غزلیّات بخش چهار

 

لب گزی

 

 

 

چشیدم طعم مستی بالب پیمان زپیمانه           ازآن رولب گزم باخودکه می گویند دیوانه

چه شهدی آفریدآنچون چنان لب راچنین باشد

که هم باقطره ای چونین شوم مدهوش مستانه

 

خوشادستی که مست آیدبگیردگیسوی جانان

به آبادم چراخوانی زمن بگذرنه آبادم

به چشم ظاهرت هرگزنبینی جایگاه من

نه هرچشمی فرابیندنه هردل رافرا زیبد

صفای مرغ دلکش رانگرباشورمی خواند

مراجان است وهم آن رانثارمقدمش دارم

به مهجوراین شماتت هاشنیدن گرجه سخت آید

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ازآن رولب گزم باخودکه می گویند دیوانه

که هم باقطره ای چونین شوم مدهوش مستانه

کندبادست ناپیدای جان گیسوی اوشانه

دلی دادم به دلداری شدم مفروش ویرانه

بلنداعرش لاهوتی مراقصراست وکاشانه

نصیبی چون نمی بینند میخوانندافسانه

تمام روزوشب دربوته ای بی قوت وبی دانه

اگربردل قدم بگذارداوباگام جانانه

به کوی یارخودرفتی پذیراشدتورا یا نه

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

قهر زمان

مراقهر زمان دل مرده ای  دیوانه می سازد

حقیقت رانمی گویدطریقت رهی جانسوز

چوچنگ ا نداخته برجان زجانم خون دل گیرد

نه جانی مانده نه جامی نه کامی نه دلآرامی

به مکروریو وبرزهد وریا وبردغل بنگر

نه درکوئیش بگزینم دگرمن مسکن وماوا

به دام همچوصیّادی فتادن عین نادانیست

خوشا این دل که بگزیندبه کوی دلبری منزل

خیال وحدت مهجوردر رازنهان این شد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

چنین ازعمر بیزارو زخودبیگانه می سازد

نه واقع میشودحقّی زحقّ  افسانه می سازد

به ویرانی دل آسودم هم آن ویرانه می سازد

ز جام خالی وبی می چنان  مستانه می سازد

خیالش این که خام استم به خودهمشانه می سازد

به دام اندازدوبی قوت وهم بی دانه می سازد

هم اوبرقطره های اشک دل پیمانه می سازد

که دردامان معطوفش دلی جانانه می سازد

که باسوزی عیان برگیس یارش شانه می سازد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سزای دهر

انداخته به دام کمندش جفای دهر

دورجهان بگرد ویکی یاب در زمین

اندوه ودردوآفت حرمان و سوز وآه

باددمان وزوزه ی وحش درنده اش

مخصوص آنکه کشتی وسکّان راه بر

باکاروان که راهی بی مقصدیم ،نیز

آرام اگر رویّ واگرتندوتیزپا

تلّی بسازازهمه مخلوق وخودبمان

مهجورگوبه راهبراین ره به کام نیست

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

تااین جفاست نیست به کامی صفای دهر

گویدکه دیده برسرعهدش وفای دهر

شش واژه ایست نیست جزاین آشنای دهر

فرصت ندادتاکه ببینم صبای دهر

درکام موج هابشودهم صدای دهر

آسودگی کجاست نبینم سرای دهر

جزسوز وآه نیست به اجرت سزای دهر

هرگزبه دست نایدت ازآن رضای دهر

چون خودفریفتی توبه این اعتنای دهر

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

جام بدستان شادمان

درجام دهر گر نگری این نوشته اند

ازآن بساختند خم وساغروسبو

چون است این که با می عجینم بساختند

ساقی مرازاصل خود این چون جدا مکن

میخانه ای به وسعت دنیای بیکران

کوآن که گفت آفت وحرمان به راه رفت

جام آوران عرصه ی خلقت مگر مرا

مهجورکیست جام بدستان شادمان

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

خاکی گرفته با می خونین سرشته اند

آری عجین خاک به این جام خشته اند

پس می حرام کرده وچونین برشته اند

با آب می به خاک زمان دانه کشته اند

میخوارگان به جرعه می آواره گشته اند

ازراهیان چه جان وچه سرها که کشته اند

با خاک ومی به عالم خاکی نرشته اند؟

آنان عجین خوی وخصال فرشته اند

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

فرجام زندگی

بنشینم ار به کوی دلارام زندگی

تاکی من وغم وحرمان وسوزو آه

بی قوت ودانه بی دل وبی جان وبی وجود

بگزار خودبه پای خودآیم به جایگه

خلقت اگربه مبدا ومقصد بناشداست

من جام خود بدست خود آرم به میکده

من درسکون مبدا ومقصد نیامدم

اینجا بقاست تاکه بفرسایم ازوجود

منعم کنند ازمی وخنیا وساز ودف

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

صدشکوه گویم از غم وآلام زندگی

آیابه کام نیست مراجام زندگی

دل مردگان کنند مرا رام زندگی

عذرتوکی دهد به من آرام زندگی

مقصدفناست پس نبرم کام زندگی

تفسیرچیست بین من ونام زندگی

رازی نهفته درشرف گام زندگی

هرگزملا نگشت سرانجام زندگی

مهجورنیست خیر به فرجام زندگی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

طریق بقا

 

میخانه ای به وسعت گیتی بنا شداست

درکوره راه پیچ خم وشیب وهم فراز

ره واریان ره همه باکاروان به پیش

درعرصه ی جهان بزرگی چوبنگری

هرگام ما به سوی فنارهنمون شود

این زوزه ی دمان که ز ویرانه می رسد

بخت بلندماهمه دراوج غفلت است

تصویر خودبه لوح ازل کس ندید ورفت

مهجورخوش بزی به می وجام وکام ونام

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

هرکس به راه میکده خودآشنا شداست

بس راهیان به پیچ وخم ره فناشداست

گه عاقلی وگه شبحی رهنماشداست

مارابه قدرپهنه ی انگشت جاشداست

جان وتنم به فکرطریق بقا شداست

سودم کجازجانب بادصباشداست

این غفلتم فرود زبخت هماشداست

گویندقصرهاکه به لوحش بناشداست

هرآن خوشیست آن همه دراین سراشداست

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

میوه ی تاک

آرام گام زن مکن این خاک راجری

هرذرهّ ام هزار دل و گوش وچشم وسر

داروغه ایّ ودزدی وجلّاد وپیشه ور

کیخسروی که تاج به سرمی نهاد او

مستی به راه میکده تاشدعجین خاک

دررزمگاه دهرچه تن ها به گور مرگ

هم کاسه ی می ای که به کام من وشماست

خون دلی که آب شدوتاک میوه داد

مهجورآنچه واقع این زندگانی است

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

فریادمی زند مگرازگوش جان کری

نیکونگرگدا وشه ومیر وسروری

خوش منظریّ وسروقدنازچون پری

ابروکمان وناوک مژگان دلبری

هم آن بهادری که بکردی دلاوری

هریک هزار مرتبه کردی بهادری

بامانشوز میکنداوپیش داوری

هم میوه ایش ناب شرابیست احمری

دل برنگاه دلبردردانه بسپری

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

خلقت عیسی

سازهاتاکوک شدبرمن نوای غم نهاد

غوطه ورکن جان به حوض می که تادانی چرا

این چه رازی درخم افتان وخیزان وجود

کوسراغ ازمنبعی کاین روزگارکج مدار

این بشربانوع خودکاین جورویغمامی کند

نظم خلقت رافقط عیسی چنین مخدوش کرد

آنچه خوددرنظم خلقت می کند خنیاگری

من ندیدم هم توهم آنانکه باماهم رهند

تاکجامهجوراین گفتارپنهان بایدت

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

کاخهاباانده وبازجروبرماتم نهاد

این ابهّت رابه جم درسحر جام جم نهاد

وین چه سرّی شدکه درپیمانه ی آدم نهاد

زخم دردی دربشردیدوبراومرحم نهاد

خودبه دست خودعجب بدعت دراین عالم نهاد

نطفه اش ازغیب درقصرانه مریم نهاد

چونم این خنیاگری درخلقت ما کم نهاد

سحر پیدایش چه سان درچشمه ی زم زم نهاد

عیش ونوش وشادی ومستی فقط این دم نهاد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

محراب نماز

 

دانی به ره میکده صدشیب وفراز است

مقصدکه ببایدهمه باهمّت جان رفت

درمقصداگرباده دهندت به روان گیر

جام است ومی وباده ی خوش خوی ارادت

جامی ست به دست ومی جاویدطهورا

آتش به دل افتاده زیک جرعه ی نابش

طرفی نشدازمسجدوازدیرو کلیسا

جامی اگرازدست پری روی بنوشی

خواهید اگررتبت مهجور بجوئید

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

دربسته ویا بخت توبازاست که باز است

باشد که ورودیت به مشروط جوازاست

درجرعه ی آن بردل وجان صدهمه راز است

حوران قدرشوکت مه روی به ناز است

ساقی چه دلارام دل وبنده نواز است

جان هاکه زشوق قدحی باده گدازاست

با مابه ره آ هرقدمش خاطره سازاست

دانی که به شاهیّ جهانت نه نیازاست

اوبردرمیخانه به محراب نماز است

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

پای درگل

شهدشیرینش به کامم چون هلاهل می رود

می روداین کاروان سالار ومیداندچرا

سنگلاخ وصعب ره ازماگرفت آرام جان

عارفی بایدبگویدکاروان دراین رهش

ره درازاست ونداندساربان  مقصدبعید

ظاهری پرزرق منگرباطنی کنکاش کن

سوی نابودیست مقصدتاسروش این رازگفت

پندناصح رانیوشیدن دراین وادی چه سخت

پای درگل بود مهجورش به سعی ازگل کشید

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

کارباجام ومی وساقی به مشکل می رود

آفت ورنج وفلاکت هابه محمل می رود

کس نمی داندکه این محمل به منزل می رود

عاقبت باراهدارش پای درگل می رود

وین ره ناسوده ی مقصدنه عاقل می رود

راهیان باپای خودبردرد عامل می رود

ساربان باکاروان بین تند وعاجل می رود

بس مغیلان هاکه با این فهم دردل می رود

هم که جان کام یابش سوی محفل می رود

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

پیمانه درخون

به کوی میکده غیرآمد وپیمانه درخون شد

دل وجان وسروچشمی همه شادان وبس مسرور

به زیرآفتاب ومه دلی می بودودلداری

به گلزاران وبستان هابساط عیش ونوشی بود

می وجام ودف وچنگ ودلاویزان مه پیکر

به گل صدنغمه سرمیدادبلبل درگلستانش

لبان خنده وروی خوشت رادرنهان میدار

هماناباغبان برگل نوازش هاکه می فرمود

مگستراین زمان مهجورجام باده ومی را

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گناه ازمارسید این چون سرافرازان دل دون شد

چه بنمود این بلاگرکاین چنین بیماررومحزون شد

به ناز وغمزه ی جانان هزاران دل که مفتون شد

غم وحرمان ودردورنج باپیمانه مقرون شد

کجاگشتندودوران هاچرا وهم چرا چون شد

همه پژمردگل هابلبل شیدا به هامون شد

که غیرآمد غم وحرمان چنان دریای آمون شد

دمان درد باز آمد به دل دلداده مضنون شد

زموج سرخ خون دشت ودمن دریای میگون شد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

باده ی سامان

 

این سایه ی رضالت وحرمان به سررسد

آبادمیشود دگراین خاک دیرپا

دستی به دست ودامن صحرا وشوروناز

پرمی شود دوباره می خوش به جام ما

محروم جام جان شده جان هادراین دیار

دل پاک کن به چشم بصیرت نظاره باش

میخانه بازمیشود وسیل می روان

بسیارشدهدردل وجان درفراق دوست

مهجورآیتی دگرآید به ملک گو

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

وین مایه ی فلاکت وخذلان به سررسد

سوداگریّ وغفلت ویران به سررسد

کنج جفا ودیده ی گریان به سررسد

وقت فراق این دل نالان به سررسد

فصل فراق حضرت جانان به سررسد

دوریّ مازباده ی سامان به سررسد

ترس کمین وکام هراسان به سررسد

سختیّ حال وفرقت دوران به سررسد

این پستی وضلالت دیوان به سررسد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

مینای سعادت

تاباده ی مطلوب مهیّا وبرآرند

درحوض می ناب طهارت بدهندم

این کهنه رباطی که دراوجای گرفتم

هشیاری ماصرفه ی ما نیست که باید

خوش آن که قدح را زگل خاک بسازند

من راهی میخانه ام ای زاهد مفلوک

تزویر وریاو دغل ومکرو بلارا

درجام قدرشوکت مینای سعادت

آن تنگ نظرکیست که مهجوربداند

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

این کسوت آلوده ام ازتن بدرآرند

جام خوش مستیّ سعادت زدرآرند

دیوانه دلان بامن دیوانه سرآرند

این جام که خالی شده جامی دگرآرند

چونم که مراکاسه ی نابی ز زر آرند

آنجابه دلم ورد خوش پرثمرآرند

هرگزنه درآن وادی جان درنظرارند

خواهان شرابم همه شام وسحرآرند

ماراصله ای بیش  زدرّ وگهر آرند

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

خاقان زندگی

بازآبه کوی عزت وسامان زندگی

درداست اگربخیز ودواکن به درد دهر

باشوروشوق وخنده به آوازصبح خیز

چندی اگرگرفته عدوراه چاره را

میدان اگربه معرکه خواندتوپیش تاز

این نیزبگذردعددی از زمان ماست

جان رشید برتن مفلوک راچه کار

دراوج باش اسفل ازآن بهایم است

نادان اگرنزیبد ودانا شودچه سود

راهی بکش که راهبر راهیان شود

طوباقدی نشانه ی شایستگیّ  توست

کامی سترگ دارد وآرامشی بزرگ

هرکس به هرفراخوروهرآیتی که هست

بی دل مباش بی خود وبیراهه ره مرو

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

هرگزمباش سست وپشیمان زندگی

دردست ماست شافی درمان زندگی

برهم بدوز رشته ی سامان زندگی

برخیزوباش صولت خاقان زندگی

تاهم شوی به دهرفراخوان زندگی

بخت اوفتد بدان که به دامان زندگی

جان رامکن ذلیل وهراسان زندگی

تاکی به دوش آفت تاوان زندگی

هستی اگربخیزچوانسان زندگی

باخودگزارغفلت نادان زندگی

طوباشو ومباش بلاخوان زندگی

چون نیک بنگری به شبستان زندگی

چندی شداست طفل دبستان زندگی

 مهجور ره نما به صف  خوان زندگی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

چون زاده اند قید زمانی به بودن است

بسیارچون من وتودراین عرصه بوده اند

آیاچشیده ای لب شیرین همچوشهد

جام است وکاسه وخم وحبّانه وسبو

تاریک را ز دیده بدر چشم جان گشا

این دیو ودد نه برسرراهت سرآورند

هرگزمباش مرده به جان ودل ووجود

باشداگر دوچندصباحی کندخروش

بامن که نیست خاتمه این خط موازی است

بنگرعظام تاچه به مابرسپرده اند

دین توهم به نسل زمانت سپردن است

پامی گذار و رو ره این دیربازکن

یک گل به بوته صد همه خارآوردپدید

درهرنفس که می کشی وبازمی دهی

می کوش وشوبناگر وآباد دهرکن

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

عمری بزیّ وشوهمه خواهان زندگی

ازعامی وگداو زشاهان زندگی

نازیّ وهم کرشمه زجانان زندگی

می ریزناب وجد زباران زندگی

برنوردل زکام چراغان زندگی

قامت نمای راست به پیمان زندگی

داری اگرامیدبه ایمان زندگی

دل مرده گان چند به دوران زندگی

این راه رفتنیست نه پایان زندگی

این دهر رابه سایه ی همخوان زندگی

چون سخت می کنی ره آسان زندگی

ترس ات چرازخارفراوان زندگی

صعب است وسخت رفتن ازاین خان زندگی

شکری نمابه این همه احسان زندگی

مهجور باک نیست ز ویران زندگی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

معدودکس که برسرمسندنشسته اند

هیچ ارزشی ندارد وهیچ افتخارنیست

هرکس به وسع جانب جان مالک است ونیز

بس رهبراست وشاه ووزیر ومباشران

آغشته چون کنی به جهان عزّونام خویش

تاجام جان پراست شرابی به عزّتت

آرامشی اگرشودم پشت موج هاست

باکشتی ای که نوح به دامان گل نشست

جان درمذاق غم منماخسته ی وجود

اطفاء کن حریق تغافل دگر بس است

گرگی اگر به گلّه زندازمحاق توست

گویی مباش که سوی گودال می برند

کوآن غراب تابدرم آن گلوی نحس

این جامه ای که دوخته برمن جفای دهر

درقامت زمانه ی غدّارسعی نیست

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نیکونگرشدنداسیران زندگی

ازملّتی برداحدی نان زندگی

میزان زنی به هم زچه میزان زندگی

افتاده اندبرته چاهان زندگی

جاری بکن امید به دستان زندگی

هرگزمشو نماد به دونان زندگی

دیدی به موج لحظه ی عصیان زندگی

آغازگشت نوبت طوفان زندگی

بایدشوی که بلبل دستان زندگی

خودمی رهان زشعله ی سوزان زندگی

بگسل محاق باش توچوپان زندگی

برگوی باش یکسره چوگان زندگی

من بوده ام همیشه غزلخوان زندگی

ازتن کنم شوم صله پوشان زندگی

خودباش ازسلاله ی کوشان زندگی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

هرراکدی زسعی نه امحایت آورد

 ساحل چرابه  امن رکود است دروجود

باری اگرتوان برهانی زدوش دهر

هرگز عدم خیال مکن بربقابکوش

گرخارهابه پای خلد راه پیش رو

خواهی اگروصال دلارام عمرخویش

این خصلت ریا وخساست زجان بنه

بی مکر وریووزهددراین راه نهه قدم

نورآن نشدکه ماه شوی درفرازشب

بادیو ودد بجنگ به تاریکی زمان

هرباده ای به هرقدحی نیست کام یاب

باتوشه بایدت به بیابان نهی قدم

خورشید وش همیشه به اکناف خودبتاب

گرمی اگرتوان بدهی بر وجود دهر

درد وغم است ورنج نداریِّ والتهاب

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

باشی اگرتوچشمه ی جوشان زندگی

بایدشوی که موج خروشان زندگی

باری زدا زباربدوشان زندگی

سرخم مکن به فخرفروشان زندگی

بی خارنیست گل به گلستان زندگی

چون سروشو به عرصه ی بستان زندگی

آموزه کن به جان بده بستان زندگی

تاخودشوی ز زمره ی مستان زندگی

بردل بتاب شومه تابان زندگی

هستی اگربه عین توخواهان زندگی

بایدکه می خوری زمی ستان زندگی

باخودببرتواصله کوهان زندگی

سردی شکن زچشم فروزان زندگی

راضی مشوبه دیده ی گریان زندگی

بشنوصدازنای خموشان زندگی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

هیچ انتظارنیست که آهی کشد زدل

درپهنه ی زمان مکن این ایده اختیار

گرعزّتت به گرده ی نانی زکف دهی

همّت نما ودست بیازاین عدوبگیر

آنجاکه دل ببازی وجان برفنادهی

هرخنده رونه یارموافق نه همره است

هرباده ای مگیر زهردست وهرکسی

جامی بگیروعکس رخ یارنقش کن

مهجورگو زعالم هستی به این بشر

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

این اغنیای تخت جلوسان زندگی

برهم زنی بساط عروسان زندگی

خودباختی شدی ز اجیران زندگی

چون می شوی زصنف اسیران زندگی

برخودبگیر شام غریبان زندگی

بشناس خوداصالت یاران زندگی

هردست نیست باده بنوشان زندگی

درجام ریزباده ای ازجان زندگی

هرشادی وصفاست همه آن زندگی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

شهلای دوچشم

پرلاله وگل بادهمه عمروبهارش

آلودگی ازدامن پاکش همه کن دور

مستان همه درخاک رهش ره رو وره پوی

شمشادقدش سروخرامان دل ماست

درسایه ی زلف سیه اش جای گرفتیم

شهلای دوچشمش همه درغمزه شود غرق

آن لعل لبش بوی شراب خوش مستی است

برآیت شا ئنش نرسد خسرو ودارا

شوریده دل ازما ونگاه شرر ازاوست

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

می کن زشرابی به سبو مست خمارش

هرگز نکنی زرد رخ وسست ونزارش

برطعنه وآزار رقیبان مگذارش

درلوح وجودش غم حرمان منگارش

آن زلف سیه هیچ به طوفان مسپارش

افتند دل ودیده وجانها به مدارش

آن گود زنخ کرده چه دلها به مزارش

گیسوی کمندش بکندصید وشکارش

مهجور مبادآفت گردون به گذارش

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

غزل

 

ای گل بستان به گلزار طراوت شادباش

سرو بستان دل ما می طراود دروجود

دامن گیتی همه پرعطر شد باگام او

یک نظر باآن کرامت لطف اگربرماکنی

برمداردیده باز آور گریزان پاشدیم

گردش کون ومکان است وامید وصل ما

آن شراب لعل لب کزمادریغ آورده ای

گلعذاران جهان جام آور کامت شوند

این که مهجور این غزل آغشته ی نامت نمود

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

برگلستان وجودت غنچه رویان شادباش

ای قدقامت چنان سرو خرامان شادباش

ای دل آرام دل ای جان جانان شادباش

هم توازلب خنده ی این شادمانان شاد باش

یافتیم ازآن مداردیده سامان شادباش

درد رادرمان توئی ای جان درمان شادباش

می شود ما رادگر لطف فراوان شاد باش

می ستان از مادل وهم جان وایمان شادباش

می سراید شعربا آوای دستان شادباش

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

رطل گران

 

گلزار وجودم گل مینای جهان باش

آرام نسیمی شو وبرجانب ما وز

هرجانگری ورد لب ما سخن ازتوست

تابرسر کوی تو زندخیمه دل ما

هرگزنخورم باده زهر دست وبه هرجام

گفتم به رقیب ای که زدی خیمه به کویش

خورشید رخت نور جمال است وجلال است

از غیب سروشم خبری داد زکویش

بازآیدودامن بگشاید به وفاقت

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

از آفت دهر وغم گیتی به امان باش

درکوی رقیبان دغل باد دمان باش

برجام دل ماچو می پاک روان باش

درخیمه ی جان ودل ما مونس جان باش

ساقیّ دل آرام دل و رطل گران باش

لطفی نکندبرتو نشین ونگران باش

نوری ده وراهی نهه و باگام جوان باش

بربادسحر گفت بگویم که وزان باش

مهجور دگرجامه ی اندوه دران باش

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گردش گردون

.

 

به جان زندگی ما راتوآرام روان باشی

جهان گرجمله جام است ومی پاک روان جاری

به درب میکده بنوشته گرساقی ضمان آور

می جام سعادت رافقط بانام تونوشم

دل آوردم که گفتی بی دل ازاین کوی کامی نیست

سرای جان گشای وبرسریردل نشان آور

تعارف دیگرم هرگزپیاپی ناب می نوشم

لبی خندان ولب خندان وخوش باش وبه شادی زی

غم مهجوروجوراین زمان وگردش گردون

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نبیندهیچ نقمت قامتت سرجوان باشی

تو برجام دل ماهم چنان ناب روان باشی

مرا باآن همه لطف وعنایت ها ضمان باشی

که میدانم به جان مست ما جانا امان باشی

نه باهردل دل آمیزم مگرتو درمیان باشی

جلوس آری اگربرتخت بربخت شهان باشی

ازیرا گفته ای می خور دل آرای جهان باشی

شوددور ازتواین آلام گیتی شادمان باشی

چوبگذارد توان خورشیدتابان زمان باشی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

جام ارادت

 

درمیکده همواره مراجان جوان باش

ماباده ی جان جز زخم وجدننوشیم

درکوچه ی رندان همه جا ذکررخ توست

آن سایه ی طوبای قدت مامن جان است

تاتربت تن با دم جانان به هم آید

داده است سحربادصبایت خبری خوش

مادل همه درجام ارادت بنهادیم

داروغه به خواب است وعسس نیست مهیّا

مهجوربه خدمت چو وجودش ننشانید

 

 

 

   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سردسته ی حوران شو وهم خود ز سران باش

ساقیّ دل آرام ودل آرای جهان باش

ماذکر توگوئیم وتوبا مابه میان باش

ما جان بفشانیم وتودرامن وامان باش

براین تن ماآیت دل مایه ی جان باش

جاری شو وبرجام دلم ناب روان باش

براین که نه ازبودونبودم نگران باش

درکوی به آرامش وبازلف چمان باش

هم بردل اونیززآشفته گران باش

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نوبت ما

بربط وجام ومی ویار چوباهم باشد

واعظا کوچه ی رندان نه به زهد آغشتند

خوش به آن کوی خرابات که دردامن او

این زسرپیچی آدم نشدازدام بهشت

هرکه بگزیده نگاریّ وبه کنجی به خوشیست

نازحوران جوان می بردم تابرعرش

خوش بزی لب به لب جام وبخورباده ی عیش

خوش که هم مست شرابش شوی ازلعل لبش

پهن شد برتوبساط می وجانان مهجور

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

عیش ما ودل ودلدار فراهم باشد

عارفان از گنه وعظ تودرغم باشد

یارودل باشد وحاشا که می اش کم باشد

جانب عیش وخوشی خصلت آدم باشد

به صباحی دگرم نوبت ماهم باشد

گذرازعرش به کویش گه وگاهم باشد

نیست شایسته دل اندرغم وماتم باشد

زیستن لحظه به عمریست که آن دم باشد

من زساقی همه هر آنچه بخواهم باشد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

لابه ی وعظ

گوشم ازوعظ وخراف زاهدا ن سرسام شد

دام ودد بگریزد ازاین لابه ی وعظ وخراف

یک نظربنگربه کوی طالبان جام می

مابساط جان ودل نادیده درپنهان زنیم

عندلیبان غزل خوانندبرما شورها

باکلام و گفته ی وعظت  به منبر درستیز

تفت ناب آمدبه خم جوشیدو مل شدپایدار

برخم ابروی دلداری نمایم من نماز

تامنادی گفت مهجورا به احرامت شتاب

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

وعظ را انجام کو بروعظ کی فرجام شد

کس ندیدی کودکی بروعظ واعظ رام شد

این همه آشفتگی باجام و می آرام شد

با توامّاغفلت ات نالید وهم دردام شد

وعظ توآخربه غفلت جست ودرسرسام شد

وین روان ناب ما بازآمدو درجام شد

یاوه های وعظ درناپخته هایت خام شد

هم طواف کعبه ام بردورسر انجام شد

سوی مهرویش دل سرگشته در احرام شد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نا گفته ها

 

به گردش شد نگرجام می مطلوب جانانم

نه ام آن نکره ی کرکس که برهرلاشه آویزم

شتابان آمدم درکوی می درپامغیلان ها

زمانی غفلت آویدم شدم درجرگه ی زاهد

اگردست آیدم دردهریک دم ساحت ساقی

به کوی باده پیمایان بجز مستی فراهم نیست

نشستم دربر حوران خوشدل دربساط عیش

اگردل داشتی با ما درآن بزم دلاویزان

توباسجّاده ی خودباش وهم بادانه ی تسبیح

مگو مهجور این چون فاش این ناگفته هاگفتی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

به احرامش دلم حاضر زسودایش نمی مانم

من ازوجدخوش مستی چنین شادوغزل خوانم

به جامم باده ای لاجرعه ازدلدار بستانم

خداراعمربرگردان بسی زاروپریشانم

بساطی گیرم از جام ومی اش جان نیز بنشانم

مکن زاهد به آن نادیده آتش ها هراسانم

به ناز وغمزه ی حوران غزل ازشوق می خوانم

بدانستی به فرّوجاه من والا زشاهانم

مراهم جرعه ای باده همه دین است وایمانم

به حکمش می دهد تکفیر امّا من مسلمانم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

خامه ی بهار

                                                            

 آمد دوباره موسم گل غنچه بازشد

بس مدّتی که سبزچمن قهرکرده بود

زیبارخ چمن که رخ ازخاک برکشید

زاغ وزغن نماندبه پای سنوبری

آهوی راغ آمدودربوستان رمید

این سایه ای که چترامینش فراگشود

بازآ به طرف گل سحرازشام بردمید

تن می گذار وجان بکشان پای جام گل

مهجورگل که می دمد ازخامه ی بهار

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بلبل رسیدپای گلستان به نازشد

جوشید سبزه خاک کهن سرفرازشد

دل هابه سوی کعبه ی اودرنمازشد

قمریّ وعندلیب به گل نغمه سازشد

وه تارمیدچشم گشودوغمازشد

درپهن جام وجان  دلم دلنوازسد

تاچند غیبت ازپس شامت درازشد

جان جهان نه ازگل ومل بی نیازشد

عطروشمیم ورایح آن درفرازشد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

باده ی گلسار

بازآورید جام ومی وباده دربهار

ساقی می اش به جام گل لاله میدهد

سروآیتان وماه رخان درچمن رسند

رخسارگل به روی گل یاربردمید

جامی دهید باده ی آن ازگلاب دشت

آذین  گل ستان نگروسرودرچمن

طرف چمن خوش است بهاران که می رسد

روح وروان وجان ودل وچشم وهوش را

مهجورجان ودیده ودل ها که درغمند

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

از مقنعه برون شده رخسارگلعذار

کز سرخی چوخون می اش جان شودخمار

وین دردواین تعب شودازکامشان مهار

تاهم گل ونگاردرآینددرمدار

خواهم شوم زباده گل  فام کامکار

قمری ترانه خواندوهم عندلیب وسار

جامی بگیردست ودگرکارمی گذار

یکسربه جام باده ی گلسارمی سپار

بااین غم ونقارنشدعیش پایدار

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

حقیقت عیان

خمارباده ی دردم مراخمارندانید

نه روزگارزبه خوش باش می دهدکه درآنم

خمارمی کندازجام باده ی شرر ودرد

خطرببایدوپادررکاب عرض وشهامت

نه تاج سمبل شاهیست حاکمان همه شاهند

سوارباره مسازید هرکه سازجهان زد

تمام عزّوشرف می ستاندازمن وماها

جهان نه آینه ی فردخاص وخدمت آیین

اگربه دست خود افتاده دربلا مهجور

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

چنین به کام خوش روزگارشعرمخوانید

نه رنج ودرد وتعب را که دم فروبنشانید

زدردجام شررتابه کی به خویش نهانید

غلام همّت خودباش چون اسیر شهانید

حقیقتیست عیان واقعیست نیز بدانید

که خودشمابه ازاو نامدارجان جهانید

به ره شویدکه تاکی اسیر زلف چمانید

چرامطیع ومقیّد به حاکمان زمانید

گذارپخته شودخام ازقفس مرهانید

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

رخنه دراصالت

درطیلسان دردوجفا کوله بار ماست

بس مدّتیست باغم وجورآشناشدیم

خورشیدبود ونوروصفاوامید ووجد

چون شدکه ازفرازبه زیرآمداین وجود

این داغ جان که دیرزمانیست بامن است

آسوده آنکه می جهدازاین بلای سوز

درداست ودرمند وطبیبیم بی عمل

رفت آن طراوت گل وگلزار وسروناز

مهجورقوم دیگراست مسلّط به جان ومال

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

آئینه ی شراردل داغدار ماست

دست جفای دهر چنین درمهارماست

تاریک جان وجانب غم درمدارماست

تاچندزیرچکمه نادان وقارماست

تنها نه من که داغ زمان درگدارما ست

هریک که می جهیم صفای بهارماست

سنگینی جهان شریعت سوارماست

درزیرجامه خسته زغم گلعذارماست

وین رخنه دراصالت ودر شاخسارماست

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

باده ی خوش یمن

تابازبهارآید وگل عطرفشاند

این برگ تذزو وخس وخاشاک بلاخیز

خونابه ی دل می خورم ازجام شرارش

تاباز گلی روید واندام طراوت

آن سفله به باغ وگل ومل انس نگیرد

دامان گلستان همه پر رونق گل باد

جان با گل و با گلبن وباغنچه بیامیز

رو باصنمی باش که سرلوحه ی ناز است

مهجوربه پای گل وبلبل چه خوش آنکه

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بلبل زنقارآید وآوازبخواند

مارابه خزان غم واندوه نشاند

ناسفته دل آفات دل ودیده نداند

مارازسیه برسحرنورکشاند

تابارغم از آیت حرمان بتکاند

کان جامه ی دیرین زغم جان بدراند

تاکام وجودت زمرارت برهاند

هم قطره زنازش به لب جان بچکاند

ساقی قدح باده ی خوش یمن رساند

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

می مطلوب

تاسایه ی همابرسدروی بام ما

کوآن جریده ای که دراونام آشناست

باطالبان دیده ودل تابرآمدیم

زین دام ناگشوده که صیّاد می تند

مادرازل ارادت کویش نموده ایم

این زاهدان چه طعنه زنندو چه لابه ها

مارافروغ ساحت جانان چنین نمود

هرسایه ای زهرشبحی نیست امن گاه

مهجوردل ببر برساقیّ میکده

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

باشدکه پخته گرددازاین کرده خام ما

کوآشناکه جوید ازاین جرگه نام ما

شداین کفایتم که برآوردکام ما

هرگزمبادآهوی رم کرده رام ما

غیرازصلاح یار مباشدمرام ما

درهم تنند برسرشرب مدام ما

نام جبین اوست که دارد دوام ما

باشدبه زیر چترچمانش خرام ما

گوپرکناد از می مطلوب جام ما  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

شرب مدام

باز آورآن شراب گوارای کام ما

تاکی سبوشکسته برآریم دربرت

درصبح خیزشام سیه آیتی دراست

پرسیدم ازقرون زمان ناله ی سبو

تاباده هست ومیکده وساقی وجود

بی روی دوست جام جهان رانه آیتی است

مادرطریق حضرت جانان شویم مست

راهیست پرخطر ره میخانه عاقبت

این زعم واعظ است که مهجور کفرگفت

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

خالی مباد درقدح دیده نام ما

پرکن شراب وجداصالت به جام ما

می کن قرین میکده ی صبح وشام ما

گفتندحسرتیست به کام عظام ما

مست وجود اوست همه خاص وعام ما

جام شراب وباده ی دل شدمرام ما

حوران شوندبادل وبادیده رام ما

فاتح شودبه کوی وبه میخانه گام ما

بس عافیت دهندبه شرب مدام ما

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

تخت بخت

تاکی به یاد روی مهش چشم بر دراست

دیدم بهشتیان همه صف درصف آمده

چشمی چنان که غمزه کنانش برد زهوش

تنهانه من شکسته ی آن گام سرواو

تادربساط باده نباشد وجوداو

عکس رخش چنان بنماید که ماه بدر

دریای می کجاعطش مافرودهد

مرغ هماکه بخت سعادت به بام ماست

مهجورهم رسیدبه بالای تخت بخت

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

آری ندیده ای رخ اوماه دیگراست

پادر رکاب او زهمه حوریان سراست

بنگربه لعل لب همه چون ناب احمراست

خم گشته گان به سروقیامش سراسراست

هرباده ای به هرقدحی سست وبی براست

افتاده درزلال می وعکس ساغراست

آنجا که درلبش عطش دل شناوراست

پیش همای ماهمه بی بال وبی پراست

زیراکه حورخاطرخوش نام رابراست

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بوی مینو

شرابی سرخ گون چشمی قدح لب شهد می خواهم

شرابش می کند مخموروهم بی خودزبودن ها

لب لعلش که می خواهم مکم جان بایدم دادن

بریز آن غمزه ازچشمت کرشمه باقدسروت

فراغت هاست درکویت اگرازروی تودورم

جهانی می شودروشن بکش آن حایل ازرویت

به شام تیره ام نوریّ وهم آرامشم درجان

هرآنم دردم افزایی به جان ودل بیفزا چون

نه دیگراین همه حرمان کرامی شدکه برگیرم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

هم ازآلام این هرسه چومی خواهم که آگاهم

زچشمش غمزه چون ریزدبه طاقت کمترازکاهم

خوشاکه زنده ام درکوچه اش مفتون درگاهم

من ازروزازل چون بنده ای درخدمت شاهم

رقیبان غبطه هادارند براین شوکت وجاهم

توای آرام هستی ها وای والاتر ازماهم

فرست آن بوی مینودردم بادسحرگاهم

منت سودای جان ودل زکوی تونمی کاهم

کدرازجان مهجورم به هروقت وبه گه گاهم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

باد بهاری

تابادبهاری بوزدسوی چمن زار

یاس وسمن وسنبل وسوسن که درآیند

کن جامه زتن جامه ی نوپوش به شادی

آن راکه نباشدقدحی دست ولبی تر

هم محتسب وواعظ وهم زاهد وراهب

می ریزقدح پرکن وجامی به لب آور

ای زاهدصدچهره قبابرکن وباز آ

این خود همه ازآیت خلّاق جهان است

مهجورخمی دوش کش وجام می ای دست

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بلبل بکشد شیحه پردجانب گلزار

بس غلغله هاکه شودازخلق پدیدار

مستندهمه نیست دراین دایره هشیار

آسوده مپندارزجانش شده بیمار

تاچون بشوندی همه ازمشغله بیدار

هرگزنشودخفته براین عیش سزاوار

برطرف چمن دورکن ازخودغل ودستار

براسب عنادت مکن آرایش افسار

دانندنگشتی به سرجامعه سربار

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

التهاب

نه درسراچه ی دل ماندراهکار امیدی

کجاست مرغ غزلخوان بگوزباغ امیدم

رکاب پای توبودم به وقت اوج نگاهت

نبودباتومراهیچ التهاب که یک بار

به تیرمست نگاهت نه صیدرام شدم من

چرازگلشن باغت مرا که جان توبودم

به ناله ی دل من هیچ التفات نکردی

به سوق شهرملامت شدیّ وطاقه ی حرمان

بپرس ازاوی تومهجوراین شراروعداوت

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نمی دهندزهجران به کوی وصل نویدی

زشاخسارطراوت کدام سوی پریدی

چه شدکه همچو منی رابه جان دیده ندیدی

بریدی ازمن وباقهربر شرارخزیدی

به مرغزاردلم پازدی به ناز رمیدی

به دست ظلم سپردی چه گل زخاطره چیدی

روی قفا وبگوئی که ناله ام نشنیدی

لباس یاس واسارت  به جان دیده خریدی

چرامیان دل ماوخویشتن بتنیدی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

همداستان

دل باتودیگرهم داستان شد

آن لطف هاکه باما نمو دی

دربزم مهرت تاجانمودم

ای سایه داراوج همائی

آرام روحت تابردل آمد

آن غمزه ازآن چشمان مستت

تادربساط وصل توگشتیم

ای جان هستی مارابه مستی

مهجورهرگزچونین نماند

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

جامه تکاندودیگرجوان شد

اندوه جان ازهستی نهان شد

ناب سعادت بردل روان شد

هرآرزوئی کردم همان شد

پایان سوزباددمان شد

باآن کرشمه کام جهان شد

آلام رفت و جان درمیان شد

آرامشی ده دل بی امان شد

دیدی که چترت زلف چمان شد  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

شعرحقیقت

سحرش می طلبیدم که مگرمست نماید

باپریوش صنمی مست شوم درسحرشوق

دربساطی دهدم باده که باشدهمه مسرور

خالی اززهدوریاباشد وخالی زتکلّف

چشمه ی نورگشایدبه رخ دیده گشایان

صافی جان ودل وروح وروان است درآن جمع

ترس نابودن جام می وتکلیف همه دور

شرک باشدهمه هرآنچه بجزمحضرساقیست

ساقیاده می خوش فام جهانگیربه مهجور

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 گره ازاین دل شوریده ی جانم بگشاید

گرد تاریکی ازآرام وجودم بزداید

آهی ازهیچ دلی درشرف باده نیاید

محفل انس رسدساقی ودردیده بپاید

دیگرآنجاسخن ازمکروریاهیچ نشاید

طبقی ازهمه اخلاص نهادن همه باید

تاروان رامی مطلوب ارادت بفزاید

خدمت صدق ووفا نیزبه ساقیت بباید

تاشودمست گران شعرحقیقت بسراید

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

چشمه ی جان

باز آ به ره میکده سودای روان است

بگذار ره دیرومصلّا وکنشتی

درمسجدو آتشگه ودرطرف کلیسا

ماتن بنهادیم وهمه جان وجودیم

چشمی بگشابین همه خاکش زر نابی

ماراخبرازبادنسیمی زسروش است

ستواروسترگیم نه چون بیدبلرزیم

کاین جان ودل ودیده واین روح وروان را

مهجوراگرغایب ازاین کوچه ی تن گشت

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سودای روان با می آرامش جان است

درجام دل مابنگرعکس جهان است

برهردم وهربازدمت تن که ضمان است

این جان به برساقی هستی به امان است

ازچشمه ی جان باده به دل هاکه روان است

لرزان دل ماهیچ نبینی به دمان است

هم لرزه به ستواری ایمان نه میان است

جزخدمت ساقی نظری نیست چنان است

دانیدبرساقی جان باده خوران است

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

هم پیمانه

جهان رابا ارادت بین چه سان پروانه ی خودکرد

بشارت ها به جان بودازوفاق آن رخ سیمین

بساط عیش ومستی رابه یغمادادازمستی

به آن ناز وبه آن مستی همه درکوی اومحرم

به پهنای دل دلدادگان معمارحشمت بود

مهارجان ماباریسمان وجد ممکن بود

غزالی بودخوش خال وخط وناز وخرامش خوش

خدارااین چه لطف واین چه آمال ومآلی شد

خوشامهجور برفالت که درآن جام مینایی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

چه دل هاکردبی سامان هم ازسامانه ی خودکرد

برید ازما رخ وبیگانه را دردانه ی خودکرد

دل آویزان کویش راهمه دیوانه ی خودکرد

چه شداین محرمان کوی رابیگانه ی خودکرد

چنان غرید وحشمت هانگر ویرانه ی خودکرد

چه آرایش دل ژولیده را باشانه ی خودکرد

به لطف آن خرامش عالمی مستانه ی خودکرد

که ماراهم انیس ساحت شاهانه ی خودکرد

توراهم باده ی دل دادوهم پیمانه ی خودکرد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

آواز سمائی

جانم ببرید وبنشانید به جایی

رودی شودآنجاکه روان باده ی ناب است

آرام زدل جارزنم لعبت جان را

ماراهمه خواهش نه بجز وصل نگارش

ازلعل لبش قطره چکاند به وجودم

درگودی روی زنخش باده ی شوقی

بالا ببردروح ونشاندبه سریری

رامشگرجانها بکند پهن بساطش

روحی که چنین اوج بگیرد زتومهجور

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

کانجا نشود غیرمن وغیرخدائی

جزشرشررودش نشودهیچ صدائی

باوجدخوش شوردهد بلکه ندائی

هم نیز چه سانم بکندلطف نگاری

یابم هم ازآن قطره به جان فّرهمائی

برسرکشم ویابم ازاوشوروصفائی

زستبرق وازسندس وازنورسرائی

بربط زندوسردهدآواز سمائی

آواره دراین کوچه ی تاریک چرائی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گشت گاه

نه هوشیاربماندنه عاقل دانا

چه هوشیارچه عاقل به کوی وصل وجود

جلال وشوکت کویش گرفته جان به گرو

چرا؟چگونه دراین گیرودار افتادم

به داغ هجروجودش همیشه اذعان است

به جان فرش ارادت نمی کند که جلوس

فرودآید ودل شادمان نمایداگر

به دست جام گرفتیم وآمدیم به کوی

به گشت گاه گل وسرو وبوستان مهجور

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ازآنکه می شکندغمزه اش دل مارا

که باتلاطم دردش شدیم درپروا

چنان چوکوه بلرزدسکندرودارا

که این چنین شده ام مست جام چشم نما

نه دیگراین همه باماشراربس صنما

فرودگاه قدوم است جان ودیده سرا

زیمن گام بگیریم جاه وفر هما

که ناب وصل کند پربه جان ودیده ی ما

نیاید ار به کنارت تلطّفی منما

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

یاداو

تا من وجانان به سودای همیم

سایه ی طوبای او مامن گه است

دل به سودایش بیافروزیم ما

یافتیم از او شهامت در وجود

یاد او وذکر او وحرز اوست

داغ ها بر دل هم ازکفران رود

دست از دامن ندارم چون رسد

رخ بتابان در فروغش جای گیر

درفراقش گفت مهجور این حزین

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

هر دوبرسوداگری ها محرمیم

کاین چنین درسایه گاهش می لمیم

ور نه بی او ازهمه کم ها کمیم

یاد اوگر نیست از هر چم رمیم

این همه بر دردجان ها مرحمیم

بی رخش ترک بقا رادردمیم

از همه آحاد کوی او شمیم

این همه ازتابشش می آرمیم

گرنباشد لطف او در ماتمیم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

شعرنغز

درقد قامت که از طوبا سرید

آن که گفتا سیر درخوان آورند

سایه ی امن وجودش امن ماست

نعمت جانان سزای جان ماست

درفراق او چه باشد کام ما

درفراغ جان وصالش راطلب

اعتکاف دل کنید وکوی را

آبگین جام دل گیرید دست

برفراق یار وشعر نغزما

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

کفر باشد گر بگویم دیگرید

هم برید از خویش واز یاران برید

گرشمارانیست مامن بگذرید

از چه درکفران این کوی ودرید

هرفراقی رابه نسیان بسپرید

تحفه ی جان بروصالش آورید

زمره ی دارالمحبت بشمرید

آیت مطلوب جانان بنگرید

جامه ی مهجور را ازتن درید

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   

درزوزه ی ایّام

رندان نکند ترک می وجام روان را

آنجا که مراساقی رندان به کرام است

برخیز بگیریم کدرازدل وازجان

ما دل به ره کوی خرابات سپردیم

درزوزه ی ایام نه بیدیم بلرزیم

ما رابه گرانیّ جهان آز مباشد

کس رانه ثبات است ونه جاوید که گوید

دامان صفا گسترما ازچه نجوید

ازخاطر مهجورنه این راز بجوئید

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ای محتسب ازما بگذراین جریان را

چونم غم اندیشه ی سودای جهان را

شوئیم به یک جام ز دل این نگران را

با محتسبان گو عدد  سود وزیان را

بسیاربدیدیم تف باد دمان را

آن جا که گزیدیم فقط رطل گران را

بندم به جهان جاری خون شریان را

آرام دل افروز دل دلشده گان را

بگرفته چراحلقه ی آن زلف چمان را

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بوی سرخ خون

به کوی میکده غیر آمد وپیمانه پرخون شد

دل وجان وسر وچشمی همه شادان وبس مسرور

به زیر آفتاب ومه دلی می بود ودل داری

به گلزاران وبستان ها بساطی بود وعیش ونوش

می وجام ودف وچنگ ودلاویزان مه پیکر

به گل  صد نغمه سر می داد بلبل در گلستانش

به گل که باغبان در گل ستان تیمار ها میکرد

لبان خنده وروی خوشت را در نهان میدار

مگستر این میان مهجور جام باده ومی را

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

چو پا بنهاد بیگانه سر افرازان دل دون شد

چه بنمود این بلا گر ها چنین بیمار ومحزون شد

به ناز وغمزه ی جانان هزاران دل که مفتون شد

غم وحرمان ودرد ورنج با پیمانه مقرون شد

کجا گشتند دوران هاچرا وهم چرا چون شد

همه پژمرد گل ها بلبل شیدا به هامون شد

به باد صبح در گلزار صد ها فتنه مضمون شد

وطن برگریه وزار ومحن یکباره مرهون شد

زبوی سرخ خون دشت ودمن نا سوده میگون شد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

امید فردا

سحر که غنچه به باد سحر شکوفا شد

صفای روح تو داد این جلا به دیده ی ما

زرش کجا بتواند برابری بکند

کمال عزّت وآرام آن وجود شریف

چو سرو باش نبینم خمی به قامت تو

سحر که چشم به نور فروغ بگشایی

تو خوش بزی که جهان با تو خنده ها بکند

به گل ستان وجودت مباد گرد ملا ل

به اوج گاه سماوات جان عروج کنی

بخند و نیز بخندان وخنده بر لب تو

به چشم نرگس صبح مسا تو ناز فروش

همیشه دیده ی مهجور روشن از رخ توست

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

دلم به یاد تو ای دوست گلشن آرا شد

به لطف دوست سحر گاه ما دلا را شد

که جام دیده ی ما از شما مطلّا شد

چنان نمود که ما را دلی چو دریا شد

بهار گلشن جان سرو و سرو آرا شد

امید دار که کامت به اوج عنقا شد

به صبح صادق از این خنده روح والا شد

که اوج جان تو بینم چو اوج طوبا شد

نشستگاه دلت ساحت ثریّا شد

چو غنچه بشکفد آن روی مهر گلسا شد

که چشم مست تو آرای روی مهسا شد

کرم نما ز تو روشن امید فرداشد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نورشهاب

مرا در جام منصوری اگر لختی شراب آید

اگر با باده ی سامان بشویم جام جانم را

بیاور جام هستی را در او نابی به کامم ده

تقیّد تا کجا دیگر بگو برهان مستی را

زسر اندیشه زایل کن که زایل میکند جان را

ندارد راحتی دیگر دلم در هجر او بشنو

بگستردم که جان را فرش راه حضرت جانان

مرا آرایه ی مستی همه کام است ومنصوری

مراهر لحظه دیدارش به بیداریّ ورهواریست

به جام دیده ی مهجور ریزید آن شراب شوق

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

فراغی گسترد در دل که هستی کامیاب آید

تن فرتوت بگزارم زپیری جان شباب آید

که خواهم تا به میخانه دلم مست وخراب آید

نمی خواهم به سر اندیشه وفکر عتاب آبد

خوشا آن دل که در وجد دلارامش مذاب آید

از آن ترسم که بی وصلش دل وجان در نقاب آید

کند لطفی به بزم دل چنان نور شهاب آید

بیارزد لحظه ای دیدن دلم در پیچ وتاب آید

چو با اویم به رهواری نه در این چشم خواب آید

که او در محفل جانان خوش وعالی مآب آید

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

جان آبگین

در حلقه ی ملائک حوران نازنین

جامی به دست وناب روان در تعارف است

در جان اگر دل است وبه دل داغ هجر یار

اندیشه باز گیر زدل وجد کام خواه

در محفلی که ساحت آرام دلبر است

آنجا شرار وکبر وغم و درد و آه نیست

بنگر کشاکش قدح وجام باده را

آنجا زلال باده نمایان به قدمت است

مهجور رو به حلقه ی مستور راز ها

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ناز وکرشمه از دل دلدار ما ببین

معنا ندارد این چه روال است وآن چه دین

حاشا مکن که کرده هزاران شرر کمین

با کام مست وصل وارادت شود قرین

لطف وصفاست نیست در آن انتقام وکین

دلها همه مزیّن سودای بهترین

هر جرعه گفتگوی گلو ذکر آفرین

پر گشته ناب خواسته در جان آبگین

شادی توراست جرعه ی این جام آخرین

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

جهان غرق خرافات

در آینه ی دهر رخی جز رخ ما نیست

آن صور سرافیل کند گوش جهان کر

آن آیت مخلوق که سر لوح زمان است

نصّی که فرا گشت زلوح ازل خویش

تبعیض چنین بین به گل وخار طبیعت

درپنجره ی نور زمان نیست سیاهی

دستان چپاول ببرد سهم من وما

بر خیز که خیزیم بخیزید که خیزند

تا چند به گردونه ی این دهر هراسان

اینان همه بر گرده ی مخلوق سوارند

فریاد بکش پاره کن این بند گلو را

این دامن متروک بدر جامه ی نو پوش

تا مکتب وتا فلسفه حاکم شده بر دهر

مهجور جهان غرق خرافات نبود است

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

این آینه را هر که مجاز است زما نیست

در جان زمان لیک که گوش شنوا نیست

در خدمت مخلوق ندانم که چرا نیسشت

باور مکن این نصّ که قانون خدا نیست

در عدل جهان این همه تبعیض روا نیست

آری به جهان بر غم واندوه سرا نیست

مظلوم که هستیم دعا نیز روا نیست

بی خیزش ما هیچ حقی چهره نما نیست

این چرخ مگر گردش دوران شما نیست

بر هیچ کس از غیب کرامات وعطا نیست

بیهوده بگفت آنکه گلو بر اسرا نیست

می دان که تو را عزّت از این دلق وقبا نیست

از قشر چنین هیچ سر صلح وصفا نیست

آن راکه خراف است از او مهر و وفا نیست

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

شراره ی دخت

بهار آمد وسبزه دمید وغنچه شکفت

هزار آمدو طرف چمن دلا را شد

بروب راه ره میکده زگرد وجود

مشاطه کار هزارآفرین به لحظه کند

کمان آن خم ابرو چنان شده آذین

به سبزه وگل وریحان دشت خضرا گون

گشوده فرش چمن پرنیان سبزه به دشت

به این مشاطه وپیرایه در جهان وجود

خود آمد این همه مهجور دید وجدو سرور

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نسیم صبح زجان گرد انتظار برفت

جهان زساقی جان شور شادمانه شنفت

به پلک چشم که چشم از فراغ عیش نخفت

تو نیز از دل وجان گرد راه باید سفت

که شیخ وشاب فتاده پی شراره ی دخت

هزار دیده ودل زاهد ریا بفروخت

مده ز دست چنین شور شادمانه به مفت

چه جان ودیده به ابهام مانده وبه شگفت

به دل خبر شده کس این خبر به گوش نگفت

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 فصل عیش وگل

به فصل عیش وگل مستیّ جان در کام میخواهم

نه با یک تن توان گویم بهارانت شود میمون

کدورت ها رود قحطی فرو پاشد که نورآمد

بساط سبزی وعیش است خضرا گشته کهساران

بدر آن کهنه پیراهن که گرد ناخوشی در اوست

به دلجوئیّ وروبوسی دوان از هر کران آید

نگرساقی که گسترداست دریای می ومستی

ز اسفل پای برگیر اوج عنقا شد تو را ما من

خدا را ناکسان هر گز نگیرد پای در دنیا

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بهار آمد جهان را دلخوش وآرام می خواهم

همه آحاد را دور از غم وآلام می خواهم

سیاهی را همه بر نور هستی رام می خواهم

جهانی را به این عیش وطرب همگام می خواهم

به تن کن جامه ی عزت که عزّ ونام می خواهم

که عید آمد دل وجان درخوشی احرام می خواهم

به مستی درسعادت ها همه همجام می خواهم

به درد ورنج وناامنی دگر فرجام می خواهم

وجود ناکسان مهجور گو در دام می خواهم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

مژد ه ی بهار

هزار مژده به جان ها که غم به دار رسید

شکوفه در بن بادام برشکفت زنو

به چهچه اند وبه آواز ونغمه ی دستان

شتاء که سردی تن داده بود بر رخ دهر

بیاور آن خم وآن جام وباده ی جان را

بکن به ناب ارادت جهان دل سیراب

گلی شگفت وبه گرمیّ آفتاب وجود

به یمن عشرت وشادیّ نغمه های شعف

توراست این همه تغییر درجهان مهجور

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

وزید باد سحر مژده ی بهار رسید

جهات شادی ومستی نگر به سار رسید

هزار وبلبل وقمری به انتظار رسید

سر سیاهی وحرمان به پای دار رسید

شویم مست عیان از نهان نگار رسید

که عیش وشور وشعف نیز سازگار رسید

چنان به جوش بیامد که مل به بار رسید

بغل گشوده بهاران وصال یار رسید

خوشا که فصل گل وجام در مدار رسید

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

باده ی گلبیز

تابیدسحرگاه که خورشید جهان تاب

آمد به ندا بلبل سرمست غزل خوان

این میکده را سقف به پهنای جهان است

عید است وبهار است ونوید گل وگلبن

ازشبنم گل باده چکانید به جان ها

در گلشن اگر آئی وبا گل بنشینی

با سوسن ویاس وسمن وگلبن بادام

آن باده ی گل بیز که درجام وجود است

مهجور مگر دیر دراین صبح رسیدی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بگشود زمین چشم ز رویای گران خواب

از خانه برون آی وسوی میکده بشتاب

ساقی دهدت باده به آرامش وآداب

آید همه در میکده هم پیر وهمو شاب

این باده چنان است که تفتیده وهم ناب

هوش ازدل وجان میرود ومی برد از تاب

دستی ده وبر خیز زسودای شکر خواب

برسر کش ومی ریز زجان مایه ی خوناب

این چون شده گل ناب گلستان به تو نایاب

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

به دامان گلستان

دلاویز است وخوشبو این سحر باد سحر گاهی

ندا درمی دهد وقت شتاء بگذشت بر خیزید

تکان بگزید گیتی خاک را آمد دمی دیگر

بسر بنهاد اطلس تاجی از سبزی به گلزاران

برفت آن سردی ونخوت تن گیتی به وجد آمد

به دامان گلستان شو گل است وگلبن وشادی

بساطی کرده پهن این گلعذار از ناب وجام ومی

به بار عام شد هر سو توان آئی به گلزاران

شباب عمر سر می کن به جام ومی به پای گل

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بیا با باد صبح دل نشان می جوی همراهی

دگر گون شد جهان آیا تو از این سرّ آگاهی

مگر در کوهسار ودشت وبرگلبن نمی خواهی

بلور تنگ رابنگر به رقص آمد در او ماهی

جهان وهر چه در او شد به کوه اندیش تا کاهی

در این موسم زهر دل می شود برگل ستان راهی

دمی رخصت در این گلشن فرا از فرّ هر شاهی

جنوب ومشرق ومغرب شمالش پهن درگاهی

دل مهجور یاد آور به سر کش نیز گه گاهی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

دخترترسای کهساران

زمان عشرت بلبل به گلزار وگلستان شد

مغ از آتشگه وراهب زدیر وواعظ از مسجد

هزار وعندلیب آمد به شور ووجد ودر غوغا

لباسی کرده بر تن دختر ترسای کهساران

هم آنجائی که گل باشد می وتنّاز مهروئی

بکش طعمی به جان از باده ی شبنم به گلساران

بکش تا پای گلشن خویش را دیگرنه فرتوتی

بهار وگلشن وعیش وگلستان وگل وبلبل

سحر یک لحظه دیر آمد به پای گل ستان مهجور

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بهار دلنشین آمد بیا کار دلستان شد

هزاران مست از میخانه زاهد از شبستان شد

گل یاس وسمن در جوی وسنبل ها به بستان شد

که با آن قدرت ایمان به همراهیش صنعان شد

مپنداری در او ستوار هر ایقان وایمان شد

که دل را قطره از این باده نه هرگز فراوان شد

به هر درد وغم ونخوت عبیر باده درمان شد

بساط باده ومستی همه درکام انسان شد

به جامی مانده مهمان و ز صدجامش پشیمان شد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

عیش روزگار

گسترد بر زمین چمن سبز روزگار

قمری ترانه خوانی وبلبل به صد ادا

مشّاطه گشته دشت ودمن با گل وریاح

دی بود برف وسردی بی روح کوه دشت

بر گوی دشت بین که به چوگان این ربیع

خوش آنکه فرصتی کند از گیر ودار عمر

خوش باره ایست توسن سبز بهار تا

بیرون کن از سراچه ی تن گرد روز دی

جامی بدست پای شتابان به سوی عیش

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

هر باغ و راغ ودشت دمن گشته مرغزار

ریزدچه عشوه ها به سراپرده ی نگار

آمد بنفشه در لب جوی وبه هر کنار

امروز بین چه سان شده با صنع کردگار

افتاده با طراوت گیتی سر مدار

اندی سر آورد به بر عیش روزگار

بختی شود شویم به این توسنش سوار

شادی نما که شد غم واندوه در مهار

مهجور هم رسیده به آرام جویبار

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بلبل غزلخوان

جهان با نور خورشید جهان افروز تابان شد

شتا ء بگذشت وآمد دشت ودامن را دمی دیگر

به کنج حسرت دل بود جان تا چون رسد کامش

نگر بر شور وغلغل برنگار از بلبل شیدا

کشیده سرمه ی سبزش چمن اغواگر دل ها

سمن با تار صد رنگش گشوده تار جعدش را

نه در میخانه مستی ماند نه در مسجدی زاهد

بساطی شد مهیّا درکنار گل به گلزاران

توان مهجوربازآورد مهرویان به گلزاران

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بهاران سوی دشت ودامن صحرا شتابان شد

جهان با کسوت سبز بهارانش نمایان شد

سروشم داد مژده جان بر دیدار جانان شد

چه سان در وجد وشور آمد به پای گل غزلخوان شد

هلا ترسای افسونگر حدیث راز صنعان شد

به دام شانه می دیدم چه دلها ئی که شادان شد

بیامد راهب از دیرش نثار جان وایمان شد

می وجام شراب وباده ی مستی فراوان شد

توان بینی چه سان با شور وبا پای خرامان شد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ضیاف باده

خوشا فصل بهار وباده خوش رنگ وآرامش

خوشا بر مرغزارش که غزال تیز پا دراوست

خوشا آن گرم خورشیدش که می تابد به گلزاران

خوشا دامان گلزاران که می روید هزاران گل

خوشا آن جام وآن باده که مستی داد بر دلها

خوشا در تفت گرمیّ بهاران مل کند باده

خوشا صبح ظفر خیزد سروش آید زروءیا ها

خوشابرگلشنی کز او بخیزد چهچه بلبل

خوشا مهجور بودی در ضیاف باده ی گلها

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

خوشا نابی که می ریزد شهاب نور در جامش

خوشا صیّاد وصیدی که شده بی دام در رامش

خوشا هستی که شیرین شد زناب ما حضر کامش

خوشا بلبل که می دیدم به گل می بست احرامش

خوشاآن مست که سوی طراوت می رود گامش

خوشا ساقی دهد برما از آن با خوی آرامش

خوشا آنکه سرافیلش بخواند متن پیغامش

خوشا برآن گلستانی که شد بلبل غزلخوانش

خوشا مستند از این باده به گلشن عندلیبانش

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

مهره ی شاهانه

چشم بیمارش چنانم می کند دیوانه ام

دوش در باد سحر گیسو چنان افشانده بود

عازم میخانه بودم تا نمود آن روی ماه

در تمتّع بودم وفارغ زهر بود ونبود

تشنه ام جانا زلعل لب به دل شهدی چشان

آن رخ وآن قامت طوبا وآن گیسوی جعد

مرغ بی بالم فتادم در کمین دام تو

یاد برد ازیاد آهو تا خرامت رابدید

بس دگر با ما نه دیگر این جفا با آن خرام

آن رخ مهسای خود را می کشان در مقنعه

حاش الله خالقی دیگر تو را ترسیم کرد

من به آباد دلت سکنا گزینم راه ده

چشم شهلایت که با یک غمزه اغوا می کند

جان رهینت داده وهم فرش راهت کرده ام

آنکه برما صحبت از خال ولب وروی تو گفت

می خرام وبا دو آن گامت قدم در دل گذار

گسترد مرغ هما بال سعادت را به سر

دانه ی خال سیاهش دین ودل برباد داد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

غمزه اش می سوزد آرام دل وکاشانه ام

دست وپایم هیچ گم شد در حقیقت شانه ام

اوفتاد از دست جان در پیش پا پیمانه ام

آن خم ابرو بکرد از کعبه هم بیگانه ام

لایق یک بوسه از آن خال لب آیا نه ام؟

لوح ذر راهم به هستی میکند افسانه ام

بی نصیبم می نکن محتاج آب ودانه ام

من که خوددل مست آن  لولیده ی مستانه ام

خانه ات  آباد ویران شد زبن کاشانه ام

میکند روی مهت با کفر دل همخانه ام

میبرد این کفر گویی ازبیان سامانه ام

بی دل آباد تو از بیخ وبن ویرانه ام

 می برد دل از وجود ای لعبت دردانه ام

من رهین دل شدم دیگر تو صاحب خانه ام

قطره از دریا بگفت ای آیت جانانه ام

من به دل دادن به دلدار دلم فرزانه ام

ای تو فرزین دلم ای مهره ی شاهانه ام

بار سنگینی شد این مهجور گو برشانه ام

 

 

 

 

 

 

 

 

شرار چشم مست

 

تنیدی تارمویت را کمند انداختی جانا

به راهی کامدی از آن خطر ها که بدرکردم

خرامان پا که می رفتی به آن ناز وخرام از ره

به کویی که درآنی تو زخورشیدی دگر گرم است

به میدان وفا گویت شدم چوگان خشمت را

دعا گوی تو هستم آفیت خواه وجودت نیز

زسوز آتش هجرت به جان خویش می سوزم

چو من هر گز نیابی ره روی مست دلاویزی

رقیبی را که می دیدم به مکر وحیله راهی شد 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

شرار چشم مست آمد مرا بگداختی جانا

نهادم جان رهت گویا مرا نشناختی جانا

دمی با دل گزار خود سخن پرداختی جانا؟

چه شد ما را به کام زمهریر انداختی جانا

فرود آوردی ودرگود غم انداختی جانا

چه برما پرچم درد وشرار افراختی جانا

چه شمشیر برانت را به جانم آختی جانا

شدی مغرورخود برما غرورت باختی جانا

زدی مهجور خود راپس از او بت ساختی جانا

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

دریا دلی

 

دریا دلی میباید ومرد سفر در راه ها

با هر سر وهر قامتی نتوان گذشت از این فرود

از بامیان باید گذشت واز فرازو از نشیب

هر گز نباید دل دهی بر عشوه ی این نو عروس

با این ترش رویی که میخواند من وما رابه خویش

باید که صیقل داد جان در دام شد تاپخته شد

مهر است وصلح وراستی زهد است وتزویر ودغل

خواهی نگردی دیو گون نکبت گزار از جان ودل

بسیار چنگ انداخت این دیو شرر چنگ آورد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

تا بر رموز پیچ وخم در راه گردی آشنا

مردی بباید می نشد با حرزوبا اورادها

شد آشنا باید به جان باهر خطر با هر بلا

کاوین او هرگز نشد سرلوحه ی مهر ووفا

هر گز نمی بیند کس ازاوآیت صلح وصفا

الّا نمی گردی از این عفریته ی عصیان رها

تا چون گزینی از کدام الگوی خود دراین سرا

گسترده باشد برسرت تا سایه ی فرّ هما

درحسرت آمد لحظه ای اغوا کند مهجور را

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ماه افسونگر

 

چو دیدم روی مهسارا به مه گفتم کمین آید

قدم در راه بنهادم به پیچ زلف گم گشتم

به طاق ابرویش دیدم چه دلها میکند سجده

خرام گام آهویش ربود آرام صیّادش

هر آن کس باسر وتن شد به شوق رویتش راهی

اگر این ماه افسونگر بپاشد رحمت نورش

نگاه چشم شهلایش چنان مستی برانگیزد

دلم دلداده ی او شد ندارم دیگر آرامی

به پلک چشم اگر روبی غبار جای گامش را

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بهای قامت سروش بگفت ایمان ودین آید

بگفتم راه دل بنما بگفتا ره چنین آید

مرا محراب ابرویش چو کعبه در گزین آید

به تعظیم رخش ماه وبهار یاسمین آید

به حسرت ماند از دیدن چه حرمان وحزین آید

سعادت ها زانوارش به کام ما قرین آید

که آراء دل مستان به نامش بهترین آید

شمن از چاره ماند ونه موثّر فال بین آید

بدان مهجور برسوی تو آن ماه مهین آید

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

مرغ دستان

 

بیا فرش عیان پهن آوریم وگل فرا خوانیم

کنار جویباران رابروبیم از خس وخاشاک

صنوبرها به رقص آیند در باد سحر گاهی

فراغی گر شود با ما به جمع باده مستی کن

نگار آید به کوی ما بهارش شادباش آرد

بیا بلبل رسید وعندلیبان نغمه خوان گشتند

نگر برکوه ودشت وباغ وراغ ودامن صحرا

چشی گر شهد لب شیرین کنی کام دل وجان را

بهار آمد بیا مهجور گل گو گل شنو گل خوان

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

مدیدی مانده دور از گل گلاب بوسه بستانیم

گل افشانیم وگل گوییم در فصل بهارانیم

همو محو تماشای ریاح وگل به بستانیم

که در فصل بهاران جمع ما در کوی مستانیم

که ما درآستان کوی آن مهروی دربانیم

چرا ما همچنان در نقمت وسستی پریشانیم

به سور باده ی گل در مضان زهد وایمانیم

توان دانی چرا از دیر کرد خود هراسانیم

که ما هم غرق در آوای مست مرغ دستانیم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

پیرایه ی هستی

ز دقّ الباب دل درجان شنیدم مژده ی مستی

ندا در داد دیگر بار آ در گلشن وگلبن

سروش آورد صبح این مژده در آرایه ی گیتی

نگر رنگ طبیعت را به صد رنگ وخلوص آمد

به بیرون آ از آن بیت الحزن چشم روان بگشا

نگر برشادی وشور وشعف در دشت وکهساران

به وجد ورغبتی وافر سلامی ده بهاران را

هزار افسوس باشد آنکه در ایام گل باشد

به آحاد جهان می خواه مهجور این عنایت را

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

که آمد جان نو در دامن وپیرایه ی هستی

به یمن صبح فروردین به کوی یار پیوستی

بهار آمد بشارت باد از اندوه جان رستی

مگر با چشم دل لوح طبیعت را نخوانستی

شنو با گوش دل آوا چه در بیتوته مانستی

به همّت کوش باشد از گلاویز روان رستی

فرو کش در وجود این نخوت و این خصلت خستی

نشیند کنج عزلت ناورد بر جام  جان جستی

که خود با لعبتان دردور جام عیش بنشستی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

پیچ وخم زلف

گفت در هجر توام دل نگرانت بودم

گفت سر گشته ی دامان بلند آیت تو

گفت هر آنچه زساقی طلبم بود بداد

گفت جامم همه پر می زطهورای وجود

گفت بی پهنه ی دام آمده صیدم به کمند

گفت از خار مغیلان به سلامت رستم

گفت طوفان غم بادیه را بگذشتم

گفت مل کرده به دل باده ی شاداب وجود

گفت در پیچ وخم زلف نشد شانه روان

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گفت من غرق به دریای روانت بودم

گفت من واله مغروق بیانت بودم

گفت من با سر وپا عقد ضمانت بودم

گفت من قاطی هر جرعه ی جانت بودم

گفت من شاهد آن صید کنانت بودم

گفت من آگه آن طیّ نشانت بودم

گفت من سدّ ره باد دمانت بودم

گفت من تابش گرمیّ جهانت بودم

گفت من در دل مهجور روانت بودم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

واله جانان

باز گل درچمن ودامن صحرا روئید

چشم جان باز کنید ودل صحرا نگرید

گر خرامید به دامان گل وگلشن ودشت

مه که در مقنعه پوشید رخش از آن روست

وصف گل کاین همه بلبل به زبانش می راند

گلشن وگلبن وگلزار همه می دانند

قاطی رقص گل و گلشن وکهسار شوید

فرش گل پهن قدوم است وخوشامد گویان

دید مهجور چنان واله جانان شده اید

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بشتابید سحر با همه جان گل بوئید

خود ببینید به هر جانب وبرهر سوئید

هم که در مقدم تقلید خرام آهوئید

دید رخسار شما را که از او مهروئید

شد خجل وصف چنانی که شما می گوئید

گلعذاری چو شما با گلشان هم کوئید

از چه با عطر چنین سست وپریشان خوئید

یار در خانه شما گرد جهان می جوئید

که ندا نسته گرفتار دوتار موئید

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سفره ی بهار

 رسید فصل بهاران وسبزه باز دمید

لباس کهنه ی کهسار ودشت ودامن بین

نگر به شاخ درختان سست وخواب آلود

دوباره سر زده از خاک گل به دامن دشت

چه نخوت است وچه سستی به کوله بار بشر

بگیر جام وشتابان که باده خواهد داد

چه بارعام قدر داد پادشاه بهار

به دختران رز این غنچه های شاد نگر

همیشه شاد وخرامان وسرو قامت باش

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 شتاء رفت وغزال از کمینه خواب رمید

که باد صبح بهاری چه سان تنیده درید

جهید وخواب به در کرد وبوته گشت برید

رسید بلبل وشوق وصال داد نوید

که این طراوت واین شوق واشتیاق ندید

فرا زمستی وبا عطر پاک غنچه ی بید

خوشا به آن که به این سفره ی بهار رسید

فسوس بوسه از این غنچه های شاد نچید

چو سرو قامت مهجور کز شتاء نخمید

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

مستی ومسروری

هزار وعندلیب وبلبل دستان که باز آیند

زناب سرخ گل درجام گل سر می کشند آنگاه

چنان آذین شده دشت ودمن بی دست مشّاطه

رسیده خیل مشتاقان به جام جانشان باده

نه این دست عیان باشد که آذین آورد چونین

به وجد وشادمانی کوش وپاکوبان ورقصان باش

به دستی باده ودست دگر در گردن یاری

ز اسفل گاه تن خود وا رهان در اوج دل کامان

شماری نیست مهجورا تو را مهروی ها در بر

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بساط عیش وعشرت با گل وگلزار بگشایند

به صد شور وشعف برباده وگل نغمه بسرایند

شده محراب شوق وعابدان هم سینه می سایند

بدورازچشم زاهد پیر وبرنا باده پیمایند

که این پیرایه از غیبم به کوه ودشت آرایند

مبادا دست بد خواهان سرور وعیش فرسایند

چنان مسرور که اوقات خود رویا بپندارند

توبر مستیّ ومسروری نگربر اوج عنقایند

که اینان برترازحور بهشتند وچه مهسایند

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

عکسی درجام

دگرپرکن به جامم ساقیا ناب طهورا را

دمی را که در آنم باده ی مستی به کامم ده

به خاکی که از آنی پهن کن جام می وبربط

خمی بر سر بکش خاکش سر شاه وگدایان شد

یکی صنعان شود عمری ریاضت ها به جان گیرد

نه در آنم که مست آیم نبینم آیت هستی

نسیم اعتدالم به که در هنگامه ی عشرت

مرا با وعده ای دیگر وفاق وعهد سر مستی است

شود بار دگر ساقی بیفتد عکس او درجام

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نه بایک جام مخموری نشد بنمای دریا را

نه دیروزم به یاد آور نه خواهم از تو فردا را

تقلّا چون کنی پهن آوری فرش مطلّا را

مکن حل دیگر این تکوین وتدبیر معمّا را

زدامن می نهد بیند اگر رفتار ترسارا

نه شوری آن چنان کز خود برنجانم دلارا را

نه چون زاهد شوم مامن کنم  کوی مصلّارا

به زیر گام خود سایم جلال وجاه دنیا را

که مهجورش ببیند آن رخ وآن روی مهسا را

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

شوروشعف

فراغی گر بدست آرم بیاویزم زگیسویش

نیاید دیدنش آسان که باید کوچه گردی ها

بصیرت ها بباید در ره سودای آن جانان

به نخچیرش شدم تیری نشانید از خم ابرو

نه دیگر ناوک مژگان نه دیگر آن کمان ابرو

نه من تنها به ره بودم فراوان طالبش دیدم

نه بشناسد رقیبان چون من آن آرام خوشدل را

هلا ای آنکه عزم دیدن آن مه سیر داری

به پلکی هم زدن رویش نمایان شد رقیبم گفت

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

به میدان دلاویزی شوم سرگشته ی مویش

بباید رفت با مژگان همو خاک سر کویش

که آید برمشامت پیرهن نگشوده هم بویش

به دل ننشسته هم گشتم اسیر تیر جادویش

که افتادم به دامان خرام  گام آهویش

که می آیند با شورو شعف با گام جان سویش

که خار از جان کند با لحظه ای دیدار دلجویش

نصیبت شد اگر از ما سلامی گرم می گویش

که واله گشته ای مهجور الحق برمه رویش

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

کوچه گردی

ره نشین ره میخانه شدم چندی پیش

باز شد درب حرمخانه ی جانان دیدم

جام ها پر شده با باده ی تشویش وجود

محتسب زاهد و واعظ همه با مکر وریا

مسجد و دیر وکیسا ومصلآ وکنشت

کوچه گردی کن وبگشای گره های وجود

ناب خوش خوی سعادت که به کامت بدهند

ای تو زاهد که به صد مکر وریا سعی کنی

دید مهجور به ره محتسبی با گفتار

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بنشستند برم شاه وگدا ودرویش

نه یکی حور نه دو از حد بشمردن بیش

هر کسی باده ی خود خورد به افسونه ی خویش

عارف وعامی وخوشدل می سامان درپیش

هر که شد راهی او دامن جانش شده ریش

که به سویت همه آیند به هر فوج وبه جیش

با بصیرت بنگر گرگ نشیند بر میش

سر خود بین وقبایت همه را دادی کیش

بر دل وجان خماران به جفا می زد نیش

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

روز بهار

درخاطر دراز زمان یاد یار بود

بر هم نهاده چشم وبه نور لقای یار

گیسو چنان فشاند که تاریک شد جهان

چندانکه محو روئیت سیمای او شدم

ما را نهان وپرده ی کتمان شوق نیست

ابرو مکن کمان ومینداز ناوکت

من پا برهنه روی مغیلان قدم زنان

برپرنیان خرمن مو دل سپرده ام

مهجور بود وتخت روان یار وشرب شرب

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

دلداده گان به یاد ویش بیقرار بود

دیدم که راهیان رهش در گذار بود

خورشید بود روز چو یلدای تار بود

غافل که دل به زلف کمندش به دار بود

مسرورم اینکه راز دلم آشکار بود

روز ازل دلم به کمانت  شکار بود

شادم که او به مرکب جانم سوار بود

جعدین موی خم که چنان سازگار بود

این ها همه به ساحت روز بهار بود

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

مآل سحری

سنبلستان فرح زای دوچشم مخمور

ناوکی گر بنهد بر خم ابروی کمند

کرده با گوشه ی چشمش چه نشان سوئی را

خدمتی نیست ازین بیش که صیدش باشم

برسر کوی وصالش دل وجان پهن کنم

بس رقیبان شرر از سر راهش چیدم

گر چه نامهری  چشمان خمارش درد است

روزه داریم به امیّد مآل سحری

گفت مهجور چه سان در شکنی پیری عمر ؟

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

میکند آهوی سر گشته به دام و مقهور

می برد دل چو رهایش بکند چون ساطور

حتم باشد به شکار دل مایش منظور

ور چنین است که هستم زدل وجان مسرور

ما چنینیم که هستیم گرفتار وصبور

حتم دارم که وفاقش نشود چندان دور

لیک درمان بکند نیز نسازد رنجور

کز لب لعل چشاند قدحی جای سحور

گفتمش می خورو میکن به جهان شادی وشور

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

به پرواز روان

صبا آن صبحدم آورد پیغام سروشم را

سکوتم آن چنان بودی که در معنای لاهوتی

در میخانه ای بنمود وساقی را نشانم داد

چنان باری به تن بودی که سنگینش توان بربود

نشانیدم به مسند باده ای خوش رنگ وخوش خو داد

چه بودم روز دی دوشین همه سر گشته وحیران

به پرواز روان بودم گذشتم از سماواتش

بساطی بود وعیش وبربط وجام می وباده

زتکوین من وراز جهان می گفت مهجورا

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

برید از دل توانم برد بیداریّ وهوشم را

همه لاهوتیان بشنید غوغای خروشم را

همو بنمود جام وهم نشان از می فروشم را

که دیدار می وجامش سبک بنمود دوشم را

به نجوا بر کشید آخر دل مست خموشم را

ببرد از یادم آن باده شب دوشین ودوشم را

بنازم ساقی عالی مآب عیب پوشم را

سپردم بر سماوی نغمه ی او گوش وهوشم را

پسندید از من این آداب حال سرّ پوشم را

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

دیوانه ی وصال

آن شب که فارغ از همه کار جهان شدم

دار و ندار عالمیان چون پشیز بود

خود یافتم به جایگه عالم وجود

حوران قدس دیدم وبا صد غرور وناز

نور فروغ خم که تشعشع به دیده داد

آن باده ای که از خم باقی به لب رسید

دیدم چه بیشمار از این باده بی نصیب

من با فراغ وعزّت ساقی خوشم چه سود

چونم بهشت وحور تو زاهد مرا بس است

پوشیده بود بر تو که مهجور آنچه گفت

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

پیری نهادم وزدل وجان جوان شدم

جامی به سر کشیده به کام روان شدم

بر گل ستان عالم جان نغمه خوان شدم

در جمعشان به پای ارادت دوان شدم

بی خود ز خویش گشتم وهم در میان شدم

از دام تن بریده وعالی به جان شدم

جان برنهاده بر همه باده ضمان شدم

ذنّ آورند ماندم وخلد آشیان شدم

سر گشته در اسارت زلف چمان شدم

دیوانه ی وصال فروغش چه سان شدم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

باحضرت وجود

دامن کشان وسر زده باز آمدم به کوی

دریا نمود کاسه ی می در کمال وصل

خود یافتم فرا زمکان وزمان در او

چونان نبود آنچه که زاهد نموده بود

جانم بهشت بود نه جان در بهشتت زهد

نابی درآن که قطره اگر بر لب آورم

چون می دهی به نسیه بهشت وجود را

این وعده های پوچ تو سودای منبر است

دانی چرا زمسجدو وعظ تو غایبم

آرامشی بخواه تو مهجور از این میان

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

تن در نهادم و به می جان شدم فروی

طعمی فرا زشهد چشیدم که هم  مگوی

بودم احاطه برهمه آحاد وروی وسوی

مشگ ختن نداشت در آن عرصه عزّ بوی

بردست جان نهاد جهانم یکی سبوی

با حضرت وجود نشینم به خلق وخوی

دیدم من آن کرامت صافی روان به جوی

از رند شهر باور اندیشه ات مجوی

دل بسته ام به زلف نگاری کمند موی

این چون کنند زاهد وواعظ که های وهوی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

درب می ستان

ساقیّ جهان ترس کم از باده ندارد

جامی همه دردست وروان سوی می ستان

هر کس بشناسد ره میخانه ی جان را

راهش همه پر خار وهمه شیب وفراز است

درگوش ودل این همه خواندست صوابش

در سفره ی جود وکرم ولطف وسخایش

جامش به فرا از همه سودای جهان است

در دور خم وجد چه جان ها که به کامند

مهجور جهان جایگه عیش ووصال است

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

هم در گل دنیا دل جا مانده  ندارد

در راه دلی خسته ودرمانده ندارد

از درب می ستان احدی رانده ندارد

با این همه پایی به رهش مانده ندارد

هم گوش ودلی نیست که این خوانده ندارد

کس می نتوان دید که ننشانده ندارد

دراو کرمی نیست که کنجانده ندارد

هم جام و خم از باده بخشکانده ندارد

افسوس به این این همه داننده ندارد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

رحمت ساقی

جامی است که با باده ی جان پر شده از پیش

از چون تو چنین زاهد صد چهره دراین راز

از دغدغه ی خام تو برجان نگرانم

ساقی که نگفته است کسی چون تو بباید

جامی است به دست همه در میکده آیند

این مسجد واین دیر وکلیسا وکنشت است

من دیدم ازیرا که چنین رحمت ساقی

این زهد وریا ودغل ومکر تو زاهد

مرعوب مغ وواعظ وخاخام وکشیش است

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

برسر بکشند این چه گدا وشه ودرویش

با فرض ومحالات زنی بر دل وجان ریش

چون پهن کنی سفره ازاین جام گران پیش

با آن قد زنّار وبه دستار وبه آن ریش

دانند مکافات وکمالات ره خویش

سازد به فریب همه مخلوق جهان کیش

آهوبچه با شیر خزد گرگ بر میش

تا چند به این جان ودل ما بزند نیش

آن خلق که مهجور به یک جیش شود کیش

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

راه دراز

تاباده ی جان درقدح ومیکده باز است

راهی است نه هموار خطر هابه کمین است

تا جرعه از آن ناب طهورا به لب آری

از دست قدر شوکت ساقی می صافی

هر گز نشود این صله آسان به کف آید

تاخویش رسانی به سر کوی وفاقش

از واعظ وزاهد که سر وجان برهانی

دریا نگری باده که در خم بنهادند

مهجور اگر زاهد از این راز بپرسد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

مستی همه در رونق و درسوز وگداز است

در راه رسیدن چه خم وشیب وفراز است

سرگشته بباید نه که این زهد ونماز است

خواهی چو بخواهی به دوصد عشوه وناز است

دشوار تحمّل به دو آن چشم غمّاز است

دور از همه آزاری واو بنده نواز است

بر بدو ورودت می مستیت جواز است

بر بیش وکم باده نه اندیشه نه  آز است

میگو نه مصلّاست که این راه دراز است

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

غم داغ زمان

سحر در کوی خمّاران هیا هوها وغوغابود

یکی با باده ای خوش خو یکی با ناز افسونگر

فراغت را نمی دیدم همه در فرقت جانان

به پهن عالم دل بود اکناف همه هستی

غم داغ زمان هر گز نبودی در مکان ما را

زموج سرکش جان ها خبر نبود که زاهد را

رهی رفتیم ودل دادیم وجان سودیم وجان سوزی

نه جاه ومال ومکنت بودو نه سیم وزر وحشمت

مداری بود ودر آن بی نهایت ها به دل مستی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

صدای هم هم وغوغا ز اسفل تا ثریّا بود

یکی در کام مهرویی غماز وسروافرا بود

بساط باده ومستی در آن اثنا مهیّابود

نگاه زاهد وواعظ به رویای مصلّا بود

روان وجان ما هر گز نه در مقیاس دنیا بود

که زاهد را دل وجان ومی ومستی معمّابود

قدح دادند ومی در آن چه زیبا ومصفّا بود

دل ودلداده در این ره به جام باده دارا بود

نه مهجورا که می گفتند برمستی مدارا بود

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ته مانده ی جام

چو فرصت باشدم گیرم بدست وصل دامانش

اگر لطفش فرا باشد چو بلبل نغمه خوان باشم

ندارم آرزو جز این  بساطی گسترم در آن

خدارا در جهان هر گز نبینم خاطرش محزون

به کویش نعمتی وافر به جانش عزّتی والا

الا ای مست جان ودل اگر رفتی سر کویش

رقیبانم همه گردند مقهور نگاه او

به ره با محتسب دیدم یکی زاهد شتابان بود

تو مهجورا قدح برگیر و رو در کوی دلبازان

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

به صدحسرت کنم شانه خم زلف پریشانش

سحر گاهان به گلزار وجود سرو بستانش

رسد جامی به دستم با دو صد غمزه ز دستانش

همه مشکل همه سختی بکن با لطف آسانش

شود منعم همه مستان ز رزق سفره ی خانش

به آوای خوش هستی به مستی نغمه ها خوانش

مکن ای ساقی جان ها زبد خواهان هراسانش

به هریک روی ننماید که هم سست است ایمانش

بریزد در قدح نابی از آن ته مانده ی جامش

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

باده ی خوناب

برپهنه ی سامان دو آن ابروی محراب

بر جانب آن قبله ی مسجد نکنم رو

آن غمزه ی چشمان خمارت که بدیدم

دلداده شد این دل دگرش راه امان نیست

بر دوش همه بار زمان دارم ودر د ست

تا چند گرفتار غم هجر تو در دهر

آیا نشود شامل الطاف تو باشیم

آن پای خرام وقد طوبا که تو داری

دانی که بیایند پی ات با دل گریان

مهجور اگر برسر کویش گذرت شد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

امروز صیام است برآرم همه آداب

جایی که دومحراب صلا داده که بشتاب

آرام زدل رفت وشدازچشم شکر خواب

لطفی کن وشوریده دل دلشده در یاب

جامی که کنی لطفی وریزی زلبت ناب

تا چند بریزی به دلم باده ی خوناب

ای آنکه سر آمد شده ای برهمه احباب

برد از دل من طاقت وبربود همه تاب

در کوچه ی وصل تو همه شیخ وهمه شاب

بنمای سلامش که کند خوشدل وشاداب

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

صیام آمد ولب برلب است وجان در خواب

زمان رونق سجاّده گشت وزاهد وزهد

تمام آنچه که با اعتقاد زهدوریاست

دهد قباله ی مینو وحور وقصر بهشت

جهنّمی بنماید به پیش روی بشر

گر ازشریعت دین روی خود بگردانی

ندیده او که نگاری به قامتی چون سرو

من از بلای صیام اوفتاده ام چونین

تو راچه این همه مهجور زهد ووعظ و دغل

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

شبانه روز به رهن آورم کنم آداب

به صد دروغ ودغل واعظا کنون بشتاب

کلنگ تیز شریعت کند زریشه خراب

به جام زهد بریزد به صد دروغ شراب

چنان که هیچ نباشد چنان تفیده مذاب

مباد روی از آنان کنی کنند عتاب

رخی چو ماه ودو ابروی خم چنان محراب

به لطف ومرحمتت این صیام ما دریاب

صیام خویش شکن با لبی به باده ی ناب

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بهار آمد

چراغ دیده روشن کن که ایّام بهار آمد                           

به تن پوشید دشت ودامن صحرا لباس سبز

ندای شوق می آید به گلزار ازهزارانش

کنار جویباران بین شقایقها ونرگس را

نهان بگذشت وبازآمد طبیعت را دمی دیگر

دمید انفاس عیسایی به خاک خفته ی میهن

شراب زندگی سر کش به جام سبز مینایی

مشامم مست بویی شد کهمی آمد زشادی ها

سروش آورد این مژده به مهجور از طراوتن ها

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

زخاک خفته گل رویید عید یادگار آمد

به دست عندلیبانش غراب غم به دار آمد

بپوش آن جامه ی نو را که حرمان پای دار امد

چه آرایش به دامان وحضور کوهسارآمد

جهان نو گشت وبرهستی وصال گلعذارآمد

که وکهسار خرّم شد سعادتها ببار آمد

خصوص آن جام پر ازمی که از سوی نگار آمد

به کنکاش آمدم آهوی مست مشگبار آمد

که گلزار وگل وجام ومی ودل در مدار آمد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بشارت داد فروردین

سرافیلم به صورش می دمیداین راز برخیزید                    

بساط باده وجام می وبربط دهید آذین                              

سوار باده ی شادی زکوه دشت بگذشته                 

بهار آمد، بشارت داد فروردینم این مژده

نگاران قدر آیند وخم بر دوش وجام می

به گیسوی دراز مهرخی تاب آورید از شوق

سحرگاهان به گلزاران در آئید وبه پای گل

بهار از بهر ما این سبزه ی خرّم رویاند

   بگو برباده خواران جام گل ارزانی می گشت

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

      به جام زندگی از نو شراب زندگی ریزید

     لباس  ازگل بپوشید وزجان باخار بستیزید

     مهارازکف نهید وباره در گلزار مهمیزید

    دل وجان در گلستان با می وشادی بیامیزید

     کنید ازباده پرآرامش گیتی برانگیزید

    دل وجان و وجود ازتار آن گیسو بیاویزید

    میان شبنم گلها نزار تن بیامیزید

     شتاء بگذشت از سستیّ واز نخوت بپرهیزید

    نه مهجورا مگو دیگر ز جام وباده بی چیزید

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

وصال بهار

درجام جم شراب وصال بهار نوش                                   

میشوی تن ز گرد غم ورنج وکاستی            

عزمی نما به جانب کهسار نه قدم

بنگر بساط باده وجام وشراب شوق

یک سوی لاله سوی دگر رقص نسترن

جامت اگر دهند در او کام شور وشوق                   

کین کام را نه هرکه تواند به دل نهد

اینک بهار وباده وشورو بساط عیش

دلدار مست جام بهار است وهوشیار

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 در رهن باده کن دل وجان پیش می فروش

 بنگر هزار درسرگل میکشد خروش

درجمع مهوشان گل وگل ستان بجوش

خواهی رهت دهند به کام روان بکوش

افتاده بلبلان غزل بین به جنب و جوش

سر نه به راز ساقی ومیباش هم خموش

باید شوی به جمع دلارام سرّ پوش

برعندلیب  ونعمه ی شادش بدار گوش

من نیز مست بوی بهار از دم سروش

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

مهسا ونیکا

شب نخوابیدم وبا یاد تو بیدارم من

اشک چشمم نه امان داد پرم از آتش

اشک خونابه به مهسا وبه نیکا می گفت

دیگر آن بلبل دستان وهزار ازچه نظر

ای طبیعت نه دگر با وطنم اینهمه درد

این همه عزّت واین شادی وآزادی را

ملّت وملک مر هست نشان گویا

لب نمی خندد وشادی به لب و بر دل نیست

این رذیلان سیه دل به بقای کم خویش

نه من وچشم ودلم اشک بر آنان ریزیم

ای جوانان وطن بار دگر برخیزید

همچو مهجور گره زن به دو دستت مشتی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

پای مهسا همه امشب زده ام داد سخن

ملتی همچو من افتاده به دامان محن

زود بود اینکه بپوشید شما ثوب کفن

نغمه خونند سحر بر گل گلزار وچمن

هر که شد باعث این درد بر او دام  بتن

کرده این دیو سیه بر همه ابنا قدعن

از چه افتاده به این ناشده این ملک کهن

چه شد آن آیت زیبایی وآن حسن حسن

بگرفتند نظر کن چه جوانان وطن

دست بگرفته به زانو همهخ ی دشت ودمن

دست وپاشان که ببندیم بر آرید رسن

فرق این دیو گنهکار شرر را بشکن

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سند جعل

بگذر از من این سند جعل است سنگش نیز کم

من نمی خواهم شراب سلسبیل خلد را

نقد میخواهم می شادی به جامی از خزف

تو به بالای سریرت میفروشی نسیه ها

با چه امضایی چه مهری با چه تضمینی دهی

از زمان خلقت آدم نظر بنموده ام

من به عمرم هرچه می خواهی نهم نقدا به پیش

 حورو غلمان وبهشت و سلسبیل از آن تو

زین دگر مهجور با عقلت اگر بر وفق شد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

هر چه ناقص واعظا دارد همه الندوه وغم

یا می حرمان خورم با دردها در جام جم

دلبر مه پیکری باشد به محفل نیز هم

من به نقد حال با حوران به شادی دم به دم

باغ و حور و جنّتت را شد سرابی لا جرم

گفته هاتان شد شبیه هم به فرقی بیش وکم

از نو بعد از مرگ را با وعد نسیه کی خرم

دایه ی جانم نشو من با هم اینش بهترم

در قبول آور ولا نیک وبدش را نیست نم

 

 

 

 

 

 

    

 

 

 

 

سهم ما

سایه ام با من نمی سازد جدا گیرد رهش

زندگی با ما هر آن میبود کرد ودر گذشت

دیگران غرق تناولها ومستیها وعیش

گو طیبعت هم حسودی میکند بر سهم ما

کوه میبخشد به آنانیکه نازک راحتند

من به کنکاش آمدم قانون جنگل بهتر است

گرم خورشیدش که میسوزد تن عریان ما

دیگر احسانش پر از هیچ است میسوزند پشم

جان ما میسوزد این دامان فرو بگزارو رو

نان خود خور آب خود مینوش  کار غیر کن

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گوئیا کردند ازبار دو دوشم آگهش

سهم ما را داد بر ارباب وبر میر وشهش

ای عجب گفتیم ما با حسرت دل بهبهش

یا حسود ار نیست سهمی هم به ما گو می دهش

حسرت ما مانده باد آرد به ما خار وخسش

هر چه فانون است آتش زن ز رویش می جهش

انتظارم نیست فانوس رهم باشد مهش

هر ملاغش میخورد در دست چون من بر  تهش

جرعه ای شادی اگر شد جان ودیعت می نهش

همچو مهجور از پلو بر ما فقط چسبد پهش

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

پرنیان وجود

گزیدن لب حوران بهای جان خواهد

نه هر دل وسر وچشمی توان سپرد رهش

زباد صبح گرفتیم بوی مشگ دو زلف

دمان هجر مرا از تو دور نتواند

به سنگلاخ رهت فرش پرنیان گویم

به باد صبح بیفشان دمی فشانه ی زلف

به هر نشانه وهرکوی وهر مکان نشود

چنان به آه دل آغشته میکنم غم خویش    

به قعر حسرت دیدار تو فتاده دلم

چنین منال به حسرت ز دوریش مهجور

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

جهان وجام دل ودیده را ضمان خواهد

ارادتی به وجود از دل وروان خواهد

اسیر کوی تو بودن چه را نشان خواهد

دگر نه شرح ونه گفتار ونه بیان خواهد

که پرنیان وجودت مرا میان خواهد

که دل اسیر دوزلف چنان چمان خواهد

تو را نظاره نمودن نه ام مکان خواهد

که بر دوای غمش از تو ام امان خواهد

که اوج کوی تو پهنای آسمان خواهد

وصال یار قدر شوکتت زمان خواهد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سخن آزادی

تاسحرگه به دعایم که ز در باز آید

شهپر مرغ همایی به سرش سایه کنان

چشم در راه ورودش همه آحاد وجود

ان چنان گرم فشارم به دلارام دلم

بس فرو هشته وجود استن که باآمدنش

روز وشب سایه به سایه پی اوئیم روان

جان ودل در ظبق ومنصه ی اخلاص زدیم

در ره آمدنش هرچه موانع باشد

عشق این ملّت غمدیده نه جز آزادیست

مژده مهجور که میخانه ی جان بگشایند

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

با قدمهای خزامان به دوصد ناز آید

پر گشاید چو غرور وشرف باز آید

به وجودش نه رقیب ونه که انباز آید

چون دلم در قدمش مست سر افراز اید

سر،فرازند چه جانها سر، افراز آید

ای خوش آن روز که ان لعبت تناز آید

کوی وبرزن همه آذین که سرافراز آید

گو بگیرند که از نقطه ی آغاز اید

اندکی مانده که با عشق به پرواز آید

ساقی دهر به فرمودن آن راز آید

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

صلاهای مصلاّیی

بیاور ساقیا باده به جام پهن مینایی

چنان آزرده حال استم زهمنوع جفا پرور

چرا بر میکه ساقی گشودی در به نامردان                                                                                         

همه زنّار ودستاراست وزهد زاهد و واعظ              

مرا ده باده ی عصیان به جام کهنه ی گیتی

به راهی مسجدی دیدم فتاده زاهدی خذلا ن

تو خود خاکیّ ومی باید به اعلا ها رسی دانی

دل وجان وروان در خدمت همنوع می باید

چنان مهجور شد درّاعه پوشان بر زمان چیره

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

غم وحرمان دگر بس کن کمی هم کن دلا رایی

که شب با لرز میخوابم که صبحی است وفردایی

چزراغ خود لحطه ای برجمع مفلوکان نمی آیی

به رونق گشته تزویر وصلاهای مصلاّیی

چه ام نین باده ی تزویر در جام مطلّایی

بپرسیدم به خاک پست پیشانی چه می سایی

به خاک تیره ارجی نیست از اوهام سودائی

که بگذاری زخود در دهر خوش نامیّ وسیمایی  

که باید روز وشب در ذمّ اینان شعر بسرایی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

افسانه

با که گویم که مرا نیست نیازی به بهشت

تو ره خود رو و من راه خود ای زاهد پست

با بصیرت نظر افکن به سر باغ ارم

هفت اقلیم زمان گشتم واملاک وجود

ریگزاری شده آن بستر دریای وجود

پا به هر کوچه نهادم که کلیدم بدهند

بر کن آن جامه ودرّاعه ودستار زتن

واقع خلقت من واقعه از حادث بود

پا فراتر بنه از ساحت هستی مهجور

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

به بهشتی که به خاکش احدی دانه نکشت

با همه مکر وریا خویش مکن نیک سرشت

از تو ودین ومرام تو کلامی ننوشت

شاه ودرویش وگدا واعظ و زاهد شده خشت

زیر پای من وتو مانده چه ریز و چه درشت

وعظ ها کردم وکس گوش به افسانه نهشت

روی گردان دگر ازمسجد واز دیر وکنشت

کاین همه آفت ابهام تو افسانه برشت

گو بدانند که دوران سفاحت بگذشت

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ملک آریایی

    نمی دانم چه سان یلدا بگویم

گلو را بغض بگرفته است ودر سوگ

پدر میرقصد از اندوه در سوگ

سیاه روز چون یلدای شبها

نگر برملک نوشروان عادل

کنون ضحّاک در ملک آرمیده

که یلدا را کند چون روز نوروز

زیلدا خیز ومشتت را گره کن

قدم بگذار در یلدا  زشب خیز

بده عزّت به ملک آریایی

اهورامزد پشتیبان جانت

بگو مهجور گر ما باهم آییم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

به دردی را که مادر کرده پنهان

دو چشمش خشک از این داغ نالان

چنانش غم که لب در سوگ خندان

رخ شادان شده از ما گریزان

به میدان نبرد گیو وپیران

فریدونی بباید پا به میدان

کند ضحّاک را از ریشه ویران

مباش از این ستمکاران هراسان

ستیز و نور یر دلها بتابان

زهم بشکن صف یلدا پرستان

زاهریمن سزای ظلم بستان

در این یلدا شود هر سخت آسان

 

 

 

 

 

 

 

 

آزادی

توانم دید صبح صادق فردای آزادی

به زیر آرم کنام بوم را از بام این هستی

به همّت میتوانم سد زنم بر سیل جور وظلم

رضالت پیشه گان غرقند در شام سیاه خویش

خس وخاشاک می گفتند آزادی سرایان را

نه بتوان اتّحاد ملّتی را برد در نسیان

سیاه تیره ی یلدای این ملّت سحر گردد

اگر، بی چیز وبی مقدئار کردند این اصالت را تا دمد

بساطی که بگستردی به پهن عالم هستی  

به آواز رسایت شرق وغرب آمد به جنب وجوش

بهایی بیکران گیرد هم این جرسومه ی پستی

تو را هم آرزوی زیستن در پهنه ی هستیست

چه نیکاها شکاری ها بهشتی ها فدا گشتند

 

 

 

 

 

 

 

 

 

به ساحل بگذرم با موج این دریای آزادی

بگیرم اوج ها بالا تر از عنقای آزادی

قدم بتوان زنم من هم در این دنیای آزادی

به زیر آرد زنخت شومشان آرای آزادی

چه غافل این خس وخاشاک شد طوبای آزادی

به باغ زندگی قد میکشد افرای آزادی

شکوفد غنچه ها در گلشن گلسای آزادی

سپیده تا دمد هم گشته ای دارای آزادی

گشودی حجره ی وحدت سر سودای آزادی

سرودی در جهان از نو تو هم آوای ازادی

نخواهی ماند امّا درپس رویای آزادی

قدم خواهی زدن با عزّت وهمپای آزادی

قسم مهجور برآن دختر مهسای آزادی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

موج سرکش باده

سیه چشمان جادویت کشد هر دیده را سویت

صبا گر باز بگشاید در کوی وصالت را

بکش آن قامت سروت خرامان در گلستانها

نداند زاهد این معنی خم ابرو چه کار آید

به میدان هماوردت چه جانها که سر آرایند

شدم آواره ی هر سو بیفشان طرّه ی گیسو

بگو راهم دهد سافی به کوی وجد خمّاران

دگر بیمار هجرانم صبا راگو که باز آید

نه یک جامم نه صد جامم که باید غوطه ور باشم

به رقص آیم به اعلا ی وجودم از طنینی که

نه سر دارم نه سودایی که مهجورم در این سودا

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

خرام ناز آن قامت چه غوغا کرده درکویت

بیفشان طرّه ی مورا رها کن  تا رسد بویت

همه سر گشته ی سودا کرامتها زدلجویت

که خمهای  دو محرابت نشاند ره به ره پویت

بمهمیز آن دو گیسو را بزن رامیم در کویت

شدم محو تماشای خمار چشم آهویت

شود آویزه دارم جان زتار موی گیسویت

رساند بر دل زارم پیام راز دارویت

به موج سر کش باده در آن دریای آمویت

بخیزد در سرای دل زتار دلکش مویت

گرفتارم به افیون هزارا ن بند جادویت

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

خوش باش ورندی کن جهان تاچشم برهم میزند

این دهرکج رفتاربین باهرکه کاوین میکند

میخور می آرام جان از دست جانانی قدر                                    

زخمیست تا پایان جان هرگز نیابد التیام

رندی کن ومستی کن وبامهرخان جامی بزن

گستر بساط زیستن با باده وجام خوشی

براز جهان کام آنکسی کآلود دل را باخوشی

شمشاد قدان زمان خم شد زجور این زمان

مهجور هرگز نا امید این چون مباش از این میان

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

شورونشاط ومستی ومیخانه برهم میزند

ناداده کام زندگی پهلو به ماتم مبزند

کاین زندگی هرلحظه صد هاپی زآدم میزند

این نیشتر که زندگی برکام عالم میزند

این دهر کج رفتار از مرگ وفنا دم میزند

بر زخمها هرگز مبین این دهر مرحم میزند

هم آنکه می در جام شادی آور جم میزند

آری که با پتک شرر شمشادها خم میزند

دیدی سروش ازغیب ، در،برکام ماهم میزند

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

آن گام وابرو را که می آمیزیت با آن خرام

قبله ی محراب واعظ درنماز آید به کار

آنچه زلفینت کمند ودام جان ما شدتاست

مادگر گمگشته کوی دلارام توایم

آن کرام ولطف تو افسون تسخیر دل است

گشته ام آواره در صحرای هجران رحمتی

آنم سحر برباد دادی بوی مشگین دو زلف

دوش از اسرار غیبم داد این مژ ده سروش

رو تودر کوی نگر خویش  مهجورا ببین

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نمی دانم دهم دل بردو افسون کدام

مابه محراب دوابروی تو در سجده مدام

حلقه می انداز وکن درکار صیدت اهتمام

رتبتی دیگر نخواهیم نشان وعّز ونام

چشم دل تابنگرد افتاده صدها دل به دام

آنم همه جورو جفا با یک نظر میکن تمام

باشد این لطف جمیلت را به ما داری مدام

التفات آن صنم باشد تورا آیی به کام

میشود پر برتوهم جالم طهورایش مدام

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

موج آرام نگاه

گام خود آهسته کن برجای گامت پا نهم

ما به نقد عادت نمودیم از عطای مهرخان

تاعنایت میکند در کوچه اش باشم عسس

موج آرام نگاهش میکند غرقم به خویش

آن طراوتها که دارددر دل وجان ووجود

ساحت گلفام کویش گل ستان جان ماست

شب به گلزاران نه پلک آرم به روی پلک تا

دل دگر بربوده ازما غمزه ی مستانه اش

چاره گفتی پیش از این مهجور برآرام خویش

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

اوج کن با دیگران من با غمت سودا نهم

این کرام نقد راچون نسیه بر فردا نهم

اوج میگیرم چنان پادر  ره عنقا نهم

دیگرم تن چون غریق موج در دریا نهم

حاش الله من قدم در گلشن گل ها نهم

تاسرم بر خاک کوی آن مه گلسا نهم

لب به روی شبنم آن لعبت مهسا نهم

تلخ، دل باید به کام شهد شکّر خا نهم

اینکه باید سر به خاک کوی آن طوبا نهم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

مدح لقای تو

آن زلف سیه تاب نده حلقه نینداز

از  کوچه گذر می کنم آرام ندارم

طرف چمن وباغ گل وپهنه ی گلزار

ای شبنم مل گشته زخورشید طراوت

من در پی جان ودل تو دیده بدادم

میکن نظر از محملت اتی لیلی ره وار

تو سرو دلارائی وآرام وجودی

نام تو مرام تو کلام تو که با ماست

با غمزه وبا ناز وبه رطوار وکرشمه

مهجور زپی آیدت آن خرمن مو را

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

تاچند شکارم کنی ای آیت تن ناز

این ساحت دل اوج گرفته است به پرواز

هرجا شنوم مدح لقای تو زآواز

جامی بده از آن مل وبنمای سرافراز

هرگز نشود خاتمه هر گام سرآغاز

بنگر پی ات افتاده دلم رحمی وبنواز

طوبای جنان چیست ، دل آرا تو سرافراز

درکوی ارادت کندم واله ودمساز

تاچند زما دل بری ای سایه گر ناز

افشان کن وحایل به سرش سایه بینداز

 

 

 

 

 

 

 

 

 

باخیال وصل

 

   درکمند زلف آن جادوی جان افتاده ام

دل نه در قید وصال آسودنش آزاد بود

بی وجود ناز او دل در خیال است و سراب

بر کمان ابرویش ناوک زمژگان تا نهد

معصیت هرگز مباشد بر من این دلدادگی

بی وجود گل نخواند بلبلی در بوستان

تارو پودجان گره ها خورده با جان وجود

یمن آن چشم خمارش بود وفال نیک دل

مجلسی سازید بر مهجور جایی خوش دهید

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

دل به کوی نازنین آن بلا گر داده ام

تا دل وجان در وفاقش داده ام آزاده ام

با خیال وصل او جان  در منا بنهاده ام 

بی نشان چشم مست اتش فرش جان بگشاده ام

در ازل من با گل عالی مآبان زاده ام

من به هجر گل چنین آوای غم سر داده ام

این چنینم در فراقش استوار استاده ام

کز بلا ی خان گذر بنموده جان برهاده ام

با وجود لطف او محتاج جام وباده ام

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

اوصاف  دلدار

نتوان با تو بگویم سخن دل که مرا

یا زاداب سخن دورم ویا نیست روان

الین گنه نیست نویسم زلبی لعل مکم

من به تعریف چه خیزم به چنانی که تویی

آنچه ما رابه تو خواند دل پاک است و وجود

نه به اوج تو درآیم که نه عنقایم من

عاجزم از همه هر آنچه به اوصاف تو شد

ماه من باده ی من عزّت من ساغر من

سجده گاهم نشود قبله ی واحد دانم

وصف آن قامت طوبا نه که در شان من است

به سریری که تو درعرش اصالت داری

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

میکنی غرق به گردالب همه چون وچرا

آنچه ترکیب سخن میکنم وشعر نما

احسن ماه رخان هم که توباشی صنما

که به تمجید تو مشغول همه ارض وسما

غرق اوصاف تو دیگر چه به گوش شنوا

سایه ی بالب تو مان گهم ای مرغ هما

خم ابروی تو لایق به همه حمد وثنا

رحمتی بر دل دلداده ی راهت بنما

با منی در همه سوی وهمه وقت وهمه جا

دست ماکی برسد برقدم آن طوبا

جان مهجور نیرزد پر کاهی جانا

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ساحت وصل

به راه در گذری دیر شد نمایانم

نبود انچه مار بود در سراغ وجود

مرا نشانه ی ایمان جهات خدمت خلق

زدم به راه کلیسا قدم به وادی شوق

چنان به خویش گرفتار و هم زخویش بری

مراد راه نبود ومرید راه که بود

به سوی طور روان گشتم اینکه موسی  را

نبود خانه ی دل جایگاه وساحت وصل

به سوی مدرسه طفل دل شدم عازم

به دامن مغ وآتشگهش شدم ز فراق

به جان مغبچه افتاده بود آتش قهر

مرید کس نشود دل مراد حاصل کو

به لا جرم ره مسجد گزید گام وجود 

نبود چشم بصیرت نبود جان وجود

کجاست کوچه ی جانان بدور از همه رنگ

از آنکه در ره از آن دیگران شدم فارغ

به آتشی که گرفتم زدامن واعظ

سروشم آمد وهی داد رو به جانب نور

طریق کوی وره میکده نشانم بود

 

 

 

زخستگی نظرم شد که رخت بنشانم

که راهبش ننمودی نطر به ایمانم

که من زخدمت معبود تن گریزانم

گرفت شوق وجودم ازآن هراسانم

که گشت لحظه چه آلوده جان و دامانم

چه سوی سجده گهش بود هم نمی دانم

انیس خویش بگیرم به یاد پیمانم

گذرنمود هم از طور چون نمی دانم

چه غافل اینکه طفیل دلم نمی مانم

نبود سالمش آتش بسی پریشانم

برآنم اینکه از این ورطه خویش برهانم

زنم گره زفروغش سر گریبانم

به عمق گام ازل شد نصیب تاوانم

نداد زاهد محراب نیز سامانم

که بل نماید از این مکر وریو درمانم

کشید زهد وریا بس نهیب در جانم

کم است جان و روان زین نهیب سوزانم

چوغرق نور شدم یافتم که انسانم

چه نعمتی همه درجام دل فراوانم

 

قدح که پر شد وشد آشنا لبم به لبش

چه هم نشین که همه حوریان قدس وملک

به جایگاه چنین لا مکان که خود دیدم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

برید هرچه به تن یود شرط وبرهانم

چه جایگاه وسریری از این فرا دانم

چو جان ودیده ی مهجور نغمه می خوانم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

حاجی دل

    دامن کشان به جانب حیّ بقا شدم

رمی جمر نمودم وعاری زاهرمن

درّاعه کندم از تن ودستار شد بری

درکوی خانگه نظرم کرد اختیار

پس در مقام قدمت جان آمدم سئوال

باز امدم به کوچه به آواز جانفزا

ره در گذار کوی به میخانه باز شد

وه مهوشان ناز وپریچهره ها به صف

لختی ز دل بکند مرادی زدل به نور

جامم بداد وجانب دریای می کشید

پس برطواف جانب جانان قدم زده

بی کعبه بود وبی حجر وسعی وبی صفا

هدیی بدادم از دل وجان درسراغ دوست

آوار تن بریخت همه تارو پود نیز

ای آدمی که خانه ی خاکی طواف توست

تقلید ومکر وزهد وریا گر زدل کنی

احرام دل ببند به آرایه ی سفید

 

 

 

 

 

ازهر تنیده ای که به تن شد رها شدم

دراوج جان به مرتبه ی ماسوا شدم

ازخود نمودم وزمن وتن سوا شدم

غرق طواف پیر وطریق سما شدم

از آنچه یافتم همه جان بی نواشدم

برکیفری گسسته زجان را سزاشدم

راهم بداد ساقی ودر آن سرا شدم

جان در میان نهاده واز تن رها شدم

از هر چه مکر وریو و دغل شد جداشدم

با رسم وعادت می دل آشنا شدم

از خاک وهر جریحه ی آدم فرا شدم

بی مروه بی منا به کنام هما شدم

حاجی صدا نمود وبه شهره نما شدم

 مخروبه ها نهاده واز نو بنا شدم

من با طواف دل به سراغ خداشدم

دانی که من کجا بدم تا کجا شد م

مهجور گفت رتبت آدم چرا شدم

 

 

 

 

هلاجان میده وسر ده

تلئلو داردآن روی مهش ازماه نورانی

یساول بودم آن شب برسر کوی دلا رامم

به ره بسیارها بودیم جان بنهاده در کویش

هزاران بار سر بنهم هزاران بار جان بدهم

هلا جان می نه وسرده که یابی آشنائی ها

خدا را سالها بنشین به کویش تاکند لطفی

هزاران خیل لب از خورد واز خوراک بگرفتند

به پلک چشم باید رفت گرد کوی آن رعنا

اگر مهجور بر وصل نگارینش شده نایل

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

به دام انداخته روی دلاویزش نمی دانی

ز دقّ الباب فهمیدم که ماه آید به مهمانی

من از خانها گذشتم دیگرانش در پریشانی

که بینم چشم شهلای چنان محبوب جانانی

هزار افسوس اگر این رشته را از دست برهانی

که سر بر آستان درگه دلدار بنشانی

که باشد قطره ای از لعل لب برکام بچشانی

که بنماید به درد دل هم از الطاف درمانی

بلا ها دیده در ره نامد این با سهل وآسانی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

خم جانکاه دو ابرو

جان طالب دیدار دو ابروی نگار است

دیدم که ببستند به آذین سر کویش

استاده یساول به چپ و راست ازیرا

مخلوق چنان صف به صف استاده به دیدار

ریزد زخرامان قدمش ناز وکرشمه

آن سرو خرامان که بر او داده طبیعت

بر آن خم جانکاه دو ابروی چو محراب

ای ره رو مسگین بشنو راه وصالش

دل باید وجان باید وهم شوق ره کوی

آن شوکت وجاه وجبروتی که به کوی است

در کوی رسیدی اگرت محرم ره باش

مهجور رهی را که روی جامه ی جان پوش

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

با غمزه ی چشمی دل آلوده مهار است

دلداده ودلباختگانش به مداراست

کنکاش نمودم که زکویش به گذار است

چون عرصه ی محشر شده بیرون زشمار است

چشمان سیه یار کش ودام گزار است

و آن خوی دل انگیز که بر دیده سوار است

درپیشگه عابد وزاهد به وقار است

صد خان به گذر باید ونه راه فرار است

اندیشه ز سر نه که دل ودیده به کار است

سر داده چه جانها که برونش ز شمار است

چون راه برت بر دل وبر دیده سوار است

برگشتن از نیم رهش بر همه عار  است

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سخاوت و جود

ندا رسید که امشب جهات جان وجود

لباس تن بکنید ولباس جان پوشید

به دست کاسه ی می گیرو دوش باده ی خم

گذرکنید زمانی به کوچه ی رندان

نه ترسم است از این زاهدان چهره نما

منی که با قدحی می جهان کنم بر کام

به پای منبر واعظ مباد پرسه زنی

قدح زباده ی جان پر کنید ومست شوید

به عالمی ببرید این وجود جان که در او

هر آنکه کاسه ی می برگرفت از ساقی

کمال راه نه این است خستگی در کن

قدم گذار وقدم نه طریق کوی خوش است

به راه پیر طریقی طریق دارم شد

که راهیان زمان را برد به مامنگاه

گرفت دامن ساقیّ جام جان مهجور

 

 

 

 

 

 

 

به باده ای جریان یابد از مهار جمود

از اینکه بر دل وجان روح می کناد فرود

به عارفان بجز این نیست سود بود ونبود

سر آورید چو مستان صلا بنام سرود

که در سراچه ی دردند همچو عاد وثمود

تمام عالم هستی مرا نیارد سود

که من ندیدم از او رحمت ونشان ودود

که با ملائک وحوران کنید گفت وشنود

دلی زجان کسی هیچ طالبی نربود

به سر کشید وهمه زنگ از روان بزدود

که راهیان قدر انتهای ره ننمود

ز شهد میخور و میدان که است ناقه ی هود

هزار بار همی گفت کن سخاوت وجود

زداید از دل وجان هر چه هست هاله ی دود

عجب که با می جامش زهر گران  بغنود

 

 

 

 

 

 

باده نوشان گلستان

سحرباد صبا بوی بهار فرودین آورد

لباس نو بپوشانید بر کهسار وراغ وباغ

نه بنشین این سپس در خانه در دشت ودمن باز آ

گهی ابرش بگریاند به روی سنبل و نسرین

زلال جاری شبنم به جوی جاری هستی

چنان شفّاف شد گیتی که دراو عکس جان پیدا

بساطی کرده گسترده زجام وباده ی شادی

نگر آرایش رز را مشاطه کرده هفت آذین

اگر مهجور راجوئید درایآم فروردین

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

طبق ها پر گل وگلسار ها که از کمین آورد

گل ومشگ وعبیر وبوی مستی را عجین آورد

بساط سبزه ویاس وسمن بین کاز زمین آورد

گهی آرایه ی هستی که در سبز نگین آورد

چه آرایش به اندام گل یاس وسمین آورد

شراب سرخ آرامش به جام آبگین آورد

کدر ها با لبی خندان ز دلهای غمین آورد

زحرف سین سر سبزی به سفره هفت سین آورد

که او با باده نوشان گلستان تازه دین آورد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

پرستش با دو معبود     

چنان مشّاطه کرده آن خم ابروی هستی را

گشوده درب میخانه به ارزانیست جام و می

بساطی گسترد از خرّم سبزی به کهساران

پرستش با دو معبودی نکنجد در مرام دل

گل وگلزار وباغ وعندلیب وبلبل وقمری

نگر مهسای گلرخ دامنی گل میبرد با خود

بهار است ودلاویزان پراکندند در صحرا

بگو با محتسب بشنو زمن درس دل آموزی

اگر مهجور را جامی دهند از شبنم گلها

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

که در مسجد دهد درس وفاق می پرستی را

خوشا آنانکه بگزینند در این برهه مستی را

که در شوق آورد بر نوش می مست الستی را

یکی بگزین ز دو هم فاش کنم یکتا پرستی را

نبینی لحظه از اینان به پای گل نهستی را

چنو گل هدیه کن از سر بنه عادات خستی را

به پاکوبی نگرپای چمن هم افت وجستی را

ز سر نه در بهاران خصلت سودای پستی را

به دل هرگز نیارد راه در هستی شکستی را

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

باده در خم             

دامن از هرگله عاری کن وبشتاب به کوی

تار هر سلسه مو کفر  جهانی دارد

گفت یلدا نشد این بین عجب دارم من

ماه نخشب هم ازیرا که نیامد از چاه

خرمن بدر وفاقش که نموده روشن

در ره حضرت دلداری وتا در بر او

باده در خم غلیان آمد ومل شد باری

در می ستان ارادت شو و میخواه اذنی

جرعه ای باده ی مستی چو به مهجور دهند

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

می نگر تا چه گرفتند سر سلسله موی

همچو سیلند روان طالبیان از همه سوی

گفتم از یمن مهی ماه سیر منظر روی

دیده رخسار مهینش شده در چه که مگوی

کوی وبرزن شده گویا همه در نور فروی

التجایی ز در غیر به آداب مجوی

شد روان در قدح باده و درجام وسبوی

غوطه در باده شو و جان به نم باده بشوی

مهچنان است که مغروق به رود آموی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

شراب شوق شبنم

صبا دوشم پیامم داد ایّام بهار آمد

همه دشت ودمن پوشید خرّم کسوت شادی

به جام لاله از شبنم شراب شوق می ریزند

زده در هرکران خیمه میان سبزه شادیها

به پاکوبی نگر در دامن کهسار ودر صحرا

تو دست ردّ بزن بر سینه ی دیو سیاهیها

سر از خواب گران بر دار وبرخیز وبه گلسار آ

دمید از خاک خفته یاس ونسرین وشقایق ها

گذشت از هفت خوان مهجور تا در گل ستان جا کرد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

قدم بر کوه وصحرا نه نوید یادگار آمد

کدر ها رفت وآرام سعادتها ببار آمد

غم واندوه هجران دلاویزان مهار آمد

سر ژولیده ی نخوت بدست جان بدار آمد

به دلها مژده از باد صبا شیرین نگار آمد

که نور و رحمت هستی به دلها آشکار آمد

نگر بر بلبل شیدا به گلشن در گذار آمد

بنفشه بار دیگر در کنار جویبار آمد

میان کثرت گلها به شادی ها سوار آمد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سر داستان ندارم چه بگویم از جدایی

سرکوی می نشینم که گذر کنی ز کویت

دل ودیده خانه کردم به هزار رنگ شادی

شب و روز درامیدم زتو آورند مژده

تو قدم گذار در دل که گشوده ایم فرش ات 

چه بگویم از ملائک زبهشت وحور مینو

به نگاه غمزه گونت زنگاه چشم مستت

چه کنم نمی توانم دل وجان کشم به سویت

سر تار موی زلفت اگرم چو حلقه گیرم

بگذر هر آنچه خواهی سر کوچه ی رقیبان

زپریوشان خوش دل نسزد جفا نمودن

سر هر سحر که خواهی گذری زکوی ،بنما

به رهی رقیب گفتا که تو سر به کوی داری

خم ابروان اگر در نظر جهان نماید

دل ودین وجان وایمان زتو چون ربوده ،مهجور

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

همه جان به گوش هستم که مگر رسد ندایی

گذر آوریّ وامّا به رهت دمی نپایی

چه  هزار بار افسوس به خانه می نپایی

به دو گوش می نیاید ز دو گوش جان صدایی

که فراتر از دلم را نه بدیدمت سرایی

که تو از تمام حور وزبهشتیان فرایی

به دلم ره امیدی ز نگاه می گشایی

ز عبیر مشگ گونت بفرست در صبایی

بکشم به دار دل راکه بگوئیم فدایی

به سرای دل که گشتی همه دان از آن مایی

تو بکن هر آنچه خواهی ز تو خوش مرا جفایی

نظری به خانه ی دل که برآورد جلایی

زچه روی دیدگان در در آستان نسایی

نکنند سوی محراب به مسجدی ثنایی

که زقلب آتشین ات غزلیش می سرایی

 

 

 

 

 

 

 

              در دادگه عدل طبیعت گنهی نیست

      مشّاطه چنان کرده طبیعت شریان را

     زرّین صنملان آمده در دامن صحرا

    بگزار هرآن درکف دست است وزدامن

لا جرعه اگر لعل نگاریت نصیب است

گسترده بساطی همه پر رونق وپر بار

درقامت رعنای کسی نیست ملالی

مستند هم از باده ی خوش رنگ بهاری

مهجور صلا زن همه آیند به گلشن

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

آید که بهاران بجز ازباده رهی نیست

جز لوح طبیعت به طریقی نگهی نیست

رخسار مهی که به جهان هم چو مهی نیست

باز آ به طبیعت نظر افکن شبحی نیست

میخور که حسابی به سر پنج و دهی نیست

بارش به جهان داده به درویش وشهی نیست

درگوش بجز نغمه ی شاد فرهی نیست

در دانت صحرا بجزم جست و جهی نیست

کاین مستی ایام بجز گاه وگهی نیست

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سودای می ای کردذ دل از دست نگاری

مبهوت به آنم بجز از دل چه نهم پیش

درّاعه به تن نیست که من راهی خویشم

دل دادم وجان دادم وبینای بصیرت

با گام خرامان به جلوسی که بفرمود

ای لیلی محمل نگهی پشت سر اور

رسم است بلندان جهان سایه ی گامند

تیری که رها شد به کمان از صف مژگان

درکوچه ی رندان همه بی پرده گلاویز

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گفتا به ودیعت بجز از دل چه گزاری

گر دل برود جان ننشیند به مداری

مشهور جهان است مرا فقر ونداری

تا درقدح چشم کند بلکه قراری

هر نحس وسیاهی بشد از دیده فراری

ازچون نظری بر من دلسوده نداری

آلوده دلان را نکند رحم سواری؟

خوش کرد به آن تیر رها گشته شکاری

مهجور چو آیی دل وایمان نسپاری

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ناز مه رخان

کشیدم ناز مه رویان شدم آو.اره ی هستی

کجایابم به ره میخانه ای کآسودگی دارد

به دستم کاسه ای پر می به دوشم خمره ی سودا

سراغ ساقی سیسمین عذار خویش میگردم

فروغ نور ره در دامن یلدا نصیبم کن

رخی چون گل بیاور خنده در لب با دلی شادان

نه این خوی تغافل،جان رهان از مایه ی نخوت

زدست مه لقایی جام می گیرو می ای نوشان

بکش مهجور ناز مه رخان آوارگی بهتر

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

مگر بند آورد آوارگی را خاطر مستی

هلا ما را مگو با بی دلان راه پیوستی

گشای آن درب میخانه چه در بر روی ما بستی

دلا گر یافتی از سلسل دام زمان رستی

چه دامان ردل وجان را زبند وصل بگسستی

که بینم در بساط می به نام وکام بنشستی

تنت بگزار اگر خواهی از این دام بلا ،جستی

نبینم در سدّ قانون وحدّ شرع مانستی

که بینی پیش پای محتسب برجان خود پستی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

با دست سحر

نمایانم خمت دل باده پر پیمانه میخواهد

نشانم ده طریق حضرت ساقی چه سان جویم

ز وعظ ووعظ واعظ خسته ام هم از مصلّایش

نسوز آن عود واز مجمر سپند چشم عاری کن

نمی خواهم بپوشم خرقه ی پیر طریقت را

نه دیگر اوج عنقا را سپردم بر دلا ویزش

به دستم جام ودر دل حسرت نوش می سامان

بریز آن باده در جام قدر لا جرعه سر گیرم

وزد باد صبا مهجور از خواب سحر خیزم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گسست از مردم زاهد ره میخانه میخواهد

ز آبادی بریدم مستی ام ویرانه می خواهد

دلی سر گشته در کوی بلا دیوانه می خواهم

حقیقت را دگر گم کرده ام افسانه می خواهم

رهی خواهم روم از خویش خود بیگانه می خواهم

به کنج خاطری پنهان به جانم لانه می خواهم

گسستم دیگر ازسامان می ای شاهانه می خواهم

از این پس پای جانانم دلی مستانه می خواهم

که با دست سحر بر موی جانان شانه می خواهم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بد کیشی

من سرگشته ندانم زچه راه آمده ام

پیش رو داده رهی را همه پر شیب وفراز

چه نیاز است که آیم به جهان با همه درد

در ثوابم که بهشت است وشرزاب وحوری

نه به پیشانیت انگشت فرو در حسرت

از چه دانم که فرومایه زمادر زاده

نیک بختی ونگون بختی وآوارگی ام

گره بخت به روراد نگردد مفتوح

رند ومستی کن وشاهانه صفت عمر بزی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

درشب تیره ویا صبح پگاه آمده ام

در تف شید ویا طلعت ماه آمده ام

گه که از بهر ثواب وبه گناه آمده ام

ور گناه است ،درک،در ته چاه آمده ام

آن همه هیچ تو گویی به نگاه آمده ام

یا ندانسته سر رتبت وجاه آمده ام

خود گواهیست که من خواه و نخواه آمده ام

من به بد کیشی این وعده گواه آمده ام

من مهجور نه درویش ونه شاه آمده ام

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

آب که بالا رود سقوط کند

 

چه سود جامه سیاه است یا که رنگارنگ

به رعمق بحر تلاطم اگ نیاید پیش

من وتو حقّ حیاتی به زیستن داریم

کسی نه برتر دیگر کسی ست در هستی

جهان که گستره دارد به نام هست وجود

در این فراخ وجودی که زیستن ما راست

سران فلسفه ما را پشیز انگارند

همیشه آب که بالا رود سقوط کند

نه چاره ایست که باید سقوط مهجورا

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

خوشا که جامه ی جان را بیاورید به چنگ

به روی آب نیاید زعمق آب نهنگ

که این حقوق به ما میکنند زهر شرنگ

که میزند دل مخلوق را به جور خدنگ

یکی که حکم براند کناد عرصه ی جنگ

حکومت است که این عرصه را نماید تنگ

کنند ثابت وصامت مرا مثابه سنگ

به این سقوط نباشد نه چاره ونه درنگ

که حاکم اوفتد از تخت روی دامن ننگ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

در مسند تدبیر

تار مویش شد کمندی صید کرد آرام دل

داغ هجران بود ونومیدیّ سودای وجود

در رهش گسترده بودم جان مگر صید آورد

بس طبیبانی که می گفتند دردش چاره نیست

در خیال و وهم کی کنجد خیال ووهم یار

جرعه ای نوشد اگر از ناب رلعل شهد لب

پختگی باید به راه ووادی دلدادگی

بینشی بالید که با جان گام بگذاری به ره

تا کجا مهجور دوری باید از دل داده ات

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

وه چه رنیکو شد به نخچیر رهش انجام دل

با وجد جان نمایم دیگرم احرام دل

عاقبت در مسند تدبیر شد فرجام دل

این ندانستند دارو نیست بر آلا م دل

نیست بر دل داده ذکری جز کمال نام دل

همه خوشا آندم که دل گیرد زجانان کام دل

می نشاید شد به سوز وساز این ره خام دل

ور نه در بیراهه کی بتوان شوی همگام دل

تا به آنی که نبینم پای جان سرسام دل

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

اشک وجود

 

تا که در جان حک نکردی جان آن دلدار مست

سایه ی خورشید ذا باید بجویی تا رسی

این فسانه آۀنکه سیمرغش بر جانان رسید

همّت وسعی وتقلّا باید وتشویش راه

جامی از ره یابی واشکی نمائیّ وخوری

مستی جان این که در خار مغیلان ره روی

در رهش دلداده ای دیدم که با اشک وجود

درد ودرمان وغم وشادیّ وحرمان وصفا

آنچه مهجورش به کنکاش آورید وسرّ یافت

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

چون توانم گفت در وادیّ جان جانان پرست

بر سر کویش ولا عنقا شد و از دام رست

سعی کن سیمرغ وار آیی دهد دیدار دست

تا سر کوی نگارینش به سودایی نسشست

این چنین شاید رهیدن از بلای دام پست

پرنیان کوی انگاری اگر خاری شکست

خارها می رفت در په گو که احرامیش بست

نا مرادیّ ومرادی در رهش بسیار هست

هرکه پا در ره نهاد از جادوی جانان نرست

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

صیّاد کمین

تادر قدمش خاک ره کوی نگردی

تاریک ودراز است ورهی پر خطر این خان

سودای روان باید وتحصیل ارادت

زیبا صنمان نیست به هر دیده پدیدار

نخجیر گهی پر خطر وناز غزالان

صد حلقه ی دار است وکمند است وپریزاد

در دام رهت صد همه دیر است نظر کن

کرکس صفتان نغمه ی الوان که بخوانند

پایان رهت گو که بهشتیست فرا رو

مهجور رسیدی چو از این ره به بهشتت

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

لایق به تماشای مهین روی نگردی

نگذشته زخان لایق مهروی نگردی

صعب است اگر عارف ره پوی نگردی

بادیده نگر چشم به هر سوی نگردی

برچشم خمار همه مخمور نگردی

دلداده به هر سلسله ی موی نگردی

صیّاد کمین است وتو آهوی نگردی

مشتاق هر آن مرغ غزل گوی نگردی

پس با صنمی همدل وهم خوی نگردی

آهسته برو تهمت هر هوی نگردی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

تجربه ی سمّاک

 

آسودگی ندارم وجان در مغاک کرد

با هر قدم هزار قدم دورتر نمود

شوق وصال وخدمت کویش که داشتم

نا سوده ره کسی که ندانسته ره نورد

دلدارها خوش آنکه نگه دار دل شوند

ماهی نه با تمایل تو می شود به تور

مست الست باده ی جام الست خوش

تا چند مار بر سر وبر دوش پروری

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

تن بینی از من ات دل وجانم هلاک کرد

دامان جان زگرد مرارت نه پاک کرد

از من گرفت آن همه در قعر خاک کرد

نا دیده بی خبر به رهش سینه چاک کرد

از بامیان ره نه بباید که باک کرد

توری فکن که تجربه ی آن سماک کرد

نه آنکه  مست عربده با آب تاک کرد

مهجور گو که کاوه چه ها با ضحّاک کرد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

خراف

  درکوره راه درس زمان  افت وخیز هاست

پروازکن به اوج دلارام زندگی

هر بودنی نبودن خود را کشد به دوش

گامت اگر به خار واگر پرنیان بخورد

گاهی فرو شویّ وگهی بر فراز ها

بالا نگر شوید وبه اوج آورید جان

در افت وخیز راه قدمهای سفت وسخت

آنرا که عطسه ای کند از راه در شود

مهجور از کرانه ی این بحر پر امید

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

این افت وخیز از همه اندیشه ها فراست

ره باز ومی مپرس که پایان آن کجاست

این بار هم به دوش من است و همو شماست

این ره یکیست خار نه از پرنیان جداست

این پستی وبلندی از آرای فکر ماست

وین جایگاه اوج فراتر هم از هماست

ستوار ره ز اوج فراز زمان نکاست

افتاده در خراف ونداند که بینواست

تا ساحلی دگر به تقلّا ودر شناست

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

جام اصالت

آرامتر که سایه ی قامت به گام توست

گه با خود است وگه به قدت میرود فرو

به سایه می مباش که زایل شود به خویش

خود باش وخود نمای که در قاب زندگی

افکار اگر چه پست وبلند وفراز وشیب

در لوح دهر کلک کشید است آیتی

فریاد های ناله وشادیّ وهلهله

هم بوده گان وآمدگان چون تو بوده اند

مهجور یک دل از تو کرورند مردمان

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

در وهمی وخیال که این سایه رام توست

گاهی چنان که گستره اش بهر دام توست

وین سایه در مسیر تو هر لحظه خام توست

بالا ترین نشانه ی هستی کنام توست

گویای قدمت همه ی صبح وشام توست

نیکو نگر که آیت این کلک نام توست

که از خاک میرسد زگلوی عظام توست

بیهوده دل مبند که هستی غلام توست

بااین کرور جام اصالت به کام توست

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نروید تاک

دلاوران جهان خفته اند در دل خاک

کرور عربده زن  روی این جهان بودند

به وقت قدرت بازو به حکم عقل سلیم

به زور بازوی کس عمر او نگشت دراز

هزار صورت وسیرت هزار قامت سرو

نه جای ماندن وجاوید بودن است جهان

نما فراخ گریبان به دهر چونان که

به شوره زار مکارید انتظار وامید

مرا نصیحت مهجور آن خوش آمد که

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

منی که زار ونحیفم  دراین میانه چا باک

که با اشارت چوگان شدند سوی مغاک

میان خویش وضعیفان دهر کن امساک

نه زور بازوی یل گشت چیره بر افلاک

شدند با ید بازوی این طبیعت پاک

که کوله بار ببندی به حلقه ی فتراک

نیاورند به چنگ قدر گریبان چاک

که آب نیل هم آید اگر نروید تاک

ندا بداد حذر کن ز گوشه ی نمناک

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سایه ی خورشید

 

ای ترک سیه خال به ما هم نظر افکن

آرام جهان را به خرامت همه بردی

افتاده ی هر لحظه ی گام تو به راهیم

تا چند گلاویز رقیبان دغائیم

ای غنچه ی شاداب گلستان دل وجان

راهی که روی فرش دل ودیده نمودیم

انشقّ فسانه است شنیدیم وبگفتند

ای طالع خوش نام ودلارام ودل افروز

مهجور نظر گر نکند در گذر از کوی

                            

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

آن مقنعه از روی مهینت به در افکن

با غمزه ی چشمت به ره جان گهر افکن

با آن قدمت در گذر کوی زر افکن

با قامت سروت همه از کار بر  افکن

باز آ به دل وجان وبه هستی ثمر افکن

هر چند سلامی کن و زین سو گذر افکن

لطفی کن ویک روی به شید وقمر افکن

خوزشید پی ات سایه به بالای سر افکن

با عربده بیرون شو وجنگ وشرر افکن

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  بهاری دیگر          

گفتم بهار رامگذر از دیار ما                                                 

گرگی دریده خامه ی شالوده ی وجود

راهی شدیم با دد انسان نما کز او

فزیادها زدیم که این ره نه راه ماست

ما یوغ تن گسسته و با جان رهی شدیم

دندان مرگ برتن وجان ها فرو نمود

گفتیم مسندت پدران داد بر شما

در بندمان نمودی وکردی اسیر خویش

آلوده آن چنان شده دامان زندگی

ای تو بهار باش بهاری دگر رسد

آزادی وکمال و وفاق آرزو کنیم

اینک نیا که خسته ز شالوده ی رهیم

مشتی گره نموده پی کام عزّتیم

خواهی تو هم قدم نه وشو هم قزین راه

بگرفته اند شادی وشوق وامید و وجد

دیریست آفت غم وخوناب دل خوریم

ببریده اند سرو دلارای بوستان

اکنون به دار می کشد این حاکم شرور

مخفی اگرچه میکند این جور باش وبین

روزی که بر کنیم زبن خارهای جور

گجل بشکفد به گلشن وخار وخسش روند

 

محزون شوداگر تو بیائی بهار ما

بنشسته در سراچه ی انده نگار ما

کج رفت وکج رسید ز ره کوله بار ما

با چنگ مرگ خواست که گیرد مهار ما

هر چند سد نمود در این ره گدارما

فرقی است بیکران همه امسال وپار ما

هر مباد دیگرم این سازگار ما

بیگانه هم به گریه فتد از نزار ما

نم هم نمی دهد به دهان چشمه سار ما

خواهد فتاد برسر کویت گذار ما

با همتّ وبه سعی شود در مدار ما

باشد به شور وشوق رسد حال زار ما

خندان شود دل ولب وچشم وعذار ما

خاموش کن به نور هدایت شرار ما

افتاده با تحجّر مفلوک کار ما

خون می مکد به چنگ جفا از دمار ما

رفته ز یاد آنچه برید از شمار ما

افتد گلوی حاکم ظالم به دار ما

تا پگرده ها دریم شود آشکار ما

پای بهار خنده کند گلعذار ما

بلبل صلا دهد به دل داغدار ما

 

گل غنچه ها خمیده خاک وطن کنون

خون ها بریختند جفا پیشه گان به خاک

خواند دوباره بلبل شیدا و عندلیب

سالی دگر بهار زند حلقه ها به در

مهسا به آسمان چو مه تابناک شد

بیرون کنیم دیو سیه فام را زملک

مشت آختیم وپتک شد این مشت بر عدو

بدریده ایم پرده ی تاریک زیستن

مهجور خیز نیز تو با خیزش عظیم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

در سوگ وماتم است جهات دیار ما

این خون اگر طلب نشود عمر عار ما

از جان ودل رود غم ودرد ونقار ما

آزادی آرمد به خوشی در جوار ما

در انسجام شد همه زین سر شعار ما

ماند به نسل ملک و وطن یادگار ما

از ملک راندن است عدو را قرار ما

بر نور می رسد شب تاریک وتار ما

مبهوت شد جهان همه زین شاهکار ما

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

آزادگی

 

    مام وطن باز اوفتد در دامن آزادگی

مشت گران پتکی شود بر فرق این نامردمان

خیزید تا رویبم این خار وخس از راه گذر

آزاد خواهد شد وطن با همّت آزادگان

کاوید خاک خفته را شور جوانان وطن

مشتی گره شد در ازل با انقلاب این وطن

اینک شعار انقلاب  زن زندگی ازادی است

این دیو و دد جارو شود به دست ملّت از وطن

بگذشت مهجورا دگر ایّام تقلید وجود

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

پوشند ابنای وطن پیراهن آزادگی

کوبیم بذر زندگی در خرمن ازادگی

پاشیم بذر زندگی در گلشن آزادگی

آموختیم از روزگار فوت وفن آزادگی

می دذوزد از نو جامه ای خوش بر تن ازادگی

فریاد ها زد از گلو مرد و زن آزادگی

خوش این که من هم گشته ام پارو زن آزادگی

بینیم بعد از قرن ها طعم خوش آزادگی

تفتیده شد جان ها دگر در کوره ی آزادگی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

کوی زندگی

دیگر از این وادیّ غم خیزم به کوی زندگی

تا برکنم زنجیر این دیو جهالت از وجود

دیریست اسلافم کشید از زهد و واعظ زجرها

سست وهراسان است پی این کاخ بی بنیاد را

دشمن چرا؟من در جهان با صلح سودا می کنم

این دیو جهل درد را آرم به به زیر از این سریر

شورید این ضحّاک را از چون کاوه بر زیر اوریم

گم گشته آئین وسنن ،آداب ملک آریا

مهجور مغز استخوان خالی کن از اوهام وعظ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

تقلید بگزار ومکن بر زهد زاهد بندگی

بال وپرم اوج آورد بر فخر وبر بالندگی

آئید دیگر جان رهیم از این تف شرمندگی

بر کن که کاخی نو کنی بنیاد بر پایند گی

تا در جهات زندگی نورم کند تابندگی

گیتی رهائی یابد از این دیو آلایندگی

 ای کاوه ها خیزیم بر آباد وبرسازندگی

باید زجان ودل کنیم این درد را کاوندگی

تا کی به وهم وحیله ی این زاهدان بازندگی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ساحل سامان

شدم محزون از این پروا بیاور باره ی ما را

سوار توسنی خواهم زنم مهمیز جان خیزد

گلویی خواهم از این پس به پرواز آورد هستی

دلی در سینه مالا مال با شوق دل افروزی

نبینی یگر از این پس مرا آواره در گیتی

به فکرم چاره ی رستن ز بندش انقلاب آمد

رها از این طلاطم ها به سوی ساحل سامان

گذشتن باید از خار مغیلان شرارت خیز

به فریاد آ تو مهجورا بلرزان کاخ مفلوکان

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

که می خواهم کنم دیگر به نام زندگی سودا

چرا دیگر در این حسرت کنم بر این تنم پروا

گران مشتی شوم پتکی زنم بر خامش سر ها

کنم آشفته گیتی را روم با هاله ی مهسا

به آزادیّ جان خیزم زبند دیو جانفرسا

برادر مادرم خواهر پدر آغوش جان بگشا

بباید بی بلم زد جان ودل بر موج این دریا

که سازی خیمه ی آزادی وآرامشت برپا

میفکن وعد آزادی به فرداها وپس فردا

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

کمال راه

ندا رسید که امشب جهات جان وجود

لباس تن بکنید ولباس جان پوشید

به دست کاسه ی می گیر ودوش باد ه ی خم

گذر کنید زمانی به کوچه ی رندان

نه باک میکن از این زاهدان روی کریه

من ای که با قدحی می جهان نهم در کام

به پای منبر واعظ مباد پرسه زنی

قدح زباده ی جان پر کنید ومست شوید

به عالمی ببرید این وجود جان که در او

هر آن که کاسه ی می بر گرفت از ساقی

کمال راه نه این است خستگی در کن

به راه خوف زدودن به رهنورد خوش است

به راه پیر طریقی طریقدارم شد

که راهیان زمان را برد به مامن گاه

گرفت دامن ساقی به کوی جان مهجور

 

 

 

 

 

 

 

به باده ای جریان یابد از مهار جمود

از این که بر دل وجان روح می کناد فرود

به عارفان بجز این نیست سود بود ونبود

سر آورید زمستی صلای وجد سرود

که در سراچه ی دردند همچو عاد وثمود

تمام عالم ظاهر چه ام زیان وچه سود

که من ندیدم از او رحمت ونشان ودود

که با اصالت وجدان  کنید گفت و شنود

به جرعه ای دل وجان کسی ،کسی نربود

به سر کشید وهمه زنگ های جان بزدود

که راهیان قدر انتهای ره ننمود

خسیس جرعه زدریا مشو به ناقه ی هود

هزار بار بگفتا که کن سخاوت وجود

زداید از دل وجان هر چه باد هاله ی دود

عجب که با می جامش ز درد جان بغنود

 

 

 

 

 

 

داغ جبین

به فراخور همه از حال همه باخبرند

دام و دد در گذر طول زمان در ره خویش

روبهان در پی تزویر که با چرب زبان

عدّه ای گرسنه از روز رسیدند به شب

زین میان عدّه ی معدود به آرامش تن

ای که در غفلت و اوهام زدی خیمه ی عمر

ابله است آن که به افسانه ی زاهد گروید

محتسب در پی تزویر نهد داغ جبین

گفت مهجور شبی راز چنین پیش سروش

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گوسفندان نه که آنان علف خود بچرند

بی خبر از همه از کوره رهی می گذرند

از کلاغی به حیل خرده پنیری ببرند

شب چنانند وبه امّید حصول سحرند

به پس وپیش و به آرای جهان بی نظرند

عارفان وعده ی نادیده به مفتی نخرند

واعظان سر منبر همه طمّاع زرند

ظاهر خویش ببینند ولی بی بصرند

گفت این قاطبه در کار جهان بی بصرند

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

جادوی شرار

آمد دوباره درنظرم چشم مست یار         

واعظ مرا به طرف مصلّا نیاز نیست

دیری گذشت معتکف کوی بوده ام

در اختفا نگویم وپنهان نمی کنم

بیماری دوچشم خمارش شفا دهد

موسی اگر عصا فکند پیش کاهنان

شوریده ام دگر همه بی خویشم از وجود

بر ما تبسّمی کند ار ، دل جوان شود

مهجور سر به کوه وبیابان گذار و رو

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

افتادم از مدار شدم مست بی قرار

من در عبادتم سوی آن دیده ی خمار

آمد دلم به کوی وصالش سر مدار

مستم زکام باده ی مطلوب آشکار

می بارد آن شر ر که ازآن جادوی شرار

دلدار ما کند ز دل کاهنان گذار

آیا شود،شود به دل خسته سازگار

تا چند در سراچه ی دردیم داغدار

تا کی توئی پیاده و او همچنان سوار

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

شعر بلاغت

بگزار در میکده را باز گشایند

آوای سماوی بدهد این خبر از شوق

گلزار که پرشد زگل وبلبل وقمری

در پرده شود روی کریه و دل مفلوک

با بال وپر شوق بگیرد دل وجان اوج

بگسسته زجان یوغ بلا چون نظر آری

بسیار زمان رفت ز میخانه بدوریم

دل داده وسر داده به محراب می ستان

آشفته دلان چو.ن رخ دلدار ببینند

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

آشفته دلان پلک به درگاه بسایند

آنانکه برفتند دگر بار بیایند

زاغ وزغن از درد در آن لحظه نپایند

حوران دلا ویز ترنّم بنمایند

آری که از آن پس همه با فرّ همایند

مرغان قفس از قفس جور رهایند

باجرعه  می ای مستی مستان بفزایند

نیکو نظر افکن همه در حمدو ثنایند

مهجور چو تو شعر بلاغت بسرایند

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

شمشیر گفتار

بهائی بس گران گفتند بر می پای میخانه

ره آوردی کنون گیرد نشان ساقی به میخواران

همه دستار وزنجیر است و زنّار وریا وزهد

دگر ژولیده موی دلبران ،درسایه ی تزویر

چه جان ها بود وجانان بود وجان بود ودلاویزان

فرو شد شادمانی ها همه شیرازه ها از هم

رد پای کلیم الله فتاد از زندگی دیگر

گرفته چشمه ی خورشید را دیو جفا گستر

بکش شمشیر گفتار از غلاف آور به نظم این درد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گذشت آن روزها که بود ارزان می به پیمانه

که عقل از سر رباید دل شود محزون و دیوانه

شده لب با لب ساغر مدیدی گشت بیگانه

نمی کیرد دگر موی طراوت را به سر شانه

زترس محتسب شد عالم دلدار افسانه

فراوان کاخ آرامش که شد از ریشه ویرانه

نمی آید سر بیمار خود عیسی طبیبانه

کرامت را گرفت از دهر با خوی رذیلانه

به لفّافه مگو مهجور جاری کن حکیمانه

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گلگونه های سرخ خجالت

دیری است دل سراغ دلستان نمی کند

در کوره راه پیچ وخم زلف شد اسیر

سرگشته در تلاطم دریای زندگی

گلگونه های سرخ خجالت به گونه ها

در حیرتم که باده به خم در تلاطم است

زاهد شکسته شد ز قد قامت سجود

از هم شد آن نظام وفرو شد صفا وشور

خار وخس آن چنان شده مفروش زندگی

مهجور خسته از شرر بی امان دهر

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

یادی ز عهد وخدمت مستان نمی کند

ما را رها به سیر چمستان نمی کند

راهی ز زندگی به می ستان نمی کند

مهمان به غلغل خوش دستان نمی کند

از چون نظر به باده پرستان نمی کند

او هم نظر به سوی شبستان نمی کند

بلبل نوا به طرف گلستان نمی کند

سبزی گذر به جانب بستان نمی کند

رغبت دگر به ناز مهستان نمی کند

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

مشرق اصالت

 برقامت تو قامت طوبا مند خضوع

زاهد به قدّ قامت قد قامتش خمید

در نعمت وصال لب لعل مانده ایم

خواهم اگر ببینمش آن غمزه از دوچشم

در مشرق اصالت خورشید کن نظر

هرصبح صادقی که نبیند جبین اوی

آهسته می گذر زسر کوچه ی وجود

دردانه ای چتان که به چشمم چو مردمی

مهجور کن وضوع به می ناب بحر او

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

دیگر مرا چه جای سئوال وچه ام فروع

با قد خمیده ماند چنان بر سر رکوع

دریای شهد باشد وما اش به سدّ جوع

باید کنم به ساحت جان ودلش رجوع

تا پیش از او به جان جهان میکند طلوع؟

هر گز سپیده می نکند کار خود شروع

چندان وجود بین ،سوی محراب در سجود

آیا وفاق با دل ما می شود وقوع

هم کن نماز سوی نگاریش با خشوع

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

زهشیاریّ سر بگذر که آرامش به تنگ آید

دل وجان فرش کن بر زندگی در دامن هستی

وفاق دوستی بنشان به جان ها در مدار دل

بپاشان بذر آرام وصفا در کشتزار جان

مکن افسرده ابروی خم محراب گیتی را

فراغ زیستن در نرمی گفتار وکرداراست 

به ره رهوار آنی شو که رهواری توان دارد

به هر صوری مجنب از جا دوگوش عادت به آنی ده

سبو پر کن زجام زندگی مهجور و بر سر کش

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ز هوش سر نگرآرام گیتی در درنگ آید

که گلزار طراوت را از این ات آب ورنگ آید

سیاهی را بدر کاز او تباهی ها وجنگ آید

که خار وخس ببیند رویشش از خویش ننگ آید

که تیر تیز مژگانت مبادا چمن خدنگ آید=

به پندارت نبینم پرنیان دل چو سنگ آید

که از رهدار نا ایمن دوپایت سست ولنگ آید

که با صور سرافیلت مهار جان به زنگ آید

لبالب خور که جام زندگی کمتر به چنگ آید

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

در خیره سری ها

   پیغام سروش آمد من مست می حرمان

در سایه ی متروکم،آبادی جان خواهم

در کوی تغافل ها با پرسه ی مستی ها

شبگرد بلا بودم در وادی خواهش ها

پیری به ندا می گفت این ره نسزد جان را

این آتش افتاده در خرمن محصوری

در خوفم از آنی که موجی به کران خیزد

از عمر گذرباید در قاعده ی هستی

مهجور منه از کف هم صحبتی یاران

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

در سلسله ی مویی سرگشته وسرگردان

غافل که نه آبادی شد داشته ام ویران

در خیره سری ها شد آلوده دل ودامان

بسیار طبیب آمد حاشا که مرا درمان

ره جوی از آنی که بویی رسد از جانان

بگرفته فراغم را از دست شده سامان

یغمابرد از دستم اندوخته ام آسان

ره توشه به همیان عمرگذرت بنشان

در لوح ذر باقی ازخود اثری بنشان

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

روح القدس

 

میخور شراب تفت گهر بیز ناب را

باز آ به کوی میکده میکن سلام شوق

بنگر به مست میکده با می ،کند وضو

بر مسجد وبه  دیر وکلیسا وبر کنشت

دیرت مباد لحظه ی بودن غنیمت است

آن را که من چشیدم و روح القدس شدم

هوشم به سر نباشد ومدهوش کوی دوست

ما را که بوی مشک دلاویز می رسد

مهجور خوش بگیر سر زلف آن نگار

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بادل خوشی حرام کن از چشم خواب را

سخت است زاهد این که ببیند عتاب را

قاطی مکن به ناب خوش وجد آب را

فالی بزن گزین ره عالی مآب را

در پیچ وخم بیاب طریق صواب را

از مکتب آورد به رهش شیخ وشاب را

عاقل مجوی لولی مست خراب را

بر هم زند به شامه عبیر گلاب را

هر گز مده زدست سر زلف یار را

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

چشمه ی جوشان

 

 

در هرقدم سایه ی دلدار وجود است

بر گرمی بازاز دلش این همه آحاد

در پیشگه لوح ذر آی،تاکه ببینی

معراج زمان را نه مکان غیر دل اوست

مهر ازلی دارد وهم آیت معبود

شام وسحری نیست که بی بدرقه ماند

سهم دل عالم همه مهر است ومساوات

رفتار عیان کن بر رخسار مهینش

مهجور بپا خیز وعیان رو سر کویش

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

یک سایه وجودش همه ی بود ونبود است

نا خواستگانش به سرا گاه رکود است

بر آن خم ابرو چه جماعت به سجود است

بنگر که جهان سر سوی محراب، فرود است

کان کرمش چشمه ی جوشان ودود است

هر شام وسحر بر رخ مطلوب درود است

چون زنگ سیه از دل واز جان بزدود است

کاو روی مهش مخفی عالم ننمود است

کز جانب او بر همه مخلوق درود است

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

می صداقت وایمان

 

 

پر کن پیاله هستی ومستی به کام نیست

بگسسته از کمند شکار کنام دشت

سست ومشوّش است رسا در کلام دهر

هر جایگه مکان تن آسای عدّه ایست

در مرغزار سبز جهان خار وخس خزید

بادی وزید وگرد حقارت به دل نشست

بر گورکان بگو طبق زر ربوده اند

آسودگی رهیده ز دامان زیستن

مهجور باش و نیز مکن ناله از کژی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

تیرت مکش غزال طراوت به رام نیست

دیگر به کوه و دشت نگاری به دام نیست

کام زبان دگر به سراغ کلام نیست

دیگر می صداقت وایمان به جام نیست

عیّار هم به کوی وفا خوش مرام نیست

وین بر گدا ومیر وشه وخاص وعام نیست

بر سر دگر ز  زر طبقی صبح وشام نیست

وین واژه مانده ای بجزم ذکر نام نیست

کژّی به دهر را به حقیقت تمام نیست

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

در پی آرام باده

 دامن کشان ز کوچه ی نا مردمی گذشت

تاراج رفت هرچه دل ودلبر وخوشی

خود بود و کام مستی وناب بلا گرش

زهد وریا و ریو ودغل پهنه گستراند

وعظ دروغ در دهن واعظ آرمید

دیو جهالت آمد وبا زور خانه کرد

زنّار ها عیان شد و دستار ها بلند

دل در سراغ کام خوشی دهر را نورد

مهجور دوش در پی آرام باده بود

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گرد رهش ده دامن بیچارگان نشست

قدّ زمانه دال شد و از کمر شکست

درب صفا ومهرو وفا را به دهر بست

عرضی نماند بر می ومیخوار ومی پرست

تیری رهید و آیت ایمان  ز دل برست

کاخ خوشی به لرزه درآمد  کام  رست

علم وعمل نهان شد وآمد هزار پست

در هر جهات گشت وخوشی ها نداد دست

دل شد ز دست از اینکه شد از جام زهد مست

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

رسوا

گرهی زد به سر زلف وگرفتارم کرد

پیچ وخمهای زمخان دل که به یغما میبرد

طاقت وتاب وتحمّل نه به نازش دارم

ای عجب گیس کمند از همه نخچیر گذشت

تا کجا محو تماشای دو چشم مستش

صد همه جان ودل ودیده به راهش دادم

نوبتی جان به ره منزل جانان دادم

نه که هر جان ودل ودیده سزاوار وجود

دل به سودای دلی داده ام از این همه عمر

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

وین اسارت ز اسارت کده بیزارم کرد

غمزه ای کرد به انظار وپدیدارم کرد

می ندانم چه به این جور سزاوارم کرد

حلقه در گردن ما کرده وبر دارم کرد

چشم بیمار خمار اینهمه بیمارم کرد

آخر از ایم همه ،رسوا سر بیازارم کرد

آگه از دایره ی عزّت اسرارم کرد

گره زلف در این جرگه ی اسرارم کرد

همچو مهجور چه شیرین غزلی بارم کرد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

جبین ماهت

دل گشته محو سوی آن سوی آن نگاهت

اذن گذر گرفتم در بارگاه خلقت

رخصت اگر نمایی در کوی خیمه سازیم

بدر است آسمان را ماهش عیان نیبنم

چون پرنیان نرم است گامت گذار وباز آ

یلدای چشم ما را روشن نمی نماید

تخت وسریر شاهی کمتر زکاه باشد

آن خنده ی ملیح از آن لب که می نمایی

مهجور را سروش از غیب این کلام داده

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

رسآم کی نموده ترسیم آن ملاحت

حوران به سجده بودند بر آن رخ و وجاهت

دل خوش کنیم بر آن دیدار گاه کاهت

بردار پرده جانا از آن جبین ماهت

روبیده ام خس و خار وز سنگلاخ راهت

الّا که صبح آید با گرمی نگاهت

آن را که گشته مفتون بر گاه عزّ وجاهت

صد ها چو من بیفتند در قعر وگود چاهت

گوید به وصف جانان شعری به این فصاحت

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گدار

امشب به کوی میکده مستانه می روم

هشیاریم به خانه ی سر جا گزاشتم

موج فنا به ساحل مستی گذر نمود

دریای می به کوچه ی می در تلاطم است

دل دیگرم ز راهد و واعظ بریده گشت

جان داده ام به ساغر وپیمانه وسبو

پرسیدم از نشانه ی راهش سروش گفت

من از بهشت وجوی شرابش گذشته ام

بر هر گدار می نشود بیگدار زد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

چون موی سر به دامنه ی شانه می روم

عقل از سرم پریده و دیوانه می روم

آب از سرم گذشته وغرقانه می روم

دنبال جام باده وپیمانه میروم

چندی دگر به جانب افسانه می روم

من واله ام به هر ره وهر جا نمی روم

خوش بوده انتخاب به میخانه می روم

دامی گشوده وجد به ویرانه می روم

مهجور در رهش غر وسلاّنه می روم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

قبای وجد

 

 

ساقی اگر به جام می ای میهمان کنی

جایی ده ام به کوی حرمخانه ی وجود

با شاهدان مست رسانم به کام وصل

در جایگاه ستر حرمخانه ی وجود

در ساحت اصالت دنیای میکده

با آن ملائکی که همه مست صادقند

این کسوتم در آور و پوشان قبای وجد

سکنا گزیده ام سر کوی حریم راز

بر بارگاه حضرت جانان که ره دهند

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

جان را ز جور زاهد و واعظ ضمان کنی

تا از ریا و زهد ودغل در امان کنی

زین آشیان خوش آنکه مرا بی نشان کنی

محرم نموده با دل وجان در میان کنی

بر حوریان ستر حرم میزبان کنی

محشور کرده دور ز باد دمان کنی

هم اینچنین جدا ز زمان ومکان کنی

تا باده ی وصال به کامم روان کنی

مهجور وار خدمت جانان وجان کنی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

مژگان تیزش

به سر سودای یاری می رود دور از دل و  رویا

خیال روئیتش چون موج  جان را در تلاطم کرد

به لوح ذر چنان رویی نه رسّام آورد ترسیم

مهی در آسمان شب چنان خورشید گرما بخش

به ابرویی که زاهد میکند تشبیه محرابش

چو بیند قامتش ماند موذّن در قد قامت

به بستان وچمن گامی اگر بگذارد او بینی

به گلزار ار گزارد پا هزاران غنچه می خندند

سرت بالار بگیر وسینه پیش و پای نه در ره

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

کشیده تا بر رویای مستی خاطر ما را

اسیر تند باد استم بو موج سرکش دریا

که خود رسّام هم از دیدن رویش کند پروا

مرا چون جایگه با چون وجودی میکنم سودا

به مژگانی که ناوک میکند از تیزیش پروا

حسادتها کند در خلد بر والا قدش طوبا

شود در پیش پایش خم ،ريال ،قد سرو بلند افرا

چه آوای خوش دستان سراید بلبل شیدا

تو را جایی دهد در دل به همّت کوش مهجورا

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گوی وفاق

اوجی چنان که خانه ی عنقا گرفته ام

بختی گشوده بر دلم آرام جان و دل

بس در زدم که صاحب میخانه جا دهد

با شاهدان شاهد ومی هم انیس کوی

در قعر جان شناور امواج ناب کام

قامت کشیده ام ز قد سرو هم فرا

طعمی چشیده ام ز می نصّ کام دوست

در بوستان نزهت حوران خوش نشین

مهجور رو به حلقه ی حوران و مژده  ده

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

شادم که در طریق دلش جاگرفته ام

هم زین سبب نشان به ثریّا گرفته ام

بنگر کجای میکده اش جاگرفته ام

گوی وفاق از دل دنیا گرفته ام

سبقت ز موج سرکش دریا گرفته ام

گامی فرا ز قامت طوبا گرفته ام

آگاهی از اصالت اسما گرفته ام

از دست حور آیت گلسا گرفته ام

اذن وفاق دلبر مهسا گرفته ام

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

اوهام فردا را

زجان کندم دگر زاهد تمنّای مصلّارا

گزیدم راه رمیخانه که هوش از سر نهم باری

زشیخ شهر ببریدم که تقلیدم هدر باشد

بیاور آن،قدر،باده که در پرواز مستی ها

سبو پر کن ز می امروز،تانقد است میخواری

به بازار تظاهر ریو ومکر محتسب جاری است

قد قامت به قد قامت نباشد دل فراز آور

دل خرّم اگر درمزرع جانت نشاء یابد

میان واعظ ومهجور دیشب کشمکش ها بود

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بدور از جان نمودم هر چه تزویر است وپروا را

به رسم آرم جهانی نو کنم ترسیم دنیا را

هدر چون شد توانم حل کنم کنه معمّا را

کنم تسخیر از اسفل به اعلای ثریّا را

به وعد نسیه ی واعظ نخر اوهام فردا را

کند آلوده با این مکر جام صدق مینا را

به قدقامت کجا بتوان گرفتن اوج طوبا را

به تعظیم آوری در بوستان ها سرو افرا را

نه بتوانست بندد جویبار باده ی ما را

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

قفس واعظان

خروار دین به جرعه ی می میتوان دهم

این آتشی که شعله ی آن میرسد به عرش

گیتی مکان شاهد وجام می است وانس

یوسف ز چه در آمد وآمد عزیز مصر

جام وسبو وساغر وخم مانده بی فروغ

تفت آورم به خم می وساغر نهم به لب

ره نور جبین ساقی میخانه ره نمود

ره وار ره رسید به میخانه جا نمود

مهجور سعی اگر نتوانی به ره نیا

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گر از گدار مکر وریای زمان جهم

جان وجود برسر این شعله می نهم

میدان این،هنوز پی سایه در رهم

من منتظر به وقت رهایی از این چه ام

روزی رسد که از قفس واعظان رهم

آیا لب نگار ومن آید رسد به هم

در ره نه منتظر به درّ افشانی مه ام

او انتها رسیده ومن مانده در ته ام

گفتم زصعب وسختی این راه آگهم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نجوای ملائک

من چه سان ترک می و باده  ی ساغر بکنم

از کلیسا ومصلّا که بریدم دل خویش

شیخ وشاب ومغ وعابد نه مرا قانع کرد

جان شده تشنه ی لاجرعه ی جام باده

تا نه در جمع نیابم قدح وشاهد را

مجلسی باشد ودر آن رخ مطلوب وجود

گره جان بگشائید از این زهد و ریا

در خزف باده دهیدم که خزف خواهم شد

دوش در جمع ملائک همه نجوا این بود

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نتوان بی می وساغر به جهان سر بکنم

خدمت میکده وباده وساغر بکنم

ساقی میکده را قاضی و داور بکنم

دل به دریای می سرخ شناور بکنم

حاش الله که به هرباده لبی تر بکنم

تا دل از دایره ی هست فرا تر بکنم

ز ابتدا خدمت می تا دم آخر بکنم

از چه تعظیم به جام و قدح زر بکنم

شعر وهجور ز دل خوانم و ازبر بکنم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

می هستی

گذر به میکده کردم می روان دادند

من وملائک وحوران قدس صدر نشین

به جام لوء لوء مینو شراب پر کردند

به زیر سقف می ستان جهان هویدا بود

به صف کشیده مردان کوی حضرت دوست

گدای کوچه ی می از چه جایگاه چنین

به رود جاری باده کجاست تشنه ی کام

به کوی پچیچ وخم جایگاه می خطر است

شکسته بر سر کویش نشسته مهجور است

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

خمود ره شده بودم دوباره جان دادند

میان ما و قدح حوریان ضمان دادند

چه جامها همه با وجد شادمان دادند

به ساغر می هستی جهان نشان دادند

زساغر وزصراحیّ وجام سان دادند

چنین که بود ضمان دلش جهان دادند

چه جامهای پیا پی که بر روان دادند

سبوی باده ی جانان به صابران دادند

طلب هر آنچه زدل بود هم همان دادند

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  باده در جام ازل

 در سراپرده چه اسرار که پنهان باشد

هر گز آزاد مپندار دلی راکه خوش است

چشم شهلای صراحی که چنان خوش باش است

حاجتم نیست ز ساقی بجزم باده ی وجد

با دلی شاد ولبی خنده به میخانه در آی

پیچ وخمهای دو گیسوی مجعّد نشود

ای که دل در گرو زاهد نادان دادی

محتسب را به شمار شب و روزش نظر است

اینکه مهجور پی زاهد وواعظ نگرفت

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ظاهر روئیت آباد که ویران باشد

شاید او دلشده ی زلف پریشان باشد

باده ریزد چو به ساغر همه گریان باشد

از چه رو جان ودلم سست وهراسان باشد

خنده لب می به لب آور ثمر جان باشد

بی مهار دل وجان مصدر سامان باشد

از ریا ودغل وزهد نه درمان باشد

شیخ شهر ار نپسندد همه خسران باشد

باده در جام ازل خورد که انسان باشد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گدایان طریق

ساحت یار ومن وباده ومیخانه به کام

راهیان بی ره ومن راه به میخانه زدم

هر قدم خاک چو خضرا و گلستان سرور

لعبت خوش سیر ما نه بت سالمری است

چم گیسوکه بر افشاند به باد سحری

زاهد این پند مکن نهی مکن یاوه مگو

محفلی باشد ویاریّ ومی وبربط وساز

شاه ومیر وهمگان در بر ساقی خزفند

دید مهجور به صف گشته گدایان طریق

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

این همه در شرف یار به کامم شده رام

موسی از پیش ومن اش در پی او گام به گام

سامری بت زد واز خاک، بت آمد به کلام

ملکی آمده از هفت بهشت است تمام

همچو صیّاد بگسترد سر راهم دام

باده از دست ملک گیر وبخور نیست حرام

ابله آنکس که نیارد به لب جان لب جام

دامن آلوده نگیرد بر او رتبت و نام 

به تمنّای می و جام همه پخته و خام

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

محراب دو ابرو

خیمه زد جان سر کویش به سراپرده ی راز

به خماریّ دو چشمش همه مبهوت شدند

آنکه در اسفل خاک اینهمه فرمان گوید

راهیان بر سر کویش همه با عجز روند

سالکان جمله گرفتار دلارای وی اند

بت رعنای جهان شد ملک القرب وجود

گامها زن به رهش خواهی اگر دامن وصل

جمع دستار کن ورشته ی زنّار بهل

سالها عمر گزارید وبه ره گام زنید

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ای عجب با همه آن راز به ما دارد ناز

غمزه ای کرد چه دلها که در آمد به نیاز

از محابای که اش آمده در سوز وگداز

آن صنم کاین همه باشد همه را بنده نواز

عابدان جانب محراب دو ابرو به نماز

سامری خاک مگیر وبت زرّینه مساز

خان ها باشد وهم صعب ره وشیب وفراز

فر ش جان بر سر کوی صنمش باز انداز

همچو مهجور که هر آخر ره شد آغاز

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سحر گاه وصال

چشم شهلا که چنین ناز به هستی دارد

بارها بارگهش پپر شود وخالی هم

شهریاران همه قد تا سر زانو گیرند

جاذب ودافع جانان نه خطا می گیرد

خیل ، استاده به صف تا رخ خود بنماید

چابک آ، بر سر کویش به سحر گاه وصال

ما به آداب وجودش همه جان آگاهیم

آنکه افتاد سر حلقه ی دار زلفش

چشم بگشای وچو مهجور گذر بر سر کوی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

عجبا با من عریان چه نشستی دارد

بنده ای را نتوان گفت نهستی دارد

ساحل امن دلش ساحت مستی دارد

شک در این نیست که تشخیص درستی دارد

بد سگالان وی اش آفت پستی دارد

بی نصیب است هر آن کاهل وسستی دارد

نه جدا خواه دلی ّ ونه گسستی دارد

تا قیامت نه رهایّی و نه رستی دارد 

تا ببینی که چه ها باده پرستی دارد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گدار جوی مجوی

رسید موسم گل گلعذار درحضر است

زشب فشانه ی گیسو گرفته روئیت چشم

به کوی یار رسیدم سروش داد آورد

بهانه خواه به جان تن گذار ددل برگیر

گدار جوی مجوی وکمینه خواه مباش

خیال و وهم نشاید تو را دهد پرواز

لبی چو شهد ودو چشمی صراحی می ناب

بجوی از همه عالم رضای دولت یار

به نا نموده سخن شعر گفت تا مهجور

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

مرا رضایت دل هر زمان به ما حضر است

چو چتر موی بگیرد نشا نه ی سحر است

نشد میسّر دیدار یار در سفر است

که دل به ساحت جان تا رسید چون گهر است

تلاش کن که بخواهی زمانه در گذر است

به اوج وصل رسیدن نیاز بال وپر است

ببر لبی زصراحی به لب که آن ثمر است

رضای یار نشد گر تمام دم ضرر است

نخوانده دید ملائک تمام آن ز بر است

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نهاد وگزاره نیست

گسترده دام صید به نخچیر چاره نیست

دنبال محملش شدن و مویه ها زدن

دل درکنام جان همه آگه به بودن است

با معرفت به ساحت جانان شدن خوش است

گیسو بلند وابروی محراب وپلک تیر

آلام ودرد وآه من واشک دیده ها

نمرود اگر به آتش ظاهر نمود فخر

افتاد اگرگذار به جمع بساط عیش

مهجور صبح وشام تقلّا ببایدت

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

صیدش شدن خوش است دلش سنگ خاره نیست

آگه کند که هرکه وهر کس سواره نیست

جان راءفت است ودل به بدن گوشت پاره نیست

وین جایگه سراچه ی نفس اماره نیست

جمع ویند هرسه نهاد وگزاره نیست

سیلی به کوی کرده روان ،یاد واره نیست

باللا تر از زبانه ی آهی شراره نیست

جامی بکش به سر که گذارت هماره نیست

با گفتن ونشستن وحرف ونظاره نیست

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

لوح زندگی

میخانه را تا این چنین آذین مستان می کنند

مشاطه کاین استادیش در آیت جانان کند

این خصلت آرامش وتائدیب در جان حضور

تا پرده ها شد جانبی اسرار خلقت فاش شد

آرام جان وجام دل در ساحل امن وجود

نقّاش وآرایشگر گیتی به لوح زندگی

جام از خزف میگیر هم میریز در آن شهد ناب

داغ دل وآه شرر سودای بازار است این

مهجور باز آ خانه ی خمّار در رونق رسید

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گویی کویر تشنه را خضرای بستان می کنند

حقّا که باشد زاهدان ترک شبستان می کنند

حاشا که استادان نه با طفل دبستان می کنند

دیدم چه ها در حرمت باده به دستان می کنند

امواج می ارزانی دل در دلستان می کنند

با حوریان نقش رخی پای مهستان می کنند

تا بنگری خدمت چه سان با می پرستان می کنند

سوز ونفیر نای ها که در نی ستان می کنند

زین دامن افشانی که این باده پرستان می کنند

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

علم سودائی

ای که با آن قامت رعنا نمایان می شوی

محتسب این دانه ی تسبیح وزهد ومکر نیست

صبر ها می باید وزجر ومقال پیچ وخم

محملی هر گز ندیدی جان لیلایی در اوست

جانب آباد می نه پای جان تن در گزار

دیدم وپرسیدم از آن ره گذار ماه گون

برکن این دستار وزنّار از تن مفلوک تا

هرکسی را رخصت دیدار ترسا بار نیست

کس نمی پرسد ز مهجور وجدائی های او

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

خدشه دار خدمت زاهد به ایمان می شوی

بیخود از خود در نگاه از خلصه ی جان می شوی

راه ناپیموده را در کام عصیان می شوی

وجد فر هادی ندیده چون پریشان می شوی

بی وجود ساحت جان نیز ویران می شوی

گفتمش خضرای دهری خود به بستان می شوی

خویشتن یابی که در احضار جانان می شوی

علم سودائی بباید این که صنعان می شوی

شرحه شرحه در جدائی ها غزلخوان می شوی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 با چشم بصیر

بی وصف تو هستی را درکام نمی خواهم

اسرار سراپرده خواهم که نهان باشد

چشم سیه شهلا با روی حمیرایی

ما را دگر از جان شددل در پی جانانش

مژگاه شرار آلود از آن خم ابرو جست

در مقنعه ی حایل پنهان مکن آن رخسار

چشم تن خود کندم با چشم بصیر آیم

پلکم همه در کویت خاک قدمت روبد

روءیا نشد این دیدم در علم سودائی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بی مست ومی جان را هشیار نمی خواهم

درز از پس این پرده اسرار نمی خواهم

با هر کس وهر رویی دیدار نمی خواهم

جز او به همه هستی دلدار نمی خواهم

دل شد سپرش کس را آزار نمی خواهم

در ماه جز آن روی و رخسار نمی خواهم

بی جان بصیرت هم دیدار نمی خواهم

دیگر همه بیش از این سربار نمی خواهم

میگفت تو را مهجور غمخوار نمی خواهم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گام پریسائی

از پرده برون آمد آن روی حمیرائی

چشم ودل وجان است وهم روح و روان از ما

چشمی بگشا یکدم بنگر رخ و ابرو را

با محتسبی گفتم تسبیح چه گردانی

احرام دلت بند وبند از دل و جان بگسل

دیوانه شوی بینی گر آن رخ مهسا را

عمری به سر کویش پیشانی ودل سایم

داغی کشم از هجران آهی که روان سوزد

دل در گرو مستی جان در گرو جانان

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

اکناف منوّر شد زان لعبت مینائی

تا پای نهد یک دم با گام پریسائی

آسان نشود حاصل زین خواسته سودائی

پیشانی نا سوده برخاک چه می سائی

فرمان بشنو با جان از موسی سینائی

الحق که دلی دارد مخصوص دلا رائی

شاید شنوم وعد از امروزی وفردائی

این دایره ی هستی بی اوست معمّائی

مهجوراگر چونین دیگر چه نقلّائی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

مژه ی شوخ

گویا که غزال ما در دام نخواهد شد

سحری که کند ساحر رامش نکند داند

در موسم دل باید جان بست به احرامش

آید اگرت ناوک از آن مژه ی شوخش

داروغه ی مستی را مگسار یساول چون

ای راه رو سامان آهسته گذر زیرا

با عشوه ی شهلایی گر غمزه کند دانی

بسیار کس آیند از آن کرشمه جان گیرند

مهجحور به میخانه گامی زد وجامی زد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

در دام اگر ناید فر جام نخواهد شد

با سحر وبه جادو هم او رام نخواهد شد

بی دامن مطلوبش احرام نخواهد شد

بی حایل دل رایی انجام نخواهد شد

کوی شرر آلودش آرام نخواهد شد

شایسته ی دیدارش هر گام نخواهد شد

صنعان ومغ و زاهد همگام نخواهد شد

حنیاگر کویش در سرسام نخواهد شد

هم راهی میخانه بی جام نخواهد شد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ورطه ی  باد دمان

مشعوفم از سامان او وحشان شده در دام او  

در سوق جانان دوش در بازار بودم دربدر

محزون در گاه دلم دور از گزار محفلم

ای مرغ خوش خوان سحر میکن به کوی او سفر

باد صبا را گفته ام یادش به دامن سفته ام

تا کی نشینم این چنان در ورطه ی باد دمان

ای پخته ی راه گذر  در راه بنهفته شرر

مهجور در میخانه شد بی جام وبی پیمانه شد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

می، ده مرا درجام اوخواهم کنم احرام او

آواره ام شام سحر از شهد نام وکام او

افزود درد ومشکلم زان دم که گشتم رام او

پیغام ما را هم ببر بر باد بسپر نام او

دل از علائق رفته ام آرد مگر فرجام او

بر ما نشانی می نشان تا چند در سر سام او

بی مدّعا بگذر ز بر هر پخته ای شد خام او

واقع همه افسانه شد تا خورد می در جام او

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

همّت پیمان

گریز پا مگذر از کنار کوچه ی جانان

به آسمان وجود تو ایم در شب تاریک

شکست آنچه مرا صبر هجر بود به کویت

به راه بس خطروخان مرگ بود گذشتم

به قعر چاه چنانم که در اصالت خلقت

به ریو مکر مزن گام زهد در شرف یار

چه شیب وپست وفراز وچه پیچ وخم که به راه است

به جام دیده نشان شوکتی ز فرّ وشکوهش

بدم به جان نظارم دم مسیحایی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

پریش دل بشد آنانکه پا زدند شتابان

به اوج عرش رخی میگشا ونور بتابان

به امن چتر امانت نشان به سایه ی دامان

سراغ یاد تو بودم که دل نگشت هراسان

بهشت می بنماید مرا چو یوسف کنعان

که با صداقت جان ودل است خدمت جانان

به جان ببند به راهش صداق و همّت پیمان

به هر قدم که گذاری از اوست لطف فراوان

دکه بربم دل مهجور باشد این صله درمان

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بذر صلح وخوشی

بهانه می طلبد قهر دل بهانه ی اوست

به بارگاه صفای وجود مهرو وفا

هزار مرتبه گفتم بلیا به راه امید

رضای خلق جهان جمله در سرور و صفاست

زچشم مست حمیرا رخان تراو د ناز

به خاک دهر بکارند بذر صلح و خوشی

به سوز نای بسوزد نی ستان این رسم است

به پهلویی بگزارید عیش وسویی درد

زخانه ی دل مهجور رخت اگر چه ببرد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

لبی عبوس و دو چشم حزین نشانه ی اوست

نداده اند بر او سهم،غم نشانه ی اوست

به کوره راه شرار وشرر روانه ی اوست

رواج ناله و اندوه در زمانه ی اوست

سرشک اشک ندامت به چشم دانه ی اوست

نفاق و درد وکدورت ولی جوانه ی اوست

فراق وسوزش حرمان دل سرانه ی اوست

زعیش دل بکند، درد در میانه ی اوست

خبر دهید دلش مهر گاه خانه ی اوست

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

لب برلب ساغر

گفتند در میکده را باز نمودند

مستان همه از هاله ی هجر آمده بیرون

با ساغر وساقی که شدندی همه محشور

حوران دل افروز بلند آیت مفتون

مشّاطه هزاران گره از زلف گشوده

این موج سواران می جان همه دل مست

جام وقدح وباده وپیمانه مهیّا

سر گشته ودل در گرو باده نهاده

مهجور چنان دید کف آلوده دلان را

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

این بسته گشودند وسر افراز نمودند

بر سوی می ومیکده پرواز نمودند

لب بر  لب ساغر همه آغاز نمودند

با گردش می تا حد جان ناز نمودند

بی پرده رخ لعبت طنّاز نمودند

با صوت صلا خواسته آغاز نمودند

افشا زخم باده همه راز نمودند

اکناف دل میکده دمساز نمودند

مستی چو کف اشتر جمّاز نمودند

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نیم نگاه

به یاد روی مهینش کشیدم از دل آه

به پلک جاروی خاک درش نمودم تا

کجاست زاهد صد چهره بنگرد ما را

به آن وقار وبه آن احتشام جود وجود

سروش گوید اگر از مسیر دل گذرد

به صعب وسخت ،گذر از هزار خان باید

به کوی او همه آیند میر وشاه وگدا

دلی به وسعت دریا نشان به موج وصال

نظرنمود زمانی به آیتش مهجور

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نسیم صبح کند شاید از من اش آگاه

گزارد اینکه نشینم به ساحت درگاه

به سجده ایم به محراب او به شام وپگاه

صلابتی است که لرزیم هم به نیم نگاه

تمام عمر نشینم که بینمش سر راه

که روی او نگری نیست هر زمان دلخواه

صداقت دل وجان بایدت نه رتبت وجاه

که در کرانه ی ساحل رسی بخواه ونخواه

نظار دل به جمال نگار نیست گناه

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

خم باده

به سراغ کوی رفتم همه جان اسیر او بود

نبری خبر به واعظ ز کرامت وجودش

همه حوریان مهوش دل وجان نهاده بر کف

سر راه محفل او دل و دیده پاک رسته

به گذار ره رسیدم ز کدام سو سر آرم

ز کرور طالبانش دل ماست یکدل آمد

با سراغ باده بودم خم باده شد نمایان

نشود به چشم ظاهر نگری لقای جانان

ز رموز رمز وراز سر کوی می شنیدم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نه که من جهان به یکدل سر جستجوی او بود

که وجود دیده بازان به می روان فرو بود

که دست دل گزاران پر ناب جان سبو بود

خبر از وجود خود نه سر او بگو مگو بود

همه سوی نور جانان نه معین سمت وسو بود

همه چشم جان به هاله به سراغ جستجو بود

سر غفلت از من آمد که عطا گرش هم او بود

چه کرور چشم ها که به ندیده روبرو بود

ز وصال وکام مهجور به کوی گفتگو بود

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

کلام رک

واعظا اینان که گفتی با عمل همراه کن

خالق ما وتو رایک گفت جانانم نبی

گرلدنبی ادّعا داری چو موسی شو به طور

آن چنان استی که از خلقت تو بیرون آمدی

طالب تن می نداند رتبه ی انسان کجاست

تاجی از بیهوده گئیی ها به سر بنهاده ای

هر زمان مخلوق رابردی به بیراه زمان

این حدیث جعل ناسوده گذشت ار قرنها

زین پس ام عصر تقابلها وعلم وعلّت است

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

طینت انسانی خود راکمی آگاه کن

کم تجلّی با تن بی حاصل خود خواه کن

یا چو یوسف ذکر دلدارت میان چاه کن

گر نبّی امّتی انشقّ قرص ماه کن

لایقت شد دست بوسی ،تن اسیر جاه کن

با کلام رک بگویم خویشتن را شاه کن

ترس ازاین ناله ها وسوز واشک وآه کن

قرنها را کم گرفتار ره دلخواه کن

بر من مهجور بس این وعظ در بیگاه کن

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نمایه ی من و او

اگر نمایه ی تقلید دین وشرع شماست

اگر به بی وطنی حکم میکند واعظ

هزار مکر ودغل می کند به شرع هم او

گشیده راه به بیراهه در مسیر زمان

به کوره راه برد کاروان هستی را

گرفته عزّت آئین وکام ونام مرا

بخیز خیزم وخیزید تاهمه خیزند

فراز ها بجهید از فرود پرهیزید

تو را به راه عبث سوق میدهد واعظ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

من این نمایه ندارم ره من از تو جداست

خود او وطن نشناسد وطن نمایه ی ماست

حدیث حقّ وطن تا رسید نا شنواست

به زعم این که زعیم است نیز راهنماست

نه مبدائی بشناسد نه مقصدی که کجاست

جهان من همه درسوز ودرد وآه ونواست

هر آنکه خیزد وریزد نزار،کامرواست

که ملک ما وشما بر فراز اوج سزاست

مرام صادق مهجورو مکر وعظ جداست

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

محراب وجد افزا

سریر وتخت شاهی هیچ در سودای میخانه

نه آغوش قدر زیبای گیتی قانعم سازد

مرا سودای دلداری به دل افتاده در هستی

نمی دانند در پرواز اوج بی قراریها

چنان اتش گرفته جان که همچون شمع می سوزم

شدم مغروق دریای تلاطم خیز سودایی

به زیر آسمان لاجورد هستی عالم

به آغوش دلاویزش که پهنای جهان دارد

خم ابروی او محراب وجد افزای مهجور است

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نداند فرق این دو هرکه شد با جام بیگانه

نه بیدارم کند عاقل به گفتار حکیمانه

که میخوانند عاقل پیشه گان دهر دیوانه

به گیسوی حریری میزنم با شوق دل شانه

نگر در آتش وجدی فتادم همچو پروانه

کند لطفی مگر بر این گدا با خوی شاهانه

چو با یاد وی ام کی سازم از سقفی دگر لانه

پذیرد جان ما را آن صنم با لطف جانانه

اگر هم زاهدان خوانند این گفتار افسانه

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

درآغوش وجد

آن دو چشم مست که با غمزه اغوا می کنند

پلک چشم طالبان دیدم کند جارو درش

دیده بازان وی اش با عزّت جادوی ناز

لحظه در آغوش وجدند از خمار چشم مست

جامها پر می شود با ناب سودای سرور

فاش گویم واعظ وزاهد چوبیند کام او

کنج دل را بنگری گر ظرف تکرارات نیست

حوریان دلدادگان را در ورای عرش قدس

این ره پر پیچ وخم مهجور آسان می شود

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

دیده بازان صید جان خویش افشا می کنند

طالبانش زین عمل هر گز نه حاشا می کنند

ناز ها بر اوج پرواز ثریّا می منند لحظه

زاهدا اینان نه چون تو فکر فردا می کنند

کی نظر اینان سوی جام مطلّا می کنند

حاش الله نه ، دگر ترک مصلّا می کنند

در مغان بر آن شراب جان چو دریا می کنند

صحّت دلدادگی بر جام امضا می کنند

آن زمانی که به جامی می دلارا می کنند

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

آشفته گران دل

بگزار وگذراز ما ما دلشده ازط خویشیم

هر جا گذری افتد در جمع دلاویزان

کاوین مپندارید سیم وزر هستی را

دریای می ساقی از سر گذرد موجش

در رهگذر از کوی آشفته گران دل

آئین جهان گاهی سفت است وگهی ریزان

اندازه  نکو باشد در زمره ی میخواران

کاخ دل میخواران ماء من گه سامان است

ای سایه ی آرامش مهجور به تنگ آمد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

درّاعه به رهن می تن در گرو ریشیم

خود رانده به یک کیش وجمع آمده ی جیشیم

کمتر زخزف باشد در سالک درویشیم

گر قطره به کام آید بس ، نه فکر کم ویبشیم

گامی نه عقب هردم گامی زده در پیشیم

از این دو گریزان ودر یک ره ویک کیشیم

جز رفع نیاز خود بر بیش میاندیشیم

کام دل محرومان ،بر ظلمگران تیشیم

بگذشت زمانها که بر زخم گران نیشیم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

پرده دار سیرت

شادی کنان ز کوچه ی خضرا گذار کرد

آرام دل گرفت وملا کرد آنچه بود

با آن نگاه وغمزه ی جادوی چشم مست

ما طالب سر آمد وصف جهان او

بر باد داد خرمن زلف سیاه خویش

تا برکشید تیر ز مژگان چون خدنگ

ای پرده دار سیرت آن صورت مهین

احسن به لوح وبر قلم وخلقتی چنین

مهجور خیز وباده به جام جهان بخور

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

با یک نگه کویر جهان را بهار کرد

رسوا در این میانه مرا آن نگار کرد

جان را هدر نمود وچنین بی قرار کرد

او داغها به دل زد وجان را مهار کرد

یلدا نمود روز جهان را سیاه کرد

ابرو کمان نمود چه دلها شکار کرد

خود خواستی ز روی دل ما گذار کرد؟

تا خلق این چنین به جهان گلعزار کرد

بختت خوش آمدست که این شعر بار کرد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

عارفان خوش سیر

جامها پر کن کنون یاران ز هجران می رسند

با دلی شادان به  مژگان خاک در جارو کنند

چشم بیماران ترک آشوب دل یغما بران

ساقی این خمخانه پر خم کن به دریایی ز می

نکره ی زاغ وزغن از بوستان دیگر رمند

رخت چیند از کنام ملک دیو ودام و دد

آن خم ابروی محرابش اگر افشا کند

جامها پر باشد ورامشگران خنیا کنان

می رود مهجور این بد منظران زشت روی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

راندگان از محضر جانان به جانان می رسند

گو موء ذّن سر زند که می پرستان می رسند

آن دلاویزان وآن ساغر به دستان می رسند

چون شنا کاران دریای می ستان می رسند

بلبلان عندلیب آوای دستان می رسند

سرو قدّان بهار افروز بستان می رسند

زاهد و واعظ هم از سوی شبستان می رسند

بس مدیدی غایب از میخانه مستان می رسند

عارفان خوش سیر بر آدمستان می رسند

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

جام هفت خراج

به حوض میکده در ناب درد غوطه ورم

سوار موج وصالم به ساحلم نکشد

به پیش چشم دلم نیست غیر رخسارش

از اینکه ضربه ی گامم غبار انگیزد

اگر زعمر دمی را نهند در بر او

چه ام سبوی زر اندود وجام هفت خراج

به آه ودرد وبه زجر است وبر فراق وبه هجر

به بی وفاق نگارین او سر آید عمر

سروش دی خبر آورد بر دل مهجور

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گشوده زلف سیاهش نمی رسد سحرم

از آنم است که زورق به باد می سپرم

بجز به آیت زیبای او نمی نگرم

زکوی حضرت اویش یواش می گذرم

نه عمر نوح بخواهم ، به آن دم نظرم

جهان ومکنت آن را پشیز می نگرم آن آ2 نآ آآ       77

 

ز خان سخت گذر بایدم رسد ثمرم

چه فرق شد خزف عمر با زر وگهرم

از آنم است که امّید کام را به برم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

فرش سبز زمان

اگر ز دست بر آیدکه ابر بار کنم

به هفت عرش سماوات ها کنم پرواز

گلوی درد زمان را فشارم از همه سو

بگیرم از همه سو پیشگاه سیل خراب

به فرش سبز زمان  گسترم بساط سرور

زمکر واعظ وزهد وریای زاهد پست

به لوح ذر بکشم سیرت واصالت نو

به آشتیّ دل وجان بخیزم از همه سو

خبر بداد به مهجور وقت صبح مسا

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

کویر خشک جهان را از او بهار کنم

کجاست خانه ی عنقا از او گذار کنم

به دار حلقه ی هستی همو به دار کنم

به سدّ عزّت جان سیل ها مهار کنم

به پشت باره ی مستی جهان سوار کنم

گذر کنم دل مشعوف در مدار کنم

کریه روی بد اندیش در مزار کنم

ز عرصه پاک،شرر خواه وهم شرار کنم

سروش، آیت او با تو همجوار کنم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

قطره قطره ی ناب

مکن خیال هدر، زندگی به کام شود

گشاید آیت رحمت به زندگی آغوش

غزال رام خرامان اگر رمیده ز کوی

به قطره قطره ی ناب از سبو بهانه مگیر

به اوج باش وپر وبال می گشا به فروغ

وفاق  نوع بشر را بخواه وعزّت او

بسنج گام وبه گام عظام شو معطوف

ز کوره راه دد ودام میرسی به فرود

به خوی نوع بشر نیست بار مل مهجور

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

زمان آفت درد وشرر تمام شود

شراب ناب حقیقت روان زجام شود

دوباره آید وبا خوی خویش رام شود

روان طعم حلاوت به جان مدام شود

همیشه اوج سعادت تو را کنام شود

که عزّ نوع بشر بر تو عزّ ونام شود

که گام عزّت ره در بر عظام شود

نه هر رهی که روی راهوار گام شود

به زیر تفت جهان ناب تیز خام شود

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نقطه ی خال

دیدم از دایره ی کون برون افتاده

سیل مشّاطه روان شانه کند موی حریر

مه برون بود زمخفی گه نور افشانی

یاد سودای وحودش ز سر خلقت دهر

این چه مهسائی و زیبائی وگلسائی بود

قلم لوح ازل نقطه گزارد به وجود

سر کویش همه با حرز یکاد آمده اند

زده بر هم، شده شیرازه برون از خلقت

گفت مهجور چنین مست چرائی امروز

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

فلک از شوق جمالش به جنون افتاده

دست درشانه دلش زار و زبون افتاده

پرنو نور رخش دیده درون افتاده

بر سر یاد همه فصل وقرون افتاده

کز فراقش دل وجان ها که به خون افتاده

نقطه ی خال لبش بین چه وچون افتاده

حاسدان نظرش پست وزبون افتاده

جام وساقیّ ومی وجان ز متون افتاده

گفتم از دست وی اش باده فزون افتاده

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

کس نشوی

از به زیر آمدن نفس کسی کس نشوی

زور بازوی یلی خصلت مردی ندهد

سعی در سبزی وخضرای دل مردم دار

شیر هر بیشه نیارد به سرش تاج وقار

قاضی ار بر عسسی گوشه ی چشمی بنهد

خود به بیداری روز و شبت آرام بگیر

جامه ی جان بتکان از شرّ وآلوده گری

شاخ وبن هزره نیاور که دهی بار وجود

چشم وگوش دل وجان گر نکند رهمراهی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گوش تن داده به بانگ جرسی کس نشوی

گر نه ای مرد چنان مگسی کس نشوی

یا اگر در گرو خار و خسی کس نشوی

تا به سرداری تاجی نرسی کی نشوی

مالت افتاده به دام عبثی کس نشوی

گر به تدبیر وخیال عسسی کس نشوی

از گل ۀلوده ی جامه قبسی کس نشوی

گر ز زایل نکنی خود هرسی کس نشوی

گوی مهجور به کام هوسی کس نشوی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گدایی به شاهی

جهان به کام کسی نیست گر شود شه ومیر

مکن امید به سیم وزرو به جاه و به زور

قدم به راه حقیقت گذار وگام  منه،

تمیز خوب وبد راه با دل است و وجود

بکوش درد ضعیفان دوا کنی به رضا

ز خوی خسّت وبخشش تو خوی جود بخواه

نوازشی به سری کن دلی به دست آور

چنان بزی که گدایی به شاهی آمیزد

به راه گام زند با وقار جان مهجور

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

کمند پیر طبیعت کند به لحظه اسیر

که این همه شده در دست روزگار اسیر

به راه کج،بشنو پند و حرف ناصح پیر

چنان تمیز کن این هر دو را مباشد دیر

دل وروان و تن و جان نمای نیک ضمیر

چه ای به ناله ی ذلّت ،چرا به سوز نفیر

مزن به خوی جهالت به جان مردم تیر

مباش غرّه که بنشسته ای به گاه سریر

که سنگلاخ بیابان شود بر او چو حریر

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

شهد گوارا

آن نرگس شهلای حمیرا رخ گلسار

ایوان مدائن چه و کاخ شه جمشید

ای زاهد مکّار بریدم زتو دیگر

عالم همه بر آن خم ابرو به نمازند

جانم همه در پیچ وخم دار کمند است

حوران بهشت اینهمه حیران چنوئی

جامی دهد شهد گوارای وجود است

در دست اگر تاری از آن موی بگیرم

مهجور به گود زنخش خور می مستی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

گویا که به رحم آمده،بار است به دیدار

دامان انیسش به فرا از همه دربار

چون من نو هم از بیهدگی بگذر وبگزار

حسنی که چنین است شود سجده سزاوار

لطفی کن رواین جان بلا دیده میازار

دیدم که ملائک همه گشتند به اقرار

آن را که وجود است سر جام چه اصرار

از دل گله ها گویم وهم خاطره بسیار

مستی زچنین گودعطائیست ز دادار

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

صید آن نگار

  به دار زلف کمندش فتند عالمیان                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    

به راه میکده بودم در عالم دل خویش

چه سود حاصلم از می، فغان حسرت بود

نداد بار زیارت که پر خطر نبود

نه این خصاصت خوی اش ز کنه ذات وی است

به چشم مست خمارش که می کنم نظری

چه علّتی است ندانم به آن وکرشمه وناز

خدای را چه شود صید آن نگار شوم

بجوی کام نگاران خوش سیر مهجور

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

به قصد جور و جفایش دگر چه شرح وبیان

به یاد کوی وی افتاد خاطر دل وجان

به دام گستره اش نیز هر زمان نگران

غم وفلاکت وحسرت به راه جامه دران

که از علائم زهری است در رگ شریان

شراره می کشد از حسرت وصال روان

که جان ودل بنهد با نگاه ،دیده تران

مگر رها کندم از شرار بد نظران

که روزگار ندارد وفا در این گذران