مگر مهار دارم

    به گریز پا رمید و ز مدار دل گذر کرد                                       نتوانم آن رمیده به سر مدار دارم

    بنشسته ام به کویش همه اشک چشم ریزان                           که بداند از فراقش دل اشکبار دارم

    دل اگر رود  زجانم به دمی وصال ، خوشحا                              به وصال او توانم دل و جان قمار دارم

    ز سر صفا ، که پرسید؟ز لنگ پای مهجور                               بگفت سعی ره بود و به پای خار دارم

    ##########200

     

    دوش دل با هوس ،می، ره میخانه نمود                                   یاد یار آمد و ، می، خوردم و دیوانه نمود

    غافل از اینکه نبایست شوم مست خراب                                تا رقیب آمد و گیسوی چمش شانه نمود

    در خیالم همه ، کام از لب و از خالش بود                                 بیخود از خود شدم و آنهمه افسانه نمود

    من ز جان در ره پیمایش کویش سر مست                              او تعارف به، رهم ،باده به پیمانه نمود  

    قصر آباد وجودم به کنام مستی                                              از میان رفت و چه آباد که ویرانه نمود

    دست در دامن ساقی شدم از مخموری                                   راز ها گفت و دگر واله  و مستانه نمود

    وجد جان گو که به پیمان الستی این بود                                قدحی داد و، ز، هر داشته بیگانه نمود

    چون به هوش آمدم و روی نگاری دیدم                                 سایه ای بود که در جان و دلم لانه نمود

    دیگران عمر گذارند به این ره مهجور                                    حرمتی داد تو را ، همدم و همخانه نمود

    ##########201

     

    داغی نهاده  بردلم این دهر کج مدار                                   هر سعی میکنم ننماید به جان قرار

    که جانب کنشتم و گه سوی مسجدم                                 گفتند ، رو ، به میکده رفتم ، نشد مهار

    برر هر دری که حلقه زدم نای درد گفت                           آ یا به کام کس نشدی دهر سازگار؟

    ابرو گره نموده جهان زگو به روی ما                                با این مناعتی که چنین کرده آشکار

    شادابی وجود،ز ، ما برده این عجوز                                 با داده خراب زمان میکند خمار

    شالوده ها گسسته ، تنیده چو عنکبوت                         تاری هزار رشته  کشیده روان به دار

    راهی گشوده بی هدف و بی نشان به پیش                     با هر قدم اصابت پا سنگلاخ و خار

       خود با هزار عشوه خرامد به ناز خویش                         انبوه جان ودل به خرامش کند نزار                                

    مهجور پرده ،در ، سخن خفی تا به چند                       زجر زمانر برید گلو پاره شد دمار

    ##########202

     

    شکست جام و فرو ریخت باده دل ما                                      نگشت حل دگر از باده نیز مشکل ما

    هزار پرده کشیدیم ، سر، ملا نشود                                         ملا شد آنهمه اسرار چون ز محفل ما

    به پای خسته که با کاروان به ره بودیم                                   وزید باد و شکست آستان محفل ما

    ز کوزه گر چه بپرسیم خاک کوزه ، ز، چیست                        چنان سرشت و چنین است خشته گل ما

    بکام آنکه عوامم بخواند دهر خوش است                              به آستین زده، هم، داروی هلال ما

    خمار روز وشبند از تنعمات جهان                                        شده است فخر نمودن به فقر شامل ما

    بخیز و باده بنوش و به فقر فخر مکن                                    اطاعت است بر این فقر و زهر عامل ما

    بیا و غوص کن و میگذر ز بحر مرار                                        که امن و پاک و تمیز است  پهن ساحل ما

    چنان نماند و نماند چنین هم مهجور                                      تو سعی کن که بگردد سوی تمایل ما

    ##########203

     

     

    چه ام این نام و آن رامی که ببرید از دلم کامی                           نه یار و همدمی در بر ، نه بر این دل دلارامی

    به پهلویند و صف در صف به پیشم شحنه و قاضی                    که میدوزند بر قامت لباس از حکم و فرجامی

    به بندم، می نه بتوانم قدم بی حکم بگذارم                                که در هر گام گستردند از خوف ورجا دامی

    به سعی خویش نتوانم طواف خود بجای آرم                              نه بی اذنش توان گیرم به تن ملبوس احرامی

    گرفتند از دل و جانم همه آرامش هستی                                   نه خود قادر به عصیانم نه ساقی کرد انجامی

    ز ،هرکویی که بگذشتم شرار آه آه خذلان بود                          همه با درد خود صامت ،نه کس بر دیگری حامی

    مغیلانها به ره ، ما را نه نای پای بنهادن                                    که بی ایمای رهداری ،مگر بتوان نهی گامی

    شرار از حد فزون آمد من و ما غرق این آتش                           غریقی این چنین آیا شود یابد سرانجامی

    تو با همت برو مهجور از این دام ،دد، مهراس                             که آرامش توان یابی و هم در دهر آرامی

    ##########204

     

    خمی شراب بیاور که غسل توبه نمایم                                      دگر به باده و جام شراب شعر سرایم

    به پای تند روم از کنار مسجد و محراب                                    به پیش زهد و ریا عمر انتظار نپایم

    به کوی میکده گسترده اند فرش سعادت                                  روم به میکده خاک درش به چشم بسایم

    چنان گرفته وجودم ز وعظ رنجش خاطر                                   گمانم اینکه ، در، هیچ واعظی مگشایم

    به روز روشن وتاریک شب به کوی خرابات                                 به اعتکاف نشینم فرو کشم گله هایم

    نفیر ناله دهم سر چو ،نی ، به شکووه ز هستی                            به هفت عرش درآید صفیر سوز سمایم

    به زور حکم طلایم مکن که من خذفم ،به ،                                  خوش آنکه می نکنی این خذف به زور طلایم

    نه خلقت من مخلوق کرده ای  که تو خلقی                                 عطای ، حی، نکردی تو حی من ز خدایم

    بکن قبای تظاهر، فکن، ردا ،مهجور                                              که مستیت ز ،می، بیغش روان بفزایم

    ##########205

     

    تا در میکده باز است شرابی نوشیم                                  فخر مستی به ریا کار و  ریا،بفروشی

    ای که تهمت زدی و مستی ما رو کردی                           ما ز جام ، می، بی رنگ و ریا مدهوشیم

    آنچه در میکده گویند رضای ازلیست                             محرم  کوی نه ای ما به نهان میجوشیم

    به درون ، آ ، ونگر هلهله محفل انس                               حدس بیجا زده ای ما به عیان خاموشیم

    ساحت حضرت باقی نتوان نقش نمود                              ور نه ما با قلم لوح ازل منقوشیم

    مستی ما ز ، می ، صافی بی غش باشد                             نه تظاهر که ز تزویر و ریا بخروشیم

    لحن داوود بلی سفله دلان ننیوشند                                ما مرید ،در ، وجدیم از آن بنیوشیم

    وعظ نا سوده واعظ همه کبر است و غرور                       ما به سودای روان با رخ جانان کوشیم

    دیده بگشای و نگر ساحت جانان مهجور                         زان صلا زن که خم ناب روان بر دوشیم

    ##########206

     

      با ما به خرابات ، آ ، تا نور عیان بینی                               هم بگسل از این غفلت ، تا خود به میان بینی

    رداعه بینداز و، دستار فکن سویی                                       غسل ، می، صافی کن ، تا صافی جان بینی

    اندیشه نمی زشاید در مهلکه مستی                                    سر ، ، باز، که هم با دل سودای روان بینی

    با روح نسیمی خوش بنواز نفسهایت                                    تقریر مکن غالب ، که ، باد دمان بینی

    راز ازلی بنگر مشعوف زجانان شو                                          کز هلهله شوقت  پیریت جوان بینی

    هر چند که از خاکی ، در اوج سماوات ، آ،                              تا اوج سعادت را بی جا و مکان بینی

    دراعه و دستارت روح از تو به بر گیرند                                  این قالب تن بشکن ، با روح جهان  بینی

    هر ، کو، لب و خالی خوش با خرمن ،مو ، مشگین                   میپوش نگاه از او ، لنگی و زیان ربینی

    مهجور بپوش از این افریت ،دل و چشمت                             بگشای به دل چشمی تا حور جنان بینی

    ##########207

     

    آن جام آتشین دگرم پر کن از شراب                                          هشیاریم بگیر و بکن مست کامیاب 

    تا چند در تلاطم اندیشه غوطه ور                                               حوضی بخواه و ریز در آن باده مذاب

    یک چند هم ز باده به حوضت کنیم غسل                                    آ ن باده ای که می شکند نکهت گلاب

    زاهد مرا به نقد متاع تو کار نیست                                                ترسم ، چرا ؟ز بیهده های تو در عتاب

    خواهم شوم انیس ، می ، و جام و مست خمر                                 من هم شوم ز باده گلگون دل ،خراب

    دیگر مرا به وعظ تو واعظ نیاز نیست                                             عمری کشید وعظ توام در تف و عذاب

    گیسو چمی و ماه رخی خواهم این سپس                                       هم باده ای ز دست نگاری قدر مآب

    جامم بده در آن شریانی همه وجود                                                باشد که چشم باز کنم از سراب خواب

    مهجور این سراب سخن بس به گوش دهر                                      گو تا کنون ،تو ، کرده شدی کرده صواب

    ##########207

     

    به کمین جعد مویش همه راهزن که شاید                             در لطف و آشنایی به فراخ جان گشاید

    سر تار زلف جعدش چه خوشا شود کمندی                          دل خوش رمیده ما به کمند او در آید

    بنشسته ام که افشان کند آن دو خرمن مو                          گره تنیده ما مگرم چنان گشاید

    ز ، چه ؟ماه بدر بینم ،که، چنو مه است ما را                         که چو مقنعه بگیرد ز  رخش ، چو مه بپاید

    مژه های چشم مستش بفزایدم خماری                                چو ،،چو آهوان وحشی به چمن گذر نماید

    لب لعل سرخ فامش چو عقیق سرخ صافی                            نظری که می نمایم همه وجد می فزاید

    قدمی چنان خرامان  که بلور ناب بینی                                      که بهشتیان به قامش همه شعر می سراید

    بنشسته در فرازی که نه دست میتوان برد                                 ونه اینکه چشم سودن به جمال او نشاید                                                                                                                                       

    بنشین و منتظر باش به هجر و وصل مهجور                              هم این بدان که چون او صنمی، جهان نزاید

    ##########208

     

    به تار موی نگارم فدا کنم دل وجان را                                    که میکشد به یکی تار مو به بند جهان را

    مرا که درس ارادت به مکتبش خوش باد                                رها نمود ز قید ریا دل نگران را

    ز صافی ، می، مطلوب پر نمود چو جامم                                  رها نمود هم از کالبد ضرار و زیان را  

    به راه کوی ارادت گرفت لنگی وسستی                                   به ناب پاک حقیقت همو بشست  روان را

    نمود آینه روشنی،ز ، هستی و مستی                                      که دیدم آفت کج راهیان وخیره سران را

    ریا و زهد و تظاهر به جامه تزویر                                              به انسداد کشیداست جاری شریان را

    به خون ما و من وتو هزار بازی داد                                            نمود یره به هست وجود بد نظران را

    مرا به مکتب واعظ مخواه دل زده ام                                         هزار بار گره میزند به زهد بیان را

    خوش آنکه از همه گیتی دهند بر مهجور                                 نشست با قدح و همطریق زلف چمان را

    ##########209

     

     

     

    پر کن پیاله دل هوس  روی یار کرد                                    جان را به روی بار ه عصیان سوار کرد

    پی در پی آورم قدح باده کن خراب                                   از حد زیاده  ده  که شرر بیشمار کرد

    در کوله بارمن نه بجز التهاب بود                                        وجدش چنان گرفت که صد کوله بار کرد

    دوشم نه طاقت آورد این بار هجر او                                   داغ فراق اوست ، مرا ، داغدار کرد

    گاهی فرست بوی عبیر دو زلف  یار                                    ما را عبیر بوی ختن سا مهار کرد

    دیدی که دل ز کف شده بود از فراق او                              دلجوئییش چه سان دل ما در مدار کرد

    بنشسته ایم در ره و عمری به انتظار                                  شاید به لطف لحظه از این ره  گذار کرد

    شیخ اجل بگفت و چه خوش گفت این  مثال                     مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد

    ما کار خود به کوی تو بودن گزیده ایم                               مهجور باش و بین  که ثمر ، انتظار کرد

    ##########210

     

     

      کجا واعظ توانی حل کنی ،تو ، این معما را                                  که از سجاده و مسجد بریدند  این دل ما را

    به زهد زاهدان دیدم بجز سود تجارت نیست                                به جمع عابدان رفتم ، که ، می سودند عقبا را

    به سلک محتسب دیدم مرید شرع می باید                                  مرادش درسها میداد چون و چند دنیا را

    به جمع عارفان رفتم  همه دیوانه مطلوب                                      سماعشان رقص می آورد هفت عرش ثریا را

    نه تن در کار بود از وجد سیر آید ز خوش خوانی                           ز وجدش نرم می دیدم به دستش سنگ خارا را

    به خاک تیره می فر مود خوشحا من تو خواهم شد                        عجین خاک و گل میکرد میدیدم مطلا را

    به شیخ شهر از من گو نفس پاکیزه می باید                                  که فرش گام خود سازی ره کوی مصلا را

    به آب روی دریا گر روی چون آب در خشکی                              توان گویم که بگشودی درون خویش اسما را

    به درس پیر محبوبت فرا ده گوش جان مهجور                             مباد آسان دهی از کف بهای پیر دانا را

    ##########211

     

    تا در ره میخانه مرا گام وجود است                                   بر جام ، می ، و ، جام طهوراش سجود است

    آنکس که مذاق از قدحی ناب نیالود                                  از عالم بیدار خبر دار نبودست

    جان باید و پیمان دلآرایی و مستی                                    آن را که نه این است دلش زار و خمود است

    سر باخت بباید که به میخانه در آیی                                  دستارفکن این نه به تار است و نه پود است

    لا جرعه بخور چشم بصیرت بکند باز                                هم گوش فرا ده که ، ز، تو گفت و شنود است

    با روی فراخ ، آ ، نه به اندیشه مفروض                                   آنجا نه سخن از کم و یا بود و نبود است

    برهان دل و جان از قفس کالبد خویش                               تا درنگری ساقی مستان چه ودوود است

    از چشمه الطاف ویش هر که ننوشید                                  زنگ سیه از آیت جانش نزدوده است

    مهجور که شد محرم محرمکده دوست                              زان روست که دل در قدم دوست گشوداست

    ##########212

     

    دریغ از ارزنی عزت که بر نفسی روا دارد                             که خود اندیشه فتحی فرا از ما سوا دارد

    نه در میخانه ای ساکن نه با پیمانه ای مونس                        خیالش اینکه ما وایی هم از این سر فرا دارد

    شرار زایش عقلش گرفت از دهر ارامش                                 تن ژولید ه اش منگر  ز استبرق سرا دارد

    مرادی این چنین هر گز ندیدم با مریدانش                          نه کس در پیش او حق از دم چون و چرا دارد 

    هلاهل کرده در جامی همه لاجرعه مینوشند                      خود از نا باوری ، باور به خود  وحی حرا دارد

    به چنگ آورده صیدی را فلاخن برده در گردن                   حریص مست این باور نه صیدش را رها دارد

    به مکر و حیله زهدش گرفتاران بی سامان                         خود ابراهیم و صد فرزند قربان در منا دارد

    به نیش تیز دندانش جگر خواری چنان بنمود                    که هندش صد فرا رحمت به درگاه خدا دارد

    تو مهجور از ازل گفتی گرفتارش نمی باید                         گرفتارش اگر باشی  سر هدم تو را دارد

    ##########213

     

    تا بر در میخانه مرا نام و نشان است                                             در جام وقدح باده مطلوب روان است

    بی کام نخواهم شد و بی نام نه ام من                                         بی نام و نشان است که از من نگران است

    در حلقه رندانم و مست از ،می ، باقی                                        جان ساحت وجدیست که جانان به میان است

    زاهد که شده با قد سجاده خود غرق                                        اندیشه و کارش همه با سود و زیان است

    ما غلغله و صوت سماوی همه در گوش                                     دراعه کشان غرق نفیر دگران است

    سودای ،میی ، کردم از این دار غم انگیز                                   کاندر سر هر جرعه دل و دیده ضمان است

    سودا نکنم با ،می ، این ساحی مفلوک                                       ما را که نظر بر رخ و بر زلف چمان است

    در کوی خرابات شو و بین که ، هم از شوق                               واعظ به یکی جرعه چه دراعه دران است

    از تنگی ایام مکن شکوه که مهجور                                       نیک و بد ایام همه در گذران است

    ##########214

     

    نقاب در کش و بنمای عارضت به وجود                                      که عالمی همه بر عارضت دهند سرود

    دل آاوران رهت جمله دل گذارانند                                            هر آنکه دل ننشانید شد مرار و جمود

    ز تار زلف تو آویخت بیشماران دل                                            ز من به آنهمه دلداده باد هر چه درود

    مرا که دل همه در خدمت جهان تو گشت                               جهان غیر چه کارم ، چه ام زیان و چه سود

    شراب جان مکم از لعل لب که جان گیرم                                 توئی که اینهمه داری چنین سخاوت و جود

    به حدق خانه چشمم قدم گذاز که من                                      انیس دیده جانم به تارها و به پود

    مرا به چشمه مطلوب ناب دعوت کن                                          ز آب چشمه جان سیر کن چو ناقه هود

    شبی که اذن طمطع رسید از ساقی                                            به جان تشعشع ، می ، داد و مستیم بفزود

    جمال یار نظر کن که خود شوی مهجور                                       که آینه بنماید به دیده بود ونبود  

                                                                    ############215

     

       

     خوشا که درد ها چینم از آن چشمان بیمارش                               ز یمن چشم بیمارش به رونق گشته بازارش

    به خاک آستان او همه سایند چشم ودل                                       خدا را عزتی اینچون که ،خیلی ، گشت دلدارش

    همه اقبال و بختی خوش به بالای سرش گستر                               مبادا در گره باشد به رونق باد بازارش

    به اوج کام نام آید ، چنان در اوج والایی                                         که ریزد خضر جاویدان شراب وجد در جامش

    سریرش را نهد سایه  هما در آسمان دل                                          نبیند هیچ هم لرزش یه ستواری آن گامش

    مرا ، کز کوی بگذشتم ، هزاران لطف او شامل                                  نظر ها شد به دلداری ،خدایا ، همچنان دارش

    تجارت را نه این رونق تغیر دارد و نقصان                                      همو ، دراوج کام و هم به رونق باد هر کارش

    گذر کرد آن سحر عابد ،ز ، کویش ،مست بویی شد                       که می آمیخت در باد سحر بر روی دستارش  

    بگفتم با سروشم ، دل ، شود ماوای او گردد                                   بگفت ، این خانه مهجورا ، جز او بر غیر مسپارش

    ##########216

     

      ناصحا درس نصیحت نه دگر کارگر آید                                       واعظا درس شریعت منما بی اثر آید

    زین همه کار جهان ما فقط این کار گزیدیم                                که شب مستی ما را نه نوید سحرآید

     چشم مخمور چنان منتظر راه نمودیم                                        که اگر هم سحر آید ، به سحراز سفر آید

    فرش گسترده ام از جان ودل و چشم ارادت                                تا به گسترده مفروش مگر در گذر آید

    آنچنان بست نشینم به وصال سر کویش                                      که زمانها گذرد کشته جان در ثمر آید

    یا رب آ ن یار ز دل رفته ما را نظری کن                                            که کند لطفی و یکدم به دل ما به بر آید

    خذف آید به دو چشمم همه سیم و زر دنیا                                     مگر از لای زمان ، در نظرم آن گهر آید

    حسرت دیدن آن چشم خمارش همه درد است                              با دو آن گام طبیبانه به بالین سر آید

    نه چنان است که مهجور کشی این غم هجران                              دل قوی دار ،همایت بکشد بال و پر آید

    ##########217

     

    دل بر سراغ کوی تو صدها نشان گرفت                                   لطفی نما و بین ،چه نشانها میان گرفت

    یک لحظه رویت رخ تو ،گو، بها به چند                                      کز ما روان و دین و جهان را ضمان گرفت

    عیسی دمت فرست دمی از ورای قدس                                    کز آن دم تو این بدن مرده جان گرفت

    نوری بتاب  وکلبه تاریک کن فروغ                                            کز این سیاه ،جان وجودم فغان گرفت

    جعد دو زلف باز مکن بر نسیم صبح                                          چون باد صبح خصلت باد دمان گرفت

    از ما فراز کلبه جان امنگاه توست                                              حاشا ،،که جان ما همه از تو امان گرفت

    بگشای بال بخت همایی به آسمان                                              لطف ا ست میتوان به پناهش جهان گرفت

    در حسرتیم از اینکه ، برون آوریم اگر                                         دست از بغل ،توان سر زلف چمان گرفت

    مهجور در خفا منما صحبت از وجود                                            بنگر که خلق صحبت تو در عیان گرفت

    ##########218

     

    گزارندم اگر در خانه خمار خواهم شد                                    که میدانم اگر اذنم دهد هشیار خواهم شد

    گزارم تن در این اسفل برم جان در بر جانان                         دم عیسی دمد گر او به جان ،بیدارخواهم شد

    نه آنجا مهر و تسبیح است و نه پهنای سجاده                      من آنجا بی نیاز از خدمت دستار خواهم شد

    رهی صعب است و خار آلود ، پا عریان و بی حایل                 چو ترس از صعب و خار ره کند جان ،خوار خواهم شد

    رسیدم جایگه ،ساقی ، بده جام ، می ، باقی                          اگر مست ،می ات ، گردم نه من سربار خواهم شد

    صفیر وعظ آن واعظ ز راهم کرد و گم گشتم                        مرا ده مژده زین ویلان  چه سان تیمار خواهم شد

    گرفتم در مهار خود ره زهد ریایی را                                     به کویت پا نهادم زین پسم رهوار خواهم شد

    بده اذن دخولم را که احرام روان سازم                                 به احرام روان در جرگه احرار خواهم شد

    به طعنه گفت واعظ ،شرع را مهجور آلودی                           بگفتم گر چنین باشد ،که ، خوش پندار خواهم شد

    ##########219

     

    تشنه جام ،می ، از دست نگاری هستم                              گر دهد دست ، که ، از دام جهالت رستم

    باز کن درب حرمخانه مطلوب که من                                    به ، سر ، سلسله موی صنمت پیوستم

    پای عریان به ره افتادم و با جان وجود                                 صعبها دیدم و شکرا که به جان پیوستم

    خرمنی ناز جهان دیدم و هم غمزه چشم                             با تحمل ، همه اوصاف جهان دانستم

    در ازل آنچه ،می ، از جام سعادت خوردم                            جام تذویر و تظاهر به میان بشکستم

    قدر این عافیتم هر گز م از دل مرواد                                      که سر خدمت حوران قدر بنشستم

    بر کشید از تنم این خرقه و دستار که من                             زهد اینهمه آلوده نمی دانستم

    دیده بر بند و گشا دل که جهانی بینی                                   همچو مهجور ، که از دام جهالت جستم

    ##########220

     

    مرا هم ساقیا بر باده مطلوب مهمان کن                                      در این مهمانیت مست روان از باده جان کن

    در آن محفل که پی در پی شرا وجد مینوشند                               مرا غرق شراب وجد و هم پیمان جانان کن

    بریدم دیگر از دیر و کنشت و مسجد و محراب                               بده جامی و از این نا بسامانی به سامان کن

    بده سکنا به جای اولینم در بر حوران                                              رهایم از شرار دهر و از این دیر ویران کن

    چه کارم آید این سال و هم و روز و شب ایام                                مرا مشغول با حوری وشی گیسو پریشان کن

    دگر این تیر زهر آلود گیتی رفت تا مفرغ                                     زمانی هم نشان تیر درد آلود مژگان کن

    بده جامی که از تلخش بشورد رخت تلخیها                                   ز کام شهد مهرویی شباب انگیز درمان کن

    ز دامان دل آویزی بیاویز این دل و جان را                                      به کوی دل ربایی ،،دلربایی   سهل وآسان کن

    بریدم شوق دل از دیر و از سجاده و مسجد                                     دگر مهجور را محشور کوی می پرستان کن

    ##########221

     

     

      بگزار ازاین بادیه گیریم نشانی                             تا چند زنام و ز نشانت نگرانی

      آلوده هر دامن آلوده که گشتی                                اسباب که بود اینهمه آلوده ندانی

    مغلوب جووی دانه شدی زان همه انعام                      زان روز ندانی به کجا رخت کشانی

    گاهی همه سرگشته و حیران که چه خواهی               گه جامه تن گیری و در خود بدرانی

    ره می سپری گاه سوی مسجد ومحراب                       تا سیر نگشتی سوی میخانه روانی

    در مخمسه بود و نبودت شده ای غرق                          با نکره بوم آیت ناسوده چه خوانی

    پرواز بکن تا بر عنقای سعادت                                      این پا ، به مغیلان شقاوت چه دوانی

    آنجا به پس  پرده حقایق همه مکتوب                             با چشم بصیرت بنگر تا چه بخوانی

    مهجور گذشتی تو از این ،گرد ، رسیدی                         در خلد سعادت که بر این طبع روانی

    ##########222

     

     

    بگذار مرا هم گذر افتد ز کنارت                                خواهم که فتد این دل سر گشته به دارت

    آنجا که شهان معتکف کوی تو هستند                     ما را چه سعادت که نشینیم کنارت

    ای باد سحر بوی دو زلفش به من آور                        دانم که فتد هر سحر از کوی گذارت

    ای رهزن جان ،جان ودل هر چه وجود است                با غمزه جادوی دو چشم است شکارت

    سرخیم و خجالت زده تا چشم گشاییم                      حاشا که فتد چشم بصیرت به وقارت

    باور نکنم مشرب عالی که تو داری                             گسترده نهی در ره جان دام شرارت

    ما تیر خدنگ تو ز مژگان بچشیدیم                            احسنت که داری ، که چنان درس مهارت

    شبدیز سواری و به چوگان دو گیسو                        گوی از همه بر گشته و افتد به مدارت

    مهجور پذیر آنهمه مهمیز دو گیسو                             زان روز که افتاده به کویش سر و کارت

    ##########223

     

      بریز کرشمه از آن دو چشم مست خمارت                      به ناز و کرشمه داری یدی فرا و مهارت

    پیام دادی و آورد باد صبح ، شنیدم                                   که اوفتاده مدار هزار دل به مدارت

    بپیچ زلف گره زن بساز حلقه وصلی                                   خوش آنکه این دل ما اوفتد به حلقه دارت

    عجب که آن دل و آن دیده و بصیرت صافی                       به این شقاوت واین دام و این مرار و شرارت

    به بام بخت بلندی شدی سوار ، بتازان                               به دهر هیچ مبینی فرود بخت و حقارت

    به صبحدم بگشا جعد مشکبیز دو زلفت                             که بلکه معتکفان رهت کشی به اسارت

    رمی چنان رم آهو ، گریزی از صیاد                                      رمیدنی که هزاران صفا دهد به وقارت

    تو را چو قامت بالای سرو میخواهم                                       غم زمانه نبینی و هم مباد نقارت

    به سایه سایه او زن قدم ،بگو مهجور                                     بخاطر آور و کن یاد عهد وقت قرارت

    ##########224

     

    دوش پیغام سروش آمد که بار عام شد                           درب میخانه گشودند و به گردش جام شد

    وحشیان شوخ دربند ، ازجفای روزگار                              یوغ بگشودندو بر ساقی مستان رام شد

    موسم حج تمتع گشت از مسجد در آ                                شیخ و شاب و مست و ساقی بین که در احرام شد

    تشنگان لب نگر لب بر لب جامی زدند                                عاقبت هجران گذشت و جام و لب در کام شد

    رونق بازار ، می ، شد وعظ واعظ درکساد                             شرب شرب میکده بی وقفه صبح شام شد

    قاضی از جنسی دگر شد هم قضاوتها دگر                            محتسب با شرع دیرینش گریزان گام شد

    گرم گرم نوش ،می،هم از جرنگ جامها                                      هفت افلاک جهان دیدم که در فرجام شد

    شد زمان خدمت میخانه مهجورا بخیز                                     هر چه فرجام است و شاکی ،بین که بی انجام شد

    ##########225

     

     

    صبوری کن شود دیدی که میخانه مهیا شد                          دگر پایان وعظ واعظ وزهد و مصلا شد

    سحر از خواب چون خیزی دلارامی صلا گوید                      که خواب از چشم برگیرید گیتی گلشن آرا شد

    هزاران چون توئی این دور گردون را رصد کردند                 هزاران افت و خیزان ها در این بام ثریا شد

    بسی شد شهریاران کامران از کام مهرویی                           همو مهد سکندرها و دارا ها و عذرا شد

    به دور گردش گردون شود روزی مدار افتد                          که چوگان من مفلوک هم دیدی مطلا شد

    تعارف میکند ساقی به جام جم ،می، خوشخو                         کدر ها میشود فانی که بینی دل دلارا شد

    شود روزی که بربندند رخت از جان مرارتها                             که گویندم بشر را بخت بالا تر از، عنقا شد

    عجب دارم در این بستان و طرف گلشن و صحرا                      گل گلزار خشکید و خمیده قد افرا شد

    مزن مهجور بر چنگ سخن مضراب بیهوده                               فقط یک بار مرده زنده با لطف مسیحا شد

    ###########226

     

    به زلف یار دیرینم به نرمی شانه می چرخد                             به یمن شاد باشش در میان پیمانه می چرخد

    نشسته در سریر ناز در کاخی ز استبرق                                  بسی آواره کویش که در ویرانه می چرخد

    چه سان نقاش لوح ذر  نموده نقش رویش را                             فتاده گوی چوگان در ذنخ با چانه می چرخد

    چنین صیاد ماهر را نه در هر جا توان دیدن                             که صیدش گرد صیادش به قوت و دانه می چرخد

    سمند تیز پا چاک مرو در یاب راهی را                                    مغیلانها خلیده پای جان سلانه می چرخد

    چو دلدار دلش گردم انیسی پاک خواهم شد                            که مرغ با هدف ، دنبال امن لانه می چرخد

    شب دوشم بیاد آمد مثال روی مهسایش                                  که جان ودل بدیدم بر در میخانه می چرخد

    ملامت چون کنی واعظ ، که محراب نمازم اوست                     دری گم کرده ام ،دل در پی دردانه می چرخد

    نه مهجورا زمان دل دادن و دلداری و وجد است                       حقیقت اینکه دل در وادی افسانه می چرخد

    ##########227

     

    شرارش شعله ای جانسوز در کاشانه افکنده                               سلیمش گشته نا میمون و صد فتانه افکنده

    میان فتنه چشمش هزاران عقل سرگردان                                  همه آباد گیتی بین که در ویرانه افکنده

    مذاق زندگی خوش بود و پیمانه پر از شادی                                 نموده فتنه ها و فتنه در میخانه افکنده

    ردیف کوک مضراب جهان دلخواه و دلجو بود                               ردیف از هم گسسته ، خدشه ها در شانه افکنده

    به شیخ و شاب و هم واعظ، به مست و هم مغ وراهب                   نموده فتنه ها صد ها شرر در خانه افکنده

    حلاوت را گرفته از لب و کام و دل و جانها                                   مذاق درد و ناکامی که در پیمانه افکنده

    گرفته آب و نان از راهیان صادق گیتی                                          جهان را بی هدف دنبال آب و دانه افکنده

    حقیقت ها دگر وارون و وارونش حقیقت شد                                   کرور خیل جانها در ره افسانه افکنده

    نگار شوخ نازک دل نه مهجورا جفا دارد                                        نبوده شوخ و نازک که ز کویت لانه افکنده

    ##########228

     

    رمید مرغ هما کرکس زبون آمد                                   سعادت همه شد واژگون ، جنون آمد

    میی، که در تف خورشید وجد مل میکرد                    فتاد از تف و در جام وجد خون آمد

    جرنگ جام و قدح بود و باده و ، می ،ناب                   شکست  جام وقدح باده اش نگون آمد

    مرید میکده با صدق میگزید سبو                              بلای نا شده بر سر چرا و چون آمد

    به پای میکده دیدم جدال صدق ودروغ                     صدیق زیر شد و بخت واژگون آمد

    هزار فتنه بیاورد و آفرید فتن                                 می ، اصالت از آن فتنه شد که دون آمد

    وفاق بود صفا بود و مهر بود و امید                        ز ، آه ، سرد که بود اینهمه شگون آمد

    چه التهاب زمان بود کاین دمل بگشود                    و یا که آه زمان از پس قرون آمد

    نگاه دیده دل تا کجا رود مهجور                           نگاه شوم که بود اینهمه فسون آمد

    ###########229

     

    به سویشان چو گذاری قدم شری آموز                                  بشوی شادی و از هر خوشی بری آموز  

    هزار فتنه کند زاهدان ،به زهد، به دهر                                     اشاعه عملت را سراسری آموز

    طوایفی بگزین و ملوک طایفه باش                                          ز ،داعی قدر دهر رهبری آموز

    کرور دل همه فرش گذار تو بکنند                                          ز واعظان زمان درس منبری آموز

    علی به عصر خود آمد تمام عصر علیست                              به خشت خانه رضا شو برابری اموز

    مخواه زهد ریایی که فقر و فخر خوش است                              به پای خیز و به میدان دلاوری آموز

    قدم اوج بنه زیر اسفل دگریست                                           قوی خدای ضعیف است مهتری آموز

    نه ترک و لر نه بلوچ و نه کرد مهجورا                                    به زور حکم برو فارسی دری آموز

    ##########230

    مرا ، درد است هشیاری که مستی بهتراز آنم                                چنانم مست کن گویم که ،هم ، و غم نمیدانم

    جهان را گونه ای دیگر پریشانیست هم زان رو                             همه عاجز به درمانند از هر سو طبیبانم

    گذار عقل شد چندی به جانم ، راه پیمودم                                   ز مستی غفلت آویدم ، ازآن غفلت پشیمانم

    بیاور ساقیا گستر بساط کام و جام و، می،                                     که با یک لحظه تاخیرت رود از دست سامانم

    ندارم فکر کاویدن ، ز، من اندیشه زایل کن                                  به جام باده مستی کنی خوشحا که مهمانم

    نه مشکلها شود آسان ، نه آسانم به چنگ آید                              نفسها در گلو دارم بکن این مشکل آسانم

    نه من مسکون این خاکم به مهمانی شدم چندی                         که بر اغفال آن یکدم کنون زار و پریشانم

    سریر از خاک میخواهم بلندایش ،بر ، عنقا                                    به خاک تیره این حاکم مخواهد گفت انسانم

    چو هر کس خویش را داند ، و داند امت خویش است                     بگو مهجور من او را به روی چشم بنشانم

    ##########231

     

    مژده ده موسم عیش آید و میخانه گشایند                                 زنگ دیرین کدر از دل و از جان بزدایند

    راهیان باز رسنداز ره  ، و ،احرام تمتع                                         همه بندند و به آرام صفا سعی نمایند

    خرم آن روز که بینی قدح باده به دستان                                    به ارادت همه ،سر، بر در میخانه بسایند

    عجب آن نیست که واعظ بجز از خویش نبیند                             عجب ان است که از درشده گان باز درآیند

    ای که با طعنه به هر مست زدی طعنه تکفیر                                 چشم بگشا و نظر کن همه مطلوب خدایند

    فتح هستی نه بجز یک قدحی باده ناب است                                طالبان ، می، هستی طمع زر ننمایند

    عالم از عقل تو و مکر تو خونابه خون است                                   ور نه مخلوق همه در شرف فر همایند

    سایه فر هما گستره دامن هستیست                                            سایه گیران به سعادت  به بطالت بکشانند

    خبر آمد شب دوشم  ز سروشم که همی گفت                              مژده مهجور گشودی ،در ،و ، شعری بسرایند

    ##########232

     

    روزی رسد که ساقی ما هم نظر کند                             وین شام تیره را به عنایت سحر کند

    اندوه دل دگر غلیان کرده در وجود                            سازد بساط عیش و ملالت بدر کند

    عمری نمود موعظه کاری نه پیش برد                        آید به راه کاش دمی را ثمر کند

    آن نیک خو که رفت و نیامد به کوی راز                    آید به کوی و این خذف دهر  ،زر ، کند

    آن سفره کرامت اگر گسترد به پیش                         وامانده گان قافله را هم به بر کند

    دیگر طلاطم  گنه و کفر جان گرفت                         گامی گزارد و به عدالت ظفر کند

    خواهد اگر به میکده کس صافی  وجود                  شایسته اینکه خیزد جان در خطر کند

    کو خضر جاودان که  ز ، الطاف جامها                    خار و خس زمان بزداید گهر کند

    مهجور دهر  را ،ز ،غم و درد چاره نیست                   هرکس به کنه  و ذات حقیقت سفر کند

    ##########233

     

    آلوده شد مراتب ، می ، از گناه  ما                                          تشخیص داده می نشود چاه رو راه ما

    ساقی هم از طراوت میخانه دم نزد                                        کو آن زبان و دست ودل باده خواه ما

    بیراهه میرویم و ره خانه گم شده است                                   نه مسجد ونه دیر، و نه خانگاه ما

    پیمانه ها تهی شده از لابه زیستن                                         کامی نبرد کس، نه گدا ونه شاه ما

    از هم گسست سلسله حلقه های دهر                                    افسانه شد به خاطره ها فر و جاه ما

    جانا دگر به میکده آن شور وحال نیست                                 راه زمان کج است وبه پستی نگاه ما

    دادیم سر به محکمه زهد و چاره نیست                                   افتاده در کمند جفا دادخواه ما

    سنگینی شرارت زاهد زاهد سبکتر است                                  از کوه درد وزجر همه سال و ماه ما

    مهجور بگذرد همه ایام درد وهجر                                             مغلوب میشود شب غم بر پگاه ما

    ##########234

     

    دلم اسیر نگاری شده است شوخ انگیز                                  که میزند زشرارت به جان ودل  مهمیز

    نبود با خبرم دل ز راز ، زلف کمند                                        گرفتم از سر زلفش شدم چنین آویز

    مبر امید وفا از ،زن ، و ز شمشیرت                                        و هم ز اسب سواری گزار این سه  بخیز

    دلم به ظاهر او دادم و دو چشم مطیع                                  کنون گناه خودم باد این جدال وستیز

    توان رهید ز قیدش ، به همت است و به سعی                     به سعی و همت آدم ،چو موم شد همه چیز

    زبان نرم و کرامت کریم را شاید                                          به پیش جاهل خود سر شوی بباید تیز

    نه هر که ابروی خم دارد وزنخدانی                                     توان بگفت که او را به دیگریست تمیز

    به هر که خال سیاه است و چشم مست و خمار                   نه ، دل دهی بردت تا گناه رستاخیز

    حذر نمای تو مهجور از حمیرا روی                                    و ،هم ز چشم کبود و ،ز، زرد مو پرهیز

    ##########235

     

    تا جامها به گردش و ساقی به نام ماست                                     میریز و میخور اینکه جهانی به کام ماست

    آن مهوشان شوخ گریز از مداردهر                                           با یک کمند موی شریعت به رام ماست

    هر گز نیوفتد ، چو هر آن دام گستری                                      با یک اشاره بین که جهانی به دام ماست

    جم را نه قسمت، این مل و این باده غنی                                 با یک اشاره جان و دل وسر به جام ماست

    هر جا روی به مسجد و بر دیر و یا کنشت                               بگشای چشم و بین که رهش گام گام ماست

    لوح الست کآنهمه ترسیم ها در اوست                                    خود لوح گر به حیطه ما و رسام ماست

    این جامها ز خواسته کام ما پر است                                        هر جا سر است ،صدر جلوسش کنام ماست

    این خیل در گریز ز هر جا که بگذرد                                       آخر اسیر کرشمه  وهم خرام ماست

    مهجور را که حلقه زلفش اسیر کرد                                        جایی نموده در دل و عالی مقام ماست

    ##########236

     

    باز مست از هوس دیدن آن روی تو هستم                                    سالها رفت و چنان ، من به تکاپوی تو هستم

    سایه قامت سروت همه جا بینم و اما                                             گو ، به اول قدمم در خم گیسوی تو هستم

    غیبت لحظه ذهنم ز تو هرگز نتوانم                                               هر کجایم ، همه در، دایره کوی تو هستم

    آن چنان غرق وجودم که ، خود از خویش ندانم                             مست جام ازل ، از رایحه بوی تو هستم

    می ندانم ز چه رخت از سر کویت نتوان برد                                     باورم اینکه اسیر خم گیسوی تو هستم

    از چه سرگشته و حیرانم و آواره گیتی                                            اینکه سر گشته آن غمزه جادوی تو هستم

    نازنینان همه در نازکی دل سر حرفند                                             از چه من خسته آن دام بلا جوی تو هستم

    صید همچون تو به صیاد ،میسر ، نتوان گفت                                  من که خود صید  ،رم ، آن رم آهوی تو هستم

    بکش آن ناوک و میزن ، که دلم جای فرود است                              بس مدیدیست که ،مهجور ،دو ابروی تو هستم

    ##########237

     

    شود ساقی که بگشاید ،در ، میخانه بر رویم                                 مدیدی عمر بگذشت و ره میخانه می جویم

    شب و روز و مه  و سالم همه در انتظار آمد                                 به این نا ممکنی ، من ممکن از این خانه می پویم

    نمی آید خبر از آن نگار سرو بالایی                                            خدا را میشود بینم دگر آن یار مهرویم

    دگر یاران و دلداران نه در این بین میبینم                                  ز، یلدا،تیره تر ، چون  زال شد در کاس سر مویم

    بیا ساقی گشای آن در ،به جولان کن قدح ها را                          نه در جان نای ماندن ماند ونه در جام دل ،سویم،

    چنان ویلان و سرگردان که در دامان هر خاری                          بپندارم گلستان است ، عطر یار می بویم

    به گردش کن خدا را آن قدح ،جان آمدم برلب                           خمی ، پر کن که میخواهم دل وجانم در او شویم

    سروشم را بگو باز آورد آن مژده دیرین                                     همو بر من رساند مژده از رم کرده آهویم

    دلت انبان هر نا گفته شد مهجور فاش آور                                 ولی من ،سر، هر نا گفته با هر کس نمی گویم

    ##########238

     

    آن سرو چمان سیر نماید چو به گلزار                                          گردد به ،رد ، هر قدمش گل که پدیدار

    بگشایدش آن خرمن مو ،گر به دم باد                                           هر خفته شود از کرم رایحه بیدار

    دیدم به چمن صف به صف استاده تماشا                                     خیل دل و دلداده ،به ره مانده چه بسیار

    ما گستره کردیم دل اندر رد پایت                                             بگذارقدم گر دل ما بود سزاوار

    آن زاهدو آن واعظ وآن محتسب از دور                                    دیدم که ز حسرت بدرد جامه ودستار

    بر دیدن روی تو ،ز،دل مست بباید                                           کاری نبرد پیش هرآن آمده هشیار

    میزن گره آن تار دوگیسوی دل آویز                                       خواهم که سر از من شود و موی توام دار

    تا چشم خمارت بکند غمزه مفتون                                         ما را  ز عبادت بکشاند به سوی کار

    مهجور گذشت از همه خان ،تا سر کویت                                زد خیمه و خرگاه ، چنین سهل مپندار

    ##########239

     

    نشستم منتظر یاری گزیدم که دلم زار است                                   تن سالم نمایش خدمت وجدان بیمار است

    خطوط زیستن را زندگی گر هدیه میدادی                               به یار من از این هدیه حقارتها پدیدار است

    به کام زندگی هر ، زی وجودی،شهد ها ریزد                            به دست یار من زهر هلاهل پروری کار است

    بپندارد که از اندیشه فردا نه ام آگه                                        که چون ادرار یابد از من و خود نیز فرار است

    بسی مردم که عزت برکرور مال مفروشند                             بسی دیگر چنان سگ در پی یک لقمه ای خوار است

    سر از میخانه ای می آورد این بدسگال من                           که دیدم جان ندارد تن همان مسلول و مردار است

    ز بندش در ازل ببرید خود را چون سگ ولگر                        چنو این چون کسان سگ نما ،نه یک ،که بسیاراست

    هم از نابخردی خود را به قعر فقر اندازد                             خدایش هم نه تغییر آورد گوید سزاوار است

    تو مهجورا اگر دادی به یارت نمره امکان                           مگیر از او، بدان او خود اسیر بند دستاراست

    ##########240

     

     

     

     

    نمی خواهی برو من جانب میخانه خواهم شد                                      میان مهوشان مست من ،همشانه خواهم شد

    از این پس زیستن را با ،می ،و مهرو، میان گیرم                                   تو پنداری که با نا مهریت دیوانه خواهم شد

    مرا زین پس اگر خواهی بده جام ،می ، مستی                                     چو جامی از تو گیرم بیشتر مستانه خواهم شد

    بیا در کوی دلداران ،ز ، دل قهری چه ها دیدی                                   بساطی پهن کن من با تو هم پیمانه خواهم شد

    من از زهد و ریا شستم وجودم را خماری خوش                                   از این دیگر میان حوریان همخانه خواهم شد

    نه خوش باشد که مست از ساقیش رویی بگرداند                                نهادم جان ودل، دانم که من دردانه خواهم شد

    هلاهل کرده در جامت بنام شهد می گیری                                          ز دست مکر و ریو تو سوی ویرانه خواهم شد

    چو جانم  را کنی ترک و نظار از دور بنمایی                                               نگارانی گزینم بنگری ، شاهانه خواهم شد

    دمی لبخند لب کن ،باز جامی پر ، ز،می ،میده                                     من مهجور را، بین شاهدی جانانه خواهم شد

    ##########241

     

    سحر تا دیده بگشودم رخ جانان نظار آمد                                 خوشا بختی گشود از من به پایان شام تار امد

    گمانم آتش خورشید شعله از رخش بگرفت                             شرارش آنچنان دیدم که مل در خم ببار امد

    قراری که رمید از من مدیدی ، بیقرارش بود                           گرفت آرام و از یمن قدومش برقرار آمد

    پی صیدش روان صیاد باشد ، رسم معقول است                      کمند زلف تا بگشود صیادش شکار امد

    ز پرگار زمان گم گشته بود آرام چرخیدن                               بگوش چشم تا بنمود غمزه در مدار آمد

    چو بار عام شد در آن سحر بر دیدن رویش                             دل آویزان دل گستر به کویش بیشمار آمد

    صبا را گو ، به هر صبحش گذاری افکند زین کوی                    که بر حس مشامم این سحر بوی تتار آمد

    بگستر زلف مشگینت دم باد سحرگاهان                                  که خیزد خفته از بویش بپندارد بهار آمد

    مشوش بود و سرگردان دل مهجور از این دوری                        نگاهی مهربان بنمود و هر سختی مهار آمد

    ##########242

     

     

    آن سفر کرده چو لطفی کند و باز اید                                 گره از کار فرو بسته ما بگشاید

    سنگلاخ از ره او شستم و کردم چو حریر                          خار ها چیدم ازایرا که روان پیماید

    عهد ها بست و نشستیم به راهش عمری                         لحظه ها روز شد وروز شب ، آید شاید

    به دعایم ز خدایش ،چو بیاید در کوی                             دل گزاران رهش را نظری فرماید

    ما چنان معتکفیم وبه دعایش مشغول                            معدن مهرو وفا عاطفه چون ننماید

    همچو باد سحری میگذرد از سر کوی                            لطف ها کرده وگر باز بیاید ،پاید

    بر کویر دل ما گر بگذارد قدمی                                     گلشنی از گل رویش به کویر آراید

    تا به آن ناز و خرام آید ودر سروستان                       سروها با قدمش بین که چه می افراید

    صبر ، مهجور خوشا اینکه ، به هجران بکنی               وقت دیدار به صبرت ، صله ها افزاید

    ##########243

     

    تا به میخانه به یاد تو کشم باده به سر                                   مینخواهم شب مستی بدهد ،جا، به سحر

    خاصه هم ، آنکه ز دست تو بگیرم ساغر                                که بجز روی تو و چشم توام نیست نظر

    عالمی جمله گرفتار خرامت شده اند                                        الفتی نیست بر آنان بگذار و بگذر

    گستر آن طره گیسو  وپناهم بپذیر                                          که هم از لطف گیرم به تنم جان دگر

    گفته ربودی به علاج غم دل می آیی                                        غایب از چشمی و ما منتظری دیده به در

    طاقت از جان و دلم برد غم درد فراق                                        بوی پیراهن درمان به صبایی بسپر

    در محاق ،آ، که نبینند رقیبان در کوی                                      ماه پوشیده رخ ،از همچو تویی ماه سیر

    جامها نوشم و گویم سر محراب دعا                                           یارب آن یار سفر کرده بیاید ز سفر

    دست از این مستی محراب ندارد مهجور                                     خاکها گل کند از هجر تو با دیده تر

    ##########244

     

    رسد روزی دهد ساقی به دستم جام منصوری                            شدم بی زار از این خود کامگی ،کافزود مخموری

    به تیری دوخت گر بهرام گوش و سم گوری را                            به کام خود کشید آخر چنین بهرام را گوری

    سلیمان را چنان حشمت که دیو و دد شدی رامش                      عصای تکیه اش امد زمین از همت موری

    به زور ومال وجاه و حشمت و بازو چه مینازی                             چه ، هم ، با آن ششت هر لحظه بیمقدار ومقهوری

    بیا در جمع ما بنشین و دنیا رهن کن بر ،می،                               نیارزد زیور دنیا به کک دم ،فوت مسروری

    بگیر از دست ساقی جام می، دم را غنیمت دان                           چه مغروری که بازوی یلت دارد سلحشوری

    به جان ودل سلحشور ،آ، که در میدان مخموران                      شیزی می نیارزد تن ،که دارد درد رنجوری

    مرا مهمان کویت کن به جمع محفل مستان                                   تحمل دیگرم نامد به این هجران واین دوری

    نمایان روی جان مهجور ، از این پرده حایل                                   چه،تا این حد جایز نیست ،در گفتار مستوری

    ##########245

     

    مست نگاه روی او ،سر گشته گیسوی او                                  افتاده ام در پیچ آن جعد کمند موی او

    مهمیز چونان میزند ،افسار برجانم طند                                 چوگان به گویی میزند ، همچون منی شد گوی  او

    آهوی با مشک ختن ، یوسف به بوی پیرهن                           با آن رخ و حسن حسن ،هر گز ندارد بوی او

    در اعتکاف آمد جهان ،میگویم این معنی عیان                      مستند هر پیر و جوان ،از آن دل دلجوی او

    دی46دم که ماه چارده در توبه آمد از نگه                                   کافتاده بودی گاه و گه ،چشمش به آن مهروی او

    بگذاردم گر سر زنم ،هم حلقه ای بر، در، زنم                          سر بر کجا دیگر زنم ،واله شدم بر کوی او

    هر گز نخیزم در سحر بویش نسیم  آرد مگر                          با، آه ، هجران از جگر ، راهی کشم بر سوی او

    آن چشم مستش جام من ، لبخند او آرام من                        هر گز نیامد کام من از آن صفات و خوی او

    مهجور گوید بی فتن ، افتاده در رنج و محن                             داده است گویا ممتحن، حکم مرارت جوی او

    ###########246

                    

     

     

    در حلقه کمند نگاری شدم اسیر                             بر جور او اطاعت محض است نا گزیر

    گردن کشیده همچو قلندر به کوی ناز                     هم با هزارعشوه به ره گشته باج گیر

    پهنای جان که تنگ شده بر جلوس او                     هفت آسمان شده است براو پهنه سریر

    داغی کشیده بر دل گیتی که میکشد                      زجری هزار گونه زداغش گدا ومیر

    در هر خرام جان و روان میبرد ز ما                          دلها نگر به  ناز و خرامش شده اسیر

    یارب مرا ،سپر ،نه بجز دیده و دل است                    آخر، چرا؟ چنین  و چنان میزند به تیر

    دارائیان نه جرات چشمی نظر کنند                          تا چون رسد خیال نظر بر من فقیر

    آنی که شد نصیب و من از راهیان شدم                     با راهیان بخواه ، و،کرامت ، ز من مگیر                        

       مهجور بر حقیقت ستر تو واقف است                       اما ، نه ، با خبر  ز سراپرده ضمیر

                                                             ##########247

     

     

    داغ دل گویا که نزدیک است بیمارم کند                                    زندگی اندیشه دارد بارها بارم کند

    تا رگیسوی عروس دهر با تذویر  و  ناز                                       عشوه میآرد به تن نازی که بر دارم کند

    کس نمیبینم که جانم را کند مهمان خویش                               یا که ، از این خواب مشکل، لحظه بیدارم کند

    ساقیا در ده ،می، پیل افکنت باشد که هم                                  مصلحت هایی دگر  زین ،سر ، پدیدارم کند

    من که خود سندان دهرم سر نبازم زیر پتک                             ضربه های پتک میخواهد که بی زارم کند

    جام پی در پی در پی بده ساقی به جام درد دهر                        هوش چون از سر رود در سلک احبارم کند

    زین میان مهجور فریادی کشید از جان  درد                             گفت سختیها نه بتواند که دل زارم کند

    ###########248

     

     

     

    ای گم شده کوی خرابات کجایی                                تا باز مرا مست ،می، وصل نمایی

    تاریک زمان نور دل از ما بگرفته است                       آن روی مهینت ز چه؟ بر ما مگشایی

    مهرت به دل افتاده ، توئی ، جمله جهانم                     هر جا نگرم قبله محراب مرایی

    طوبای بهشت از تو فراتر نتوان رفت                           افرای جهانی ،نه، از آن هم به فرایی

    پر کن ، می، جاوید ،خضر، در کف گیتی                     تا جان و دل خویش دهم بر تو فدایی

    اندیشه ندارم که خود از خویش چرایم                      ای جان وجود از چه در این پهنه نیایی

    گسترده زیر قدمت جان و دل ماست                         مینه قدمی ، ده، به دل و دیده صفایی

    مرغ دگران، خانه گزیدست و به دردیم                     یگشای دمی، آن پر و آن بال همایی

    مهجور میان بند و شتابان پی دیدار                          تعجیل نما، فوت به دیدار چرایی؟

    ###########250

     

    آن چشم مست کانهمه افسانه میکند                                    ما را حریص باده و پیمانه میکند

    در لابلای عالم جان میبرد وجود                                          با قدسیان نشسته و همخانه  میکند

    زلفی که رهزن دل دیوانگانش است                                  باد سحر به اذن که اش شانه میکند

    ما را که در سلامت جان دلبری کنی                                   سودا چنان ،که، واله و دیوانه میکند

    بی خویش وبا خودیم نه در قالب وجود                               چون با توایم ،از همه بیگانه میکند

    جام وجود پر کن و بیمار وجد کن                                       آن خوش که شوق تو به دلم خانه میکند

    هر صبح وشام ای بت زرین سامری                                     روشن جمال ما رخ جانانه میکند

    ما را صنم چه؟تا صنمی چون تو در دل است                        هر گز نه این معامله فرزانه کیکند

    مهجور این بس است که منظور رحمتی                                 مهرش به حدق چشم تو کاشانه میکند

    ############251

     

     

    عمری گذشت منتظر جام باده ایم                                ما در ازل به نام ،می ، وباده زاده ایم

    دور زمان به کام دل ما اگر نشد                                     دل را به رهن باده مستی نهاده ایم

    از آن حلاوت قدح باده وجود                                        در این هلا هل غم و حرمان فتاده ایم

    باز آور آن قدح که رمقهای ما در اوست                          در انتظار جرعه چنان ایستاده ایم

    در حادثی که رفت از او ،جام  ما شکست                          میگو خدای را، که مگر ما زیاده ایم

    دامن کشان و پای دوان تا به کوی دوست                         صد جان بها ، به ساقی میخانه داده ایم

    ای لعبتان  جان حرمخانه وجود                                         ما نیز محرم حرمیم ،ار، زیاده ایم

    داغ زمان به دل زده ،در دام زلف دهر                              بر خویش حرمتی به میستان فزاده ایم

    مهجور ، باره ای خور و سر مست باده باش                         ما چون تو ،سر، به خدمت جانان نداده ایم

    ############252

     

     

    بیاور ساقیا جامی گذشت از حد بد نامی                                  نخواهم دیگر این هستی ، چو رفت از ما دل آرامی   

    به دیر و مسجد ومحراب جاری کن شراب غم                         که بر ما بست این هر سه ،هر آنم بود فرجامی

    مرا مغبچه ای برنا به نادانی گزید آخر                                      ندانم با که همراهی کنم ، با خویش همگامی

    نه شب را مژده صبحی ،نه ،صبحت را شبی دیگر                     همه گسترده در راهم فراخور حال خود دامی

    گشای آن درب دیرینت که من جامی دگر گیرم                     کنم با جام دیرینت مگر بردرد انجامی

    طبیبان دغل هر گز نداند درد ،رنجوری                                ز قاضی هم که نشنیدم بجز مستی بد نامی

    تمتع را گزیدم تا ،مگر ،سعی آورم چندی                             ندیدم در تمتع هم کسی بگرفت احرامی

    شطی، باید روان آن شراب وشرب پی در پی                        مگر با موج شط باشد که در تفت  آورم خامی

    بریدی از همه دامن چو دست خویش مهجورا                       بیا در دامن ساقی که یابی خوش سر انجامی

    ##########253

     

     

    قدحی باده خونین اگرم باز دهی                                  بر سرم کی برود فکر گدائی و شهی

    خسته منبر واعظ شدم و فکر الیم                                   نگشودند به روی من وما راه  و رهی

    هم برآنم که بساط از دل وجان برچینم                       زین سپس خوش گذرانم به بر ،روی مهی

    گر فراغ آید و چون من بدری جامه دهر                       کافرم ،جرعه می، گر به جهانی بدهی

    طعم ،می،دانی و گر صحبت باران قدیم                          ثوب جان خواهی و سجاده کناری بنهی

    به تواتر دل و جان ،عادت ،می،ده زیرا                             وقفه در شوق نه خوش با قدح گاه وگهی

    غوطه کن جان ،بر، سیمین صنمان خوش خو                  تا به کی واله این دیو و ددان  شبحی

    دست برکش همه از آنچه به فکر است و به ذکر             سعی کن تا ز کمند ،دد، اندیشه رهی

    ساقیا خاطر مهجور به رویی خوش کن                          که به آن روی رهد از همه بار گنهی

    ############254

     

     

    اینان که در ارابه ایمان نشسته اند                                       اسب عناد خویش به ارابه بسته اند

    مهمیز ها زنند و هیا هو چنان کنند                                   گویی کمر ز خالق سبحان شکسته اند

    منظور خلق خالق ، از عالم  وهر چه هست                          هیچ است  این کسان همه را مغز و هسته اند

    هر آن گناه و درد وجفا شد از آن ماست                              اینان همه به لوح ازل پاک رسته اند

    در وعظشان کلام دروغ است وریو مکر                                بل ،دست دیو را همه وارونه بسته اند

    در مزرع زمان نه بروید گلی که چون                                   اینان بجای سمبل مخلوق رسته اند

    در اتفاق خلقت خلق این بلا گران                                       از بهر حفظ خلقت مخلوق  جسته اند

    دیگر کن اتفاق و دگر خلق کن جهان                                  ای خالق جهان همه مخلوق خسته اند

    تدبیر ها بباید و عرقی و همتی                                              مهجور ،بهر سلسله ها که گسسته اند

    ##########255

     

     

    قاضی شهر ازشب دوشم خمار افتاده است                                      زان عدالتخانه شهرم ،ز،کار افتاده است

    ساقیا کاری بکن ،قاضی نیابد هوش خویش                              چون عدالت در نبودش برمدار افتاده است

    رشته بگسسته مخلوق را دیدم ،که ،نیز                                   بی نشان حکم قاضی در مدار افتاده است

    حلقه داری که گردنها از آن آویز بود                                        گردن اعدامیان را بین ،ز ،دار ، افتاده است

    زلف مشگینی که نور شید را سد کرده بود                                دست قاضی بود ،هم خورشید بار افتاده است

    نوچه گان کوی قاضی از نبودش در عذاب                                  هر یکی دیدم به ذلت در فرار افتاده است

    مست ظاهر نیست دیگر عربده خاموش شد                               مست آرام دل و جان در گذار افتاده است

    راهی ره رو، به نور ماه ،دیگر راه یافت                                        چونکه فانوس آوران زین جرگه خوار افتاده است

    با خماری که هم از آن شب به قاضی رفته است                        مدتی مهجور با خود در قمار افتاده است 

    ##########256

     

     

    بیا بار دگر آمد بهار شاد فروردین                                        گل از غنچه برون آمد ،هزارش، گفت ، صد آمین

    بساط عیش جمشیدی به پای سبزه باز آمد                         بیا با گلرخان یکدم به عیش ونوش دل بنشین

    به ناز نسترن بنگر خرامد پای الاله                                     به شاخ وبوته بادام بنگر ،گشته چون آذین

    به پا کوبی و رقص آمد به صحرا شیخ و شاب ما                به لبخند دلاویزان نشسته شبنم نسرین

    ز سویی نرگس مستی لب جویی خمار آید                      به سویی رقص گلپر را به صد ناز وادا می بین  

    مشام از هر چه عاری کن که بوی مشک می آید             به باد صبح گستردند گویا عطر مشک آگین

    بنات دهر را میگو بپوشد جامه الوان                              و، میگو ، هم، ز، الوا  ن طبیعت دامنی گل چین

    لب و خال ورخ وابرو بکن ترسیم بر دامن                       بگو دست بهاران را کند ترسیم را آذین

    جهان ، را، ده، مهجور، گیتیز را بهار آن روز                    که چشمی بر رخی هم رخ به چشمی می نورزد کین 

                                                                       ###########257

     

     

       

    گسترد فرش سبز به دامان روزگار                                  آمد بهار و باز گرفت از دلم قرار

    بوی عبیر گلبن بادام و کام عیش                                     از هم گسست در دل بی تاب من مهار

    فصل شتاء رفت و بیامد بهار سبز                                   با عیش و نوش و باده گلرنگ خوشگوار

    خورشید مهر باز بابید نور مهر                                       از هر جهت ،، به دامن دشت و به هر جوار

    باز ،آ، وپهن کن قدح و جام و باده را                                با ناز و عیش زاهد معوب را چه کار

    پوشید جامه ای به تن از سبزه کوه و دشت                     از نو رسید نقطه پرگار در مدار

    آواز دل بخوان چو ،رسی ،پای بوستان                               هم گوش کن به بانگ خوش و نغمه ،هزار،

    با هر نسیم،، نغمه شاداب سبزه بین                               هم ناز سار و نغمه قمری به شاخسار

    مهجور گر قدم بنهی بر بساط عیش                             هوشت مباز تا ندهی  دل سر قمار

                                                           ##########258

     

     

     

    بساط پهن کن و ،می،بریز و جام                            که کوه دشت و دمن سبز جامه کرده به تن

    خمار چشم زدا ،مینگر به دیده نو                                        دوباره بر لب جوی آمدند یاس سمن

    عبیر ناب و دلاویز نسترن سویی                                         ز یاد میبردم بوی لاله ، مشک ختن

    به پایکوبی رقصند دخت گلساران                                      نمی توان بگرفت این فراغ از دل من

    نماز عیش و طراوت بخوان به نام ربیع                               خصوص با گل سوسن به گشتگاه چمن

    بشوی گرد شتاء با گلاب شبنم یاس                                 بپوش جامه نو ، جامه کهن بفکن

    بیا به دامن صحرا که سبزه باز دمید                                 مشاطه داده داده طبیعت به کوهسار و دمن

    فراغتی چو دهد دست باده گیر و بنوش                          ز دست شاد طبیعت به عهد و یاد کهن

    به جام باده رجوع کن به فصل گل مهجور                        که میبرد ز دلت آه سرد و داغ محن

    ############259

     

     

    رسید مژده که آمد دوباره فروردین                               بساط گستر و ،می، نوش و تازه کن آئین

    به آفرین جهان خیز و یاد جمشیدی                             که رسم و خیزش جاوید می نهاده چنین

    به لعبتان طربناک بوستان نظری                                  نما  ، که میبرد از جان ودل اصالت  و دین

    عروس دشت و دمن جا نموده در دلها                         به دامنی گل ریحان ز نو کند کاوین

    به راز لاله نظر کن که اشک خون رنگش                    هزار دل به تماشا کشد ز قلب کمین

    بنه ، مرار شتاء ، می ،  بنوش شادی کن                     کنون که داده تو را جام باده گهرین

    به شادمانی و رقصند وپایکوب و سماء                      فراغتی کن و با دختران رز ، بنشین

    نگر خجالت بلبل که در طراوت گل                                چو نو عروس کشد هاله عرق به جبین

    ز جام لاله خونین سرشک خون ریزد                       ز جام دیده مهجور هم ، سرشک غمین

    ##########260

     

    ز داغ سینه ما لاله رست فصل بهار                               به رنگ خون ظبیعت نگر ، به رنج و مرار

    شتاء میرود و هم خزان و فصل تموز                           ربیع میرسد و ما چنان ملول نزار

    شرنگ خون زمان بر مذاق ما دادند                    تو راه خویش رو ،و ، حال ما به خود بگذار

    مرا زباده مطلوب غم خمار کنید                                  که من چو مست الستی شوم نخورده خمار

    اگر توانی وخواهی بخبز پای سرور                              مرا به حال دل و درک خویشتن بگذار

    ز رویش گل نسرین و نسترن چه حصول                    که لاله شبنم خون ریزد و  دو دیده نقار

    بسی که مینگرم جنگ ابر و باد و زمین                      سهیل بخت من از خواب کی شود بیدار

    به گردشند شب و روز و ماه و سال ولی                     به سالنامه هستی دلی نشد به مدار

    به آب چشمه حیوان بهار کن مهجور                       که درد و رنج و تعب را مگر ، کشی به مهار

    ##########261

     

     

    نه بهار آید و نه نام کذا بگذارند                                  نه سر خدمت گل ، گلبن ما بشمارند

    می ندیدم ز ،هزاران به گلی خوشخوانی                      کنهشان رفتم و دیدم که ز گل بیزارند

    در نظامی که طبیعت به مدار آوردست                      بهر تسخیر قراول به رهش بگمارند

    شیخ شیراز به عصری که منم نسراید                       ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند

    سحر وجادو که سلیمان بنمودی باطل                      در تلاشند که با ریو و دغل بگشایند

    با گل و سبزه و اندام بهاری قهرند                            زین میان لاله پسندند و چو خون انگارند

    پایکوبی نه به طرف چمن و باغ خوش است            بوی چرکین عداوت به صبا بسپارند

    دوش دیدم که گلی زار ونهان میگریید                  که به زیبائی من حرص و طمع میدارند

    پای طومار طبیعت منه امضاء مهجور                      که مجوست نکنند و شمنت نشمارند

    ##########262

     

     

    بهار آمد بیا ،ناب سعادت در قدح گیرند                                به حرز توبه و یمنش  زمیخواران گنه گیرند

    شراب ناب شکر خا به جام لاله گلگون                                 به کاس سرخ گل ، مل از رخ گلسای مه گیرند

    اگر هم سایبانت ابر آبستن به بارانهاست                              به بالای سرت چتری سنوبر ها به ره گیرند

    وفور نعمت جام است و در ان ناب شادابی                            که جز فصل بهاران این سخاوت گاه و گه  گیرند

    زر ناب سعادت را مجوی از فرش خاک گل                            عزیز مصر را باید که ره پویان ،ز ، چه  ، گیرند

    به روی عارض گل شبنم عرض و حیا  زانروست                   که پا کوبان به گلزاران ، عنانی بر نگه گیرند

    سریر تخت گل هر گز ، ز ، بار عام خالی نیست                       سخاوت را نه فرقی بر گدا و میر و شه گیرند

    بگستردند خانی را که هر ذینفع گیرد نفع                              حسودان طبیعت زین میان عمری تبه گیرند

    به دستی جام و با دست دگر بگشای ،در، مهجور                     که مهرویان محفل از دلت رنگ سیه گیرند

    ##########263

     

     

    به روی سرخ گل لاله داغهاست نهانی                               هزار زمزمه گوید ز داغ ، دل چو نشانی

    به راز و رمز شکفتن به گلستان وجود                                نشین وگوش فرا ده چو لحظه ای بتوانی

    فراخ دیده بباید بصیرتی به فراتر                                      نگه ، ز گوشه چشمی که راز و رمز بخوانی

    سحر که شبنم عرض چو خون زلاله بریزد                          مگر ز سنگ شود دل چو خدمتی ننشانی

    کنار جوی و زلال روان و عیش و فراغت                              بساط جام بگستر ، و، می ، درآن چو توانی 

    قدم گذار به گلزار و دامن افشان کن                                    ز سر بنه غم و بر گیر هم ز دل نگرانی

    گذشت فصل مرار و رسید فصل بهاران                                  تو نیز جامه نو پوش و نو نیوش زمانی

    به ناز و کرشمه عندلیب و بلبل وقمری                                   به صد مشاطه ، نگر ، بر خرام زلف چمانی

    به پیری عدد عمر غم مخور مهجور                                        بساط عیش بگستر ،بیاب عمر جوانی

    ##########264

     

     

    بیاور ساقیا من طاقت این جام هم دارم                                    به مستی پخته ام جان را ، بده ، جام سزاوارم

    ملول از خاطر خویشم که لنگر میخورم با تن                          ولا خود آتش وجدم که بر مطلوب میبارم

    شماتتها شنیدم از رقیبان دغل در راه                                    به کنج عزلتم ، می ، ده ، ز قیل و قال بیزارم

    فروغ چهره جان را گرفته گرد طغیانها                                     شرر میبارد از هر سو به جان و بر دل زارم

    بگو بر نوح طوفانی بر انگیزد که هم شاید                                 ز ، لطف انقلاب او شود روئی پدیدارم

    ز خود تا بیخود آیم من ، مدامم ، می، بده ساقی                         که برخیزم از این تن، تاقدم در راه بگذارم

    به اشراق وجود جان چو یابم دست ،با لطفت                              سریر وتخت شاهی را پشیزی بیش ننگارم

    به سر تاجی نهم زان پس ز اکرام و صفای دوست                        انیس و همدم دل را دگر بر غیر نسپارم

    بنه ، سجاده را، برکن ز تن دراعه  تذویر                                       بگو مهجور من هم خسته از زنار و دستارم

    ##########265

     

     

    اگر به کوی مغان حرمتی چنان دارم                                 که راز پیر مغان را به دل نهان دارم

    شرار شعله آتشگهش گرفته میان                                     مهیب آتش آتشگهش میان دارم

    مطیع محض نیم در تلاش و کنکاشم                                  زلطف پیر مغانم به جان روان دارم

    به اوج قامت سیمرغ میتوان برسم                                      که بینشی به فراتر در این جهان دارم

    چراست ؟ بر چه ، چنین انقیاد عمر نهی                             رها شو از همه این قید گو که جان دارم

    طریق حضرت جانان خوش است و ، غیر به هیچ                  مرا که آن رشرف افتاد، دل چنان دارم

    شراب خورده به ظاهر نداند این معنی                                 من ،از چه رو دل سرگشته در مغان دارم

    به جام شوکت جان پیر ما کند سر مست                              سری مقاوم و سرسخت در  دمان دارم

    چرا رها شده مهجور از این همه تقلید                                  از آنکه دوری از این، سحر،واعظان دارم

    ##########266

     

     

    من توبه از خماری و مستی نمیکنم                                    ده ، باده ام ، نزاری سستی نمیکنم

    کافر نیم که حرمت میخانه بشکنم                                      روزی نشد که باده پرستی نمیکنم

    عالی نمود خالق من خلقت مرا                                           در خلقتم شرارت و پستی نمیکنم

    در احتساب سجده و طاعات نیستم                                    شرب مدام دارم و خستی نمیکنم

    در نظم جام و باده و میخانه استوار                                     من خدشه در اصالت هستی نمیکنم

    پیمانه ام به حرمت پیمان او پر است                                   چونان تو ،کاین حریم شکستی ،نمیکنم

    جان و دل است و دیده و دامان وصل یار                               خوشحالم اینکه شانه بدستی نمیکنم

    محراب من همیشه رخ بی مثال اوست                                   هم لحظه در وفاق ،نهستی نمیکنم

    مهجور گو به زاهد خوش نام زعم خویش                               من آنچه تو ز جام گسستی نمیکنم

    ##########267

     

     

    به امید وصل جانان همه انتظار دارم                                        شود اینکه لحظه ای بر شرفش نظار دارم

    به نسیم صبح گاهی همه گوش جان سپارم                                 نه به چشم ،سوی، مانده نه به دل قرار دارم

    به چمان زلف تارش زده پیچ و خم چنانی                                  که اسیر زلف گشتم نه ره فرار دارم

    به گهی بگستراند همه خرمن دو گیسو                                     که به چشم ،روز روشن ، همه دیده تار دارم

    زده اسب خویش مهمیز و گسسته نظم جانم                            همه سعی مینمایم که، مگر مهار دارم

    به گریز پا رمید و ز مدار دل گذر کرد                                       نتوانم آن رمیده به سر مدار دارم

    بنشسته ام به کویش همه اشک چشم ریزان                           که بداند از فراقش دل اشکبار دارم

    دل اگر رود  زجانم به دمی وصال ، خوشحا                              به وصال او توانم دل و جان قمار دارم

    ز سر صفا ، که پرسید؟ز لنگ پای مهجور                               بگفت سعی ره بود و به پای خار دارم

                                                                  268  ##########

     

     

    دوش دل با هوس ،می، ره میخانه نمود                                   یاد یار آمد و ، می، خوردم و دیوانه نمود

    غافل از اینکه نبایست شوم مست خراب                                تا رقیب آمد و گیسوی چمش شانه نمود

    در خیالم همه ، کام از لب و از خالش بود                                 بیخود از خود شدم وآنهمه افسانه نمود

    من ز جان در ره پیمایش کویش سر مست                              او تعارف به، رهم ،باده به پیمانه نمود  

    قصر آباد وجودم به کنام مستی                                              از میان رفت و چه آباد که ویرانه نمود

    دست در دامن ساقی شدم از مخموری                                   راز ها گفت و دگر واله  و مستانه نمود

    وجد جان گو که به پیمان الستی این بود                                قدحی داد و، ز، هر داشته بیگانه نمود

    چون به هوش آمدم و روی نگاری دیدم                                 سایه ای بود که در جان و دلم لانه نمود

    دیگران عمر گذارند به این ره مهجور                                    حرمتی داد تو را ، همدم و همخانه نمود

    ##########269

     

     

    داغی نهاده  بردلم این دهر کج مدار                                   هر سعی میکنم ننماید به جان قرار

    که جانب کنشتم و گه سوی مسجدم                                 گفتند ، رو ، به میکده رفتم ، نشد مهار

    برر هر دری که حلقه زدم نای درد گفت                           آ یا به کام کس نشدی دهر سازگار؟

    ابرو گره نموده جهان زگو به روی ما                                با این مناعتی که چنین کرده آشکار

    شادابی وجود،ز ، ما برده این عجوز                                 با داده خراب زمان میکند خمار

    شالوده ها گسسته ، تنیده چو عنکبوت                         تاری هزار رشته  کشیده روان به دار

    راهی گشوده بی هدف و بی نشان به پیش                     با هر قدم اصابت پا سنگلاخ و خار

       خود با هزار عشوه خرامد به ناز خویش                         انبوه جان ودل به خرامش کند نزار                                

    مهجور پرده ،در ، سخن خفی تا به چند                       زجر زمان برید گلو پاره شد دمار

    ##########270

    چه ام این نام و آن رامی که ببرید از دلم کامی                           نه یار و همدمی در بر ، نه بر این دل دلارامی

    به پهلویند و صف در صف به پیشم شحنه و قاضی                    که میدوزند بر قامت لباس از حکم و فرجامی

    به بندم، می نه بتوانم قدم بی حکم بگذارم                                که در هر گام گستردند از خوف ورجا دامی

    به سعی خویش نتوانم طواف خود بجای آرم                              نه بی اذنش توان گیرم به تن ملبوس احرامی

    گرفتند از دل و جانم همه آرامش هستی                                   نه خود قادر به عصیانم نه ساقی کرد انجامی

    ز ،هرکویی که بگذشتم شرار آه آه خذلان بود                          همه با درد خود صامت ،نه کس بر دیگری حامی

    مغیلانها به ره ، ما را نه نای پای بنهادن                                    که بی ایمای رهداری ،مگر بتوان نهی گامی

    شرار از حد فزون آمد من و ما غرق این آتش                           غریقی این چنین آیا شود یابد سرانجامی

    تو با همت برو مهجور از این دام ،دد، مهراس                             که آرامش توان یابی و هم در دهر آرامی

    #######271

     

     

    خمی شراب بیاور که غسل توبه نمایم                                      دگر به باده و جام شراب شعر سرایم

    به پای تند روم از کنار مسجد و محراب                                    به پیش زهد و ریا عمر انتظار نپایم

    به کوی میکده گسترده اند فرش سعادت                                  روم به میکده خاک درش به چشم بسایم

    چنان گرفته وجودم ز وعظ رنجش خاطر                                   گمانم اینکه ، در، هیچ واعظی مگشایم

    به روز روشن وتاریک شب به کوی خرابات                                 به اعتکاف نشینم فرو کشم گله هایم

    نفیر ناله دهم سر چو ،نی ، به شکووه ز هستی                            به هفت عرش درآید صفیر سوز سمایم

    به زور حکم طلایم مکن که من خذفم ،به ،                                  خوش آنکه می نکنی این خذف به زور طلایم

    نه خلقت من مخلوق کرده ای ، که تو خلقی                                 عطای ، حی، نکردی تو ،حی من ز خدایم

    بکن قبای تظاهر، فکن، ردا ،مهجور                                              که مستیت ز ،می، بیغش روان بفزایم

    ######272

     

     

    تا در میکده باز است شرابی نوشیم                                  فخر مستی به ریا کار و  ریا،بفروشیم

    ای که تهمت زدی و مستی ما رو کردی                           ما ز جام ، می، بی رنگ و ریا مدهوشیم

    آنچه در میکده گویند رضای ازلیست                             محرم  کوی نه ای ما به نهان میجوشیم

    به درون ، آ ، ونگر هلهله محفل انس                               حدس بیجا زده ای ما به عیان خاموشیم

    ساحت حضرت باقی نتوان نقش نمود                              ور نه ما با قلم لوح ازل منقوشیم

    مستی ما ز ، می ، صافی بی غش باشد                             نه تظاهر که ز تزویر و ریا بخروشیم

    لحن داوود بلی سفله دلان ننیوشند                                ما مرید ،در ، وجدیم از آن بنیوشیم

    وعظ نا سوده واعظ همه کبر است و غرور                       ما به سودای روان با رخ جانان کوشیم

    دیده بگشای و نگر ساحت جانان مهجور                         زان صلا زن که خم ناب روان بر دوشیم

    #######273

     

    با ما به خرابات ، آ ، تا نور عیان بینی                               هم بگسل از این غفلت ، تا خود به میان بینی

    رداعه بینداز و، دستار فکن سویی                                       غسل ، می، صافی کن ، تا صافی جان بینی

    اندیشه نمی زشاید در مهلکه مستی                                    سر ، ، باز، که هم با دل سودای روان بینی

    با روح نسیمی خوش بنواز نفسهایت                                    تقریر مکن غالب ، که ، باد دمان بینی

    راز ازلی بنگر مشعوف زجانان شو                                          کز هلهله شوقت  پیریت جوان بینی

    هر چند که از خاکی ، در اوج سماوات ، آ،                              تا اوج سعادت را بی جا و مکان بینی

    دراعه و دستارت روح از تو به بر گیرند                                  این قالب تن بشکن ، با روح جهان  بینی

    هر ، کو، لب و خالی خوش با خرمن ،مو ، مشگین                   میپوش نگاه از او ، لنگی و زیان ربینی

    مهجور بپوش از این افریت ،دل و چشمت                             بگشای به دل چشمی تا حور جنان بینی

     

    #####274

     

    آن جام آتشین دگرم پر کن از شراب                                          هشیاریم بگیر و بکن مست کامیاب 

    تا چند در تلاطم اندیشه غوطه ور                                               حوضی بخواه و ریز در آن باده مذاب

    یک چند هم ز باده به حوضت کنیم غسل                                    آ ن باده ای که می شکند نکهت گلاب

    زاهد مرا به نقد متاع تو کار نیست                                                ترسم ، چرا ؟ز بیهده های تو در عتاب

    خواهم شوم انیس ، می ، و جام و مست خمر                                 من هم شوم ز باده گلگون دل ،خراب

    دیگر مرا به وعظ تو واعظ نیاز نیست                                             عمری کشید وعظ توام در تف و عذاب

    گیسو چمی و ماه رخی خواهم این سپس                                       هم باده ای ز دست نگاری قدر مآب

    جامم بده در آن شریانی همه وجود                                                باشد که چشم باز کنم از سراب خواب

    مهجور این سراب سخن بس به گوش دهر                                      گو تا کنون ،تو ، کرده شدی کرده صواب

    #####275

     

    به کمین جعد مویش همه راهزن که شاید                             در لطف و آشنایی به فراخ جان گشاید

    سر تار زلف جعدش چه خوشا شود کمندی                          دل خوش رمیده ما به کمند او در آید

    بنشسته ام که افشان کند آن دو خرمن مو                          گره تنیده ما مگرم چنان گشاید

    ز ، چه ؟ماه بدر بینم ،که، چنو مه است ما را                         که چو مقنعه بگیرد ز  رخش ، چو مه بپاید

    مژه های چشم مستش بفزایدم خماری                                چو ،،چو آهوان وحشی به چمن گذر نماید

    لب لعل سرخ فامش چو عقیق سرخ صافی                            نظری که می نمایم همه وجد می فزاید

    قدمی چنان خرامان  که بلور ناب بینی                                      که بهشتیان به قامش همه شعر می سراید

    بنشسته در فرازی که نه دست میتوان برد                                 نه اینکه چشم سودن به جمال او نشاید                                                                                                                                        

    بنشین و منتظر باش به هجر و وصل مهجور                              هم این بدان که چون او صنمی، جهان نزاید

    ######276

     

    به تار موی نگارم فدا کنم دل وجان را                                    که میکشد به یکی تار مو به بند جهان را

    مرا که درس ارادت به مکتبش خوش باد                                رها نمود ز قید ریا دل نگران را

    ز صافی ، می، مطلوب پر نمود چو جامم                                  رها نمود هم از کالبد ضرار و زیان را  

    به راه کوی ارادت گرفت لنگی وسستی                                   به ناب پاک حقیقت همو بشست  روان را

    نمود آینه روشنی،ز ، هستی و مستی                                      که دیدم آفت کج راهیان وخیره سران را

    ریا و زهد و تظاهر به جامه تزویر                                              به انسداد کشیداست جاری شریان را

    به خون ما و من وتو هزار بازی داد                                            نمود یره به هست وجود بد نظران را

    مرا به مکتب واعظ مخواه دل زده ام                                         هزار بار گره میزند به زهد بیان را

    خوش آنکه از همه گیتی دهند بر مهجور                                 نشست با قدح و همطریق زلف چمان را

     

    ######277

     

    پر کن پیاله دل هوس  روی یار کرد                                    جان را به روی بار ه عصیان سوار کرد

    پی در پی آورم قدح باده کن خراب                                   از حد زیاده  ده  که شرر بیشمار کرد

    در کوله بارمن نه بجز التهاب بود                                        وجدش چنان گرفت که صد کوله بار کرد

    دوشم نه طاقت آورد این بار هجر او                                   داغ فراق اوست ، مرا ، داغدار کرد

    گاهی فرست بوی عبیر دو زلف  یار                                    ما را عبیر بوی ختن سا مهار کرد

    دیدی که دل ز کف شده بود از فراق او                              دلجوئییش چه سان دل ما در مدار کرد

    بنشسته ایم در ره و عمری به انتظار                                  شاید به لطف لحظه از این ره  گذار کرد

    شیخ اجل بگفت و چه خوش گفت این  مثال                     مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد

    ما کار خود به کوی تو بودن گزیده ایم                               مهجور باش و بین  که ثمر ، انتظار کرد

    #######278

     

     کجا واعظ توانی حل کنی ،تو ، این معما را                                  که از سجاده و مسجد بریدند  این دل ما را

    به زهد زاهدان دیدم بجز سود تجارت نیست                                به جمع عابدان رفتم ، که ، می سودند عقبا را

    به سلک محتسب دیدم مرید شرع می باید                                  مرادش درسها میداد چون و چند دنیا را

    به جمع عارفان رفتم  همه دیوانه مطلوب                                      سماعشان رقص می آورد هفت عرش ثریا را

    نه تن در کار بود از وجد سیر آید ز خوش خوانی                           ز وجدش نرم می دیدم به دستش سنگ خارا را

    به خاک تیره می فر مود خوشحا من تو خواهم شد                        عجین خاک و گل میکرد میدیدم مطلا را

    به شیخ شهر از من گو نفس پاکیزه می باید                                  که فرش گام خود سازی ره کوی مصلا را

    به آب روی دریا گر روی چون آب در خشکی                              توان گویم که بگشودی درون خویش اسما را

    به درس پیر محبوبت فرا ده گوش جان مهجور                             مباد آسان دهی از کف بهای پیر دانا را

     

    ######279

     

    تا در ره میخانه مرا گام وجود است                                   بر جام ، می ، و ، جام طهوراش سجود است

    آنکس که مذاق از قدحی ناب نیالود                                  از عالم بیدار خبر دار نبودست

    جان باید و پیمان دلآرایی و مستی                                    آن را که نه این است دلش زار و خمود است

    سر باخت بباید که به میخانه در آیی                                  دستارفکن این نه به تار است و نه پود است

    لا جرعه بخور چشم بصیرت بکند باز                                هم گوش فرا ده که ، ز، تو گفت و شنود است

    با روی فراخ ، آ ، نه اندیشه مفروض                                   آنجا نه سخن از کم و یا بود و نبود است

    برهان دل و جان از قفس کالبد خویش                               تا درنگری ساقی مستان چه ودوود است

    از چشمه الطاف ویش هر که ننوشید                                  زنگ سیه از آیت جانش نزدوده است

    مهجور که شد محرم محرمکده دوست                              زان روست که دل در قدم دوست گشوداست  

     

    #######280

     

    دریغ از ارزنی عزت که بر نفسی روا دارد                             که خود اندیشه فتحی فرا از ما سوا دارد

    نه در میخانه ای ساکن نه با پیمانه ای مونس                        خیالش اینکه ما وایی هم از این سر فرا دارد

    شرار زایش عقلش گرفت از دهر ارامش                                 تن ژولید ه اش منگر  ز استبرق سرا دارد

    مرادی این چنین هر گز ندیدم با مریدانش                          نه کس در پیش او حق از دم چون و چرا دارد 

    هلاهل کرده در جامی همه لاجرعه مینوشند                      خود از نا باوری ، باور به خود  وحی حرا دارد

    به چنگ آورده صیدی را فلاخن برده در گردن                   حریص مست این باور نه صیدش را رها دارد

    به مکر و حیله زهدش گرفتاران بی سامان                         خود ابراهیم و صد فرزند قربان در منا دارد

    به نیش تیز دندانش جگر خواری چنان بنمود                    که هندش صد فرا رحمت به درگاه خدا دارد

    تو مهجور از ازل گفتی گرفتارش نمی باید                         گرفتارش اگر باشی  سر هدم تو را دارد

    #######281